_ მხოლოდ მაშინ ვალაგებ, როცა გასაღებს მიტოვებს, _ გამოვაცხვე «ისტორია», _ კვირაში ერთხელ… ან ორჯერ.
_ და ამ კვირაში?
_ ეს კვირა ხომ დღეს დაიწყო… _ ვიპოვე გამოსავალი, _ ამიტომ ჯერ არ შემხმიანებია. დღეს-ხვალ გამოჩნდება ალბათ.
_ მე კი ვეძებ და ვერ მივაგენი. ტელეფონს არ პასუხობს, აქ არ არის. წუხელაც მოვაკითხე, ამ საღამოსაც და არ ჩანს. არ ვიცი, როგორ მოვიქცე, სამსახურში ხომ არ მივალ? არ უყვარს ეგეთი რაღაცები. სასტიკად გამაფრთხილა თავიდანვე, სამსახურში არ მომაკითხო და სახლში არ დამირეკოო.
_ არც სამსახურშიო? _ უნებლიეთ გამექცა კითხვა.
_ სამსახურშიც არ ვურეკავ, ესეც ამიკრძალა, არ მინდა, ვინმეს სალაპარაკო გახდეს ჩვენი ურთიერთობაო, მხოლოდ მობილურზე ვუკავშირდები ხოლმე, მაგრამ ახლა მობილურზეც არ მპასუხობს. არ ვიცი, რა დაემართა. ერთი ზარის გამოშვება რა გახდა ან მესიჯის გამოგზავნა? მოვკლავ, რომ ვნახავ.
«რა ჩემნაირად მეტყველებს, ნუთუ მეც სხვა ქალებს ვგავარ?»
_ მე მგონი, მეგობარი გაუხდა ცუდად და მაგაზე დარბის, წამლის დოზა მოსვლია ბევრი, _ შემეცოდა სოფო და კარტების ნელ-ნელა გახსნა დავიწყე.
_ მართლა? თქვენ საიდან იცით?
_ ჩემი დაქალი მასთან მუშაობს.
_ თქვენი დაქალი? რომელი?
კიდევ ერთხელ გადამიარა ალმურმა სახეზე… მგონი, ესეც ჩვენთან მუშაობს!
_ თქვენ არ გეცოდინებათ, ჩემი მეგობარია…
_ იქ ბევრს ვიცნობ, მეც ხომ მაგის დაქვემდებარებაში ვმუშაობდი ადრე.
_ მართლა? _ თავი გავისულელე, _ რა თანამდებობაზე?
_ ნიკას საწყობებს ვკურირებდი, დირექტორი ვიყავი, მაგრამ იმდენად უნიჭო ვარ ვაჭრობის ამბავში, რომ კინაღამ გავუფუჭე საქმე. მერე მითხრა, მოდი, თავი დაანებე მუშაობას, შინ იჯექი და მაგ ათას ლარს მე გადაგიხდი ყოველთვიურადო.
_ და გიხდიდათ? _ ძალად გავიღიმე.
_ სხვა რა გზა აქვს, სანამ ახალ სამსახურს მიშოვის, თავის გატანა ხომ მჭირდება? ჩემს შვილს ხომ არ შევაჩერდები ხელებში, თავისი ოჯახი აქვს უკვე, იქით უნდა ვუმართავდე ხელს.
_ ჰო, რა თქმა უნდა.
_ კი მიტყდება, ამას რომ ვაკეთებ, მაგრამ რა გზა მაქვს? თანაც, რადგან ვმეგობრობთ, ვალდებულიც არის, იზრუნოს ჩემზე… სანამ ერთად ვართ, რა თქმა უნდა.
_ჰო… ალბათთთთ… _ ენა დამება აღელვებისგან.
_ ორი წელია, ურთიერთობა გვაქვს და არასდროს გვიჩხუბია. ძალიან ერთგულია, ამას ვერ დავუკარგავ, თან ისეთი ტრავმირებულია ცხოვრებისგან, ხანდახან მეცოდება კიდეც.
_ ტრავმირებული რატომ არის? _ ყურები ვცქვიტე.
_ სიყვარულში არ გაუმართლა. მოატყუა შეყვარებულმა. თვითონ სიტყვას ვრ დააცდევინებ ამაზე, მაგრამ თბილისი ისეთი პატარაა, რა დაიმალება? მისი ამბავი ყველამ იცის. მეც არასდროს მიგრძნობინებია, რომ საქმის კურსში ვიყავი. არადა, დარწმუნებულია, რომ ვიცი. ამას კი აფასებს, მოსწონს, რომ არ ვეკითხები.
_ ო! _ ღვარძლიანად აღმომხდა.
_ პატარა გოგო ხომ არ ვარ, რა ჩემი საქმეა მისი წარსული. თუ სურვილი გაუჩნდება, თვითონ გადამიშლის გულს, თუ არადა, ზედმეტად რატომ ჩავეძიო? ეს ხომ ჩემამდე მოხდა. მშვენივრად ვუგებთ ერთმანეთს, მე მეტი არაფერი მინდა მისგან. ცოლად კი არ მივყვები.
_ რატომაც არა?
_ უი, რას ამბობთ, ღმერთმა დამიფაროს. მე მასზე გაცილებით უფროსი ვარ, ლამის…
«ლამის დედის ტოლა ხარ!»
_ ლამის შვილიშვილი შემეძინოს მალე, მაგას როგორ ვიკადრებ, რა დროს ჩემი გათხოვებაა, თანაც ასეთ ახალგაზრდა მამაკაცზე. სანამ ცოლის მოყვანაზე იფიქრებს, ვიქნებით ერთად და მერე მე ჩემს გზას ვნახავ, ის კი თავისას.
«თორემ, რომ შემოგთავაზოს, უარს იტყოდი მის ცოლობაზე, შენმა მზემ!»
_ თავი მოგაბეზრეთ, არა? მაპატიეთ, გამიგრძელდა ლაპარაკი. ჩემი წასვლის დროა, თქვენც გაგაცდინეთ, _ თქვა და მესამე ღერი სიგარეტიც მიასრისა საფერფლეზე.
_ არა, რას ამბობთ, მშვენივრად გავერთე, სიმართლე გითხრათ. მარტო ვიყავი, ხმის გამცემი არ მყავდა.
_ ეს ნაქირავები გაქვთ? რა ლამაზი «ასობნიაკია», რამდენოთახიანია? _ მკითხა და თვალი ოთახს მოავლო.
_ არა, ეს ჩემი ბინაა… სამოთახიანია.
თვალები გაუფართოვდა… თითქოს არ ესიამოვნა… თუ რაღაც ენიშნა… თუ რაღაც არ მოეწონა.
_ და სულ მარტო ცხოვრობთ?
_ ჰო… ჯერჯერობით.
_ მშობლები?
_ დედა არ მყავს, მამა ქუთაისშია, იქ ცხოვრობს და მუშაობს.
_ და ეს ბინა?..
_ ბაბუამ მიყიდა, მდიდარი ბაბუა მყავს, _ გამარჯვებულის იერით შევხედე.
_ მერე? რა ძალა გადგიათ, მოსამსახურედ რომ მუშაობთ? _ ფერი შეეცვალა სახეზე.
მივხვდი, რაც გაიფიქრა, მაგრამ არ დავიბენი.
