***
ოქტომბერი იყო და ჯერ ისევ ცხელოდა...მე და ჩემი კლასი ვაპირებდით ექსკურსიის მოწყობას ყაზბეგში, როგირც ყოველთვის ახლაც აკლდებოდათ ხალხი და ჩამატება მოუწიათ... ხვიჩა და ვიკო დაემატნენ და კიდე ორი კაცი სხვა კლასებიდან ...
ჩასვლისას ყველა დაღლილი იყო და იმ დღეს არაფერი უნახით. სამაგიეროდ მათ გარდა იმ სასტუმროში სხვებიც იყვნენ დაბინავებულები...
მათი ბიჭები მალევე გაერივნენ ჩვენს გოგოებში და არც ჩვენ გვიქაჯია ცივილიზებულად ვიქცეოდით ...
რაღაცეებს ვთამაშობდით მოკლედ ძალიან კარგი და დასამახსოვრებელი იყო მაგრამ ჩვენმა ბიჭებმა როგორცკის ჯოკრის ბოლო პარტია დაასრულეს გავიდნენ და მარტო გოგოებიღა დავრჩით... მოსაწყენი მეჩვენა თან გვიანიც იყო,რიტა გამოვათრიე და ჩვენს ოთახში ავედით... საწოლზე მოწყვეტით დავეცი და ის,ის იყო მუსიკი ჩართვას ვაპირებდი რო ოთახში ვიკო შემოვიდა- შემოვარდა...
- რომელი საათია ანასტასია? - იყო ვიკოს მკაცრი ტონი
- თორმეტის თექვსმეტი წუთია- მიამიტურად უპასუხა და დაელოდა ოთახიდან როდის გავიდოდა
- და ამდენხანს სად იყავი?
- მოიცა და შენ უნდა შეგითანხმდე სად წავალ?
- ამ შუაღამეს იყავი ოთახში რომელშიც 90% ბიჭებია.
- და მერე შენ რა ?
- მე გავალ ( რიტა)
- არა რიტა დარჩი უკვე მიდის
- არსად არ წავალ !
- შენ ვაფშე ვინ ხარ რატო ერევი?
- რას ქვია ვინ ვარ?! იცი შენ რასაც ვგრძნობ შენს მიმართ...
-ეგ არ გამართლებს რომ გიყვარვარ მე ეგრე ცეზარი მიყვარს მარა არ ვერევივ გოლებს რომელ კუთხეში გაიტანს ...
- იცი რა შენ ცეზარი გევასება და მე შენ მოყვარხარ განსხვავება ძალიან დიდია უბრალოდ შენ გაქ ძალიან პატარა ტვინი...
- ძალიან დიდი მადლობა თუ დამთავრა გამოსვლა შენმა ძმაკაცმა ,ხვიჩა შეგიძლია გაათრიო...
- წამო წამო შე ჩემა ნუ გაუწყალე გოგოს გული...
-პროსტა ეს რო იქით გასული დავინახო ?! შენ ძმობას ვფიცავარ ყველა სახურავიდან თუარ გადავაყუდო
- რიტა ისე ნეტა ძინავთ უკვე გავიდეთ მაინც არ მეძინება- იყო ჩემი ხმაღალი ლაპარაკი ვიკოს ნერვების მოსაშლელად ...
^^^
დილით უკვე საკაიფო გრიპი ჰქონდა სუნთქვაც უჭირდა და თავიც საშინლად სტკიოდა მგონი სიცხეც ქონდა...
-ჯანდაბა...- ფეხზე წამოდგომა უნდოდა მაგრამ. ვერაფრით შეძლო თავბრუ ესხმოდა იქვე ბალიშთან მიგდებული მომღეერალი ტელეფონი აიღო
- ხო რიტა
- აბა რა ხდებოდა წუხელ რატო დამაფეთიანე?
- სად ჯანდაბა ხარ?
- 1 საათში გამოვალთ ფოთიდან შენ რა ხმა გაქ
- გრიპი ავიკიდე და ფეხზე ვერ ვდგები ...რო ჩამოხვალ მერე მოგხედავ მე შენ
- დეიდაშენი არაა?
- არა ჩემებთან წავიდა სოფელში შვებულება აქვს არ მიდა დავურეკო და შევაშინო...
- კაი ეხლქვე წამოვალ მარა რიდის ვიქნებით ჩვენ,სავიკოს ვეტყვი და გამოვა
- არა არ მჭირდება არავინ
ტელეფონი მოისროლა,ვიკოს გახსენებამ გულში მწარედ გაკენწლა.. ახალა მისი ნახვა გაციებაზე უარესი იყო მისთვის... სუსტად იყო და ისევ ჩაეძინა, არც ძილი დააცადა ვინმემ კარებზე ზარი გაუჩელებლად რეკდა მერე ძლივს მოკრეფილი ძალებით მივიდა კარამდე და არცკი გაუხედავს ისე გააღო კარი...
