შესვლა
რეგისტრაცია
რეკლამა

მკურნალი ცრემლები 3 თავი


18-12-2015, 16:03
ავტორი ლორელაი
ნანახია 9 414

საღამოს, ნუცამ და ბექამ გადაწყვიტეს ცოტა დაგველია, მე ხასიათწამხდარი ვიჯექი და ვუყურებდი როგორ ტრიალებდა წყვილი სამზარეულოში. ირგვლივ რა ხდებოდა უინტერესო გამხდარიყო ჩემთვის, რაც ბათუმში ჩამოვედით იმ კოტეჯში წასვლის სურვილი არ მასვენებდა, სადაც მე და ვაჩე ვიყავით. დივანზე ვიჯექი და ფიქრებით ვაჩეს დავტრიალებდი, ნეტავ ახლა ისიც ჩემს გვერდით ყოფილიყო, იქნებ ოჯახიც გვყოლოდა, შვილიც, იქნებ არც ჯანმრთელობის პრობლემა მქონოდა, ნიკასაც არ გადავეყრებოდი. ნიკას გახსენებაზე ისევ უსიამოდ გამკრა გულში მისმა სიტყვებმა, საოცარი იყო ერთნაირად მომწონდა და მაღიზიანებდა მისი საქციელი. არ მახსოვს ამ ფიქრებში გართულს, როგორ მომიახლოვდა კახა.
- ელენე, დალევ რამეს?
- არა, გმადლობ.
- შენ წუხელაც მაგას ამბობდი, მაგრამ მერე მშვენივრად დალიე.
- ახლა აღარ მინდა.
- ელენე, გაშინებ? - სრულიად მოულოდნელი კითხვა დამისვა და დამაბნია.
- არა, საიდან მოიტანე?
- აბა, რატომ გამირბიხარ?
- კახა, გთხოვ...
- აი, ხომ ხედავ, როგორც კი ინტერესს გამოვიჩენ, ან მოგიახლოვდები სურვილი გაქვს, სადმე გადაიკარგო. მე არ მოგწონვარ თუ ზოგადად მამაკაცები? - ისეთი სახით მითხრა,სიცილი ვეღარ შევიკავე, რამდენიმე წუთი ისე ვხარხარებდი, ნუცა და ბექაც კი გამოვიდნენ სამზარეულოდან.
- ზოგადად კაცები არ მომწონს, კახა. - ვუპასუხე, როცა ცოტა დავწყნარდი და თვალი ჩავუკარი. კახა ერთიანად აილეწა, აღარ იცოდა რა ექნა და მოსაწევად აივანზე გავიდა, მისმა საქციელმა ისე გამამხიარულა, კიდევ დიდხანს ვიქნებოდი გაღიმებული, ოთახში ნიკა და მისი გოგო, რომ არ შემოსულიყვნენ. თითქოს ტყვია მესროლეს, ისე შემახმა ღიმილი სახეზე, ნიკამ ერთი გადმომხედა და ნუცას და ბექას მიუტრიალდა. ხასიათიი ისე მომეწამლა არაფრის სურვილი აღარ მქონდა, მაგრამ რომ წავსულიყავი ნიკა იფიქრებდა, რომ მას გავურბოდი, ამიტომ მდუმარედ ვიჯექი და ყურადღებით ვუსმენდი მათ მხიარულობას. თოჯინას, როგორც გავიგე ლანკა ერქვა, საბედნიეროდ ვერ მიცნო, თორემ ახლა მაგის გამო მომეშლებოდა ნერვები. ყველა მხიარულობდა, ერთობოდა,სვამდა, მე კი ისევ დივანზე მიყრდნობილი, ფორთოხლის წვენით ჩუმად ვიჯექი და ჩემს თავზე ვფიქრობდი. რატომ არ შემეძლო წარსულის უკან დატოვება და ახალი ცხოვრების დაწყება, რატომ არ შემეძლო ვაჩეს დავიწყება, ის ხომ აღარასდროს დაბრუნდებოდა, ის მკვდარი იყო, მე ცოცხალი, თეორიულად ვიცოდი, რომ სიცოცხლე უნდა გამეგრძელებინა, მაგრამ პრაქტიკაში არ გამომდიოდა. უდიდეს ტკივილს ვგრძნობდი, რომელიც მჭამდა და რომელმაც საზოგადოებისგან გამრიყა, ცივ და მოსაბეზრებელ გოგოდ მაქცია. ახლა კი, როცა ნიკამ მოახერხა ჩემში გრძნობების აღძვრა და ვიფიქრე, რომ მასაც ჰქონდა ჩემდამი ინტერესი, თავის