-შენ ჩემი შვილი არ ხარ!...ბოლო ხმაზე გაჰკიოდა მამაკაცი,საკუთარი ქალიშვილის მიმართულებით.ხმის ტონალობაზე შეინიშნებოდა რომ იგი გაბრაზებულიც იყო და იმედგაცრუებულიც.
-მამა შენ არ გესმის,მე ასეთი ვარ,შენ ამას ვერ შეცვლი.მე მიყვარს იგი და როგორც არ უნდა დამიშალო შენ ეს,საკუთარს მაინც გავიტან...ტირილისაგან ხმა ჩახლეჩვოდა გოგონას და მუდარანარევი ხმით უყვიროდა მამა.
-როგორი,როგორი ხარ მითხარი...არ ცხრებოდა მამაკაცი...ეგეც კი არ იცი,იმ გოგომ მთლიანად აგირი გონება,ნუთუ ვერ ხვდები რომ საკუთარ თავს აღარ ჰგავხარ?შენ ჩემი პატარა გოგონა არ ხარ...დანანებით წარმოთქვა კაცმა და ამჯერად განადგურებული მზერით შეხედა გოგოს.
-რას მოითხოვ ჩემგან,გინდა რომ შევიცვალო?! საკუთარი მე დავივიწყო?.სწორედ ახლა მოვახერხე საკუთარი თავის პოვნა,თქვენთან იმ იმედით მოვედი რომ მხარს დამიჭერდით,მაგრამ ყველაფერი სხვანაირად მოხდა,თქვენ კი არა მე შევცდი თქვენში.ისეთი მშობლები არ ყოფილხართ მე რომ მეგონა...დანანებით წარმოსთქვა სიტყვები ლიკამ.
-არაუშავს დედიკო,ფსიქოლოგთან წავალთ,იმ გოგოსაც მოშორდები,მონასტერსაც ესტუმრები რამოდენიმე თვით თუ საჭირო გახდა.ყველაფერი თავის ნორმებში ჩადგება,ყველაფერი გამოსწორდება.
-რას ამბობ მარი რას,ამას რაღა შეცვლის,მთლიანად იმ ბ**ის ზეგავლენის ქვეშაა მოქცეული.
-ანაზე ასე ნუ საუბრობ.ერთხელ უკვე გითხარი რომ მე ის მიყვარს,სხვათაშორის ის ერთადერთია იმ ადამიანთაგან ვინც ჩემი გაგება მოახერხა.
-ლიკა აღარ დამენახო,ახლავე სახლიდან გაეთრიე.
-სერიოზულად?...ირონიულად გადაიხარხარა ლიკამ...ახლავე წავალ,აქ ერთი საათიც კი აღარ გავჩერდები.
-ნიკოლოზ რას აკეთებ,დაფიქრდი,ის ხომ ჩვენი ლიკაა,ჩვენი პრინცესა ნიკა.
-მე შვილი აღარ მყავს,ეს თემა დახურულია...მუხლებზე დაცემული სხეული სწრაფად წამოიმართა და საკუთარი ოთახისკენ გაიქცა თან გზაში ანას ნომერს კრეფდა.ჩემოდანი გამოიღო კარადიდან და ტანსაცმლის უწესრიგოდ ჩაყრა დაიწყო.
-გისმენ საყვარელო,ასე უცებ მოგენატრე?რა ხდება აბა,როგორ მიიღეს ახალი ამბავი...ბოლოს გოგონამ ხმა დაასერიოზულა და მომლოდინედ დადუმდა.
-სახლიდან გამომაგდეს...ცოტა ხანს სიჩუმე ჩამოწვა...შეიძლება შენთან გადმოვიდე?
-რა თქმა უნდა ჩემო ლამაზთვალება,გელოდები,გთხოვ არ ინერვიულო,კარგი?
-კარგი არ ვინერვიულებ,ტანსაცმელს ჩავალაგებ.
-მალე მოდი არ მანერვიულო.გკოცნი,მიყვარხარ.
-მეც,მეც ძალიან მიყვარხარ.
სწრაფად ჩაალაგა ბარგი და სახლიდან ისე გავიდა მშობლებისთვის ზედმეტი არაფერი უთქვამს.პირველივე შემხვედრი ტაქსი გააჩერა და ანის მისამართი უკარნახა.თავად კი მანქანის სავარძელს მიეყრდნო და ფიქრებში გადაეშვა.ახლახანს დედამ და მამამ,მისმა ერთადერთმა ნათესავებმა,თავიანთი ერთდერთი გოგონა სახლიდან მისი ორიენტაციის გამო გამოაგდეს.მათი პრინცესა,დედოფალი ახლა ქუჩაში ცხოვრებისათვის გაამწესეს,მხოლოდ იმიტომ რომ საკუთარი გრძნობეი ხმამაღლა გამოაცხადა.
-ქალბატონი მოვედით.ფიქრებიდან მძღოლის ხმამ გამოიყვანა...ფული გადაუხადა და ავტომობილიდან გადავიდა.სწრაფად აირბინა ორი სართული და კარზე ზარი დარეკა.კარი ანიმ გაუღო.
-შემოდი ჩემო თვალებხატულა,დამიჯერე მალევე მიხვდებიან თავის დანაშაულს და ბოდიშებს მოგიხდიან.
-არ მჭირდება მათი ბოდიში.მხოლოდ შენ და შენი მოფერება მინდა ახლა...გამხეცებული დაეძგერა გოგონას და მიუხედავად მცირე სხეულისა მისი ადგილიდან დაძვრა მოახერხა.ლიკა თან მაისურს აძრობდა ანას თან მას საძინებლისაკენ მიუძღვოდა.ბოლოს ტანისამოსი მთლიანად რომ შემოაძარცვა საწოლზე მძიმეთ დააგდო ქალის სხეული და ზემოდან მოექცა.ვნებიანად უკოცნიდა ორივე ბაგეს და შიგა-შიგ კბილებსაც ახმარებდა.ანამ ინიციატივა გამოიჩინა და ახლა თავად მოექცა შეყვარებულს ზემოდან.მალე ოთახს ორი გოგონას ვნებიანი წამოძახილები არღვევდა.რამდენიმე წუთში საწოლზე გასავათებული გოგონები იწვნენ და ერთმანეთს შიშველ სხეულზე ეთომარებოდნენ.
-ახლა დამშვიდდი?...ჰკითხა ანამ ლიკას და ვნებიანად აკოცა პარტნიორს.
-როცა შენს გვერდით ვარ ყველაფერი მავიწყდება...სიამოვნების ზენიტში მყოფმა მხოლოდ ხმადაბლა ამოთქვა ეს სიტყვები და ახლა თავად აკოცა ქალს.
-კარგი ჩემო ლამაზო,ახლა საჭმელი ვჭამოთ თორემ ძალიან მშია...მუდარით შეხედა გოგონას ანიმ და მაცდურად გაუღიმა.
-კარგი,ჰო,მე გავაკეთებ რამეს...გადასაფარებელი შემოიცვია ტანზე და სამზარეულოსკენ გაემართა.მაცივარში არსებული პროდუქტებით თუ იმსჯელებს მხოლოდ ერბო კვერცხის მომზადებას შეძლებს.მაგრამ რადგან ანუკის უნდა ის გააკეთებს თითებიც რომ ჩააყოლოს.რამოდენიმე წუთში თეფშით ხელდამშვენებული შევიდა საძინებელში და ანას მიაწოდა
-გემრიელად მიირთვი...ღიმილით მიუგო გულის სწორს ლიკამ და დაკვირვება დაუწყო მას.ანა ძალიან ლამაზი ქალი გახლავთ.ლიკასგან განსხვავებით სრულწლოვანი,მარტო ცხოვრობს და ამიტომ ჭკუის მსწავლებიც არავინ ჰყავს.მაგრამ მასში ყველაზე მეტად მაინც ის მოსწონს რომ ანა საოცრად თბილია,ამასთან ვნებიანი და რაც ყველაზე მთავარია სწორედ ის დაეხმარა ლიკას საკუთარი თავის აღმოჩენაში
-მიყვარხარ!...ყოველგვარი შესავლის გარეშე უთხრა ანუკას ეს ერთადერთი სიტყვა.
-მეც მიყვარხარ ჩემო ლამაზთვალება...საყვარლად გაუღიმა ანუკამ ლიკას და ჭამა განაგრძო...არ გინდა?...ჰკითხა ცოტა ხნის შემდეგ გოგოს.
-არა,არ მშია...ანუკამ ლანგარი გვერდით გადადო და ლიკას მიუჯდა .
-ისევ განიცდი?
-არა,არაფერს განვიცდი,პირიქით მგონია რომ სწორად მოვიქეცი.უბრალოდ მეშინია.
-რისი ჩემო კარგო,თუ იმის გამო რაც გველის დამიჯერე მთავარია მტკიცედ იდგე და ხელი არ გავუშვათ ერთმანეთს,მაშინ ყველაფერს მარტივად გადავიტანთ.
-სწორედ ამიტომ მიყვარხარ.
-კარგი ახლა ადექი და როგორც ჩვენ ვიცით ისე გავაჯაზოთ,კარგი?,დიდი ხანი შენი ცეკვა არ მინახავს...საჯ***ზე ხელი მწარედ წამოჰკრა ანიმ გოგონას და სიცილით გაემართა MP3 პლეიერისაკენ.ანუკასთან ცეკვისას ყველაფერი ავიწყდება,ის ისეთი ლაღი და თავისუფალია შეუძლია საათობით იჯდეს მასთან და არ დაიღალოს.მიუხედავად იმის რომ იცის წინ მძიმე დღეები მოელის ახლა თავს ყველაზე ბედნიერად გრძნობს.ან რატომ არ უნდა იყოს ბედნიერი?გვერდით უსაყვარლესი ადამიანი ჰყავს რომელსაც იგი ძალიან უყვარს.საღამომდე ერთობოდნენ,ფაქტიურად განტვირთვის საღამო მოიწყეს.ღამით კი მას შემდეგ რაც ერთმანეთის ალერსით დატკბნენ ტკილად დაიძინეს.მთელი ღამე უდარდელად ეძინა ლიკას,რაც საკმაოდ იშვიათი შემთხვევა იყო...დილა იმაზე უფრო დადებიტი მუხტით დაიწყო,ვიდრე გოგონები ელოდნენ.ერთხმად გადაწყვიტეს რომ საღამოს კლუბში წასულიყვნენ,მაგრამ პრობლემა გაჩნდა,ლიკას შესაფერისი კაბა არ ჰქონდა.არც არასდროს დასჭირვებია მსგავსი ადგილისთვის განკუთვნილი კაბა.ახლაც პირველად მიდის კლუბში.პატარაობიდანვე ტრადიციულ ოჯახში იზრდებოდა,მაგრამ გრძნობდა რომ თავისუფლებასთან და დამოუკიდებლობასთან ერთად კიდევ რაღაც აკლდა,ეს საკუთარი თავი იყო.სწორედ ნამდვილი ლიკას აღმოჩენაში დაეხმარა ანუკა.ქალის დახმარებით გააცნობიერა რომ განსხვავებული იყო,სწორედ ლიკა დაეხმარა ამ ფსიქოლოგიური დარტყმის გადატანაში,შთააგონა ის,რომ იყო განსხვავებული არ ნიშნავს იყო ცუდი,ბუნების შეცდომა.ბოლოს კი ისე გამოვიდა,რომ ქალი მის პირველ და ყველაზე წმინდა რამეთ იქცა მის ცხოვრებაში.
-ცოტა ხანში გავიდეთ და რამე შევარჩიოთ,მაგრამ მანამდე შხაპი მივიღოთ,ხო ჩემო ლამაზთვალებავ...მიმართა ანამ ლიკას და ყურის ბიბილოზე ვნებიანად უკბინა.
-წინააღმდეგი არ ვარ...ეშმაკურად ჩაიცინა გოგონამ და კურტუმოს ქნევით გავიდა სააბაზანოსკენ.უკანვე მიჰყვა ანიც...პირველი სრლდებოდა მზადება რომ დაასრულეს,გასვლამდე რამოდენიმე წუთით ადრე ტაქსის გამოუძახეს.მანამდე კი ყავა მიირთვეს.ბევრი არ უვაჭრიათ,მაგრამ რაც იყიდეს მხოლოდ მის შერჩევას მოანდომეს ორი საათი.თითქოსდა ერთი შეხედვით უდარდელი ჩანდა ლიკა.სახეგაბრწყნებული იზომებდა ტანსაცმელ,მაგრამ გულის სიღრმეში სტკიოდა,ძალიან სტკიოდა ის ფაქტი რომ მისმა მშობლებმა ყველაზე მძიმე მომენტში მიატოვეს.უარი თქვეს განსხვავებულ ქალიშვილზე,რომელსაც ჯერ ჩვიდმეტი წელიც არ შესრულებია,არ იკმარეს ის,რომ ჯერ ფსიქიატრიულში,შემდეგ კი მონასტერში გაამწესეს,და სახლიდანაც კი გამოაგდეს.რაც არის არის,ახლა გვერდით ანი ჰყავს და თავს ძალიან ბედნიერად გრძნობს.შესყიდული ტანსაცმელი პარკებში ჩააწყვეს და სანამ სახლში წავიდოდნენ კაფეში შესვლა გადაწყვიტეს.გზად მყუდრო კაფე შეარჩიეს და ერთ-ერთ მაგიდას შემოუსხდნენ,არ ესიამოვნა ლიკას მარტო ჯდომა და ანუკას მიუჯდა გვერდით,ანიმაც მისი ხელები თავისაში მოიქცია და თვალებიტ მოეალერსა გოგონას.შეკვეთა მისცეს და საუბარი დაიწყეს,მრავალ თემას შეეხნენ მაგრამ ლიკას მშობლებს არ შეჰხებიან.
-რა უხამსობაა,ყველგან ლე***სელები გხვდებიან,პირდაპირ გულისამრევია...გაიგონეს ხმა გვერდითა მაგიდიდან.ზედმეტად განიცადა ლიკამ ბიჭის სიტყვები,თვალები აუცრემლიანდა და თავი ძირს დახარა.გოგონას ცრემლებს ვერ ეგუება ანა,იცის რომ საამისოდ ლიკა ძალიან პატარაა,თან ახლა ისეთ სიტვაციაშია ყველაფერს ზედმეტად განიცდის.უცნობის სიტყვებზე კისერში ამოასხა,ვეღარ მოითმინა და მამაკაცს ახლა თავად მიმართა.
-მომისმინეთ,თუ ჩვენი ყურება გაწუხებთ უბრალოდ თვალები დახუჭეთ,დამიჯერეთ ისეთ ადამიანებთან ერთად ცხოვრება ჩვენც გულს გვირევს,რომლებსაც სხვის მდგომარეობაში თავის წარმოდგენა არ შეუძლია.სწორედ თქვენ,თქვენ ხართ გულისამრევი,რადგან ადამიანობის შეგრძნება არ გაგაჩნიათ...ხმამაღლა წარმოსთქვა ეს სიტყვები ანამ,და მხარდაჭერის ნიშნად ლიკას ხელი ძლიერად ჩაჰკიდა.გოგონა თითქოს გაათამამა მისმა ჟესტმა.ჯერ ისევ აგონიაში მყოფ მამაკაცს მიუბრუნდა და ახლა თავად მიმართა მას.
-გსიამოვნებთ შეურაწყოფას რომ გვაყენებთ? თავს უკეთესად გაგრძნობინებთ,დავიჯერო ყოველივე ეს თქვენს თვითშეფასებას ამაღლებს?რატომ ვერ ხვდებიტ რომ ჩვენც ადამიანები ვართ,ჩვენც გვტკივა,სხვის თვალში ცდილობთ შეძლებისდაგვარად ჰუმანური გამოჩნდეთ,სინამდვილეში დაუფარავ დისკრიმინაციას ეცემით.სწორედ ამიტომ მგონია რომ მიუხედავათ იმისა მე ლეს***ელი ვარ თუ არა,თქვენ მაინც გჯობივართ...დაამთავრა მონოლოგი ლიკამ.ამის შემდეგ ანიმ სწრაფად დადო კაფის მაგიდაზე კუთვნილი გადასახადი,გოგონას ხელი ჩაჰკიდა და კაფე უხმაუროდ დატოვეს.
პირდაპირ სახლში წავიდნენ,მისავათებულები მიესვენნენ სავარძელზე და ამოიოხრეს.ცოტა ხანში ლიკამ ანის კალთაში მოათავსა თავი და მალე ჩაეძინა კიდეც.დღეს ძალიან დაიღალა.ემოციურადაც და ფიზიკურადაც.სიამოვნებდა ქალის თბილი ხელების შეგრძნება,რომლებსაც ანუკა მის ფაფუკ თმებში დააცოცებდა.სიზმარშიც იღიმოდა,უღიმოდა ცხოვრების ერთადერთ ნათელ წერტილს და უხაროდა,ყველაფრის მიუხედავად უხაროდა ის რომ განსხვავებული იყო.უკვე შებინდებული იყო ანუკამ რომ გააღვიძა.
-ჩემო ლამაზო,მალე წასვლის დრო მოვა,მოვემზადოთ კარგი?
-კარგი,ოღონდ მაღლებს არ ჩავიცვამ...მაშინვე წამოიძახა ლიკამ,როგორც კი სავარძლიდან წამოიმართა.
-კარგი,მაშინ დღეს დალევ,შევთანხმდით?...
-ჰო,კარგი შევთანხმდით,ოღონთ ცოტას...თითებით აჩვენა ქალს რამდენად ცოტას დალევდა და საყვარლად გაუღიმა მას.
-ნამდვილი აფერისტი ხარ,კარგი თანახმა ვარ...გაიცინა ქალმა და ლიკას ოთახში შეუძღვა...მაკიაჟს იკეტებ,ეს გადაწყვეტილება განხილვას არ ექვემდებარება.მალე ორივენი მზად იყვნენ,მხოლოდ პატარა ხელჩანთები მოიმარჯვეს და ტაქსი გამოიძახეს.რამოდენიმე წუთში კლუბის წინ იდგნენ და ლიკას გულის ცემაც ნელ-ნელა ჩქარდებოდა.ისე შეაბიჯა ანიმ შენობაში,თითქოს საკუთარ სახლში ყოფილიყოს,ღრმად შეისუნთქა ამაზრზენი სურნელი და ლიკას ღიმილით ჩაჰკიდა ხელი.სწრაფად მიიწევდნენ ხალხის ბრბოში და მალე რამოდენიმე ახალგაზრდით დაკომპლექტებულ ჯგუფს მიადგნენ,ბართან რომ ჩამწკრივებულიყვნენ და სასმელს წრუპავდნენ.
-გამარჯობათ ბავშვებო,როგორ გიკითხოთ? დიდი ხანია ერთმანეთს არ შევხვედრილვართ...ღიმილით მიესალმა მათ ანი და თავისუფალი სკამებისკენ წაიყვანა ლიკა.
-ვახ,ანკაა?! სად დაიკარგე ტო,ეს ახალია?...ინტერესით დაუსვა კითხვა ანის ერთ-ერთმა ბიჭმა და თავით ლიკაზე ანიშნა.
-გაიცანით,ეს ლიკაა,პატარავ,ესენი ჩემი მეგობრები არიან,ის ახლა რომ მომესალმა გიგია,აი ის წითური,დიკო,ეს გვრიტები კი თედო და ნეკა არიან...სათითაოდ მიანიშნა ყველაზე და ბოლოს მხიარულად გაუღიმა,აშკარად ძალიან გაუხარდა მათი დანახვა.
-სასიამოვნოა...უფრო თავისთვის ჩაილაპარაკა გოგომ და მოკრძალებულად გაუღიმა მათ.
-აუ სად იპოვე ე?...სასაცილო ინტონაციით წარმოთქვა გიგიმ და კიდევ ერთხელ აათვალიერა გოგონას სრულყოფილი ფორმები...დარწმუნებული ხარ რომ გოგოები მოსწონს?
-კი გიგი დარწმუნებული ვარ...თბილად გადახედა ანიმ ლიკას და გაუღიმა.
-მე ხო ბედი არ მაქვს რა?! ყველა სექსუალური ნაშა,რა პონტში უნდა იყოს ლე***ანკა!?...დანანებით წარმოთქვა ბიჭმა და კიდევ ერთხელ შეავლო თვალი გოგოს სხეულს.სასიამოვნო ხალხი აღმოჩნდა,მალე გაუგო მათ.
-ლიკა სააბაზანოში გავალ და ახლავე დავბრუნდები,კარგი?
-კარგი..ღრიმილით განაგრძო საუბარი ბავშვებთან და ახლახანს წამმოჭრილ თემაზე საკუთარი აზრი წამოჭრა.ცოტა შეაგვიანდა ანკას,ლიკაც ანერვიულდა.მაშინვე ცუდზე დაიწყო ფიქრი,იქნებ რაიმე მოუვიდა?.ეს პირველი აზრი იყო,რომელმაც პირველმა გაუჟღერა გონებაში.ახლავე გავა და ნახავს გოგონას.საპირფარეშოსკენ წავიდა,თან გზადაგზა ირგვლივ იხედებოდა,იქნებ ანასთვის სადმე მოეკრა თვალი.სააბაზანოში არ დახვდა.ახლა მართლა ანერვიულდა.მობილური მოიმარჯვა და ანის ნომერი აკრიფა.არავინ უპასუხა,ისევ ბავშვებთან გადაწყვიტა დაბრუნება,შორიდან შენიშნა რომ ანიც იქ იყო.
-ანკა,სად იყავი გეძებდი.
-ალბათ აქეთ რომ მოვდიოდი ერთმანეთს ავცდით...ახლა დამშვიდდა,რახან იცის რომ ქალი ჯანმრთელი და სახსალამათია,არარაფერზე აღარ დარდობს.
-ვიცეკვოთ?...შესთავაზა ანიმ ლიკას და დადებითი პასუხის მიღების თანავე კლუბის ცენტრისაკენ გააქანა გოგონა.თავდავიწყებით ცეკვადნენ.მათი ცეკვა მოიცავდა მთელ მათ ურთიერთობას,მასში იყო სიყვარული,ნდობა,ვნება...კიდევ უამრავი სხვა გრძნობაც.
-მომცემთ უფლებას რომ გეცეკვოთ?...ანკასთან ერთ-ერთი გოგონა მოვიდა,რომელიც ახლახანს გამოჩნდა დარბაზში.
-ლიკა წინააღმდეგი ხომ არ ხარ?...უარის ნიშნად თავი გააქნია და თავის ადგილს დაუბრუნდა.კარგად ხედავდა,როგორ უყურებდა უცნობი გოგონა ანის,როგორი ვნებით აკიაფებული მზერა ჰქონდა მას.ეს არც არის გასაკვირი ანი მიმზიდველი,ულამაზესი გოგონაა,ფარული ეშხით ყველას იზიდავს,თითქოს მრავალ ვალენტიანი ორგანიზმია,რომელიც უამრავ ადამიანს ერთდროულად იკრავს.ვერ გაუძლო ამას.ბარმენს მიუბრუნდა და ტეკილა შეუკვეთა.სწრაფად გამოცალა ერთი ჭიქა.ერთს მეორე მიჰყვა,მეორეს მესამე და უკვე მთვრალი იყო.ამ დროს მიუახლოვდა მას ანიც.
-შენ რა მთვრალი ხარ?...გაოცბულმა დაუსვა შეკითხვა ლიკას.
-არა,საიდან მოიტანე...მხოლოდ ეს უთხრა და არეული ნაბიჭით შეეცადა გასასველისაკენ წასვლას.
-მოიცა,მობილურს ავიღებ და წავიდეთ,დამელოდე კარგი?
-კარგი...გაბუსხულმა მიუგო და თავი ოდნავ შესამჩნევად დაუქნია.როცა გულისრევის შეგრძნება დაეუფლა მიხვდა,თავის დაქნევა სულაც არ ყოფილა ჭკვიანური საქციელი.ამიტომ ოდნავ დაიჭყანა და თვალები მინაბა.
