დღევანდელი დღე კატასტროფული სასწაულებით დაიწყო ჯერ ლუკა შემდეგკი ვაკო, მისმა ასეთმა რეაქციამ იმის გაგებაზე, რომ ჩემს ცხოვრებაში ვიღაც გამოჩნდა ძალიან უცნაური იყო, ფიქრებში გართული ვიყავი როდესაც ტელეფონის ხმა გაისმა, ეს ნატა იყო.
- რატომ არ დამირეკე? ხომიცი, რომ ყველაფერი მაინტერესებს და სასწრაფოდ უნდა მომიყვე. ( ნატა )
- კარგი მოკლედ გეტყვი, უბრალოდ წარმოიდგინე შუაღამე, წვიმა, მისი მწვანე თვალები, ხმა და ღიმილი.
- ხმა და ღიმილი კიარა როგორ გითხრა მიყვარხარო? ( ნატა )
- გასაოცარი იყო ნატ თავი სიზმარში მეგონა.
- რა მაგარია ყველაზე მაგარია მაგრამ იცოდე თავს არ დაგანებებ რომ გნახავ მომიყვები უფრო დაწვრილებით. ( ნატა )
- ჰაჰა კარგი, როდის აპირებთ ჩამოსვლას?
- ალბათ ორ ან სამ დღეში. ( ნატა ( სიცილი )
- რა? აკი ხვალ უნდა ჩამოსულიყავით.
- რაღაც მიზეზებისდაგამო გადავდეთ. ( ნატა ( სიცილი )
- კარგი კარგი წავედი ეხლა გაკვეთილზე შევდივარ. ( სიცილი )
- კარგი ჩემი ჭიამაია. ( ნატა )
ტელეფონი გავთიშე და კლასში შევედი, ლუკა არსად ჩანდა.
- ვინმეს ეძებ? ( დათო ( ღიმილი )
- მე არ
- კარგი ტო მე რაღას მიმალავ, ყველაფერი ვიცი რაც კლასში შემოხვედი შენი თვალები სულ ლუკას ეძებს. ( დათო ( სიცილი )
- მოგეჩვენა. ( ღიმილი )
- კარგი თუ ასეა. ( დათო ( ღიმილი )
რამდენიმე წამში გაკვეთილი დაიწყო და მასწავლებელიც შემოვიდა, ჩემი გონება მხოლოდ ლუკასკენ იყო, ამიტომ ვეღარ მოვითმინე და დათოსკენ შეუმჩნევლად გადავიხარე.
- ლუკა სად არის?
- ახლაც მეჩვენება თუ ნამდვილად მეკითხები? ( დათო ( ღიმილი )
პასუხის გაცემა ზედმეტად ჩავთვალე.
- ჰაჰა კარგი ხო კარგი, რაღაც საქმე მქონდა მოსაგვარებელი მე ვერ ვახერხებდი წასვლას და ლუკა წავიდა. ( დათო ( ღიმილი )
გავბედე და ვკითხე.
- რა საქმე? ( ღიმილი )
- ისეთი არაფერი, წესით რამდენიმე წუთში უკვე აქ უნდა იყოს. (დათო ( ღიმილი )
სულ მოულოდნელად ჩემი ტელეფონის ხმა გაისმა, ეს ლუკა იყო.
- თქმა ვეღარ მოვახერხე ისე უცებ მომიწია წასვლა, ეცადე ძალიან არ მოგენატრო ცოტახანში ისევ გნახავ. ( ლუკა ( ღიმილი )
მისმა SMS -მა ძალიან გამახარა.
- ჰაჰა ნამდვილი იდიოტი ხარ, შენკი ეცადე ძალიან მოგენატრო, რომ მალე მნახო. ( ღიმილი )
- კარგი ვეცდები. ( ლუკა ( ღიმილი )
მისი ასეთი პასუხი არ მომეწონა, თავში ათასმა აზრმა გამიარა - რატომ უნდა ეცადოს? თუ ვუყვარვარ ხომ უნდა მოვენატრო კიდევაც? პასუხი არ მიმიწერია, სულ რაღაც ხუთ წუთში კი.
- ნუ მოძრაობს შენი ტვინი მაგ სულელური აზრებით ლამაზო, უკვე მომენატრე დაბლა ჩამოდი. ( ლუკა ( ღიმილი )
სიხარული ვერ დავმალე, მაშინვე ჩანთას დავავლე ხელი და სწრაფად ჩავირბინე კიბეები, ლუკა სკოლის წინ იდგა და მელოდებოდა, მის დანახვაზე ვერ ავღწერ რა დამემართა, გულმა დიდი სისწაფით დაიწყო ცემა, ძალიან სიმპატიური იყო შავი ზედა, ჯინსი და კეტები, მწვანე თვალები, რომელიც საოცრად უბრწყინავდა, წითელი ძალიან წითელი ტუჩები და თეთრი კანი ვერ ვიჯერებდი, რომ ეს ყველაფერი რეალობა იყო, თავი მართლაც ზღაპარში მეგონა გაჩერება არ შემეძლო ამიტომ დიდი სიწრაფით ჩავეხუტე.
