დღეები უსასრულოდ იწეელებოდა ღამეების მოლოდინში. ყველაფერს აზრი მიეცა. თუნდაც იმის გამო რომ ღამით მას ვნახავდი. ჩავეხუტებოდი და დავტკბებოდი მისი ლამაზი სახის ყურებით. მასთან ყოფნისას დავიწყებას ეცემოდა ყველა და ყველაფერი. ღამეებო აღარ მეძინა და თვალები სულ მთალად ამომშავებოდა. მაგრამ არ ვნებდებოდი. მისი ნახვისთვის ყელაფერს გავაკეთებდი. ვცდილობდი ხესთან მისვლა მანამდე მომეწსწრო სანამ ღამის ზარი (ფელისში ყოველ საათში ერთხელ ზარი ირეკება. განსაკუთრევით ჩუმი და წყნარია ღამის ზარი, ხოლო ხმაურიანი დილის!) სამჯერ არ შემოკრავდა. გადიოდა დრო... ჯეიმი ზუსტად 14ჯერ ვნახე. ყოველ ღამეს მასთან ბაასში ვათენებდი. მაგრამ რა მოხდებოდა რომ ვინმეს გამოვეჭირე?! პასუხი მარტვია! ცოცხალს არ დამტოვებდნენ! მისი თვლები მაკარგვინებდა სიკვდილის შიშს. მისი 'მიყვარხარ' მაძლებინებდა და მმატებდა ძალას. მისი ღიმილი მაკარგვინებდა გონებას. ჯეიმიმ სამუდამოდ ჩაიგდო ხელში ჩემი გული.
- ცოლად მოგიყვან!- მეუბნებოდა ხშირად. მე მეღიმებოდა მაგრამ ხომ ვიცოდი რომ ეს შეუძლებელი იყო. ყველამ იცოდა რომ მე და ჯეიმი ერთმანეთის გადარჩენისთვის 10 დღეზე მეტი ვიბრძოდით. ერთად გამოვიარეთ უამრვი კილომეტრი და უწყლოდ და უსაკებოდ მოვაღწიეთ აქამდე. ყველას ახსოვს ჩემი და ჯეიმის გამომშვიდობება, როცა ჩვენი თითებიდან სისხლი ღვარივით წამოვიდა და ერთმანეთში აირია. ყველას ახსოვს ჩვენი ბოლო ჩახუტება. მაგრამ არავინ იცის რომ ჩვენ იმ დროს შეგვიყვარდა ერთმანეთი. შეგვიყვარდა ჯერ კიდევ 'ღლაპებს' (როგორც იმ დროს გვიწოდებდნენ)... შეგვიყვარდადა დღემდე გვიყვარს.
- 'აწმყო, შობილი წარსულისაგან, არის მშენები მომავალისა!'- ვუთხარი და გავუღიმე.
- ლამაზი სიტყვებია! - გამიღიმა. მეც ღიმილითვე ვუპასუხე.
- ის სიყვარული რაც ახლა გვაქვს, წარსულისგანაა ნაშენები! და ის მომავალშიც ისვე გაგრძელდება როგორც დღეს!მთავარია რომ აწმყოში შევინარჩუნოთ და ვიბრძოლოთ მისთვის!
- ამაში ეჭვი არც კი მეპარება!- მიპასუხა და მისკენ მიმიხუტა.- ნახე რა მოგიტანე! - დაამატა და მუშტშეკრული ხელი ჩემკენ წამოწია. ფრთხილად გაშალა გრძელი თითები, ყელსაბამი იყო. ვერცხლის, გულის ფორმის პატარა კულონით. გავუღიმე და ლოყაზე ვაკოცე.
- მადლობა...
- სადაც არ უნდა წახვიდე, თან ატარე! დაგიცავს! - მითხრა და თმა გადამიწია. გამიკეთა და ყელში მაკოცა...
