როგორც იქნა, წვიმების სეზონი დამთავრდა და გამოიდარა. ზამთრის მოახლოებით «დასუსტებული» მზე ძველებური სიმხურვალით ვეღარ ათბობდა დედამიწას, თუმცა მაინც მედგარ წინააღმდეგობას უწევდა შემოდგომის ქარებით გათამამებულ სუსხს.
სწორედ ის პერიოდი იყო, ჟაკეტიდან ქურთუკზე ან ლაბადაზე რომ გადადიხარ, თუმცა ვერც ჟაკეტს ელევი. ამიტომაც ყველა სტილში ჩაცმულს ადამიანს შეხვდებოდით ქუჩაში, პალტომოსხმულსაც კი.
ბოლო ხანებში ძალიან გამიტაცა შოპინგმა, მანიად მექცა. თანაც, აკვიატება მჭირს. მაგალითად, თუ რომელიმე შარფი მომეწონა, მერე კარგა ხანს მხოლოდ შარფებს ვყიდულობ ხოლმე, თუ მაისური _ მხოლოდ მაისურებს და ა.შ. ნივთებზე დროებითი «გართულება» მემართება. ნუთუ ყველა ქალი ასეა, თუ მხოლოდ მე ვარ გამონაკლისი?
იმ დღესაც, მოკლეყელიანი ჩექმა მომეწონა ერთ ბუტიკში და დავეტაკე, სხვამ არ დამასწროს-მეთქი. მთლად ძვირიც არ ღირდა, ორასი ლარი გადავიხადე, მაგრამ აბა, ერთი სამი თვით ადრე მენახა?! მაშინ ხომ ვერ მიმიწვდებოდა ხელი? აი, თვალის სიხარბე სად «დამემართა». შენაძენით აღფრთოვანებული დავუყევი მერე გამზირს და ფეხსაცმლის ყველა მაღაზიაში შევიარე, იქნებ კიდევ რამეს წავაწყდე-მეთქი. ამ დროს ნიკუშამ დამირეკა. გამიხარდა მისი ხმის გაგონება, კარგა ხნის უნახავი მყავდა.
_ რატომ მემალება ჩემი გარე ბიძაშვილი? _ მხიარულად მომიკითხა.
_ ნიკუშ, როგორ გამახარე! მე კი არა, შენ სად მემალები? ერთხელ არ გამოჩნდი. მომანატრე თავი.
_ ჰოდა, ვიგრძენი, რომ მოგენატრე და დაგირეკე. ხვალ რას აკეთებ?
_ რას უნდა ვაკეთებდე, ვმუშაობ.
_ რომ მუშაობ, ვიცი, მაგრამ საღამოს?
_ საღამოს… _ წამით ორჭოფობა დავიწყე, რადგან ნიკა ამომიტივტივდა გონებაში, მაგრამ ხელი ჩავიქნიე, სულ მის მოლოდინში ხომ არ ვიქნები, ერთხელ მეც ხომ უნდა გავიარო ჩემს გემოზე? _ საღამოს თავისუფალი ვარ.
_ ჰოდა, მოემზადე, ლამაზო ქალბატონო, სხვა არაფერი დაგეგმო. ხვალ ჩემთან გეპატიჟები, თან მაგრად გამოიპრანჭე, სულ ტალიკ-ტალიკა ბიჭები იტრიალებენ შენ გვერდით, რა იცი, რა ხდება.
_ მართლა რა ხდება? შენი დაბადების დღე ხომ არ არის?
_ ჩემი არა, დედაჩემის დაბადების დღეა. ქრისტინე მყავს იუბილარი.
_ რას მეუბნები! ეგ არ ვიცოდი… მაგრამ მე რა შუაში ვარ? დედაშენს თავისი მეგობრები ეყოლება, მე სრულიად ზედმეტი ვიქნები, ნიკა.
_ აპა, აპა! ეგეთები არ გამაგონო! დედაჩემმა მითხრა, პერსონალურად ვეპატიჟები ლოლასო. ასე რომ, უნდა მოხვიდე, თუ არ გინდა, საშვილიშვილოდ გადაგეკიდოს, _ გულიანად გაიცინა.
_ თუ ასეა, მოუსვლელობას როგორ გავბედავ, ჩემო ნიკა, უსიკვდილოდ მოვალ. აბა, მითხარი, რომელ საათზე?
_ თუ შეძლებ, ცოტა ადრე მონარნარდე და დედას რაღაც-რაღაცებში წაეხმარო, ხომ კარგი, თუ არადა, რვისთვის მაინც გელოდები.
_ ცოტა ადრე?.. _ კვლავ შევყოყმანდი, მოსამსახურის რანგში ყოფნა დიდად არ მხიბლავდა, _ ვეცდები, ნიკუშ, დავეთხოვები, თუ გამომიშვეს.
_ თუ არ გამოგიშვებენ, არ არის პრობლემა, დამხმარე ქალების მეტი რა გვყავს. ან, თუ გინდა, დავურეკავ ნიკას და ვეტყვი, ხვალ გაგათავისუფლოს.
_ არა, არა, შენი ჭირიმე, ოღონდ ეგ არა! _ დავფეთდი, _ ის კი არა, საერთოდ ისიც არ მინდა გაიგოს, ჩვენ რომ ნათესავები ვართ.
_ რატომ ვითომ? _ ითაკილა.
_ იმიტომ, რომ ამის გამო შეიძლება რაღაც შეღავათები გამიკეთოს, თავი ვალდებულად იგრძნოს. მე კი არ მინდა ეს. ყველაფერს ჩემით უნდა მივაღწიო, ჩემი შრომით და ჩემი ოფლით, ხომ გესმის… _ პათეტიკური ტყუილი დავახეთქე, სინამდვილეში მეშინოდა, ნიკუშას ჩვენი ურთიერთობის შესახებ რამე არ გაეგო.
_ ყველაფერი გასაგებია. მაშინ, როცა საქმეს მორჩები, მერე მოდი. უბრალოდ, კრისტის უნდოდა, სანდო ადამიანი ჰყოლოდა გვერდით, ისეთი, ყველაფერს რომ გააკონტროლებდა. არ უნდა, სტუმრებთან სირცხვილი ჭამოს.
_ მესმის, ნიკა, მესმის და ყველანაირად ვეცდები.
_ როგორც მოგიხერხდება, ჩემო კარგო, მაგაზე არ იდარდო. მთავარია, მოხვიდე. ხომ გჯერა, რომ გულით გეპატიჟები. შენ უნდა გაალამაზო იქაურობა, გასაგებია?
სიცილი ვერ შევიკავე.
_ გასაგებია, ბატონო, ძალისხმევას არ დავიშურებ.
