]ნაძვისხე სულ ბუზღუნით დადგა ანასტასიამ.ფეხბურთის ყურებაში გართულ ვიკოს ებუზღუნებოდა აქაც ფეხბურთი მეცილება შენთავსოო...ამ სიტყვებმა გული მოულბო ბიჭს და ტირილისთვის მობრეცილ ტუჩებზე მთელი გრზნობით აკოცა.
-სულ სატირლად ხარ გამზადებული რა გჭირს ტო?- ეხუტებოდა გოგონას-ისედაც მაგრად მიტყდება აქ რო გტოვებ და უარესს ნუ მიმატებ. ასე ვეღარ მოგცილდები, რადგან არ ვტირი არ ნიშნავს რომ მიადვილდება შენი სიშორე..
-სულელი ვარ მაპატიე აღარ ვიტირებ..
- კაი მიდი შენ რამე საჭმელი იჩალიჩე და მე მოვრთავ რა. ნორმალურად არც მიჭამია 4 დღეა...
ძალიან დიდიხნის წინ ამაზე არცერთს უოცნებია ვერცერი ვერ წარმოიდგენდა რომ მათ ექნებიდათ ოჯახი, ასე ტკბილი და თბილი... ეს ის მომენტი იყო როცა უბრალოდ ღის დაიჭირო წამი ...
ანასტასია სამზარეულოში ფუსფუსებდა ვიკო სახლს ნათურებით და სახალწლო აქსესუარებით რთავდა ... 31 დეკემერი იყო შუადღე...
- მოდი რა სტას ცოტახანს წვერზე ვარსკლავი დაასვი
- ვიკო არ მცალია
- მოდი და მეც მოგეხმარები
ფქვილიანი ხელებ დაიბერტდა და წინსაფარ გაკრული შუბლზე კოსა დასმული შემოვიდა
- მოიცა მე შენზე მაღალი ვარ თუ?
- მოდი ამოძვერი კისერზე და დაკიდე
- გაგიჟდი ჩამაგდებ - კისეზე ეჯდა ვიკოს ისე ეშინოდა ხელებს მაგრად უჭერდა ძლივს დაასვა ვარსკვლავი
- ტასო ნუ გეშინია არ აგაგდებ
- მეშინია
- ნუ ხარ მშიშარა გიჭერ
- ვსო დავასვი ნელა დამწიე
- ლამაზია ტო

ფქვილში აზელილების, ბოლო ხმაზე აწეული მუსიკის ფონზე არაფერი ესმოდათ გარდა ერმანეთის გულის ცემისა ...
- აქ პირველად რომ იჯექი რეაქცია გქონდა რაღაც სასწაული მეგონა თავეზე დამამხობდი ყველაფერს-ეჩრჩულებოდა მამკაცი სამარეულოს მაგიდაზე შემომჯდარ ცოლს
- ღირსი თუარ ყოფილიყავი - კისკისებდა გოგონა
- მაშინ ვიფიქრე რომ ასეთი გრძნბა არასდროს გამჩენია და ვფიქრობდი, რომ მეორედ აღარც მეღირსებოდა შენ გვრდით ყოფნა, რომ ყველაფერი ზედმეტად აფსურდულად ჟღერდა .
-მეც შემეშინდა გრძნობების რომელიც იმ წამს წამოიჭრა და გამოცოცხლდა….