ვიკომ ფერწასული თვალებ აწყლიანებული ანასტასია,რომ დაინახა რომელიც ფეხზე ძლივს იდგა, თვითონ უარესი ფერი დაედო და ხელი მიაშველა ,რომ არ წაქცეულიყო.
- თავბრუ მეხვევა-ამოიკნავლა მისუსტებული ხმით...
- მოდი აქ წამოწექი- სიმხურვალე იგრძნო აშკარად მაღალი სიცხე ჰქონდა გოგონას...
ექიმსაც დაურეკა ანასტასია სახლში გასინჯა და წამლები დაუწერა....ვიკოს ფერი საერთოდ არ ქონდა ძალიან ნერვიულობდა,როცა საყვარელ ქალს ასე ცუდად ხედავდა.ათასჯერ ეყოლებოდა ნაცემი ახლა სხვა ასეთ დღეში, რომ ჩააგდო გოგონა მაგრამ საკუთარ თავს რას მოუხერხებდა ... თავს დამნაშავედ გრძნობდა... ყველაფერს აკეთებდა რომ ანასტასია უკეთ გამხდარიყო...
მეორე დილას უკვე კარგად გრძნობდა თავს სიცხეც დაწეოდა...თვალები გაახილა თუ არა ვიკო დაინახა მძინარე რომელსაც სკამზე არაკომფორტულად ჩასძინებოდა და თმა აჩეჩვოდა... გოგონა ფეხზე წამოდგა წყლის დასალევად სამზარეულოსკენ წავიდა კიდევ ეხვეოდა თავბრუ... წლის ჭიქამ ბრახვანი მოადინა და ნამცხვრევები იატაკზე უწესრიგოდ მიმოიფანტა ვიკო შეშინებული წამოხტა და ანასტასია მაცივარზე მიყრდნობილი დაინახა...
-კარგი რა, რატომ ადექი?-ხელში აიყვანა და კვლავ საწოლში დააბრუნა ...
-წყალი მინდოდა
-მე იქ არ ვიყავი ?!აღარ ადგე ექიმმა თქვა უნდა იწვესო...
-შეგიძლია წახვიდე უკეთ ვარ..-წუხანდელი ღამის მოგონება ამოუტივტივდა და ცივად მიმართა..
-კი აბა რა სამზარეულოში მე წამივიდა ხო გული?
-საჭირო არა აქ ყოფნა-კვლავ სიმტკიცეს ინარჩუნებდა ტასო...
-მაგდებ ?
-არ მჭირდება შენი მოვლა...
-თუ წუხანდელის გამო ხარ ნაწყენი აპატიე მართლა საშინლად გამომვიდა-ტასო ზუსტად ამიტომ ეუხეშებოდა მაგრამ ხომ არ შეიმჩნევდა?! თუ ასე მოიქცეობდა მასინ ვიკო იფიქრებდა რომ მისით დაინტერესებლია და იეჩვიანა... ტასოს კი ამის თქმას სიკვდილი და ათასგვარი ტყუილის მოფიქრება ერჩია...
-სულელი ხარ და ყველაფერი მაგის ბრალია იმ კაცმა მაგრად გაგაცურათ, ცოლი თან არ ყავდა და გეუბნებოდათ აქ ვბანაობთო, მე მაშინვე მივხვდი მაგრამ შენ რატომღაც გაგრილება მოგინდა და მეც ხელს გამაყოლე ..-თემა უცებ შეცვალა გოგონამ...
-იქნებ შენთან დაბერება მინდოდა..
-მაგაში დარწმუნებული ვარ რომ მარტო გაყინვა გქონდა განზრახული...
- ისე ჭურჭლის მტვრევა ძაან დაამუგამე- თემას ახლა ვიკომ გადაუხვია, ანასტასიამ მოღუშული სახე ფანჯრისკენ გაატრიალა - წავალ მე მაღაზიაში და მალე მოვალ
- არ მინდა არაფერი
- მე მინდა .. კარის დაკეტვის ხმა გაისმა და ანასტასიამ ღრმად ჩაისუნთქა ჟანგბადი თითქოს ვინმე უშლიდა სუნთქვას ძალიან მალე კარების ხმა კვლავ გაისმა და მერე ლიკუნას წკრიალა ხმაც მისწვდა ყურს
- ტასუნა სად ხარ? კარი რატომ გაქვს ღია?
- აქ ვარ ლიკა ოთახში
- რატომ წეხარ?
- ვირუსი შემხვდა სერიოზული არაფერია...- კარზე ზარი იყო და ქალი ოთახიდან კოლიდორის გავლით მთავარ კართან აღმოჩნდა და ცოტა გაოცებულმა ახედა საშუალო სიმაღლის მხარბეჭიან მამაკაცს
-გამარჯობათ
- გამარჯობა
- ესენი ანასტასიას მოვუტანე
- შემოდი, რატო შეწუხდი
- არა რადგან მარტო აღარაა მე წავალ
- დიდი მადლობა კარგად იყავი
ლიკუნა სასიამოვნოთ გაოცებული შევიდა ჯერ სამზარეულოში და შემდეგ ტასოს ოთახში
- ამიხნი რახდება?