-რატომ დალიე ამდენი...ანამ ლიკას ძლიერად მოჰკიდა ხელი და გასასვლელისკენ გაუძღვა...ნუთუ იეჭვიანე?...ეშმაკური ღიმილით მიუგო გოგონამ...სულელო,ხომ იცი რომ შენ ჩემი ერთდერთი და განუმეორებელი ხარ,ჩემი ლამაზთვალება...თბილი ტონით მიუგო გოგოს და კვლავ მის ყურს დასწვდა.სწრაფად გააჩერა ტაქსი და სახლის მისამართი უკარნახა.სახლში შესულნი არც იყვნენ ლიკამ ვნებიანად რომ აკოცა ანის,მისი ბაგეები კბილებს შორის მოიგდო და პარალელურად მის მაისურს დაეჯაჯგურა.
-ვერ ავიტან,გესმის?. ვერ ავიტან რომ ვინმეს ჩემსავით მოეფერო,ვინმეს ჩემსავით შეხედო...ჩურჩულებდა ვნებააშლილი და კიდევ უფრო დიდი მონდომებით აგემოვნებდა მის ბაგეებს.
-რა სულელი ხარ,პატარა სულელი გოგო.სხვა არც არაფერში მჭირდება,შენ ხომ მყავხარ არა?!,მეტი არც არავინ მჭირდება...ახლა ანიმ მოსდო კბილი ყბაზე ლიკას და კაბის ელვას შეხსნა დაუწყო.მალე ოთახში,ორი ვნებააშლილი გოგონას ხმა მოისმოდა,რომლებიც ერთმანეთით ცოცხლობდნენ.დილა ისევ სასიამოვნოდ დაიწყო.როგორც კი ერთმანეთით ტკბობას მორჩნენ შხაპი მიიღეს და ბავშვებთან შესახვედრად წავიდნენ.ფეხით,წყნარად სეირნობდნენ.ხელები ძლიერად ჩაეჭიდათ ერთმანეთისთვის და თბილი მზერით უყურებდნენ ერთურთს.ამ განცხრომაში იყვნენ ლიკამ მამამისს რომ მოჰკრა თვალი.კაცს მტკივნეული მზერა მიეპყრო ქალიშვილისათვის და თვალ არ აშორებდა მას.ხან კი გოგონების ხელებს აკვირდებოდა.შორიდან დაინახა ლიკამ რომ მამამისს თვალები ცრემლით აევსო.მაგრამ ვერ მიხვდა რატომ.ჯერ იფიქრა ალბათ თავის საქციელს განიცდისო,მაგრამ მისი მზერა რომ დაიჭირა,მიხვდა,რომ ტირილის მიზეზი სულ სხვა რამ იყო.ახლაც განიცდის მშობლებტან გამცდარ ბზარს.იცის რომ რაღაც მხრივ დამნაშავე თავდა არის,მაგრამ ვერ ეგუება იმ აზრს რომ მშობლებმა მასზე უარი თქვეს.ახლა დარწმუნებულია რომ მშობლებში ცდებოდა,ეგონა რომ ყველაზე მძიმე მომენტში მხარში ამოუდგებოდნენ მაგრამ შეცდა...ანიმ გოგონას მზერას თვალი გააყოლა და ლიკას მშობელს რომ მოჰკრა თვალი,კიდევ უფრო ძლიერად ჩაჰკიდა ხელი გოგოს.
-გთხოვ,დამშვიდდი ჩემო თვალებხატულა,არაფერია...ხმადაბლა გადაუჩურჩულა ლიკას და ნაბიჯს აუჩქარა.უკან მიიყოლა ლიკაც.გზაში ცოტა დამშვიდდა,არ უნდოდა ბავშვებს ასეთ მდგომარეობაში ენახათ.მალე სასურველ ადგილას მივიდნენ.არ გასჭირვებიათ მათი დანახვა.სწრაფად გაემართნენ მათკენ და ყველა სათითაოდ მოიკითხეს.
-გუშინ სად გაიპარეთ თქვენ ჰა...მოჩვენებითი გაწყრომით მიმართა მათ გიგიმ.
-ლიკა დაიღალა და სხლში წავედით...ღიმილით მიმართა მას ანიმ.
-ლიკა რამდენი წლის ხარ?...მოულოდნელად დასვა კითხვა ნეკამ.
-16 წლის ვარ,მალე ჩვიდმეტის გავხდები.
-ბავშვი ყოფილა ტო...გაოცებით წარმოსთქვა გიგიმ...და ანი სად გაიცანი?
-პარკში იჯდა და რაღაცას ხატავდა,ხშირად მიყურებდა ხოლმე,მეც მასთან მივედი და ნახატში ჩავიჭვრიტე.მე მხატავდა.გამოვესაუბრე,ნომრები გავცვალეთ და პირობა ჩამოვართვი რომ ამ ნახატს მაჩუქებდა.მას მერე დავახლოვდით...დაასწრო ანიმ ლიკას და თავად ჩამოარაკრაკა ყველაფერი.შემდეგ ღიმილით გადახედა გოგოს და თვალი ჩაუკრა.ლიკამაც ღიმილით უპასუხა და თვალებით მოეალერსა ტრფობის ობიექტს.
-ხატავ?...ახლა დიანამ გამოხედა ლიკას.
-ცოტას...უპასუხა ოდნავ აწითლებულმა,არ უყვარს საკუთარ თავზე რომ ლაპარაკობს.
-მეც ვხატავ,ამ დღეებში გამოფენა მაქვს,ანის ვეპატიჟებოდი მაგრამ უატი გამომიცხადა,იქნებ შენ მაინც დაითანხმო,გამიხარდება ერთად თუ მოხვალთ...სიხარულით მიუგო გოგონამ ლიკას.იმდენად რეალური იყო გოგონას აღრფთოვანება ლიკას ღიმილმა გაუპო ბაგე.
-ანი,ხომ წავალთ?,გთხოვ რა?...მუდარით შეხედა ქალს ლიკამ.
-კარგი,ჰო.იცოდე ლიკას უმადლოდე...ცოტა ხანს კიდევ იყვნენ კაფეში და მერე სახლში დაბრუნება გადაწყვიტეს.ხელი-ხელ ჩაკიდებულნი მიუყვებოდნენ ქუჩას და ხალხის ამაზრზენ მზერას არაფრად აგდებდნენ.ცოტა ხანი პარკში ჩამოჯდნენ და იქ მოთამაშე ბავშვების ყურება დაიწყეს.ნაყინიც მიირთვეს და ძალიან ბევრიც იცინეს.სახლში მისულებმა ჯერ შხაპი მიიღეს და ფილმის ყურება გადაწყვიტეს.ფილმის დასასრულს ლიკამ ტირილი ატეხა,მის ამ ქცევას ჯერ გაოცებულმა შეხედა ანიმ,შემდეგ კი ძლიერად ჩაეხუტა ,ას.
-რა გატირებს ლიკუ,ჩემო ლამაზთვალება,ჩემო პატარა,რა მოხდა?
-ის ძაღლი შემეცოდა,უპატრონოდ რომ დარჩა,საწყალი...კვლავ ცრემლებად იღვრებოდა გოგონა,და ანის მკერდს ეკვროდა.მის გულუბრყვილობაზე გაეღიმა ანის.
-კარგი ჩემო ლამაზო,ნუ ტირი,დამშვიდდი,გინდა ხვალ ძაღლების თავშესაფარში წავიდეთ და პატარა ლეკვი ავიყვანოთ...გენიალური იდეა მოუვიდა უცებ ანის და მასზე აკრულ გოგონას ახარა.
-მართლა?მართლა მეუბნები?...სიხარულით შეხედა ლიკამ ანის და დადებით პასუხის მოსმენითანავე,ძლიერად აკოცა მას...პატარა ცუგა გვეყოლება,ანი რა დავარქვათ?...ცოტა დაოკდა და აჟიტირებული ხმით შეეკითხა მისი ასეთი განწყობით გაბედნიერებულ გოგონას.
-არ ვიცი,შენ შეურჩიე...ცოტა ხნის ფიქრის შემდეგ მიმართა ანიმ ლიკას.
-აუ,მინდა რომ ერთად შევურჩიოთ რაიმე სახელი...გაბუსხა მსხვილი ტუჩები გოგომ და მუდარით მიაჩერდა ანის.
-კარგი,მოდი ჩაპა დავარქვათ...ვეღარ გაუძლო გოგონას ნაწყენ მზერას და ის სახელი შესთავაზა,რომელიც პირველი მოიგონა და ამ სახელით თავადაც კმაყოფილი დარჩა.კიდევ ერთხელ ვნებიანად აკოცა ლიკამ ანის და ღიმილით დააბრუნა თავი მის მკერდზე.
დილით მხიარულად წამოდგნენ გოგონები,ლიკა ისეთი აჟიტირებული იყო ადგილზევე ცქმუტავდა და ყოველ წუთში ქალის ბაგეებს აგემოვნებდა.
-შენ არც კი იცი,როგორ მაბედნიერებ,ანი,მიყვარხარ,ყველაზე,ყველაზე მეტად მიყვარხარ...ანის აბედნიერებდა ეს პატარა გოგო,თანაც როგორ.მთელი მისი ცხოვრების მანძლზე უამრავ გოგონას შეხვედრია,მაგრამ ეს პატარა გოგონა,რომლის პირველი კოცნაც კი ანის ეკუთვნის,მთლიანად ისაკუთრებს ამხელა ქალის გულს.მისი ერთი ღიმილი მთელს სამყაროდ უღირს.თანაც ისეთი საყვარელია.ახლაც ისე აღფრთოვანებული დაფრინავს ოთახიდან ოთახში,რომ ანის სურვილი უჩნდება ის ლამაზი,ღვინისფერი ტუჩები მთლად მოაჭამოს ლიკას.როგორც იქნა დილის პროცედურებს მორჩნენ და მას შემდეგ რაც ყავა მიირთვეს ძაღლთა თავშესაფრისაკენ გასწიეს.როგორც კი შენობაში შეაბიჯეს,ლიკამ ერთი ძლიერად შემოჰკრა ტაში და აკისკისებულმა ძლიერად აკოცა ანის ლოყაზე.დიდიხანს არ დასჭირვებიათ იქ ყოფნა.მალე ლიკამ ერთ საკმაოდ მოზრდილ ლეკვს დაადო თვალი,რომელსაც სახე უღიმოდა და გოგონებს თვალს არ აშორებდა.
-ანი,აი ის ძაღლი,ნახე რა საყვარელია,როგორ გვიღიმის...საყვარლად მიმართა ანის გოგომ და მუქი კრემისფერი,სკმაოდ მოზრდილი ძაღლისაკენ გაახედა.
-ქალბატონო,ის ძაღლი ჯერ მხოლოდ ორი დღის მოყვანილია.ჯერ მისი წაყვანა რეკომენდირებული არ არის...დაბნეული ტონით მიუგო კაცმა გოგონებს და მხრები აიჩეჩა.
-რეკომენდაცია არ არის საჭირო,ის გვინდა...მტკიცედ განაცხადა ანამ და გოგონას ღიმილით გადახედა.
-ანი,აი ყველაზე მეტად მიყვარხარ,ყველაზე,ყველაზე...კიდევ ერთხელ აკოცა გოგონას ლოყებზე ლიკამ და ჩაპასკენ გაემართა.აშკარად ცოტა დასაბანია და უკვე ულამაზესი არსება იქნება.ახლა ხომ არის და მერე წარმომიდგენია.
-ბიჭია თუ გოგო?...ინტერესით იკითხა ანიმ.
-მემგონი ბიჭია...სხარტად გასცა პასუხი ლიკამ და გაუღიმა.
-ჩვენს ოჯახში ერთად-ერთი ბიჭია...სიცილიტ წარმოსთქვა ანიმ და მხოლოდ მაშინ გაიაზრა თავისი სიტყვები გოგონას აცრემლებულ თვალებს რომგადააწყდა.
-შენ თქვი,ჩვენს ოჯახშიო ანი...ამოისრუტუნა ლიკამ და ბედნიერი ღიმილით გადახედა ქალს.
-ხო ჩვენი ოჯახი,ლიკუ,ჩვენ ყველაზე სრულყოფილი ოჯახი გვაქვს და იცი რატომ?!,იმიტომ რომ ერთმანეთი გვიყვარს! არა! ძალიან გვიყვარს!...ღიმილით წარმოსთქვა ბოლო სიტყვები და ხელსახოცით მოსწმინდა ლიკას ლამაზი თვალებიდან ცრემლები...კაი ახლა ნუ ტირი,თორემ ჩაპა დაგცინებს...ქალის სიტყვებზე ორივეს გაეცინა.ყველაფერი მოაგვარა ანიმ და ოც წუთში უკვე ბინაში ყავდათ ცუგრუმელა.
-ნახე რა საყვარელია,სულ იცინის...ასევე სიცილით მიუგო ლიკამ ანის და ძაღლის ფერება განაგრძო.
-მართალი ხარ,მეც შევამჩნიე რომ იცინის,მაგრამ ეგ სხვებს რომ ვუთხრათ უსათუოდ გიჟებად ჩაგვთვლიან...ღიმილით მიუგო ანიმ ლიკას.ჯერ აბანავეს,შემდეგ კი ცუგოსთან ერთად ისადილეს.გემრიელად მიირთმევდნენ პიცას და ზედ კოკა-კოლას აყოლებდნენ.უბედნიერესია ლიკა.ვერც კი იფიქრებდა სახლიდან წამოსვლის,უფრო სორედ სახლიდან გამოგდების შემდეგ ასეთი ბედნიერი თუ იქნებოდა.მაგრამ არცაა გასაკვირი,როცა გვერდით ისეთი ადამიანი გყავს როგორიც ანია,ყველაფერს მარტივად გადაიტან.
-ლიკ,ხვალიდან სამსახურში მომიწევს გასვლა...დანანებით წარმოსთქვა მათი თანაცხოვრების ერთი კვირის თავზე ანიმ და გოგონას ყურის ბიბილოს კბილები წაატანა...მე მართლა არ მინდა მაგრამ,ხომ იცი არა როგორი უფროსი მყავს.
-არაუშავს,ნუ ღელავ მე არაფერი მომივა,თან ბავშვებიც ხომ ჩემთან ერთად არიან არა?!,მათ გვერდით ვერავინ მოიწყენს...ღიმილით წარმოსთქვა ბოლო სიტყვები და თვალწინ გიგის სახე დაუდგა როდესაც მისი და ანას კოცნას შეესწრო.
-მემგონი ვერც დიკოს გამოფენაზე ვერ წამოვალ...დანანებით წარმოსთქვა ანიმ.
-კარგი არაუშავს,დიკო გაგიგებს.ხომ იცი როგორი უცნაურია,შეიძლება გაუხარდეს კიდეც...სიცილით დააყოლა ბოლოს და თავი უკეთესად მოაკალათა ანის მკერდზე.ეს საღამო განსაკუთრებულად ვნებიანად გაატარეს,ვინაიდან და რადგანაც შემდეგ დღეებში უფრო იშვიათად ნახავდნენ ერთმანეთს.მთელი გრძნობით ეფერებოდა ანი ლიკას სრულყოფილ სხეულს და მისი არომატით ივსებოდა.ეს პატარა გოგო აგიჟებს და ალბათ საერთოდ გადაიყვანს ჭკუიდან.როგორ შეუძლია იყოს ერთდროულას ასეთი გულუბრყვილო და ბავშვური,და ამავე დროს გამოცდილი,ვნებიანი და ველური.ამ პატარა გოგონაში ორი პიროვნება იყრის თავს და ორივე მათგანი ერთმანეთის ურთიერთსაპირისპიროა.მაგრამ სწორედ ეს უყვარს მასში ანის.დილით პატარა,გამოუცდელი და სპეტაკი გოგონაა,ღამით კი ვნებიანი ქალბატონი,რომელიც ყველაფერს ავიწყებს ანუკის.დილით ვნებიანი კოცნით გააღვიძა ლიკამ ანი.
-ანუკ,დაგაგვიანდება და ბატონი ლევანი მე მცემს მერე.
-აუ,ჩემი ლამაზთვალება,კიდევ ხუთი წუთიც და ავდგები...მუდარა შეინიშნებოდა ანის ხმაში.
-კარგი ყავას მოგიმზადებ.შენ კი როგორც კი ადგები სააბაზანოში შედი და მოწესრიგდი,საუზმესაც მოგიმზადებ...კიდევ ერთხელ დააკვდა ქალის ბაგეებს და ფეხზე სწრაფად წამოდგა.ცოტა ხანში ანიც გამოვარდა ოთახიდან,კლასიკური სტილი საოცრად უხდებოდა მის ლამაზ სხეულს.თან ფეხსაცმელს იცვამდა თან საყურეს იკეთებდა.მერე კი ყავის ფინჯანი ერთიანად მიიყუდა,ლიკას ბაგეეგბს ვნებიანად დაეწაფა და დამაგვიანდას ძახილით დაეშვა კიბეებზე.უკან კი ლიკას კისკის გაიყოლა,რომლმაც აივნიდან ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნა ტრფობის ობიექტს,და შემდეგ ჭორიკანა მეზობელს შეუკურთხა რომელმაც სრულიად შეუფერებელი კომენტარი გააკეთა წყვილზე.როგორ ვერ იტანს მასგავს სიტვაციას.ყოველთვის უხერხულ მდგომარეობაში ვარდება.უწმაწურ სიტყვებს არც კი ხმარობს და გიგისაც არაერთხელ წაუთაქა თავში ასეთი საქციელის გამო,მაგრამ ეს ხალხი იძულებულს ხდის რომ მათ აგინოს.მთელი დღე უხასიათოდ დაიარებოდა ოთახიდან ოთახში.მისი უხასიათობა ჩაპამაც შენიშნა და სახიდან ღიმილი ჩამოერეცხა.ფილმსაც უყურეს ორივემ ერთად.ბოლოს მობეზრდა სახლში ყოფნა დაავლო ჩაპას ჯაჭვს ხელი და გარეთ გავიდა.ცოტა სუფთა ჰაერს მაინც ჩაყლაპავს.დიდხანს ისეირნეს და ბოლოს ნაყინის საჭმელად შეჩერდნენ.საღამოს დაბრუნდნენ სახლში და ის იყო უნდა ევახშმა რომ სახლში ანი შემოვიდა.ქალიხ მა რომ გაიგო,სიხარულით გაემართა კარისაკენ და ქალს ფეხსაცმლის გახდაც არ აცადა ისე ეტაკა ტუჩებზე.ანის ფაფუკ თმებში შეაცურა თავისი თლილი თითები და კოცნა უფრო გააღრმავა.რა ქნას უკვე ვეღარ უძლებს უმისობას.იმდენად მიეჩვია მასთან დილიდან საღამომდე განცხრომაში ყოფნას რომ მთელი დღე სამყაროში ერთადერთ ადამიანად მიაჩნდა თავი.ახლა კი უჭირს თავის შეკავება,მაშინ როცა როგორც იქნა თავისთან ახლოს დაიგულა ტრფობის ობიექტი.
-კარგი,პატარავ,კარგი თორემ ასე გავიგუდები...სიცილით უთხრა ანიმ ლიკას და ამჯერად თავად წაეტანა გოგონას კისერს....ასე ძალიან მოგენატრე?...ჰკითხა ბოლოს,როგორც კი ასე თუ ისე ერთმანეთის მოისიყვარულეს.
-და შენ არ მოგენატრე?...ჰკითხა ანის ლიკამ და მისი პასუხის მოლოდინში გაინაბა.
-ისე როგორც არასოდეს არვინ მომნატრებია,ჩემო ლამაზთვალება,მიყვარხარ ლიკუ,ჩემი პატარა ხარ შენ...კიდევ ერთხელ ვნებიანად აკოცა გოგოს და მის მინაბულ თვალებზე ჩაეღიმა...იცი სამსახურში ახალი გოგონები არიან,ერთერთი მათგანი,ევა,ისეთი სექსუალური კინაღამ პირი დავაღე როცა დავინახე...ეშმაკურად აცნო ახალი ამბავი ლიკას,თან მალულად ჩატეხა ტუჩის ხუთხე.
-მართლა?,ესეიგი ძალიან სექსუალურია არა?!...იკითხა გაბრაზებულმა,მაგრამ ხმაში მაინც იგრძნობოდა ეშმაკური ჩანაფიქრის ტონი.ღიმილითაც ოდნავ შეფარულად ჩაიცინა...და იმ ევას შეუძლია ასე გასიამოვნოს?...სავარძელზე მოკალათებულ,მომღიმარ გოგონას მიუახლოვდა და სველი კოცნა დაუტოვა ჯერ ყურის ძირში,შემდეგ კი კისერში.ბოლოს ბაგეებსაც მიადგა და კბილებს შორის მოაქცია ისინი.ხელი ფრთხილად შეუცურა პერანგის ქვეშ და მისი წელის შესწავლა დაიწყო.მოხერხებულად დაიწყო ცალი ხელით ღილების შეხსნა და ბაგეებით ტკბობა არ შეუწყვეტია.მარტივი და სწრაფი მოძრაობით ბაგეებიდან მკერდზე გადაინაცვლა და ფაქიზად დაუწყო მოფერება...აი რა განსხვავებაა დილის ლიკას და საღამოს ვნებიან ლიკას შორის.ამ პატარა გოგონამ მთლიანად მოსწყვიტა სამყაროს ანუკი.
-მართალი ხარ,ევას ასე არ შეუძლია,შენ საუკეთესო ხარ,შეუდარებელი,ჩემი პატარა,ჩემი ლამაზთვალება...საალერსო სიტყვების კორიანტელი და გოგონათა სიმოვნების წამოძახილებით დაირღვა ოთახში გამეფებული სიჩუმე.ამ შემთხვევაში სხვა ვინმე ნამდვილად ზედმეტია.ჩაპაც კი მიხვდა ამას და სამზარეულოში გაიძურწა.შეიძლება ეს იმიტომაც გააკეთა რომ ლიკას სამზარეულოს მაგიდაზე ძეხვის საკმაოდ დიდი ნაჭერი დარჩა.მაგრამ ხომ გავიდა არა?...ცოტა ხანი კიდევ ტკბებოდნენ გოგონები ერთმანეთით,მერე ერთმანეთს დღის ამბები გამოკითხეს და სავახშმოდ გავიდნენ სამზარეულოში.სამწუხაროდ ვახშმობა ძეხვის გარეშე მოუწიათ,ჩაპას კი ტკბილად ეძინა მისთვის განკუთვნილ ბალიშების საწოლზე.სარამოს რომატიულ მელოდრამას უყურეს და ტკბილ ძილს მიეცნენ.დილით ორივე გასასვლელია.ანი სამსახურში უნდა წავიდეს,რაც შეეხება ლიკას დიანას გამოფენას ესტუმრება და ხელოვნების სამყაროში იმოგზაურებს.დღესაც ლიკა ადგა ადრე,მოწესრიგდა და საუზმე მოამზადა,არც ყავა დავიწყებია,მხოლოდ მას შემდეგ გააღვიძა ანი და ახალგაღვიძებულს გამობურცულ ბაგეებზე აკოცა.
-რას აკეთებ ლიკუ,ჯერ კბილებიც კი არ გამიხეხავს...ამოიზმუვლა გოგონამ და წარბები შეკრა.
-გინდა დღესაც დაგაგვიანდეს სამსახურში?,იცოდე უფროსი რომ მოგკლავს ევას თვალში შერცხვები...უთხრა ეშმაკურად და კიდევ ერთხელ აკოცა ანის.
-ერთი მაგათი დედაც...ამოიბურტყუნა და გვერდი იცვალა.
-ასე არა?...თავისთვის ჩაილაპარაკა ლიკამ და ხმამაღლა დაიძახა ჩაპას სახელი.ძაღლიც წამში საწოლზე იყო შემხტარი და გაოცებულ ანის სახელს საყვარლად ულოკავდა.მის უკან კი ლიკა კისკისებდა,და სადაც იყო გონებას დაკარგავდა.