**
-ჩვენები აპირებენ მოსვლას და ვეღარ მოვასწრებ ვერაფერს- ავსებულ აბაზანაში სურნელოვანი ზეთი ჩაასხა და შიგ ვიკოსტან ერთად მოკალათდა
- მარტო ყოფნას არ დაგაცდიან რა( ვიკო)
- ეგ კი არა დედაშენი გადაირევა რო დაგინახავს
- გაუვლის რა- ფეხზე ხელი ჩამოუსვა ანასტასიას და თვალს არ აშორებდა გოგონას რომელიც ფათიფუთით ცდილობდა მოეშორებინა ჭუჭყი
- მოდი მე მოგაშორებ- უღმოდა ქალს როელიც მთელი მისი ცხოვრებს სიყვარული იყო და იმაზე დიდი ადგილი ეჭირა მიც ცხოვრებაში და მის სხეულში რომ გაბრუებული და თავბრუ დასხმული ბედნიერებსგან სულელივით იღიმოდა,ეს ერთი ციდა გოგონა მთელი მისი ცხოვრების მიზანი და ოცნება იყო. ამდენი წლის მერე ოცნება აუხდა და არა მარტო აუხდა პირიქით უკეთესადაც კია,თავს უბედნიერესად გრძნობს როცა შეუძლია შეეხო და იგრძნოს რადგა ის უკვე მისია მისი "საკუთრებაა"

- დილით რომელზე გაქვს ფრენა? - ფიქრებიდან ტასოს ხმამ გამოიყვანა
- ექვსზე- მხარზე დაუტოვა კოცნა გგონაც თითქოს ამას. ელოდა ისე მირტიალდა მისკენ ტუჩბი მიაწება და ცრემლებიც წაუვიდა
- ხომ შემპიდი?- წყენა გაერია ხმაში ვიკოს და სახეზე რომელიც ხელებში ქონდა მოქცეული შუბლზე აკოცა
- წავალ მე რაღაცეებს ვიყიდი - არ უნდოდა კვლავ ენახებინა ანასტასიას თაისი სისუსტე და უარესად დაემძიმებინა სიტუაცია
წამოდგა და რაც შეეძლო სწრაფად დატოვა სააბაზანო
-ტასო- პირსახოც შემოხვეული შევიდა სამარეულოში სადაც ანაატასია ტრიალებდა
- ნუ დადიხარ ასეთი წადი ჩაიცვი
- რატო აღგაგზნებ- წარბები აათამაშა ბიჭმა
- სულელო გაცივდები
- უჩემოდ არ წახიე დამელოდე და ჩავიცმევ
- შენ დარჩი მარტო წავალ
- არა საჭირო თავის მოჩვენება რომ მშიშარა არ ხარ
- არ გაჩვენებ მართლა აღარ მეშინია- ვიკო მისკენ დაიძრა და ღიმლით აიხუტა სეხეულზე
- დავსველდი ვიკო

**
დიდი ხნის წინ….
ლაშქრობაზე წავედით მთელი სკოლა ზუსტად არ მახსოვს რა ადგილი იყო თუმცა დიდი გზა გვონდა გასაველი..
ნუ სადაც მე ვიყავი და პონტი იყო,ვიკოც იქ ყოველთვის ჩნდებოდა, აქედან გამომდინარე არც ეს „გაუმაზია“ და ძმაკაცებთან ერთად წამოვიდა...
ადრე უფრო არ დადიოდა ჩემთან ერთად მაგრამ რაც გაიგო,რომ ზურას ვუყვარვარდი იმის მერე ძლივს ვაკავებდი... თავიდანვე თვალში არ მოსდიოდა მაგრამ ამს გაგების შემდეგ მთლად აიძულა..
უკვე საკმაოდ ბნელოდა ბავშვები კოცონის გარშემო ისხდნენ და მღეროდნენ ზოგი ლექსით ამდიდრებდა საღამოს მოკლედ ზოგს ძალიან ზოგსაც ისე რა დაელიათ და ყველანი კარგ ხასიეთზე იყვნენ ... მე ვერ დავლიე ბევრი, ისედაც არ ვიკლავდი თავს, მაგრამ მაშინ ძალიან შევიკავე თავი, რომ არ მომკიდებოდა... სიცივე ვიგრძენი და რადგანაც ჯემპრი მარშუტკაში მედო ბავშვებს მოვერიდე და მარშუტკისკენ წავედი...
სიბნელის და ძაღლების პანიკურად მეშინოდა, მაგრამ მარშუტკა არც შორს იყო და ტელეფონითაც ვანათებდი...უკანა სვარძლებზე ჩემ ჩანთას ვეძებდი მხარზე რომ შეხება ვიგრძენი...წამოვიკივლე და შეშინებული ბეჭებში სწრაფად გავსწორდი...
