- ეს მაღრაძე მაგარი უაზრო ტიპია, ვითომ საძმაკაცოთი თავში აქვს ყველაფერი ავარდნილი. ( ჯეკო )
- მაგასაც არ ყავდეს მკვლელი ბანდა, თუ ძმა ხარ სანერვიულო არაფერია. ( თოკო )
- კარგი კარგი შევიდეთ გოგოებთან, თორე მაგათი ამბავი ხომ იცი თავში ათასი უაზრობა დაუტრიალდებათ. ( ჯეკო )
- ჰაჰა ეგ მაგათთან არ წამოგქცდეს. ( თოკო )
ბიჭები ოთახში შემოვიდნენ, ნატა მაშინვე ჯეკოსთან მივიდა და დაბალი ხმით დაუწყო კითხვების დასმა.
- სიყვარულო ყველაფერი კარგადაა? ( ნატა )
- კი კი ყველაფერი მშვენივრადაა. ( ჯეკო )
- ნამდვილად? ( ნატა )
მათმა ასეთმა საქციელმა ოდნავ გამაღიზიანა.
- არ არის საჭირო.
- რა არ არის საჭირო? ( ნატა )
- ყველაფერი ისედაც შვენივრად მესმის და არაა დამალაობის თამაში საჭრო, მასე უფრო შეუწყობთ ხელს ჩემს ნერვიულობას.
- არაფერს არ გიმალავთ. ( ჯეკო )
- კარგი კარგი გასაგებია ჩემო ჭიამაია. ( ნატა )
თოკომ „დაძაბული“ სიტუაციის შეცვლა ცადა.
- ანამარია ეს კაბა ძალიან გიხდება. ( თოკო )
- მადლობა თოკო.
- ნეტავ ვისი შერჩეულია? ( ნატა )
- სხვა ვისი შენი თუ არა.
თეკო თოკოს ნათქვამმა სიტყვებმა გააღიზიანა და ოთახიდან გავიდა.
- ცოტახნით გავალ. ( თეკო )
ამ დროს ოთახში ექიმიც გამოჩნდა.
- ჩემს პაციენტებს შორის ეს გოგო ყველაზე ლამაზია. ( ექიმი )
- მადლობთ ექიმო.
- მოდი აქ ხელი მომიწერე და დავასრულოდ შენი ტანჯვა. ( ექიმი )
- როგორციქნა. ( ნატა )
ექიმის დავალება უსიტყვოდ შევასრულე.
- რა ხდება? ახლა აღარ გინდათ წასვლა? ( ექიმი )
- რასამბობთ ექიმო. ( ჯეკო )
ექიმს გაეცინა შემდეგკი ოთახიდან გავიდა.
მისი გასვლის შემდეგ ყველა ერთად მომვარდა და გიჟივით ჩამეხუტნენ.
- რა მაგარია რა კარგია. ( ნატა )
- ყველაფერი დამთავრდა. ( ჯეკო )
- როგორციქნა დამთავრდა. ( თოკო )
ამ დროს ოთახში თეკოც დაბრუნდა და ჩემსკენ წამოვიდა.