აჰა. აი, ახლა ახალი სადარდებელი გამიჩნდა. რა უნდა ჩავიცვა? მართალია, ჩექმა ვიყიდე, მაგრამ ეგ საღამოს კაბაზე არ გამომადგება, მით უმეტეს, თუკი ჩემს ახალ, უმწიფარი ზეთისხილისფერ კაბას ჩავიცვამ. მას სხვა სტილის და სხვა ფერის ფეხსაცმელი მოუხდება. სასწრაფოდ უნდა ვეძებო! ბებია-ბაბუამ ისე გამანებივრა, ფული ჩეჩქივით მაქვს, არც კი ვიცი, რაში დავხარჯო, ამიტომაც მთელ ჩემს ხელფასს მამას ვუგზავნი ყოველთვიურად. ხომ ვარ კარგი გოგო? რა თქმა უნდა, ვარ! თან ქრისტინეს საჩუქარსაც შევიძენ ბარემ!
ვაკეში გავედი, აბაშიძის ქუჩაზე ერთი ბუტიკი მეგულებოდა, ძვირიანი, მაგრამ ხარისხიანი საქონლით და იქ შევიარე. არ შევმცდარვარ. ვალენტინოს ფირმის ისეთი ლამაზი «პლატფორმები» ვნახე, თითქოს საგანგებოდ ჩემი კაბისთვის შეუკერავთ იტალიელებსო. თანაც, მხოლოდ ერთი წყვილი ჰქონდათ და, რაც მთავარია, ზუსტად ჩემი ზომა. ჩავიცვი თუ არა, თვალთ დამიბნელდა, ისე ლამაზად აჩენდა ფეხს. ძალიან მდიდრული იყო და საოცრად მსუბუქი, საერთოდ ვერ ვიგრძენი, მაღალ ქუსლზე რომ ვიყავი შემდგარი. ფასი ვიკითხე და… ჩემი სიხარულიც იქვე ჩაქრა _ ათას ორასი ლარი დამიფასეს. არ შევიმჩნიე, ვითომ სულაც არ იყო გასაკვირი მათი «ცეცხლის ფასი» და ფეხსაცმელი დახლზე შემოვდე.
_ ცოტას დაგიკლებთ, _ მაინც მიმიხვდა გამყიდველი.
_ ცოტას რამდენს? _ მეც ჩემი «ცეცხლის ფასი» ღიმილი შევაფრქვიე, თხა თხაზე ნაკლები მგელმა შეჭამოსო.
_ ოც ლარს.
რას ერჩი, ოცი ლარი სწორედ რომ «ცოტაა». აბა, ორმოცდაათს ხომ არ მეტყოდა? ორმოცდაათი ძალიან ბევრია!
_ მოვიფიქრებ, _ თავდაჯერებულად მივუგე, _ კიდევ ერთ ადგილას უნდა შევიარო და იქ თუ არაფერი მომეწონა, მაშინ კვლავ თქვენთან მოვალ… რომელ საათ…
_ რას არჩევ, ლოლა? _ წინადადების დამთავრება ვერ მოვასწარი, რომ ტანში გამცრა, ისეთი სულში ჩამწვდომი ხმა ჩამესმა.
მოვტრიალდი და თავზე წამომდგარ ნიკას თვალებგაფართოებული მივაჩერდი, თითქოს მოჩვენება დამენახოს.
_ აქ რას აკეთებ? _ ფერწასულმა ჩავილუღლუღე, რას ვიფიქრებდი, აქ თუ გადავაწყდებოდი.
_ საჩუქარს ვეძებ ერთი ახლობლისთვის.
_ ა! _ მოკლე რეპლიკით დავკმაყოფილდი, მაგრამ აალებულმა ღაწვებმა წამში გამცა… შემეტყო, რომ ვიეჭვიანე.
_ ნუ ნერვიულობ, გეხუმრე, _ გულიანად გაეცინა, _ გარედან შეგამჩნიე და იმიტომ შემოვედი. რას ათვალიერებ?
_ არაფერს…
_ არაფრის გულისთვის დასჩერებიხარ ამ «ფრანცუზკებს»? _ არ შეუმოუხედავს, ისე მკითხა, ფეხსაცმელს ხელი დაავლო, მაღლა ასწია და შორიდან პროფესიონალივით გულდასმით გახედა, თითქოს ზედმიწევნით ერკვეოდა ხარისხში.
_ უბრალოდ, ფასი ვიკითხე.
_ და მერე?
_ ყიდვას არ ვაპირებ, ისე ვიკითხე.
_ რა ღირსო, რა გითხრეს?
_ ძალიან ძვირი.
_ ჰოდა, რამდენია ეს «ძალიან ძვირი»?
_ ათას ორასი ლარი.
_ ოჰოოო! _ დაუსტვინა ნიკამ, _ მაგ ფასად ექვს წყვილ ბოტასს იყიდდა კაცი, _ ცივად დაუშვა ხელი და კავალის «შემოქმედება» დახლზე დააბრუნა.
_ მართალი ხარ, _ ხმამაღლა დავეთანხმე, გულში კი გამეცინა, ნუთუ ასეთი მეწვრილმანეა? _ მაგრამ მე ბოტასი არ მინდოდა… წავედით.
_ საით შენი მგზავრობა?
_ სახლში.
_ გინდა, გაგიყვანო?
_ არა, მანქანით ვარ.
გარეთ გამოვედით. ნიკამ ხელკავი გამიყარა და შემაჩერა.
_ რატომ არ მეუბნები, რომ მოგენატრე?
«თავხედი! მაგას მე უნდა ვეუბნებოდე?!»
_ რატომ გგონია, რომ მომენატრე?
_ კი არ მგონია, ვიცი! _ გამომცდელად ამიწია წარბი.
_ შენ არ მოგენატრე?
_ მომენატრე. შენსავით კი არ ვმალავ ამას.
_ და რა მერე, რომ მოგენატრე? რაში გამოიხატება?
_ რაში არ გამოიხატება?
_ იმაში, რომ მთელი კვირაა, დაიკარგე. არც დაგირეკავს, არც რამე მინიშნება მომსვლია შენგან, სამსახურშიც კი თავს მარიდებ, თითქოს რიგითი ბუღალტერი ვიყო.
_ რას ერჩი რიგით ბუღალტერს?
_ არც არაფერს. ჩემს ადგილას ყოფნას რიგითი ბუღალტრობა ჯობია ალბათ.
_ რითი?
_ იმითი, რომ შენი ქალი მაინც არ ვიქნებოდი.
_ რატომ გგონია? დამლაგებელიც რომ ყოფილიყავი, ჩემი ქალი მაინც გახდებოდი. კმაყოფილი ხარ? _ მკლავზე ძლიერად მომიჭირა თითები.
_ მეტი არ შეიძლება!
_ გინდა, მოვიდე? გინახულო? _ უფრო და უფრო მამწარებდა.
_ დიდი ხანია, ჩემს სურვილებზე დადიხარ? _ დავისისინე.
_ მე სულ შენს სურვილებზე დავდივარ. რა, ასე არ არის?
დავიბოღმე. ვგრძნობდი, რომ ჩემი მოთმინების ფიალის სიმძიმეს ამოწმებდა და მაქსიმალურად ვცდილობდი თავის შეკავებას, რომ წონასწორობიდან არ გამოვსულიყავი. მტრისას, ახლა თუ ვიფეთქე, სამუდამოდ გავაფუჭებ ურთიერთობას! ფრთხილად, ლო, პროვოკაციაზე არ წამოეგო! _ შევუძახე ჩემს თავს და მის შემოტევას ისეთი სათნო ღიმილი დავახვედრე, მოულოდნელობისგან დაიბნა.