_ ჩემი შრომით მოპოვებული ფული ყველაფერს მირჩევნია. თანაც, გასვლა არ მიწევს, გზის ფული არ მეხარჯება… ბაბუა კი უცხოეთშია, ხშირად ვერ მიგზავნის ფულს, ხშირად უწევს გადაადგილება ერთი ქვეყნიდან მეორეში… დიპლომატიურ უწყებაში მუშაობს და დაძაბული გრაფიკი აქვს.
_ კარგი, ჩემო კარგო, თავს აღარ შეგაწყენ. დიდი მადლობა გამასპინძლებისთვის. ერთხელ შენც მესტუმრე, გამიხარდება. ნიკას ვეტყვი და მოგიყვანს ჩემთან, _ რატომღაც, «შენობითზე» გადავიდა, მრავლისმეტყველად გამიღიმა და წამოდგა.
უეცრად ზარის ხმა გაისმა კარზე. ვიღაც გაუფრთხილებლად მომადგა. ორივემ მექანიკურად ერთმანეთს შევხედეთ. ორივეს გაკვირვება შეგვეტყო. ასე გვიან არავის ველოდებოდი, თვით ნიკასაც კი.
_ აი, კიდევ ერთი დაგვიანებული სტუმარი, _ თქვა სოფომ, _ ალბათ ელოდებოდით ვინმეს, მე კი ხელი შეგიშალეთ.
_ არა მგონია, ჩემთან იყოს, ნამდვილად არავის ველი, შეიძლება შეეშალათ, _ მხრები ავიჩეჩე და სტუმარს წინ გავუძეხი.
«ოღონდ ნიკა იყოს, ოღონდ კი ის იყოს და მეტი არაფერი მინდა!»
არ ვიმჩნევდი, მაგრამ ერთიანად ვკანკალებდი. შეგნებულად არ გავიხედე სათვალთვალოში, ისე გავაღე კარი. ლამის სუნთქვა გამიჩერდა, როცა ზღურბლზე მეტრეველი დავინახე. გული უცნაურად შემიხტა…
სოფოს დანახვაზე ისეთი სისწრაფით შეეცვალა გამომეტყველება, თითქოს მოულოდნელად მუშტი ჩაარტყესო… ასეთი დამფრთხალს პირველად ვხედავდი.
_ რა ხდება აქ? _ ორივეს ფრთხილი მზერა მოგვავლო, თან დაბნეულმა ათჯერ მაინც დაახამხამა წამწამები, ჩვენი «ტანდემის» ერთად დანახვამ შოკში ჩააგდო.
_ ნიიკ, სად ხარ, ადამიანო, გადავატყავე მთელი თბილისი, ხომ მშვიდობაა? _ სოფომ გვერდი ამიარა და მეტრეველს კისერზე ჩამოეკიდა, _ როგორ მანერვიულე, საყვარელო, იცი? ავიკელი შენი ტელეფონი, რატომ არ მპასუხობდი? მომენატრე, შე ოხერო, ასე უნდა?
ნიკამ იღლიებს ქვემოთ ამოსდო ქალს ხელები და მე შემომხედა… «მაპატიე» _ ადვილად შეიძლებოდა ამის ამოკითხვა მის გამოხედვაში.
_ მეც ძალიან მომენატრე, _ ისე თქვა, თვალი არ მოუცილებია ჩემთვის.
მივხვდი, ეს სიტყვები მხოლოდ მე მეკუთვნოდა. ნასიამოვნებმა და, ამავდროულად, გულტანკენმა მწარედ გავიღიმე.
_ შევიკალი ეს გოგო ხელში, საათზე მეტია, აქ ვარ და გელოდები, _ თავისას განაგრძობდა სოფო, _ თავი მოვაბეზრე უკვე… წამო, შინ შევიდეთ, _ და ხელკავი გამოსდო ჩემი ოცნების მამაკაცს.
ნიკას კვლავ შეეცვალა სახე, გამოცოცხლდა. ალბათ მიხვდა, რომ არ გავყიდე ჩვენი საიდუმლო და სოფომ ჩვენ შესახებ არაფერი იცოდა.
_ არა, სოფო, დასარჩენად არ მცალია, _ აჩქარებით ალაპარაკდა, _ საავადმყოფოში უნდა გავვარდე, ვიტალი ძალიან მძიმედაა. იმისთვის შემოვიარე, რომ ლოლასთვის გასაღები დამეტოვებინა… ხვალ ხომ შეძლებ, სახლი დამილაგო, ლოლა? _ მუდარით სავსე მზერა მესროლა, ოღონდ ახლა არ გააფუჭო ყველაფერიო.
_ დიახ, რა თქმა უნდა, _ მოწყალე ღიმილი ვაჩუქე და თავი გვერდზე გადავხარე.
_ ვი-ინ? ვიტალი? რას მელაპარაკები! კი მითხრა ლოლამ, მეგობარიო, მაგრამ ვიტალიზე როგორ ვიფიქრებდი! ეგ როდის იყო, ნარკომანობდა, რამ გადარია? _ შეიცხადა სოფომ.
_ რა ვიცი, რას გაიგებ. ჯერჯერობით უმძიმეს მდგომარეობაშია… წამო, სახლამდე მიგაცილებ, ძალიან მეჩქარება. აჰა, გასაღები, ლო… ლიტა, _ კინაღამ ლო-ზე გაჩერდა, თუმცა დროზე გამოასწორა შეცდომა ნიკამ და გასაღების მთელი აცმა შემომაჩეჩა.
_ რა ამბავია, ნიიკ, ყველას უტოვებ? _ დაეჭვებულმა ქალმა ჯერ მე შემომხედა, მერე ნიკას.
იმდენად მართობდა ჩემი პრეზიდენტის დაბნეულობა და ისე გამარჯვებულად ვგრძნობდი თავს, საერთოდ არ მადარდებდა, სოფო რამეს მიხვდებოდა თუ არა. თუმცა, არც ის მინდოდა, მის საყვარელს მაინცდამაინც ჩემ თვალწინ გაემართა მისთვის სცენები. ეს არც მე მიქადდა არაფერ კარგს.
_ ასე ნუ განიცდი, ნიკა, აუცილებლად გამოჯანმრთელდება, _ მშვიდად ვთქვი და გასაღებების აცმას მისი სახლის გასაღები გამოვაძრე. ამ გასაღებს ასი სხვა გასაღებიდან თვალდახუჭული გამოვარჩევდი.
_ დიდი მადლობა, ლოლა, ჩემზე იყოს, _ მამაკაცს ოფლით დეცვარა შუბლი, _ ფულს კი შეგპირდი დღეისთვის, მაგრამ ხვალ რომ იყოს? ძალიან ხომ არ გიგვიანებ? _ ტყუილს ტყუილზე ახეთქებდა ნიკა.
_ არა, რა თქმა უნდა, თუ გინდა, ზეგ იყოს, მაგაზე არ იდარდო, _ «დავამშვიდე» ჩემი «ზეუფროსი» და მზერა სოფოზე გადავიტანე, _ ნახვამდის, სოფო. სასიამოვნო იყო თქვენი გაცნობა.
_ ნახ-ვამ-დის, _ დამარცვლით დამემშვიდობა ჩემი «ზრდადასრულებული» მეტოქე და ცივად გატრიალდა… როგორც ჩანს, რაღაც «იყნოსა».
ლიფტი არ მუშაობდა, ამიტომ ფეხით ჩაუყვნენ კიბეს. კარი ფრთხილად გამოვიხურე და სადარბაზოს კუთხემდე ფეხის წვერებზე მივირბინე, იქნებ მათი საუბრიდან რამეს მოვკრა ყური-მეთქი, მაგრამ ეგრევე გამოვბრუნდი. ვერ გავაკეთებდი იმას, რაც არასდროს გამიკეთებია.