-ასე არა?!მოდი აქ...სწრაფად დააგდო ისიც საწოლზე და მსუბუქად შეუღიტინა გვერდებში.კისკისებდა და კისკისებდა ლიკა.მისი კისკისი კი ანის მთელ მსოფლიოს ერჩივნა.
-აუ ანი,გთხოვ რა რამოდენიმე წუთი დარჩი რა.დიანას შენი დანახვა ძალიან გაუხარდება.შენი უფროსი გაგიგებს...მუდარით მიმრთა გოგონას ლიკას მა ორი თითი ყელთან მიიტანა.არ შეუძლია ანის უყუროს ამ გოგონას ლამაზ,მეტყველ თვალებს და უარი უთხრას რამეზე.ნეტავ რას უშვება ეს მაიმუნი,პატარა გოგო მას.
-კარგი,ჩემო ლამაზთვალება,ოღონდ იცოდე მალე უნდა წავიდე თორემ უმუშევარი დავრჩები და შენი ბრალი იქნება...ღიმით დაუქნია თავი გახარებულ გოგონას და მის ბიბილოს ძლიერად მოსდო კბილები.ჩაპას საკმარი საჭმელი დაუყარეს და ყავის მირთმევის შემდეგ კიბეებზე დაეშვნენ.გამოფენა მართლც რომ სასწაული იყო.ოციოდე წუთი გაჩერდა ანი გამოფენაზე,მაგრამ შემდეგ ლიკას ანიშნა მეჩქარებაო და გასასვლელისკენ ორივენი ერთად წავიდნენ.
-კარგი ლიკუ,ჩემო ლამაზთვალება,მართლა უნდა წავიდე,ბოდიში რა.აჰა ეს ფული გამომართვი,სახლში პროდუქტები წაიღე.ტაქსით წადი,არავინ მოგიტაცოს,ჩემო ლამაზო,ახლა მოდი გაკოცო და წავედი...ტაქსისთან უკვე მისულიყვნენ ანი ლიკას ბაგეს მისწვდა და შემდეგ სწაფად ჩაჯდა ავტომობილში.ყურადღება არ მიუქცევია წინა ქუჩაზე მდგარი ბიჭებისათვის რომლებმაც მამისმკვლელი მზერით გამოხედეს წყვილს.ისევ შენობაში დაბრუნდა და დიანასთან ერთად შეუდგა ნახატების თვალიერებას.იქიდან რომ წამოვიდა უკვე ბინდდებოდა.საჭირო პროდუქტები სწრაფად შეიძინა,მაგრამ ტაქსის გაჩერება გადაიფიქრა.ფეხიდ დაუყვა სახლისაკენ მიმავალ გზას და თან ჩანთაში შემთხვევით აღმოჩენილი ყურსასმენებით სიმღერების მოსმენა დაიწყო.Lana Del Rey-born to die ჩართო და თავადაც აჰყვა.ჩიხში შეუხვია და უეცრად ვიღაცას შეეჯახა.ზემოთ აიხედა და მასში იმ მამაკაცთაგან ერთ-ერთი ამოიცნო,დილით რომ შენიშნა.უკან დახევა სცადა მაგრამ ახლა ზურგით აეკრო ვიღაცის სილუეტს.აქეთ-იქით მიმოიხედა და როდესაც საშველი ვერსად ნახა თვალები ძლიერად დააჭირა ერთმანეთს.
-ნახე,დავით პატარა გარყვნილი ლეს***ელი...ირონიულად წარმოსთქვა იმან ვისაც შეეჯახა და შემდეგ ამაზრზენად გაიცინა.
-ისე ლეს***ელები ყოველთვის მომწონდნენ,მათ შედარებით უფრო მადისაღმძვრელი მკერდი აქვთ,ისეთი თითქოს რომ გეხვეწება,მოდი მიხ***ეო...აუბა მხარი მეორემ და ლიკას მკლავებზე საკუთარი ტორი ჯერ ააცურა შემდეგ კი ჩამოაცურა.სხეულში უსიამოვნო შეგრძებებმა დაუარეს.ვერ აიტანა ანის გარდა სხვისი ხელი რომ შეეხო მის სხეულს და მამაკაცს ფეხებშორის ძლიერად ამოარტყა.გაქცევა დააპირა მაგრამ ერთ-ერთმა მათგანმა ძლიერად ჩაარტყა ზურგში რაღაც ბლაგვი.ბოლოს გრძნობდა,როგორ ურტყამდნენ ფეხებს მის სხეულს და ერთადერთი რაც ესმოდა ლანას სიმღერის მელოდია იყო.ბოლოს საერთოდ დაკარგა აღქმა,მაგრამ ახსოვს ვიღაცამ ხელში როგორ აიყვანა და გულზე მიიხუტა.თვალები რომ გაახილა საავადმყოფოს პალატაში იწვა,თავთან ანა ედგა და ნაზად ეფერებოდა თმებზე თავისი ნატიფი თითები.საწოლის გვერდით გიგის ეძინა.თავი საყვარლად გადაეგდო სავარძლიდან და სახეზე დაღლილობა აჰღბეჭვდოდა.კარებთან დიანა და გვრიტები იდგნენ,მათაც ისეთივე გაშეშებული მზერა ჰქონდათ,როგორც ანის.ოდნავ წამოწია ხელი და ანის მეორე ხელს დაადო.სწრაფად გამოხედა ქალმა და თვალები ცრემლით აევსო როდესაც ლიკას შეხედა.
-ლიკა,ჩემო ლამაზთვალება,ჩემო პატარა...ცრემლნარევი სიცილით წამოიყვირა და გოგონას ძლიერად აკოცა ბაგეებზე...დიკო ექიმს დაუძახე გთხოვ...მიმართა კარებში მდგარ მომღიმარ გოგოს.გიგიმაც გაიღვიძა ანის ყვირილზე და ღიმილით გაემართა ლიკას საწოლისაკენ.
-გაიღვიზე ტოო...სიცილით წარმოსთქვა ეს სიტყვები და გოგონას შუბლზე აკოცა...ვაჰ,როგორ გვანერვიულე შენ ხო აზრზე არ ხარ...როდესაც ყველა მოისიყვარულა ექიმიც შემოვიდა,ბავშვები ოთახიდან გაუშვა და პაციენტის გასინჯვა დაიწყო.
-ექიმო როგორ არის ლიკა...ნერვიულად შეეკითხა ანი ექიმს.
-არ დაგიმლავათ და ძალიან ცუდად.შინაგანი სისხლდენა აღენიშნებოდა,ოდნავ გვიან რომ მოგეყვანათ მისი გადარჩენა წაროუდგენელი იქნებოდა.ხერხემალი მსუბუქად აქვს დაზიანებული,კიდევ რამოდენიმე დღე მისთვის სიარული არ შეიძლება.მსუბუქი ტვინის შერყევა და სილურჯეები.შეიძლება ეს ჩემი საქმე არ არის,მაგრამ ვინც მას ასე მოექცა ნამდვილად საკადრისად უნდა დაისაჭოს...მას შემდეგ რაც ექიმმა ყველას გააცნო გოგონას მდგომარეობა,ოდნავ შემცბარმა მოახსენა მათ თავისის აზრი.
-ვიცი ექიმო და დამიჯერეთ ის არაკაცები აუცილებლად დაისჯებიან სასამართლოს წინაშე.როგორც კი ლიკა ფეხზე ადგება სასამართლოში წავალთ და განცხადებას შევიტანთ...მტკიცედ გასცა ანიმ პასუხი მამაკაცს და თვალები ოდნავ დააჭირა ერთმანეთს...ახლა შეიძლება მასთან შევიდეთ?
-ახლა დასვენება სჭირდება,სავარაუდოთ ხვალ უკვე მიიღებს მნახველებს.
-გმადლობთ ბატონი...ოდნავ შეყოყმანდა ანი,როცა მიხვდა რომ კაცის სახელიც კი არ იცოდა.
-მერაბი,მერაბი მქვია...სხრატათ მიუგო შესაშური გარეგნობის მამაკაცმა და ღიმილით გასცილდა ახალგაზრდებს.
-მერაბი ექიმის შემხედვარეს გადახრები დამეწყო...წარმოსთქვა გიგიმ აშკარად გამხიარულების მიზნით და მიზანსაც მიაღწია.მოუთმენლად ელოდნენ შემდეგ დღეს მაგრამ დაღლილობამ თავისი გასტანა და მათაც კინაღამ სკამზე ჩამოეძინათ.შემდეგ ანიმ ყველა გაუშვა,ხვალ მოდითო თავად კი მოსაცდელში ჩამოჯდა.ლიკას პალატასთან ექიმების რიცხვი იზრდებოდა.რასაც ანის ნერვიულობა ერთვოდა თან.სწრაფად მიირბინა მერაბთან,როგორც კი ხელთათმანების კეთებით იყო დაკავებული.
-ბატონო მერაბ,რამე ხდება?...შეეკითხა ნერვიულად კაცს.
-არ ვიცი მსგავსი რამ რანაირად მოხდა,ალბათ რამეზე ინერვიულა,მაგრამ ფაქტია რომ შინაგანი სისხლდენა კვლავ დაეწყო,არ მინდა ფუჭი იმედები მოგცეთ,გადარჩენის შანსები,თუ მის სუსტ სხეულს გავითვალისწინებთ,20-30%-ია...დანანებით წარმოსთქვა კაცმა.
-რამის გაკეთება თუ შეგვიძლია...ტირილის პირას მისულმა იკითხა ანიმ და იმედიანი მზერა შეავლო მამაკაცს.
-ამ ეტაპზე მხოლოდ ლოცვა შეგვიძლია...დანანებით წარმოსთქვა მერაბმა ბოლო სიტყვები და საოპერაციოში შევიდა.გარეთ კი განადგურებული ანი დატოვა.ილოცოს?! ილოცებს აბა რას იზამს...გაბრაზებულმა,სწრაფად გააბიჯა საავადმყოფოდან და ფეხით გაუყვა საავადმყოფოდან გამავალ ტროტუარს.პირველივე შემხვედრ ტაძარში შეაბიჯა და ღვთისმშობლის ხატს სწრაფად მიუახოვდა.
-ეს არის თქვენი სამართალი? ადრე უფალი ასეთი არ იყო,ის არ დაუშვებდა რომ ასეთი კეთილი ადამიანი როგორიც ლიკაა სიკვდილის სარეცელზე იწვეს.მერე რა რომ განსხვავებული ორიენტაცია მაქვს?,ბავშვობიდან ქრისტიანად აღმზარდეს,მე მართლა მწამს უფლის.ლიკასაც სწამს შენი.ნუ დაუშვებ რომ მას რამე დაემართოს,ის ამის ღირსი არ არის,ის ძალიან კარგია...ამოიტირა ქალმა და მუხლებზე დაემხო.ტიროდა ხმამაღლა,მთელი გულით,ბოლოს გული ამოუჯდა და სუფთა ჰაერზე გავიდა.ვეღარ სუნთქავდა,აღარ შეეძლო იმ ჰაერით სუნთქვა რომლითაც ახლა ის არაკაცები სუნთქავდნენ რომლებმაც ლიკა ასეთ სიტვაციაში ჩააგდეს.საავადმყოფოში უნდა დაბრუნდეს.ლიკას თუ რამე მოუვა აღარც თავად იცოცხლებს თავს მისი ლამაზთვალებას ღიმილის გარეშე სიცოცხლე არაფრად უღირს.ემოციებისაგან დაცლილი მილასლასდა საავადმყოფოში.როგორც შეიტყო ოპერაცია ჯერ ისევ მიმდინარეობდა.
მომდევნო რამოდენიმე საათი ანისთვი ნამდვილი ჯოჯოხეთი იყო.გაუნძრევლად,სახეგაყინული იჯდა ერთ ადგილას და თვალსაც არ ახამხამებდა.ის ფაქტი აშინებს რომ ოპერაცია ამდენ ხანს გაგრძელდა,თან გვერდითაც არავინ ჰყავს,მაინცდამაინც ახლა გაუშვა ყველა როცა გვერდში დგომა ყველაზე მეტად სჭირდება.რა სიამოვნებით ჩამოადებდა ახლა ვინმეს მხარზე თავს და ერთი გულიანად იტირებდა.როგორც იქნა გამოჩნდა მერაბიც,დაცვარულ შუბლს ხელსახოცით იწმენდდა,როგორც კი ოთახიდან გამოვიდა ღრმად ამოისუნთქა და გარემო მოათვალიერა.როდესაც ქალი შენიშნა მისკენ გაემართა და ღიმილით მიმართა...
-პირდაპირ სასწაულია,მაგრამ გადარჩა,როგორ ჩანს ღმერთს ძალიან უყვარს,გილოცავთ...სიხარულისაგან გაუაზრებლად ჩაეკრა მერაბი ექიმს და მხიარულად გადაიკისკისა.გააკანკალა იმის გააზრებაზე რომ კვლავ შეძლებს მისი მხიარული სიცილის მოსმენას,მის ჩახუტებას,მისი გულუბრყვილო მზერის დაჭერას.
-მის ნახვას როდის შევძლებ ექიმო?...მაშინვე შეეკითხა კაცს,როგორც კი ეიფორიიდან ოდნავ გამოერკვა.
-ალბათ,ორ სამ დღეში...ღიმილით მიუგო კაცმა...ახლა კი უკაცრავად,მაგრამ უნდა დაგტოვოთ.ღიმილით დაუქნია თავი ექიმს და ხელებაკანკალებული მიესვენა სკამზე.ბედნიერებისაგან თვალები მინაბა და სახე სულელურმა ღიმილმა გაუპო.მალე ლიკას,მის ლამაზთვალებას ნახავს და გოგონას სურნელოვან თმებში ახლართავს ხელებს.ამის წარმოდგენაზეც კი აკანკალებს ანის.ახლა კი ნამდვილად იცის რომ იმ არაკაცების წინააღმდეგ აუცილებლად შეიტანენ სარჩელს.ის ვინც მის პატარას რაიმე ზიანი მიაყენა სასჯელს იმსახურებს.მაგრამ იცის,სანამ სასამართლო მათ საკადრის სასჯელს დააკისრებს ერთი გვარიანად გამოლანძღავს თითოეულ მათგანს.დილამდე ასე იჯდა.მთლიანად მოსწყდომოდა სამყაროს და მხოლოდ მომავალი ორი,სამი დღის გასვლას ელოდა.ახლა გაახსენდა ჩაპა,ახლავე დაურეკავს დიკოს,იქნებ მოახერხოს და ცუგოს შეურბინოს და აჭამოს რამე,თორემ უკვე კარგა ხანია ძაღლი უპატრონოდ დატოვა.გიგიმ კი ინახულა რამოდენიმეჯერ მაგრამ,მაინც.იცის რამდეს ნიშნავს ჩაპა ლიკასათვის.პალატას ოდნავ გასცდა და მობილური ამოაცურა ჯიბიდან.სწრაფად აკრიფა მეგობრის ნომერი და მოუთმენლად დაელოდა მეგობრის პასუხს.
-ხო ანი,ლიკა ხომ კარგადაა...შეეკითხა დიანა აღელვებული ტონით და ანის პასუხის მოლოდინში გაისუსა
-კი ლიკა კარგად არის,მადლობა ღმერთს.დიკო რაღაც მინდა გთხოვო.შეგიძლია დღეს ჩემთან ახვიდე და ჩაპას მიხედო?...ჰკითხა ქალს.
-კი რა თქმა უნდა ანი.მერე შემოგივლით...იგრძნო ანიმ რომ გოგონა იღიმოდა.
-აი უღრმესი მადლობა.გკოცნი და საღამოს გელოდები...გახარებულმა მიუგო მეგობარს და მობილური გათიშა.უკან დაბრუნებულმა ლიკას ოთახის წინ ვიღაც მამაკაცი შენიშნა და ოდნავ გაკვირვებული გაემართა მისკენ.გონებაში იმ აზრმა გაუელვა,რომ შესაძლოა ეს იმ აეაკაცთაგან ერთ-ერთი ყოფილიყო და ნაბიჯს აუჩქარა.
-ვინ ბრძანდებით და რა გნებავთ?...ინტერესით დაუსვა კითხვა კაცს და მის პასუხს დაელოდა.
-მე ზურა ვარ,რამოდენიმე დღის წინ აქ გოგონა მოვიყვანე,შემთხვევით ჩიხში ვიპოვე...გაკვირვებულმა მიუგო ანის.აშკარად გააკვირვა მიხვდა რომ ქალში დადებითი ემოციები ვერ გაღვიძა.
-შენ,შენ მოიყვანე ის აქ?...ქალს გრძნობები მოეძალა და ძლიერად ჩაეხუტა ჯერ კიდევ გაოცებულ ბიჭს...ღმერთო,თქვენი საოცრად მადლობელი ვარ,არც კი იცით ჩემთვის რამდენად ღირებული ადამიანი გადაარჩინეთ.ცხოვრების ბოლომდე ვერ გადაგიხდით ვალს...თან ტიროდა და თან მთელი გრძნობით ეკვროდა კაცს.
-კარგით,დამშვიდდით...მსუბუქად შემოჰხვია ხელები ქალს და როგორც კი მიხვდა რომ ქალმა ტირილი შეწყვიტა,მსუბუქად,ნელი მოძრაობით გასწია უკან...მისი მდგომარეობის გასაგებად მოვედი.უკაცრავად აქამდე რომ მოვახერხე მოსვლა,მართლა არ მეცალა...
-არა რას ამბობთ,ისედაც იმდენი რამ გააკეთეთ ჩვენთვის.ახლახანს გაუკეთეს მეორე ოპერაცია.მადლობა ღმერთს რომ გადარჩა.კიდევ ერთხელ უღრმესი მადლობა...სწრაფად მიმართა კაცს და ხელები ერთმანეთს მიაწება.
-მადლობის თქმა აუცილებელი არ არის,ჩემს ადგილას ყველა ასე მოიქცეოდა.მთავარია რომ ახლა კარგად არის...იმედიანად გაუღიმა ზურამ ანის.მისმა ღიმილმა თავისდაუნებურად დაამშვიდა ანი.კიდევ უფრო დარწმუნდა იმაში რომ მალე ლიკას სასიამოვნოდ ლაღ ღიმილს დაინახავდა და ბედნიერების ტალღამ ერთიანად მოიცვა.მაგრამ გულის კუნჭულში მაინც გრძნობდა სიძულვილისა და შურისძიების სურვილით გამოწვეულ თრთოლვას და ერთი სურვილი ჰქონდა,როდის შეხვდებოდა იმ არაკაცებს პირისპირ,რათა ერთი გულიანად გამოელანძღ თითოეული მათგანი.
-თუ დარჩენას აპირებთ აქ ჩამობრძანდით,ფეხზე ნუ დგახართ...მიმართა ანიმ კაცს და პალატის წინ ჩამწკრივებულ სკამებზე მიუთითა.მამაკაციც სიტყვის უთქმელად გაემართა სკამებისაკენ და ახლა ღიმილით მომავალ ანის დაუწყო დაკვირვება.
-ქალბატონო...რაღაცის თქმა უნდოდა ქალისათვის,მაგრამ მისი სახელის არ ცოდნამ შეაჩერა.
-ანი,უკაცრავად რომ აქამდე არ გაგეცანით,ანი მქვია,სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა...ისე იყო აღტკინებული ლიკას ამბებით,რომ სახიდან ღიმილს ვერ იშორებდა,მაგრამ მის ხმაში მაინც შეინიშნებოდა ნერვიულობა.
დიახ ქალბატონო ანი,აქ რომ მოვდიოდი,ახლო მახლოს ყავის აპარატი შევნიშნე,თუ ჯერ არ დაგილევიათ დიდი სიამოვნებით დაგპატიჟებდით ყავაზე...სასიამოვნო,ხავერდოვანი ხმით მიმართა ქალს და პასუხის მოლოდინში სახეზე დააჩერდა.
-არა ჯერ არ დამილევია,დიდი სიამოვნებით გეახლებით...ღიმილითვე უპასუხა ქალმა და სწრაფად წამომდგარ და ყავის აპარატისკენ მიმავალ მამაკაცს თვალი გააყოლა.ბატონი ზურა მართლაც რომ მომხიბვლელი,სიმპატიური,არა სასწაულად სიმპატიური იყო.სპორტული სტილის ტანისამოსი საოცრად უხდებოდა მის ასევე სპორტულ აღნაგობას და ნებისმიერ გოგონას ჭკუას დააკარგვინებდა თავისი ლურჯი თვალებით,მაგრამ არა ანის.მისი გული მთლიანად პატარა გოგონს მოეცვა,რომელიც ჯერ კიდევ გუშინ სიკვდილს ებრძვოდა.მალევე დაბრუნდა მამაკაცი,ხელში ორი,ოხშივარდავარდნილი ჭიქა ეჭირა და ღიმილით მოიწევდა ქალისაკენ.მის მზერაში იგრძნობოდა გოგონას მიმართ დაუფარავი ვნება,რაც ანიმაც შეამჩნია და ამ ფაქტით დიადად აღფრთოვანებული არც დარჩენილა.
-ინებეთ...ღიმილით გაუწოდა ფინჯანი ქალს და გვერდით მიუჯდა მას.
-გმადლობთ...მას შემდეგ რაც პირველი ყლუპი მოსვა,მსუბუქად ამოისუნთქა და ზრდილობიანად მიმართა მას.კარგა ხანს დარჩა ზურა საავადმყოფოში და ამ დროის განმავლობაში მაქსიმალურად ცდილობდა ქალის ყურადღების მიპყრობას.რამოდენიმეჯერ შეეცადა ანი მისი ორიენტაციის შესახებ ეთქვა კაცისთვის,მაგრამ ამის მიზეზი ჯერ ასე ღიად არ მიუცია კაცს.საღამო პირს დიკო,გვრიტები და გიგი მოვიდნენ.მათი მოსვლა და ზურას წასვლა ერთი იყო.ზრდილობიანად დაემშვიდობა ყველას და სკამიდან სწრაფად წამოიმართა.
-ანი ვინ იყო ეს სიმპატიური ახალგაზრდა...ღიმილით დაეკითხა დიანა ანის,როგორც კი ზურა თვალთახედვის არიდან გაქრა.
-ეს ის ბიჭია ვინც ლიკა საავადმყოფოში მოიყვანა,მის მოსანახულებლად მოვიდა.ხო მართლა ჩაპუნები როგორ არის?...შეეკითხა ღიმილით დიანას,რომელმაც ვნებიანი მზერა გააყოლა ზურას და მხოლოდ მას შემდეგ გამოჰხედა ქალს,რაც მამაკაცს თვალი ვეღარ მოჰკრა.
-რა უჭირს,იცი რამდენი ჭამა?მე თუ არ შემჭამდა არ მეგონა...ასევე ღიმილით მიუგო დიკომაც...ისე როგორი საყვარელი ეგ მაიმუნი.აშკარად ჯიშიანია,დიდი ცუგო გაიზრდება.შენ ის გვითხარი ლიკა როგორ არის...მიუგო ბოლოს ანის და აშკარად ყველა იქ მყოფის ასურველი კითხვა დასვა.
-ხო როგორ არის,ექიმმა გვითხრა სანამ აქ მოვიდოდით რომ გუშინ ოპერცია გაუკეთებიათ...ინტერესიანი მზერა მიაგება ნეკამ ქალს და პასუხის მოლოდინში ქმრის მკერდს აეკრა.
