მეჩვიდმეტე თავი
რამდენიმე დღე დამჭირდა ყველაფრის გასაანალიზებლად. თითქოს შინაგანად ვემზადებოდი სალომესთან შესახვედრად. უნდა ამეწონა თითოეული სიტყვა, ფრაზა. ვიცოდი მისი ფიცხი ხასიათის ამბავი. არ მინდოდა ჯიბრით ისეთი რამ გაეკეთებინა, შემდეგ სანანებელი მქონოდა. ერთ-ერთ თანამოსაკნეს მობილური ტელეფონის შოვნა ვთხოვე და სალომეს დავუკავშირდი.
- როცა მოახერხებ, მომინახულე! - მისალმების შემდეგ პირდაპირ ვუთხარი.
- მშვიდობაა? რამე ხომ არ გიჭირს?! - შეშინდა ის.
- არა! მინდა გნახო, რაღაც საქმე მაქვს და ტელეფონით საუბარი არ არის კარგი. უმჯობესია საუბრის დროს აქ მყავდე. - შეძლებისდაგვარად ტონი შევარბილე, როცა მივხვდი, რომ ჩემი ზარით შევაშფოთე და გავანერვიულე.
არ გამკვირვებია, როცა მეორე დღესვე მითხრეს, რომ ჩემთან შეხვედრაზე იყო მოსული. სალომემ, როგორც ადვოკატმა, თავისი კავშირები გამოიყენა და იმდენი მოახერდა, რომ ციხის ადმინისტრაციამ პაემნების საერთო დარბაზში კი არა, ცალკე ოთახში შემიყვანა. ქალი უკვე იქ მელოდა.
ოთახი მწირი ავეჯით იყო გაწყობილი: ერთი სკამი და ერთი მაგიდა. ეს იყო და ეს. სალომეს მართალია საკმაოდ სადად ეცვა, შავი ყელიანი როლინგი და ჯინსის შარვალი. მაკიაჟის გარეშე, თმები კუდივით შეკრული, მაგრამ მაინც ულამაზესი იყო. გული მომეწურა ტკივილისგან. თითქმის ორი წელი იყო გასული რაც არ მენახა. ერთბაშად მივხვდი როგორ მომენატრა.
ისიც ჩუმად მაკვირდებოდა. ალბათ მაფასებდა, სევდა ნარევი მზერა ჰქონდა, თითქოს დაღლილიც. თვალები ცრემლებით აევსო, მაგრამ თავი შეიკავა.
ერთმენეთს ვუმზერდით, დუმილის დარღვევა ორივეს გვიჭირდა. ბევრი რამ გვქონდა სათქმელი.
- როგორ ხარ? - როგორც იქნა ამოვღერღე.
საკუთარი ხმა ვერ ვიცანი, ყრუდ და ცივად მომეჩვენა. ალბათ მანაც იგივე იგრძნო, დავინახე როგორ შეკრთა. კითხვაზე არ მიპასუხა, დაჟინებით, კითხვის თვალით დამაკვირდა. თითქოს პასუხის ამოკიხვა ჩემს სახეზე სურდა. .
- კარგად! - მოკლედ მიპასუხა და იქვე მდგომ სკამზე ჩამოჯდა. მხრები უთრთოდა. ალბათ სხვაგვარ შეხვედრას ელოდა. მე კი მხოლოდ გარშემო მყოფ კამერებზე ვფიქრობდი და თავი მძულდა იმის გამო, რომ არ შემეძლო საყვარელი ქალისთვის თბილი სიტყვები მეთქვა. იქვე კედელთან ჩავიცუცქე და თავი მუხლებში ჩავრგე.
- გამოუვალი მდგომარეობა რომ არ ყოფილიყო, მოსვლას არ გთხოვდი. - დუმილი დავარღვიე მე.
- მონატრების გამო რომ არ დამიძახე, უკვე მივხვდი! - ტკივილით აღნიშნა მან.
- მხოლოდ მონატრების გამო ვერ დაგიძახებდი! - ვეცადე საკუთარი გრძნობები არ გამომეხატა.
თვალებში შემომხედა. მის მზერას ვერ გავუძელი და ისევ მუხლებში ჩავრგე თავი.
- გავიგე, სახიფათო საქმე აგიღია, ტერორისტების საქმე! - ყრუდ ვლაპარაკობდი. მოკლე სიტყვებით. ვცდილობდი სათქმელი სწრაფად დამესრულებინა.
- მერე? - ხმაში ირონია გაურია.
- მაგ საქმეზე უარი უნდა თქვა!. - როგორც იქნა შვებით ამოვისუნთქე, მთავარი უკვე ნათქვამი მქონდა.