_ კარგი, წავედი, ნიკა, მეჩქარება.
_ გამოგივლი… ოღონდ დღეს ვერა… ვერც ხვალ…
_ და ვერც ზეგ… _ «წავეშველე».
_ ვნახოთ… დაგირეკავ იქამდე.
_ როგორც გინდა, _ «სულერთიას» ნიღაბი ავიკარი სახეზე და გაწბილებული გავემართე მანქანისკენ, უკან ერთხელაც არ მოვიხედე.
თითქმის ერთდროულად დავიძარით ადგილიდან. მე წინ მივდიოდი, ის უკან მომყვებოდა, თითქოს ჩემი დაცვა ყოფილიყო. შიგადაშიგ სარკეში ვიცქირებოდი და მის მანქანას ვუთვალთვალებდი. ლამის სახლამდე მომყვა… მაგრამ როგორც კი სვლა შევანელე, რათა მარჯვნით გადამეხვია, გვერდით ჩამიარა, დამისიგნალა და გზა გააგრძელა. როგორ მეზიზღებოდა იმწუთას!

8 8 8

შესაფერისი ფეხსაცმელი ვერ ვიყიდე და იძულებული გავხდი, რაც მქონდა, იქიდან ამერჩია რომელიმე. კრემისფერი მაღალქუსლიანი ბოტილიონი, რომელიც შარშან ვიყიდე იტალიაში, ყველაზე მეტად მოუხდა ჩემს ახალ კაბას, გული უკვე აღარ მეთანაღრებოდა. «თმას ხვალ დავივარცხნი, უკვე დავრეკე ჩემს სტილისტთან და ჩამწერა. ახლა მთავარია, ხვალ ცოტა ადრე გავეთავისუფლო ნიკას. მგონი, პრობლემა არ შემექმნება», _ კმაყოფილმა მოვახსენე ჩემს თავს სარკეში. მოულოდნელად ტელეფონმა დარეკა. გულგახეთქილი ვეცი ყურმილს, ნიკა მეგონა.
_ ლოლა, მიშველე! _ მარიკა გულამოსკვნილი ტიროდა.
_ რა მოხდა, მარი? _ შევშფოთდი.
_ ყველაფერი დამთავრდაააა!
_ დაწყნარდი და ისე მითხარი, რა გჭირს, რა დამთავრდა?
_ მგონი, ცოლს ურიგდება! ააა! _ ძლივს ვარჩევში სიტყვებს, ისე ღრიალებდა მარიკა.
_ შეგიძლია, ჩემთან გამოხვიდე?
_ არა, მაგის თავი არ მაქვს, უბრალოდ, მინდოდა ვიღაცისთვის მეთქვა და შენ დაგირეკე.
_ სად ხარ?
_ სადღაც ქუჩაში, არც ვიცი, სად ვარ. ვერც სახლში მივდივარ, დედაჩემმა რომ მნახოს, გული გაუსკდება, _ სლუკუნზე გადავიდა.
_ მითხარი, სად ხარ და მოვალ.
_ არა, არ მინდა. ისე მოგიყვები… დილით დამირეკა, შევხვდეთო… შევხვდი. ქალაქგარეთ გამიყვანა, ბულაჩაურში ხინკალი ვჭამეთ. მერე იქვე, არაგვისპირზე ჩამიყვანა. მანქანაში ვისხედით… ჯერ მეფერა, ძალიან მიყვარხარო, შენ სხვანაირად დამანახვე ცხოვრება და გამიჭირდება უშონოდო… ოოო! _ კვლავ ამოიტირა მარიმ.
_ დაწყნარდი, გთხოვ… მერე?
_ მერე მითხრა, აჯობებს, დავშორდეთო… რატომ-მეთქი და… ცოლი შერიგებას მთხოვსო… ჩემი ბიზნესის ნაწილი მის სახელზეა და უარი რომ ვუთხრა, ბევრ რამეს დავკარგავო.
_ კი მაგრამ, მაშინ არ ჰყავდა ცოლი, სხვებთან რომ ჰქონდა რომანი? შენ ხომ არ ხარ პირველი შემთხვევა? _ ძალიან გავბრაზდი და თავი ვერ შევიკავე.
_ მეც ეგ ვუთხარი. სწორედ ამაშია საქმეო. ახლა რომ შევურიგდე და ჩვენი ამბავი გაიგოს, უარეს სკანდალს მომიწყობს და არ მინდა, გული გეტკინოსო. მე ვკითხე, ასე არ მეტკინება გული-მეთქი? ჯობია, ასე გეტკინოს, ვიდრე ისეო. მთელი ქვეყანა გაიგებს და შენზე ჭორაობას დაიწყებენოოოო! _ გულამომჯდარი ქვითინებდა.
_ ჯანდაბამდის გზა ჰქონია, გოგო, მაგისთვის თავს როგორ იკლავ? _ მისი დამოძღვრა ვცადე.
_ სხვა უბედურებაც მჭირს, ლოლა! აააა!
_ კიდევ არის რამე? ნუ გადამრიე!
_ ორსულად ვააარ!
ახლა კი დავმუნჯდი. აღარ ვიცოდი, რა მერჩია. პირველი, რამაც თავში გამიელვა, ჩემი ნიკასთან ურთიერთობა იყო. მეც რომ იგივე დამემართოს, როგორ მოვიქცეოდი?
_ გამაგიჟებ მე შენ! როდისღა მოასწარი? თავს არ იცავდი?
_ რა ვიცი, მეგონა, ვიცავდი და თურმე ვეღარ დავიცავი.
_ მერედა, რას აპირებ? უნდა გააჩინო? იქნებ…
_ არც ეგ ვიციიიიიი! არც თედოსთვის მითქვამს და რა ვქნაააა!
_ მარი, სასწრაფოდ უნდა გნახო!
_ არა, არა, ლოლა! _ უეცრად დაუწყნარდა ხმა, _ ერთი-ორი დღე უნდა ვიფიქრო, შევხედავ, რა მოხდება და გადაწყვეტილებას მერე მივიღებ. რომ ვუთხრა, ორსულად ვარ-მეთქი, არ დამიჯერებს, პროვოკაციას მიწყობო, მეტყვის, ამიტომაც ვარ შავ დღეში.
_ ხვალ ხომ მოხვალ სამსახურში?
_ არა, სამსახურში მოსვლას არ ვაპირებ. დედას ვეტყვი, ავად ვარ-მეთქი და შინ დავრჩები. კარგად უნდა მოვიფიქრო.
_ იცოდე, რაღაც სისულეებზე არ იფიქრო, გასაგებია?
_ არც ვაპირებ. დედაჩემს ისედაც ბევრი ტკივილი გადაუტანია. არ მინდა, ჩემი თავიც დავატირებინო. უბრალოდ, განმარტოება მჭირდება, ყველაფრის აწონ-დაწონვა. მერე შენ დაგელაპარაკები და ერთად მოვიფიქროთ, როგორ ჯობია, კარგი?