შინ შევედი, გასაღები გადავატრიალე და იქვე ჩავჯექი, შემოსასვლელში, ზურგით კარს მიყრდნობილი. არ მინდოდა დამეჯერებინა, რომ ეს ყველაფერი ჩემს თავს ხდებოდა.
რატომ მარგუნა ცხოვრებამ ასეთი უცნაური ბედი? ბოლოს და ბოლოს, რა უნდა ამ კაცს ჩემგან? რადგან სოფოსთან ურთიერთობას არ წყვეტს, გამოდის, მეც გასართობად ვუნდივარ. ეს ნიშნავს, რომ თედო მართალია, მენეჯერის თანამდებობით დამაჯილდოვა, რათა მასთან პრეტენზიები არ გამიჩნდეს.
სასტუმრო ოთახში შევტრიალდი, შუქი გამოვრთე და ფანჯარაში გავიხედე. კარგა ხანს არ გამოჩენილან ეზოში. «ალბათ ერთმანეთს კოცნიან სადარბაზოში», _ გავიფიქრე გულმოკლულმა. ოხვრა ამომხდა… მერე კვნესა… მერე გმინვა… სასოწარკვეთილმა შუბლი ფანჯრის ცივ სახელურს მივადე და გავეხახუნე. მესიამოვნა ცივი ლითონი გახურებულ შუბლზე…

ამ დროს მანქანის ძრავა აგუგუნდა. ცხვირით ლამის მივეჭყლიტე დაორთქლილ მინას. როდის მოასწრეს გამოსვლა? როგორ გამომეპარა? ნუთუ შევცდი და იმაზე ადრე გამოვიდნენ სადარბაზოდან, ვიდრე მე ფანჯარასთან მივედი?.. ალბათ… სანამ ჩამუხლული ვიჯექი და ჩემთვის უხმოდ ვგოდებდი, კიდევაც ჩავიდნენ და ჩასხდნენ მანქანაში. ალბათ იქ გამართეს პოლემიკა. ნეტავ, სოფო თუ მიხვდა რამეს? იქნებ საქმეს ურჩევდა? იქნებ კოცნაობა იქ გააჩაღეს, ჯიპის სალონში? ამაზე ფიქრიც კი მზარავდა. რა საშინელებაა, როცა წარმოიდგენ, როგორ ეფერება შენი საფიცარი მამაკაცი სხვას.
მანქანა ნელი სვლით შორდებოდა კორპუსს. მიდიოდა ნიკა თავის საყვარელთან ერთად და ჩემი გულიც თან მიჰქონდა… სევდით, ტკივილით, ტანჯვით, დარდით დამძიმებული…



ნიკა წავიდა, მაგრამ მე მაინც ველოდებოდი. ვიფიქრე, სახლამდე მიაცილებს და მობრუნდება-მეთქი… დამღალა ლოდინმა. გული შურით და ბოღმით ამევსო. შურით იმიტომ, რომ მე დამტოვა და სოფოსთან ერთად წავიდა, ბოღმით კი იმიტომ, რომ არ ეყო გამბედაობა, საყვარლისთვის სიმართლე ეთქვა და მორჩილი კრავივით გაჰყვა უკან.
ამასობაში სამი საათი გავიდა… იმედს არ ვკარგავდი, რომ მობრუნდებოდა, რომ ღამით ჩემთან დარჩებოდა. ეს მოლოდინი ერთდროულად სასიამოვნოც იყო და მტკივნეულიც, შიშითაც გაჯერებული და ვნებითაც, სიხარულითაც და სინანულითაც. ის ჩემთან მოდიოდა, ჩემს სანახავად, ჩემს მოსაფერებლად, აქ კი სხვა დახვდა… ის სხვა, რომელიც მურმანის ეკალივით გაიჩხირა ჩვენ შორის. ნიკა კი უძლური იყო, უჭირდა წერტილის დასმა. ალბათ ცუდად დაშორება არ უნდოდა და იმიტომ… ალბათ «კარგ ბიჭად» სურდა დარჩენა და იმიტომ… ან სულაც უყვარდა და იმიტომ? ამ ასაკის ქალები ხომ მისი სისუსტე იყო?
«რა ვქნა, რა ვქნააა?! _ ვყვიროდი ჩემთვის ფიქრებში, _ ვიეჭვიანო თუ არ ვიეჭვიანო? ვაპატიო თუ არ ვაპატიო?» თითქოს გაორება დამემართა. ვერ ვხვდებოდი, რატომ უნდა მეეჭვიანა? ან რატომ არ უნდა მეეჭვიანა? რატომ უნდა მეპატიებინა? ან რატომ არ უნდა მეპატიებინა? იქნებ ჩამემარხა გულში უარყოფითი ემოციები და არ შემემჩნია, რაც ხდებოდა? ჰო, ალბათ ასე სჯობდა. მე ხომ სიგიჟემდე მინდოდა, იდეალური ქალის როლი მეთამაშა და მას დაენახა ეს. თუმცა ამის გაკეთება არ იყო ადვილი, ამისთვის სერიოზულად უნდა მემუშავა საკუთარ თავზე.
რატომ არ შეიძლება, ადამიანმა ხელოვნურად შექმნას ბედნიერება? ხომ ყველაფრის წამალს იგონებენ, რა იქნება, ესეც გამოიგონონ? მე ხომ არ ვცადო? მაგრამ როგორ? როგორ და… აი, მაგალითად, ავიღოთ ადამიანი, რომელიც განიცდის სტრესს ან საშუალო სირთულის უსიამოვნებას. ამ დროს ორგანიზმში გამოიყოფა ჰორმონი, რომელსაც ადრენალინი ეწოდება. ეს ყველამ იცის. ადრენალინი შეიცავს ამინოპეპტიდებს, ცილებს და კიდევ უამრავ «ებს», ამაზე ნუღარ დავწრილმანდებით. ახლა ავიღოთ ადამიანი, რომელიც განიცდის ბედნიერებას. ამ დროს მის ორგანიზმშიც ხომ გამოიყოფა ჰორმონი? მაგრამ როგორი? რა სახის? ეს არავინ იცის. ჰოდა, წავიექსპერიმენტებ, იქნებ მივაკვლიო ამ ჰორმონს, გამოვიგონო მისი ფორმულა. თუკი ამას მივაღწევ, ჩემზე ბედნიერი ქალი არ იქნება ქვეყანაზე. მერე უკვე შესაძლებელი გახდება, ამ ჰორმონის ქიმიური გზით გამრავლება, ეს კი იმას ნიშნავს, რომ ბედნიერება წამალი გახდება და ყველა აფთიაქში გაიყიდება, აბების, ამპულების, კაფსულების სახით, თანაც იაფად, დაახლოებით ლარ-ნახევარი, ორი ლარი ეღირება. რა მაგარია?! «თუ შეიძლება, მომეცით ერთი აბი ბედნიერება!» ან _ «ხუთი კაფსულა ბედნიერება გამომიწერეთ, გენაცვალე!» მშვენიერია, მაგრამ დასახელება რომ არ მომწონს? ბედნიერებას ნაზი ქალური სახელი უნდა ერქვას, მაგალითად… ლოლიტა… ოჰო! ეს უკვე ოჰო! ნიჭიერო! _ გულში შევაქე ჩემში მიძინებული «გენიოსი» და სევდიანად გამეღიმა.