-ახლა კარგად არის,ხვალ ან ზეგ მის ნახვასაც შევძლებთ...გახარებულმა მიუგო მეგობრებს და სიამოვნებისაგან თვალები მინაბა.როცა ლიკა და მისი ყავისფერი,მეტყველი,და მგრძნობიარე თვალები დაუდგა თვალწინ კიდევ უფრო გაებადრა სახე და ბედნერმა გასხივოსნებული თვალებით შეხედა ლიკას პალატის კარებს.ახლა უფრო გაუსაძლისი იყო ლოდინი ვიდრე აქამდე.ზურა მომდევნო დღესაც მოვიდა და ისევ იმ ლამაზითვალების ჟუჟუნი დაუწყო ანის.ბავშვებიც მოვიდნენ და მოუთმენლად ელოდნენ იმ მომენტს,როცა ლიკას ნახვას შეძლებდნენ.დიანას თან ფოტოაპარატი მოეტანა.მეგობრების ინტერესიანი მზერა რომ შეამჩნია სხარტათ გასცა პასუხი.
-რა იყოთ.ასეთ კადრებს კიდევ სად ნახავთ ერთი მითხარი.მე მხატვარი ვარ,მაგრამ სულით ფოტოგრაფი.ასეთი კადრების გამაზვას,როცა ლიკა და ანი ერთმანეთს ნახავენ,ნაღდათ არ ვაპირებ...სრულიად სერიოზულად ჩამოარაკრაკა პასუხი და ფოტოაპარატი უკეთესად დაიჭირა.
-მერე მეც გადმომიგზავნე რაა...თხოვნით მიმართა ნეკამ ქალს და წყრომით გადახედა მოკისკისე გიგის და ანის.დიდი ხნით ლოდინი დასჭირდათ,მაგრამ როგორც იქნა მოიპოვეს იმის უფლება რომ პალატაში შესულიყვნენ და ანიც მოუთმენლად გაემართა კარისაკენ.სახელური ჩამოსწია და ფრთხილად შეაღო ოთახის კარი.საწოლზე მშიდად ეძინა ლიკას,რომელსაც სახეზე დაღლილობა აღბეჭდვოდა.ასევე ფრთხილად წავიდა მისი საწოლისაკენ ანი და აცრემლებულმა,აკანკალებული ხელი ჩამოუსვა გოგონას ფაფუკ თმებს.კარგა ხანს ეფერებოდა ატირებული ქალი ლიკას,როდესაც უეცრად გოგონამაც გაახილა თვალი.ღიმილმა გაუპო მასაც სახე,ოღონდ მის სახეზე ტკივილიც შეინიშნებოდა.
-ანი...ოდნავ გაჭირვებით წარმოსთქვა ქალის სახელი და მის ხელს ფრთხილად ჩასჭიდა თავისი.
-ჩემო ლამაზთვალება,ჩემო სიცოცხლე...ტირილს კიდევ უფრო უმატა ანიმ და ლიკას ჩაჭიდებულ ხელს კიდევ უფრო ძლიერად ჩასჭიდა თავისი ხელი.ფრთხილად დაიხარა მისკენ და მოწყვეტით აკოცა ბაგეებზე.გოგონაც აჰყა მონატრებულ ალერსში ანის და მეორე ხელი ქალის სახეზე ფრთხილად აასრიალა.გაყინული ტუჩები შეაგება ლიკამ ანის თბილ ტუჩებს და მთელს სხეულში ჩაღვრილი სითბოთი გააცნობიერა რომ მისი ტრფობის ობიექტს კოცნიდა.თავდავიწყებით ეალერსებოდნენ ერთმანეთს და ყურადღებას არ აქცევდნენ მათ ირგვლივ თავმოყრილ ბავშვებს და ერთი ორ მედდას,რომლებიც ამ სცენის შემხედვარე რთულად იკავებდნენ ცრემლებს.გოგონებმა კი მხოლოდ მაშინ მოახერხეს ბაგეების მოშორება ერთმანეთისათვის როცა ლიკას ჭრილობამ თავი შეახსენათ.ფრთხილად მოშორდნენ ერთმანეთის ბაგეებს.ატირებულმა ანიმ ლიკას მკერდზე მოხერხებულად მოათავსა თავი და მალე მთელი მისი ორგანიზმი გოგონას სურნელმა მოიცვა.ხელი უფრო ძლიერად ჩასჭიდა და ლიკას სურნელით ტკბობა დაიწყო.
უკვე ერთი კვირა გავიდა მას შემდეგ რაც ლიკა საავადმყოფოში წევს.ამ დროის მანძილზე ბავშვებიც მუდმივად მის გვერდით იყვნენ.ანი არც წასულა სახლში,ლიკას საწოლს არც კი მოშორებია და თავზე ევლებოდა გოგოს.გიგიმ ერთხელ ჩაპაც მოიყვანა,მაგრამ შემდეგ ორივე მათგანი გააბუნძურეს საავადმყოფოდან.ზურა არ გამოჩენილა,ამ ფაქტს დიანას გაუთავებელი წუწუნი მოჰყვა,მაგრამ შემდეგ პლასტიკური ქირურგი,ბატონი გიორგი გაიცნო და ზურა საერთოდ გადაავიწყდა.
წასვლის დრო მოახლოვდა და ლიკამაც დიდი სიხარულით დაიწყო სახლში წასასვლელად მზადება.იმდენი ხანია რაც ჩაპა არ უნახავს შეიძლება გააფრინოს.ერთი სული აქვს,როდის ნახავს იმ გაბურძგნულს.მოენატრა ცუგოს მუდამ გაღიმებული სახე.
-ლიკუ,ხომ იცი არა,როგორც კი მოღონიერდები მაშინვე სასამართლოში წავალთ და იმ არაკაცებს ვუჩივლებთ.
-ანი გთხოვ,არ გვინდა აყალმაყალი.ხომ იცი ჩვენი საქმე ხმაუროს გარეშე არ ჩაივლის.მე კი არ მინდა რომ ხალხისგან კიდევ უფრო მეტი აგრესია წამოვიდეს.
-ნუ სულელობ,რამე რომ დაგმართნოდა,ხომ იცი რომ ისინი სასჯელს იმსახურებენ.როგორ ფიქრობ,შენს შემდეგ კიდევ ვინმეს უფლებები რომ შეილახოს და ისიც შენსავით მოიქცეს,ოდესმე ამ პრობლემას ბოლო მოეღება?ვინმემ უნდა ასწავლოს მსგავს ნაბი**რებს ჭკუა.ლიკუ დაფიქრდი,შენ რომ რამე დაგმართნოდა,მე რა უნდა გამეკეთებინა?უშენოდ მე რა უნდა მექნა?...უკვე ტირილზე გადავიდა ანი და ძლიერად ჩაიკრა გოგო გულში.ვერ წამოუდგენია ისევ მსგავს სიტუაციაში რომ ჩავარდეს რა უნდა გააკეთოს,მერე,ალბათ,თავად მოკვდება.
-კარგი ანი,ვუჩივლოთ,ვუჩივლოთ.ოღონდ დამშვიდდი.თუ გინდა ახლავე წავიდეთ სასამართლოში და განცხადება შევიტანოთ...ისე საყვარლად უთხრა ლიკამ ეს ყველაფერი და შემდეგ ისე საყვარლად გადააბრუნა ტუჩები რომ ანიმ ვეღარ მოითმინა და ვნებიანად წვდა იმ ლამაზ ბაგეებზე.
-ჩემი ტკბილი,ჩემი თვალებხატულა ხარ შენ.რამე რომ დაგმართნოდა იმ არაკაცებს მე ვიპოვიდი და ჩემი ხელით დავჩიჩქნიდი თვალებს...კიდევ ერთხელ ვნებიანად ჩასჩურჩულა გოგოს მერე როგორღაც მოახერხა და მის ბაგეებს მოსწყდა...წამო ახლა,სახლში წავიდეთ...მის სიტყვებს მორჩილად დაჰყვა ქალის ალერსისაგან გაბრუებული ლიკა და უკან აედევნა ქალს.თავადაც კარგად იცის რომ ანი მართალს ამბობს და ერთხელ და სამუდამოდ უნდა ითქვას სიტყვა ამ საკითხთან დაკავშირებით.უამრავი ადამიანი იჩაგრება განსხვავებული ორიენტაციის გამო,მას კი ძალიან გაუმართლა,მიუხედავად იმისა რომ თავად მშობლებთან უკვე აღარანაირი კავშირი არ აქვს,ანის სახით ისეთი ადამიანი უდგას გვერდით,ვისთან ერთადაც არაფრის არ უნდა შეეშინდეს,ამიტომაც თვლის რომ სხვა დისკრიმინაციიის მსხვერპლთა განსხვავებით ძალიან გაუმართლა.
სახლში როგორც კი შეაბიჯა ჩაპას ყეფის ხმა გაიგო,ძაღლს გახარებულმა დაუძახა და მალე ცუგოც ლიკას ხელებში იყო მოქცეული.ამას ანის გამწყრალი მზერა მოჰყვა და ლიკას მხიარული კისკისი,ჩაპას რეაქციაზე,რომელიც მართლაც მოშორდა ლიკას ანის სახლის დანახვაზე.თურმე როგორ მონატრებია ანის გოგონას კისკისი.თურმე როგორ ანათებს არე მარეს მისი მხიარული ხმა,მზადაა ამ სიცილის გამო საკუთარი სიცოცხლეც კი დათმოს.ოთახში შეაბიჯეს თუ არა მაგიდაზე მოზრდილი ტორტი დახვდათ,მისაღები ოთახი კი საზეიმოდ მორთულიყო.გარემოს აღქმა ჯერ დასრულებული არ ჰქონდათ,რომ საიდანღაც ბავშვები გამოხტნენ ყვირილით და ძლიერად ჩაეხუტნენ ლიკას.ისეთი ბედნიერი იყო ლიკა ახლა,ისეთი ბედნიერი,რომ სულ გადაავიწყდა მომხდარი ამბები.მთლიანად ბედნიერებას მოეცვა.ანის პატარა ბინაში ახლა მხოლოდ ის ხალხი იყო,ვისაც ერთმანეთი ძალიან უყვარდათ.დიდხანს გართობა ვერ მოახერხეს,ლიკა მალე დაიღალა და დასასვენებლად დაწვა.ბავშვებიც წავიდნენ.როგორც კი ანი სახლის მოწესრიგებას მორჩა და ჩაპაც დააბინავა ბალიშების საწოლზე.მძინარე ლიკას ზურგზე აეკრო და გოგონას სურნელით გაჟღენთილმა თავი ძილს მისცა.
-ანი,ადექი რაა,საუზმე უკვე მზად არის...დილით ლიკას სასიამოვნო ხმამ გააღვიძა.სახლში კი სასიამოვნო სურნელი ტრიალებდა.ღიმილით წამოიმართა ანი და მხოლოდ მას შემდეგ ადგა საწოლიდან რაც ლიკას გემრიელი ბაგეები დაუკოცნა.სააბაზანოში შეირბინა და მალე ლიკას მომზადებულ უგემრიელეს წვნიანს აგემოვნებდა.
-ლიკუ სად ისწავლე ამ კერძის გაკეთება?ადრე არასოდეს გაგიკეთებია...დაუსვა კითხვა ანიმ და თვალებმინაბულმა კიდევ ერთი კოვზი წვნიანი გადაუშვა კუჭში.
-საავადმყოფოში,ერთ-ერთმა მედდამ მასწავლა.ხომ გემრიელია?
-ახლა აღარ დავუჯერებ ხალხს რომ საავადმყოფოში ცუდი კვება აქვთ...მხიარულ ნოტაზე მიუგო ანიმ გოგონას და ჩაპას პურის მოზრდილი ნაჭერი გადაუგდო.საღამომდე ფილმს უყურებდნენ.იფიქრეს ბავშვები გამოვლენო მაგრამ მობილურზე რომ მისწერეს მათგან პასუხად მხოლოდ ის მიიღეს რომ ახლა განმარტოვება სჭირდებოდათ.ამიტომ გოგონებმაც,მყუდრო გარემოში დაიწყეს ფილმის ყურება.
-ანი,წარმოიდგინე რა კარგი იქნებოდა ბავშვი...მოულოდნელად წამოაყენა წინადადება ლიკამ,ეს სიტყვები ისე წარმოსთქვა რომ ქალის მკერდიდან თავი არ აუღია.
-ლიკუ,ბავშვი რა თქმა უნდა კარგია,მაგრამ,ვართ კი ამისთვის მზად?...შეეკითხა ანი გოგოს და მის საფეთქელს მიაწება ტუჩები.
-როგორ არა,ჩაპას ხომ ვუვლით არა?...გულუპრყვილოდ მიუგო ლიკამ ქალს და მის მსუბუქ ჩაცინებაზე ტუჩები გაბუსხა.
-ბავშვის აღზრდა იმაზე უფრო რთულია,ვიდრე ძაღლის,თან შენ ჯერ კიდევ ბავშვი ხარ,შეგვიძლია ცოტა ხანი მოვითმინოთ,როგორც კი სკოლას დაამთავრებ შევძლებთ ამ საკითხზეც ვიფიქროთ,მაგრამ ამ ეტაპზე,არ ვიცით რა იქნება სამომავლოდ,არ ღირს ახლა ასეთ სირთულესთან შებმა...უპასუხა სერიოზული ტონით ლიკას და მის თმებში ახლართა თითები...ხომ ხვდები ჩემო თაველხატულა?
-კი მაგრამ,წარმოიდგინე,რა კარგი იქნება,ამ სახლში სამი პატარა ვიქნებით...მხიარულად მიუგო ანის და მის სიცილზე ისევ გაბუსხა ტუჩები...რა ვთქვი სასაცილო.
-ღმერთო ჩემო,რა გულუბრყვილო ხარ...კვლავ სიცილით მიუგო ანიმ გოგონას და მის ტუჩებს დასწვდა...კარგი,თუ გინდა პატარა,იყოს პატარა,როგორც კი ყველაფერი მოგვარდება,კონსულტაციაზე წავიდეთ გინეკოლოგთან...მიუგო ვნება მორეულმა გოგონას და სწრაფად დიწყო მისი პერანგის ღილების შეხსნა.
-მაგარია,მალე პატარა გვეყოლება ანი,წარმოგიდგენია?...ღიმილით მიუგო ქალს და თან მისი ალერსი არ შეუწყვეტია.მალე ოთახს გოგონათა ვნებიანი წამოძახილები აყრუებდა.თავდავიწყებით ეალერსებოდნენ ერთმანეთს და იმ დროს მათ გარდა არ არსებობდა არავინ და არაფერი ამ ქვეყნად.
დილა სასიამოვნოდ დაიწყეს.ახლაც ლიკამ მოამზადა საუზმე და ანის გაღვიძებას მთელი საათი მოუნდა.ბოლოს ისევ ჩაპას დახმარებით წამოაგდო საწოლიდან და სააბაზანოში ტრფობის ობიექტთან ერთად ინებივრა რამოდენიმე წუთი.შემდეგ კი მოხერხებულად გამოექცა ქალს და სამზარეულოში დაელოდა.არც ყავის მომზადება დავიწყებია.
-ლიკუ,არ გინდა ეს რამოდენიმე დღე ჩემს სოფელში გავატაროთ?...ინტერესით ჰკითხა ანიმ გოგოს...თან სუფთა ჰაერიც მოგიხდებოდა.ახლა იცი რა სილამაზეა რაჭაში?აი ისეთი რომ დაგამუნჯებს.ადრე ხშირად ჩავდიოდი ხოლმე ნაზი ბებოსთან,ახლა უფრო იშვიათად.თან ჩემი სოფლიდან შაორი ძალიან ახლოს არის და კარგ ამინდში ბანაობასაც შევძლებთ...ღიმილით ჩამოურაკრაკა ყველაფერი ანიმ და გოგონას პასუხს დაელოდა.
-ანი ხომ იცი არა?,ჩემთვის მთავარია შენ იყო ჩემს გვერდით და სხვა ყველაფერს უკვე მნიშვნელობა არ აქვს...ანი ძლიერად ეძგერა გოგოს ბაგეებს და ახლა თავად გადაიკისკისა ბედნიერებისაგან.ახარებდა ის ფაქტი,რომ ასეთი სათუთი და სპეტაკი ადამიანი ედგა გვერდით.აბედნიერებდა ამ გოგოს სიცილი,სიარული,სურნელი ყველაფერი.
-გადაწყვეტილია,ერთი კვირით მხოლოდ მე და შენ მივდივართ რაჭაში.ოღონდ შემპირდი რომ იქაურობას აუცილებლად დახატავ.კარგა ხანია არფერი დაგიხატავს.
-ხომ იცი რომ ასე ჰაერზე ვერ ვხატავ,თუ ძალიან არ მომეძალა ხატვის სურვილი,ვერაფერს ვერ გავაკეთებ.
-კარგი,რაც მთავარია მივდივართ.მიდი ბარგი ჩაალაგე,მე მანქანას ვიშოვი.
-ანუ მანქანით წავალთ?ძალიან კარგი...ღიმილით წარმოსთქვა სიტყვები ლიკამ და ოთახში შევიდა ბარგის ჩასალაგებლად...ანი ჩაპას რა ვუქნათ?...ინტერესით ამოსძახა მეორე ოთახიდან ქალს.
-თედოს და ნეკას დავუტოვოთ...მარტივად გადაჭრა პრობლემა ანიმ.
-ხომ არ შეწუხდებიან?...ინტერესით შეუბრუნა კითხვა ქალს.
-არა რა სისულელეა.ხვალ გავუყვანთ და მერე გზას დავადგებით...იმ ღამით ვერცერთმა ვერ დაიძინეს.საწოლში ცქმუტავდნენ და გეგმებს აწყობდნენ.დილით ადრე ადგნენ და გვრიტებს ჩაპუნები გაუყვანეს.კარგა ხანს ემშვიდობებოდა ლიკა ცუგოს,ბოლოს როგორც იქნა მოსწყვიტეს ერთმანეთს და მალე გოგონები ავტომობილში ისხდნენ და დასავლეთისაკენ მიდიოდნენ.
-ანი ვისი მანქანაა?...ცოტა ხნის შემდეგ იკითხა ლიკამ.
-ჩემი კოლეგის,ერთი კვირით გვათხოვა...ღიმილით მიუგო გოგოს და თბილად სწვდა მის ხელებს.ძლიერად ჩასჭიდა მის თითებს თავისი და იგრძნო როგორ ჩაეღვარა სხეულში სითბო.
-როგორ მსიამოვნებს მაგ ლამაზ თითებზე რომ გეფერები,შენ ხომ აზრზე არ ხარ...მიუგო მინაბული ხმით.
-ანი გირჩევნია გზას უყურო,თორემ ჩემი თითების ფერება ის უკანასკნელი რამ იქნება რაც სიამოვნებას მოგანიჭებს.
-მაგ პირობების გათვალისწინებით,თუნდაც ახლავე მომკვდარვარ.
-ნუ სულელობ,ანი,გზას უყურე რა...მუდარით მიმართა ქალს და ტუჩები გაბუსხა.
-კარგი ოღონთ დამპირდი რომ ტუჩებს ასე აღარ გააკეთებ,თორემ ავარია ნამდვილად არ აგვცდება...ღიმილით მიუგო გოგონას და ტუჩები გაილოკა.
-შევთანხმდით...ღიმილით უპასუხა ლიკამ და მოხერხებულად გადაწვა სავარძელზე.მთელი გზა სიმღერების თანხლებით გალიეს.ბოლო ხმაზე ჰყვებოდნენ სიმღერის ტექსტს და ფართოდ იცინოდნენ.დროდადრო ჩერდებოდნენ.ან წყლის ასავსებად,ან უბრალოდ ფოტოების გადასაღებად.უკვე იმდენი ფოტო გადაიღო ლიკამ,იმდენი რომ თავისუფლად შეადგენდა ერთ დიდ ალბომს მხოლოდ ერთი დღის ფოტოებით.ცოტა უხერხულია მაგრამ პირველად არის დასავლეთში.რამოდენიმეჯერ ყოფილა კახეთში ბებია ბაბუასთან,მაგრამ დასავლეთი მისთვის უცხოა.გაოცებული შეჰყურებდა გოგონა საოცარ ხედებს და სიამოვნებისაგან წამოძახილებს ვერ იკავებდა.ანი კი უბრალოდ ტკბებოდა ამ სანახაობით.ანის ერთი სული ჰქონდა როდის აჩვენებდა გოგოს შაორის მიმდებარე ტერიტორიებს და უმშვენიერეს ტყეებს.მითუმეტეს რომ ახლა შემოდგომაა.ლიკამ არც კი იცის წინ რა ელის.
როგორც იქნა გაიარეს ტყიბულის გზები და თავი მართლაც რომ სამოთხეში ამოყვეს.წაორზე გადებული ხიდი გადაიარეს თუ არა,მათ თვალწინ სასწაული ხედი გადაიშალა.ხეები სასწაული რიტმულობით ჩამწკრივებულიყვნენ წყალსაცავის ირგვლივ.შემოდგომის ფერებში იყო იქაურობა შეფერადებული.თავად შაორს მწვანე ფერი დაჰკრავდა.მის მდორე,წყნარ დინებაში კი საამურად ირეკლებოდა ეს სანახაობა.წამით ლიკას მოუნდა სამუდამოდ აქ დარჩენილიყო და წელიწადის დროთა ცვალებას ეს ღვთიური ადგილი ოდნავადაც კი არ შეეცვალა.აღფრთოვანებულმა ავტომობილის ფანჯრიდან ღიმილით გადაყო თავი და ტყის სურნელი შეისუნთქა.
-ანი,გთხოვ რა.ცოტახნით გავაჩეროთ რა,აქ რომ ფოტო არ გადავიღო მოვკვდები...აღფრთოვანებული ტონით შეხედა ქალს,რომელიც მისი სიხარულის შემხედვარე გაბადრულიყო და შიგაშიგ გოგონასაც გადაჰხედავდა ხოლმე.
-კარგი ლიკუ,ოღონდ დიდი ხნით ნუ გავჩერდებით,აქეთ ტურები არიან,თან ბინდდება უკვე...სწრაფად დაემორჩილა გოგონას თხოვნას და მანქანა სავალი გზიდან გადააყენა.
-ანი,ნახე რა საოცრებაა,ოდესმე გინახავს მსგავსი რამ?შეხედე ხეებს ტოტები როგორ აქვთ განლაგებული,სწორად და პროპორციულად,თითქოს აქაურობა ვინმემ ფრთხილად დახატა.შეხედე,დააკვირდი.სასწაულია,დამპირდი რომ ხვალ აქ ისევ მომიყვან რათა დავხატო...მიუბრუნდა ჯერ კიდევ აღფრთოვანებული ლიკა გაღიმებულ ქალს.
-რა თქმა უნდა,ჩემო თვალებხატულა,კიდევ უამრავ ლამაზ ადგილს განახებ,ჩემი სოფლის გვერდით სოფელი ნიკორწმინდაა.იქ წავიდეთ.ნიკორწმინდასაც მოვილოცავთ,უდაბნოსაც გაჩვენებ,საყინულესაც,ოთხკუთხა ნაძვებსაც...ასევე აღტაცებით მიუგო ანიმაც და მოწყვეტით აკოცა გოგონას ბაგეებს.კარგა ხანს იქნებოდნენ ასე,მაგრამ ჰაერი აღარცერთ არ ეყო.
-ახლა წავიდეთ ხო,ჩემო ლამაზთვალება...თბილად ამოიჩურჩულა ანიმ და ჯერ ისევ თვალებმინაბულ ლიკას ლოყაზე აკოცა.
-აჰამ,ანი ბებიაშენს რა ჰქვია?...დაეკითხა ლიკა ქალს მანამ სანამ ავტომობილს დაქოქავდნენ.
-ნაზი,საყვარელო,არ ინერვიულო,ერთი სული აქვს როდის გაგიცნობს...მიხვდა ანი რომ ლიკა ღელავდა ამიტომ მისი გამხნევება გადაწყვიტა.