_ კარგი, მარი, როგორც შენ იტყვი. თუ გინდა, მე ახლაც შემიძლია გნახო. თუ არადა, როცა მოისურვებ, ჩათვალე, რომ შენს განკარგულებაში ვარ.
_ ზეგ საღამოს გამოგივლი აუცილებლად. ახლა კი წავედი, ცოტას გავივლი, რომ გადამიაროს.
_ აღარ იტირო, გესმის?
_ აღარ ვიტირებ. გკოცნი, _ არ დამელოდა, ისე გამითიშა.
ესღა მინდოდა ისედაც დამძიმებულს? ძალიან შემეცოდა. რა უნდა ქნას? იქნებ ჯობია, გააჩინოს შვილი და ამით კუთხეში მიამწყვდიოს თედო? მას ხომ შვილი არ ჰყავს… იქნებ გაჭრას? რა თავში იხლის ბიზნესს, ან რაში სჭირდება სიმდიდრე, თუკი მემკვიდრე არ ეყოლება? ეს, ალბათ ყველაზე კარგი ვარიანტია. ბავშვის მოშორებას მაინც ასე სჯობს. პატარამ რა დააშავა? მე როგორ მოვიქცეოდი მარიკას ადგილას? ალბათ ანალოგიურად. ბავშვს ყველა ვარიანტში გავაჩენდი, შემირთავდა თუ არ შემირთავდა ნიკა ცოლად.
ამის გაფიქრებაზე სარკის ლოლას უაზროდ გავუღიმე და ყავის მოსადუღებლად სამზარეულოს მივაშურე.

8 8 8

ცხრა იყო დაწყებული, ფილიპეს სახლს რომ მივადექი. კარი შეღებული დამხვდა. ოთახის სიღრმიდან მუსიკის ჰანგები გამოდიოდა. მორიდებითშევაბიჯე ჰოლში. უხერხულად ვგრძნობდი თავს, მეშინოდა, ზედმეტად გადაპრანჭულად ხომ არ გამოვიყურები-მეთქი. სრულიად უცხო სახეები შევნიშნე და ისეთი ალმური წამეკიდა, თითქოს წვეულებაზე პირველად ვყოფილიყავი. მალევე შევნიშნე ნიკა და ფილიპე, ჰალსტუხიან-სათვალიან იმპოზანტურ მამაკაცებთან გალანტურად რომ საუბრობდნენ. ნიკუშამაც შემამჩნია და ღიმილით დამიქნია ხელი, ბოდიში მოუხადა თანამოსაუბრეებს და ჩქარი ნაბიჯებით ჩემკენ გამოემართა.
_ ჩემი ლა-მა-ზიიი! _ გადამეხვია, _ კარგია, რომ მოხვედი. თვალისმომჭრელად გამოიყურები.
_ ეს სამოთხის ჩიტი საიდან გაჩნდა აქ? _ ამ დროს ფილიპეც მოგვიახლოვდა, _ ლამისაა, დავბრმავდე ჩემი მზეთუნახავი ნათესავის სილამაზით, _ ხელები წინ გამოიშვირა და მხრებზე კმაყოფილების ნიშნად მომითათუნა.
_ გილოცავთ მეუღლის დაბადების დღეს, ბატონო ფილიპე, _ ძალიან ნაზად კი გამომივიდა.
_ დიდი მადლობა, გენათალე, _ როგორც ჩვეოდა, ენას მოუჩლიქა «ბიძაჩემმა», _ მაგრამ ხომ შევთანხმდით, რომ სახელით მომმართავდი? რა გიყვართ ეს ოფიციალურობა ამ ქალებს, ჰა?! _ ყასიდად გამიბრაზდა.
_ მაპატიეთ… მეტს აღარ ვიზამ… სად არის იუბილარი? _ ირგვლივ მიმოვიხედე და მალულად უცხო სტუმრები შევათვალიერე, უფრო სწორად, იქ მყოფი მამაკაცები. მაინტერესებდა, როგორი კონტიგენტი იყრიდა თავს ჩემი ბიზნესმენი ნათესავის ოჯახში.
_ კრისტი? სადღაც აქ ტრიალებს… შეიძლება, აივანზეა გასული, _ თვალი ირგვლივ მიმოავლო ფილიპემაც.
მოულოდნელად შევნიშნე, რომ სტუმრების უმრავლესობა ჩვენკენ იყურებოდა და ცნობისმოყვარედ მათვალიერებდნენ. ავილეწე.
_ წამოდი, ჩემს მეგობრებს გაგაცნობ, _ ხელკავი გამომდო ნიკუშამ.
_ ჯერ დედაშენს ვნახავ, ხომ უნდა მივულოცო…
_ მოასწრებ, სად გაიქცევა. წამო, წამო, _ არ მაცალა ნიკამ და ოთახის შუაგულისკენ წამიყვანა.
_ შეხედეთ, რა ქალი მოგიყვანეთ, ბიჭებო! _ თავმომწონედ გადახედა მამაკაცებს, _ გინახავთ ამისთანა სადმე? გაიცანით, ჩემი ბიძაშვილი ლოლიტა, დამწყები ბიზნესმენი.
«ჯენტლმენურად კი წარმადგინა!»
_ ეს ვანოა, ბანკის პრეზიდენტი, ეს გიორგი, ნავთობკომპანიის ვიცე-პრეზიდენტი, გოგა სამინისტროში მუშაობს, ლადო კი სამშენებლო ფირმებს კურირებს, _ სათითაოდ მაცნობდა და მიხასიათებდა ნიკუშა თავის სტუმრებს.
ყველას თავს ვუქნევდი და ხელს ვართმევდი. მამაკაცები მოწიწებით მეცნობოდნენ და შეფარვით მეპრანჭებოდნენ. მსიამოვნებდა, აღტაცებას რომ ვამჩნევდი მათ სახეებზე. ეს იმას ნიშნავდა, რომ მართლა ბრწყინვალედ გამოვიყურებოდი!
_ ახლა შეგიძლია იუბილარიც მოინახულო, აივანზეა მგონი, _ «გამათავისუფლა» ნიკუშამ.
ღიმილით დავუკარი თავი მამაკაცებს და აივნისკენ გავეშურე, თან ფეხი მერეოდა, ასე მეგონა, ყველამ მე გამომაყოლა მზერა.
აივნის კარზე მუქი სქელი ფარდა იყო ჩამოფარებული. როგორც ჩანს, იგი ბოლომდე არ იყო მიხურული, რადგან ვიღაცები საუბრობდნენ და ხმები მკვეთრად ისმოდა.
_ ვერ გავიგე, რას ნიშნავს შენი სიტყვები, ეს არის შენი დღევანდელი დღის საჩუქარი? _ ქრისტინე აშკარად უკმაყოფილო ჩანდა.
_ კრისტი, ისეთ რამეში მადანაშულებ, რაც არ ჩამიდენია. რატომ ართულებ ყველაფერს?