ორი საათი რომ დაიწყო, ნიკას ნაჩუქარი პიჟამა ჩავიცვი და ლოგინში შევწექი, უკვე ყველანაირი იმედი გადამეწურა. ვერაფრით მოვისვენე, შამფურზე აცმული დედალივით ვტრიალებდი საწოლში. გარეთ ელავდა, შიგადაშიგ სადღაც დაიქუხებდა კიდეც. ვერ გეტყვით, რა დრო გავიდა, ბევრი თუ ცოტა, რომ მოულოდნელად მესიჯის ზარმა შემაკრთო. გულმა ერთი ისეთი იფეთქა, თითქოს შუაზე გაიგლიჯაო… თავი წამოვყავი და ტუმბოზე ხელი მოვაფათურე, რათა მობილური ტელეფონი მეპოვა. შეტყობინების ყვითელმა კონვერტმა სული ამიფორიაქა. ამ დროს სხვა ვინ უნდა ყოფილიყო, თუ არა ის?
«ნუ დარდობ, მე შენზე ვფიქრობ და საშინლად მინდიხარ… დაიძინე!» _ მწერდა.
«არ მეძინება», _ სუნთქვაშეგუბებულმა სასწრაფოდ «ვაფრინე» შეტყობინება.
«მაშინ გამიღე კარი, თორემ გავითოშე, მცივა!» _ წამში მომივიდა პასუხი, თითქოს წინასწარ იცოდა, რასაც მივწერდი.
წამოვხტი, მაგრამ რა წამოვხტი! შეშლილივით გავქანდი შემოსასვლელში, სიხარულისგან გაბრუებული, ფეხშიშველი, პიჟამასამარა.
აცახცახებული ხელებით გადავატრიალე გასაღები… დაღლილი, მისავათებული სახე ჰქონდა.
_ უკვე ვიწექი, _ ვთქვი, რადგან ვიცოდი, ასეთ დროს რაღაც უნდა მეთქვა.
_ ვიცი, _ ყრუდ მიპასუხა და ბარბაცით შემოვიდა, _ იმედია, სცენებს არ მომიწყობ, _ გამაფრთხილებელი ფრაზა მყის ფარივით აიფარა.
_ იმედია, _ დაზავება ვარჩიე ისტერიკას, «სტაჟიანი» ცოლივით გულგრილად ავუარე გვერდი და საძინებელში გავედი.
მოვასწარი და, სანამ შემოვიდოდა, ფართხაფურთხით ჩავიცვი ჯინსის შარვალი და ჟაკეტი.
_ რატომ კანკალებ ასე, გცივა? _ მზრუნველად მკითხა და ძალიან, «უძალიანესად» ახლოს მოვიდა.
უარესად შემაკანკალა. ჩემი კბილების კაწკაწი მგონი, მასაც ესმოდა.
_ ჰო, _ ერთი სიტყვით შემოვიფარგლე, რადგან ლაპარაკი არ შემეძლო, ენა დამბმოდა. ეს უფრო ნერვიულობის კანკალი იყო, ვიდრე სიცივის.
_ იცი, ახლა რა მინდა? _ ის ოდნავ მეხებოდა, თან არც მეხებოდა. ვეღარ გავუძელი ამ მდგომარეობას და საწოლზე დავეხეთქე, მუხლებში ძალაწართმეული.
_ არ ვიცი, _ წავიჩურჩულე.
_ ერთი ყავა და ორი ქალი.
«ჩემთან ერთად სოფოც მოგინდა? მე არ ვარ საკმარისი, არა?»
_ ყავა მაქვს, მაგრამ ქალი სად გიშოვო ამ შუაღამეს? თანაც ორი ერთად, _ მოჩვენებითი სიმშვიდით ავყევი ხუმრობაში, არ მინდოდა ახლა სოფოზე დამეწყო ლაპარაკი.
_ შენ აქ არ ხარ? _ იგი ადგილიდან არ იძროდა, ჩვენ შორის არსებულ მანძილს არც ადიდებდა და არც ამცირებდა.
_ მაგრამ მე ერთი ვარ.
_ სამაგიეროდ, ორს უდრიხარ… სამსაც კი, თუ ოთხს არა.
_ გმადლობ… მშვენიერი სტიმულია ჩემი გულის მოსაგებად, _ მაინც ვერ მოვითმინე და «ვიწუპაკე», _ მიბრძანე, რით დავიწყო, ყავით თუ ქალით?
_ ჯერ ყავა, შემდეგ ქალ-ები, _ გამარჯვებულის ტონით მომიგო და საძინებლიდან გავიდა, _ ოღონდ მანამდე იქნებ მაჭამო, მგელივით მშია.
უკან მივყევი. სამზარეულოში გავიდა და მაცივარში შეიხედა.
_ გაქვს რამე? საავადმყოფოდან მოვდივარ, ძალიან მშია, ძალიან მცივა და ძალიან მინდა შენთან, _ პასუხს არ დალოდებია, ისევ უკან გაბრუნდა და ახლა გზიდან მომაძახა:
_ როგორც კი შევჭამ, შენთან ერთად აბაზანაში შევალ, ვიბანავებთ, ვიცელქებთ, მერე კი საწოლში მოგესიყვარულები ნორმალურად.
მის ფანტაზიებს და სურვილებს საზღვარი არ ჰქონდა. არც მის სასიყვარულო «სცენარებს» ჰქონდა დასასრული… და არც იმაში მეპარებოდა ეჭვი, რომ მისთვის ეს ყველაფერი «აპრობირებული მეთოდი» იყო.
შავმა ეჭვმა დამრია ხელი, როცა წყლის ჭავლის ქვეშ, ჩემ მაგივრად სოფო წარმოვიდგინე, რომ აღარაფერი ვთქვათ ჩვეულებრივ საწოლზე, მანქანის სავარძელზე თუ სხვა ნებისმიერ ადგილზე, სადაც კი «ნორმალურად მოსიყვარულება» შეიძლებოდა.
კვლავ გამოჩნდა… ტრუსის ამარა. ვეღარც გავიაზრე, ასე უცებ როდის მოასწრო გახდა ან სად დაყარა ტანსაცმელი.
ჰამბურგერები გავამზადე და ტოსტერში ჩავალაგე.
_ მითხარი, რატომ დამნიშნე მენეჯერად? _ გადავიფიქრე იდეალური ქალის როლის თამაში და ვიგრძენი, როგორ გამცვივდა თვალებიდან ნაპერწკლები.
_ მენეჯერად? _ დაბნეულმა გაიმეორა, _ ხომ აგიხსენი ერთხელ, რაღაზე მეკითხები? რა იყო, მოხდა რამე? ვინმემ რამე გითხრა? არ დამიმალო!
_ ჰო, მითხრა!
_ ვინ და რა! _ ყბები ძლიერად მოკუმა, შორიახლოს გაჩერდა და დაჟინებით მომაჩერდა.
_ იმიტომ მაჩუქე თანამდებობა, რომ შენ მიმართ პრეტენზიები არ გამჩენოდა? მიყიდე? ასე უფრო მორჩილი საყვარელი ვიქნები? _ ვატყობდი, ისტერიკა მეწყებოდა.
_ ვინ გითხრა-მეთქი! _ უეცრად ისეთი დაიქუხა, გული გამისკდა.
შიშნარევი მზერით შევხედე, რამე არ დამაფშვნას თავზე-მეთქი.
_ თედომ, _ ამოვილუღლუღე ნირწამხდარმა.
ადამიანის ფერი არ ედო, ნესტოებდაბერილი კორიდაზე ნაბრძოლი ხარივით ქშინავდა.