-მართლა?!მეც ერთი სული მაქვს,როდის გავიცნობ ნაზი ბებოს...ოდნავ შვება იგრძნო ლიკამ და ოხვრით გადაწვა სავარძელზე.დიდხანს მგზავრობა აღარ დასჭირვებიათ.სულ რაღაც ოციოდე წუთში,უკვე ლამაზი ხის ჩუქურთმებით მოპირკეთებული,ორსართულიანი სახლის წინ იდგნენ.შესვლისას ლიკამ სახლის ზედა სართულზე სარკის ნატეხები შენიშნა.ძალიან მოეწონა,უნდა აღიაროს რომ საკმაოდ შთამბეჭდავი შტრიხია.
-ბებო!...როგორც კი სახლის ჭიშკარი შეაღო ანიმ,მაშინვე შეძლებისდაგვარად ხმამაღლა შეჰყვირა და ეზოში ღიმილით გამოვარდნილ ქალს ძლიერად მოჰხვია ხელები.
-ვუი,ჩემი ბაცაცუნა მოსულა,შემო სახლში ბაცუნა.ამ გოგოს არ გამაცნობ ბებო?...სწრაფად მიაყარა ქალმა ყველაფერი და ბოლოს ანის უკან,მორცხვად ატუზულ ლიკას რომ მოჰკრა თვალი,ინტერესით ჩააკვირდა შივილიშვილს.
-ბებო,გაიცანი,ეს ლიკაა,ჩემი სიცოცხლე და სიყვარული...ღიმილით წარუდგინა გოგონა ნაზი ბებოს და ლიკას ხელი ძლიერად ჩასჭიდა,როცა მისი ნერვიულობა შენიშნა.
-სასიამოვნოა ბებო,იმედია ხაჭაპური გიყვარს შვილო,ამწუთას დავაცხე,სულ ცხელცხელებია,ყველი გადმოსდის ბებო.მოგშივდებოდათ კარგებო,შემო,შემო...ღიმილით ჯერ გულში ჩაიკრა გოგონა,შემდეგ კი ხელი მჭიდროდ ჩასჭიდა ორივე გოგონას და სახლისაკენ შეუძღვა მათ.სახლს სიძველის სუნი ასდიოდა.იატაკი ხის,ხოლო კედლები ბეტონის იყო.ოთახში ტელევიზორი,მაგიდა და ღუმელი იდგა,მაგიდასთან რამოდენიმე ხის სკამი.კრიდან ხელმარჯვნივ სამზარეულო იყო,ლიკა ამას იმით მიხვდა რომ ღუმელზე დასაცხობად ხაჭაპურების სწორედ იმ ოთახიდან გამოჰქონდა ნაზი ბებოს.ხელმარცხნივ კი სავარაუდოთ ნაზი ბებოს საძინებელი ოთახი მდებარეობდა.
-ბებო,ზეთიანებსაც დააცხობ?...მაცდური ღიმილით დაეკითხა ანი მოხუც ბებოს და საყვარლად დაეჭყანა.
-გამოგიცხობ,შენი ჭირი კი შემეყაროს მე,გამოგიცხობ აბა რას ვიზავ...ღიმილითვე უპასუხა ნაზი ბებომაც და ფქვილიანი ხელები ფრთხილად ჩამოუსვა შვილიშვილს ჯერ თმებზე,შემდეგ კი ცხვირზე.ქალის ამ საქციელს კი ლიკას კისკისი მოჰყვა.ამ უბრალო ჟეშტში იგრძობოდა თუ როგორ უყვარდათ ბებია-შვილიშვილს ერთმანეთი და მათი სიყვარულით თავადაც დაიმუხტა.მალე მაგიდაზე ოხშივარდავარდნილი ხაჭაპურები და ზეთიანები ეწყო.გოგონებიც გემრიელად შეექცეოდნენ ნაზი ბებოს ნახელავს.
ბოლო ლუკმაც დააგემოვნა ლიკამ და ღიმილით მიუბრუნდა ქალს.
-ნაზი ბებო,უგემრიელესი იყო,ასეთი გემრიელი ხაჭაპური ჩემს ცხოვრებაში არ მიჭამია.
-შეგერგოს ბებო,შეგერგოს...თბილათ უპასუხა ქალმა და სანდომიანი ღიმილი მიაგება გოგოს.
-ბე ახლა დავიძინებთ ჩვენ...წამოდგა ანი მაგიდიდან და თეფშები აიღო,შემდეგ კი სამზარეულოში გაიტანა და მეორე სართულისაკენ წასულმა ანიშნა ლიკას გამომყევიო.
-ჩემო თვალებხატულა,აბა როგორ მოგეწონა ბებიაჩემი?
-ძალიან თბილი ქალია,მეც მინდა მსგავსი ბებო.
-მე კი შენ მინდიხარ...ვნებიანად ჩასჩურჩულა ანიმ ლიკას და მის ბაგეებს ემაბორა.
-სირცხვილია ანი...ხმაწართმეულმა მიუგო ქალს და ახლა თავდა აკოცა ანის ყელს.
-ჩუ,ჩემო ლამაზთვალება,ოთახში შევიდეთ,წამო...ფრთხილად უბიძგა კარისაკენ და მის მაისურს წაეპოტინა.სწრაფად გადააძრო ტანიდან და ახლა გოგონას შაარვალ დასწვდა.ლიკამ თავისმხრივ ანის შეუხსნა ღილები და მალე ქალის სხეულს მთლიანად მოაშორა ფაფუკი მატერია.კვლავ თავდავიწყებით ეფერებოდნენ ერთმანეთს.აგიჟებდა ანის ეს პატარა გოგო,მასზე მზე და მთვარე ამოსდიოდა.მისით სუნთქავდა და ცოცხლობდა.მისი სულისა და სხეულის ნაწილი იყო.ლიკასთვის კი ანი,პირველი და წრფელი სიყვარულია,უსაზღვრო და უსასრულო.მასზე ძვირფასი არავინ არ ჰყავს.როდესაც ვნებები ჩაიცხრეს,მსუბუქად ჩაეხუტნენ ერთმანეთს და მორფეოსის სამყაროში გადაეშვნენ.ამჯერად ანიმ უფრო ადრე გაიღვიძა.“ნერწყვი მოადგა“ლიკას დაბურცული ბაგეების დანახვისას და მოწყვეტით დაუკოცნა ისინი.ცოტა ხანში ლიკაც აჰყვა საყვარელ ქალს ამბორში.
-მზად ვარ ყოველ დილით გვიანობამდე ვიძინო,თუ სულ ასე გამაღვიძებ...ჯერ ისევ ზმანებებში მყოფმა ამოიჩურჩულა და ახლა თავად ეამბორა ქალის ტუჩებს.
-მე დიდი სიამოვნებით გაგაღვიძებ ხოლმე...ღიმილით მიუგო ქალმა და გოგონას ზემოდან მოექცა.
-ანი,სირცხვილია,ავდგეთ ახლა რას იტყვის ნაზი ბებო...წუწუნით თქვა ლიკამ,მაგრამ საკუთარ სიტყვებში თავადაც არ ყოფილა დარწმუნებული.
-სულ ცოტა ხანიც და ავდგეთ,მანამდე შენით ტკბობა მინდა...ვნებიანად ჩასჩურჩულა ანიმ გოგონას და მალე ორივენი გამოეთიშნენ სამყაროს.დაახლოებით ნახევარ საათში,ორივენი ფეხზე იდგნენ და გემრიელად შეექცეოდნენ შეცხელებულ ხაჭაპურებს.
-თქვენ გელაცვალეთ შვილებო,თქვენი ჭირი კი შემეყაროს მე,შეგერგოთ ბებო,შეგერგოთ...ილოცებოდა ნაზი ბებო,თან ორივე გოგონას თბილად უსვამდა თავზე ხელს.სუფრა აალაგეს და შეპირებისამებრს,სახატავი ხელსაწყოებით აღჭურვილნი წავიდნენ შაორისაკენ.ახლა კიდევ უფრო მშვენიერი ეჩვენათ იქაურობა.კიდევ უფრო სასიამოვნო და მყუდრო იყო არემარე.მშვიდად,აუჩქარელად ხატავდა ლიკა,მისი შემხედვარე ანი კი ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან და სიყვარულით გაჟღენთილი მზერით შეჰყურებდა ლიკას,რომელიც მონდომებით ხატავდა რაღაცას ანის ზურგს უკან.ისე შემოაღამდათ ვერაფერი გაიგეს,ბოლოს ისევ ანი ჩამოდგა პირველი ფეხზე.
-ლიკუ,არ გაცივდე,ჩემო თვალებხატულა,ახლა წამო და მერე გააგრძელე...თბილად უთხრა ლიკას და მის ნახატში ჩახედვა სცადა მაგრამ გოგონამ ხელი შეუშალა.
-ანი,სულ ცოტა ხანი,სულ,სულ და მოვრჩები.მიდი დაჯექი და მალე წავალთ...მავედრებელი ტონით მიმართა მიმართა ქალს და თვალები საყვარლად აუფახურა.
-ხო,კარგი,მაგრამ ეს მოსაცმელი შემოიცვი,არ გაცივდე...მინდვრიდან თავისი მოსაცმელი აიღო და გოგოს გაუწოდა.
-კარგი,ახლა იქ დაჯექი სადაც იყავი...ბრძანებასავით ჩაილაპარაკა ლიკამ და ფუნჯი მოიმარჯვა.ანიც თავის ადგილს დაუბრუნდა და ისევ გოგონას მზერა დიწყო.ეს სიფრიფანა გოგონა მთელ გულს სიყვარულით უძგერებს და სუნთქვას უკრავს.მისი ყურება თან აცოცხლებს,თანაც კლავს.საოცრებაა ლიკა,მისი საოცრება.
როგორც იქნა მორჩა ლიკა ხატვას.ანიც აუღელვებლად დაიძრა მოლბერტისაკენ.მოელოდა რომ წყალსაცავის ზღაპრული ხედი დახვდებოდა,მაგრამ შეცდა.ნახატზე ტყის პირას,მინდორში წამოწოლილი ანი იყო დახატული.რომელსაც გაღიმებული მზერით იყურებოდა.
-ლიკუ.ჩემო ლამაზო,მე მართლა არ ველოდი,საოცარია...თვალცრემლიანმა,მაგრამ ამასთან გაღიმებულმა მიუგო ლიკას,რომელიც ქალის აზრს ტუჩების კვნეტით ელოდა.
-მართლა მოგეწონა?...სიხარულისაგან გაბადრულმა მიუგო ანის და ძლიერად ჩაეკრა ქალს.
-ჩემი ნიჭიერი ხარ შენ,ჩემი თვალებხატულა,ჩემი სიცოცხლე და სიხარული ხარ შენ...ვნებააშლილი ეჩურჩულებოდა.ფრთხილად მოაშორა გოგონას სხეულს ჯერ შემოსაცმელი,შემდეგ კი მაისური და შორტის ხსნის პარალელურად ბალახზე დააწვინა გოგონა.კოცნიდა მთელი გრძნობითა და განცდებით.მთლიანად ივსებოდა მისი არსებონით და ფილტვებს ლიკას სასიამოვნო სურნელთ ავსებდა.
-ლიკუ,მიყვარხარ,მიყვარხარ,ჩემო ლამაზთვალება...კიდევ ერთხელ ჩასჩურჩულა გოგოს და მის ყურის ბიბილოს ვნებიანად დასწვდა.
-მე რომ მიყვარხარ,მაგას თქმაც არ უნდა...ხმაწართმეულმა,სვენებ სვენებით გასცა პასუხი ქალს და ახლა თავად ეამბორა მის მოშიშვლებულ მკერდს...
სასიამოვნოდ გაატარეს საღამო.ულამაზეს ბუნებაში,ერთმანეთის გვერდით.ტკბებოდნენ ერთმანეთის ალერსით და სულაც არ ფიქრობდნენ იმ მომავალზე,რომელიც მათ უამრავ წინაღობას უმზადებდა.ბოლოს ანიმ გოგონას ტაო დაყრილი სხეული რომ შეიგრძნო სწრაფად წამოაგდო ფეხზე და ავტომობილში ჩააგდო.სახლში საკმაოდ გვიან მოუხდათ დაბრუნება.ნაზი ბებოს უკვე ეძინა.ლიკას ცემინება აუტყდა,ამიტომ გოგონებმა ჩაის მომზადება გადაწყვიტეს და ღუმელთან კომფორტულად მოკალათდნენ.მშვიდათ მოათავსა ლიკამ თავი ანის მხარზე და მორფეოსის სამყაროში გადაეშვა.ანი კი დიდიხანს უყურებდა მძინარე გოგონას და ბედნიერი იყო,სრულიად უმიზეზოდ.ბოლოს მასაც ჩაეძინა.
-ადექით ბებო,გეიღვიძეთ,გარეთ ისეთი ამინდია რა გაჩერებთ სახლში...დილით ნაზი ბებიას ქოთქოთმა გააღვიძათ გოგონები.მოხუცი თან მსუბუქად უჯავრდებოდა მათ და თან კარადაში რაღაცას ეძებდა.
-რას ეძებ ბა?...ჰკითხა უჩვეულოდ ხმაჩახლეჩილმა ანიმ და საკუთარი ხმის გაგონებაზე ოდნავ შეკრთა.
-თქვენ რა გითხარით მე,ასე ორივე როგორ გამიცივდით ბებო,სირცხვილი და თავის მოჭრა მე...კვლავ განაგრძო ქალმა ქოთქოთი და სასურველი წამლის პპოვნის შემდეგ ღიმილით გაემართა ჯერ მაგიდისაკენ,საიდანაც ფინჯანი აიღო და შემდეგ გოგონებისაკენ გაემართა.ხელის გულზე წამლის ოთხი აბი ედო.ორ-ორი გაუწოდა ჯერ ისევ ბურანში მყოფ გოგონებს და ცივი წყლით სავსე ჭიქა გაუწოდა მათ.ოდნავ გამოფხიზლდნენ,მაგრამ სუნთქვა ჯერ კიდევ უჭირდათ.
-ანი,ყელი მტკივა სასტიკად...ამოიკნავლა ლიკამ და თავი უკეთ მოათავსა მის მხარზე.
-აბა რა გეგონა შუა მინდორში შემაცდინე,ჰა...შეეცედა ეხუმრა,მაგრამ ზედმეტად დაჰბოხებოდა და სიცილის მაგივრად როხროხი ამოუშვა.
-სულ მამაშენივით გეიცინე ახლა,შენ გენაცვალა შენი ბებია მალე...ღიმილით მიმართა ნაზი ბებიამ ანის და თავზე თბილად გადაუსვა ხელი...ასე დაიწყებდა ხოლმე ხარხარს და უკვე ყველამ იცოდა,რომ ახლო მახლოს იყო.ხომ იცი ბებო,რა თვალადი იყო,ჰა,თვალები სჩებოდათ ხოლმე ქალებს რომ გაივლიდა,რომ იცინოდა ანათებსო ასე ამბობდნენ,ბებო...ცრემლი გაურია ქალმა ხმაში...გოგონას უნდა მივხედო ბებო ახლა,წავედი მე...სწრაფად მოიწმინდა ცრემლები ფართუკით და გარეთ გავიდა.
-ლიკუ,რა მოუვიდა მამაშენს?...შეპარვით დაუსვა კითხვა ქალს და თვალებში ჩააჩერდა.
-გული გაუსკდა...დანანებით ამოთქვა ეს სიტყვები...მაგრამ ისეთი მამობილი მყავდა,საერთოდ დამავიწყა თითქმის ეს ფაქტი.
-ვწუხვარ...ამით დაასრულეს საუბარი.კიდევ ორი კვირა დაჰყეს სოფელში.მოინახულეს უდაბნო,საყინულე,შაორის წყალსაცავზეც ჩავიდნენ ამჯერად საბანაოდ,მაგრამ დიდიხანს არ დაჰყეს წყალში.ნაზი ბებომ ორივე მკაცრად გააფრთხილა,რომ შეიძლებოდა გრიპი შეჰბრუნებოდათ.მეორე კვირის ბოლოს ნიკორწმინდის ტაძრის მონახულება გადაწყვიტეს.
-ლიკუ,აქ ერთი ნაცნობი მღვდელი მყავს,მინდა რომ რაღაც ვკითხო,მისი პასუხის მოსმენის შემდეგ კი შენ თან მექნება კითხვა...ღიმილით მიმართა გოგონას და წინ წაუძღვა მას.ტაძარს შემოუარეს და იქვე ხის სკამზე დამჯდარ,ანაფორმაში გამოწყობილს მამაკაცს მიუახლოვდნენ.
-მამა თორნიკე,როგორ ხართ?...ღიმილით წავიდა მოძღვარისაკენ ანი და ჯერ მამაკაცს შემდეგ კი მის ჯვარს ეამბორა.
-ახლა,როდესაც ჩემი უმშვენიერესი ნათლული ვნახე,არაჩვეულებრივად.ასე არ შეიძლება ანი,თავი ძალიან მომანატრე...ღიმილით ჩაიკრა ქალი მამაომ და ღიმილით დატუქსა იგი...მხოლოდ მობილურზე საუბარი მონატრებას ვერ უხშობს ადამიანს...გააგრძელა მან და მას შემდეგ რაც ნათლული მოისიყვარულა ლიკას გადაჰხედა...ეს ალბათ ლიკაა?...ღიმილით მიუბრუნდა გოგონას.ლიკა მორცხვად გაემართა მამაკაცისაკენ და ხელის ჩამორთმევის შემდეგ მის ჯვარს ეამბორა.
-სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა...ღიმილით მიმართა ლიკამ მოძღვარს და ანის გვერდით აიტუზა.
-თორნიკე,მე შენთან ერთი კითხვა მაქვს და მინდა ამ კითხვაზე პასუხი ლიკას წინაშე გამცე...ნერვიულად მიმართა ნათლიას ანიმ და როგორც კი მისი მომლოდინე მზერა შენიშნა საუბარი განაგრძო...მაინტერესებს,არის თუ არა შესაძლებლობა რომ მე და ლიკამ ჯვარი დავიწეროთ,ეკლესია გმობს ამას?...ინტერესით მიუბრუნდა გაოცებულ კაცს და შემდეგ ასევე გოცებულ ლიკას გადახედა ღიმილით.
-ანი,მე ამ საკითხთან დაკავშირებით,ჩემს ზე მდგომ ადამიანს უნდა ვესუბრო,ცოტა რთული შემთხვევაა?...ყოყმანით მიუგო კაცმა და ხელები ნერვიულად ახლართა ერთმანეთში.
-სიყვარული ცოდვაა?...კვლავ მიმართა მამაკაცს და მისი პასუხის მოლოდინში ადგილზე აცკმუტებულ ლიკას ძლიერად ჩასჭიდა ხელი,დასამშვიდებლად.
-არა,რა თქმა უნდა...კიდევ უნდოდა რაღაცის თქმა,მაგრამ ანიმ შეაჩერა.
-მაშინ შენ შეგიძლია,ლიკას თანხმობის შემდთხვევაში ჯვარი დაგვწერო,ხომ მართალი ვარ?...კიდევ ერთხელ გადახედა ჩაფიქრებულ მღვდელს და მისი პასუხის მოლოდინში გასუსულმა ძლიერად ჩასჭიდა ხელი ლიკას.კარგა ხნის დუმილის შემდეგ,მღვდელმა მშვიდი ღიმლით გადახედა წყვილს და ამ ჟეშტით მიახვედრა ისინი ყველაფერს.როგორც კი მღვდლის ღიმილი შენიშნა ანიმ,გაბადრული შებრუნდა ლიკასაკენ და ახლა ორივე ხელში მოიქცია მისი თითები.
-ჩემო თვალებხატულა,ჩემო ანგელოზო,თუ შენც გინდა რომ ცხოვრების ამ გზაზე,რომელზეც უამრავი წინაღობა შეგვხვდება,ერთად ვიაროთ და გავიკვალოდ იგი,უბრალოდ დამთანხმდი და მამა თორნიკე ჯვარს დაგვწერს,ახლავე და აქვე...ოდნავ დამშვიდდა და შემდეგ ისევ გააგრძელა საუბარი...როგორც კი ქალაქში დავბრუნდებით ხელსაც მოვაწერთ და შემდეგ შევიტანთ განცხადებას...ლიკა უბრალოდ ძლიერად ჩაეკრა ტრფობის ობიექტს და ბედნიერმა ღიმილმა გაუპო სახე.
-რა თქმა უნდა,დიდი სიამოვნებით გავატარებ მთელს დარჩენილ ცხოვრებას შენთან ერთად...მამა თორნიკე კი ღიმილით უყურებდა გოგონებს.
-ანი,მეჯვარეები თუ გყავთ?...დაეკითხა ბოლოს და გაკვირვებულ წყვილს შეხედა.
-ჩვენ...აშკარად დაბნეული ჩანდა ანი და მამა თორნიკეც მიხვდა რომ ხელის მომკიდეების ძებნა მოუწევდა.
-არაუშვას,ქალბატონ მარინეს,სანთლების გამყიდველ,ყოველთვის სტუმრობენ მეგობრები,დარწმუნებული ვარ უარს არ გეტყვიან...ღიმილით შეატყობინა გოგონებს სასიამოვნო ამბაბი და ტაძრისაკენ გაუძღვა მათ...
მალე ორივე გოგონა მამა თორნიკეს წინ,თავდახრილნი იდგნენ და მოუთმენლად ელოდნენ კიდევ რამოდენიმე წუთის გასვლას,რომელთა გალევის შემდეგაც ისინი უფლის წინაშე სამუდამოდ დაუკავშრებდნენ ერთმანეთს საკუთარ ბედს...
როგორც იქნა ჯვრისწერა დამთავრდა და გოგონებიც ღიმილით გამოვიდნენ ტაძრიდან.ღიმილით გაემართნენ სკამისაკენ და ჩამოჯდნენ,ამ დროის განმავლობაში ძლიერად ხლართავდნენ ერთმანეთის თითებში თითებს და მხოლოდ ერთმანეთის გაბადრულ სახეებს ხედავდნენ.
-ანი,წარმოგიდგენია,ჩვენ ჯვარი დავიწერეთ,ჩვენ ახლა უფლის წინაშე ვართ წყვილი...აღტაცებული იყო ლიკა და ძლიერად ეკვროდა ქალს.ანი ხმისამოუღებლად იკრავდა გოგონას და შიგა-შიგ თითებზე კოცნიდა მას.რამოდენიმე წუთში თორნიკე მიუახლოვდათ და ღიმილით მიულოცა წყვილს გაბედნიერება,შემდეგ კი ნაღვლიანი ღიმილით გაეშურა კვლავ ტაძრისაკენ.
-ანი,რატომ გადაწყვიტა თორნიკემ რომ მღვდელი ყოფილიყო?არ ჩანს ისეთი ადამიანი,რომელიც თავის დროზე ხორციელ სიამოვნებაზე უარს იტყოდა...ინტერესით დაეკითხა ქალს და მის პასუხს დაელოდა.
