- ანამარია. ( ლუკა )
ლუკასთვის ჩემი ხმის გაგონება მოულოდენელი იყო, ამიტომ ძალიან გაუხარდა.
- ცვეტში რომ იცოდე როგორ მომენატრა შენი თვალები, შენი გამოხედვა და ხმა ( ლუკა )
- ჩემო ლამაზ თვალევაბა, ჩემო ლუკა. ( ანამარია)
ლაპარაკი ჯერ კიდევ მიჭირდა, მაგრამ არ შემეძლო გავჩუმებულიყავი ამდენი კატასტროფული საათების შემდეგ ლუკას პირველად ვხედავდი, მისი მწვანე თვალები წარმოუდგენლად მენატრებოდა, თითქოს საუკუნე სიშოროე ჩადგა ჩვენს შორის, არადა ჩვენ არცკი დაგვიტოვია ერთმანეთი აქამდე მას მხოლოდ ვგრძნობდი ახლაკი შემეძლო დამენახა მისი თვალები და ტუჩები.
- ექიმს დავუძახებ და ახლავე დავბრუნდები ჩემო სიყვარულო. ( ლუკა )
ლუკა გიჟივით იქცეოდა, მეფერებოდა მკოცნიდა, იცინოდა და უამრავ თბილ სიტყვას მეუბნებოდა, რაც მისგან ნამდვილად გასაკვირი იყო.
- ექიმო ბისტრა. ( ლუკა )
- შენ ხომ ვერ გასწავლე ნორმალური ლაპარაკი, რა მოხდა? ( ჯეკო )
- მაგაზე სხვა დროს დაგელაპარაკები ახლა კი ექიმს დაუძახეთ ანამარია გონს მოვიდა. ( ლუკა )
ამის გაგონებაზე ყველამ ერთხმად შეჰყვირა და ძალიან გაუხარდათ, ლუკა მაშინვე ჩემთან დაბრუნდა და ექიმიც უკან მოჰყვა.
- ეს რა ყოჩაღი პაციენტი მყოლია. ( ექიმი )
ექიმმა გამიღიმა და მომიახლოვდა.
- თავს როგორ გრძნობ? ( ექიმი )
- ოდნავ თავი მტკივა და ლაპარაკი მიჭირს.
- ეს ყველაფერი ბუნებრივია და კარგის მომასწავლებელია, მალე თავის ტკივილიც გაგივლით და საუბარსაც შეძლებთ, უბრალოდ დასვენება გჭირდებათ. ( ექიმი )
ექიმმა ლუკას შეხედა, რომელიც ხელს არ მიშვებდა შემდეგკი ოთახიდან გავიდა.
- ლუკ შეგიძლია ჩამეხუტო?
ლუკაას პასუხი არ გაუცია, უბრალოდ მომიახლოვდა და ძლიერად ჩამეხუტა.
- ძალიან შემეშინდა.
- ზატო ახლა ყველაფერი კარგადაა და არაფრის აღარ შეგეშინდეს ჩემო სიყვარულო მე შენთან ვარ. ( ლუკა )
მოულოდენლად ოთახში დანარჩენებიც შემოვიდნენ.
- ჩემი ჩემი ჭიამაია. ( ნატა )
ნატა გიჟივით მომვარდა და ფერება დამიწყო.
- რომ იცოდე როგორ შეგვაშინე. ( თეკო )
- როგორც ყოველთვის ახლაც რა ლამაზია ეს გოგო. ( ჯეკო )
- თან მაგარი ლამაზი. ( თოკო )
- თქვენი დანახვა მგონი ასე არასდროს გამხარებია.
ამ დროს ოთახში ექიმი შემოვიდა.