_ თედომ? _ ამის გაგონებაზე თვალები შუბლზე აუვიდა, თუმცა კი აშკარად შეურბილდა ტონი.
მისი გამომეტყველებიდან მივხვდი, რომ ცილი დავწამე, რომ მას ჩემი «მოსყიდვა» გულშიც არ გაუვლია. უბრალოდ, მისი საქმისთვის საჭირო პოტენციალი დაინახა ჩემში და იმიტომაც დამაწინაურა. მე კი… შტერი, სულელი და გამოთაყვანებული, სხვის ხმას ავყევი…
ერთხანს მდუმარედ იდგა, გამომცდელად მიყურებდა მხოლოდ. მეც ვუყურებდი და მის შუბლზე გაჩენილ ღარებს, ნაოჭებს თუ ხაზებს ვითვლიდი _ ერთი, ორი, სამი…
_ სამი შვილი გეყოლება, _ უმშვიდესად ვთქვი და გაწელილად გავუღიმე, ამით შევეცადე სიტუაციის განმუხტვას.
_ რა თქვი? _ ვერ მიხვდა.
_ აი, წარბებს რომ ასწევ და შუბლზე ხაზები დაგაჩნდება, იმის მიხედვით შეიძლება გამოითვალო, რამდენი შვილი გეყოლება, _ შემრიგებლური ტონით ავუხსენი.
_ თედომ საიდან გაიგო ჩვენი ამბავი? _ თითქოს არაფერი მეთქვას წამის წინ, თავის «ბრალდებას» დაუბრუნდა.
_ ასე მითხრა, როგორც კი შენი კანდიდატურა მიხსენა, ეგრევე მივხვდიო… ამ მეთოდით დაურიგა თანამდებობები თავის ქალებსო.
_ და შენც დაიჯერე, არა? _ ღრმად ამოიხვნეშა და კიდევ უფრო მოკუმა ყბები. ამწუთას თედო რომ ახლოს ყოფილიყო, ცოცხალი ვერ გადაურჩებოდა ალბათ.
_ არ უნდა დამეჯერებინა? შენ არ დაიჯერებდი?
_ მომისმინე, ლო!.. _ ისე უცახცახებდა ხელები, სკამი ძლივს გამოსწია, რომ დამჯდარიყო… აქედან დავასკვენი, რომ ალბათ ფეხებიც უკანკალებდა და, საერთოდ, ძალიან ცუდად გახდა, თორემ არ დაჯდებოდა.
_ შენ გინდა, ჩვენ ერთად ვიყოთ? _ თითები ერთმანეთში გადახლართა და წარბებს ქვემოდან გამომხედა.
_ და მერე რა?
_ მიპასუხე! ან ჰო, ან არა!
_ ჰო.
_ მაშინ დაიმახსოვრე! ვერ ვიტან მეწვრილმანე, ცნობისმოყვარე და ეჭვიან ქალებს. არ მიყვარს, როცა არ მენდობიან და ზედმეტ კითხვებს მისვამენ, გასაგებია? მე ბევრი ლაფსუსი მქონია პირად ცხოვრებაში, ბევრჯერ მატკინეს ქალებმა გული, განსაკუთრებით შენმა ტოლებმა. ახლა ყველაფრის გამოსწორებას ვცდილობ, ამოყირავებული სიტუაციების თავიდან დალაგებას… და უნდა მაცალო, კი არ უნდა შემომიტიო, გესმის?
თავი დავუქნიე, რადგან კრინტი ვერ დავძარი. მოწოლილ ცრემლს მხოლოდ ამ გზით თუ შევაკავებდი.
ალბათ საშინელი სანახავი ვიყავი, რადგან სახეზე შეეტყო, რომ შევეცოდე.
_ და კიდევ, იცი, როგორ ქალებს ვერ ვიტან? _ საყვარლად გაიღიმა, _ ცხვირმოჭრილ ქალებს ვერ ვიტან, კანდაჭიმულს, ტუჩებგადმობრუნებულს და თვალებდაწვრილებულს.
_ ნაოჭიანი, ცხვირგრძელი და უტუჩო გირჩევნია? ეგეთი კუდიანი ჯადოქარია, ბაბა იაგა, _ მის ღიმილს ღიმილი «მივახალე».
_ ჰო, ეგეთი ცუდი გემოვნება მაქვს, _ ჩაიცინა და ჰამბურგერი გემრიელად ჩაკბიჩა, _ ძლივს არ მოვედი ჭამის ხასიათზე?
_ რაღაც მეეჭვება, _ ტუჩები წინ გამოვწიე, თითქოს საკოცნელად ვემზადებოდი, _ შენი «ვერ ვიტან» სრულიად საპირისპიროს ამტკიცებს.
_ სოფოს გულისხმობ?
_ თუნდაც…
_ იცი, რატომ მიზიდავს ამ ასაკის ქალები? ისინი გამოცდილები არიან, ბევრად გულწრფელები. ერთადერთი, რასაც მალავენ, ასაკია. გარდა ამისა, არც შვილის გაჩენით მემუქრებიან და არც ცოლობას მთხოვენ.
_ და არც ზედმეტ კითხვებს სვამენ, _ დავამატე.
_ მართალი ხარ, არც ზედმეტ კითხვებს სვამენ. დანარჩენი ფეხებზე , ამ შემთხვევაში «კოსმეტიკურ რემონტს» არ ვაქცევ ყურადღებას. უფროსი ასაკის ქალები სხვა რამით არიან უფრო საინტერესონი.
_ მაშინ მე შენთვის შეუფერებელი კანდიდატურა ვყოფილვარ.
_ შე-ენ? რატომ, ამ ყველაფერს მიპირებ, თუ?
გავწითლდი. ეს საერთოდ არ მიგულისხმია, მან კი ჩემი ნათქვამი მისებურად გაიგო.
_ არა, ასეთი რამეები არაფერში მჭირდება, პროვოცირებით შენარჩუნებული ურთიერთობა აღარ არის ურთიერთობა… უბრალოდ, ასაკით ვერ ვაკმაყოფილებ შენს გემოვნებას.
_ მაგას ახლა გავარკვევ, შენთან ერთად რომ ვიბანავებ შხაპის ქვეშ! _ გამხიარულდა და ჯერ ცხიმიანი თითები გაიწმინდა, მერე _ ტუჩები.
_ საინტერესოა, რამდენი ქალი გყოლია სულ, ათასი? _ მაინც ვერ ვისვენებდი.
_ არა-ააა! ცოტა ნაკლები, _ ჩემი ეკლიანი შეკითხვა ხუმრობაში გაატარა.
_ ცოტა ნაკლები რამდენია, ათასის ნახევარი?
_ კიდევ უფრო ნაკლები.
_ ათასის ნახევრის ნახევარი? _ არ ვეშვებოდი.
_ ათასის ნახევრის ნახევრის ნახევარი… ალბათ, _ მარცხენა ხელის თითები ერთიმეორის მიყოლებით მოკაკვა მარჯვენა ხელის საჩვენებელი თითის დახმარებით და თვალები ეშმაკურად მოხუჭა, _ ოღონდ აბაზანაში არასდროს, არც ერთ ქალთან არ მიბანავია. ა-რას-დროს! ამაში პირველი იქნები. ეს ცოტაა?
_ ო! ეს დიდი პატივია ჩემთვის, _ სარკასტულად შევნიშნე.
