სახლში ავედი ძალიან დაღლილი ვიყავი ამიტომ მაშინვე ჩემს ოთახში შევდი და დაძინება დავაპირე, რამდენიმე წუთში ჩემი ტელეფონის ხმაც გაისმა, ეს ლუკა იყო.
- გინდა შენთან ამოვიდე? ( ლუკა )
ამ კითხვას არ ველოდი ამიტომ ცოტა დავიბენი.
- რა? ახლა?
- კი ახლა. ( ლუკა )
- მე მე რა..
- ჰაჰა ჩემი ერთადერთი ვიხუმრე ტო რა გჭირს. ( ლუკა ( ღიმილი )
- იდიოტი ხარ, შენი იუმორი მაოცებს. ( ღიმილი )
არაფერი არ მიპასუხა მივხვდი, რომ ზედმეტი მომივიდა.
- რამდენიმე წუთის წინ გნახე, მაგრამ უკვე მენატრები. ( ღიმილი )
- უკვე გვიანია, ამიტომ უკეთესი იქნება დაძინებას თუ შეეცდები. ( ლუკა ( ღიმილი )
მის ასეთ პასუხზე ცოტა გავბრაზდი, ამიტომ თავი ვეღარ შევიკავე.
- შენ არ მოგენატრე?
- მე ცვეტში სულ მენატრები, როცა ჩემთან არ ხარ და როცა ჩემთან ხარ მაშინაც არ მყოფნი, მინდა რომ ჩაგეხუტო, მოგეფერო და ის სიყვარული გაგრძნობინო რასაც ახლა ვგრძნობ, მაგრამ არ გამომდის ამ სიყვარულს ბოლომდე ვერასდროს გამოვხატავ ანამარია.
მისი სიტყვების გაგონებაზე გულმა ძალიან სწრაფად დაიწყო ფეთქვა.
- მიყვარხარ ლუკ.
- მიყვარხარ ანამარია.
ტელეფონი გავთიშე და მალევე ჩამეძინა.
დილით გიჟივით წამოვხტი საათს, რომ შევხედე უკვე ათი საათი იყო, სკოლაში წასვლას აზრი აღარ ჰქონდა ამიტომ სამზარეულოში შევედი და ყავის გაკეთება დავიწყე, ცოტახანში ტელეფონის ხმაც გაისმა.
- გაკვეთილზე ხომ არ ხარ? ( დემეტრე )
- ჰაჰა კი რამე მოხდა?
- პარაზიტო ისევ დაგეძინა ხო. ( დემეტრე ( სიცილი )
- დაახლოებით. ( სიცილი )
- შენი საყვარაელი ძმა, რომ არ იყო სახლში ეგ მაგის ბრალია. ( დემეტრე ( სიცილი )
- კარგი, სახლში როდის აპირებ მოსვლას?
- სულ რაღაც რამდენიმე საათში. ( დემეტრე ( სიცილი )
- რა უაზრობა ხარ, წავედი ყავა უნდა დავლიო. ( სიცილიი )
ტელეფონი გავთიშე და ისევ ჩვეულ ფიქრებში გავერიე, ლუკა ლუკა და ლუკა ჩემი ფიქრები მხოლოდ მას ეკუთვნოდა, მისი სიტყვები მაგიჟებდა, მე ხომ სიყვარული მისით დავიწყე და ეს სამყაროც მისით ავიწყე, ვერ ვხვდებოდი ვინ ვიყავი ან ამ სამყაროსთვის რას წარმოვადგენდი, უამრავი ტკივილი გადავიტანე და არ მეგონა თუ კიდევ ვიგრძნობდი, როდისმე ასეთ სითბოს მაგრამ ლუკამ ისევ იმავე სამყაროში დამაბრუნა სამყაროში, რომელიც სავსეა სიყვარულით და ბედნიერებით. ამ ფიქრებში გართული ვიყავი, როდესაც კარებზე ზარი გაისმა.
- როგორ გიხარია ჩემი დანახვა ჩემო ჭიამაია ( ნატა ( სიცილი )
- ჰაჰა შენ აქ საიდან?
- შენ არა თქვენ, კარები არ დაკეტო ცოტახანში თეკოც ამოვა. ( ნატა ( სიცილი )
- გუშინ რა ქენით? მგონი მართლა მოენატრე შენს ჭიამაიას, რამდენი ხანია წესივრად არ გვილაპარაკია ( სიცილი ).
- წესიერება მარად და მარად, ზუსტად ეგ აკლია ჩვენაირ განვითარებულ ადამიანებს. ( ნატა ( სიცილი )
- ჰაჰა ნეტავ თოკო როგორ გიძლებს.
- პარაპარამპა არ გამიგია საერთოდ რა თქვი. ( ნატა ( სიცილი )
ცოტახანში თეკოს ხმაც გაისმა.
- მეორე ბედოვლათიც მოვიდა. ( ნატა ( სიცილი )
- ანამარია ანამარია, როგორ ხარ? ( თეკო ( ღიმილი )
- მგონი კარგად. ( სიცილი )
- ყინულები მოგეპოვება? ( ნატა ( სიცილი )
- რა?
