სახლში ლუკამ ამიყვანა და მაშინვე ჩემს ძმას დავურეკე.
- დემე სად ხარ?
- ოთხ წუთში მანდ ვიქნები. ( დემეტრე )
ტელეფონი გავთიშე და სახლში შევედი, ძალიან დაღლილი ვიყავი ამიტომ სამზარეულოში შევედი და ყავის დალევა დავაპირე, ცოტახანში კარებზე ზარი გაისმა ეს ჩემი ძმა იყო.
- შენ ყველას და ყველაფერს როგორ უნდა კარგავდე? ( სიცილი )
შემომხედა და გაიცინა, იმ ყველაში ერთი გოგო იგულისხმებოდა, რომელიც ცოტახნისწინ რაგაც უაზრო მიზეზების გამო დაკარგა და მთელი ერთი კვირა თავის სიდებილეებზე ვეღადავებოდი, უბრალოდ სიცოცხლეს ვუმწარებდი.
- არა ანამარია გეშლება, ის ის შემთხვევა იყო როდესაც დამკარგეს და არა დავკარგე. ( დემეტრე ( სიცილი )
- იქნებ ახლაც ის შემთხვევაა და გასაღებმა დაგკარგა? ( სიცილი )
- აუტანელო მორჩი უაზრო ბაზარს და ყავა გამიკეთე. ( დემეტრე ( სიცილი )
სამზარეულოში შევედი და ყავის გაკეთება დავიწყე.
- სახლში ვინ მოგიყვანა? მომეჩვენა, რომ ზედმეტად მალე მოხვედი. ( დემეტრე ( ღიმილი )
ამ კითხვას არ ველოდი, ამიტომ ცოტა დავიბენი.
- ანამარია მგონი რაღაცას მიმალავ და არ მომწონს. ( დემეტრე ( ღიმილი )
- არაფერს არ გიმალავ, ლუკამ მომიყვანა. ( ღიმილი )
- უკვე ვინტერესდები მაგ ტიპით, სულ შენს გარშემო მოძრაობს. ( დემეტრე ( ღიმილი )
პასუხი არ გავეცი და ყავა მივუტანე.
- თუ ესეც მეჩვენება? ( დემეტრე ( ღიმილი )
- კარგი რა დემე, ხომ იცი ვერ ვიტან ასეთ უაზრო საუბრებს, თუ ვინმე გამოჩნდა ჩემს ცხოვრებაში კარგად იცი, რომ როცა ამის საშუალება მომეცემა გეტყვი.
- ხო იმედია ეგ „საშუალება“ არ დაიგვინებს. ( დემეტრე ( ღიმილი )
ამ დროს ჩემი ტელეფონის ხმა გაისმა ეს ლუკა იყო.
- ცხრაზე შენთან ვიქნები და მზად იყავი. ( ლუკა )
- სად მივდივართ?
- გაიგებ. ( ლუკა ( ღიმილი )
ტელეფონი გავთიშე და დემეტრეს შევხედე.
- ლუკა იყო. ( ღიმილი )
არაფერი არ უთქვამს უბრალოდ ჩაიცინა და ფეზე წამოდგა.
- გავდივარ და ცოტახანში დავბრუნდები. ( დემეტრე ( ღიმილი )
ჩემს ოთახში შევედი და იმაზე ფიქრი დავიწყე თუ რა ჩამეცვა საღამოს, ერთსაათიანი ძებნის შემდეგ როგორციქნა მივაგენი იმას რაც მჭირდებოდა, შავი ძალიან ელეგანტური და ცოტა გამომწვევი კაბა, ფეხზეკი როგორციქნა ვუღალატე ჩემს კეტებს და მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი ავარჩიე. დამღლელი დღის შეემდეგ ცოტახანს დაძინება ვარჩიე, რომ გამეღვიძა უკვე რვა ხდებოდა სწრაფად ავდექი და მომზადება დავიწყე ერთი საათი საკმარისი აღმოჩნდა, რომ ყველაფერი მომესწრო და ტელეფონის ხმაც გაისმა ზუსტად ცხრა საათზე.