- მზად ხარ ჩვენო ლამაზო გოგო უტკბილესი სიამოვნებისთვის. ( თეკო )
- არა არა არანაირი უტკბილესი სიამოვნებისთვის თან მითუმეტეს ვიცი რას ნიშნავს თქვენთვის ეგ უტკბილესი სიამოვნება, ცოტახნით დაივიწყეთ გიჟობა და ყველა ჩემს სახლში შევიკრიბოთ, ( დემეტრე )
- მშვენიერი აზრია. ( ნატა )
რაღაც წვრილმანი საქმეები მოვაგვარეთ, შემდეგკი როგორციქნა დავახწიე თავი საავადმყოფოს კედლებს, მხოლოდ ერთი რამ მაკლდა - ლუკას სიყვარული, რამდენიმე წამით უაზრობამ შემიპყრო და ფიქრებმა გამიტაცა, მთელი გზა ხმა არ ამომიღია ჩემს გონებაში მხოლოდ ლუკა ტრიალდებდა დავპირდი, რომ არ ვინერვიულებდი მაგრამ ეს არცისე ადვილი აღმოჩნდა, წარმოუდგენელ სიშორეს ვგრძნობდი მისი თვალების და ღიმილის დანახვა გიჟივით მსურდა, თითქოს საუკუნე იყო გასული რაც ერთმანეთი არ გვენახა, თავში უამრავი პასუხგაუცემელი კითხვა მიტრიალებდა, სად იყო? როგორ იყო? რას აკეთებდა? ხომ არ უჭირდა? ამაზე ფიქრი მანადგურებდა, ეს დღე სულ სხვანაირი წარმომედგინა, მაგრამ როგოც ჩანს ეს ყველაფერი „ნამდვილი ზღაპარი“ მართლაც არ ყოფილა როდესაც ფიქრობ, რომ ყველაფერი კარგადაა სწორედ მაშინ მაშინ უნდა ელოდო მოულოდნელობასაც, ჩემს გვერდით იყვნენ მეგობრები, რომლებიც არასდროს დამტოვებდნენ, ისინი ჩემთვის ნადმვილი მეგობრებიკიარა ჩემი სულის მეგობრები იყვნენ, ნადმვილი მეგობრები არ არსებობენ - ეს მხოლოდ სახელია იმ ადამიანისა, რომელიც ყველაზე მეტად აქტიურობს ჩვენს ცხოვრებაში, შენი სულის მეგობარი კი სულ სხვაა - ასეთი მეგობარი თუ გყავთ დარწმუნებულები იყავით იმაში, რომ მარტო არ ხართ.
ფიქრებში გართული სახლს ისე მივუახლოვდით ვერცკი გავიგე.
- პრამპარამ. ( ნატა )
- სახლი.
- ჰაჰა შენი რეაქცია გასაოცარია. ( ნატა )
ჩემს ნათქვაზმე ყველას გაეცინა, შემდეგკი მანქანიდან ჩამოვედით და სახლში ავედით.
- რა კარგია თბილი გარემო.
- თან ჩვენთან ერთად. ( დემეტრე )
- ეგ რათქმაუნდა.
- მოდი შენ ჩემთან, წესივრად უნდა ჩაგეხუტო. ( ნატა )
- შენ მოდი მე დაჭრილი ვარ.
- ჰაჰა ჩემი დაჭრილი მიმინო. ( ნატა )
- ეს გოგო ნამდვილი სულელია. ( დემეტრე )
- შენ გაჩუმდი მამლაყინწავ. ( ნატა )
- ჰაჰა ეგ რაღაა? ( დემეტრე )
- ცხოველია ბიჭო. ( ჯეკო )
- ორფეხა. ( თოკო )
- ეგ რაღაც ახალი ჯიში იქნება. ( დემეტრე )
- ხო სულ რაღაც ორი დღის სახეობაა. ( თოკო )
- უჰ რა იდიოტები ხართ, იუმორის გრძნობაც, რომ არ გარგუნათ ბედმა. ( ნატა )
- ეს რა ბედკრულ სასტავში მოვხვდი.
- ანამარია. ( ჯეკო )
- ჰაჰა კარგი ხო კარგი.
- ყავას დავლევთ? ( დემეტრე )
- მგონი უნდა გეკითხა ხომ არ დალევდითო, ხო? ( ნატა )
- სრულებითაც არა. ( დემეტრე )
- ყავა კიარა არ გშიათ ხახლო? ( თეკო )
- კი კი და გოგოები სამზარეულოსაკენ იარ. ( თოკო )
- ჰაჰა მე აქაც დაჭრილილ ვარ.
- ეგ ვერ გიშველის. ( თეკო )
- წამოდი წამოდი. ( ნატა )
ყველანი სამზარეულოში გავედით და ბიჭები მარტო დავტოვეთ.