ამის გაგონებაზე ადგილს მიველურსმნე… თითქოს ქანდაკებად ვიქეცი, ისე უეცრად ამიტანა სიცივემ და გამიცივდა ხელ-ფეხი… ალბათ სახეზეც გავლურჯდი.
«ეს ხმა… ეს ხმა… რა ნაცნობი ხმაა, ღმერთო, ოღონდ ეგ არა!»
_ მე ვართულებ? კარგად შემომხედე, ვგავარ იმ ქალს…
და სწორედ ამ დროს გადავწიე ფარდა და კარი გამოვაღე… კიდევ კარგი, აივანი სუსტად იყო განათებული და ჩემს გაფითრებულ თუ გაშავებულ სახეს ძნელად თუ აღიქვამდა ან ერთი, ან მეორე…
_ ქრისტინე… გილოცავ, ჩემო კარგო, სიხარულს, სიყვარულს და ბედნიერებას გისურვებ, _ სხაპასხუპით მივაყარე, _ ეს კი ჩემგან, მცირედი საჩუქარი, _ და ათრთოლებული ხელით მივაწოდე სასაჩუქრე მინიპარკში ჩადებული შანელის სუნამო «შანელი #5». მისი ასაკის ქალისთვის ნამდვილად მდიდრული საჩუქარი იყო.
_ ოჰ! ლოლაჩკა, შენ ხარ? გმადლობ, საყვარელო, რატომ შეწუხდი? ეს რა არის? შანელი? ღმერთო! ჩემი საყვარელი არომატი! რა კარგი გოგო ხარ, ლოლა! ნიკა… ხედავ, როგორ უნდა შეარჩიო საჩუქარი? ლოლას ხომ იცნობ? შენთან მუშაობს მდივნად… _ ისიც აიბნა…
ქრისტინეს სიტყვები უკვე აღარ მესმოდა…
მე მხოლოდ ნიკას ოფლით დაცვარულ შუბლს და სწრაფად მოხამხამე წამწამებს ვხედავდი…
ელვის სისწრაფით გამოვბრუნდი სასტუმრო ოთახში. არ ვიცი, ქრისტინემ რა იფიქრა. შეიძლება, ეგონა, რომ ჩემი უფროსის დანახვამ დამაბნია. ფრთამოტეხილი ჩიტივით დავბორიალებდი ოთახის ერთი კუთხიდან მეორეში, ლამის კედლებს ვაწყდებოდი და მხოლოდ ერთ რამეს ვაკონტროლებდი _ არავის არაფერი შეემჩნია და წონასწორობა არ დამეკარგა.
რა მინდოდა აქ? რისთვის მოვედი? ვისთვის? მე ხომ სრულიად ზედმეტი ვიყავი ამ ოჯახში, მით უმეტეს, ახლა, ამწუთას… რატომ მოვხვდი სრულიად უდროო დროს სრულიად უადგილო ადგილას? ნუთუ ესეც ბედისწერაა? რას ვიფიქრებდი, ნიკას ქრისტინესთანაც თუ ექნებოდა სასიყვარულო ურთიერთობა?! აზრადაც არასდროს მომივიდოდა! საკუთარი შვილის მეგობართან როგორ გააბა რომანი, რამ გადარია ეს ქალი? ნუთუ კაცი დაილია ქვეყანაზე? ნუთუ არავის და არაფერს უწევს ანგარიშს? ან ნიკა რამ გააგიჟა? ქრისტინე ხომ მისი მეგობრის დედაა?
გული ხმაურიანად მიცემდა. გაქცევა მინდოდა და ვერ გავრბოდი, ყვირილი მინდოდა და ვერ ვყვიროდი, ტირილი მინდოდა და არ გამომდიოდა, დამალვა მინდოდა და ადგილს ვერ ვპოულობდი, რომ დროებით მაინც შემეფარებინა სადმე თავი. აფორიაქებული ვეძებდი გამოსავალს, თვალებს შეშლივით ვაცეცებდი აქეთ-იქით.
მოულოდნელად ქალების ხმა შემომესმა. ჰოლისკენ გავიხედე. ბიცოლაჩემის ასაკის სამი უმშვენიერესი ქალი ფილიპეს გარს შემოხვეოდა. ცოლის მეგობრებს, როგორც ჩანს, რაღაც ძალიან სასაცილოს უყვებოდა ბიძაჩემი, რადგან ისინი «ელიტურად» კისკისებდნენ.
სწორედ ამ დროს გაიღო აივნის კარი და ქრისტინეც გამოჩნდა. ისეთი აწითლებული ჰქონდა ღაწვები, გეგონებოდათ, ორთქლის აბანოდან ეს-ესაა, გამოვიდაო. უკან სრულიად დამშვიდებული ნიკა მოჰყვებოდა, ჯიბეებში ხელებჩაწყობილი. ქალს სიბრაზისგან თვალები უელავდა, მაგრამ დაქალების დანახვაზე ჰოლივუდური ღიმილი აიფარა სახეზე და შემოსასვლელისკენ აიღო გეზი. ეგრევე სამზარეულოს გამოღებულ კარს ამოვეფარე, რომ ნიკას არ შევემჩნიე.
ცუდად ვიყავი, ძალიან ცუდად… ვერც აზრებს ვალაგებდი და ვერც დაწყნარებას ვახერხებდი. აშკარად გამოუცდელი ვიყავი ასეთ საქმეებში. კიდევ ერთხელ შემეზიზღა ჩემი თავი, ჩემი წლოვანება. ნეტავ მართლა ორმოცის ვიყო… ან ორმოცდახუთის… სულაც ორმოცდაათის…
როგორც კი ნიკა მამაკაცების ჯგუფს შეუერთდა, დრო ვიხელთე და სამზარეულოში შევიმალე. მწვანეწინსაფრიანმა ორმა ქალმა გაკვირვებით გადმომხედა.
_ ხომ არ მოგეხმაროთ რამეში? ჴ ჩემდა უნებურად შევთავაზე.
_ არა, ქალბატონო, ნუ შეწუხდებით, მშვენივრად ავუდივართ ყველაფერს. თქვენ იმხიარულეთ, ამას ჩვენ მივხედავთ, _ ზრდილობიანი უარით გამომისტუმრეს მოსამსახურეებმა.
სწრაფი ნაბიჯებით გადავჭერი სასტუმრო ოთახი. უამრავსანთლიანი ჭაღი ისე კაშკაშებდა, თვალს მჭრიდა. ახლაღა შევამჩნიე, რომ იატაკზე ღვინისფერი ხალიჩა ეფინა, რომელიც ალაგ-ალაგ ამობურცულიყო, ალბათ ვიღაცამ უშნოდ თუ გაჰკრა ფეხი. ნაბიჯი შევანელე, მეც არ გამოვდო ფეხსაცმლის ქუსლი ხალიჩის «ბორცვებს» და ზღართანი არ მოვადინო-მეთქი.