- მზად ხარ? ( ლუკა )
- კი.
- ზატო დაბლა ჩამოდი. ( ლუკა )
- უკვე აქ ხარ?
- კი. ( ლუკა )
ტელეფონი გავთიშე და სახლიდან გავედი.
ამას ნამდვილად არ ველოდი, კიბის ყველა საფეხური სანთლებით და ვარდებით იყო სავსე, ყველაფერი ძალიან ლამაზი იყო ბედნიერებისგან ტირილი დავიწყე, გარეთკი ლუკა მელოდებოდა გიტარით ხელში.
- მიყვარხარ ანამარია ერთადერთი ხარ ჩემთვის ყოველთვის გაგარჩევ სხვებში და მუდამ იქნები ჩემში. ( ლუკა ( ღიმილი )
სახეზე ხელები ავიფარე და ტირილი დავიწყე.
- ლუუკ მიყვარხარ ძალიან მიყვარხარ.
მომიახლოვდა და ჩამეხუტა.
- იმენნა ყველაზე ყველაზე მაგრად მიყვარხარ. ( ლუკა ( ღიმილი )
ჩვენს შორის სიტყვა „მეც“ არ არსებობდა ყოველთვის იყო უბრალოდ „მიყვარხარ“ დღითიდღე ვრწმუნდებოდი, რომ ლუკა ჩემთვის ერთადერთი იყო და არ მინდოდა როდისმე ამ ყველაფერს დასასრული დარჰქმოდა.
- ძალიან ლამაზი ხარ და ეს კაბაც ძალიან გიხდება. ( ლუკა ( ღიმილი )
- მადლობთ. ( ღიმილი )
- ცვეტში მე მაინც ვერ ვუღალატე ჩემს კეტებს და უბრალო ჯინსებს ასე რომ იმედია არ გადაგიყვარდები ტო. ( ლუკა ( სიცილი )
- ჰაჰა სისულელეებს ნუ ბოდავ. ( სიცილი )
- უბრალოდ მინდოდა გაგეცინა და ცრემლები აღარ დამენახა. ( ლუკა ( ღიმილი )
- კი მაგრამ ეს ხომ სიხარულის ცრემლებია. ( ღიმილი )
- კი მაგრამ მე შენი ღიმილის დანახვა მომინდა, ღიმილის რომელიც შეუდარებელია. ( ლუკა ( ღიმილი )
- ჩემი ლუკა. ( ღიმილი )
- ჩემი ანამარია. ( ლუკა ( ღიმილი )
ძალიან მაგრად ჩამეხუტა შემდეგკი შუბლზე მაკოცა.
- წავედით? ( ლუკა ( ღიმილი )
- წავედით. ( ღიმილი )
მანქანა დიდი სისწაფით დაძრა. მივდიოდით მაგრამ არ ვიცოდი სად, თუმცა ამას მნიშვნელობა არ ჰქონდა მთავარი ხომ ლუკა იყო, ახლა მასთან ერთად ვიყავი და ვიცოდი, რომ ეს წუთები ჩემთვის ყველაზე ბედნიერი იქნებოდა.

მოულოდნელად ტრასაზე უამრავი მანქანა გამოჩნდა, ძალიან დავიბენი.
- რა ხდება?
შემომხედა და გაიმიღიმა, რამდენიმე წამში ოცამდე მანქანამ წრე შემოგვარტყა, ყველას თეთრი ბუშტები და წითელი ვარდები ეჭირა, თავი სიზმარში მეგონა.
- ეს ეს
- დროა მანქანიდან გადავიდეთ. ( ლუკა ( ღმილი )
მანქანიდან გადავედით ლუკამ ხელი მომიკიდა და საცეკვაოდ გამიწვია.