-მშიშარავ...
-ვიკო გაფრინე ?! ისედაც შეშინებული ვარ და შენ უარესს მიშვები.
-ნუ გეშინია მე აქ არ ვარ ყველას კბილებით შავჭამ...-იცინოდნენ ერთხმაში...ფეხის ხმა მოესმათ და ტასო მაშინვე მარშუტკიდან ჩავიდა...
-ანას შენ ხარ?-ვითომ გაიკვირვა ზურამ
-ხო აქ რა გინდა?
-შენ გამოგხედე ეკა და ნათია გკითხულობდნენ ( მასწავლებლები)
-ხო ჯემპრი ავიღე და მოვდივარ..
-მოიცა.-ხელი მომკიდა
-რამე მოხდა?
-რაღაც უნდა გითხრა...-ისე დაიწყო რომ დამცხა აშკარა იყო რის თქმასაც აპირებდა... მაშინვე გამოსავლის მოძებნა დავიწყე...
-წამო ვიაროთ და მითხარი თან...
-არა მოიცა ყოველთვის ნუ გარბიხარ რა, მათქმევინე რამდენი ხანია რაც მინდა თქმა, მაგარმ შენი ამ საქციელით ვერასდროს ვერ მოვახერხე..-გავბრაზდი ძალიან არ მინდოდა ამის მოსმენა, იმიტომ არა რომ სიპატიური არ იყო, იმიტომ რომ კლასელი იყო და ძალიან მეგობრულად ვიყავით ერთმანეთთან არ მინდოდა ეთქვა ის რისი მოსმენაც არ შემეძლო...
-იტყვი თუ არა?-მოთმინბა დაკარგულს ერთი სული მქონდა როგორმე დაემთავრებინა ეს უაზრო საქციელი
-მიყვარხარ
-კაი ეგ ხო აქამდეც ვიცოდი.... მეც მიყვარხარ მაგრამ რიტას გაუტყდება იმას რო არ ეუბნები...-მინდოდა ამაინც გამეტარებინა ხუმრობაში იმიტომ რომ როგორც ავღნიშნე ვმეგობრობდი ვძმაკაცობდით მეც და რიტაც ეს კი სწორედ ამიტომ ვუხარი..
-არა-დაიწყო ხმამაღლა-გყეოს ხურობაში ამის გატარება შენც კარგად მიხვდი რაც გითხარი და მაინც თავ მარიდებ მე შენ მიყვარხარ და არა ისე როგორც რიტა...
-ნუ გარიდებ ? აბა რა გავაკეთო გითხრა მეც-მეთქი? მოვიქცე მეც არასწორად შენც ხო იცი რომ არ ჯდება ჩემში ეგ სიყვარულები... არაკაცული ტიპებიც არ ჯდება ჩემს გემოვნებაში... ამ სისულელს გერჩივნა საერთოდ ჩუმად ყოფილიყავი... გდაგივლიდა თვისით და ჩემ თვალში ნახევრად მაინც გექნებოდა ფასი.. ახლა კი რა გააკეთე სულ დაეცი ფასი დაკარგე... ვიცი მე შენი რომანები და შენი სიყვარული... თავი შორს დაიჭირე ჩემგან ძალიან გთხოვ..
-კაი ბოდიში რო შემიყვარდი..
-წადი და ცინიზმს მოეშვი...-ვიცოდი ვიკო ისმენდა.. არ მინდოდა გაეგონა ეს ყველაფერი, მაგრამ რადგან ვერაფერს შევცვლიდი.სიგიჟემდე მომინდა მარშუტკაში აბრუნება და ჩახუტება....
-გული მტკივა...-ამოვიბურტყუნე და თავი გულზე დავადე რომლიც ჩემი რიტმს იმეორებდა...
-არ იტირო რა...-შემეხვეწა და მივხვდი როგორ იკავებდა თავს მაშინ რომ არ ჩამოსულიყო და თავი არ ერტყმევინებინა ზურათვის...-ჩემი კარალევა ხარ შენ...
-ვიკო რატომ მომდის ყოველთვის ასე?