- ხომ გითხარი ძალიან არ მოგენატროთქო. ( ლუკა ( ღიმილი )
თვალებში შევხედე.
- მოკეტე. ( ღიმილი )
- მიყვარხარ. ( ლუკა ( ღიმილი )
- მიყვარხარ. ( ღიმილი )
მოულოდნელად ჩემი ტელეფონის ხმა გაისმა, ეს დემეტრე იყო.
- სკოლაში ხარ? ( დემეტრე )
- კი, რაიყო?
- მალე მოხვალ? ( დემეტრე )
- რამე მოხდა?
- კი სიდებილე დამემართა. ( დემეტრე ( სიცილი )
- რა სიდებილე? ( სიცილი )
- სახლის გასაღები დავკარგე. ( დემეტრე ( სიცილი )
- ჰაჰა მართლაც რა ჭიაყელა ხარ, გეჩქარება? ( სიცილი )
- კი სასწრაფოზე სასწრაფო საქმე მაქვს სახლში. ( დემეტრე )
- კარგი ხო კარგი ეხლავე წამოვალ. ( სიცილი )
ლუკა ვიღაც ბიჭს ელაპარაკებოდა როდესაც დამინახა, რომ ტელეფონი გავთიშე ჩემსკენ წამოვიდა.
- ვინ იყო? ( ლუკა ( ღიმილი )
- ჩემი ძმა. ( ღიმილი )
- ხო ხოდზეა? რამე ხომ არ მოხდა ( ლუკა )
- უფრო ხოდზე იქნებოდა სახლის გასაღები, რომ არ დაეკარგა. ( სიცილი )
- გასაგებია, მოდი ჩემთან. ( ლუკა ( ღიმილი )
- ისედაც შენთან არ ვარ? ( ღიმილი )
მოულოდნელად მომიახლოვდა და
- აი ახლა ხარ ჩემთან, მაშინ ხარ ჩემთან როდესაც გგრძნობ ანამარია, როდესაც მესმის შენი გულის ცემა, როდესაც ვუყურებ შენს თვალებს და იმენა ვრწმუნდები, რომ მართლა მაგრად მიყვარხარ. ( ლუკა ( ღიმილი )
- შენკი ყოველთვის ჩემთან ხარ მაშინაცკი როდესაც ვერ გხედავ. ( ღიმილი )
- ზატო მაშინ, როდესაც ვერ გხედავ უბრალოდ ჩემში ხარ ლამაზო. ( ლუკა ( ღიმილი )
ვერასდროს წარმოვიდგენდი თუ ლუკა ასეთ სიტყვებს მეტყოდა ბიჭი, რომელიც ყველგან პოპულარული იყო მე მიხსნიდა სიყვარულს, ხმას ვერ ვიღებდი არვიცოდი რა მეპასუხა, უბრალოდ მინდოდა ეს წუთები არასდროს დასრულებულიყო.
- სახლში მე წაგიყვან, რაღაც გეგმები მქონდა მაგრამ არაუშავრს, ცოტახანს გადავდოთ. ( ლუკა ( ღიმილი )
- რა გეგმები?
- ისეთი არაფერი, საღამოს გამოგვილი და გაიგებ. ( ლუკა ( ღიმილი )
- შენი სიუპრიზები მაოცებს ლუკ. ( ღიმილი )
- სიუპრიზები კიარა მე გაოცებ უბრალოდ ვერ ხვდები. ( ლუკა ( სიცილი )
- ჰაჰა აი ნამდვილი ლუკაც.
- აი სინამდვილეც მე შენ გაოცობ შენკი შენ მაოცებ შენი სილამაზით. ( ლუკა ( ღიმილი )
- ჩემი ლუკა. ( ღიმილი )
- ჩემი ანამარია. ( ლუკა ( ღიმილი )

ყველას ძალიან დიდ ბოდიშს ვუხდი ამდენი ხანი, რომ ვერ დავამატე ახალი თავი მოკლედ გეტყვით მიზეზს, უბრალოდ ეს კვირა მქონდა მართლა კატასტროფულად გადატვირთული იმის გამო, რომ სახლში თითქმის არ ვიყავი ვერ ვახერხებდი ისტორიის გაგრძელებას, ყველას მადლობას ვუხდი ვინც მწერდა და კითხულობდა თუ რატომ არ ვამატებდი შემდეგ თავს და კიდევ ერთხელ მადლობას ვუხდი იმათ ვინც კითხულობს და თავის აზრს კომენტარებში წერს, რაც შეეხება დღევანდელ თავს რას ფიქრობთ? კარგია თუ არა?