- ნებას მომცემთ. ( ლუკა ( ღიმილი )
რამდენიმე წამში 20 ივე მანქანაში ერთიდაიგივე სიმღერა ჩაირთო, ეს ყველაფერი არარეალური იყო ვერ ვიჯერებდი, რომ ყვველაფერი ნამდვილად ხდებოდა, ვიღიმოდი მაგრამ ამავე დროს ცრემლებს ვერ ვიკავებდი ლუკა თვალებში მიყურებდა და მისი ჩვეული ღიმილით იღიმოდა, რამდენიმე წამში მანქანებიდან ყველანი ერათად გადმოვიდნენ და ჩვენსკენ წამოვიდნენ ხელშიკი ვარდები და ბუშტები ეჭირათ, ყველა ერთიდაიგივეს ამბობდა - შენ თუ გგონია დაგთმობ როდისმე ცდები“ , ლუკამ თავისკენ მიმიზიდა.
- შენ თუ გგონია დაგთმობ როდისმე ცდები. ( ლუკა ( ღიმილი )
- მიყვარახარ ლუკა. ( ღიმილი )
- მიყვარხარ ანამარია. ( ლუკა ( ღიმილი )
მოულოდნელად ნატა, თეკო, ჯეკო და თოკო გამოჩნდა.
- რა? თქვენ აქ საიდან? ( ღიმილი )
- აეეეე ჩემი ჭიამაია, როგორ მომენატრე. ( ნატა )
ლუკამ შემომხედა და გამიღიმა.
- ესეც მეორე სიუპრიზი. ( ლუკა )
- ცოტაც და ბედნიერებისგან გული წამივა, როგორ მომენატრეთ. ( ღიმილი )
ყველა ერთად ჩამეხუტა, ცოტახანში ლუკას ტელეფონის ხმა გაისმაა.
- სპასიბა ძმაკაც, დავაი. ( ლუკა )
- წავედით? ( ჯეკო ( ღიმილი )
- სად? ( ღიმილი )
- გართობა გრძელდება. ( თოკო ( ღიმილი )
ზუსტი პასუხის გასაგებად ლუკას შევხედე.
- არც მე არ ვიცი, გაგრძელება ბიჭებს უნდა გადაეწყვიტათ. ( ლუკა ( ღიმილი )
- დაე წავედით, ვიცით რომ გიყვარვართ და მხოლოდ ამისდაგამო გენდობით. ( ნატა ( სიცილი )
ყველანი მანქანაში ჩასხდნენ.
- წავედით? ( ლუკა ( ღიმილი )
- ლუუკ, მოიცადე ( ღიმილი )
- რა მოხდა? ( ლუკა ) ღიმილი )
- მადლობა, მადლობა ყველაფრისთვის.
- რა მადლობა ტო ღადაობ? ( ლუკა ( ღიმილი )
- მოკეტე და მომისმინე, იმ დღიდან როდესაც შენ ჩემს ცხოვრებაში გამოჩნდი ყველაფერი შეიცვალა, შენ მაჩუქე სიყვარული, რომელიც აქამდე არ ვიცოდი, ბედნიერი ვარ ჩემს ცხოვრებაში, რომ არსებობ ვერასდროს გიწოდებ წარსულს რადგან შენს მიმართ სიყვარული ცოცხლობს ამ წუთს, ვერასდროს გიწოდებ არაფერს რადგან შენ ჩემთვის ერთადერთი ხარ, ვერასდროს შეგადარებ ვერავის რადგან შენ ერთადერთი ხარ.
- ჩემო ანამარია მართლა მაგრად მიყვარხარ. ( ლუკა ( ღიმილი )
- ჩემო ლუკა მართლა მაგრად მიყვარხარ. ( ღიმილი )
მაგრად ჩამეხუტა შემდეგკი მანქანაში ჩავჯექით და დანარჩენებთან ერთად წავედით.

აბა როგორია? მოგეწონათ თუ არა? მადლობა ყველას ვინც კითულობს და აფასებს.