დახურულ ვერანდას შევაფარე თავი და შვებით ამოვისუნთქე, რადგან იქ არავინ დამხვდა. შორეულ კუთხეში მარმარილოს სადგამი შევნიშნე, ალბათ ტელეფონისთვის განკუთვნილი, იქვე სავარძელი იდგა. სწორედ ამ სავარძელში ჩავესვენე და მაშინღა ვიგრძენი, როგორ მიცახცახებდა მუხლები, თითქოს უფსკრულის პირას ვმდგარიყავი. ერთადერთი ის მამშვიდებდა, რომ ზურგით კარისკენ ვიჯექი და გარედან ვერავინ შემამჩნევდა.
«ცოტას დავწყნარდები და მერე გავალ. ასე ვერავის დავენახვები».
სადგამზე ვიღაცას სიგარეტის კოლოფი და სანთებელა დაეტოვებინა. ჩემდა გასაკვირად, მოწევა მომინდა. არადა, მწეველი არასდროს ვყოფილვარ. ბოლის გამოშვებაც კი არ მეხერხებოდა. იმდენად ვიყავი ანერვიულებული, გახსნილ კოლოფს უშნოდ გავკარი ხელი, ისიც აყირავდა და სიგარეტის ღერები ძირს დაიყარა. ვცადე, ხელი შემეშველებინა და ჰაერშივე დამეჭირა ისინი, მაგრამ ყველას ერთად როგორ დავიჭერდი? სასწრაფოდ ავკრიფე ღერები და კოლოფში ჩავაბრუნე, ერთი კი ორთითშუა მოვიქციე და მეორე ხელით სანთებელას ჩამოვკარი… არ აინთო. ხელმეორედ ვცადე… კიდევ… კიდევ…
_ თუ ნებას დამრთავ… _ მომესმა მოულოდნელად ზურგიდან.
სანთებელა ხმაურით გაგორდა იატაკზე, სიგარეტიც გამვარდა თითებიდან, რადგან ისინი უკვე აღარ მემორჩილებოდნენ. ძლივს ვიპოვე ჩემს თავში ძალა, თავი შემომებრუნებინა.
ჩემ უკან, კარიდან ხელმარცხნივ, კიბე ყოფილა თურმე, რომელიც შემოსვლისას ვერ შევამჩნიე, ალბათ იმიტომ, რომ იქ შუქი არ ენთო. სწორედ იმ კიბის საფეხურზე ჩამომჯდარიყო ნიკა. როდის შემოვიდა? ნუთუ უკან გამომყვა და ვერ გავიგე? იქნებ ჩემამდე შემოვიდა და ჩაბნელებულ კიბეზე ჩამომჯდარი ვერ დავინახე? ახლა ძნელი იყო ამის დადგენა…
როგორც იქნა, შეირხა, ფეხზე წამოდგა და ჩემკენ გამოემართა, უჩვეულო მოძრაობით, ფრთხილი, მოზომილი ნაბიჯებით მიახლოვდებოდა, თითქოს ჩასაფრებული ნადირი ყოფილიყო, რომელმაც მსხვერპლის კვალს ყნოსვით მიაგნო…
არც ლაპარაკი შემეძლო, არც განძრევა. ვიჯექი და ველოდი, რას მოიმოქმედებდა. მოულოდნელად ჯიბიდან ოქროსფერი (ან, სულაც, ოქროს) პორტსიგარა დააძრო, ერთი ღერი ამოიღო, მოუკიდა, ღრმა ნაფაზი დაარტყა, მერე კი ხელის სწრაფი მოძრაობით პირდაპირ ტუჩებშუა ჩამჩარა. ამან როდის დაიწყო მოწევა? ჟრჟოლაატანილი შევქანდი. მექანიკურად შევისუნთქე ბოლი, რომელმაც ეგრევე დაიარა სხეული, მსწრაფლ დამიბინდა გონება და თითქმის გამთიშა. თავი უკან გადავწიე და… ვიგრძენი, რომ სადღაც მივფრინავდი… ქვემოთ, შავ ბურუსში… დაბლა და დაბლა… თავბრუდამხვევი სისწრაფით მივექანებოდი უკუნ სიბნელეში… და სადღაც შორიდან, ძალიან შორიდან ჩამესმოდა ჩემი ოცნების მამაკაცის ხმა.
_ ძნელი დასაჯერებელია, რომ ეწეოდი… თუნდაც ოდესმე.
მეზობელ ოთახში კვლავ ხმაური იდგა, მუსიკის და ყაყანის ხმა გარკვევით აღწევდა, მაგრამ მე ვეღარაფერს ვგრძნობდი და ვხედავდი, გარდა მომნუსხველი თვალებისა, რომელიც ზემოდან დამჩერებოდა. სწორედ მისმა უძირო მზერამ მიმალურსმნა ადგილს, მეგონა, ჩემი შესრუტვა სურდა. მისი თვალებიდან გადმოსროლილი ცეცხლი მწვავდა, თითქოს ჩემი ფერფლად გადაქცევა ჰქონოდა განზრახული…
შევეცადე, ავმდგარიყავი, ჩემი დამსხვრეული თავმოყვარეობის რაღაც ნაწილი მაინც გადამერჩინა, მაგრამ ძალა აღარ შემრჩენოდა. თითქოს არათუ ეს ოთახი, სამყაროც კი აყირავდა, ყველაფერი გაშავდა ირგვლივ და მხოლოდ ნიკას თვალები ანათებდა ცეცხლისფრად…
ხველება ამიტყდა, ლამის დავიხრჩვი, ისე შემეკრა სუნთქვა. ბოლმა ყელი ჩამიწვა, ხოლო სიგარეტი ტუჩებიდან გამვარდა და კაბის კალთაზე პირდაპირ «თავით» ჩაერჭო… ვუყურებდი, როგორ იზრდებოდა პატარა შავი ხვრელი ჩემს ულამაზეს კაბაზე და ხელს ვერ ვანძრევდი, რომ რამე მეღონა.
ნიკამ ხელის ერთი მოქნევით მოისროლა სიგარეტი იატაკზე და ფეხით გასრისა.
_ კანი ხომ არ დაგეწვა? _ მის ამ დაბალ ბარიტონში ისეთი ბუნებრივი შიში იგრძნობოდა, რომ წამსვე გამოვფხიზლდი.
_ ა-არა-აა… _ როგორც იქნა, წამოვდექი, მაგრამ მას არც უცდია, განზე გამდგარიყო, რათა თავისუფლად გამევლო.
ისე ახლოს იდგა ჩემთან, მის თბილ სუნთქვას ვგრძნობდი, მის მოუხელთებელ მამაკაცურ სურნელს, ასე სანატრელი რომ გამხდარიყო ჩემთვის.
_ გამატარე… _ წავილუღლუღე, საკუთარი გულის ბაგაბუგით სმენადახშულმა.
_ არა!
თითქოს იგრძნო, განუსაზღვრელი ძალაუფლება რომ მოიპოვა ჩემზე. თვალებით გამბურღა და ისეთი თავხედური და გამჭოლი მზერით შემომხედა, ადგილზე გამაქვავა.
_ გამიშვი… _ ძლივს ისმოდა ჩემი ხმა.
