_ მალე დაუშვებს, _ შენიშნა ნიკამ.
_ რისთვის მოვედიო, რას მეუბნებოდი? _ რატომღაც, ოფიციალურად გამომივიდა.
_ გეტყვი… ვიტალი რომ გავუშვი, ალბათ იცი, _ ხელსახოცით პირი მოიწმინდა და შემომხედა.
_ კი, ვიცი.
_ შემცვლელს რომ ვეძებ, ისიც ხომ იცი?
_ეგეც ვიცი
_ ჰოდა, შენ მინდა მის ადგილას დაგნიშნო… რას იტყვი?
იმდენად მოულოდნელი აღმოჩნდა შემოთავაზება, რომ პირის მაგივრად, თვალები «დავაღე».
_ რა იყო, რა თვალები ცქვიტე, არ ელოდი? ორი დღეა, ამაზე ვფიქრობ და, მგონი, არ ვცდები, _ კმაყოფილი იერით ჩამიკრა თვალი.
_ მე… მე… _ ავლუღლუღდი.
_ ვიცი, რაც უნდა მითხრა… რომ გამოცდილება არ გაქვს, რომ არ იცი, შეძლებ თუ არა, რომ შენთვის მოულოდნელი იყო ჩემი წინადადება და ასე შემდეგ. ყველაფერი კარგად იქნება, დამიჯერე. მთავარია, მომენდო, ყველაფერს აგიხსნი, გასწავლი, გვერდით დაგიდგები. გასაგებია?
გაოგნებული ხმას ვერ ვიღებდი, თვალებს ვაფახულებდი მხოლოდ. რა დამსახურებისთვის? ნიკუშამ ხომ არ სთხოვა? თუ მართლა ვუყვარვარ და იმიტომ გადაწყვიტა ასე? სხვებმა თუ იციან? თანაშმრომლები როგორ შეხვდებიან მის გადაწყვეტილებას? მარიკა? მარიკას რა ვუთხრა? განა მას არ ვუბიძგებდი ამ თანამდებობისკენ? ათასმა კითხვამ შემომიტია.
_ აბა? რას იტყვი?
_ არ ვიცი, ნიკა… ძალიან დამაბნიე.
_ მე შენნიარი მენეჯერი მჭირდება, გესმის? ჭკვიანი, განათლებული, ლამაზი, სქმიანი, უცხო ენების მცოდნე… უკეთესს ვის ვიპოვი? რაღა სხვაგან ვეძებო? თან გენდობი. ეს კი ძალიან ბევრს ნიშნავს, იმიტომ, რომ იშვიათად ვენდობი ადამიანებს, განსაკუთრებით ქალებს.
_ მაგას ვხვდები.
_ ჰოდა, ხვალამდე კარგად მოიფიქრე. უარს არ მივიღებ, იცოდე, ამიტომ, კი არ მოიფიქრო, შეეგუე ამ აზრს. ახლა წავალ და მარტო დაგტოვებ საკუთარ ფიქრებთან, რომ ბოლომდე გააანალიზო, რაც გითხარი. თუმცა ამაღამ დავბრუნდები და დაწყებული გავაგრძელოთ. იქნებ საბოლოოდ დარწმუნდე იმაში, რომ შენს მიტოვებას არ ვაპირებ.
მოვიდა და მაკოცა, მსუბუქად, ვნებიანად…
_ჰო, კიდევ ერთი რამ. ეს ჩემი ტელეფონის ნომრებია. შეგიძლია ნებისმიერ დროს დამირეკო. ოღონდ როცა სამსახურში ვიქნებით, არავინ უნდა შეგვატყოს, ჩვენ შორის რაც ხდება. გესმის ალბათ, რისი თქმაც მინდა, ხომ? არ მინდა ვინმე ზედმეტად ვალაპარაკო, _ ორ თითს შუა გარჭობილი სავიზიტო ბარათი მაგიდაზე დააგდო.
მესმოდა, თანაც ძალიან კარგად…
როცა ნიკა წავიდა, კვლავ ლოგინში შევწექი, საბანში გავეხვიე და ჩემს სხეულს მივუგდე ყური. იგი ბედნიერი იყო, სრულიად ბედნიერი… და უნდოდა, ასეთი ბედნიერი ყოფილიყო ხვალაც, ზეგაც… ყოველდღე…
მერე ვიძინე. ალბათ დიდხანს. წვიმის წვეთების წკაპუნმა გამომაღვიძა. კოკისპირულად უშენდა, აღარაფერი ჩანდა გარეთ, არემარე მხოლოდ წვიმის ფარდაში იყო გახვეული. ღიღინით გავედი სამზარეულოში და სადილის მომზადებას შევუდექი. თან ვსაქმინობდი, თან ვფანტაზიორობდი, როგორ მოვიდოდა გაწუწული, მე კი მოსიყვარულე ცოლივით როგორ მოვეფერებოდი და ვაბანავებდი გათოშილს, მერე კი ცხელ სადილს ვაჭმევდი. თან ხმამაღლა ვლაპარაკობდი, თითქოს ნიკა იქვე იყო, ახლოს და…
ერთი სიტყვით, მსახიობივით რეპეტიციას გავდიოდი, როლს ვიზეპირებდი ჩემსას…
როცა საქმეს მოვრჩი, კომპიუტერთან დავჯექი და მოლოდინად ვიქეცი… ბოლოს ესეც მომბეზრდა და წამოვწექი… ძალიან რომ დააგვიანა, რეკვა ავტეხე. ხან ერთ ნომერზე ვრეკავდი, ხან მეორეზე. მობილურს არ იღებდა, სახლის ნომერზე ქალმა მიპასუხა, შინ არ არისო, სამსახურის ნომერზე ავტომოპასუხე იყო ჩართული… გახდა თორმეტი საათი… ორის ნახევარი… ორი… სამის ნახევარი… სამი… ოთხის ნახევარი… არ მოვიდა… იმ ღამეს ნიკა აღარ მოვიდა…

იმ ღამეს წესიერად არ მძინებია. ყველაზე მტანჯველი იმაზე ფიქრი იყო, რატომ არ მოვიდა ნიკა. ვერაფრით დავიჯერებდი, რომ მეტად აღარ სურდა ჩემთან ყოფნა, ეს გამოვრიცხე. ნუთუ რამე მოხდა? იქნებ ისეთი რამ შეემთხვა, რომ დარეკვა ვერ მოახერხა? დარდი მკლავდა. ვაითუ, სამსახურში მისულს მითხრან, ავარიაში მოყვა და დაიღუპაო. არა! ამას ვერ გადავიტან! ეს არ მოხდებოდა! ამ ფიქრებით აფორიაქებულმა მანქანა სადგომზე დავაყენე, ჩავკეტე და შენობისკენ გავემართე. ნახევარი საათით დავაგვიანე, მაგრამ ეგ აღარ მადარებდა.
ოფისის შესასვლელთან მარიკას შევეჩეხე, სადღაც გადიოდა.
_ ლოლა, რა კარგია, რომ გნახე! ქვეყნის ახალი ამბავი მაქვს შენთვის! _ სახეგაბრწყინებულმა გადამკოცნა, _ ორ წუთში დავბრუნდები და მოგიყვები!
_ ხომ მშვიდობაა? _ ტანში გამცრა.
_ მერედა, როგორი! ახლავე მოვალ, ყავა და შაქარი უნდა ვიყიდო! _ უკანმოუხედავად მომაძახა და სირბილით გააგრძელა გზა.
თედოსთან შევიჭყიტე. კაბინეტში არავინ დამხვდა. კარგია, რომ მოვასწარი, დაგვიანებისთვის ვერ მისაყვედურებს.
დაახლოებით თხუთმეტ წუთში მარიც გამოჩნდა.
_ ეს ისევ მეტრეველთანაა? _ მკითხა და თავი თედოს კაბინეტისკენ გაიქნია.