თოჯინასთან ერთად გამომეცხადა და უარესად ამრია. ჩემს თავზე ვბრაზობდი, რატომ ვანიჭებდი ნიკას ამხელა მნიშვნელობას. მთელი საღამო ისე გავიდა ლანა ნიკას არ მოშორებია, ძალიან მხიარული და საყვარელი გოგოს შთაბეჭდილებას ტოვებდა და მიკვირდა პირველ ნახვაზე რატომ შემექმნა ასეთი უარყოფითი აზრი მასზე. ნიკას ჩემთვის თითქმის არ შემოუხედია, იჯდა და მხიარულად ბაასობდა. ბოლოს ვეღარ გავუძელი ამ გარემოს, ბოდიში მოვიხადე და გარეთ გამოვედი. სანაპიროზე ჩავედი, სიწყნარე იყო, უკვე შუაღამე იყო და ამიტომ კაციშვილი არ ჩანდა. თითქოს ზღვა მეძახდა, ვიდექი მის წინ მონუსხული და ხელები მკლავებზე მქონდა შემოჭდობილი: "რა ვქნა ღმერთო, რა გავაკეთო, ის მაინც მანიშნე უნდა ვიცხოვრო, თუ მეც მალე მოვკვდები, თუ ასეა აღარ ვიბრძოლებ, ტყიულად აღარ ვიწვალებ, დავიღალე გესმის?" ამდენი ხნის ემოციამ ისევ იფეთქა და ერთი თვის მანძილზე შეკავებულმა ცრემლებმა ისევ იწყეს დენა. სახეზე ხელები ავიფარე და უფლება მივეცი ტკივილს გარეთ გამოსულიყო.
- შენ რა საკუთარ თავს ელაპარაკები? - ამ მოულოდნელმა შეკითხვამ ისე ამრია, სულ დამავიწყდა, რომ ვტიროდი და გაოგნებულმა გავხედე.
- მოიცა, ტირი? ელენე, გტკივა რამე? გტკივა? წამლებს სვამ? - შემცბარი მეკითხებოდა ნიკა, ხელები ჩემი მკლავებისთვის ჩაეჭიდა და თვალებში მიყურებდა.
- არა, არაფერია. - თავი მისი ხელებისგან გავითავისუფლე და ცრემლები მოვიწმინდე.
- წამლებს იღებ? - ინტერესით მომაჩერდა ნიკა.
- კი.
- მალამოს ისვამ?
- კი...
- არ შეიძლება შენთვის ზღვა. ეგ მალამო იმისთვის არსებობს, რომ მკერდმა შეიწოვოს მისი სასარგებლო ნივთიერებები, ზღვა მარილიანია და ჭამს ყველაფერს, რაც კი სასარგებლო აქვს ამ პრეპარატს. - ქვიშაზე დაჯდა ფეხმორთხმული და ზღვას გახედა, გაოცებული ვუყურებდი, არ მჯეროდა რომ ეს ნიკა იყო, ახლა მივხვდი დილანდელ მის სიტყვებს. ჩემს თავზე გამეცინა და მეც მის გვერდით დავჯექი, მუხლები მოვხარე და ხელები შემოვხვიე.
- დეპრესიული ადამიანის დამახასთიებელი კიდევ ერთი ნიშანი. - ზღვისთვის არ მოუშორებია თვალი ისე ჩაილაპარაკა.
- რააა?
- თან იცინი, თან ტირი, ეს დეპრესიის ნიშანია.
- ამბობენ, სიცილი სიცოცხლეს ახანგრძლივებსო დაა...
- ტირილი?
- ცრემლები მკურნალობენ. - გაეღიმა და თმაზე გადაისვა ხელი, მერე წამოდგა და ისე შევიდა სახლში ხა არ ამოუღია .გაოცებული ვიჯექი და მეღიმებოდა. ნუცას რომ დავენახეთ ასეთ სიტუაციაში, უეჭველი იტყოდა თქვენს შორის გრძნობების ძაფებია გაბმულიო, როგორც ამას ბექას გაცნობისას მეუბნებოდა.
სახლში შესვლა არ მინდოდა, წამოვდექი და ნელა გავუყევი ნაპირს, სუსტი ნიავი ჰქროდა და ჩემს კაბას აფრიალებდა, თმებს მიწეწავდა და ვგრძნობდი როგორ მომიცვა მარილიანი ჰაერის სუნმა.