- ჰაჰა ყავის გაკეთებას ვაპირებ ( ნატა ( სიცილი )
- კი უნდა იყოს. ( სიცილი )
- ბიჭები სად გვყავს? ( თეკო ( სიცილი )
რამდენიმე წამში ჩემი ტელეფონის ხმაც გაისმა, ლუკაზე ცოტა გაბრაზებული ვიყავი რადგან დილით არ გავახსენდი და არცკი დაურეკავს.
- როგორ ხარ ჩემო ერთადერთო? ( ლუკა ( ღიმილი )
- კარგად, შენ?
- მაგარი გატეხილში ვარ ტო, დილით ექვს საათზე ავდექი და შენი გაღვიძება არ მინდოდა, მერე თოკომ დამირეკა რაღაც პრობლემები იყო მოსაგვარებელ ( ლუკა ( ღიმილი )
დამთავრება აღარ ვაცადე, ვიცოდი რომ ლუკა მხოლოდ მნიშვნელოვანი მიზეზის გამო ვერ შეძლებდა დარეკვას, ლუკა მაინც ლუკა იყო უბრალოდ ‘’ტიპი’’ რომელიც ყოველთვის სიმართლით მოძრაობდა და საკუთარ საქციელს არასდროს არავის არ უხსნიდა, ჩემს გამოკი სწორედ ამის გაკეთება უწევდა.
- ახლა სად ხართ? ( ღიმილი )
ვიცოდი ამ კითხვაზე ზუსტ პასუხს ვერ მივიღებდი მაგრამ მაინც გავბედე კითხვა.
- რამდენიმე საათში გავთავისუფლდებით, შენ რას შვრები? სკოლაში არ ხარ? ( ლუკა ( ღიმილი )
- არა დამეძინა, ახლაკი ნატა და თეკოც აქ არიან. ( სიცილი )
- კარგი ზატო ცოტახანში შევხვდებით. ( ლუკა ( ღიმილი )
ტელეფონი გავთიშე და სამზარეულოში გავედი.
- ანამარია იცი დღეს ვინ შემხვდა? ( ნატა ( ღიმილი )
- ვინ?
- ვაკო ( ნატა ( ღიმილი )
- მაგის სახელს ნუ მიხსენებ, ვერაფერი გავაგებინე.
- როგორცკი დამინახა მაშინვე, ანამრია რას შვრებაო ( ნატა ( სიცილი )
- ჰაჰა წარმომიდგენია რა იდიოტი იქნება. ( თეკო )
- კატასტროფულად იდიოტი.
- იდიოტი კიარაა უყვარხარ ადამიანს. ( ნატა ( სიცილი )
- უჰ ვუყვარვარ თურმე.
- ლუკამ იცის? ( თეკო ( ღიმილი )
- არა არ მითქვავს, რადგან მისი რეაქციის ცოტა მეშინიასავით.
- ხომიცი ლუკას საძმაკაცო, ერთხელაც აუცილებლად გაიგებს და მგონი არ მოეწონება, რომ დაუმალე. ( ნატა ( ღიმილი )
- დამალვას არც ვაპირებ, რათქმაუნდა ვეტყვი თუ კიდევ არ გაჩერდა ის იდიოტი. ( ღიმილი )
რამდენიმე წამში კარებზე ზარი გაისმა, ეს დემეტრე იყო.
- ვა აქ რა კარგი სასტავი შეკრებილა ( დემეტრე ( ღიმილი )
- ეე ჩემი მახინჯი, როგორ მომენატრე. ( ნატა ( სიცილი )
- მოდი მამიკოსთან უნდა ჩაგეხუტო. ( დემეტრე ( სიცილი )
- ეგ მამიკოსთან არ მომეწონა, დანარჩენი მოდი მოეთრიე მართლა უნდა ჩაგეხუტო. ( ნატა ( სიცილი )
- შენ თეკო ხო? ისეთ პონტში შორიდან ვარ აზრზე. ( დემეტრე ( ღიმილი )
- კი თეკო ( თეკო ( ღიმილი )
- დემე ყავა არ გინდა ხო, კარგი. ( ნატა ( ღიმილი )
- რა საჭიროა ტო მასეთი სინაგლე. ( დემეტრე ( სიცილი )
- როგორ გეკადრება, ახლავე გაგიკეთებ. ( ნატა ( სიცილი )
- არ მინდა ხუთ წუთში გავდივარ. ( დემეტრე ( ღიმილი )
- სად?
- სადმე ( დემეტრე ( სიცილი )
- ვითომ მაგარი საქმეების მოსაგვარებლად. ( ნატა ( სიცილი )
- რაღათქმაუნდა ( სიცილი )
დემეტრეს ტელეფონზე დაურეკეს და აივანზე გავიდა.
- რა კარგი ტიპი ყოფილა შენი ძმა ( თეკო ( სიცილი )
- ჰაჰა ახლა არ თქვა შემიყვარდაო. ( ნატა ( სიცილი )
- შენ თუ არა სხვამ ვინ უნდა თქვას ასეთი სისულელე. ( თეკო ( ღიმილი )


ყველას ძალიან დიდ ბოდიშს გიხდით ამდენი ხანი რომ ვერ დავამატე ეს თავი, იმის გამო, რომ მთელი დღის განმავლობაში სახლში არ ვარ ვერ ვახერხებ მალევე დამატებას, რაც შეეხება ამ თავს, როგორია? მოგეწონათ თუ არა?