-გითხარი შენ ყველას ნუ უშვებ ახლოს მეთქი,მიამიტი ხარ, ყველას უჯერებ, როდის გეუბნებოდი მე შენ უყვარხარ თქო.... გაიძხოდი არა ჩემი მეგობარია რა სიყვარულიო... აჰა რა სიყვარული...
-ნუ მეჩხუბები რა..-თავზე მაკოცა და თმა რომელიც ჩატანილი მქონდა ჯემპრში ზემოდან გადმოყარა.. ვიგრძენი ღრმად რომ შემისუნთხა...
***
-ფიფქები
-ჩვენთვის თოვლს
- იქაც უხარიათ ერთად რომ ვართ
- ვითომ
- ტასო ტასო შენ ხომ იცი რო ეს ბედის აბავია თავიდან ბოლომდე
- ვითომ ბედი? აბა ფიფქები?
- ძლის რაღაც რომანტიული გითხარი და მაშინაც მეკაიფები
- მაპატე ჩემო სიცოცხლე - უღიმოდა ტასო და გაყინულ ცხვირს როგორც შეეძლო ყელში უხახუნებდა
- სულ გაყინული ხარ
- როცა შენ ხარ ვერც სიცივე და ვერც სიბნელე მაშინებს

***
მოკლედ ახალი წელი ჩვენს მშობებთან ერთად ავღნიშნეთ დედამისმა რომ დაინახა ზუსტად ისეთი აღშფოთებული სახე მიიღო როგორიც გუნებაში დავხატე... ცოტა იჩხუბა და მერე მონატრებით იხუტებდა შვილს...
- დე დათუნა არ წამოვიდა? - ვკითხე ძმაზე
- არა დე მეგობარებთან ერთად წავიდა...
- წეღან დარეკა და მოგილოცა
- ერეკლე ნუღარ სვავ რა - აწუწუნდა დედამთილი- უკვე ყვავივით მთვრალია პირველი საათიც არაა ფეხზე ვერცერთი ვერ დადგება სასმელში ვარდებიან
- მიზეზი მიეცათ და - აყვა დედაჩემიც
- კიდევ კარგი ჩემი ვიკო არ სვავს- დარწმუნებული ვარ სიცილს ვერ შევიკავებდი ამაზე, რომ არა ვიკო რომელიც სამზარეულოში ღვინის დოქს ავსებდა
- ჭორაობთ გოგოებო? - სასმელი. მოკიდება შევატყვე, არადა დედამის რომ კითხო არ სვავს
- ვიკო ნუღარ ავსებ საკმარისად დალიეს აუცილებელ ხოარა გონის დაკარგვამდე სმა?(ანასტასია)
- ეხლა ლაპარაკი - წარბები აქაჩა და დოქი სუფრაზე მიიტანა
- წად დედიკო გაუშალე სად წვებან თორე დღეს ასე ისხდებიან - მომართა დედამთილმა და ღიმილით წავდი რათა სუფრა დასასრუისკენ წამეყვანა და ჩემს მოცინარ ბიჭს რომეიც სუფრის თავში იჯდა და გულიანად იცინოდა მაგრად ჩავეკვროდი გულში...
-ვიკო წადი დაწექი შენ მაინც ნუ მებლანდები ფეხებში - გაბრაზებულმა ჯავრი მასზე ვათხიე, დედაჩემმა იცოდა როგორ ვერ ვიტანდი როცა ვინმე ხელს მიშლიდა დალაგებაში და წავიდა დასაძინებლად მაგრამ დედამთლი ვერაფრით დავიყოლიე დასაძინებლად წასულიყო, ვითომ სახლს მაწესრიეინებდა სამაგიროდ კი შიგადაშიგ შენიშვნებს ურევდა ერთი სული მქონდა ჭურჭელი დამერეცხა და დასაძინებლად წავსულიყავი ...თან ისე მინდოდა ჩემს სიცოცხლეს მივხუტებოდი და ტკბილად დამეძინა. წეღანდელისთვის ბოდიშიც მქნდა მოსახდელი...