მეც არ ვიცი რატომ, მაგრამ მივდიოდი, თითქოს მინდოდა ჩემი წარსული მომეძებნა, რაღაც თავისკენ მექაჩებოდა, გონს რომ მოვეგე, იმ კოტეჯის წინ ვიდექი, მე და ვაჩე რომ ვცხოვრობდით, სიმწრით გამეღიმა. დიდხანს ვფიქრობდი ღირდა თუ არა მისვლა, ფეხები უკან მრჩებოდა, მეშინოდა, რომ იქ ყველაფერი სხვანაირად იქნებოდა, მეშინებოდა რომ ის ოთახი ახლა ვაჩეს კი არა, სხვისი სუნით იქნებოდა სავსე. თავს როგორღაც მოვერიე და ფრთხილად ავიარე ორი კიბე, მერე ასევე ფრთხილად დავაკაკუნე კარზე და სიჩუმეს მივუგდე ყური. ცოტა ხნის შემდეგ საკეტი გადატრიალდა და კარში მოხუცი კაცის თავი გამოჩნდა, მეგონა წარსული დაბრუნდა, ისეთი გრძნობა დამეუფლა თითქოს წუთის წინ გავედი და ახლა ისევ დავბრუნდი.
- მიცანით, ბაბუ? - ხმა ამიკანკალდა და თავი ჩავხარე.
- ელენე, ბაბუ შენა ხარ? - ხელი მკლავზე მომკიდა და სახლში შემიყვანა. - დაბრუნდი. ბაბუუ?
- მე ვარ, ბაბუ, მეე. - უკვე აღარ შემიკავებია ცრემლები, მოხუცს გადავეხვიე და ავტირდი. - მოვედი, ბაბუუ.
- გენაცვალოს ბაბუმ, როგორა ხარ შვილო, მოდი, დაჯექი. - მოხუცმა სკამი გამომიწოდა და დავჯექი. - მოიცა, ჩაის გაგიკეთებ ბაბუ, შენ და ვაჩეს, რომ გიყვარდათ ისეთს. - მოხუცი დატრიალდა და წელში მოხრილმა დაიწყო ჩაის გამზადება. მე კი ვიჯექი ჩუმად, ხელები კალთაზე მედო, ოთახს ვათვალიერებდი და ყველაფერი მახსენდებოდა. ისევ ისე იყო ყველა კუთხე-კუნჭული, როგორც ოთხი წლის წინ დავტოვეთ. ისევ ის ძველი, გაცრეცილი შპალიერი, ისევ ძველი მაგიდა, სკამები, ძველი რადიო, ძველი კარადა, წიგნებით რომ იყო ჩაზნექილი. კედელზე დაკიდებული გარმონს თვალი შევავლე და ის საღამო გამახსენდა, მოხუცი ვაჩეს მთელი მონდომებით რომ ასწავლიდა გარმონზე განდაგანას დაკვრას. გამეღიმა, ფრთხილად მივუახლოვდი და ხელი გადავუსვი.
- იმ დღის შემდეგ, აღარ ჩამომიღია, ბაბუ ეგ გარმონი. - ზურგს უკან მოხუცის აკანკალებული ხმა მომესმა და ტუჩები ამიკანკალდა. - ველოდი ბაბუ, რომ ჩამოხვიდოდი, ვიცოდი რომ ძნელი იყო შენთვის, მაგრამ სულ მჯეროდა, რომ მოხვიდოდი. - გამიღიმა მოხუცმა და სკამზე ხვნეშით დაჯდა.
- მეშინოდა, მეშინოდა, რომ ყველაფერი სხვაგვარად დამხვდებოდა, მეშინოდა, რომ აქაურობა შეცვლილი იქნებოდა.
- ხელი არაფრისთვის მიხლია, ბაბუ. ის ოთახიც ისევ ისეა. ყველა ნივთი, როგორც დატოვეთ ისევ იმ მდგომარეობაშია. - ცრემლებმა დაუნამა ღაწვი მოხუცს და მეც უკვე ხმამაღლა ავტირდი, აქაურობას ვაჩეს სუნი ქონდა, მისი სიცილი მესმოდა, მისი სიმღერა, მეგონა ეს ესაა შემოვარდება გიჟივით და ხელში აყვანილს დამაბზრიალებს მეთქი, მეგონა ახლა გააღებს ოთახის კარს და იტყვის - "ვაა, ბაბუუუ, რა გემრიელი სუნებია, ტო".
კიდევ დიდხანს ვიჯექით ასე მე და მოხუცი ბაბუ, ვიხსენებდით ვაჩეს და ვხვდებოდი, მხოლოდ ეს ადამიანიღა იყო ჩვენი, ჩემი და ვაჩეს გამმთლიანებელი.
- ბაბუ, შეიძლება აქ დავრჩე?