_ მაგასაც ვნახავთ, _ მრავალმნიშვნელოვნად ჩაილაპარაკა, თვალმოუშორებლად მომიახლოვდა, ჟაკეტს ხელი აქეთ-იქიდან ჩაავლო და, ღილების გახსნა არც უცდია, თავს ზემოდან გადამიტარა და ისე გამხადა. როცა ჯინსის ელვის შეხსნას შეუდგა, პატარა «შეფერხება» მოუვიდა _ უხეში ქსოვილი ელვის კბილანებში გაიჭედა და… კარგა ხანს წარუმატებლად ცდილობდა შესაკრავის შეხსნას. მე ხმას არ ვიღებდი, ნიშნის მოგებით ვიღიმოდი მხოლოდ.
_ ოოოხ! ამის დედაც! _ ბოლოს გაბრაზებულმა ერთი გემრიელად შეიკურთხა, ხელი დამავლო, სასტუმრო ოთახში მხარზე გუდასავით გადაკიდებული გამიყვანა, დივანზე დამაგდო და ჯინსი ელვის შეუხსნელად გამხადა.
_ ძალიან არასექსუალურად გამომივიდა, _ ტუჩაბზუებულმა მითხრა, ხელი მაჯაში ჩამავლო და პატარა ბავშვივით წამაცუნცულა აბაზანისკენ…

8 8 8

დილით უთენია გამეღვიძა. ნიკას დავხედე. ბავშვივით მშვიდად და უდრტვინველად ეძინა. რომ იტყვიან, გამოვეპარე საწოლიდან. სანადიროდ გამოსული მხეცივით ფრთხილად და უხმაუროდ ვმოქმედებდი, თითის წვერებზე აწეულმა ერთხანს ვიბორიალე ოთახში და მერე სამზარეულოში გავედი საუზმის მოსამზადებლად. მიუხედავად იმისა, რომ შესანიშნავი ღამე მქონდა, დაუკმაყოფილებლობის შეგრძნება არ მშორდებოდა. უსიამოვნო საუბარმა უსიამოვნო განწყობა დამიტოვა, ამომწურავი პასუხი ვერ მივიღე იმაზე, რაც მაწუხებდა. მაღიზიანებდა, ნიკა რომ არაფერს მეუბნებოდა სოფოზე: რა მოხდა, როცა გააცილა, რაზე ილაპარაკეს, რას უპირებდა ან მას, ან მე, ან როგორ წარმოედგინა ჩვენ ხვალინდელი დღე… და საერთოდ, მაცოფებდა, არაფრის ახსნას რომ არ ცდილობდა.
კვერცხის ათქვეფას შევუდექი ბლინების გამოსაცხობად. სანამ ადგებოდა, მინდოდა, ცხელი და გემრიელი საუზმე დამეხვედრებინა, თან გულში ვიმეორებდი იმ ფრაზებს, რომელიც საგანგებოდ მისთვის მოვამზადე, რათა ერთხელ და სამუდამოდ გამერკვია ჩვენი ურთიერთობა.
_ უუუ! რა გემრიელი სუნი ტრიალებს ამ ჯადოსნურ ოთახშიიი! ჴ ზმორებით შემოვიდა, ზურგიდან დამიდგა, მკლავები მომხვია და ყელზე მაკოცა.
_ დილა მშვიდობისა, კონკია!
_ დილა ნებისა, შეფ!
_ როგორ გეძინათ წუხელ, პრინცესა?
_ მე კარგად, ზოგ-ზოგიერთებისგან განსხვავებით, _ ეგრევე «ჩავავლე» მის შეკითხვას.
_ უკაცრავად, რაღაც ვერ გავიგე, ვინ ზოგ-ზოგიერთები? მგონი, მეც მშვენივრად ვხვრინავდი?!
_ შენზე არ ვამბობ, სხვა ვიგულისხმე, _ ენას ვერ ვაჩერებდი, ვერაფერს ვუხერხებდი ჩემს თავს.
_ სახელდობრ, ვი-ინ? _ ვერ მიხვდა ან არ მიხვდა.
_ ის… ჩემამდე ქალი, _ ჩემი ნათქვამი თითქოს ჯერ კედელს მოხვდა, მერე კი მთელი ძალით ნიკას მკერდზე მიეჯახა, მარცხენა მხარეს, ზედ გულთან.
ცივად შემიშვა ხელი და ყრუდ თქვა.
_ ამაზე წუხელ უკვე ვისაუბრეთ. ეს ერთი… და მეორეც… რამდენიმე საათის წინ შენ საერთოდ არ გახსოვდა იმ ქალის არსებობა, ასე რომ, შენი მელოდრამული პოზა სრულიად უადგილოა, მინდა გითხრა.
_ რატომღაც, მეგონა, რაღღაც-რაღაცებს ჯერ კიდევ წუხელ ამიხსნიდი, _ მოვტრიალდი და თვალებში შევაჩერდი.
_ წუხელ ამის სურვილი რომ არ გაგჩენია? რაღაც არ მახსოვს, გაგხსენებოდა… _ ამოიხვნეშა ნიკამ, _ უთენია დილა კი, ჩემი აზრით, არასასიამოვნო დროა სერიოზული ახსნა-განმარტებებისთვის.
ორივენი ჯიუტად მივჩერებოდით ერთმანეთს, წამწამებსაც კი არ ვახამხამებდით. სიბრაზისგან წამოვჭარხლდი.
_ კარგი… მაშინ გამოძებნე «სასიამოვნო დრო» და მერე განვაახლოთ საუბარი, _ მკვახედ მოვუჭერი და სუფრის გაშლას გაცხარებით შევუდექი.
_ დარწმუნებული ხარ, რომ ერთმანეთისთვის რამის ახსნა გვჭირდება? _ დამეკითხა.
სწრაფად შევტრიალდი, თითქოს ერთი სული მქონდა, ჩაიდანს როდის შემოვდგამდი ქურაზე.
_ როცა გელაპარაკები, უნდა მისმინო, _ უხეშად მითხრა და თავი წინ წამოსწია, რომ ჩემი თვალები დაენახა.
_ გისმენ, ყრუ არ ვარ, _ იმავე ტონით ვუპასუხე.
_ და უნდა მიყურო, _ დაამატა.
_ ამის აუცილებლობას ვერ ვხედავ, _ აგდებულად წამოვიძახე და ჯიქურ გავუსწორე თვალი.
მოულოდნელად მის სახეზე უცნაურმა და სრულიად გაუგებარმა გამომეტყველებამ გაიელვა და იმწამსვე გაქრა. ბოლოს მშვიდად აიჩეჩა მხრები.
_ გასაგებია.
თითქოს მძიმე ლოდი დამადეს გულზე, რაღაცამ მარწუხებივით მომიჭირა.
«ახლა რომ წავიდეს… წავიდეს და აღარასდროს მოვიდეს… რას ვაკეთებ, რას!!!»
_ მე, უბრალოდ, მინდა ვიცოდე, რა როლს ვთამაშობ შენს ცხოვრებაში… რას წარმოვადგენ იმ სამყაროში, სადაც შენ ცხოვრობ, _ შევარბილე ტონი და ჩაი დავუსხი.
_ ანუ, გაინტერესებს, რომელი გმირი ხარ? მთავარი თუ მეორეხარისხოვანი? ცოლად შეგირთავ თუ არა? _ ისე სარკასტულად გაისმა მისი ნათქვამი, ლამის გული შემიღონდა.
_ არა, ეგ არ მითქვამს… ვიცი, რომ ამაზე ლაპარაკი ნაადრევი იქნება.