-თან სახლში წავიდეთ და თან მოგიყვები,ცოტა გრძელი ამბავია...ნელა გაუყვნენ სოფლისაკენ მიმავალ გზას,დღეს ფეხით გადაწყვიტეს გასეირნება,ამიტომ ავტომობილი სახლში დატოვეს...მამაჩემი და თორნიკე ბავშვობის მეგობრები იყვნენ,სწორედ ამიტომ მომნათლა მან.ნიკორწმინდა იცი როგორი სოფელია?!მიუხედავათ იმისა რომ სოფელში მსგავსი დიდებული ტაძარია,ამ სოფლის თითოეული მაცხოვრებელი ნარკომანი ან ლოთია,თორნიკეც აქაურია.ადრე მამაჩემი ხშირად ეკამათებოდა ამის გამო,მაგრამ თორნიკეს არაფერი აინტერესებდა.ერთხელ ჩვენს სოფელში ჩამოვიდნენ.თორნიკეს ცოლი და სამი,არაჩვეულებრივი ბავშვი ჰყავდა,მაგრამ ნარკოტიკსა და მოსაწესვ ვერ ეშვებოდა.იმ საღამოს დალიეს,არაჩვეულებრივად მახსოვს მამაჩემი როგორი მთვრალი იყო,საკუთარი ხელით შევიყვანე საძინებელში.დილით კი სკოლიდან რომ დავბრუნდი,მკვდარი დამხვდა.თურმე სისხამზე თორნიკეს,მამაჩემს და კიდევ ორ მეზობელს ნარკოტიკი მიუღიათ,ნაბახუსევზე ლიკუ,ხვდები რამდენად დიდი შეცდომა დაუშვეს?!მესმის მამაჩემი იშვიათად იკეთებდა,მაგრამ თორნიკე?ის ხომ რეგულარული მომხმარებელი იყო,ნუთუ იმდენს ვერ მიხვდა რომ...ნუ რა აზრი აქვს.თორნიკე გათიშულა,მამას უნერვიულია და როგორც კი თორნიკე აზრზე მოვიდა მამაჩემი გადაბრუნდა.განერვიულებულ ნათლიაჩემს კი ოჯახი აუყრია და განერვიულებულზე მთელი ოჯახით სალოს კლდეს შეეჯახნენ,ვერავინ გადარჩა.ამის შემდეგ მღვდლად აღიკვეცა და დამსახურებული პიროვნებაცაა.ადრე ხმას არ ვცემდი,მამაცემის სიკვდილს მას ვაბრალებდი,მაგრამ ახლა ვხვდები რომ მამაჩემს ეს რომ არ სდომებოდა ვერავინ ვერაფერს დააძლებდა.ნათლიასთან კი ისევ არაჩვეულებრივი ურთიერთობა მაქვს...დაასრულა საუბრალი ანიმ და თვალჩრემლიან ლიკას გულაჩუყებულმა გადახედა.
-ანი,ეს ისეთი თემაა.ვწუხვარ...ამოთქვა ბოლოს და ქალს ჩაეხუტა.ცოტა ხანში სახლსაც მიადგნენ.ნაზი დიდი აღტაცებით შეხვდა ამ ამბავს და სასწრაფოდ შეახურა ღუმელი.ბავშვებსაც შეატყობინეს.ბოლოსათვის გიგი მოიტოვეს.
-მართლა,ტოო,აუუ და ჩვენ მოგვტეხეთ ხო პონტიდან.დღესვე დაგადგებით მთელი სასტავი და ნახეთ მერე თქვენ რა გიქნათ,ნაზიკოს უთხარი ლობიანები დამიცხოს,არ მიყვარს მე ხაჭაპურები...პასუხის თქმა არ დააცადა გოგონებს და მობილური გათიშა.
-ვითომ ჩამოვა?...სიცილით დაეკითხა ლიკა ანის და როგორც კი ნაზი ოთახიდან გასული დაიგულა მაშნვე ვნებიანად აკოცა ქალს ტუჩებზე.
-მოდი ოთახში ავიდეთ,თორემ კარგა ხანს აღარ გვეღირსება განმარტოვება...ვნებიანად უჩურჩულა გოგონას და მის ყურის ბიბილოს ძლიერად მოსდო კბილები.
-მე არ ვარ წინააღმდეგი...მაცდური ღიმილით გასცა პასუხი ქალს და მის მაისურს დაეპოტინა.სწრაფად აირბინეს კიბეები და საწოლზე გადაწვნენ.ვნებიანად ეალერსებოდნენ ერთმანეთის სხეულებს და სიამოვნებისაგან წამოძახილებს ვერ იკავებდნენ.მხოლოდ მაშნ იკადრეს საწლოლიდან წამოდგომა მანქანის ხმა რომ გაიგეს და სწრაფად მოემზადნენ ბავშვების დასხვედრად.ღიმილით ჩაირბინეს მეორე სართულის კიბეები და სიცილით შემოვარდნილ ბავშვებს ჩაეხუტნენ.გიგიმ სწრაფად გაარღვია ახლაგაზრდების ბრბო და ორივე გოგონა ღიმილით დაატრიალა ჰაერში.
-რა მაგრაია,ტოოო,აი ყველაზე კარგს და ყველაზე მაგარს გისურვებთ ორივეს.იცოდეთ თუ ხელის მოწერაზეც ასე მომტეხავთ,მოგტეხავთ ფეხებს და ნახეთ მერე როგორ უნდა ჩემი დავიწყება...მოჩვენებითი წყრომით მიმართა გოგონებს და შემდეგ ისიც ბრბომ გიტაცა.
-მიგვიშვი,ჩვენც გვინდა რომ მივულოცოთ...სწრაფად გამოხტა წინ ნეკა და გოგონებს ჩაეკრა.ყველა რომ მოისიყვარულეს ნაზის გაშლილ სუფას მიუჯდნენ და გემრიელად შეექცნენ რაჭულ ლობიანს.
-მეც მაქვს რაღაც სათქმელი...ღიმილით წამოდგა ნეკა სკამიდან და ანცად გადახედა მეუღლეს.კაცის სახეძე გაკვირვება გამოიხატა...მალე დეიდები გახდებით...ამის თქმა და მეორე გვრიტის წამოხტომა ერთი იყო.ძლიერდ ჩიკრა მეუღლე გულში და ორივე ლოყა დაუკოცნა მას.კიდევ ერთი სასიხარულო ამბავი და კიდევ ერთი ბედნიერი დღე მათ სამეგობროში.
ყველამ ერთად არაჩვეულებრივად გაატარეს ბოლო სამი დღე,ნეკას თავს ევლებოდნენ და თითქოს ცხრა თვის ორსული ყოფილიყო ყურადღებას არ აკლებდნენ.მაგრამ იძულებულები იყვნენ ქალაქში დაბრუნებულიყვნენ,სასამრთლოშიც შესატანია განცხადება და ხელიც მოსაწერი აქვთ,წინააღმდეგ შემთხვევაში ყველაფერი გართულდება...
-როგორც იქნა სახლში ვართ...ამოოხრებით მოთქვა ლიკამ და სავარძელზე მიესვენა.შემდეგ კი მავედრებელი მზერით შეხედა ანის.
-ხო,როგორც იქნა,ლიკუ დღეს მეზარება,ჩაპა ხვალ ამოვიყვანოთ სახლში,კარგი?...ისიც გვერდით მიუჯდა გოგონას და მის კათაში მოათავსა თავი.
-კარგი,თან მე უკეთესი აზრი მაქვს...მაცდურად წარმოსთქვა გოგონამ და ქალის სახეს საკუთარი სახე მიუახლოვა.
-ო,როგორ ვგიჟდები ამ ვნებიან მზერაზე?!ვერ ავიტან ასე სხვა ვინმეს რომ შეხედო...ჩურჩულით წარმოსთქვა ანიმ გოგონას ბაგეებს ეამბორ.ისე წამოიმართა სავარძლიდან რომ გოგონას ბაგეებს არ მოსწყდომია.აწრაფად გადააძრო მაისური სხეულიდან და შემდეგ მის კისერზე აასრიალა ხელები.სიამოვნებისაგან წამოძახილი ვერც ერთმა ვერ გააკონტროლა.რამოდენიმე წუთში ორივე მათგანი საწოლზე მოწყვეტით დაეცნენ და ვნების მორევში გადაეშვნენ.ცოტა ხანში საწოლზე,სუნთქვა აჩქარებულები იწვნენ და ერთმანეთს ძლიერად აჰკროდნენ.
-ლიკუ,ჯვარს ზეგ დავიწერთ,ხომ იცი?!...ჩაფიქრებულმა მიმართა გოგონას და ნიკაპზე მიაწება ტუჩები.
-აჰამ,ხვალ კაბების საყიდლად წავიდეთ,ანგელოზებივით უნდა გამოვიყურებოდეთ...ღიმილით ამოთქვა ლიკამ და გოგონას საფეთქელზე მიაწება ტუჩები.
-შენ ისედაც ანგელოზი ხარ,ჩემი ლამაზთვალება,ჩემი სიმშვენიერე,სილამაზე.რაც არ უნდა ჩაიცვა მაინც ლამაზი იქნები...ჩურჩულით წარმოსთქვა სიტყვები პირდაპირ გოგონას ყურთად და მის ყურის ბიბილოს კბილები დაასო.
-ხომ გითხარი,ნუ მკბენ ხოლმე თორემ სულ დაწითლებული მაქვს ყურის ბიბილოები...ამოიწუწუნა და თვალები მინაბა.
-კარგი,მე ახლა ავდგები,ვახშამს მოვამზადებ,შენ დაიძინე და მერე გაგაღვიძებ,დღეს ძალიან დაიღალე...თბილად წარმოსთქვა ანიმ და გოგონას საფეთქელზე აკოცა.შემდეგ კი მსუბუქი ნაბიჯით გავიდა ოთახიდან.ლიკამ კი თავისი ბალიში ძლიერად ჩაიხუტა და მორფეოსის სამყაროში გაემგზავრა.
მომდევნო დღეს დიკოსთან და ნეკასთან ერთად წავიდნენ საყიდლებზე.ლიკამ მარტივად აარჩია მსუბუქი,თავისუფალი კოქტეილის კაბა აი ანის ოცნების კაბის პოვნა კი რთული საქმე აღმოჩნდა.არც ერთი ვარიანტი არ მოსწონდა.ბოლოს მოკლე,წელში გამოყვანილი კრემისფერი კაბა ამოირჩია და მეჯვარეების კაბების ასარჩევად გასწიეს.სახლში გასავათებულები დაბრუნდნენდა სამზარეულოს მიაშურეს ცივი წყლის დასალევად.
-მეჯვარეები ხო,კარგი გოგონები არიან,მაგრამ პატარა გიგის მვანათლინოთ რაა...თხოვნით
მიმართა ოდნავ დამშვიდებულმა ლიკამ ქალს.
-კარგი აზრია,იმედია მისი მხოლოდ ოპტიმიზმი დაენათლება და სხვა არაფერი...ღიმილით ამოთქვა ქალმა და კიდევ ერთხელ ჩამოასხა წყალი,მარალ ჭიქაში.
-ანი,ექიმთან როდის წავალთ?...ინტერესით დაეკითხა გოგო და მისი პასუხის მოლოდინში გაისუსა.
-ცოტა მოვითმინოთ,ჯერ ეს სასამართლო და ხელისმოწერა გადავაგოროთ.მერე სწავლასაც დაიწყებ,თან აბიტურიენტი იქნები და ცოტა გაგვიჭირდება.მოვითმინოთ სულ ცოტა კიდევ და ყველაფერი რომ მოგვარდება მერე წავიდეთ,კარგი?
-კარგი,მთავარია ახლა მოგვარდეს ყველაფერი და ეგ მოესწერბა...ღიმილით ჩაილაპარაკა გოგომ და ანის ხელიდან ააცალა ნახევრად სავსე ჭიქა.შემდეგ კი ღიმილით გაკუსკუსდა სამზარეულოდან.
-ეეე,ეს უსამართლობაა...დაადევნა ღიმილით სიტყვები ქალმაც და უკან მიყვა გოგონას.ჩაპას მოსაყვანად წავიდნენ და საღამოს ერთად გაისეირნეს.სახლში გადაღლილები დაბრუნდნენ და პიდაპირ საწოლს მიაშურეს და დაღლილებს ტკბილად ჩაეძინათ.
დილით ძალით არცერთი ამდგარა,როგორც კი მაღვიძარის ხმა გაისმა,ორივე მათგანი სწრაფად წამოდგა ფეხზე და მზადება დაიწყო.
-იცოდე,მე პირველი შევდივარ სააბაზანოში...თითის აწევით წამოიყვირა ლიკამ და სწრაფად გაიქცა სააბაზანოსაკენ.
-მე უკეთესი იდეა მაქვს,ერთად ვიბანავოთ...ვნებიანი მზერა შეავლო მოკლე პენუარში გამოწყობილ გოგონას და სააბაზანოს კარებთან ატუზულ გოგონას მიუახლოვდა.
-მაგის დრო არ გვაქვს,მალე დიკო მოვა...ხმაწართმეულმა ამოიჩურჩულა ლიკამაც,რომელიც ქალის სიახლოვეს დაებნია და კოცნის მოლოდინში თვალები მინაბა...მაგრამ არაუშავს,ცოტა ვალოდინოთ...კვლავ თვალებდახუჭული ელოდა კოცნას და რეალობაში კარის ხმამ დააბრუნა.
-ჩემო თვალებხატულა,შენით დღის დაწყებას არ დავიწუნებდი,მაგრამ მართალი ხარ,მაგის დრო არ გვაქვს...სიცილით გამოსძახა სააბაზანოს კარებს მიღმა მდგარმა ანიმ და აშკარად წყალი მოუშვა.
-მაგის გამო დაგსჯი...მოჩვენებითი წყრომით ამოიტირა ლიკამ და სამზარეულოს მიაშურა,ყავის გასაკკეთებლად.მანამ სანამ ანი სააბაზანოდან გამოვიდა ლიკამ ჩაპას აჭამა კიდეც და ყავებიც გაცივდა.ბოლოს როგორც იქნა ინება ანიმ სააბაზანოდან გამოსვლა და ღიმილით გადახედა გოგონას,რომელიც სააბაზანოში ფრუტუნით შევიდა და ქალს ზედაც არ შეხედა.სასაცილოდ გადააქნია თავი ანიმ და შეგრილებული ყავა აიღო სამზარეულოს მაგიდიდან.გუშინ კი მოამზადა ვახშამი,მაგრამ ლიკას ისე საყვარლად ეძინა რომ გასაღვიძებლად ვეღარ გაიმეტა,ამიტომ თავადაც კომფორტულად შეუგორდა გოგონას და ტკბილად დაიძინა.ახლა შეაცხელა გუშინ მომზადებული „მუსაკა“ და ლამაზად გააფორმა თეფშებზე,იცის რომ ამ შემთხვევაში ლიკა საუზმეზე უარს ვერ იტყვის.მართალიც აღმოჩნდა,სააბაზანოდან გამოსულმა გოგომ,კერძი რომ შენიშნა მძიმედ გადაყლაპა ნერწყვი და სწრაფად გავიდა საძინებელში,მაგრამ ვერ მოითმინა და მაინც დაბრუნდა უკან.
-იცოდე,მხოლოდ იმიტომ შევჭამ რომ მშია,მაგრამ არც კი იფიქრო რომ შეგირიგდი...ამოაბრუნა ცალი ტუჩი და ძვლივს დამალული ღიმილით მიუჯდა მაგიდას.
-კარგი რა,ჩემო ლამაზთვალება,ჩემი ანგელოზი ვინ არის?...ეშმაკურად მიუგო ქალმა და კისერზე შემოჰხვია,გრძელი,ნატიფი თითები.ლიკა კი ჯიუტად არ იღებდა ხმას.მშვიდად ილუკმებოდა და ღიმილის შეკავებას ცდილობდა...კუს,გთხოვ რაა?იცოდე ჩავშლი ქორწილს და ნახე მერე...ანიმაც გაბრაზებული ტონით მიუგო ლიკას და მისი კისრიდან ხელების მოშორება დააპირა.მაგრამ გოგონამ არ მისცა ამის უფლება.ძლიერად ჩასჭიდა მის ხელებს თავისი და ქალის პირისპირ დადგა.
-გთხოვ,მითხარი რომ მეხუმრები,მითხარი რომ არასოდეს დამტოვებ,ხომ იცი რომ ერთადერთი ხარ,ვინც გვერდში მიდგას,მითხარი რომ არასოდეს გამიშვებ ამ ხელს და რომ სულ ძლიერად ჩამკიდებ ხოლმე როცა რთულ სიტუაციაში ჩავვარდები,ხომ იცი არა როგორ მიყვარს ეს ლამაზი თითები,გახსოვს რომ გითხარი ბებია მიყვებოდა-მეთქი,რომ ვისაც დიდი ხელები აქვს იმას დიდი გული აქვს,,მითხარი რომ გიყვარვარ...ემოციები მოეძალა გოგონას და ძლიერად ჩაეკრო ქალს,თან ცრემლებს გასაქანი მისცა.
-ჩუ,ჩემო თვალებხატულა,ჩემო სიცოცხე,გპირდები,არასოდეს გაგიშვებ ხელს,ახლა დამშვიდდი,ჩუ,ნუ ტირი საყვარელო...გოგონას ზურგზე თბილად დაასრიალებდა ხელებს და მის დამშვიდებას ცდილობდა.ცოტა ხანში ლიკამაც შეწყვიტა ტირილი და ქალის მერდზე მიკრული გაინაბა.
-ანი,წარმოგიდგენია?დღეს ხელს ვაწერთ.წელს სკოლაში დაოჯახებული მივალ,მალე პატარაც გვეყოება,ეს ხომ რაღაციტ ზღაპრულია არა?!მაგრამ მე ის მაშნებს რომ შესაძოა ყველაფერი თავზე დაგვექცეს,განადგურდეს და ჩვენც გაგვანადგუროს,მეშინია რომ ეს ბედნიერებაც წარმავალი აღმოჩნდება,რომ ისევ მარტო დავრჩები.
-ნუ ფიქრობ ამ სისულელეებზე,არაფერი მოხდება,ყველაფერი კარგად იქნება.ახლა ავდგეთ და კაბები ჩავიცვათ,თორემ მალე დიკო და ნეკა მოვლენ და დაგვალურჯებენ,მე კი არ მინა საკუტარ ხელის მოწერაზე დალურჯებული თვალით მივიდე...სწრაფად მოემზადნენ და თან კისკისით ესაუბრებოდნენ ერთმანეთს.მსუბუქი მაკიაჟი და არანაირი მაღლები,ორივე მათგანმა კედები მოირგო და ღიმილით გაუღეს კარი მეჯვარეებს.ზღაპრულად გამოიყურებოდნენ ოთხივენი,ნამდვილ ანგელოზებს გავდნენ,თანაც თაველები ისე უბრწყინავთ რომ ერთი შეხედვით მიხვდები თუ როგორი ბედნიერები არიან.ლიკას ახლა ორმაგად ჰგონია თავი ზღაპრის მეტნაკლებად მთავარი პერსონაჟი.
ქორწინების სახლში შესულმა ლიკამ თვალი ჯერ გიგის და თედოს მოჰკრა,ღიმილით მიესალმა მათ და მათ უკან მდგარ წყვილზე თვალი გაუშეშდა.ბიჭების უკან საზეიმოდ გამოწყობილი მისი დედა და მამა იდგნენ.ნიკოლოზს სახეზე მაინც ემჩნეოდა იმედგაცრუება მაგრამ თვალები ბედნიერებისაგან უბრწყინავდა.ცრემლებით აევსო თვალები ლიკას და ნელი ნაბიჯით გაემართა მშობლებისაკენ.თან ძლიერად ჰქონდა ხელი ანისათვის ჩაკიდებული და რაც უფრო უახლოვდებოდა მშობლებს კიდევ უფრო ძლიერად სჭიდებდა ხელს.
-არ გელოდით...მისალმების მაგივრად შეეცადა ცივი ტონით მიემართა მათთვის,მაგრამ არც ისე კარგად გამოუვიდა.
-ჩვენ ანიმ დაგვპატიჟა,დაგვირეკა და გვითხრა რომ შენთვის მნიშვნელოვანი იყო ჩვენი აქ ყოფნა...დაბნეულმა,თითქოს ჩურჩულით წარმოსთქვა ნიკოლოზმა ეს სიტყვები და დაბნეულობის დასაფარად თავი ძირს დახარა.
-შვილო,ჩვენ შენი მშობლები ვართ და ბუნებრივია ჩვენც გვინდოდა შენი ნახვა ამ მნიშვნელოვან დღეს,იმაზე ხომ საერთოდ გავგიჟდით როცა გავიგეთ რომ ჯვარი უჩვენოდ დაიწერე...ახლა დედამისი გამოვიდა სიტყვით.
-და ვინ ხართ თქვენ?!მშობლები,რომლებმაც ორიენტაციის გამო სახლიდან გამომაგდეს?უპატრონოდ გამომიშვეს სახლიდან და არც კი დაინტერესებულან თუ როგორ ვიყავი,ახლა რამ გადაგაწყვეტინათ ჩემი მონახულება?
-შვილო,ჩვენ უბრალოდ დაბნეულები ვივყავით,ანიმ გვაპატია,გთხოვ შენც გვაპატიე,ნუ გაგვწირავ იმისათვის რომ ერთადერთი ქალიშვილიც დავკარგოთ...თირილის პირას იყო მისული ქალი და შვილს თვალებში შესციცინებდა.
-ალბათ,ხვდებით რომ მიუხედავათ იმისა,გაპატიებთ თუ არა ჩვენს შორის ძველებური ურთიერთობა ვეღარასოდეს ვერ ჩამოყალიბდება.
-ვიცით,მაგრამ მართლა განვიცდით,ჩვენ გვინდა რომ გვ...სიტყვის თქმაც არ დააცალა მშობლებს,ძლიერად ჩაეხუტა ორივე მათგანს და ცრემლნარევი სიცილით დაუკოცნა ორივე მათგანს ლოყები.
-ნუთუ ფიქრობდით,რომ არ გაპატიებდით?რა სულელები მყავხართ,ხომ იცით რომ ძალიან მიყვარხართ.თან დღეს ჩემი ქორწილია მიხარია რომ ამ დღეს ჩემთან ატარებთ,ამით მეც და ანისაც საოცრად გვაბედნიერებთ...კიდევ ერთხელ გადაეხვია მას და ანის მადლიერი მზერით გადახედა.არ იცის რა უთხრა მის მშობლებს,მაგრამ ფაქტია რომ ისინიც ისევე მოაჯადოვა,როგორც თავად ლიკა.
ხელის მოწერის ცერემონიალი კარგად დასრულდა.ამის შემდეგ კი თავიანთი მცირე ამალით გაეშურნენ რესტორნისაკენ.ყველაზე მეტად ის ფაქტი გაუკვირადა ლიკას,რომ ანის დედა ქორწილში არ მოსულა.ანის კი ამაზე დიდი ყურადღება არ გაუმახვილებია.ქორწინების შემდეგ,თედომ,როგორც სამეგობროს დამსახურებულმა იურისტმა,სასამათლოშ სარჩელი შეიტანა და გოგონებს აცნობა რომ საქმის განხილვა დაახლოებით ერთ კვირაში დაიწყებოდა,მანამდე კი მითითებული გარეგნობის მიხედვით დამნაშავეების ძებნას დაიწყებდნენ.ეს თედოს მოთხოვნა იყო.სასიამოვნოდ დაღლილნი დაბრუნდნენ სახლში და პირდაპირ მიესვენნენ სავარძლებზე.
-მომავლა წელს,შენ რომ სკოლას დაამთავრებ,ნეკას რომ პატარა უკვე ეყოლება,სავარაუდოთ ჩვენც და იმედია გიგის და დიკოსაც მოარჯულებთ ვინმე,ერთად წავიდეთ კუბაზე,ვიცი რომ იქ ჩასვლა შენი ოცნებაა,ამიტომ ჩვენი ქორწინების წლის თავი იქ ავღნიშნოთ ჩვენს შერეკილებთან ერტად,კარგი?...ღიმილით ამოთქვა ქალმა და გვერდით მჯდარ გაბადრულ გოგონას თბილად აკოცა საფეთქელზე...ახლა კი დავიძნოთ,დღეს ძალიან დავიღალეთ,მომდევნო ერთი კვირა კი ჩვენს მყუდრო სახლში მოვიწყოთ თაფლობის თვე და არავინ გავაკაროთ აქაურობას.რა თქმა უნდა ჩაპას გარდა...დაამთავრა სათქმელი ანიმ და მას შემდეგ,რაც ლიკას საფეთქელზე აკოცა,ძლიერად ჩასჭიდა გოგონას ხელი და საძინებელში გაიყვანა.ძლიერად ეკვროდნენ ერთმანეთს და ტკბილად ეძინათ.
დილაადრიან ჩაპას ყეფამ გააღვიძათ,მაგრამ არც ერთმა მათგანმა ფეხზე ადგომა არ იკადრა,უბრალოდ გვერდი იცვალეს.ჩაპა კი მაინც არ წყვეტდა ყეფას.