***
ეს იყო ჩემი ბოლო შეხვედრა ჯეიმისთან, იმ ხის ძირში... იმ ღამით საშინელი წვიმა დაიწყო. სამი ღამე გადაბმულად წვიმდა. გარეთ გასვლას ვერავინ ახერხებდა. ქალაქი დაიტბორა. სახლში გვიწევდა პურის გამოცხობაც კი. ციოდა დ. ხელები და ფეხები ბოლომდე მეყინებოდა. ეს არაფერი იყო იმასთან შედარებით რასაც მე განვიცდიდი მის გარეშე ყოფნის ფონზე. მთელი ღამე მის ნაჩუქარ ყელსაბამს ვუყურებდი და თავს ვიმშვიდებდი. მხოლოდ ერთი სადარდებელი არ მაქძლევდა მოსვენებას. წვიმის დაწყებამდე, ორი დღით ადრე მითხრა რომ თუ ცოლად არ მომიყვანდა თავს მოიკლავდა. სასაცოლოა 15 წლის ბიჭი ამაზე რომ გიქრობდა მაგრამ ჩვენ ქალაქში არც ეს იყო განსაკუთრბული შემთხვევა. მეც უკვე 15 წელი მისრულდბოდა, ეს რას ნიშნავდა?! რომ ვიღაც კაცს მოვეწონებოდი დ. სარძლოდ წამივანდა. მგონი უკვე კარგად მიცნობთ და ისიც გეცოდინებათ რომ ამის შანსი არავის აქვს ჩემთან მომართებაში. ან კიდევ რატომ უნდა ჰქონდეს?! ქორწილი ისე გადის, და ისე ღამდება რომ ნეფედედოფალი ერთმანეთის სახეებს ვერ ხედავს. და ზუსტად ღამით, შეხედავს ბიჭი პირველად თავის ცოლს თვალებში. ზოგს ინფაქტიც კი მოსვლია ასეთ დროს.! ალბათ ხვდებით რა მტკივნეული თემაა ეს ოდნავ მაინც ჭკვიანი ბავშვისთვის. მეც ასეწარმომიდგენია ჩემი თავი, როცა ვიღაცის საწოლზე ვწევარ და ის მხდის ფატას. არ ვიცი მასაც შეეშინდებოდა თუ მოვეწონებოდი, მაგრამ ფაქტია რომ არავის მივცემ უფლებას ასე მომექცეს და მართლაც აღმოვჩნდე ვინმე სხვის ოთახში წაკოგორებული. იმედს მაინც არ ვკარგავ! მგონია რომ ერთ დღესაც ჯემისთან ერთად გავიღვიძებ! ვეტყვი რომ მიყვარს, მაგრამ როგორც წესი, მისმიმართ გრძნობას ვერასდროს ვერ გამოვხატავ ბოლომდე როცა მასთან ვარ. მისი მზერა მაბნევს და უფლებას მაძლევს მხოლოდ მას ვუყურო და სხვა არაფერი ვთქვა. ამაზე ხშირად მიბრაზდება კიდეც, მაგრამ ვიცი რომ ისიც მეტს გრძნობს ჩემ მიმართ ვიდრე ამბობს! ეს თვალებშივე ეტყობა.
~~~
წვიმდა გადაუღებლად. იწვიმა ერთი, ორი, სამი დღე. იწვიმა ჩემს გულშიც. გული რომელუც ჯეიმის ჩახუტებას და 'მიყვარხარ'-ს ითხოვდა. გული რომელიც მარტოობით და სახლში ჯდომით დაიღალა, გაგიჟდა და გადაირუა. ერთადერთი რაშიც დარწმუნებული ვიყავი იყო ის რომ გამოდარებისთანავს მასთან გავიქცეოდი. ან კიდე არც დაველოდებოდი გამოდარებას. მხოლოდ მისი თვალები, თვალები და ტუჩები მენატრებოდა. მის თბილ მკლავებში გახვევა და ბათბობა. ვუყურებდი ჩემს ნახატს და ვხვდებოდი რომ ის ჩემთვის ერთადერთი იყო. რომ ის იყო ჩემი წარსული აწმყო და მომავალი. რომ მისკენ მიდიოდა ჩემი ოცნების ყველა გზა! რომ მისთვის ბრძოლა ცხოვრების არცერთ მომენტში არ მომბეზრდებოდა!
^^^
და აი, იმ დილით მზემ გამოანათა თუ არა მაშინვე ღამეზე ფიქრი დავიწყე. ერთი სული მქონდა როდის დაღამდებოდა მაგრამ მეშინოდა ვაითუ არ მოვიდეს მეთქი. 'მაგრამ მას ხომ ვუყვარვარ?! ის ხომ მპირდებოდა რომ არასდროს მიმატოვებდა!' ვფიქრობდი და მთელი დღე ამით ვიმშვიდებდი თავს. და აი, დადგა სანატრელი მომენტიც. დედა ოთახში შემოვიდა, დამხედა და მაკოცა. ეს ნიშანი იყო. გასვლისთანავე წამოვხტი დ. ჩავიცვი. ყელსაბამს ხელი ოვკიდე და ფანჯრიდან გადავხტი. ტლაპოში მოვადინე ტყაპანი მაგრამ ეს იმდენად არ მაინტერესებდა. ვეცადე შეუმჩვნევლად გავქცეულიყავი ჩვენი ხისკენ მაგრამ საუბედუროდი ვიღაცის ხმა მომესმა.