ნიკას გვარის გაგონებაზე შევკრთი და ერთიანად «ავალმურდი».
_ საშინელ ხასიათზეა ჩვენი პრეზიდენტი. წეღან დამიბარა და… _ გააგრძელა მარიმ.
«დამპალი! ესე იგი, არაფერიც არ მოსვლია! მე კი ლამის გამოვიტირე!»
_ რა ხდება, რისთვის დაგიბარა? _ სუნთქვა შემიგუბდა პასუხის მოლოდინში.
_ ახლავე მოგიყვები, თან ყავა დავლიოთ.
_ მე არ მინდა, მარი, უკვე დავლიე.
_ კარგი, მაშინ არც მე მინდა, _ ხელი ჩაიქნია და გვერდით მომიჯდა.
_ აღარ ვიცი, საიდან დავიწყო… გული დამწყდა, ბანკეტზე რომ არ იყავი, არ იცი, რა ამბები მოხდა. ამაზე მერე, ახლა კი მთავარი _ ნიკა უკან მაბრუნებს, ჩემს ადგილზე.
_ რას ნიშნავს «ჩემს ადგილზე»? _ გაოცებისგან წარბები შუბლზე ამიცვივდა.
_ ანუ… შენს ადგილზე, რა. შენ კი სხვაგან გადაჰყავხარ.
მე რომ სხვაგან გადავყავდი, უკვე ვიცოდი, მაგრამ მარიკას თუ დააბრუნებდა თედოს მდივნად, ნამდვილად სიახლე იყო ჩემთვის.
_ მერე? შენ თანახმა ხარ?
_ თანახმა კი არა, ისეთი გახარებული ვარ, ვერ წარმოიდგენ.
_ მარი! თავს რომ იღუპავ, თუ ხვდები? აქ თუ დარჩები, ჩალპები მდივნად, თანაც…
_ არა, არა, ლოლა. ყველაფერი შეიცვალა. შენ არ იცი, რა მოხდა. ამ დილით, მოვედი თუ არა, მეტრეველის მდივანმა დამირეკა, ნიკა გიბარებსო. მივედიიი… თბილად შემხვდა, მომიკითხა. თუმცა, ისეთ ცუდ ხასიათზე იყო, რომ არ ვიცი… ასეთი არასდროს მინახავს… მკითხა, არ გინდა, შენს ადგილზე დაგაბრუნოო? კი გამიკვირდა, მაგრამ ვიფიქრე, ალბათ თედოს სურვილია-მეთქი და ვუპასუხე, როგორც საჭიროა, ისე მოიქეცით-მეთქი. ხელფასსაც მოგიმატებო, დააყოლა. მეც დავთანხმდი. ხელფასის მომატების გარეშეც არ ვეტყოდი უარს, მაგრამ ამ წინადადებამ ორმაგად გამახარა. მერე ვკითხე, ლოლას რას უპირებთ-მეთქი. ის სხვაგან გადამყავსო.
_ და იცი, სად გადავყავართ?
_ რა იყო, ცუდ ადგილას? _ შეშფოთდა მარიკა.
_ არა, ცუდ ადგილას არა, მაგრამ… გუშინ მელაპარაკა და ვიტალის თანამდებობა შემომთავაზა. ჯერ მითხრა, დაფიქრდიო, მერე კი დააყოლა, აჯობებს, შეეგუო ამ აზრს, უარს არ მივიღებო.
_ რა მაგარია! ეს არ ვიცოდი! _ მარიკას გაუხარდა, მე კი ვნერვიულობდი, ეწყინება-მეთქი.
_ კი მაგრამ, შენ რატომ გიხარია ასე ძალიან აქ დაბრუნება?
_ იმიტომ, რომ… როგორც იქნა, თედომ შემამჩნია.
ლამის ყბა მომექცა, ეს რომ მითხრა. საზიზღარი კაცი! როგორ სარგებლობს მისი სიყვარულით!
_ სად, ბანკეტზე? _ ჩამქრალი ხმით ვკითხე.
_ ჰო, ბანკეტზე. მთელი ღამე გვერდიდან არ მომცილებია. მეცეკვა, დალია ჩემთან ერთად, მეფერა, კომპლიმენტების ზღვა მომიძღვნა… აქამდე როგორ ვერ მივხვდი, ასეთი კარგი თუ იყავი, როგორი საინტერესო გოგო ყოფილხარო.
_ და შენც… _ კინაღამ წამომცდა, შენც დაიჯერე-მეთქი? მაგრამ დროზე დავაჭირე ენას კბილი.
რომ მეთქვა, მისი შენით დაინტერესება სიყალბეა-მეთქი, ტვინს გამომიჭამდა, შენ საიდან იციო. მაშინ ყველაფერი უნდა მეთქვა. ეს კი გულს ატკენდა, ამიტომაც გაჩუმება ვამჯობინე.
_ სხვათა შორის, ნიკამ შენზეც გამომკითხა რაღაც-რაღაცები.
უსიამოვნოდ მომხვდა გულზე მისი სიტყვები.
_ ჩემზე? ჩემზე რა აინტერესებდა?
_ უფრო ოჯახური ამბები.
_ მერე შენ რა უთხარი?
_ განსაკუთრებული არაფერი, მხოლოდ შიშველი ფაქტები ჩამოვუბულბულე. სხვა რა უნდა მეთქვა? მეტი არც არაფერი ვიცოდი. თედოზე უფრო ბევრი რამ ვიცი, ვიდრე შენზე, _ გაიცინა.
_ ჰო, _ ყრუდ დავეთანხმე.
_ ახლა მთავარი უნდა გითხრა და არ გამყიდო… იმ ღამეს ჩემსა და თედოს შორის ყველაფერი მოხდა, _ ტუჩები ლამის ყურთან მომადო და მიჩურჩულა.
ამ ინფორმაციამ საბოლოოდ დამშოკა. ესეც ჩემნაირი სულელი ყოფილა, რასაც ვერ წარმოვიდგენდი. ისეთი გაწონასწორებული იყო, ისეთი დინჯი, მეგონა, ცხოვრებაში ყველა ნაბიჯს გამიზნულად დგამდა.
_ მერედა, გიხარია? _ უხალისოდ შევხედე.
_ აბა რა! მთავარია, ცოლს გაშორებულია. აწი მე ვიცი, როგორც მოვიქცევი. გასაქანს არ მივცემ. ეგ მე არ მიცნობს, მაგის ყოფილ მდივნებს კი არ ვგავარ!
«მათ შორის მეც მოვიაზრები ვითომ?»
_ კარგია, თუ იცი. შენი მხოლოდ ბედნიერება გამიხარდება, ხომ გჯერა? _ სევდიანად გავუღიმე.
_ ვიცი, ჩემო სიხარულო, ვიცი და ამიტომაც მხოლოდ შენ გაგიმხილე ეს საიდუმლო. ჩვენ მეტმა ჯერ არავინ იცის. შენი ამურული საქმეები როგორ მიდის?
ამ დროს ნიკას მდივანმა დარეკა, ათ წუთში თათბირი იწყება და ყველანი სააქტო დარბაზში შეიკრიბეთო.
_ ალბათ შენ უნდა წარგადგინოს ახალ თანამდებობაზე. რა მაგარიააა! _ შესძახა მარიკამ და ძლიერად ჩამიხუტა.