- რა კითხვა უნდა, ბაბუ მაგას? დარჩი ბაბუ, რამდენ ხანსაც გინდა. - მოხუცი წელში მოხრილი წამოდგა და ოთახში შემიძღვა. კარის გაღებისთანავე, მეცა საოცრად თბილი და მძიმე ჰაერი, მეგონა ვაჩე აქაა და მისი სუნთქვა მესმის-მეთქი. ფრთხილად შევაბიჯე და საწოლზე ჩამოვჯექი, მართლაც ყველაფერი ძველებურად იყო, კომოდზე ჩემი დატოვებული სავარცხელი, თმის სამაგრი და ვაჩეს სუნამო იდო, ტუმბოზე საფერფლე ერთი ჩამწვარი სიგარეტით. გარდერობი გამოვაღე და იქაც ისევ ეკიდა, ჩემი ცისფერი სარაფანი და ვაჩეს ორი მაისური. მახსოვს ამბობდა, ეს თვე ისე გავატარეთ, მეგონია სიზმარი იყო, მოდი რამე დავტოვოთ, მომავალ წელს რომ ჩამოვალთ აქ დაგვხვდება და მივხვდებით, რომ სიზმარი არ იყოვო. ამ მოგონებაზე მწარედ გამეღიმა. ვაჩეს მაისურებს ხელი გადავუსვი და ერთი ჩამოვხსენი, კაბა გავიხადე და მაისური ჩავიცვი, ისეთი გრძნობა მქონდა თითქოს ვაჩეს მკლავებში ვიყავი მომწყვდეული, მის სურნელში გახვეული.
დილით ადრე გამეღვიძა, ფრთხილად წამოვიწიე საწოლიდან და ფანჯრიდან მღელვარე ზღვას გავხედე. გამახსენდა როგორ ვუყურებდი, დილაობით ამ ფანჯრიდან ზღვაში მობანავე ვაჩეს და ისევ ამეტირა, ამეტირა და თან გამეღიმა, ვიღიმოდი და ვტიროდი. ნიკა გამახსენდა, მართალი ყოფილა, მკურნალობენ თურმე ცრემლები.
წამოვდექი, ისევ ჩემი კაბა ჩავიცვი, თმა დავივარცხნე და მაისური გარდერობში დავაბრუნე. მერე ვაჩეს ნაჩუქარი მედალიონი მოვიხსენი, ერთხანს ცრემლიანი თვალებით დავყურებდი, მერე ფრთხილად დავდე ვაჩეს სუნამოსთან და სირბილით გამოვედი ოთახიდან.
კოტეჯში დაბრუნებულს ნუცა შეშინებული შემხვდა, ეტყობოდა ეტირა, ბექას ჰყავდა ჩახუტებული და ამშვიდებდა, ჩემს დანახვაზე ტირილით გამოიქცა და გადამეხვია.
- სად იყავი, ლენ, იცი როგორ შემაშინე? - ტიროდა და მეხვეოდა ნუცა, მე კი ვხვდებოდი, რომ მხოლოდ ნუცაღა მყავდა და მთელი ძალით ვეხვეოდი.
- რადგან ცოცხალი დაბრუნდა, ჩვენ აქ აღარაფერი გვესაქმება, წავიდეთ, ლანა. - მომესმა ნიკას ირონიული სიტყვები და შევკრთი , მხოლოდ ახლა შევამჩნიე, რომ ისინიც აქ იყვნენ, უხერხულად შევიშმუშნე და თვალი მოვარიდე ნიკას გამბურღველ მზერას. ლანამ თბილად გამიღიმა და ნიკას აედევნა. უხერხულად ვიგრძენი თავი, ბექამ ეს შეამჩნია და მარტო დაგვტოვა.
- სად იყავი, ელე, იცი რამდენი ვინერვიულე? ტელეფონი მაინც წაგეღო? რა ქენი? რამე სისულელე ხომ არ ჩაიდინე? ამოიღე ხმა გთხოვ, ძალიან ვნერვიულობ, ნუ ხარ ჩუმად. - პირიდან ცეცხლებს ყრიდა ნუცა და მოთქმით ტიროდა.
- დაწყნარდი, მთავარია ახლა აქ ვარ.
- რა ადვილი სათქმელია, ელენე, შენ ასეთი რამეები არ გახასიათებს და ამიტომ ვინერვიულე, ჩემსავით გადარეული, რომ იყო არ ვიდარდებდი. - ცრემლები შეიმშრალა და ჩემ წინ დაჯდა. - მოყევი ახლა.
- იქ ვიყავი, ჩემი და ვაჩეს ადგილას...
- მოიცა, ელენე, შენ? შენ... სადაა შენი მედალიონი, ელენე? - ფეხზე წამოხტა ნუცა.
- დავუტოვე... ვაჩეს დავუტოვე... მან მე გამიშვა...