- კატალეია!- დაიღრიალა ვიღაცამ. მისი ხმა მაშინვე ვიცანი. ის მამაჩემის კოჭლი მეგობარი ანუ ჩვენი ქალაქის ყველაზე სასტიკი მმართველი იყო. სამი ოთხჯერ მყავს ნანახი და გულზე არც მეხატება. მისი ხმა არ შემიმჩნევია ისე განვაგრძე გზა. მხოლოდ ერთმა სიტყვამ გამიელვა თავში. 'სიკვდილი!' გამეღიმა მაგრამ გზა კვლავ განვაგრძე... ხის ქვეშ იდგა და აქეთ იქით დადიოდა. მისი დანახვა და მისკენ გაქანება ერთი იყო. მთელიგულით მოვეხვიე და რაც შეიძლებოდა ძლიერად ჩავიკარი გულში. თვალები დავხუჭე და ის ჩამშრალი ცრემლები ღაპაღუპით წამოვიდა. მის მხრებზე დაეცა და მისი ტკბილსუნიამი კაპიუშონი დაასველა.
- მენატრებოდი!- მითხრა და ყელში მაკოცა.
- მეც! - მოკლე პასუხით შემოვიფარგლე რათა მისი ხელები არ მომშორებოდა.
{}{}{}
იმ დღემ ისე ჩაიარა რომ კოჭლ სენიორზე არც მიფიქრია. ხო, არ გეშლებათ, მისი სახელია სენიორი. ერთერთი ომის დროს დაკოჭლდა. ის არის მთელს ფელისში ყველაზე სასტიკი ადამიანი! ის არის ადამიანი რომელმაც გაავრცელა ჩვენში სიყვარულის არ არსებობის ცოდნა... მეორე დღეს მათეგაკვეთილზე 6
დღეები უსასრულოდ იწეელებოდა ღამეების მოლოდინში. ყველაფერს აზრი მიეცა. თუნდაც იმის გამო რომ ღამით მას ვნახავდი. ჩავეხუტებოდი და დავტკბებოდი მისი ლამაზი სახის ყურებით. მასთან ყოფნისას დავიწყებას ეცემოდა ყველა და ყველაფერი. ღამეებო აღარ მეძინა და თვალები სულ მთალად ამომშავებოდა. მაგრამ არ ვნებდებოდი. მისი ნახვისთვის ყელაფერს გავაკეთებდი. ვცდილობდი ხესთან მისვლა მანამდე მომეწსწრო სანამ ღამის ზარი (ფელისში ყოველ საათში ერთხელ ზარი ირეკება. განსაკუთრევით ჩუმი და წყნარია ღამის ზარი, ხოლო ხმაურიანი დილის!) სამჯერ არ შემოკრავდა. გადიოდა დრო... ჯეიმი ზუსტად 14ჯერ ვნახე. ყოველ ღამეს მასთან ბაასში ვათენებდი. მაგრამ რა მოხდებოდა რომ ვინმეს გამოვეჭირე?! პასუხი მარტვია! ცოცხალს არ დამტოვებდნენ! მისი თვლები მაკარგვინებდა სიკვდილის შიშს. მისი 'მიყვარხარ' მაძლებინებდა და მმატებდა ძალას. მისი ღიმილი მაკარგვინებდა გონებას. ჯეიმიმ სამუდამოდ ჩაიგდო ხელში ჩემი გული.
- ცოლად მოგიყვან!- მეუბნებოდა ხშირად. მე მეღიმებოდა მაგრამ ხომ ვიცოდი რომ ეს შეუძლებელი იყო. ყველამ იცოდა რომ მე და ჯეიმი ერთმანეთის გადარჩენისთვის 10 დღეზე მეტი ვიბრძოდით. ერთად გამოვიარეთ უამრვი კილომეტრი და უწყლოდ და უსაკებოდ მოვაღწიეთ აქამდე. ყველას ახსოვს ჩემი და ჯეიმის გამომშვიდობება, როცა ჩვენი თითებიდან სისხლი ღვარივით წამოვიდა და ერთმანეთში აირია. ყველას ახსოვს ჩვენი ბოლო ჩახუტება. მაგრამ არავინ იცის რომ ჩვენ იმ დროს შეგვიყვარდა ერთმანეთი. შეგვიყვარდა ჯერ კიდევ 'ღლაპებს' (როგორც იმ დროს გვიწოდებდნენ)... შეგვიყვარდადა დღემდე გვიყვარს.