_ ახლა არ მითხრა, რომ შენი გრძნობებიც ნაადრევია, თორემ გავგიჟდები იცოდე! მაგას მაინც არ დაგიჯერებ! _ ბლინები გადაიღო, შაქარი მოაყარა და ჭამას შეუდგა.
_ არც ეგ მითქვამს… _ უფრო და უფრო დახშულად ისმოდა ჩემი ხმა.
_ ლო, არ მეტყვი, რა გინდა? რატომ ვერ ისვენებ? რა გაწუხებს?
«გაურკვევლობა!»
_ წვიმს, _ ესღა ვთქვი, როცა დავინახე, როგორ წკაპუნობდნენ წვიმის წვეთები ფანჯრის რაფაზე და ზრდილობის გულისთვის ერთი ბლინი მეც შევჭამე.
_ ჰო, მაგარი მთვრალი ამინდია… ნახე, რა ირიბად დასცხო…
_ ეს იმ ქალების ცრემლებია, შენ გამო რომ დაღვარეს, _ წავუენამწარე.
_ ნამდვილი ავსიტყვიერი კონკია ხარ, ბოროტი, ღვარძიანი! ასე თუ გააგრძელებ… _ აღარ დაამთავრა.
_ რა, ასე თუ გავაგრძელებ? _ მზერით გავბურღე.
_ მეტს აღარ გაკოცებ, _ ნიშნის მოგებით მითხრა და თითი დამიქნია.
_ აი, დარდი, _ არ დავუთმე და დავეჭყანე, _ სხვა მაკოცებს.
_ როგორ? აბა, კიდევ გაიმეორე! _ ბლინი აიღო და გაღიმებულმა ხელში მოიმარჯვა, ვითომ უნდა ესროლა.
_ ვიხუმრე, ჰო, _ დავნებდი.
_ მე შენ არასდროს მიგატოვებ, _ შეცვლილი ხმით მითხრა ცოტაოდენი პაუზის შემდეგ, _ და უნდა დამიჯერო.
პასუხი არ გავეცი.
_ გჯერა? _ ჩამეძია.
_ ჰო.
_ ასე არა, ისე მითხარი, რომ მეც დაგიჯერო.
_ მჯერა, ნიკა, _ ხმა გავინაზე.
_ ძალიან თეატრალურია, უფრო ბუნებრივად არ შეგიძლია?
_ არა, _ ჯიუტად გავაქნიე თავი. ვბრაზობდი, სოფოზე რომ ვერაფერი დავაცდევინე.
_ რა გჭირს, არ მეტყვი?
_ არაფერი, _ უკმეხად ვთქვი და მაგიდის ალაგებას შევუდექი.
_ დროზე მითხარი, სამსახურში მაგვიანდება.
_ მეც, სხვათა შორის.
_ მაშინ დაუჩქარე, თორემ მომკლა ცნობისმოყვარეობამ.
_ არაფერი-მეთქი, ხომ გითხარი.
_ მე კი მეგონა, შევრიგდით.
_ მე შენთან არ მიჩხუბია.
_ გააჩნია, ჩხუბში რას გულისხმობ. შენ რაღაც გაწუხებს და არ მეუბნები… უნდა მითხრა.
_ ეს მხოლოდ წვრილ-წვრილი პრობლემებია.
_ წვრილ-წვრილი პრობლემებიც დიდი პრობლემებია.
_ ალბათ.
_ მორჩი მაგ ჭურჭლის რეცხვას, რა, _ მობეზრებული ადამიანის ტონით მითხრა, ჩემ გვერდით დადგა და წყალი გადამიკეტა, _ მოტრიალდი.
მივტრიალდი. ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და დიდხანს მიყურა თვალებში.
_ იმდენად ცვალებადი ხარ, ვერაფერს ვიგებ. ვერ ვხვდები, სად ცხოვრობს შენი გმირი, რომელ სამყაროში დაფრინავს, რას ფიქრობს და, საერთოდ, როგორია…
_ ჩემი გმირი შეყვარებულია, _ ნაღვლიანად გაიჟღერა ჩემმა ხმამ, _ შეყვარებულები კი დაახლოებით ერთნაირები არიან ყველგან და ყველა დროში.
სიამოვნებით აევსო სახე. ტუჩებზე ოდნავ შემეხო და კვლავ დამაშტერდა,
_ შემომხედე? მთელი ატომური ნაერთი გაქვს თვალებში. აი აქ მწვანეა, აქ ცისფერი, შუაში ნაცრისფერი ურევია, გარშემო თაფლისფერი გასდევს, გუგა კი შავია. ოუჰ! თურმე რა თვალჭრელოვანი კონკია შემრჩენია ხელთ! მომატყუეს, ხედავ შენ? _ ჩემს გამხიარულებას შეეცადა.
ტუჩები არ დამემორჩილა და ძალად გამაღიმა.
_ ცხოვრებაში პირველად ვარ შეყვარებული, _ ჩუმად ვთქვი, კვლავ შემიპყრო სევდამ, კვლავ ლოდივით მძიმე რაღაც დამაწვა გულზე.
_ მართლა? რაღაც არ მჯერა. ვისზე, იქნებ მეც მითხრა? _ ჩემი ტკივილის შემსუბუქებას ცდილობდა, მაგრამ ამჯერად აღარ გამოუვიდა, რადგან ყურს აღარ ვუგდებდი და ჩემთვის ვაგრძელებდი.
_ იცი? შეიძლება არსებობს უფრო გულწრფელი პირველი სიყვარული და უფრო დასამახსოვრებელი პირველი მამაკაცი, მაგრამ სხვანაირი და სხვა პირველი მე არასდროს მქონია. ყველაფერს, რაც ამის მერე იქნება, მეორე დაერქმევა.
_ ცოტა მაცალე და ყველაფერი გამოსწორდება, ლო, გეფიცები, _ შეფიქრიანებულმა თმაში შემიცურა ხელი, _ არ მიყვარს ზედმეტი ლაპარაკი. საქმით დაგანახვებ ჩემს სათქმელს.
_ საქმე ლაპარაკის ნაცვლად! _ სიმწრით გავიცინე.
_ აბა, თუ იცი, რა არის საქმე ლაპარაკის ნაცვლად?
_ ჩვენი უმრავლესობის პოლიტდევიზი, _ სხარტად ვუპასუხე, წარჩინებულ მოსწავლესავით.
_ არა. ეს სექსია, _ ნიშნის მოგებით მიპასუხა და ჩემი შემცბარი სახე რომ დაინახა, გადაიხარხარა.
_ ცუდო! _ მკერდზე დავუშინე მუშტები.
_ კარგი, წავედი, წინ ბევრი დრო გვაქვს, მერე ვილაპარაკოთ. თათბირზე შევხვდებით, ოღონდ, როგორც თანამშრომლები, ხომ? პირობა პირობაა, იცოდე!
_ ვიცი, _ უმწეოდ ჩამოვყარე მხრები და ცხვირის წვერი მივუშვირე საკოცნელად.
_ და კიდევ… ახლა ცალ-ცალკე წავალთ სამსახურში, ვითომ არც გვინახავს ერთმანეთი. ხომ არ გაგიტყდება? საქმისთვის ასე სჯობს, _ მრავლისმეტყველი მზერა მესროლა.
_ ასე სჯობს, _ მექანიკურად დავმორჩილდი.