№1  offline წევრი Salo me

პირველი ვარ. კარგი იყო მაგრამ ძაან პატარა არ მეყო, უცებ წამეკითხა.

მომწონს ეს ისტორია ძალიან
--------------------
Sally

 


№2  offline წევრი მოლურჯო

გაგიჟებული ვარ
ვგიჟდები შენზე სულ გავიმეორებ ამას!
--------------------
მარიამი

 


№3  offline წევრი Lana Tomlinson

ვაი რა კარგი თავი იყო <3

 


№4  offline აქტიური მკითხველი grafo

არასოდეს, რამდენი ისტორიაც არ უნდა დაწერო აწი "მაზი" აღარ გამოიყენო , ძალიან გთხოვ. და კიდევ ერთი შენიშვნა. შენი ისტორია, რომლის კითხვაც შუიდან დავიწყე (სათაურებს ვერ ვიმახსოვრებ),სხვები გარბენით ან კომენტარებით უფრო ვიცი. სულ ტრაგიკული გმირები გყავს, თუ არ გყავს ასეთები მოუვლენ ხოლმე ათასგვარ სატანჯველს და უბედურებას და მხოლოდ 1-2 თავია მშვიდი. ჩემი აზრით "მშვიდი" ისტორიების წერას თუ დაიწყებ უფრო კარგი იქნება, მსუბუქი დაძაბულობა ნამდვილად საინტერესოა, მაგრამ სულ ქვითინი ცუდად მოქმედებს და მხოლოდ ბოლოს ბევრი სიცილი საკმარისი არ არის. შენ ხომ ამბობ რომ "აქ" ყველაფერი დასაშვებია, ამიტომ მე მგონი უსაზღვრო ტრაგიზმს თუ მოაკლებ შენს ისტორიებს, უკეთესი გამოვა და ჩვენც უფრო კმაყოფილები ვიქნებით.

 


№5  offline ახალბედა მწერალი ლორელაი

grafo
არასოდეს, რამდენი ისტორიაც არ უნდა დაწერო აწი "მაზი" აღარ გამოიყენო , ძალიან გთხოვ. და კიდევ ერთი შენიშვნა. შენი ისტორია, რომლის კითხვაც შუიდან დავიწყე (სათაურებს ვერ ვიმახსოვრებ),სხვები გარბენით ან კომენტარებით უფრო ვიცი. სულ ტრაგიკული გმირები გყავს, თუ არ გყავს ასეთები მოუვლენ ხოლმე ათასგვარ სატანჯველს და უბედურებას და მხოლოდ 1-2 თავია მშვიდი. ჩემი აზრით "მშვიდი" ისტორიების წერას თუ დაიწყებ უფრო კარგი იქნება, მსუბუქი დაძაბულობა ნამდვილად საინტერესოა, მაგრამ სულ ქვითინი ცუდად მოქმედებს და მხოლოდ ბოლოს ბევრი სიცილი საკმარისი არ არის. შენ ხომ ამბობ რომ "აქ" ყველაფერი დასაშვებია, ამიტომ მე მგონი უსაზღვრო ტრაგიზმს თუ მოაკლებ შენს ისტორიებს, უკეთესი გამოვა და ჩვენც უფრო კმაყოფილები ვიქნებით.


გმადლობ გრაფო ასეთი კონკრეტული და აზრიანი კომენტარებისთვის.ვერფრით მოვიფიქრე მაზის მაგივრად რა დამეწერა,აწი გავითვალისწინებ.მართალია ტრაგიკული გმირები გამომდის მაგრამ რატომ ხდება ეს ვერ ვხვდები.ვცდილობ მაგრამ მაინც ასე გამომდის.ვეცდები სხვა ისტორიებში ეს აღარ განმეორდეს.