-ლიკუ,აუ მიდი რა ადექი,აჭამე და მოდი მერე,გთხოვ რააა...მუდარით ამოიზმუვლა ანიმ და ბალიშზე უკეთესად მოათავსა თავი.
-ოოო,რატომ მაინცდამაინც მე?!...ბუზღუნით,მაგრამ მაინც წამოდგა ფეხზე და ცუგოს თვალებდახუჭულმა დაუყარა მისთვის განკუთვნილ ჭურჭელზე საჭმელი,შემდეგ კი კომფორტულად ჩაუგორდა ანის საწოლში და გაყინული ფეხები მის ფეხებში ახლართა.
-როგორ გაყინულხარ,მოდი ჩაგეხუტო და გაგათბობ,ჩემი ლამაზთვალება,ჩემი სიხარული...სითბოთი გაჟღენთილი ხმით ამოიჩურჩულა ქალმა და უფრო ძლიერად ჩაიხუტა გოგონა.
-დღეს არ ავდგეთ რაა...მუდარით ამოთქვა გოგონას სიახლოვით გაბრუებულმა ლიკამ და მას შემდეგ რაც ქალის კისერში მოაკალათა თავი,საძილე ართერიაზე ეამბორა.
-პირადათ მე არანაირი პრობლემა არ მაქვს...ვნებიანი ტონით უპასუხა გოგონას და მის ფეხზე მსუბუქად აასრიალა ხელი.
-ანი,ნუ მაიმუნობ,მეძინება...წყრომით მიუგო ლიკამ ტრფობის ობიექტს,მაგრამ მის ხმაში მაინც შეინიშნებოდა ის რომ ნელ-ნელა გოგონას ღიმილი ეპარებოდა.ანი,მოხერხებულად მოექცა ზემოდან გოგონას და ცოტა ხნით მის,ძილისაგან დასიებულ ბაგეებს დააჩერდა,შემდეგ კი მსუბუქად ეამბორა მათ.რამოდენიმე წამში ორივე მათგანი განცხრომას მისცემოდა.
ეს ერთი კვირაც სასიამოვნოდ გალიეს.სიმყუდროვე მხოლოდ სასამართლოს უწყებამ დაურღვიათ,რომელიც ლიკას მომდევნო დღით სასამართლოში მისვლის აუცილებლობას ატყობინებდა.
-ანი,იქნებ არ ღირს,ჰა,იქნებ ახლავე გამოვიტანოთ საჩივარი და ყველაფერი ისე დავტოვოთ როგორც არის....ანერვიულებულმა მიგო ქალს და სავარძელზე დაჯდა სუნთქვის დასარეგურილებლად.
-ლიკუ,ჩემო თვალებხატულა,ნუ სულელობ,გახსოვს როგორ იყავი?შენ სიკვდილს ებრძვოდი საყვარელო,იმის გაფიქრებაც კი არ მინდა შენ რომ რამე მოგსვლოდა რას ვიზამდი,წარმოგიდგენია მაგ არა***ებმა რამდენი რამე დაგვიშვეს?ამას ვერ შევარჩენთ.დაფიქრდი,კიდევ რამდენი გოგონას სიცოცხლეს გადაარჩენ.შენი ამ საქციელით,შენ წაახალისებ ყველა იმ გოგონას ვინც მსგავს სიტუაციაშია,რომ იბრძლონ საკუთარი უფლებების დაცვისათვის და არვის მისცენ უფლება ისინი შელახონ.ლიკა,დაფიქრდი,თუ გგონია რომ არასწორად ვიქცევით შეგვიძლია გავჩერდეთ,უბრალოდ დაუკვირდი,შენ იქნები ერთ-ერთი პირველთაგანი რომელიც სხვას სტიმულს მისცეს...გოგონას წინ ჩაიმუხლა და მისი ხელი ძლიერად მოათავსა თავისაში.ძლიერად მოუჭირა მის თითებს თავისი და ამით აგრძნობინა რომ მუდამ მის გვერდით იქნებოდა.
-მართალი ხარ,იმ არა***ებს თავისი მიეზღვევათ.ჭკკუას ისწავლიან.ამას გავაკეთებ,აუცილებლად გავაკეთებ...თავდაჯერებული კილოთი წარმოსთქვა ლიკამ და ანის ძლიერად აკოცა ლოყაზე...მაგრამ ახლა,მე და ჩაპას ძალიან გვინდა ნაყინი,ოღონდ შოკოლადის.ასე რომ მოემზადე და გარეთ გავიდეთ,მანამ სანამ სერიოზულ შარში არ გაგვიყვია თავი,უკანასკნელი მშვიდი დღით დავტკბეთ.მხოლოდ მე,შენ და ჩაპა...ღიმილით წამოიძახა ლიკამ და საძინებელში შესულმა პირდაპირ კარადისაკენ გასწია.
როგორც ყოველთვის შოკოლადის ნაყინები იყიდეს და წყნარად დაუყვნენ ქუჩას.ენერგიული და ცელქი ჩაპაც კი მშიდათ,ხმისამოუღებლად მიჰყვებოდა გოგონებს და არც ერთ უსახლკარო ძაღლს არ ტოვებდა უყურადღებოთ.ქუჩაზე სიწყნარე იყო გამეფბული,იშვიათად თუ ცაივლიდა ვინმე.გოგონები კი უხმაუროდ მიუყვებოდნენ ტროტუარს და უაზროდ იღიმოდნენ.არც ერთი მათგანი არ იღებდა ხმას.ორივეს მთავარი საფიქრალი ხვალინდელი სასამართლო იყო,ორივე მათგანი შფოთავდა და ღელავდა იმ მომალის გამო,რომელიც სავარაუდოთ უამრავი წინაღობით იქნებოდა სავსე.ფიქრობდნენ მომავალზე და მიუხედავათ იმისა რომ თავს მხოლოდ კარგზე ფიქრს აძალებდნენ,გულისა და გონების ყველაზე მალულ,ბნელ კუნჭულებში მაინც ფიქრობდნენ ცუდზე.ფიქრობდნენ და აშნებდათ ის ფაქტი,რომ შეიძლებოდა მათი უფლებები შელახულიყო და შესაფერისი კვალი ვერ დაეტოვებინათ.ერთმანეთს გადახედეს და უთქმელად მიხვდნენ ყველაფერს.ძლიერად ჩასჭდა ანიმ ლიკას ხელი და მზერით ანიშნა,შენს გვერდით ვარო...მიუყვებოდნენ გზას და ფიქრობდნენ მხოლოდ იმაზე,რომ მიუხედავათ ყველაფრისა მაინც ძალიან გაუმართლათ ამ ცხოვრებაში,რადგან ერთმანეთი იპოვეს და არასოდეს გაუშვებენ ერთმანეთს იმ ხელებს,რომლებიც ახლა ძლიერად ჩაეჭიდათ ერთმანეთისათვის...
******
დილა დაზაბულათ დაიწყეს.ხელის კანკალით ჩაიცვეს ტანთ და ყავა დალიეს.ჩაპა ასაუზმეს,მაგრამ თავად არცერთს არ ჰქონდა მადა.ხმის ამოუღებლად ეჭირათ კვლავ ერთმანეთის ხელები და მოუთმენლად ელოდნენ თედოს,რომელიც გოგონებს სასამართლოში წაიყვანდა და მათ უფლებეს დაიცავდა.
სასამართლოს შენობის წინ იდგნენ და შესვლას ვერ ბედავდნე.ბოლოს ლიკამ ძლიერად აკოცა ქალს ბაგეებზე და თავდაჯერებული ღიმილით შეაბიჯა შენობაში...
სასამართლო დუნედ მიმდინარეობდა.მოსამართლე აშკარად უარყოფით დამოკიდებულებას ავლენდა.შუა პროცესისას მოპასუხე მხარის ადვოკატმა ლიკა დასაკითხად გამოიძახა.ანერვიულებული,ხელების სრესით გამოვიდა გოგონა და ტრიმუნისაკენ გაემართა.კიდე ერთხელ გადახედა ანის და მისმა მზერამ ოდნავ დაამშვიდა.
-დაიფიცეთ რომ იტყვით სიმართლეს და არაფერს სიმართლის გარდა...გაისმა სამართალდამცავის გამყინავი ხმა.
-ვფიცავ,რომ ვიტყი სიმართლეს და არაფერს სიმართლის გარდა...ამოთქვა მტკიცე ხმით,ყოველგვარი კანკალის გარეშე და ტავადც გაუკვირდა საიდან მიეცა ამდენი გამბედაობა.
-მაშ ასე,თქვენს მიერ შემოტანილ განცხადებაში თქვენ წერთ რომ,როდესაც მეგობრის გამოფენიდან ბრუნდებოდით ჩიხში სამი მამაკაცი დაგხვდათ და მათ თქენ ფიზიკური ზიანი მოგაყენეს,ადასტურებთ ამ ფაქტს?
-დიახ,მართალია...გაუბედავად წარმოსთქვა გოგონამ.იმ სშინელი საღამოს გახსენება არც კი უნდოდა.
-არის ვინმე,ვინც თქვენს სიტყვებს დაადასტურებს?
-ის მამაკაცი,რომელიც საავადმყოფოში მიმიყვანა,სწორედ მან მიპოა იმ ჩიხში,მამაკაცს პირადათ ესაუბრა ჩემი მეუღლე,ანი...კიდე უფრო ტავდაჯერებულმა გამოაცხადა გოგონამ და ბოლოს იტყვა ხაზგასმით წარმოთქვა.
-გაქთ თუ არა თქვენ და ქალბატონ ანის,ხელი მოწერილი?
-ვაპროტესტებ...წამოიყვირა თედომ და როდესაც მოსამართლის ნიშანი მიიღო სწრაფად წამოდგა ფეხზე...ეს ჩემი დაცვის ქვეშ მყოფის პირადი ცხოვრებაა და სასამართლოს არ აქვს უფლება მასში ჩაერიოს.
-პროტესტი მიღებულია...მტკიცედ თქვა მოსამართლემ და ადვოკატს ანიშნა დაკითხვა გაეგრძელებინა.
-კარგით,მაშინ ასე გკითხავთ,სად იმყოფებოდა ამ დროს თქვენი მეუღლე?
-სამსახურში,სამწუხაროდ შვებულება დროზე ადრე დაუმთვრდა და იძულებული გახდა სამსახურში გასულიყო.
-თქვენი აზრით რატომ აწიეს ჩემი დაცვის ქვეშ მყოფებმა თქვენზე ხელი?
-სავარაუდოთ,არა დარწმუნებული ვარ ეს ჩემს ორიენტაციას ეხება.ზოგადათ ქართული მენტალიტეტის მქონე ხალხი,მითუმეტეს მამაკაცები ლესბ****ებს ადამიანებად ვერ აღიქვამენ.
-ანუ,გინდათ თქვათ რომ თავად გააღიზიანეთ ისინი?
-არა,მე ამას...
-ბატონო მოსამართლე,ყველაფერი მარტივადაა,ამ ორმა ქალბატონმა,გადაწყვიტეს რომ ჯერ თავად გაეღიზიანებინათ ადამიანები,რომლებიც ერის გარყვნას ვერ აიტანდნენ,შემდეგ კი გეგმები დასახეს და დარწმუნებული იყავით მალე ზიანის ანაზღაურებასაც მოითხოვენ.დარწმუნებული ვარ ყველაფერი ამ გოგონამ და მისმა პარტნიორმა დაგეგმეს...ამაყად გამოაცხადა ადვოკატმა და მოსამართლისაკენ ხელებგაშლილი შებრუნდა.
-მოსამართლეს ვთხოვ,მტკიცებულებების გარეშე,ნუ გამოიტანს დასკვნას.ჩემი დაცვის ქვეშ მყოფთ,არანაირი მატერიალური პრობლემა არ გააჩნიათ,თავად შეგიძლიათ ნახოთ...საქაღალდიდან რამოდენიმე თაბახის ფურცელი ამოაცურა თედომ და მოსამართლეს დაუწყო წინ...ეს ქალბატონი ანის,სახელფასო შეთანხმების ასლია.როგორც ხედავთ მისი ხელფასი საკმაოდ სოლიდური და მსგავსი ქმედების არანაირი საფუძველი არ ჰქონდა,მითუმეტეს რომ ჩემს კლიენტს მსგავსი არაფერი დაუწერია განცხადებაში...მაყად წარმოსთქვა კაცმა და მოპასუხე მხარის ადვოკატს გადახედა.
-შენიშვნა მიღებულია.მოპასუხე მხარის ადვოკატს ვთხოვ დაბრძანდეს,მოსარჩელე მხარის ადვოკატს კი ვთხოვ დაკითხვა გააგრძელოს...დინჯი ნაბიჯით გაემართა გაბრიელი საკუთარი მაგიდისაკენ,თან სახეზე უკმაყოფილება ემჩნეოდა.თედო კი ღიმილით გაემართა ლიკასაკენ.
-ქალბატონო ლიკა,გთხოვთ კიდევ ერთხელ მოგვიყევით რა მოხდა იმ საღამოს,როდესაც საავადმყოფოში აღმოჩნდით.
-დიანას,ჩემი მეგობრის,გამოფენიდან ვბრუნდებოდი და გადავწყვიტე გამსეირნა,ჩიხში შევუხვიე და მაშინ დავინახე ისინი,უფრო სწორად ჯერ მხოლოდ ერთი იყო,შემდეგ დანარჩენებიც მოვიდნენ,მერე რაღაცას ამბობდნენ და მე გაქცევა დავაპირე,მაგრამ დამიჭირეს და,მერე აღარაფერი მახსოვს.საავადმყოფოში გავიღვიძე...დაკითხვა კიდევ კარგა ხანს გაგრძელდა.პროცესი მოსამართლის სიტყვებმა დაამთავრა.
-სასამართლოს პროცესი გაგრძელდება ერთ კვირაში...ლიკამ ამოისუნთქა და როგორც კი ოთახიდან გავიდა ძლიერად ჩაეხუტა ანის.გარშემო ყველაფერი გაქრა,არსებობდნენ მხოლოდ ლიკა და ანი...
-როგორ ფიქრობ,არსებობს შანსი რომ პროცესი ჩვენს სასარგებლოდ დასრულდეს?...უკვე საათნახევარი გავიდა მას შემდეგ რაც გოგონები სახლში დაბრუნდნენ და ამ დროის მანძილზე ხმა არ ამოეღოთ.მხოლოდ ახლა გაბედა ლიკამ კითხვის დასმა და მომლოდინედ შეაჩერდა ქალს,რომელიც გოგონას სიტყვებმა გამოიყვანა ბურუსიდან.
-დარწმუნებული ვარ ლიკუ,თედო არაჩვეულებრივი ადვოკატია,ჩვენც მხოლოდ სიმართლეს ვამბობთ,ყველაფერი მოსამართლეზეა დამოკიდებული,მითუმეტეს რომ მოპასუხე მხარის ადვოკატი გამოცდილი კაცი ჩანს,ამასთან აშკარა უარყოფით დამოკიდებულებას ამჟღავნებდა ჩვენს მიმართ...
-არა მარტო ის,მოსამართლესაც სახეზე ეხატა ყველაფერი,დიდათ კმაყოფილი არ უნდა ჩანდეს იმ ფაქტით რომ ჩვენი საქმე მას მიჰყავს.გულზე არც ჩვენ და არც ჩვენი ბედი არ უნდა ეხატებოდეს...ამოიფრუტუნა ლიკამ და ქალის თითებში ახლართა თავისი თიტები.
-ლიკუ მიყვარხარ,რაც არ უნდა მოხდეს.წავაგებთ თუ მოვიგებთ პროცესს,მინდა იცოდე რომ მიყვარხარ და შენ ჩემს ცხოვრებაში ის ერთადერთი და განუმეორებელი სიყვარული და საწაული ხარ,მხოლოდ ერთხელ რომ განვიცდით ცხოვრებაში...ჩურჩულით ამოთქვა ანიმ და გოგონას კისერს მსუბუქად მიეალერსა.ალერსითვე უპასუხა ლიკამაც და ქალის ნაზ თმებში შეაცურა ხელები.თავი ზევით ამოაწევინა და მის ბაგეებს დააკვდა.ნაზად და სათუთად ეალერსებოდნენ ერთმანეთს,ერთმანეთის სიახლოვით ტკბებოდნენ.
-მამაშენი რატომ არ მოვიდა?...როდესაც ერთმანეტის ალერსით და სიახლოვით დატკბნენ,ანიმ სასურველი კითხვა დაუსვა გოგონას და მის მოშიშვლებულ მკერდზე მოხერხებულათ მოათავსა თავი.
-დედას წნევა ჰქონია,ძალიან ნერვიულობს ჩემს გამო,მამამ დამირეკა და მითხრა რომ ვერ მოვიდოდა.სანახავი არც არფერი იყო,რაც მტავარია შენ იქ იყავი...ნელა დაუსვა თვალებდახუჭულს ხელი თავზე და ფართოდ დაამთქნარა...მეძინება...გამოაცხადა ამაყად და საწოლის ბოლოში გაწოლილ,ტკბილად ჩაძინებულ ცუგოს ფეხი დაუსვა.ტაომ დააყარა სიამოვნებისაგან.კიდევ ერტხელ დახედა მის მკერდზე ჩაძინებულ გოგონას და თავადაც გამოეთიშა სამყაროს.
დილა ამჯერადაც დაძაბულად დაიწყო,ჯერ კიდევ ვერ მოეხერხებინათ იმ ყოველივეს გადახარშვა რაც გუშინ მოხდა.მიუხედავათ იმისა რომ შემდეგი სხდომა ერთ კვირაში გაიმართებოდა ორივე მათგანი მოუთმენლად ცქმუტავდა და მხოლოდ მოსამართლის სავარაუდო გადაწყვეტილების შესახებ ფიქრობდა.
-ანი,მოდი დღეს ჩემებს გავუაროთ რა?თან ბავშვებსაც ვთხოვოთ რომ წამოვიდნენ,ხომ იცი დედას როგორ გაუხარდება?...წამოაყენა დიდებული იდეა ლიკამ და საკუთარი იდეით კმაყოფილმა გადახედა ქალს.
-კი,ოღონდ წინასწარ დარეკე და გააფრთხილე რომ ისეთი ნამცხვარი მოამზადოს როგორიც ამასწინათ...ღიმილითვე შეაგება პასუხი გოგონას და განაბულ ცუგოს,რომელიც ამ დროის მანძილზე გასუსული იჯდა მათ პირდაპირ,მსუბუქად გადაუსვა თავზე ხელი.
-ძალიან მაგარი აზრია,მე ბავშვებს დავურეკავ...ლოყაზე მოწყვეტით აკოცა ანის და სახლის მობილურისაკენ გაემართა.ცოტა ხნით ფილმს უყურეს,შემდეგ მოემზადნენ.რამდენიმე წუთში თედოს ზარი შემოვიდა და ისინიც სწრაფად გაემართნენ კარისაკენ.
-დედი როგორ გამახარეთ,შემოდით,შემოდით,მამაშენი საძინებელშია ახლავე დავუძახებ და გამოვა...სწრაფად მიეფერა სტუმრებს და აჩქარებული ნაბიჯით გაემართა ნიკოლოზის დასაძახებლათ.ამ სახლში მას შემდეგ არ დაუდგამს ლიკას ფეხი,რაც მამამისმა აქედან გააგდო.ახლაც თვალწინ დაუდგა ის დღე და ცრემლი ჩაუდგა თვალებში.ანიმ გოგონას ასეთი ცვლილება რომ შეეამჩნია,ძლიერად ჩასჭიდა ხელი ტრფობის ობიექტს და მსუბუქად გაუღიმა.ქალის ამ ქცევამ თითქოს გამბედაობა შეჰმატა ლიკას.სწრაფად მოიშორა ცრემლები და ღიმილით მიუბრუნდა ბავშვებს.
-შემოდით,მისაღებში დაველოდოთ მამას...ყველას დიდ,ლამაზად გაწყობილ ოთახში შეუძღვა და თავადაც მათ გვერდით მოკალათდა.ნიკოლოზიც მალე გამოვიდა ოთახიდან.საღამო თბილ და მეგობრულ გარემოში წარიმართა.ნეკამ რამდენიმე რჩევაც მიიღო უკვე გამოცდილი დედიკოსაგან.რაც შეეხება გიგის ბატონ ნიკოლოზთან ბევრი საერთო აღმოაჩინა და მთელი საღამო რჩეულ გუნდს განიხილავდნენ.არც სხვა საკითხები გამორჩენიათ.რაც შეეხება დიკოს,მან თავი ლიკას ფოტოების თვალიერებით დაიკმაყოფილა.ჩაპა ფანჯრის ქვეშ მოკალათებულიყო და ხალხის ზუზუნს ყურადღებას არ აქცევდა.მშვიდათ თვლემდა და დრო და დრო სიამოვნებისაგან წამოიკრუსუნებდა ხოლმე.
-კარგი ვქენით რომ წამოვედით,დედაშენი არაჩვეულებრივი მზარეულია,ახლა ვხვდები როგორ ამზადებ ასეთ გემრიელ კერძებს.მაგრამ შენი გამომცხვარი ნამცხვრები მისას ვერ შეედრება...ღიმილით მიუგო გოგონას ანიმ და მის ხელს ტუჩები მსუბუქად მიაწება.
-ხო?!ხოდა საერთოდ აღარ გაგიკეთებ ნამცხვარს და ირბინე ყოველ კვირა დედაჩემთან...მოჩვენებითი წყენით გაბუსხა ტუჩები ლიკამ და მზერა ქალის მზერის საპირისპიროდ მიმართა.
-პირადათ მე არანაირი პრობლემა არ მაქვს...ღიმილით ჩაერთო მათ საუბარში შეუმჩნევლად მოახლოვებული ქალი და ღიმილით მიეფერა ანის.
-ხოდა გყავდეთ ერთმანეთი,მე ხმა არ გამცეთ საერთოდ...დედას და მეუღლეს გამოშორდა და დიკოსთან მივიდა.
-ვითომ ძალიან გაბრაზდა?...დანანებით შეეკითხა ანი დედამთილს და ლიკას თვალი გააყოლა.
-არა,დაბადებიდან ასეთი აფერისტია შვილო,ახლა მითხარი თაფლობის თვის გატარებას თუ აპირებთ?
-იცით,ამაზე არ გვიფიქრია,იმდენი რამ გადაგვხვდა თავს რომ არ გვეცალა,თქვენ ხომ არ იცით სად უნდა წასვლა?
-პატარაობიდან იტალიაში მოგზაურობაზე ოცნებობდა,მაგრამ ამ ბოლო პერიოდში ჩემი პატარა გოგო ძალიან შეიცვალა...გულდაწყვეტილმა ამოიოხრა ქალმა და ანის შეაჩერდა.
-მესმის თქვენი,რთული ერთადერთი ქალიშვილისაგან მსგავსი რამის მოსმენა,მაგრამ,ის გაიზარდა,ხანდახან მეც კი მიკვირს იისეთ რამეს იტყვის ხოლმე.როდესაც გავიცანი პატარა,საკუტარ თავში გაურკვეველი გოგონა იყო.ახლა,ახლა კი გაზრდილი და ჩამოყალიბებული ქალია,რომელიც ცხოვრების სირთულეებთან შეაჯებისათვის მზად არის.მისით უნდა ამაყობდეთ.ბევრი ადამიანი ვერ ახერხებს საკუთარი თავის აღმოჩენას...ჩაამთავრა მონოლოგი(ვიცი რომ შეუფერებელი სიტყვაა,რადგან მონოლოგი საკუთარ თავთან საუბარს ნიშნავს,მაგრამ სხვა ვერაფერი მოვიფიქრე)ანიმ და აცრემლებულ ქალს დამაიმედებელი ღიმილით გადახედა და მსუბუქად აუსვ-ჩაუსვა ხელი მხარზე.