ვიკო აივანზე ყავის ფინჯნით იდგა და დათოვლილ მთაწმინდას გაჰყურებდა ... კარის ხმაზე შემოტრიალდა და ფართოდ გაუღიმა. წეღან თითქოს გამოფხიზლა კიდეც ნიავმა მაგრამ ანასტასიამ უფრო მეტად აურია ტვინი მერე გოგონას წკრიალა ხმა ისწვდა ყურის ნიჟარას
- პირველად შენი ღიმილი შემიყვარდა
- მე შენი რუსული ცხვირი და მერე იცი რაა შემიყვარდა? - კარი ზურგს უკან მიკეტა და გოგონას უკნიდან დაუდგა - ყურის უკან რომ პატარა ხალი გაქვს - ტჩები მიაწება კისერზე და კაბის ელვა ფრთხილად ჩამოსწია - და მერე სხვა ხალებიც მაგრამ ზურგზე მარცხმივ ყველაზე დიდი ხალხი რომ გაქვს ეგ უკვე თავდავიწყებით მიყვარს...- თითი ხერხემალს ჩააყოლა
- ბედნიერი ვარ შენით- მთელ სხეულზე ტაომ დააყარა...
***
გაცილება რაღაც საოცრება იყო თელი სოციალრი ქსელი აჭრელდა მათი ვიდეოებით...
დიდხანს ლაპარაკობდნენ მერე ზოგმა გვიცნო და დაგვთაგა ნუ ეს აიტაცეს და იქამდე მივიდა რომ ერთ-ერთმა გაზეთმა მთხოვა ინტერვიუს ჩაწერა რადგან ვიკო არც ისეთი ცნობილი იყო მაგრამ ფეხბურთის გულშემატკივრებმა კარგად იცოდნენ მასზე... ხოდა მეც დავთანხმდი ... სტატია ძალიან კარგი გამოვდა...
ვიკოს ელ. ვერსია გადავუგზავნე...
ბოლო ერთი კვირის მანძილზე დილით ადომისას თავბრუ საშინლად მეხვევა და საჭმელსაც ძალიან შეჩევით ვჭამ, შეიძლება ჩემთვის ყველაზე საყვარელ საჭმელსაც ვერ მივეკაო ... წონაში აშკარად მომატებლი ვარ ... იმდღეს ლიკუნა მუბნებოდა საშინელი ფერი გაქვს გემოგლბინი გაისინჯე დაბალი არ გქონდესო...
ნუ პრინციპში ყველა ეს სიმპტომი გემოგლობინს დავაბრალე მაგრამ ექიმაა მახარა რომ უკვე 1 თვიის ფეხმძიმე ვიყავი და რაც შეიძლება ბევრი ვიტამინის მიღება მჭირდებოდა განსაკუთრებით დიდი დოზით ვაშლის...
ისეთი აჟიტირებული ვიყავი ... ვფიქრობდი რომ ოცნებები სრულდება მე ხომ ძალიან მინდოდა ბავშვი რომელსაც ექნებოდა იმ კაცის ღიმილი რომრლსაც შეუძლია ჩემი ბედნიერება ... ვიკოსთვის ვაპრები იმ ფოტოს გაზავნას ახლა წერყილი რომ იყოო და წეღან რომ გულსცემა გავიგონე.როგორ მინდოდა ვიკოსაც მოესმინა ამ ჩქარი გულის ფეთქვისთვის , რომელიც ასე ბედნიერს მხდიდა...თუმცა ახლა რომ მეთქვა ჩემს ფეხმძიმობაზე იქიდა ფეხითაც რომ მოხდომოდა მაინც ჩამოვიდოდა... ამით კონტრაქტს დარღვევდა, ამიტომ ზედმეტი აჟიტირებისგან და თავის ტკივილისგან თავის შეკავება მომიხდა. მიუხედავად იმისა რომ სიგიჟემდე მომინდა მეთქვა ჩვენ ჩემს ორმაგ ფეთქვაზე ...


მადლობა რომ კითხულობთ და მიტოვებთ კომეტარებს... იმედია ეს თავიც მოგეწონებათ