- 'აწმყო, შობილი წარსულისაგან, არის მშენები მომავალისა!'- ვუთხარი და გავუღიმე.
- ლამაზი სიტყვებია! - გამიღიმა. მეც ღიმილითვე ვუპასუხე.
- ის სიყვარული რაც ახლა გვაქვს, წარსულისგანაა ნაშენები! და ის მომავალშიც ისვე გაგრძელდება როგორც დღეს!მთავარია რომ აწმყოში შევინარჩუნოთ და ვიბრძოლოთ მისთვის!
- ამაში ეჭვი არც კი მეპარება!- მიპასუხა და მისკენ მიმიხუტა.- ნახე რა მოგიტანე! - დაამატა და მუშტშეკრული ხელი ჩემკენ წამოწია. ფრთხილად გაშალა გრძელი თითები, ყელსაბამი იყო. ვერცხლის, გულის ფორმის პატარა კულონით. გავუღიმე და ლოყაზე ვაკოცე.
- მადლობა...
- სადაც არ უნდა წახვიდე, თან ატარე! დაგიცავს! - მითხრა და თმა გადამიწია. გამიკეთა და ყელში მაკოცა...
***
ეს იყო ჩემი ბოლო შეხვედრა ჯეიმისთან, იმ ხის ძირში... იმ ღამით საშინელი წვიმა დაიწყო. სამი ღამე გადაბმულად წვიმდა. გარეთ გასვლას ვერავინ ახერხებდა. ქალაქი დაიტბორა. სახლში გვიწევდა პურის გამოცხობაც კი. ციოდა დ. ხელები და ფეხები ბოლომდე მეყინებოდა. ეს არაფერი იყო იმასთან შედარებით რასაც მე განვიცდიდი მის გარეშე ყოფნის ფონზე. მთელი ღამე მის ნაჩუქარ ყელსაბამს ვუყურებდი და თავს ვიმშვიდებდი. მხოლოდ ერთი სადარდებელი არ მაქძლევდა მოსვენებას. წვიმის დაწყებამდე, ორი დღით ადრე მითხრა რომ თუ ცოლად არ მომიყვანდა თავს მოიკლავდა. სასაცოლოა 15 წლის ბიჭი ამაზე რომ გიქრობდა მაგრამ ჩვენ ქალაქში არც ეს იყო განსაკუთრბული შემთხვევა. მეც უკვე 15 წელი მისრულდბოდა, ეს რას ნიშნავდა?! რომ ვიღაც კაცს მოვეწონებოდი დ. სარძლოდ წამივანდა. მგონი უკვე კარგად მიცნობთ და ისიც გეცოდინებათ რომ ამის შანსი არავის აქვს ჩემთან მომართებაში. ან კიდევ რატომ უნდა ჰქონდეს?! ქორწილი ისე გადის, და ისე ღამდება რომ ნეფედედოფალი ერთმანეთის სახეებს ვერ ხედავს. და ზუსტად ღამით, შეხედავს ბიჭი პირველად თავის ცოლს თვალებში. ზოგს ინფაქტიც კი მოსვლია ასეთ დროს.! ალბათ ხვდებით რა მტკივნეული თემაა ეს ოდნავ მაინც ჭკვიანი ბავშვისთვის. მეც ასეწარმომიდგენია ჩემი თავი, როცა ვიღაცის საწოლზე ვწევარ და ის მხდის ფატას. არ ვიცი მასაც შეეშინდებოდა თუ მოვეწონებოდი, მაგრამ ფაქტია რომ არავის მივცემ უფლებას ასე მომექცეს და მართლაც აღმოვჩნდე ვინმე სხვის ოთახში წაკოგორებული. იმედს მაინც არ ვკარგავ! მგონია რომ ერთ დღესაც ჯემისთან ერთად გავიღვიძებ! ვეტყვი რომ მიყვარს, მაგრამ როგორც წესი, მისმიმართ გრძნობას ვერასდროს ვერ გამოვხატავ ბოლომდე როცა მასთან ვარ. მისი მზერა მაბნევს და უფლებას მაძლევს მხოლოდ მას ვუყურო და სხვა არაფერი ვთქვა. ამაზე ხშირად მიბრაზდება კიდეც, მაგრამ ვიცი რომ ისიც მეტს გრძნობს ჩემ მიმართ ვიდრე ამბობს! ეს თვალებშივე ეტყობა.