_ არ გაგიშვებ… არასდროს… რადგან ერთხელ გიპოვე, აღარ დაგკარგავ… და არც შენ მოგცემ უფლებას, მიმატოვო, _ ყრუდ მიპასუხა.
მივხვდი, რომ ცოტაც და გონებას დავკარგავდი, შევტორტმანდი კიდეც და იმწამსვე მისი გახურებული ხელის შეხება ვიგრძენი მხარზე.
_ წავიდეთ ისეთ ადგილას, სადაც განმარტოებას შევძლებთ, _ ზედ ყურთან მიჩურჩულა სიყვარულმოწყურებული, ვნებით გათანგული ხმით.
_ არა, _ ჩურჩულითვე ვუპასუხე.
სწორედ ახლა, როცა ჩემი ოცნებები რეალობასთან ასე ახლოს აღმოჩნდა, პანიკურმა შიშმა შემიპყრო. არ ვიცი, რატომ და რისი შემეშინდა. იქნებ ცოტა ხნის წინ ნანახმა და გაგონილმა? იქნებ ქრისტინე გახდა ამ შიშის გამომწვევი საბაბი? არ ვიცი…
კვლავ შევეცადე გვერდის აქცევას, მაგრამ ძლიერმა ხელებმა ადვილად შეძლო ჩემი დაჭერა.
_ რატომ არა? _ მორკალა შავი წარბები.
ის ოდნავ მეხებოდა, მე კი მდაგავდა მისი შეხება. არა! მასთან ერთად არსადაც არ წავალ! მასთან ერთად ახლა აქედან წასვლა ნიშნავს, რომ საკუთარ სიამაყეს კიდევ ერთხელ გადავაბიჯო, თან ის ხალხიც უნდა დავკარგო, ვისთანაც სტუმრად მოვედი. არ მიღირს ამად.
ყელში მობჯენილი ცრემლები მახრჩობდა. ნიკას გამო ყველაფერზე წამსვლელი ვიყავი, მაგრამ მისი ხასიათის ასეთი ცვალებადობა უკან მხევდა, წინ გაჭრის საშუალებას არ მაძლევდა.
«დადგება დღე, როცა ამ ყველაფერს პირში მივახლი, ერთს გემრიელად მივალანძღავ და მივატოვებ! მაგრამ ჯერ არა… ჯერ არ ვარ ამისთვის მზად. მით უმეტეს ახლა, აქ, ამ სიტუაციაში», _ თან მივჩერებოდი, თან ფიქრს არ ვწყვეტდი… თუმცა, დანამდვილებით ვიცოდი, ვერასდროს შევძლებდი ამის გაკეთებას, რადგან გონის დაკარგვამდე მიყვარდა, არ შემეძლო მისთვის ოდესმე ზურგი შემექცია და გავქცეულიყავი… არ შემეძლო!
მაინც ვძლიე ჩემს თავს.
_ არა! _ გამშრალი ტუჩებით მტკიცედ წარმოვთქვი, _ ძალიან გთხოვ, გამატარე.
მისმა ძლიერმა თითებმა ისე წამიჭირეს, თავბრუდახვეულს მომეჩვენა, თითქოს ფეხქვეშ საყრდენი გამომეცალა. ვხვდებოდი, რომ ყოველი მისი შეხებისას ჩემი ცხოვრებისეული პრინციპები ძაბვამოვარდნილი ნათურებივით იმსხვრეოდა და გამოსავალი არსაიდან იყო. მე მხოლოდ მისთვის ვცოცხლობდი ამქვეყნად… მისთვის ვსუნთქავდი… მისთვის ვარსებობდი…
და მაინც არ მინდოდა უკან დახევა.
_ მე ნიკუშასთან მოვედი და არა შენთან, _ კრიჭაშეკრულმა დუდღუნით დავიწყე ახსნა, ცხვირისმიერ ბგერებს გამოვცემდი, რადგან მივხვდი, რომ ბრძოლა წავაგე, _ არ მინდა ვანერვიულო, რადგან ძებნას დამიწყებს.
მსუბუქმა ღიმილმა შეურხია ტუჩები.
_ და ვერ გიპოვის, _ დაასრულა და ღონივრად ჩამკიდა ხელი.
ახლა რომ მისთვის დამეჯერებინა, ალბათ ბევრი რამ შეიცვლებოდა ჩემს ცხოვრებაში, მაგრამ ჩემი სიჯიუტე და ჯერ კიდევ შემორჩენილი თავმოყვარეობა არ მაძლევდა დანებების უფლებას.
_ არა! _ შევყვირე და ხელი გამოვგლიჯე.
ჩემი მოულოდნელი რეაქციით შემცბარმა უნებლიეთ უკან დაიხია, რითაც ვისარგებლე, გავუსხლტი და გარეთ გამოვვარდი.
აცახცახებული პირდაპირ ფილიპეს შევეჩეხე. მსუბუქად შევკივლე.
_ შეგაშინე, გენათალე? სად იყავი, რად იმალებოდი? მთელი სახლი შემოვიარე შენს ძებნაში! _ მხარზე გადამხვია ხელი და თავი თავზე ალერსიანად მომადო.
_ აქვე ვიყავი, ვერანდაზე, _ ხელებიც კი გამიწითლდა მგონი, ისე შევიშმუშნე. ამწუთას მისი «გენათალე» სულაც არ მაღიზიანებდა, რადგან ასე ადვილად გადავრჩი და ვერავინ ვერაფერი შეამჩნია. კიდევ კარგი, უცხო ხალხთან სირცხვილი არ ვჭამე.
_ იქნებ ყავის მოდუღებაში დაეხმარო ქალებს? კრისტიმ გთხოვა. ყველას ვერ ენდობა მაგ საქმეში, ხომ იცი. შენ კი არ შეგეშლება, კარგი ყავის მოხარშვა გეცოდინება, ყოჩაღი გოგო ხარ, პრესტიჟულ უნივერსიტეტში სწავლობდი, ნახევრად იტალიელი ბრძანდები, ჩემო ბატონო, _ ენად გაიკრიფა ჩემი «დიდი» ბიძა.
_ ახლავე, რა პრობლემაა, _ გამიხარდა კიდეც, რაღაცით რომ დამსაქმეს.
ის იყო, პირველი პარტია ყავა მოვადუღე და სასტუმრო ოთახში გამოვედი სინით ხელში, რომ დავინახე, როგორ ემშვიდობებოდა ნიკა სტუმრებს და გასასვლელისკენ მიიწევდა. აქა-იქ გაკვირვებული და უკმაყოფილო შეძახილებიც გაისმა. ალბათ არ უნდოდათ, მას იქაურობა ასე ადრე დაეტოვებინა. ნიკამ არავის მოუსმინა, ხელი აიქნია გამომშვიდობების ნიშნად და ჰოლში გაუჩინარდა… ქრისტინე ამაზონივით კაცთმოძულე თვალებით გაჰყურებდა მიმავალს…
ფინჯნებით დახუნძლული სინი კინაღამ ხელიდან გამივარდა…

8 8 8
გზაში ვიყავი უკვე, მარიკამ რომ დამირეკა, ვეღარ მოვითმინე, შენთან ვარ ამოსული და შინ არ დამხვდიო. ათ წუთში ვიქნები-მეთქი, ვუპასუხე და სიჩქარეს მოვუმატე. ჩემი სადარდებელი არ მყოფნიდა, მარიკასიც რომ მომემატა? ნეტავ, რომელი უფრო ცუდ დღეში ვართ? კარგია, რომ მოვიდა. მასთან საუბარი მამშვიდებს. ახლა, მით უმეტეს, ერთმანეთს დავამშვიდებთ. როცა ცხოვრება მიმძიმდება ან მგონია, რომ მიმძიმდება, მარისთან ათი წუთის საუბარიც კი საკმარისია, რომ მივხვდე, რა მშვენიერია სიცოცხლე. ნუთუ ისიც იმავეს განიცდის, როცა გულს მიშლის?