შევხედე, სახე შეეცვალა: - საინტერესოა! - ზიზღი გაურია ხმაში - კიდევ ხომ არ გაქვთ სურვილები? ბრძანეთ, მზად ვარ გემსახუროთ!
- ძალიან სარისკო და საშიშია! - გავცხარდი მე.
- ჩემს უსაფრთხოებაზე ზრუნავ, ხომ? - ცინიკურ ტონს არ იშორებს ის -ფიქრობ მაინც რას მთხოვ?
- მაგ საქმეში დიდი ხალხია გარეული.
- საქმე ქალებსა და ბაშვებს ეხება! უარს ვერ ვიტყვი, მამაკაცები იქნებ ჩათვალონ ტერორისტებად, მაგრამ მცირეწლოვანი ბავშვები?! იცი მაინც, რომ ყველაზე პატარა ხუთი წლისაა?
- ვიცი, მაგრამ ისიც ვიცი, რომ მათ დაცვაში საკუთარ სიცოცხლეს იგდებ საფრთხეში!. - ნერვიულობისგან მაკანკალებდა.
ვუმზერდი და ვხვდებოდი, რომ მისი გადარწმუნება ვერ შევძელი. ეს იმდენად მძაფრად აღვიქვი, რომ მივვარდი და მხრებში ჩავაფრინდი - დავიჯერო ვერ ხვდები? ნუთუ ვერ გრძნობ?!
- ჩემი უსაფრთხოება ასე გაღელვებს? - კბილებში გამოსცრა მან.
- ამის ახსნაა საჭირო? - თვალი ამარიდა და გულზე მომეკრა.
- უკვე აღარაფერი ვიცი. დავიღალე, მნიშვნელობა აღარ აქვს. უშენობით დავიღალე! - ამოიკვნესა მან.
- გემუდარები, გთხოვ, ნუ დამღუპავ. მოეშვი მაგ საქმეს, უარი თქვი!
არაფერი მიპასუხა. უფრო ძლიერად ჩამეხუტა. თითქოს ცდილობდა ერთ არსებად ვქცეულიყავით. გულში ვიკრავი, როგორც პატარა ბავშვს, მინდოდა დამეცვა, ხიფათი ამერიდებინა. ვხვდებოდი, რომ მისი დუმილი ჩემს წინადადებაზე თანხმობას ნამდვილად არ ნიშნავდა.
პანიკაში ვიყავი. რა მექნა? როგორ მეიძულებინა უარი ეთქვა ამ წამოწყებაზე? როგორ მეიძულებინა ეფიქრა საკუთარ თავზე?
- მიყვარხარ, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ! - ამოვიკვნესე მე.
- ვიცი! - ოდნავ გაიღიმა - მაპატიე, უნდა წავიდე. მადლობ, ჩემს გამო რომ ღელავ. ნუ გეშინია! ყველაფერი კარგად იქნება! - დამაიმედა, თუმცა მივხვდი, რომ თვითონაც არ იყო საკუთარ სიტყვებში დარწმუნებული.
უკვე აღარ მაინტერესებდა კამერები, მის მხურვალე ტუჩებს დავეწაფე. გრძნობებს ვეღარ ვიოკებდი. თავს ვეღარ ვიკავებდი. სალომე ტიროდა, არაფერი უთქვამს. მისი ალერსით გული ვიჯერე. სევდა მაინც არ ტოვებდა. კვლავ ტკივილით სავსე თვალებით მიმზერდა.
- მაპატიე! - ისევ მითხრა და რკინის კარებიც გაიხსნა. სალომე წავიდა. მე კი უარესად დაბნეული და გაორებული დამტოვა.

მეთვრამეტე თავი
ისეთი შეგძნება მქონდა თითქოს ჩიხში აღმოვცნდი. გამოსავალს ვერ ვპოულობდი. აგონიაში მყოფი სხვადასხვა მხარეს უაზროდ ვაწყდებოდი. ერთი რამ კი ცალსახად ვიცოდი, სალომეს ვერაფრით შეველეოდი. მის გადასარჩენად ყველაფერი უნდა მეღონა.
სიგარეტის ძებნაში ჯიბეები მოვიქექე. ქაღალდის პატარა ნაგლეჯი მომხვდა ხელში, სადაც მეთაურის ტელეფონის ნომერი მეწერა, რომელიც წინა შეხვედრის დროს დამიტოვა. დავიკავშირდი და მოსვლა ვთხოვე.