 


№6  offline წევრი მოლურჯო

ტრაგიკული გმირი უფრო საინტერესოა :) მაგას მაინც დაუკვირდი
--------------------
მარიამი

 


№7  offline აქტიური მკითხველი grafo

1.მე არ ვამბობ,რომ უინტერესოა. მე ვამბობ რომ ტრაგიზმის წაკითხვა ამ საიტზე არ მინდა. აზრის გამოთქმის თავისუფლების ფუფუნება ამ საიტზე ყველას აქვს და ავტორის გადასაწყვეტია რას როგორ იზამს.
2. კრემი უნდა დაგეწერა:))).

 


№8 სტუმარი სტუმარი მ

მიაღწიე იმას, რომ მატირე, თანაც გულიანად belay

იცი, წინა თავები რომ წავიკითხე, ისეთი შთაბეჭდილება დამრჩა, რომ ნიკა ერთი "გარყვნილი"ექიმია, რაც ძალიან არ მომწონს. არ მიყვარს მასეთი ადამიანები და მითუმეტეს ექიმები. ეს მათ არაპროფესიონალიზმზე მეტყველებს....

მე ჯერ კიდევ ეს გრძნობა მაქვს ნიკას მიმართ და იმედია შემიცვლი...

შენ მაინც ჩემი ტკბილი ჩოკლიტი ხარ love

 


№9  offline ახალბედა მწერალი ლორელაი

[quote=grafo]1.მე არ ვამბობ,რომ უინტერესოა. მე ვამბობ რომ ტრაგიზმის წაკითხვა ამ საიტზე არ მინდა. აზრის გამოთქმის თავისუფლების ფუფუნება ამ საიტზე ყველას აქვს და ავტორის გადასაწყვეტია რას როგორ იზამს.
2. კრემი უნდა დაგეწერა:))).[/quo
te]

მართალი ხარ,რა დამემართა არ ვიცი,ზოგადად ჟარგონების და ბარბარიზმების წინააგმდეგი ვარ,ვცდილობ არ გამოვიყენო,არც ყოველდღიურ საუბარში და მით უფრო ისტორიაში.

 


№10 სტუმარი სტუმარი მ

grafo
1.მე არ ვამბობ,რომ უინტერესოა. მე ვამბობ რომ ტრაგიზმის წაკითხვა ამ საიტზე არ მინდა. აზრის გამოთქმის თავისუფლების ფუფუნება ამ საიტზე ყველას აქვს და ავტორის გადასაწყვეტია რას როგორ იზამს.
2. კრემი უნდა დაგეწერა:))).




მალამო ჯობია, მგონი

 


№11  offline ახალბედა მწერალი ლორელაი

სტუმარი მ
მიაღწიე იმას, რომ მატირე, თანაც გულიანად belay

იცი, წინა თავები რომ წავიკითხე, ისეთი შთაბეჭდილება დამრჩა, რომ ნიკა ერთი "გარყვნილი"ექიმია, რაც ძალიან არ მომწონს. არ მიყვარს მასეთი ადამიანები და მითუმეტეს ექიმები. ეს მათ არაპროფესიონალიზმზე მეტყველებს....

მე ჯერ კიდევ ეს გრძნობა მაქვს ნიკას მიმართ და იმედია შემიცვლი...

შენ მაინც ჩემი ტკბილი ჩოკლიტი ხარ love

ვეცდები,რომ აზრი შეგეცვალოთ.მადლობა და ბოდიში ტირილისთვის

 


№12  offline წევრი LoNdA DM

ტრაგიკული გმირი უფრო საინტერესოა, აბა სულ ისე ხომ არ იქნება მდიდარი ოჯახები, განებივრებული მამიკოს გოგოები, მეტიჩრები და ასე შემდგონ . ასეთი მოთხრობები განსხვავებულია და ამტიომაც არის საინტერესო. ძალიან მომწონს ყველა პერსონაჟი. ელენე ძალიან საყვარელია. ვაჩეს პიროვნებამ დამაინტერესა, ძალიან მომეწონა ვაჩე. ნიკა ცოტა მეტიჩარაა, კახა wink მომწონა და ველოდები შემდეგ თავს

 


№13  offline აქტიური მკითხველი grafo

მე ბოდიში მკვდრები რომ არ მაინტერესებს:))))). ტრაგიზმზე და ცხოვრებისეულ სიდუხჭირეზე კიდევ რეალობაც მყოფნის. არასდროს "მომითხოვია" განებივრებული გმირები. მხოლოდ მშვიდ ისტორიებს ვითხოვ ხოლმე. სულ ესაა.