- რახდება?
- ვინიყო ის ბიჭი?
- ვინ ბიჭი?- ლიკუნას ეშმაკური მზერა დავინახე და ვარჩიე მომეყოლა იქიდან გამომდინარე რომ ვუყვებოდი ხოლმე ყველაფერს და ისიც შეძლებისდაგვარად დეიდის კვალობაზე კარგად იღებდა ყველაფერს.
- ეს დათას მეჯვარეა
- და აქ რატომ. მოვიდა ? ან ის რაღაცეები რატო მოიტანა ?
- ოო კარგი რა ლიკო რამდენ კოთხვებს მისვამ გუშინ ცუდად ვიყავი.ექიმი მოიყვანა რიტამ დაურეკა და მოვიდა
- თვითონ სადაა?
- დედამთილთან დარჩა- ლიკას მხიარულად ჩაეღიმა
***

-ტასუნა?
-ხო ძეტკა?
-შენ და ვიკო რესტორანში გადით რა რაღაც საქმეებია ...
-მოიცა ეს შენი დარეკინება მაგრად დაამუღამა ხო?
-კაი მაშინ ნომერს მივცემ და შენით გაყევი ხოლმე ....
-და რატო მე და ვიკო?
-აბა სხვა მეჯვარე მე არ მყავს და
-რაღა მაინც და მაინც ვიკო რიტა ?
-რიტა რა შუაშია გოგო დათას მეჯვარეა...
-კაი ჯანდაბას მოვიდეს ...
-უკვე დაბლა დგას ნუ გააჭაღარავებ იცოდე მალე ჩადი...
-ო ეხლა ნუ მიტრაკებ რა, საქმე მაინ არ აქვს და მელოდოს..
-შენ მაგისთვის ლოდინი ისედაც არ დააგიკლია
-თუ დამაცდიდი გავემზადებოდი დროულად...
- უიმე რა უჟმური ხარ..


-ძალიან სწრაფი რო იყავი ვიცოდი მაგრამ ასეთი სისწრაფისთვის უამრავი ჯარიმა მოგივა
-კაი ეხლა რამდენი გალოდინე 40 წუთი?
-თითქმის ერთი საათი...
-კაი არაუშავს...
-ვაფშე და უშავს მარა...
-იცი რა შეგეძლო მარტო წასულიყავი და არ მოგიწევდა ჩემთვის ლოდინი...
-სიმართლე გითხრა არც მე მეხალისება შენი წაყვანა ..
-არავინ გეხვეწებოდა..
-რიტას ვერ გავუტეხე...
-ხოდა ვსო ნუღარ წუწუნებ ...
-ეს რესტორანია- ძრავა გამორთო და გოგონას ანიშნა გადადიო-რიტამ იცის რა და როგორ მინდაო და აუხსენი რა ყველაფერი..
-მოიცა შენ არ მოდიხარ?
-მე რა მინდა?
-ნუ პრინციპში მძღოლს რა უნდა მართალი ხარ...-წაკბინა და მანქანის კარი ძლიერად მიაჯახუნა, ვიკოს ეღიმებოდა რადგან საერთოდ არ შეუცვლია წლებს და ცხოვრებას მისი ხასიეთი, სიჯიუტე და გული სიხარულით ევსებოდა რომ ისევ მისი სტასუნა იყო,ისევ ისე უბრაზდებოდა და რადგან ბრაზდებოდა ეს ნიშნავდა, რომ იგივე ადგილი ეკავა რაც ადრე.. მართალია შეყვარებულები არ რქმევიათ რადგან ყოვეთვის იყვნენ ვიკო და ანასტასია.მათ ურთიერთობას ორივე „მისტერ არაფერს“ ეძახდა. მაგრამ ორივემ იცოდა გულის კუნჭულში, რომ ყველაფერი იყო ორივესთვის ბევრს ნიშნავდა სიყვარულზე მეტს შყვარებულობაზე მეტს მოიცავდა ...



ასე <33 მოკლედ თქვენი კომენტარები ისე მაბედნიერებს გადავწყვიტე აღარ მელოდებინა და როგორც შევძელი მალე ავტვირთე... ბოდიშით თუ მოლოდინი ვერ გავაართლე. ვიცოდი რომ ყველანი წინა თავის მერე ელოდით ჩუბს და ერთ ამბებს მაგრამ თუ ყველაფერს განსაზღვრავთ აღარ იქნება საინტერესო... მოკლედ ძალიან მაინტერესებს რას ფიქრობთ