რამოდენიმე დღეში ჩემი თანაგუნდელი, დიმკა მესტუმრა. მივხვდი, მეთაურმა მოსვლა აღარ ისურვა. თუმცა უნდა ვაღიარო, ამ სიტუაციაში დიმკას ნახვა ბევრად გამიხარდა. მეგობრულად მოვეხვიეთ ერთმანეთს, ისე, როგორც ბევრ გაჭირვება გამოვლილ მეგობრებს ეკადრებოდათ. კარგად მენიშნა, შეხვედრაზე ჩეჩენი მეგობრის მოსვლა. გული სიხარულით მქონდა სავსე. ამის იმედს მის მომღიმარი და გაბრწყინებული სახეც მაძლევდა.
- აქაც ვერ ისვენებ ხომ? - იღიმებოდა ის - თითქოს გამოგკეტეს და მშვიდად უნდა იყო, მაგრამ მაინც თავდაყირა დაგვაყენე!
- დახმარება რომ არ მჭიდებოდეს არ დავრეკავდი!
- ვიცი. - ხმა დაუსერიოზულდა მას - შენი ცოლით უნდა იამაყო. მამაცი ქალია და ერთგულებაც იცის. -დიმკასგან სალომეს ასეთი შეფასება მესიამოვნა. - მიზნის მისაღწევად უკან არ იხევს, იბრძვის.
- იქნებ დანებება ჯობდა? ბევრი ვეხვეწე, მაგრამ ...
დიმკამ ეჭვით შემომხედა:- ამას შენ ამბობ? რომ არ გიცნობდე, ვიფიქრებდი შეგვალეს.
- საქმე მე რომ მეხებოდეს, სწორედ ისე მოვიქცეოდი როგორც სალო, მაგრამ... ის ჩემთვის ყველაფერია. ვიცი თავს ხიფათში იგდებს. მე კი ვერაფრით ვეხმარები. - სასოწარკვეთილმა ძლივს ამოვიხავლე ბოლო სიტყვები.
- ყურადღებით მომისმინე. ტერორისტების საკითხი გადაწყვეტილია. ეს სალომემაც იცის. სხვა გზა არ გვქონდა. მემაკაცები მეზობელ ქვეყანას უნდა გადავცეთ. ქალებისა და ბავშვების საკითხი კი სხვაგვარად გადაწყდა. საქმის მასალებში აშკარად ჩანს, რომ მშვიდობიანი მოქალაქეები არიან და მათი ექსტრადიცია აღარ მოხდება. მეზობელიც დამშვიდდა, პატივმოყვარეობის დასაკმაყოფილებლად სამი ტერორისტიც ყოფნით. ალბათ, ძნელი მისახვედრი არაა, რომელი ერის წარმოადგენლები არიან, ამაყი ხალხია. განწირულნი რომ იყვნენ ისედაც იცოდნენ. ამ კონკრეტულ შემთხვევაში კი ქალები და ბავშვები მაინც გადარჩნენ. მათთვის ესეც შეღავათია.
- იმ, სამს რა ბედი ელით?
- ალბათ, სიკვდილით დასჯიან! - ცივად მიპასუხა მან.
- ასე მართივად ამბობ?
- მე ჩეჩენი ვარ! - ამაყად მითხრა მან - ისინი საკუთარი ხალხისა და ოჯახის კეთილდღეობას ეწირებიან! რეალისტები უნდა ვიყოთ. მეზობლებმა დამნაშავის სახით ვინმე უნდა მიიღონ. სხვაგვარად არ გაჩერდებიან. სალომე რომ არა, ქართული მხარე ალბათ თხუთმეტივეს გადასცემდა. - ტკივილით მითხრა მან - უნდა ვაღიარო, შენმა მეუღლემ ამის გამო დიდი და სახიფათო მტრები გაიჩინა. მტრები, რომლებიც ბინძური წესებით თამაშობენ, თუმცა...
- რა თუმცა? - დაძაბული ვუსმენდი მე.
- თუმცა მოკავშირეებიც ყავს პირადად ჩემი სახით და არა მარტო ჩემი, მთელი ჩვენი გუნდის, რადგან მეთაურიც მხარს გვიჭერს. ამას ვერ გავამჟღავნებთ. ჩუმად, ფარულად ვმოქმედებთ. ხომ იცი როოგრც ხდება? სისტემას აშკარად ვერ დავუპირისპირდებით.
- ბოლოს შეხვედრისას აშკარად მაგრძნობინეს, რომ განწირულია.
- ასეა! ისიც კი ვიცით, როდის და სად აპირერებენ მის ლიკვიდაციას.
- თქვენი მხარდაჭერა რაში გამოიხატება? - გავღიზიანდი მე.
- შენი დახმარება გვჭირდება. ჩვენის მხრივ ყველაფერს გავაკეთებთ დასახმარებლად, მაგრამ თუ გამჟღავნდა სალომე რომ ცოცხალი დარჩა ადამიანიც დაგვჭირდება, ვისაც დავაბრალებთ.