 


№14  offline ახალბედა მწერალი ლორელაი

grafo
მე ბოდიში მკვდრები რომ არ მაინტერესებს:))))). ტრაგიზმზე და ცხოვრებისეულ სიდუხჭირეზე კიდევ რეალობაც მყოფნის. არასდროს "მომითხოვია" განებივრებული გმირები. მხოლოდ მშვიდ ისტორიებს ვითხოვ ხოლმე. სულ ესაა.

განებივრებული გმირები მეც არ მიყვარს და არც მყავს ისტორიებში.ვიცი მკითხველს უნდა ისეთი ისტორიები რომ არ ''დაიგრუზონ''((ჟარგონი)უბრალოდ მე რაღაც არ გამომდის,თუმცა ამ ისტორიაში ასე თუ ისე მთლიანად ტრაგიზმიც არაა.აი სხვა დროს ვეცდები უფრო ლაღი გავხადო ჩემი ისტორიები.რამდენად გამომივა არ ვიცი.

 


№15  offline წევრი შამხათი

მე მომწონს შენი ისტორიები და არ ვფიქრობ, რომ ტრაგიკულია ისინი. ასეთი ისტორიები ბევრად ახლოსაა რეალურ ცხოვრებასთან და უფრო კარგად იკითხება, ვფიქრობ, ხელოვნური გამოვა, რომ ეცადო შეცვალო და მკითხველის "დაკვეთით" წერო. ასე რომ, გააგრძელე ისე, როგორც ფიქრობ და როგორც გრძნობ.
პ.ს. ყველას ვერასდროს ვერ მოაწონებ თავს, ხომ იცი smile

 


№16  offline ახალბედა მწერალი ლორელაი

შამხათი
მე მომწონს შენი ისტორიები და არ ვფიქრობ, რომ ტრაგიკულია ისინი. ასეთი ისტორიები ბევრად ახლოსაა რეალურ ცხოვრებასთან და უფრო კარგად იკითხება, ვფიქრობ, ხელოვნური გამოვა, რომ ეცადო შეცვალო და მკითხველის "დაკვეთით" წერო. ასე რომ, გააგრძელე ისე, როგორც ფიქრობ და როგორც გრძნობ.
პ.ს. ყველას ვერასდროს ვერ მოაწონებ თავს, ხომ იცი smile


მადლობა ჩემო კარგო,ძალიან მიხარია.ხო აი გულიდან მომდის ასეთი ისტორიები.თან უმეტესობა რეალური ამბიდანაა აღებული

 


№17  offline წევრი zoi

რამდენი ხანია არ მიტირია

 


№18  offline ახალბედა მწერალი მორი-ელი

რა კარგი ხარ <3 ყვველაფერი კარგად გქონდა აღწერილი მის ტკივილს მეც ვგრძნობდი.მაგრამ რამდენიმე სიტყვა არასწორას იყო
ქონდა ალბათ წეერის დროს შეგეშალა .(ჰქონდა).
დანარჩენი ძალიან კარგი იყო. აი ჭკ რა <3 <3 <3 ყოჩაღო. მიყვარხაროო
--------------------
“ნამუსი ყვავილია, რომელიც თუ მოსწყდა თავის დღეში აღარ ამოვა…”

 


№19  offline ახალბედა მწერალი ლორელაი

teofine15
რა კარგი ხარ <3 ყვველაფერი კარგად გქონდა აღწერილი მის ტკივილს მეც ვგრძნობდი.მაგრამ რამდენიმე სიტყვა არასწორას იყო
ქონდა ალბათ წეერის დროს შეგეშალა .(ჰქონდა).
დანარჩენი ძალიან კარგი იყო. აი ჭკ რა <3 <3 <3 ყოჩაღო. მიყვარხაროო

ქონდა მეწერა?ხო შეიძლება,გამომეპარა.მადლობა საყვარელო

 


№20  offline წევრი ♡EPICLOVE♡

ძაან მაგარი იყო შემეცოდა ეს გოგო და ვაჩეც მარა ნიკას შეყვარებული ვერ გავიგე კაი გოგოა თუ არა და საერთოდ იქნებ და არაა მაგის შეყვარებული :დ მოკლედ ძაან მომეწონა როგორც ყოველთვის ოღონდ პატარა იყო და იცოდე შემდეგი უფრო დიდი დადეე♡♡♡
--------------------
არასოდეს დაელოდო საუკეთესო მომენტს უბრალოდ აირჩიე მომენტი და გახადე ის საუკეთესო♡

 


№21  offline წევრი shany shany

აუუ შემდეგი დადე რააა..ნუ გვტანჯავ ასეე

 


