ლუკა მთელი ღამე გვერდიდან არ მომშორებია.
- დილამშვიდობისა ლამაზო. ( ლუკა )
ყველაზე მაგარი გრძნობაა, როდესაც თვალებს ახელ და ხედავ იმ ადამიანს, რომელიც შენს ცხოვრებაში ყველაზე მნიშვნელოვანია.
- დილამშვიდობისა.
რამდენიმე წუთში ოთახში ექიმი შემოვიდა.
- ვახ ლუკაც აქ ყოფილა, როგორ ხარ ანამარია? ( ექიმი )
- არაჩვეულებრივად ექიმო.
- ძალიან კარგი, სხვა პასუხს არც ველოდი. ( ექიმი )
- გაწერაზე რას გვეტყვით? ( ლუკა )
- ხო გაწერას რაც შეეხება, პაციენტს ბოლოჯერ გავსინჯავთ შემდეგ რაღაც საბუთებს მოვაწესრიგებთ და თავისუფალი იქნებით. ( ექიმი )
ამ სიტყვების მოსმენამ უკეთეს ხასიათზე დაგვაყენა.
- ანამარია რამდენიმე წუთით გავალ და დავბრუნდები, იქამდე ექიმიც გაგსინჯავს. ( ლუკა )
ექიმმა გაკვირვებული სახით შემომხედა.
- ამას ლუკა ამბობს? ( ექიმი )
ლუკას გაეღიმა ოთახიდან გავიდა და მაშინვე ბექუშას ნომერი აკრიფა.
- როგორ ხარ ძმაკაც. ( ლუკა )
- მაგრად ტო შენ როგორ ხარ? ( ბექუშა )
- ის კურდღელა რას შვრება? ( ლუკა )
- ქორწილის საქმეებში ბოლომდეა ჩართული, თითქოს გვყავდეს რამის მომგვარებელი, ჩემი სიძეკი გახდა ეგ მართლა კურდღელი, მაგრამ მაინც მაგარი მეცინება ვნახოთ ერთი რა ქორწილს გაქაჩავს. ( ლუკა )
- ჰაჰა ეგ რისი გამქაჩავია ბიჭო, ყველაფრის მოგვარება მაინც დათოს მოუწევს. ( ლუკა )
- უეჭველი მასე იქნება. ( ბექუშა )
- კარგი ბექუშ ანამარიას ცოტახანში გასწერ და მოგვიანებით იქნებ გნახოთ. ( ლუკა )
- მართლა? მაგარია როგორციქნა მოშორდებით საავადმყოფოების პონტებს მიხედე საქმეებს, მაგრად. ( ბექუშა )
ლუკამ ტელეფონი გათიშა და მოულოდნელად დემეტეც გამოჩნდა.
- გამარჯობია ლუკა. ( დემეტრე )
- გამარჯობა. ( ლუკა )
- ანამარია როგორ არის? ( დემეტრე )
- კარგადაა, ცოტახანში გასწერენ. ( ლუკა )
დემეტრეს ძალიან გაუხარდა.
- რა კარგია, რა მაგარია როგორციქნა. ( დემეტრე )
ლუკამ შეხედა და გაიღიმა.
- შიგნით ექიმია შესული თუ გარედ რატომ ხარ? ( დემეტრე )
- კი ბოლოჯერ უნდა გასინჯოს და გაწერის საქმეც მოგვარდება. ( ლუკა )
რამდენიმე წუთში ექიმმა ოთახი დატოვა.
- შეგიძლია შეხვიდე. ( ლუკა )
დემეტრეს ლუკასთვის პასუხი აღარ გაუცია და მაშინვე ჩემთან შემოვდა.
- ჩემი აუტანელი დაიკო, როგორ ხარ? ( დემეტრე )
- დემე, როგორ მომენატრე.
- მეც მაგრამ მომენატრე. ( დემეტრე )
- ბევრად უკეთესად ვარ, შენ როგორ ხარ?
- ყველაზე მაგრად ვარ იმიტომ რომ ყველაზე მაგარი და მყავს მთელ მსოფლიოში. ( დემეტრე )
- ოჰ ნამდვილად კარგად ხარ?
- კი კი. ( დემეტრე )
- მგონი ხშირად უნდა ვიყო ასეთ მდგომარეობაში, ბოლოსდაბოლოს შენგან ასეთი თბილი სიტყვები აქამდე არ მომისმენია.
- ნუ ხარ სულელი. ( დემეტრე )
პასუხის მოცემა ვეღარ მოვასწარი, რომ ათახში დანარჩენებიც შემოვარდნენ.
- ჩემი ჭიამაია როგორ მყავს? ( ნატა )
- ანამარია როგორ ხარ? ( თეკო )
- კარგად გამოიყურები ანამარია. ( თოკო )
- ნამდვილად ნამდვილად, როგორ ხარ? ( ჯეკო )
- ჰაჰა დამაცდით პასუხის გაცემას?
- როგორც ჩანს კარგად ხარ. ( თეკო )
- რატომაც არა.
- ხო მაგარი გრნობაა სვაბოდა, რომ ახლოვდება? ( ჯეკო )
- კი კი ყველაზე მაგარი.
- დემე შენ როგორ ხარ? ( ნატა )
- კარგად, შენ? ( დემეტრე )
- რაღათქმაუნდა კარგად. ( ნატა )
- ხო სხვანაირად არც შეიძლება შენი ყოფნა.