გამეცინა: - ანუ ჩემი ფუნქცია მხოლოდ ეგაა? დაბრალება არც მჭირდება, ეგ ხომ ისედაც ცხადია. სალომემ უნდა იცოცხლოს. ამის მცირედი შანსიც კი თუ არსებობს აუცილებლად გამოვიყენებ.
დიმკა დაწვრილებით მიყვებოდა მისი გეგმის შესახებ. უმცირესი დეტალიც კი გათვლილი ჰქონდათ. ადამიანის სიცოცხლეზე ისე ვმსჯელობდით, თითქოს რიგითი პაიკი იყო, რომელსაც ლაზიერს ვწირავდით.
- არ დაგავიწყდეს, სალომემ არაფერი იცის. შეძლებისდაგვარად უნდა ვეცადოდ არც გაიგოს. დაე იფიქროს, რომ შენ და მისი მადლიერი კლიენტები ეხმარებით.
- მართალია წინასწარ ვერ განსაზღვრავ დასასრულს, მაგრამ ყველაფრისთვის მადლობელი ვარ! თქვენი ვალიდან ვერასოდეს ამოვალ.
- ჩვენც ეგ გვინდა. - თვალი ჩამიკრა და დამემშვიდობა.

როგორც კი გადაწყვეტილება მივიღე, პანიკის შეგრძნება გამიქრა. საქმის სიმძიმესა და სერიოზულობას სრულად ვიაზრებდი, თუმცა არ მეშინოდა. თითოეულ ნაბიჯს ასჯერ ვზომავდი. არ მინდოდა უმცირესი დეტალიც კი გამომპარვოდა.
როგორც ჩემი ინფორმატორებისგან გავიგე, ტერორისტების ნაწილის ექსტრადიციის საკითხი გადაწყვეტილი იყო. სულ რამდენიმე დღეში პატიმრებს გადაიყვანდნენ. დიმკასგან დასახელებული საბედისწერო თარიღიც ახლოვდებოდა.
ლოდინი აღარ შემეძლო. სხვა ვერაფერზე ვფიქრობდი. თავში მხოლოდ სამი მარტი მიტრიალებდა.
- ამ ბოლო დროს დაძაბული ხარ! - მოგონილი, მეგობრული ტონით მეკითხება ერთ-ერთი თანამოსაკნე.
- ოდესმე მხიარულებით გამოვირჩეოდი?! - მტრულად ვუბღვერ მას.
ვერავის ვენდობი, ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს ელიან ზურგით როდის დავდგები, რომ მაშინვე მახვილი ჩამცხონ. ამიტომ მუდმივად ტონუსში ვარ. აქეთ-იქით ვიყურები. თითოეულ კუთხე-კუნჭულს საგულდაგულოდ ვაკვირდები. უმცირესი ცვლილებაც კი არ უნდა გამომრჩეს მხედველობიდან.
სალომეს ვუკავშირდები და მეორე დღეს მოსვლას ვთხოვ. ადმინისტრაციასთან ყველაფერი გარკვეულია. დროში შეზღუდული არ ვართ.
- იქნებ უკანასკნელი შეხვედრაც იყოს? - ვფიქრობ მე - იქნებ...
ეჭვი გულს მიწვრილებს. არ მინდა შიში ახლოს გავიკარო. ეხლა ამის დრო არ მაქვს. გონებაში მხოლოდ გეგმა მიტრიალებს. მხოლოდ მიზანი.

ბადრაგის თანხლებით ასე ოთხი საათისთვის შეხვედრების ოთახისკენ მივდივარ. თუმცა შუა გზიდან მატრიალებს და სხვა მიმართულებით მივყავარ. ხმას არ ვიღებ, უსიტყვოდ მივყვები.
- ადმინისტრაციის მოთხოვნით თქვენი შეხვედრა აქ შედგება! - ერთ-ერთი საკნის კარებს მიხსნის ის.
უცნაურია მაშინ როცა საკნებში პატიმრებს ვერ ტევენ, აქ სასტუმროს ნომერი გეგონება. რკინის კარები და ჟალუზები რომ არა ვერც კი მიხვდებოდი თუ ციხეში იყავი. საკანი საძინებლის მსგავსადაა მოწყობილი. შუაში დიდი კომფორტული ლოგინი დგას. კედელზე დიდი პლაზმური ტელევიზორია. იქვეა ბარი და მაცივარი.
- არ ვიცოდი ციხეში რომანტიკული შეხვედრების ადგილიც თუ გქონდათ! - ირონიულად ავღნიშნავ მე.
- გვეგონა გაგიხარდებოდათ! - მშრალად მეუბნება ბადრაგი და საკანში მარტო დამტოვა.