№22  offline ადმინი უნდა ვწერო

შენი გადასაწყვეტია რას დაწერ..ზოგს მხოლო მხიარული აინტერესებს..მარა ეს მხოლოდ სუბიექტური აზრია...მე მომწონს შენი წერის სტიკი და გრაგიზმიც.. თოჯინამ დამაინტერესა....უფრო დიდი თავები დადე..ველი

 


№23  offline ახალბედა მწერალი ერკე

რამდენ შენ ახალ თავს ვკითხულობ, რატომღაც სულ გაქვს "სვავს", რაც პირდაპირ ტვინში მირტყამს, არ ვიცი ეს უნებურად მოგდის თუ ეს მიგაჩნია სწორად, მაგრამ მაინც ვთქვი...
ისტორიების წერის სტილი კი არ შეცვალო, მწერალი თავად ირჩევს წერის სცენებს, სტილს, რამდენად დამგრუზველი უნდა იყოს და რამდენად არა, რადგან რასაც წერს ის მისი გულიდან ამოსული სიტყვებია, მისი ანარეკლი ფაქტობრივად.
სიყალბე არ გინდა და ყალბი ღიმილობანა. მეც ძალიან მიყვარს ტრაგიკული პერსონაჟები, მაგრამ მცირეოდენ იმედს მაინც ვტოვებ, მაგრამ არის და ვწერ ისეთსაც, სადაც მთლიანად გავანადგურე პერსონაჟი :დ
ამიტომ წერე ის, რაც გეწერება!
კარგი გამოდის. tongue
--------------------
თავს ღმერთად
შემოქმედად
ვგრძნობ,
როცა კალამს ხელში
ვიღებ.

 


№24  offline ახალბედა მწერალი ლორელაი

მადლობა ერკე,მე არ ვიცი რატომ მეშლება,ასე რომ ტყუილად არ გავიმართლებ თავს.მომწონს ასე დაკვირვებით,რომ კითხულობ.როგორი ბრწყინვალე ავტორიც ხარ,ასეთივე საუკეთესო ხარ კრიტიკაში და აზრის გამოხატვაში.შენგან კარგი ლიტერატურათმცოდნე გამოვიდოდა.მართალია ტრაგიკული გმირები გამომდიან მაგრამ ყველა ისტორიაში მაქვს მხიარული და თბილი ამბები.აქაც მასეა.მადლობა კიდევ ერთხელ.

[quote=უნდა ვწერო]შენი გადასაწყვეტია რას დაწერ..ზოგს მხოლო მხიარული აინტერესებს..მარა ეს მხოლოდ სუბიექტური აზრია...მე მომწონს შენი წერის სტიკი და გრაგიზმიც.. თოჯინამ დამაინტერესა....უფრო დიდი თავები დადე..ველი[/quote
]დიდი მადლობა მარიამ, ასეთი ხასიაათის გმირები უფრო ახლისაა ჩემს გულთან,ვიდრე ყველაფრით იდეალური,მხიარული გათამამებული.ძალუანაც რომ ვეცადო ღრმა ემოციების გარეშე ვერ ვწერ.ერთხელ დავწერე ასეთ ტრაგიკულ თემაზე მშრალად და უკმარისობის გრძნობა გაუჩნდა მკითხველს.მე ისეთი თემები მაქვს აღებული სხვანაირად არ გამოვა.თუმცა გადაღელვას არ ვაპირებ სხვა ისტორიებშიც.აქაც და სხვაგანაც კომიკური სიტუაციებიც მაქვს და მექნება.

 


№25 სტუმარი tika

Arvici Ra vtqva arachveulebrivi xar yochag... Miyvarxar :-*

 


№26  offline წევრი tat cullen

რატომ არ დებ შემდეგ თავს :/

 



სახელი: *
  • bowtiesmilelaughingblushsmileyrelaxedsmirk
    heart_eyeskissing_heartkissing_closed_eyesflushedrelievedsatisfiedgrin
    winkstuck_out_tongue_winking_eyestuck_out_tongue_closed_eyesgrinningkissingstuck_out_tonguesleeping
    worriedfrowninganguishedopen_mouthgrimacingconfusedhushed
    expressionlessunamusedsweat_smilesweatdisappointed_relievedwearypensive
    disappointedconfoundedfearfulcold_sweatperseverecrysob
    joyastonishedscreamtired_faceangryragetriumph
    sleepyyummasksunglassesdizzy_faceimpsmiling_imp
    neutral_faceno_mouthinnocent