- მასეც ნუ იტყვი, გუშინ დეპრესიაში ვიყავი მთელი შვიდი წუთი. ( ნატა )
- ჰაჰა შვიდი წუთი? ეგ რეკორიდია შენს დეპრესიებს, რომ გადავხედოთ მთელი არსებობის მანძლზე.
- არა შენ მართლა კარგად ყოფილხარ. ( ნატა )
- ლუკა სად არის? ( ჯეკო )
- არვიცი ახლა აქ იყო.
- ანამარიასთან მე შემომიშვა, თვითონკი გარედ დარჩა. ( დემეტრე )
- კარგი ახლავე დავბრუნდები. ( ჯეკო )
ჯეკო გარეთ გავიდა და ლუკასთან დარეკა.
- სად ხარ? ( ჯეკო )
- ბიჭებთან რაღაც პრობლემაა და ვეცდები მალე დავბრუნე. ( ლუკა )
- წამოვიდე? სერიოზული პონტი ხოარაა? ( ჯეკო )
- ბიჭო სად უნდა წამოხვიდე, კარგი კარგი მეჩქარება. ( ლუკა )
- ანამარიას რა ვუთხრა? ( ჯეკო )
- სიმართლე. ( ლუკა )
ლუკამ ჯეკოს აღარ დააცადა პასუხის გაცემა და ტელფონი გაუთიშა.
- ხო მართლა, ტანსაცმელი მოგიტანე. ( ნატა )
- მშვენიერა, მადლობა.
ცოტახანში ოთახში ჯეკოც დაბრუნდა.
- ლუკა სად არის?
- რაღაც საქმე გამოუჩნა და ასე თქვა ვეცდები მალე დავბრუნდეო. ( ჯეკო )
ჯეკოს სიტყვებმა დამაფიქრა ვიცოდი, რომ ლუკა მხოლოდ იმ შემთხვევაში დამტოვებდა თუ მნიშვნელოვან პრობლემასთან ექნებოდა საქმე, ამიტომ უაზრო შიშმა შემიპყრო, რაც დემეტრეს არ გამოჰპარვია.
- ნერვიულობას აპირებ? ( დემეტრე )
- არა.
დემეტრემ შემომხედა და გამიღიმა.
- არ ინერვიულო ტო რაღაც პატარა საქმე იქნება და მალე დაბრუნდება. ( თოკო )
- ხო მართალია, მნიშვნელოვანი არაფერი. ( ჯეკო )
- კარაგით კარგით არ ვნერვიულობ.
- ძალიან კარგი. ( ნატა )
- მოდი მე და თოკო ცოტახნით დაგტოვებთ, იქამდე ანამარიაც მოახერხებს გამოცვლას. ( ჯეკო )
- კარგი ჩემო ერთადერთო. ( ნატა )
ბიჭებმა ოთახი სწრაფად დატოვეს.
- ჯეკო რა ხდება? ( თოკო )
- არ ვიცი, ხოიცი ლუკა რა ტიპია ყველაფერს ყოველთვის მხოლოდ თავის თავზე იღებს და სხვას არ რევს. ( ჯეკო )
- არაფერი უთქვავს? ( თოკო )
- არა. ( ჯეკო )
- მიდ ( თოკო )
თოკომ სიტყვის დამთავრება ვეღარ მოასწრო, რომ ჯეკოს ტელეფნის ხმა გაისმა, ეს ლუკა იყო.
- ტელეფონი ანამარიას მიეცი. ( ჯეკო )
ჯეკომ მისი დავალება უსიტყვოდ შეასრულა.
- ლუკ, სად ხარ?
- პატარა პრობლემაა საყვარელო, შეიძლება დამაგვიანდეს და სახლში ჩვენებს მოუწიოთ შენი წაყვანა, ზატო მთავარია არ ინერვიულო, კარგი? ( ლუკა )
- რა ხდება? მშნიშვნელოვანი მიზეზი, რომ არ იყოს არ წახვიდოდი, ხომ კარგად ხარ?
- კარგად ვარ და კარგად ვიქნები, ახლაკი კითხვაზე მიპასუხე. ( ლუკა )
- კარგი.
- მიყვარვარ. ( ლუკა )
- მიყვარხარ.
ჯეკომ ტელეფონი სწრაფად გამომართვა და თოკოსთან ერთად ოთახიდან გავიდა.
- ძმაკაც რა ხდბა? ( ჯეკო )
- თედი და მაღრაძე ბიჭო, თემქაზე მიწევს ასვლა და თუ დავაგიანე ანამარიას შენ აიყვან სახლში. ( ლუკა )
- ეგენი ერთმანეთს საიდან დაეჯახნენ ტო, სად ხარ? წამოვალ და თოკო აიყვანს ამათ სახლში, თან ხო იცი ეგ რა უაზრო ტიპია მარტო რა პონტში უნდა ნახო? ( ჯეკო )
- ძმობას გაფიცებ რა პანიკებს დგავ, რა საჭიროა ამდენი ლაპარაკი თან ცვეტში ტელეფონზე? ანამარია არ დატოვო. ( ლუკა )
ლუკამ პასუხის გაცემა აღარ დააცადა ჯეკოს და ტელეფოი ისევ გაუთიშა.
- ეს ბიჭი მართლა გამაგიჟებს, სერიოზულად არანორმალურა. ( ჯეკო )
- კარგი მართლა რა პანიკებს დგავ? დაწყნარდი, ლუკას ხო იცნობ არაფერი არ მოხდება. ( თოკო ).