~~~
წვიმდა გადაუღებლად. იწვიმა ერთი, ორი, სამი დღე. იწვიმა ჩემს გულშიც. გული რომელუც ჯეიმის ჩახუტებას და 'მიყვარხარ'-ს ითხოვდა. გული რომელიც მარტოობით და სახლში ჯდომით დაიღალა, გაგიჟდა და გადაირუა. ერთადერთი რაშიც დარწმუნებული ვიყავი იყო ის რომ გამოდარებისთანავს მასთან გავიქცეოდი. ან კიდე არც დაველოდებოდი გამოდარებას. მხოლოდ მისი თვალები, თვალები და ტუჩები მენატრებოდა. მის თბილ მკლავებში გახვევა და ბათბობა. ვუყურებდი ჩემს ნახატს და ვხვდებოდი რომ ის ჩემთვის ერთადერთი იყო. რომ ის იყო ჩემი წარსული აწმყო და მომავალი. რომ მისკენ მიდიოდა ჩემი ოცნების ყველა გზა! რომ მისთვის ბრძოლა ცხოვრების არცერთ მომენტში არ მომბეზრდებოდა!
^^^
და აი, იმ დილით მზემ გამოანათა თუ არა მაშინვე ღამეზე ფიქრი დავიწყე. ერთი სული მქონდა როდის დაღამდებოდა მაგრამ მეშინოდა ვაითუ არ მოვიდეს მეთქი. 'მაგრამ მას ხომ ვუყვარვარ?! ის ხომ მპირდებოდა რომ არასდროს მიმატოვებდა!' ვფიქრობდი და მთელი დღე ამით ვიმშვიდებდი თავს. და აი, დადგა სანატრელი მომენტიც. დედა ოთახში შემოვიდა, დამხედა და მაკოცა. ეს ნიშანი იყო. გასვლისთანავე წამოვხტი დ. ჩავიცვი. ყელსაბამს ხელი ოვკიდე და ფანჯრიდან გადავხტი. ტლაპოში მოვადინე ტყაპანი მაგრამ ეს იმდენად არ მაინტერესებდა. ვეცადე შეუმჩვნევლად გავქცეულიყავი ჩვენი ხისკენ მაგრამ საუბედუროდი ვიღაცის ხმა მომესმა.
- კატალეია!- დაიღრიალა ვიღაცამ. მისი ხმა მაშინვე ვიცანი. ის მამაჩემის კოჭლი მეგობარი ანუ ჩვენი ქალაქის ყველაზე სასტიკი მმართველი იყო. სამი ოთხჯერ მყავს ნანახი და გულზე არც მეხატება. მისი ხმა არ შემიმჩნევია ისე განვაგრძე გზა. მხოლოდ ერთმა სიტყვამ გამიელვა თავში. 'სიკვდილი!' გამეღიმა მაგრამ გზა კვლავ განვაგრძე... ხის ქვეშ იდგა და აქეთ იქით დადიოდა. მისი დანახვა და მისკენ გაქანება ერთი იყო. მთელიგულით მოვეხვიე და რაც შეიძლებოდა ძლიერად ჩავიკარი გულში. თვალები დავხუჭე და ის ჩამშრალი ცრემლები ღაპაღუპით წამოვიდა. მის მხრებზე დაეცა და მისი ტკბილსუნიამი კაპიუშონი დაასველა.
- მენატრებოდი!- მითხრა და ყელში მაკოცა.
- მეც! - მოკლე პასუხით შემოვიფარგლე რათა მისი ხელები არ მომშორებოდა.
{}{}{}
იმ დღემ ისე ჩაიარა რომ კოჭლ სენიორზე არც მიფიქრია. ხო, არ გეშლებათ, მისი სახელია სენიორი. ერთერთი ომის დროს დაკოჭლდა. ის არის მთელს ფელისში ყველაზე სასტიკი ადამიანი! ის არის ადამიანი რომელმაც გაავრცელა ჩვენში სიყვარულის არ არსებობის ცოდნა... მეორე დღეს მათეგაკვეთილზე