8 8 8

სათათბიროში იმდენი უცხო მამაკაცი დავინახე, გამიკვირდა. ნუთუ ყველანი ჩვენი თანამშრომლები არიან? აქამდე რატომ არ მინახავს ისინი? ალბათ ჩვენზე ადრე გადმოვიდნენ ამ შენობაში და იმიტომ? ნაცნობს და უცნობს, ყველას ვესალმებოდი, თან მსიამოვნებდა, მათ გაოცებულ მზერას რომ ვიჭერდი. ვგრძნობდი, რომ განსაკუთრებულად გამოვიყურებოდი და ამიტომაც გავხდი საყოველთაო დაინტერესების «ობიექტი». რატომაც არა? ფიგურა _ სუპერი! მამაკაცებს მოსწონთ მაღალი ქალები, გრძელი ფეხებით, კოხტა თეძოებითა და მკვრივი მუცლით… და თუ იმასაც აღიარებენ, რომ ორი ზომის მკერდიც მკერდია, უნდა ჩათვალო, რომ ნადია აუერმანს არაფრით ჩამოუვარდები. ჩემი ბედი, რომ უძილობაც ვერაფერს მაკლებს, თორემ ახლა რომ ჩატეტკილი მქონდეს სახე, ზედაც არავინ შემომხედავდა… ეს ყველაფერი კარგი, მაგრამ იმას რომ დავინახავ, როგორ მოვიქცე? მოჩვენებითი მხიარულებით ვერ «შევიმოსები», რადგან არ გამომივა. რომ დავიბნე? არ უნდა დავიბნე, ამიტომ აჯობებს, თვალებში არ შევხედო. რამე რომ მკითხოს? ისე როგორ ველაპარაკო, რომ არ შევხედო?.. როგორმე უნდა მოვერიო თავს, უნდა გავუძლო ამ გამოცდას.
მარიკას გვერდით დავჯექი._ მოდის! _ დაიძახა ვიღაცამ და იმავ წამს უჩვეულო სიჩუმემ დაისადგურა სათათბიროში.
ამაკანკალა. ყველაზე მგრძნობიარე ამ დროს ჩემი მკერდი აღმოჩნდა _ მისი ხმის გაგონებაზეც კი «აფორიაქდა»…
ნიკა ჩქარი ნაბიჯებით შემოვიდა, ყველას მიესალმა და მაგიდის თავში დაჯდა. უკან თედო მოჰყვებოდა, რომელმაც მის გვერდით, პირველსავე სკამზე დაიკავა ადგილი. ორივეს რაღაცით უკმაყოფილო სახე ჰქონდა… თან პირქუში… თან გაღიზიანებული… და დაღლილიც.
_ დიდხანს არ მოგაცდენთ, სულ ორიოდე წუთს წაგართმევთ. ორი ამბავი მაქვს თქვენთვის, კარგი და ცუდი. ალბათ აჯობებს, ცუდით დავიწყო. წუხელ ვიტალი საავადამყოფოში გადაიყვანეს, რეანიმაციულ განყოფილებაში. ყველანი ხვდებით, ალბათ, რის გამოც. გადაჭარბებული დოზა… ძლივს გამოვგლიჯეთ სიკვდილს ხელიდან, თუმცა ჯერ ისევ რთულია მდგომარეობა… ეს ერთი… ახლა მეორე და უფრო მნიშვნელოვანი… _ მან ღრმად ამოისუნთქა, თითები ერთმანეთში გადააჭდო და თანამშრომლებს სათითაოდ მოავლო თვალი, ბოლოს მზერა ჩემზე შეაჩერა. უნებლიეთ ჩავღუნე თავი, ვერ გავუძელი მის გამოხედვას.
_ მინდოდა, ვიტალის შემცვლელის კანდიდატურაზე ვაკანსია გამომეცხადებინა, მაგრამ დრო არ ითმენს. ვიცი, რომ აზრთა სხვადასხვაობა აუცილებლად იქნება, ამიტომაც თქვენამდე თედოსთან ვითათბირე და გადაწყვეტილებაც ერთად მივიღეთ, _ აქ მცირე პაუზა გააკეთა, _ დღეიდან ვიტალის ადგილს ჩვენი ახალი თანამშრომელი, ლოლიტა კანდელაკი დაიკავებს. ანუ ახალი მენეჯერი გვეყოლება. ვიცი, ამ საქმეში გამოცდილება არა აქვს, მაგრამ დავეხმარებით, ვასწავლით და საერთო ძალებით გამოვძერწავთ მისგან პროფესიონალ კადრს. ასე არ არის?
_ უკაცრავად, თუ შეიძლება… შეკითხვა მაქვს! _ ჩემგან სამიოდე ადამიანის დაშორებით მთავარი ბუღალტრის ხმა გაისმა.
_ დიახ, გისმენთ, ბრძანეთ, ქალბატონო ზეინაბ! _ თავი დაუქნია ნიკამ.
_ჩვენ ამ გოგონას საწინააღმდეგო, რა თქმა უნდა, არაფერი გვაქვს, მაგრამ რის საფუძველზე შეაჩერეთ მასზე არჩევანი, ხომ უნდა ვიცოდეთ? აქ უფროსი თქვენ ხართ და თქვენ წყვეტთ ყველაფერს, თუმცა ჩვენც…
_ მესმის თქვენი, ქალბატონო ზეინაბ და ახლავე მოგახსენებთ. ამ გოგონას განათლება უცხოეთში აქვს მიღებული, _ პირველი ტყუილი დაახეთქა ნიკამ, _ დამთავრებული აქვს ბიზნესის ფაკულტეტი, ფლობს სამ უცხო ენას, აქვს კავშირები საზღვარგარეთ, რაც მეტად მნიშვნელოვანი ფაქტორია… ეს საკმარისია თქვენი ცნობისმოყვარეობის დასაკმაყოფილებლად?
_ დიახ, ეს გვაინტერესებდა მხოლოდ. ძალიან კარგი, მშვენიერი კადრი ყოფილა, _ ხელები გაშალა დაბნეულმა ბუღალტერმა და უხერხული ღიმილით მიმოიხედა, ვინმე ხომ არ გავაღიზიანეო, მერე მე მომმართა, _ იმედია, ჩემმა შეკითხვამ არ გაგანაწყენათ.
_ ნუ გეშინია, ზეინაბ! ლოლა იმ გოგონების რიცხვს არ ეკუთვნის, ვინმეს თავს რომ დააჩაგვრინებს, _ ჩემ მაგივრად უპასუხა თედომ და ორაზროვანი მზერა მესროლა, _ ასე არ არის, ლოლა?
_ და როგორი გოგონების რიცხვს ვეკუთვნი მე, ბატონო თედო? _ გაღიზიანებულმა თვალები დავაკვესე და აპილპილებულმა კბილი კბილს დავაჭირე, რომ ხალხში არ შემომლანძღოდა.
_ ყოველ შემთხვევაში, იმათ არა, ვისაც შეიძლება უსიამოვნება შეემთხვეს, _ გადააკეთა ნათქვამი ჩემი რეპლიკით შეცბუნებულმა დირექტორმა.
_ უსიამოვნება შეიძლება ნებისმიერ ადამიანს შეემთხვეს, _ მსუბუქად შენიშნა ნიკამ, _ ახლა კინკლაობის დრო არ არის. უამრავი საქმე გვაქვს. თქვენი არ ვიცი და ჩემი დრო ჩემთვის ძალიან ძვირფასია. თუ არავინ არის წინააღმდეგი, დავიშალოთ და საქმეს მივხედოთ.
ისე ვიყავი ნერვებმოშლილი, ცახცახი ვერ დავიოკე. მარიმ ხელი მომიჭირა, დაწყნარდიო.
_ ლოლა, თქვენ ჩემთან წამობრძანდით, კაბინეტში, თუ შეიძლება, _ მითხრა ნიკამ, სანამ ავიშლებოდით და დარბაზიდან პირველი გავიდა.
_ გნახავ მერე, დამირეკე, რომ გამოხვალ, _ მიჩურჩულა მარიმ, როცა დერეფანში გამოვედით.
დამძიმებულმა თავი დავუქნიე და გაუბედავი ნაბიჯებით შევაღე პრეზიდენტის სამდივნოს კარი.