კიდევ ერთი თავბრუდამხვევი კოცნა მიწილადა თავისი სასიყვარულო «სცენარიდან» და წავიდა…

8 8 8

ჩვენი შეხვედრები გაგრძელდა… შედარებით უმტკივნეულოდ… დასამახსოვრებლად ვნებიანად, თუმცა… შესამჩნევად იშვიათად. ხან კვირაში ერთხელ, ხანაც ორ კვირაში ერთხელ თუ შემომივლიდა. მერე კვლავ გარბოდა. მისი ასეთი ვიზიტები სულაც არ მანიჭებდა სიამოვნებას. გამუდმებით სადღაც მიეჩქარებოდა, ყოველთვის გადაუდებელი საქმე და გადაუჭრელი პრობლემები ელოდა. ის თავისი საქმით უფრო იყო დაინტერესებული, ვიდრე ჩემით. ეს მაგიჟებდა. მაინც ვითმენდი… რატომ? იქნებ იმიტომ, რომ, როგორც დედაჩემი იტყოდა, «ტანგოს საცეკვაოდ პარტნიორია საჭირო?»… თუ მხოლოდ იმიტომ, რომ გონის დაკარგვამდე მიყვარდა?.. ალბათ ამიტომ ვითმენდი, ვითმენდი და… ველოდებოდი… ველოდებოდი, როდის გადაბრუნდებოდა ურემი და გამოჩნდებოდა გზა… გზა, რომელიც ახალ გზას დამანახვებდა.
ურემიც მალე გადაბრუნდა… სწორედ იმ დღეს, როცა ჩემმა გარე ბიძაშვილმა, ჩემმა საყვარელმა ნიკუშამ დედამისის დაბადების დღეზე დამპატიჟა…

ოქტომბერი მიიწურა. რა ჩქარა გარბის დრო. თითქოს გუშინწინ დავიწყე მუშაობა და თითქოს წუხელ მოხდა ჩემსა და ნიკას შორის ყველაფერი…. უკან მოხედვაც ვერ მოვასწარი, ისე სწრაფად აიბურდა ჩემი ცხოვრება. არადა, ჩემს ადგილას ზოგიერთი კმაყოფილიც იქნებოდა. სამსახურში დამაწინაურეს, მამაც გამომჯობინდა, ბებია ყოველთვე სოლიდურ თანხას მიგზავნიდა, არც საჭმელ-სასმელი მაკლდა და არც ჩაცმა-დახურვა. საყვარელი ადამიანიც მყავდა, რომლის დანახვა, ავად თუ კარგად, ყოველთვის გულს მიხარებდა. მერე რა, რომ ერთად არ ვცხოვრობდით? როცა შეეძლო, ხომ ახერხებდა ჩემ გვერდით ყოფნას? აი, ამ ადგილს რომ მიუახლოვდებოდა ჩემი ფიქრები, ვგრძნობდი, როგორ უსიამოვნოდ შემეკუმშებოდა გულის კუნთები, სუნთქვა მეკვროდა და სული მეხუთებოდა. ნიკა ყველაზე მტკივნეული ადგილი იყო ჩემს ცხოვრებაში. ერთდროულად ახლობელიც იყო და შორეულიც, საყვარელიც და საზიზღარიც, მეგობარიც და მტერიც… იმისდა მიხედვით, როდის როგორ ხასიათზე იმყოფებოდა. მასაც გაორება სჭირდა _ გულთბილიც იყო და გულცივიც, მკაცრიც და ლმობიერიც, ალერსიანიც და ფიცხიც, მშვიდიც და ნერვიულიც… როდის როგორ. ხანდახან მთელი კვირა დაიკარგებოდა ხოლმე და სულ რომ მოვმკვდარიყავი, ერთხელ არ მომიკითხავდა, რას ვაკეთებდი, თავს როგორ ვგრძნობდი… ხანდახან კი, დღე არ გავიდოდა, არ მოსულიყო და არ ვენახე. თუ მოსვლას ვერ ახერხებდა, აუცილებლად დამიმესიჯებდა ან დამირეკავდა. ჩვენი სატელეფონო საუბარი დიდხანს გრძელდებოდა, საათობით და როცა დასასრულისკენ «გავუხვევდით», გვიჭირდა ერთმანეთთან განშორება, ამიტომ ვაჭრობას ვიწყებდით, პირველად რომელს დაეკიდა ყურმილი.
_ ჯერ შენ გათიშე.
_ არა, ჯერ შენ, _ ჯენტლმენურად დამითმობდა.
_ მაშინ სამამდე დავითვლი და ერთად გავთიშოთ, _ ვთავაზობდი.
_ კარგი.
_ ერთი, ორი, სამი.
_ სამს რომ იტყვი მაშინ, თუ იქამდე? _ კვლავ წელავდა დროს, ვერ მელეოდა.
და ასე გრძელდებოდა უსასრულოდ. ხანდახან ისე დაგვათენდებოდა თავზე, ვერც ვიგებდით. მაგრამ მერე კვლავ დაიკარგებოდა. ძალიან ხშირად არ მესმოდა მისი. რაღაც მომენტში თითქოს აბჯარს აისხამდა და მის გულს ვერა ქალი ვერ ეკარებოდა. მერე მოულოდნელად კვლავ შეეცვლებოდა ხასიათი და ძველი ნიკა ხდებოდა, თბილი და მოსიყვარულე…
ერთი სიტყვით, ხან ასე იყო და ხან ისე. ალბათ სასაყვედურო არაფერი უნდა მქონოდა, მაგრამ საკუთარი გულის ამბოხს ვერაფერს ვუხერხებდი. ყველაზე ხარბი ხომ გულია, განსაკუთრებით მაშინ, როცა შეყვარებულია. ვიცი, ახლა რასაც მეტყვით, თვალიც ხომ ხარბიაო… გეთანხმებით, თვალიც ხარბია, მაგრამ ჩემი თვალები ისე იყო დაბრმავებული ნიკას სიყვარულით, მის იქით ვერავის და ვერაფერს ხედავდა. ჰოდა, სწორედ გულის სიხარბის ბრალი იყო, რომ არ მაკმაყოფილებდა ის ურთიერთობა, რაც მასთან მქონდა. რაც დრო გადიოდა, მეტი და მეტი მინდოდა. რა იყო ეს მეტი, მეც არ ვიცოდი… არა, კი ვიცოდი, მაგრამ იმდენად «ბეეევრი» და იმდენად თავხედური იყო ეს «მეტი», რომ ფიქრებშიც კი ვერ ვუტყდებოდი ჩემს თავს, საკუთარ ორეულთანაც კი მრცხვენოდა ამის აღიარება.
ბევრჯერ მიფიქრია, მე რომ მამაკაცი ვყოფილიყავი, ქალთან არასდროს არაფერი შემეშლებოდა-მეთქი. ალბათ იმიტომ, რომ ქალზე უკეთ არავინ იცის, რა სურს ქალს. ამასთან, ქალზე უკეთ არც ის იცის არავინ, რა სურს მამაკაცს. ამიტომაც ქალი ადვილად უგებს ძლიერ სქესს, უპრობლემოდ უღებს ალღოს მის ბუნებას, მამაკაცი კი შინაგანად ინერტულია, ზარმაცი და ასეთ წვრილმანებზე ფიქრით თავს არ იწუხებს. მგონი, ძალიან გამიგრძელდა და მოდით, ნუღარ ჩავუღრმავდებით ქალისა და მამაკაცის თემას, თორემ ძალიან შორს წაგვიყვანს და იმდენ «პათოლოგიას» აღმოვაჩენთ, რომ თავი შეგვზიზღდება… ქალსაც და მამაკაცსაც…