- აქ რა ხდება? ჩვენს ლამაზ პაციენტს დასვენება სჭირდება ამიტომ ცოტახნით მისი დატოვება მოგიწევთ. ( ექიმი )
- ახლა შემოვედით. ( ჯეკო )
- კარგი კარგი გავალთ. ( თეკო )
ლუკას გარდა ყველანი ერთხმად დამემშვიდოებ და ოთახიდან გავიდნენ.
- ლუკა თქვენ არ აპირებთ გასვლას? ( ექიმი)
- კარგით რა ექიმო ნუ იქნებით მასეთი დაგრუზული პერსონა. ( ექიმი )
ლუკას სიტყვებზე მეცინებოდა მაგრამ არ მინდოდა შემემჩნია.
- გთხოვთ ექიმო, ის რომ ჩემთან არის უკეთესად ვგრძნობ თავს.
ექიმს ჩემს სიტყვებზე გაეღიმა.
- თუ ასეა კარგით, მაგრამ ლუკა ძალიან არ დაღალოთ. ( ექიმი )
ლუკას ამ სიტყვების მოსმენა არ ესიამოვნა რაც მის გამოხედვაში გამოიხატა შემდეგკი ექიმმა უსიტყვოდ დაგტოვა.
- საყვარელო გინდა გიმღერო? ( ლუკა )
- რა?
- გიტარის თანხლებით. ( ლუკა )
მის სიტყვების მოსმენის შემდეგ გამახსენდა, რომ გიტარა მანქანაში იდო და ისიც რათმაუნდა სულმთლად დაიმტვრა, თავი დავხარე და მოწყენილმა ჩუმათ ვუთხარი.
- კი მაგრამ გიტარა ხომ დაიმტვრეოდა.
- ზუსტად ოცდაათი წუთი მომიცადე. ( ლუკა )
შუბლზე მაკოცა და ოთახიდან გავიდა.
- ბიჭო სად მიდიხარ? ( ჯეკო )
- შენი მანქანის გასღემი მომეცი. ( ლუკა )
- კი მაგრამ სად მიდიხარ? ( ნატა )
- ცოტახანში აქ ვარ ანამარიას ყურადღება მიაქციეთ. (ლუკა)
ჯეკოს გასაღები გამოართვა და საავადმყოფოდან გიჟივით გავარდა.
- ეს ბიჭი სულ გადაირია. ( თოკო )
- არც არასდროს ყოფილა ნორმალური. ( ჯეკო )
- ეჭვიც არ მეპარება, რადგან მის სახელს და გვარს ყველა იცნობს. ( ნატა )
- შენ მოდი ჩემთან, ძალიან მომენატრე. ( ჯეკო )
- მეც ჩემო ერთდაერთო. ( ნატა )
ჯეკო ნატას მიუახლოვდა და ძლიერად ჩაეხუტა, თეკო მოწყენილი ერთ ადგილას იჯდა.
- მოდი შენც, ვიცი რომ გენატრები. ( თოკო )
- არ მენატრები. ( თეკო )
- არა ხო? ( თოკო )
- არა. ( თეკო )
- მოიცა მართლა არ მოგენატრე? ( თოკო )
- რატომ უნდა მომენატრო, საათობით შენს სახეს ვუყურებ. ( თეკო )
თეკო გაბრაზებული იყო რადგან მთელი ამ ხნის განმავლობაში თოკოს მისთვის ყურადღებაცკი არ მიუქცევია.
- მე მომენატრე და მინდა რომ ჩაგეხუტო. ( თოკო )
თოკო მასთან მივიდა, ხელში აიყვანა და სწრაფად დაატრიალა.
- გაგიჟდი? რას აკეთებ? ( თეკო )
- გიტაცებ. ( თოკო )
- რა? ( თეკო )
- გვრიტებო ცოტახნით გავალთ და რამდენიმე წუთში დაგიბრუნდებით. ( თოკო )
- ჰაჰა მიდი ძმაკაც. ( ჯეკო )
- კარგი დამსვი, თვითონაც შევძლებ სიარულს. ( თეკო )
- მოიცა ასე უფრო რომანტიულია ( თოკო )
- ჰაჰა სულელი ხარ სულელი. ( თეკო )
თოკომ და თეკომ სწრაფად დატოვეს საავადმყოფო.