მისი მდივანი სულაც არ იყო პატარა გოგო, საკმაოდ «ზრდასრული» ჩანდა, დაახლოებით იმ წლოვანების, ნიკას რომ ქალები მოსწონდა. ეს კარგია, თუ ცუდი? მსწრაფლ ჩემი საყვარელი შეკითხვა ამომიტივტივდა გონებაში და სანამ სავარაუდო პასუხს მივაგნებდი, ბალზაკის ასაკის ქალბატონმა კაბინეტის ოდნავ გამოღებული კარისკენ მიმითითა, გელოდებათო… შევედი.
_ მოდი, _ თბილად მითხრა ნიკამ და მზერით მომეალერსა.
იმწუთას სულ გადამავიწყდა, მასზე ნაწყენი რომ ვიყავი. მისი ერთი ასეთი მზერა და ერთიანად დავდნი, დავიღვენთე.
_ დალევ რამეს? რა დაგისხა? წვენი… «ნაბეღლავი»… კონიაკი… მარტინი… _ ჩამოთვალა ნიკამ და მაგიდაზე შემოლაგებულ ბოთლებს გადახედა.
«ნეტავ, რატომ ულაგია აქ, ბარში ვერ გადაიტანს? თუ მდივანი ვერ ემსახურება სათანადოდ?»
_ ნუ შეწუხდები, არ არის საჭირო შენი მომსახურება. თუ რამე მომინდა, თავად მოვემსახურები ჩემს თავს, _ ცივა ვთქვი.
_ ეჭვიც არ მეპარება, რომ ეს შეგიძლია, _ გაეცინა, _ მაგრამ ამაში როდია საქმე. ჯენტლმენი ყოველთვის ყურადღებიანი უნდა იყოს მანდილოსნის მიმართ, _ შემრიგებლური ტონით შენიშნა და ისე გამიღიმა, წამსვე განმაიარაღა.
ეს პირველი შემთხვევა იყო, როცა იძულებული გავხდი, ბოლო სიტყვა მამაკაცისთვის დამეთმო. სხვა გზა არ მქონდა, დავყარე ფარ-ხმალი.
_ გაბრაზებული ხარ, არა? იფიქრე, რომ მოვტყდი, ხომ? _ ზურგს უკან დამიდგა და თმაში შემიცურა თითები.
ჟრუანტელმა დამიარა. უძლური ვიყავი ამ თითებთან, მათი შეხება თავბრუს მახვევდა.
_ ჰო, _ ყრუდ ვუპასუხე და თვალები მივლულე.
_ მაპატიე. სხვანაირად არ შემეძლო. წუხელ მთელი ღამე საავადმყოფოში გავატარეთ მე და თედომ. ის ჩვენი მეგობარია, ბავშვობის მეგობარი, ხომ გესმის?
_ მესმის.
_ შენ კი, მირეკავდი, არა?
_ გირეკავდი? ეს ის სიტყვა არ არის! მთელი ღამე შენს ავტომოპასუხესთან მქონდა რომანი გაჩაღებული, _ ვუსაყვედურე.
_ მერე? გამოგივიდათ რამე? როგორი იყო? _ გამეხუმრა და თმა ამიბურდა.
_ ერთი ზარისთვის რომ გეპასუხა, არ შეგეძლო? ან მესიჯი მოგეწერა? ღამე გამათენებინე, _ გამოვუშვი დაგროვილი ბოღმა.
_ არ შემეძლო… და უნდა დამიჯერო, ამას რომ გეუბნები. სამაგიეროდ, სულ შენზე ვფიქრობდი.
სასიამოვნო სითბო ჩამეღვარა სხეულში, მაგრამ არაფერი ვუპასუხე.
_ შენი თმა ისე ბრწყინავს, როგორც მზე ზღვის ტალღაზე, _ ხმადაბლა თქვა.
_ ძალიან რომანტიკული ნათქვამია, _ ირონია არ დავიშურე.
_ აბა რა, მე ხომ მოწოდებით რომანტიკოსი ვარ, _ ის სიტუაციის დათბობას ცდილობდა.
ვგრძნობდი, ასე დიდხანს ვერ გავძლებდი და შევეცადე, სხვა რამეზე გადამეტანა საუბარი.
_ როგორ არის ვიტალი?
_ აბა, რა გითხრა… _ ხელი შემიშვა, მაგიდას მოუარა და სავარძელში ჩაჯდა, _ საზღვარგარეთ მოუწევს მკურნალობის კურსის გავლა, ღვიძლზე რომ არაფერი ვთქვათ, გულიც ვერა აქვს წესრიგში, ორი კუნთი მოდუნებულია, ოპერაციის გაკეთება მოუწევს.
_ რა საშინელებაა… ჯერ ისეთი ახალგაზრდაა… რა ღირს ოპერაცია?
_ დაახლოებით 30 ათასი დოლარი.
_ მართლა? ეს ბევრი არ არის?
_ არც ისე ბევრია, რომ სიკვდილი მოატყუო, _ თავის კანტურით მიპასუხა და გამიღიმა.
_ მერედა, საშუალება?
_ ცოტას ჩვენ წავეხმარებით, ეგ არაფერია. დაივიწყე!.. შენზე მელაპარაკე.
_ რა ვიცი, რ უნდა ვთქვა?
_ ხვალიდან ვიტალის კაბინეტში გადახვალ. შენს ადგილს კი მარიკა დაიკავებს. ჩემთანაც გაივლი კონსულტაციებს და თედოსთანაც. მართალია, თედო თავიდან წინააღმდეგი წავიდა, მაგრამ არა უშავს, ბოლოს მაინც მოვათვინიერე.
_ წინააღმდეგი? რატომ?
_ არ ვიცი, ალბათ არ ეთმობოდი, _ ეშმაკურად ჩამიჟუჟუნა თვალები.
_ ნუთუ? _ ცინიკურად ჩავიცინე.
_ აბა, რას იტყვი? მზად ხარ, ახალ ამპლუაში შეუდგე მუშაობას?
_ რა თქმა უნდა.
_ როგორ ფიქრობ, შეძლებ? ხომ არ გაგიჭირდება?
_ არ გამიჭირდება. იმაზე ადრე ავითვისებ ყველაფერს, ვიდრე ვინმეს წარმოუდგენია, _ დავიტრაბახე.
_ «არასახუმარო» ამბიციები გქონია, _ სიცილი აუტყდა, უკან გადაიხარა, ნიკაპი მაღლა ასწია და შემომაჩერდა.
_ ამ ქვეყანაში ქალებს ნებადართული აქვთ, ჰქონდეთ ამბიციები, _ ამბიციურად ვუპასუხე.
_ იცი, რას მაგონებ? _ თქვა და წინ გადმოიხარა, _ სუფთა ჰაერის ყლუპს… შენს შესუნთქვას არაფერი სჯობს.
უტიფრად გავუსწორე მზერა.
_ სიამოვნებით შეგისუნთქავდი კიდევ ერთხელ… როდის შევხვდეთ?
ამ კითხვაზე კოპები შევკარი, ხოლო შეკითხვა უპასუხოდ დავტოვე.
_ რა იყო, უკანდახევა ხომ არ განიზრახე? შემთხვევით, უარის თქმას ხომ არ აპირებ? _ თვითონაც ზუსტად ისეთი სახე მიიღო, როგორიც მე მქონდა.
_ არა, მაგრამ ძალიან გთხოვ, არ იფიქრო, რომ ერთი ხელის დაქნევა და შენკენ კისრისტეხვით გამოვიქცევი. მეც გამაჩნია ჩემი სიამაყე, _ მისი სიტყვებით გათამამებული არ ვთმობდი.
_ მაგრამ შენც ხომ გინდა, ჩემთან? მართალი მითხარი.
_ მინდა… და რა მერე?
_ მაშინ სიამაყეზე ნუღარ მელაპარაკები. სიამაყე ეს მხოლოდ საბაბია, არ გამოჩნდე ისეთი, სინამდვილეში როგორიც ხარ.
_ როგორი «ისეთი»?