-ჩემი გოგონა შენთან ბედნიერი იქნება,დარწმუნებული ვარ რომ მას მოუფრთხილდები,ვხედავ როგორ ძლიერ გიყვარს ის,გმადლობ,გმადლობ იმისათვის რომ ყველაზე მძიმე მომენტში,მაშნ როდესაც მე მის გვერდში არ ვიყავი,ის მარტო არ დატოვე...ძლიერად ჩაეხუტა ანის ქალი და ხელები ზურგზე შემოაჭდო.
-დაწყნარდით თორემ ლიკამ რომ დაგინახოთ ინერვიულებს,ჩშშ,დამშვიდდით...ისიც ძლიერად მოეხვია ქალს და მისი დამშვიდება დაიწყო.შმდეგ ფრტილად ააწევინ თავი მისი მხრიდან და ცრემლები ხელის გულით მოწმინდა.შემდეგ კი სანამ ვინმე ქალის ცრემლებს შეამჩნევდა სამზრეულოში გაიყვანა.
სწრაფად გაიწურა ერთი კვირა, სულ მალე გოგონები ისევ სასამართლოს შენობის წინ იდგნენ და აღელვებულნი ერთ ადგილას ცქმუტავდნენ მოსამართლის მოსალოდნელ გადაწყვეტილებაზე ფიქრისგან,თან ერთმანეთისათვის ძიერად ჩაეჭიდათ ხელები და არაფრის დიდებით არ აპირებდნენ ერთმანეთთან დაცილებას.სასამართლოს წინ ჟურნალისტები რომ შენიშნეს,გაიფიქრეს რომ ალბათ მათი სხდომისდა პარალელურად კიდევ ვინმე,ცნობადი სახლის სასამართლო იყო და სწორედ ეს გახდა მიზეზი ხალხის მსგავსი ინტერესისა.მაგრამ ყველა მათგანი რომ მათკენ გამოეშურა და თან ერთხმად დაიწყეს გაუკვეველი კითხვების დასმა,სწორედ მაშინ გაიაზრეს რომ მათი საქმე იმაზე უფრო მეტად გახმაურდა ვიდრე ელოდნენ.თედოსა და გიგის დახმარებით როგორღაც მოახრეხეს და შენობაში შევიდნენ და სწრაფად გაეშურნენ იქ მდგარი მოპასუხე მხარის ადვოკატისაკენ.
-ხომ არ იცით საიდან გაიგო პრესამ ამ პროცესის შესახებ?...მისალმების მაგივრად,კითხვით მიმართა გიგიმ გაოცებულ მამაკაცს და პასუხის მოლოდინში ადგილზე გაშეშდა.
-თქვენ წარმოიდგინეთ და არა,ჩემი დაცვის ქვეშ მყოფებს სულაც არ აწყობდათ მსგავსი აჟიოტაჟის ატეხვა ამ საქმის გარშემო,რასაც თქვენზე ვერ ვიტყვი.
-გინდათ თქვათ რომ ეს ყოველივე ჩვენი მოწყობილია?...ბრაზს ვეღარ მალავდა გიგი.სწორედ ამ დროს დარბაზიდან პოლიციელი გამოვიდა და მოსარჩელე და მოპასუხე მხარეები გამოიძახა.
-ფაქტია მიზეზი სხვას არავის გააჩნდა...პასუხის დაბრუნება აღარ ახადა მამაკაცს და მის გვერდით მდგარ მამაკაცებთან ერთად სხდომათა დარბაზში შეაბიჯა...
სხდომა ყველასათვის მოულოდნელად მალე დამთავრდა.დარბაზში ამჯერად რეპორტიორთა და სექსუალური ორიენტაციის გამო ძალადობის მსხვერპლებით იყო გადაჭედილი.ყველა მათგანი მოუთმენლდ ელოდა მოსამართლის გადაწყვეტილებას.ლიკა მხოლოდ ანის უყურედა,უყურებდა ქალის იმედით აღსავსე თვალებს და თავადაც იმედით ივსებოდა.იცოდა რომ თუ ქალი მის გვერდით იქნებოდა სასამართლო პროცესის წაგებაც კი მეორეხარისხოვანი გახდებოდა.ანი მშვიდი ღიმილით შეჰყურებდა აღელვებულ გოგონას და მისი აკანკალებული სხეულის შემჩნევის თანავე მოუთმენლად,ყოველგვარი მორიდების გარეშე გაემართ მისკენ.ძლიერად ჩასჭდა ხელი და მზერით აგრძნობინა რომ რაც არ უნდა მომხდარიყო მასთან იქნებოდა.ახლა მოსამართლის გადაწყვეტილებას აღარცერთვისათვის ჰქონდა აზრი,მთავარია რომ ჰყავდათ ერთმანეთი.
-სასამართლომ მიიღო გადაწყვეტილება,რომელიც ითვალისწინებს,დავით გოცირიძის,ირაკლი აბუთიძის,სანდრო დვლიასა და ბექა ხეცურიანის სამიდან-ხუთ წლამდე თავისუფლების აღკვეთას,ძალადობისა და მორალური ზიანის მიყენებისათვის,მოქალაქე ლიკა ბაკურაძეზე.გადაწყვეტილება საბოლოოა და არ ექვემდებარება განხილვას...მოსამართლემ ჩაქუჩი ძლიერად დაჰკრა მაგიდას და ფეხზე წამოდგა.მანამ სანამ დარბაზიდან გავიდოდა მალულად და ყველასათვის შეუმჩნელად მსუბუქად გაუღიმა გოგონებს და ასევე შეუმჩნევლად დაუკრა თავი.
-ლიკუ გესმის საყვარელო?გავიმარჯვეთ,ჩვენ ეს შევძელით...გახარებული ანი ძლიერად ჩაეკრა ლიკას და მოუთმენლად დაეწაფა მის ბაგეებს.შეუმჩნეველი არ დასჩენიათ მოსამართლის ჟესტი და თავადაც მსუბუქი ღიმილით უპასუხეს მას.ყველა გახარებული იყო.
-აქედან ყველა რესტორანში მივდივართ.დღეს ტელი რესტორანი თავზე უნდა დავიმხოთ...ხმამაღლა შესძახა გიგიმ და ლიკას კიდევ ერთხელ ძლიერად გადაეხვია...ახლავე დაურეკეთ ბატონ ნიკოლოზს.მოემზადოს და აქედან პირდაპირ მას გავუვლით...ღიმილით გააგრძელა საუბარი,უფრო ყვირილი გიგიმ და ზიზღნარევი მზერით გადახედა ოთხ მამაკაცს რომლებიც პოლიციის თანმხლებით გაიყვანეს ოთახიდან.მალე ლიკას მშობლებთან ერთად ისხდნენ რსტორანში და გაბადრულნი ილოცებოდნენ.სახლში გვიან მოუხდათ დაბრუნება ოდნავ შეაზარხოშებულნიც იყვნენ და უაზროდ გაღიმებულნი ჩამოსხდნენ სავარძელზე,რომლიც ამ დრომდე სახლში მყოფ ცუგოს მიესაკუთრებინა.
-ანი,გახსოვს რას შემპირდი?...ინტერესით შეხედა ქალს და ეშმაკურად გაიცინა.
-მე ბევრ რამეს შეგპირგი ლიკუ,კონკრეტულად რაზე მეუბნები?
-ბავშვზე,ხომ მითხარი როგორც კი სასამართლო დამთავრდება გინეკოლოგთა მაშინვე მივალო?
-კარგი,ხვალ სამსახურში აუცილებლად უნდა წავიდე,შესვენებაზე გმოგივლი და ჩემს ნაცნობ ექიმთან წავიდეთ,კარგი?...დამაიმედებელი,თბილი მზერით გადახედა გაბადრულ გოგონას და მის ვნებიან ამბორს თავადაც კოცნით უპასუხა.
-მიყვარხარ,ანი,ყველაზე და ყველაფერზე მეტად მიყვარხარ...ამოიჩურჩულა ქალის ბაგეებთან ლიკამ და კიდევ უფრო ძლიერად მოქაჩა თავისაკენ.
-მეც,ლიკუ,შენ ჩემი ცხოვრების ყველაზე ნათელი წერტილი ხარ,ჩემი ერთადერთი,ჩემი ტკბილი და პატარა გოგო.ახლა კი მაკოცე ისე,თითქოს ეს პირველი დ უკანასკნელი ყოფილიყოს...ვერდაოკებული ვნებით ეძგერა გოგონას მკერდს და სწრაფად შეუხსნა შარვლის ელვა შესაკრავი,თან პარალელურად მის მოშიშვლებულ ზურგზე დაასრიალებდა ხელებს.ლიკამ ქალის პერანგის ღილების შეხსნა დაიწყო და ბიუსჰალტერის შეაკრავს დასწვდა,მალე საძინებელ ოთახში,ფართო საწოლზე დაწოლილნი ერთმანეთს ნაზად და ამავდროულად მოუთმენლად ეალერსებოდნენ.ძლიერად ეფერებოდნენ ერთამანეთს და სიამოვნებისაგან ხმებს ვერ იმორჩილებდნენ.სიახლოვისაგან დამტკბარნი ერთმანეთის ალერსით ვეღარ ძღებოდნენ.რამდენიმე წუთში,ორივე მათგანი მძიმედ სუნთქავდა,ფრთხილად გადაიწია ლიკა ქალისაკენ და მის ბაგეებს კიდევ ერთხელ ეამბორა.თითქოსდა მართლად უკნასკნელი ყოფილიყო მათთვის.
დილით კვლავ ლიკას თბილმა ხმამ გააღვიძა ანი,ამჟერადაც სასიამოვნო სურნელი ტრიალებდა სახლში,ყავის და რაღაც საუცხოო კერძის.
-ანი,ადექი რა,თორემ გაცივდა საჭმელი,ყავაც,მიდი თორემ სამსახურში დაგაგვიანდება,ანი!...ბოლოს ყურის ძირში ემბორა ქალს და მისი სიამოვნებისაგან მინაბული თვალები რომ დალანდა ეშმაკურად ჩაეღიმა.ქალმა მწარედ დაასო კბილები გოგონას ნიკაპს და შემდეგ სველი კოცნა დაუტოვა იმავე ადგილას.
-ანი,ხომ გითახრი არა მტკივა მეთქი,მიდი ახლა ადექი და მოემზადე...გაბუსულმა უსაყვედურა ქალს და ნატკენ ადგილას ხელი მოისვა.
-აუ ხუთი წუთიც რა,ჩემო ლამაზთვალება...მთქნარებით ამოილუღლუღა ქალმა და გვერდი იცვალა.
-იცოდე ხუთი წუთი,სამზარეულოში გელოდები...ძლიერად აკოცა ლოყაზე და ოთახიდან გავიდა.სამზარეულოს მაგიდაზე ორი ფინჯანი ყავა და მის გვერდით ორი ადამიანისათვის განკუთვნილი პატარა სუფრა იყო გაშლილი.კერძს ოხშივარდთან ერთად სასიამოვნო სურნელიც ასდიოდა.იქვე მაგიდის წინ უკანა ფეხებზე დასკუპებულ ძაღლს გადახედა და გაუღიმა.
-აბა,ჩაპუ,გშია?გშია ცუგო?მოდი შენ რა გაჭამო...ღიმილით გადაუსვა ხელი ცუგოს თავზე და მაცივარს მიუახლოვდა.მალე ჩაპასთან დიდი სტეიკით ხელდამშენებული დაბრუნდა და სპეციალურად მისთვის განკუთვნილ ლამბაქზე დაუდო ის.ცუგოც გემრიელად შეექცა საუზმეს.ხელები გადაიბანა და სამზარეულოში მთქნარებით შემოსულ მოწესრიგებულ ქალს გაუღიმა.
-მოდი ისაუზმე და შენთვის სიურპრიზი მაქვს...ეშმაკურად აუციცმციმა თვალები ტრფობის ობიექტს და მაგიდას მასთან ერთად მიუჯდა.
-მმმ,ძალიან გემრიელად გამოიყურება,რა ჰქვია ამ კერძს?...ღრმად შეისუნთქა წვნიანის არომატი და კოვზს დასწვდა.
-ეს სოკოს წვნიანია,დედამ მასწავლა ადრე,მიდი გასინჯე...ღიმილით მიუთითა ქალს საჭმელზე და კოვზი მანაც ხელში მოიმარჯვა.
-მმმ,გემრიელია,თან რა გემრიელი,მაგრამ შენს ტუჩებს ვერ შეედერება,პირველი ლუკმის დაგემოვნების შემდეგ გოგონასკენ გადაიხარა და მისი ბაგეებს დასწვდა.შემდეგ კი საუზმობა განაგრძეს.
-შენთვის სიურპრიზი მაქვს...ეშმაკური ღიმილით გადმოხედა ანის გოგონამ და კარადისაკენ დაიძრა...თვალები დახუჭე...ანიმ გოგონას ბრძანება გასაჩივრების გარეშე შეასრულა და სიურპრიზის მოლოდინში გაიბადრა...შეგიძლია თვალები გაახილო...ფრთხილად დაიწყო თვალების გახელა და მაგიდაზე დადებულ მის საყვარელ ნამცხვარს კიდევ უფრო გაბადრულმა დახედა.
-გილოცავ დაბადებისდღეს,გეგონა დამავიწყდებოდა?...ძლიერად აკოცა ქალს ბაგეებზე და შემდეგ გადაეხვია.
-გმადლობ,ჩემო თვალებხატულა,მე არც მახსოვდა.რომ იცოდე როგორ მიყვარხარ...ძლიერად ჩაეხუტა გოგონას და თავისდაუნებურად ცრემლები წამოუვიდა თვალებიდან...შენ ისეთი კარგი ხარ,ვერ ვხვდები აქამდე შენს გარეშე როგორ ვცხოვრობდი.
-სამაგიეროდ ახლა ვეღარასოდეს მომიშორებ...ღიმილით წარმოსთქვა გოგონამ და ყელზე ძლიერად აკოცა ქალს...ახლა ნამცხვარი გამისინჯე და მერე სამსახურში წადი,დღეს გინეკოლოგთანაც უნდა წავიდეთ.
-კარგი გამოგივლი შესვენებაზე…ქალმა ცრემლები მოიწმინდა,შემდეგ გაღიმა და მხოლოდ მას შემდეგ დატოვა ბინა რაც გოგონას გემრიელი ბაგეები კიდევ ერთხელ დააგემოვნა.მოუთმენლად ელოდა ორივე მათგანი თუ როდის შესრულდებოდა ორი საათი და როდის მიაკითხავდნენ ანის მეგობარ გინეკოლოგს რათა კიდევ უფრო გაემყარებინათ ოჯახი,რომელიც ახლაც ჩვეულებრივზე უფრო მყარი იყო.
-ლიკუ ხუთ წუთში ბინასთან ვიქნები და ჩამოდი ხო?...ქალის ხმაში აღელვება იგრძნობოდა.ლიკამ ღრმად ამოისუნთქა და ბინის კარები გამოაღო,უკვე კარგა ხანია რაც მზად არის.საავადმყოფომდე გზა სასწაულად გაიწელა,მაგრამ ჯიუტად ანიც,ლიკაც და ტაქსის მძღოლიც კი ხმას არ იღებდნენ.
-თუ ბიჭი იქნება რა დავარქვათ?...ბოლოს ისევ ანიმ გაბედა ხმის ამოღება და გაბრწყინებულმა გადახედა გოგონას.მისმა ღიმილმა ლიკასაც ღიმილი მოჰგვარა და საჩვენებელი თითი დემონსტრაციულად დააჭირა ქვედა ტუჩს.
-თუ ბიჭი იქნება გიგი დავარქვათ,დაიმახსოვრე ნათლიაც გიგი იქნება.თუ გოგო მაშინ-ელენე.რამდენ ელენესაც შევხვედრილვარ ყველა საოცრად კეთილი და საყვარელია,ნამდვილი ანგელოზები,ასე რომ თუ გოგონა გაჩნდება ელენე დავარქვათ კარგი?...წამოაყენა მისთვის სასურველი იდეა ლიკამ და კიდევ უფრო ფართოდ გაიღიმა.
-გიგი და ელენე,მომწონს,მაგრამ გოგონამ რომელმაც მე ამირჩი ცხოვრების თანამგზავრად არც სახელის შერჩევაში შესცდებოდა…თავმომწონედ იხუმრა ანიმ და გოგონას ძლიერად ჩაეხუტა.საავადმყოფოში შესვლა და ნერვიულობის ახალი ტალღის დავლა ერთი იყო.გინეკოლოგის კაბინეტს რომ მიუახლოვდნენ გაორმაგრბულად აუძგერდათ გულები მოსალოდნელი პასუხების მოლოდინში,მაგრამ მაინც გაბედულად დააკაკუნეს კარებზე.დალი ექიმი სანდომიანი ქალი აღმოჩნდა,არც აქამდე ეპარებოდათ ეჭვი მის პროფესიონალიზმში,მაგრამ ახლა ეს აზრი კიდევ უფრო განუმტკიცათ.დალი ექიმმა,დაახლოებით ნახევარ საათიანი კონსულტაციის შემდეგ ექიმის კაბინეტიდან გაბადრულები გამოვიდნენ.ხელოვნური განაყოფიერებისათვის ხვალ უკვე ყველაფერი მზად იქნება და სულ რაღაც ცხრა თვეში მათ სრულყოფილ ოჯახს ან პატარა გიგი ან ფერია ელენე მიემატებათ.ოჯახის წევრებსა და მეგობრებს იმ საღამოსვე შეატყობინეს ყველაფერი.საბოლოო ჯამში ყველა კმაყოფილი დარჩა მათი უეცარი გადაწყვეტილებით.
-ანი,გაიღვიზე რაა,დღეს მაინც ადექი ადრე,საავადმყოფოში არ უნდა დავაგვიანოთ...ამჯერადაც ლიკამ გააღვიძა ქალი,გოგონა ვერც კი ხვდება რამდენად დიდ სიამოვნებას ანიჭებს ქალს მისი ამ საქციელით.გემრიელად ისაუზმეს და გადაწყვიტეს საავადმყოფომდე ფეხით გაევლოთ.
-ანი,მოდი შევთანხმდეთ რომ როდესაც პატარა გაჩნდება ყოველ დღე ვისეირნებთ ამ პარკის ახლო-მახლო.ჩვენს შვილსაც,რომელიც დარწმუნებული ვარ შენსავით დამოუკიდებელი და თავისუფალი პიროვნება იქნება,ჩვენთან ერთად გავასეირნებთ ხოლმე.
-გპირდები რომ არც ერთ საღამოს არ გამოვტოვებთ,თუ რა თქმა უნდა უკეთესი გეგმები არ გვექნება...ეშმაკურად ჩაიცინა ქალმა დაძლიერად მოჰკიდა ხელი გოგონას.რომელმაც სწრაფად გაუშვა ხელი და ღიმილით გაემართა იმ უკანასკნელი გადასასვლელისაკენ რომელიც გოგონებს თავიანთ ოცნებასთან აშორებდათ.აღფრთოვანებულმა გამოხედა ქალს და გაუღიმა.რამდენიმე წამში კი თითქოს ყველაფერი გაშეშდა და გაუფერულდა.ანი მხოლოდ გოგონას სხეულს ხედავდა,რომელსაც უკვე საკმაო რაოდენობის ხალხი ეხვეოდა გარს.ერთ-ერთმა მათგანმა სწრაფად აიტაცა მისი სხეული და საავადმყოფოსაკენ გააქანა,მას მიჰყვა უკან ჯერ კიდევ გაოცებული ანიც.ოც წუთში კი სამეგობროს ყველა წევრი,ლიკას მშობლებთან ერთად საოპერაციოს წინ იყვნენ შეკრებილნი და ექიმის გამოსვლას ელოდნენ.ოპერაცია ჩვეულებრივზე მეტხანს გაგრძელდა,მალე ოფლში გახვითქული ქირურგიც გამოჩნდა და იქ მყოფ საზოგადოებას მიმართა.
-პირველად რომ მოიყვანეთ აქ,სასწაულებრივად გადარჩა,ახლაც ამის იმედი მქონდა,მკერდის ძვალი გატეხილი,მე-3 და მე-7 მალები მთლიანად ჩამსხვრეული,ქვედა მარჯვენა კიდური მოტეხილობა და სისხლცაქცევები აღენიშნებოდა,ამას დაემატა შინაგანი სისხლდენა ტვინის არეში და სამწუხაროთ...მისი გადარჩენა ვერ შევძელით...სვენებ-სვენებით ამოთქვა კაცმა,რომელიც თვალს ვერ უსწორებდა მათ.იმ დროს ანისათვის სიცოცხლე მორჩა,ის უბრალოდ განადგურდა,ეგონა რომ ეს უბრალოდ ბოროტი ტყუილი იყო და მეტი არაფერი.მისი მეუღლე,მისი ლამაზთვალება ლიკა აღარ იყო,აღარ იყო ის გოგონა რომელმაც პირველად ყველაზე დიდებული გრძნობა განაცდევინა მის ცხოვრებაში.იმ წამს ყველაფერმა ფასი დაკარგა მისთვის,ყოველი წუთი გაუფერულდა.აღარ ესმოდა არაფერი,მხოლოდ იქ მყოფი საზოგადოების განადგურებულ სახეებს ამჩნევდა და მაინც,მაინც ვერ დაეჯერებინა რომ ლიკა აღარ იყო.
უკანასკნელი რაც ამ საშინელი დღეებიდან ახსოვს,იყო ის თუ როგორ დაჰყურებდა კუბოს,რომელიც ნელ-ნელა მიწით იფარებოდა.ჯერ კიდევ ვერ გაეაზრებინა რომ ლიკა აღარ ჰყავდა.
#ოთხი წლის შედეგ
-ელენე,მოდი აქ იცოდე თედო ძია ყველაფერს ვეტყვი...მოჩვენებითი წყრომით მისდევდა ქალი პატარა,ქერა კულულებიან გოგონას და თან მის შეჩერებას მუქარით ცდილობს.
-ნათლია დამიცავს,აბა დამეწიე...პატარა ფერიამ ანცად გამოხედა ქალს და დაეჭყანა.
-შვილო,ანი,ბატონი ნიკოლოზი რეკავს,აინტერესებს როდის ჩახვალთ და როდის შესძლებს შვილიშვილის ნახვას...ეზოში ნაზი ბებო გამოვიდა მობილურით ხელში და შვილიშვილს მიაჩერდა.
-ხვალ საღამოს მათთან ვიქნებით...უყოყმანოთ გასცა პასუხი ქალს და ახლა ფერიას მიუბრუნდა...ელო წამოდი თორემ ტაძარში გადვაგვიანდება.
-მოვდივარ,თორნიკე ძიას ხომ ვნახავთ?...გახარებული დაეკითხა დედას და ძლიერად ჩაეხუტა ქალს.
-კი ვნახავთ...ახლა ზაფხულია,ზუსტად ის დღე,როდესაც ლიკამ და ანიმ ჯვარი დაიწერეს.მათი პატარა ფერია და ანი ნიკორწმინდის ტაძარში მიდიან,მოსალოცად და თორნიკე ძიას მოსანახულებლად.ქალს ძლიერად აქვს პატარა გოგონასათვის ხელი ჩაჭიდული.
-დე,ლიკა დედიკო ახლა გვხედავს?
-კი დე...თბილათ უპასუხა გოგონას კითხვას ანიმ.
-ჩვენი ესმის?
-მემგონი კი...ცოტა დააბნია ბავშვის მსგავსმა კითხვამ.
-ხოდა იცოდეს რომ მიყვარს.
-იცის ცემო ფერიავ და მასაც უყვარხარ...ქალი და პატარა ოქროს კულულებიანი გოგონა მზის სხივებით განათებულ ქუჩას მიუყვებიან,გვერდით მიჰყვებოდათ უზარმაზარი ცუგო კუდის ქიცინით.ქალს ძლიერად აქვს პატარისათის ხელი ჩაჭიდული და რაც არ უნდა მოხდეს,არასოდეს გაუშვებს მას...