- დემეტრე სად წავიდა? ( ნატა )
- არვიცი დაურეკეს და ასე თქვა ცოტახანში დავბრუნდებიო. ( ჯეკო )
- ჯეკო. ( ნატა )
- რა? ( ჯეკო )
- მიყვარხარ. ( ნატა )
- მეც მიყვარხარ. ( ჯეკო )
- ახლა ფერებაში შემომაკვდები და ძლიერად ძალიან ძლიერად ჩაგეხუტები. ( ნატა )
- მემუქრები? ( ჯეკო )
- ჩემს სიტყვებში სად დაინახე რომ გემუქრები? ( ნატა )
- შენ რომ მიახლოვდები გულის სცემა კატასტროფული ხდება, სუნთქვა ხშირდება, სიხარულისგან იმენნა რამის გული წამივიდეს შეშინებული „თაგვივით“ და დავიბრიდო. ( ჯეკო )
- ჰაჰა არ ვიცოდი თაგვებს გული თუ მისდიოდათ. ( ნატა )
ჯეკო ნატასთან მივიდა და ბავშვივით ფერება დაუწყო.
- ჩემი გულ წასული თაგუნია. ( ნატა )
- ჰაჰა მოკეტე და მაკოცე მომენატრე გოგო. ( ჯეკო )
- გოგო? ( ნატა )
- ჩემო ერთადერთო. ( ჯეკო )
- ასე ჯობია სიყვარულო. ( ნატა )
რამდენიმე წუთში ლუკაც გამოჩნდა გიტარით ხელში.
- გიტარა? ( ნატა )
ლუკამ შეხედათ უბრალოდ გაუღიმათ და ჩემთან შემოვიდა, თვალები დახუჭული მქონდა და როგორცყოველთვის ფიქრებში ვიყავი ჩაძირული რომ გიტარის ხმა გავიგონე.
- ჩემო ანამარია ეს ჩვენი სიყვარულია შენთან შეხვედრა არასდროს მინანია, ანამარია - ის ჩემთვის ყველაფერია ცვეტში მევასები იმ დღიდან როდესაც პირველად დაგინახე - შენში ოცნება დავინახე, იმ დღიდან როდესაც პირველად შემოგხედე ბისტრად შენ მოგანდე ჩემი გულის ცემა, მიყვარხარ მიყვარხარ ანამარია უშენოდ მაგარი ძნელია ანამარია, შენ თუ გგონია დაგთხმობ როდისმე ცდები ანამარია. ( ლუკა )
როგორც ყოველთვის ცრემლები ვერ შევიკავე და ტირილი დავიწყე.
- ლუკ ძალიან მიყვარხარ არ მინდა როდისმე დამთმო და წახვიდე, ჩემო სიყვარულო ჩემო ერთდაერთო, იმ დღიდან მიყვარხარ იმ წუთიდან მომწონხარ იმ წამიდან გახდი ჩემი სიყვარული როდესაც პირველად დაგინახე.
ლუკა მომიახლოვდა შუბლზე მაკოცდა და ძლიერად ჩამეხუტა.



აბა როგორია? მოგეწონათ თუ არა ეს თავი? ყველას დიდ მადლობას ვუხდი ვინც ჩემს ისტორიას კითხულობს და ყველაზე უფრო დიდ მადლობას ვუხდი იმ ადამიანებს რომელებიც ყოველთვის წერენ საკუთარ აზრს კომენტარის სახით, თვქენი კომენატრები საოცარი პოზიტივით მავსებს და მაძლევს სტიმულს, რომ მომდევნო თავები ვწერო. იმედია იმედი არ გაგიცრუეთ და მოგეწონათ ეს თავი.