_ ვიცი, რასაც ვლაპარაკობ და შენც მშვენივრად ხვდები, რისი თქმაც მინდა. წააგებ, თუკი «ფიშკას» სიამაყეზე დადებ. დროა, სიმართლეს თვალებში შეხედო.
_ და რაში მდგომარეობს ეს სიმართლე?
_ იმაში, რომ შენ ჭკვიანი, დამოუკიდებელი გოგო ხარ, ძლიერი ხასიათით, მაგრამ სექსში მორჩილებას ამჯობინებ. ამაში სამარცხვინო არაფერია, შენ კი გიჭირს ამის აღიარება.
შევიშმუშნე. ის მართალი იყო. იმ ღამეს ძალიან მომწონდა, თავად რომ განაგებდა ლოგინში სიტუაციას, მაგრამ მე გამოუცდელი ვიყავი ამ «სფეროში» და მორჩილი ამიტომ უფრო ვიყავი.
_ გამოტყდი, რომ ჩემზე ნაკლებად არ მოგწონს ეს პროცესი… სექსი… ველური სექსი.
_ არ გინდა, ასე ნუ მელაპარაკები, _ ავილეწე.
_ რატომ? სექსი რა, დანაშაულია? რატომ გიჭირს აღიარება?
_ მე წავედი, _ ვთქვი და წამოვხტი, მიძნელდებოდა მასთან ამ თემაზე ასე ურცხვად ლაპარაკი.
_ არ წახვიდე, გთხოვ… არ შეიძლება, ექიმმა ჩემნაირი პაციენტი კრიტიკულ მდგომარეობაში მიატოვოს.
_ რატომ, რა გაწუხებს?
_ გული მაქვს გაბზარული, _ ტუჩებით კოცნა გამომიგზავნა.
_ მაგრამ მე ექიმი არ ვარ, _ მაინც ვჯიუტობდი.
_ ჩემი ექიმი შენ ხარ და უნდა შეეგუო ამას, გასაგებია? წადი, მაგრამ დაიმახსოვრე, რომ მე აუცილებლად მოვალ, რადგან ის ფრონტის ხაზი უნდა ვნახო, სადაც ბრძოლა მომიწევს, _ ადგა და მომიახლოვდა, _ ოღონდ დღეს არა. სხვა დროს.
_ ო! _ მხოლოდ ამის თქმა შევძელი შეხვედრის გადატანით იმედგაცრუეულმა, ამავდროულად, ათრთოლებულმა და სწრაფად გამოვედი კაბინეტიდან.
ნიკას მდივანი ფრჩხილებს იქლიბავდა და იდუმალი ხმით ვიღაცას ებაასებოდა ტელეფონზე.
ჩემს ოთახში რომ შევედი, მობილური რეკავდა. ნომერს დავხედე, ბებია მირეკავდა იტალიიდან…
კარგა ხანს ველაპარაკე. მოვუყევი ჩემი დაწინაურების ამბავი… სიხარულისგან იტირა. მერე მითხრა, ათასი ევრო გამოგიგზავნა ბაბუაშენმა «ვესტერნ უნიონით» და აიღეო, თან კოდი ჩამაწერინა.
_ იცოდე, მხოლოდ ტანსაცმელი იყიდე. ახლა შენ ლამაზად უნდა გეცვას, სხვა სისულელეებში არ დახარჯო ფული! _ «სასტიკად» გამაფრთხილა, _ იმ თვეში კიდევ გამოგიგზავნით.
_ მიყვარხართ ორივე! _ პატარა ბავშვივით ავჭყლოპინდი, _ საღამოს სკაიპში შემოვალ და დაგელაპარაკებით… ძალიან მომენატრეთ, ძალიან!
_ იმედია, შენს უნახავად არ მოვკვდები, შვილო. იქნებ მოახერხო და ერთხელ ჩამოხვიდე, _ გული აუჩუყდა ჩემს ბებოს.
_ აუცილებლად ჩამოვალ, როგორც კი შევძლებ. მომიკითხე იქაურები, _ მეც ამიჩუყდა გული და თვალები ცრემლით ამევსო, როცა მობილური გავთიშე.
ესეც ასე. ას ევროს გადავახურდავებ და მამაჩემს გავუგზავნი, დანარჩენს მე მოვიხმარ, იქამდე ხელფასიც წამომეწევა. ასე თუ გააგრძელეს ჩემმა იტალიელმა «მეურვეებმა», ერთ წელიწადში გავმდიდრდები კიდეც. გამეცინა. გაგიჟდება ბაბუაჩემი, ჩემი ნონნო, ჩემს ამბავს რომ გაიგებს და ძვირფას საჩუქარსაც არ დაიშურებს ჩემთვის. ალბათ ბრილიანტისთვლიან საყურეს მიყიდის, შარშან რომ შევათვალიერეთ ერთად ფლორენციაში, პალაცო პიტიზე, სადაც მსოფლიო ბრენდების ბუტიკებია განლაგებული. თვალები ამიჭრელდა, იმდენი შოკის მომგვრელი რამეები ვნახე, ყველაფერი ერთად მინდოდა. ჩემმა გულუხვმა ბაბუამ სამი ათასი ევრო დახარჯა იმ დღეს ჩემთვის. იქ ძალიან ძვირია ყველაფერი, თან ფასდაკლება, შევაჭრება და ეგეთი რაღაცები არ მოსულა.
მოულოდნელად ზარი დაირეკა და წითელი ღილაკი აინთო. აუჰ! როგორც ჩანს, თედო ძალიან გაბრაზებულია. ალბათ იმაზე, მის «მკერდს რომ მომგლიჯეს» და სხვაგან გადამისროლეს. სიცილი ძლივს შევიკავე. ასეთი სახით რომ შევიდე, ვერ გადავურჩები. ჯობია, დავსერიოზულდე.
_ გისმენ! _ კარი შევაღე და ზღურბლზე შევდექი.
_ მოდი აქ! _ გაღიზიანებულმა მომმართა.

კარი გამოღებული დავტოვე, კიდევ არ დამიწყოს ღლაბუცი-მეთქი, მოტმასნილი ქვედაბოლო დაბლა დავქაჩე და ნელი სვლით მივუახლოვდი.
_ დაჯექი!
დავჯექი. ერთხანს გამომცდელად მიყურა, მერე დამცინავად ჩაიღიმა და ლურჯი კალამი მაგიდაზე დააკაკუნა.
_ კმაყოფილი ხარ? _ თვალებმოჭუტულმა მკითხა.
_ გააჩნია, რითი.
_ იმითი, რომ ხვალიდან ჩემთან აღარ იმუშავებ.
_ ეგ რა შუაშია, შენთან მუშაობით უკმ…
_ რატომ დაგნიშნა მენეჯერად, მაგაზე გიფიქრია? _ ცივად მელაპარაკებოდა.
რაღაც ცუდად მენიშნა მისი სიტყვები და ავღელდი.
_ ვერ გავიგე… _ წარბები შევიჭმუხნე.
_ გგონია, შენ პირველი ხარ, ვინც თანამდებობაზე დანიშნა? ჰკითხე აბა, ერთი! _ ბოროტად უელავდა თვალები.
გავფითრდი, ავის მომასწავლებლად მეჩვენა ეს სიტყვები.
_ არ მესმის შენი… იქნებ უფრო გასაგებად მითხრა, რას გულისხმობ, _ ძლივს ამოვთქვი, ხმა საოცრად შემცვლოდა.
_ სულელი ხარ, შტერი, მიამიტი და გულუბრყვილო! _ იფეთქა უცებ, _ გარიგება შემოგთავაზა, არა? დაუწექი, ხომ? აღიარე, რომ ასეა, თქვი, რომ მიეცი, თქვი!
ფეხზე წამოვიჭერი და ვიგრძენი, როგორ ამიკანკალდა მუხლები.