ნიკა, ნიკა… რას მერჩოდა, ამ დღეში რომ ჩამაგდო? დაახლოებით სამი თვე გახდა, რაც ვიცნობ, ანუ ოთხმოცდაათი დღე. ამ ხნის განმავლობაში ალბათ შვიდი დღე თუ ვიყავი ბედნიერი, ოთხმოცდასამი დღე კი უბედური. ჩემი მისადმი სიყვარული ეს იყო ტკივილი, რომელიც სიკვდილამდე არ დამიამდებოდა. და მაინც, არასდროს არავისთან ვყოფილვარ ასეთი ბედნიერი და, ამავდროულად, ასე გაურკვევლად უბედური…
მარიკა მხოლოდ თავით მიყრდნობოდა კარს და მონოტონურად ქანაობდა.
_ დიდი ხანია, მელოდები? _ გადავკოცნე აქოშინებულმა.
_ არც ისე. შინ რომ არ დამხვდი, მაშინვე დაგირეკე.
_ კარგად ხარ? _ თან ველაპარაკებოდი, თან კარს ვაღებდი.
_ კარგად არ ვარ… მაგრამ არც მაინცდამაინც ცუდად.
_ ესე იგი, რაღაც მოგიფიქრებია. ეს მომწონს… გშია?
_ არა… სად იყავი?
_ ნიკუშას დედას დაბადების დღე ჰქონდა და…
_ აბა, კარგი დრო გიტარებია.
_ ნუ იტყვი! _ მწარედ ჩავიცინე, _ შენს მტერს ეტარებინოს ეგეთი დრო.
_ რატომ, საზოგადოება არ მოგეწონა?
_ პირიქით, საზოგადოება მომეწონა, მაგრამ იუბილარმა დამშოკა.
_ ვერ გავიგე, რას მექარაგმები, წესიერად ამიხსენი, რა გადაგხდა.
_ ჯერ შენი ამბები მომიყევი, ჩემი არსად გაიქცევა.
_ გამისკდა თავი ფიქრისგან და საბოლოო გადაწყვეტილებამდე ვერ მივედი, ლოლა. მირჩიე რამე, რა ვუყო ამ ბავშვს?
_ მაგას რა ფიქრი უნდა, ადექი და გააჩინე!
_ გავაჩინო? _ ისედაც ფერმკრთალი სახე მთლად გაუთეთრდა. როგორც ჩანს, ნაკლებად უფიქრია ამაზე ან საერთოდ არ უფიქრია.
_ ჰო, აბა რა! ეს შენი კოზირია… დანამდვილებით იცი, რომ თედო ცოლთან შერიგებას აპირებს?
_ არაფერიც არ ვიცი. არ არის გამორიცხული, მატყუებდეს, ჩემი თავიდან მოშორების მიზნით.
_ მაშინ სამსახურიდანაც დაგითხოვდა.
_ მაგას ვერ გაბედავს, იმიტომ, რომ ეგრევე გაიშიფრება.
_ ჰო, ეგეც მართალია. იცი, რა მაინტერესებს?.. გიყვარს? გიღირს მისი ცოლობა რამედ?
_ ცოლობაზე არც მიფიქრია, ყოველ შემთხვევაში, ამ ეტაპზე. მიყვარს, აბა, არ მიყვარს? რომ არ მყვარებოდა, ასეთ ნაბიჯს რა გადამადგმევინებდა? შენ რა, არ გიყვარდა ნიკა, როცა დანებდი?
_ ჰოდა, მაშინ იმოქმედე, _ მისი შეკითხვა უპასუხოდ დავტოვე, _ რომც შეურიგდეს ცოლს, საშიშროება მაინც არ გელის. მათ შვილი არ ჰყავთ, სავარაუდოდ, არც არასდროს ეყოლებათ. შენ კი ბავშვს გაუჩენ… თუ ბიჭს გააგორებ, ხომ საერთოდ…
_ ასე გგონია?
_ დარწმუნებული ვარ.
_ არ ვიცი, დედას როგორ ავუხსნა. ისედაც ვერ არის კარგად, ვერ გადაიტანს. თანაც, ბოლო ხანებში ყურები გამომიჭედა ნიკუშას ხსენებით, ნეტავ ასეთი სიძე შემხვდებოდეს, ნეტავ ასეთ ბიჭს გაყვებოდე…
_ შენ არჩევანი დიდი ხანია, გააკეთე. ახლა ვერაფერს შეცვლი, _ მწარედ ჩავურტყი, თუმცა ნიკუშას იგი მგონი, აღარც ახსოვდა. ყოველ შემთხვევაში, იმ საღამოს მერე ერთხელაც არ უხსენებია.
_ მაგრამ მერის როგორ ავუხსნა ეს? როცა რამეს განიცდის, თავში წაიშენს ხოლმე ხელს. მინდა ახლა მე ეს? რამე რომ მოუვიდეს, გავგიჟდები. მის გარდა არავინ მყავს.
_ ამ ეტაპზე ნურაფერს ეტყვი, მარი, ნურც დედაშენს და ნურც იმ ვაჟბატონს. დაველოდოთ, რა იქნება. მუცელი რომ წამოგეზრდება და დაგეტყობა, თან გამუდმებით თედოს თვალწინ რომ იტრიალებ, იქნებ მოუბრუნდეს გული. ვინ იცის, როგორ ოცნებობს შვილზე.
_ მაგრამ… ერთი მდივანი სწორედ იმიტომ დაითხოვა, შენგან ორსულად ვარო რომ უთხრა.
_ იმ გოგომ სცენები მოუწყო სამსახურში, ისტერიკები დაიმართა. შენ ღირსეულად უნდა მოიქცე, მშვიდად, უემოციოდ უნდა იმოქმედო. როცა უკვე შეუძლებელი იქნება აბორტის გაკეთება, მაშინ დააყენე ფაქტის წინაშე. პრეტენზიები კი არ წაუყენო, უბრალოდ, აუხსენი, რომ არაფერს ითხოვ მისგან, მაგრამ ბავშვს აჩენ. მორჩა და გათავდა. თუ ვაჟკაცობა ეყოფა, ისე მოიქცევა, როგორც ნამდვილი მამაკაცები იქცევიან, თუ არადა, რაღად გინდა ეგეთი კაცი?