_ შენ მე შეურაცხყოფას მაყენებ, _ დავიჩურჩულე თავზარდაცემულმა.
_ შენ არ გაყენებ შეურაცხყოფას, შენს საქციელს ვგმობ, უტვინოვ! თანამდებობის გამო როგორ დანებდი, ამიხსენი, რა გრჯიდა? ყველა ერთნაირი როგორ ხართ, გამაგებინეთ! ნუთუ მხოლოდ ამისთვის ჩამოდიხართ პროვინციიდან ეს ცხვირმოუხოცავი ღლაპები! სხვა უფრო ღირებული მიზანი არაფერი გაგაჩნიათ?!
ამის მოთმენა უკვე შეუძლებელი იყო.
_ ერთი წუთით, თუ შეიძლება… არ გაქვს უფლება, ასე მელაპარაკო! _ ჩემდა უნებურად, მეც ავუწიე ხმას, _ ჯერ ერთი, თუნდაც ასე იყოს, შენი რა საქმეა? _ თავზარდაცემა მრისხანებამ შეცვალა, _ მე შენი საკუთრება არ ვარ! და მაქვს უფლება, როგორც გამიხარდება, ისე ვიცხოვრო! სხეული ჩემია და ვისაც მინდა, იმას ვაჩუქებ! დანარჩენი შენ არ გეხება!
_ ცდები! _ მთელი ხმით იყვირა, _ მეხება! _ უეცრად წამოხტა, მომეჭრა, მკლავებში მომიმწყვდია და კოცნა დამიპირა.
რაც ძალი და ღონე მქონდა, ხელი ვკარი და გვერდზე მივაგდე. სკამს გამოედო და წაიფორხილა. ამით ვისარგებლე და მაგიდაზე მდგარ წყლიან გრაფინს დავავლე ხელი.
_ არ მომეკარო, თორემ თავზე დაგაფშვნი ამ გრაფინს, შე დამპალო! _ გველივით წავისისინე.
ალბათ საშინელი გამომეტყველება მქონდა, რადგან გაოცებისგან თვალები გაუფართოვდა, ორივე ხელი ასწია, დამშვიდდიო და თავის სავარძელში ჩაჯდა.
_ დადე ეგ მაგიდაზე, _ უმშვიდესი ხმით მითხრა, თუმცა კი ხმამაღლა სუნთქავდა, _ დაჯექი და მომისმინე.
_ შენთან სალაპარაკო არაფერი მაქვს! _ გრაფინი თავის ადგილზე დავაბრუნე, მაგრამ დაჯდომა არც მიცდია.
_ სამაგიეროდ, მე მაქვს. მართალია, ის ჩემი ძმაკაცია, მაგრამ არც ისეთი მამა აბრამის ბატკანია, ქალებს რომ გგონიათ. შენნაირად ბევრი გაუთელავს და ბევრისთვის უტკენია გული. მერე კი, ვალში რომ არ დარჩენილიყო, ყველა დაუსაქმებია. ხათუნას მანქანა უყიდა და სამკაულების სექცია გაუხსნა ბაზრობაზე, ნანკა თავის მაღაზიაში მენეჯერად დანიშნა, სოფოს კი დირექტორობა აჩუქა და ყველა საწყობი გადააბარა, გესმის? ახლა მაინც ხვდები, რისი თქმაც მინდა? შენც ამიტომ დაგნიშნა მენეჯერად. ამიტომაც გითხარი, სულელი ხარ-მეთქი. მაშინვე მივხვდი, რაც მოხდა, იმიტომ, რომ სხვანაირად ამას არ იზამდა. მისგან ეს პირველი შემთხვევა არ არის. ჯერ შეაცდენს ქალს და მერე თანამდებობებს ურიგებს.
ერთიანად დაჭიმული სხეული უეცრად მომიმჩვარდა, თვალთ დამიბნელდა და რომ არ წავქცეულიყავი, სკამის საზურგეს ჩავეჭიდე. რაღაცის თქმა დავაპირე, მაგრამ არ დამცალდა…
მე და თედომ თითქმის ერთდროულად გავიხედეთ შეღებული კარისკენ… ზღურბლზე გახევებული მარიკა იდგა.

რაც შეიძლებოდა, მშვიდად გამოვედი სამდივნოში, მარიკას გვერდი ავუარე, ჩანთას დავავლე ხელი და დერეფანში გავვარდი.
_ ლოლა, რა ხდება? _ მარი უკან გამომეკიდა.
_ მერე გეტყვი, _ მშრალად ვუთხარი და კიბეზე კისრისტეხვით დავეშვი.
არ ვიცოდი, მან ჩვენი საუბრიდან რა მოისმინა და ეს მაწუხებდა. არ მინდოდა, არაფრის გამო ეეჭვიანა და ჩემზე გაგულისებულიყო, ამიტომაც ავირიდე თავიდან, მისთვის ყველაფერი ამეხსნა.
ვესტიბიულში ჩასულს გასასვლელთან დამიხვდა, როგორც ჩანს, ლიფტით ჩამომასწრო.
_ სანამ არ მეტყვი, რა გჭირს, არ გაგიშვებ, იცოდე! _ წინ გადამიდგა.
_ ისეთი არაფერი… _ თვალი ავარიდე.
დაცვის თანამშრომელი გაოცებული მოგვჩერებოდა.
_ რას ეძახი შენ არაფერს? ადამიანის სახე რომ არ გაქვს და ფერი აღარ გადევს, ამას?
არ ვიცოდი, რა მეთქვა. შევხედე. ჩემზე გაბრაზებული არ ჩანდა, მისი გამოხედვიდან თანაგრძნობა უფრო გამოსჭვიოდა, ვიდრე აგრესია… ან ზიზღი… ან სიძულვილი.
_ აქედან მივდივარ, _ ძლივს გასაგონად ვთქვი, ნიკაპი მიკანკალებდა აღელვებულს, ტუჩები მომებრიცა, ისე მეტირებოდა. ძლივს ვიკავებდი თავს.
_ გაგიჟდი? სად მიდიხარ, რატომ, რისთვის?! რა გითხრა ამისთანა, გამაგებინე! ვისზე გელაპარაკებოდა, ნიკაზე?
_ ჰო… _ მოკლე პასუხს ვცემდი, რომ ცრემლები შემეკავებინა.
_ და რაო, გაუტყდა, მენეჯერად რომ დაგნიშნა? თვითონაც ხომ იყო თანახმა?
_ აქ ცოტა სხვა პრობლემაა, მარი, ახლა მიჭირს ამის ახსნა, _ ტირილნარევი ხმით ვუთხარი.
_ მაშინ დამიცადე და მეც გამოგყვები.
_ შენც არ გაიფუჭო საქმე, იქნებ არ ღირს?
_ რა საქმე უნდა გავიფუჭო, დამელოდე, ჩანთას გამოვიტან.
სხვა რა გზა მქონდა, მანქანაში ჩავჯექი და დაველოდე. ცოტათი დავმშვიდდი. ყელში მობჯენილი ცრემლებიც დიდი გაჭირვებით უკან «ჩავაბრუნე». სანამ მარიკა ჩამოვიდოდა, თედოს მესიჯი მომივიდა, იმ გოგოსთან ჩვენზე არაფერი წამოგცდესო… გაიძვერა! ერთდროულად ორი კურდღლის დაჭერა მომინდომა! ეს როგორ ვაპატიო? მაგრამ მარიკას რას ვერჩი? იქნებ ჩემი თამაშიდან გასვლით უფრო ააწყოს მასთან ურთიერთობა? ჩემთან რომ არასდროს არაფერი გამოუვა, თედომ ეს კარგად იცის, მით უმეტეს, მას შემდეგ, რაც ჩემი და ნიკას ამბავი გაიგო. ჰოდა, მარისთვის გადამილოცნია ბურთი და მოედანი. მთავარია, ჩემზე არ იეჭვიანოს.
_ დავიბარე, საქმე მაქვს და ცოტა ხნით გავალ-მეთქი, _ ქაქანით მოიხურა მარიმ კარი.
ცალყბად გავუღიმე და მანქანა დავძარი.
_ სად მივდივართ? _ ჩანთა მუხლებზე დაიდო მარიკამ და სავარძელზე მყუდროდ მოკალათდა.
_ ბანკში უნდა გავიარო, ბებიაჩემმა ფული გამომიგზავნა და გამოსატანი მაქვს.
_ თან მელაპარაკე, დროს მოვიგებთ, მალევე უნდა მოვბრუნდე უკან.
_ არც ვიცი, საიდან დავიწყო, მარი… _ რამდენიმე წამით შევყოვნდი, _ შენი არ იყოს, ჩემსა და ნიკას შორისაც ყველაფერი მოხდა… სხვათა შორის, სწორედ იმ ღამეს, შენ რომ თედოსთან «იყოჩაღე»! _ ბოლო სიტყვები ხაზგასმით წარმოვთქვი.
_ რას მელაპარაკები! _ შეიცხადა, _ როდის მოასწარით დაახლოება? ან… სად ნახე, ან თვითონ როგორ დაუშვა ასეთი რამ, ეგ ხომ თანამშრომელ ქალებს სათოფეზე არ ეკარება?
_ როგორც ჩანს, ეკარება. აბა, რა გითხრა… შეიძლება ჩემი სახით გამონაკლისი დაუშვა.
_ ეგ კარგი, მაგრამ თედოს რა უნდოდა?
სწორედ ეს შეკითხვა მაშინებდა, თუმცა უკვე მომზადებული მქონდა პასუხი.
_ თედოს გული შესტკივა ჩემზე, თავისას მიაღწია და ამიტომ დაგნიშნა მენეჯერად, თანამდედობის ჩუქებით მასთან ინტიმური ურთიერთობის გაგრძელების საფასური გადაგიხადაო.
_ მაგრამ… მან საიდან გაიგო?
_ მისთვის ეს პირველი არ არის, ყველა თავის ქალს ასე დაურიგა თანამდებობა და მივხვდიო.
_ რაღაც არ მჯერა ეგ, ლოლა… მსგავსი არაფერი გამიგია. რამე ისეთი რომ ყოფილიყო, ვიღაცას მაინც წამოსცდებოდა… ქების მეტი არაფერი მსმენია მეტრეველზე… არასდროს.
_ ეგენი მეგობრები არიან და ყველაფერი იციან ერთმანეთზე, ამაშია საქმე.
_ რა ვიცი, რა ვიცი. შენ მაინც ნუ გადაირევი წინასწარ, აწონ-დაწონე ყველაფერი და წამითაც არ იფიქრო სამსახურის მიტოვება, გაიგე?
_ ჯერ ნიკასთან უნდა გავარკვიო რაღაც-რაღაცები.
_ ნუ დაძაბავ სიტუაციას, მთლად არ გააფუჭო საქმე. ჩემი რჩევა ეს იქნება. თვითონ რას გეუბნება ნიკა, მას მერე რამე შეიცვალა?
_ მას მერე რა, სულ ორი დღე გავიდა. იქ ვიტალის გამოუჩნდა პრობლემა. მითხრა, ამის გამო ვერ მოვედი და ვერ მოგაქციე ყურადღებაო… მეტი არაფერი.
_ აი, ხომ ხედავ! აბა, მე რას გეუბნებოდი! ეგ არ არის იმ კატეგორიის კაცი, ქალს ცუდად მოექცეს. დარწმუნებული ვარ.
_ ახლავე გამოვალ, აქ დამელოდე! _ მანქანა ბანკის შენობასთან მივაყენე და გადავედი.
გამიმართლა, რიგი რომ არ იყო. უპრობლემოდ ავიღე ფული, ხუთასი ევრო გადავახურდავე, იქიდან ორასი ლარი მამას გადავუგზავნე და მალევე მოვბრუნდი, თუმცა ამ მიღება-გაგზავნაში ბლომად კი წამღლიტეს პროცენტი.
_ იცი რა? მე უკან დავბრუნდები, სამსახურში, მეტი რაღა უნდა ვილაპარაკოთ და… თუ გინდა, საღამოს გამოგივლი ან შენ გამოდი ჩემთან.
_ ახლა ისეთ ხასიათზე ვარ, მარტო მირჩევნია ყოფნა. წავალ და დავიძინებ. საშინლად ვარ დაღლილი, ცალკე ემოციებისგან, ცალკე უძილობისგან. მაპატიე, რა.
_ კარგი, მაშინ ხვალ სამსახურში შევხვდებით. მთავარია, არაფერზე ინერვიულო და რამე სისულელე არ ჩაიდინო, გესმის? _ მარიმ მაკოცა და მანქანიდან გადასვლა დააპირა.
_ მოიცა, მიგაბრუნებ უკან, სად გარბიხარ?
_ არა უშავს, ჩემით წავალ, რა პრობლემაა.
არ დავუჯერე, ფეხით სად უნდა იწანწალო-მეთქი და სამსახურამდე მივიყვანე, მერე კი მთელი სისწრაფით შინისკენ გავქანდი. ერთი სული მქონდა, როდის დავეგდებოდი საწოლზე, რათა გემრიელად მეტირა…

8 8 8

ზარის ხმამ გამომაღვიძა. ფანჯარას გავხედე, დაღამებულიყო. ნეტავ, საათის რომელია? ვინ უნდა იყოს? ნუთუ ნიკაა? შეშლილივით წამოვხტი სავარძლიდან, სადაც ჩამძინებოდა და ჰოლში გავვარდი. სათვალთვალოში ქალის სილუეტი დავლანდე, თუმცა სიბნელეში ვერ გავარჩიე, ვინ უნდა ყოფილიყო. «ალბათ მარიკაა», _ გამიელვა გონებაში და კარი გამოვაღე. ჩემს გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა, როცა სადარბაზოში უცნობი ნაცნობის ღიმილი «შემომეფეთა».
ჩემი ბინის ზღურბლთან სწორედ ის ქალბატონი იდგა, ვინც ნიკას სტუმრობდა ხოლმე «მოცალეობის ჟამს». დაბნეულობა და გაკვირვება ერთდროულად გამომეხატა სახეზე, რაც სტუმარს არ გამოჰპარვია.
_ მაპატიეთ, რომ გაწუხებთ… ვიცი, გვიანაა, მაგრამ ვიფიქრე, ჯერ არ ეძინება-მეთქი… ხელს ხომ არ შეგიშლით?
_ არა, რა თქმა უნდა… მობრძანდით, _ უნებლიეთ შემოვიპატიჟე დაუპატიჟებელი სტუმარი.
_ დიდ დროს არ წაგართმევთ. თუ თქვენთვის ძნელი არ იქნება, იქნებ წყალი დამალევინოთ, _ მთხოვა ქალმა.
უხმოდ გავდექი განზე და ჩემი მეტოქე წინ გავატარე, თან გულდასმით შევათვალიერე. არ იყო ურიგო ქალი. გარდა იმისა, რომ ლამაზი ნაკვთები და თვალში საცემი ფიგურა ჰქონდა, კარგად მოვლილიც იყო, თუმცა «კოსმოოპერაციების» ნამდვილ ქარიშხალს გადაევლო მის სახეზე. ცხვირი, ტუჩები, თვალები _ ყველაფერი «გადამუშავებული» ჰქონდა.
სასტუმრო ოთახში შევიყვანე, მე კი სამზარეულოდან ჭიქა წყალი გამოვუტანე.
_ ყავას ხომ არ დალევთ? _ ვკითხე, როცა წყურვილი მოიკლა…
წყუროდა კი? იქნებ ეს მხოლოდ ჩემთან გამოლაპარაკების საბაბი იყო?
_ არ მინდა შეგაწუხოთ, ისედაც დაუკითხავად შემოგეჭერით, _ მომიბოდიშა.
_ რას ამბობთ, რა შეწუხებაა, ახლავე მოვადუღებ.
ერთი სული მქონდა, როდის მეტყოდა, რისთვის მესტუმრა, რა იცოდა ჩემ შესახებ, ამიტომ, ცოტა არ იყოს, ავნერვიულდი.
ტკბილი სუფრა გავშალე და ყავაც მოვიტანე. მადლობა გადამიხადა, ტყავის თხელი ქურთუკი გაიხადა და სავარძელში ჩაჯდა, სწორედ იქ, სადაც მე მეძინა ცოტა ხნის წინ.
_ მე სოფო მქვია, _ ღიმილით გამეცნო და მაღალი მკერდი წინ გამოზნიქა.
ამის გაგონებაზე შემაჟრჟოლა, რადგან დღეს უკვე მეორედ მესმოდა ეს სახელი. «სოფოს დირექტორობა აჩუქა და ყველა საწყობი გადააბარა»… თითქოს ახლაც ყურში ჩამძახოდა თედო.
_ სასიამოვნოა. მე ლოლა ვარ, _ ხელი გავუწოდე.
_ ვიცი, ჩვენ ხომ ძალზე უხერხულ სიტუაციაში შევხვდით ერთხელ ერთმანეთს, _ მორცხვი ღიმილი დააყოლა ნათქვამს.
_ თქვენთვის უხერხულ სიტუაციაში, _ შევუსწორე ჩემს «მთავარ» მეტოქეს და ნიშნის მოგებით ავწკიპე წარბები, ჩემდა უნებურად გამოვხატავდი მის მიმართ აგრესიას, თუმცა უწყინარს, თუ შეიძლება ასეთიც არსებობდეს.
_ ჰო, რა თქმა უნდა… თქვენ არაფერ შუაში იყავით… რა იცოდით, იმ ღამეს იქ მე თუ დაგხვდებოდით… რა გემრიელი ნამცხვარია, თქვენ გამოაცხვეთ? _ სხვა რამეზე გადაიტანა საუბარი.
_ არა, დაბლა ვიყიდე, საცხობში.
_ გემრიელია… _ სოფომ მადიანად მიირთვა ერთი ნაჭერი, მერე კი ჩანთიდან სიგარეტის კოლოფი დააძრო, _ მოწევა შეიძლება?
_ კი, როგორ არა, რამდენიც გნებავთ, იმდენი მოწიეთ, _ «ნება დავრთე» და კვლავ სამზარეულოში გავედი საფერფლის მოსატანად.
_ ნიკა ვერ იტანს მწეველ ქალებს, მაგრამ რა ვქნა, თავს ვერ ვანებებ. ვცდილობ, ნაკლები მოვწიო, ვცდილობ, ვცდილობ და არ გამომდის, _ თავისი ასაკისთვის შეუფერებლად გაიცინა, რაც სრულებით არ მოუხდა. მისი ხელოვნური ახალგაზრდული «კისკისის» მიღმა წლებით «დატვირთული» ასაკი იმალებოდა, _ ის კი ცოფდება ამაზე. თქვენ არ ეწევით?
_ არა, არ ვეწევი.
_ კარგია, რომ ამ საზიზღრობას თავს არ აკვლევინებთ. გგონიათ, არ ვიცი, რამხელა ზიანი მოაქვს ჯანმრთელობისთვის? სილამაზისთვისაც, სხვათა შორის, მაგრამ არ მყოფნის ნებისყოფა და მომკალი თუ გინდა… არც არასდროს ეწეოდით?
_ არა, არასდროს, _ თავი გადავაქნიე.
_ ბედნიერი ქალი ყოფილხართ. რამდენი წლის ხართ, ლოლა?
_ ოცდასამის, _ მსწრაფლ შევაგებე პასუხი, _ თქვენ?
ოოო! როგორ მაინტერესებდა, რას მიპასუხებდა.
_ თქვენი აზრით, რამდენის ვიქნები? _ გამეპრანჭა.
_ აბა, რა გითხრათ… ორმოცზე ცოტა მეტის, არა?
_ ოცდაცხრამეტის ვარ, _ გულგატეხილად მიპასუხა, მზერა ამარიდა და მივხვდი, მატყუებდა. ალბათ შვიდი-რვა წელი მაინც «მომიტეხა», თუ მეტი არა. ამავდროულად, ნირი წაუხდა, ალბათ არ ელოდა, ამდენს თუ «მივუსჯიდი».
_ იცით… _ სიტუაციის გამოსწორება ვცადე, რაში მჭირდებოდა მისი წყენინება, _ თქვენ პლასტიკური ოპერაცია გაქვთ გაკეთებული, ხომ მართალია? ეს კი, ჩემი აზრით, უფრო მატებს ასაკს ქალს… თვალები გაქვთ გადაჭიმული, ამიტომაც ვიფიქრე…
_ არა უშავს, არა უშავს. მერე რა? მე არ მწყინს, როცა ამას მეუბნებიან, თუმცა თქვენ პირველი ხართ, ასე რომ «დამაბერა», სხვების აზრი ოცდაათსა და ოცდათხუთმეტს შორის მერყეობს ხოლმე.
_ მაპატიეთ…
_ არა გრცხვენიათ? საბოდიშო არაფერია… ისე, თქვენც შედარებით დიდი ჩანხართ თქვენს ასაკთან… _ მორიელივით მიკბინა.
_ მე იმ ასაკში ვარ, რომელსაც დამალვა არ სჭირდება, _ მრავალმნიშვნელოვნად გავუღიმე, _ თუმცა კი მიხარია, უფრო დიდი რომ ვჩანვარ, ვერ ვიტან ჩემი ასაკის ქალებს, _ გავთქვი ჩემი საიდუმლო.
_ უი, რას ამბობთ! მადლიზა, ახალგაზრდა ხართ, მაგას რა გათქმევინებთ. ნეტავ ახლა თქვენი ხნის ვიყო… ეჰ, რა წლები დავკარგე…
_ გათხოვილი ხართ? _ ეს თემა ჩემთვის ერთობ საინტერესო გახლდათ.
_ ვიყავი ერთ დროს. სამი წელია, გავშორდი… ქალიშვილი მყავს, ოცდაექვსი წლის, ახლახან გავათხოვე.
ღიმილი ვერ შევიკავე. ამხელა გოგო თუ ჰყავს, ოცდაცხრამეტის როგორ იქნება? არც დაუფიქრდა, ისე მითხრა.
_ თითქმის ბავშვი ვიყავი, ოჯახი რომ შევქმენი, _ სასწრაფოდ გამოასწორა შეცდომა, _ მთლად ბავშვი.
_ გასაგებია.
_ ჰო, მართლა, ამ დღეებში ნიკა ხომ არ გინახავთ? _ მოულოდნელად შეცვალა საუბრის თემა, ალბათ იმის შიშით, ჩემი ასაკის გამოცნობას არ ჩაუღრმავდესო.
ელდა მეცა, ეს რომ მკითხა, ერთიანად გავწითლდი. მეგონა, მამოწმებდა, თუმცა ვერ შევატყვე, ჩემს გამოსაცდელად დასვა ეს შეკითხვა, თუ ისე, ცნობისმოყვარეობისთვის. ან კარგი მსახიობია, ან მართლა არაფერი იცის.
_ თქვენი აზრით, უნდა მენახა? _ სხეული დამეჭიმა, სანამ პასუხს გამცემდა.
_ რატომაც არა, თქვენ ხომ მის ბინას ალაგებთ, _ სრულიად გულწრფელად მითხრა.
აი, თურმე, რა ხდება… ამას მე ნიკას მოსამსახურე ვგონივარ! ჰმ… რა კარგად მოუფიქრებია ვაჟბატონს გამოუვალი სიტუაციიდან თავის დასაძვრენად!