- ლუკას არ დაურეკავს? ( თოკო )
- არა. ( ჯეკო )
- მშვიდობაა? ( დემეტრე )
- იმედია მშვიდობაა. ( თოკო )
- რამე, რომ იყოს აქამდე დარეკავდა. ( ჯეკო )
- ლუკაც არ მყავდეს მასეთი ტიპი პრობლემის შემთხვევაში სხვას, რომ სთხოვდეს დახმარებას. ( თოკო )
- მერე თქვენც დაურეკეთ. ( დემეტრე )
- როგორ გეტყობა დემეტრე ლუკას რომ არ იცნობ. ( ჯეკო )
- კარგი თქვენი საქმის თქვენ იცით.
დემეტრემ პასუხის გაცემა აღარ დააცადათ ბიჭებს და სხვა ოთახში გავიდა.
- რომელი საათია? ლუკამ საკმაოდ დაიგვიანა, ნეტავ რამე ხომ არ უჭირს?
- ჩემი ჭიამაია მაგ სისულელეზე ნუ ფიქრობ, ლუკას ხომ იცნობ არაფერიც არ დაემართება. ( ნატა )
- ხო ანამარია, არ ღირს ნერვიულობა. ( თეკო )
თითქმის ერთი საათი გავიდა და ლუკა არსად ჩანდა, ამიტომ დარეკვა გადავწყიტე.
- ლუკ, სად ხარ?
- ზუსტად ახლა კარებთან ვდგავარ და თუ გამიღებ კარგს იზავ. ( ლუკა )
ამ სიტყვებმა ძალიან გამახარა და მაშინვე კარებს მივვარდი, ვერასდროს აღვწერ მისი მწვანე თვალების დანახვისას რა ვიგრძენი, ხმის ამოღება ვერ მოვახერხე, უბრალოდ გიჟივით ჩავეხუტე.
- ჰაჰა ჩემი სიყვარული. ( ლუკა )
- მომენატრე ძალიან მომენატრე.
- სულ რამდენიმე საათია არ გინახივარ. ( ლუკა )
- ანუ შენ არ მოგენატრე?
- ჩემი სულელი, მოდი ჩემთან. ( ლუკა )
თავისკენ მიმიზდა და შუბლზე მაკოცა.
- მომენატრე ტო. ( ლუკა )
- ჩემი ლუკა . ( ანამარია )
- არ შევიდეთ? ( ლუკა )
- შევიდეთ.
ხელი გადამხვია და სახლში ერთად შევედით, ჯეკო ლუკას დანახვაზე გიჟივით წამოტა.
- ლუკა. ( ჯეკო )
ლუკას მის ასეთ საქციელზე გაეცინა.
- შენც მოგენატრე? ( ლუკა )
- მომენატრე კიარა ერთხელაც გაგხევ ცემაში. ( ჯეკო )
- ჰაჰა ოცნებას კაცი არ მოუკლავს. ( ლუკა )
- რა ხდება ლუკა? როგორ ხარ? ( თოკო )
- რა შეშინებული ქათმეებივით ხართ ბიჭო, რა უნდა ხდებოდეს? რაღათქმაუნდა ყველაფერი არაჩვეულებრივადაა. ( ლუკა )
- კარგი კარგი დაასვენეთ ადამიანი, დაჯექი ლუკა. ( ნატა )
ლუკას გეღიმა და ნატას სიტყვებს დაემრჩილა.
- უნდა გაცნობოთ ლუკა, რომ რაც წასული ხარ ანამარია გალაქტიონივით სულ „რომელი საათია, რომელი სააათია - ს გაიძახოდა. ( ნატა )
ნატას სიტყვებზე ყველამ ბევრი ვიცინეთ, დრო ისე გავიდა ვერცკი მივხვდით.
- ჩვენ წავალთ სასტავ, უკვე საკმაოდ გვიანია. ( ჯეკო )
- თან ჩემს ჭიამაიასაც დასვენება სჭირდება. ( ნატა )
- ხო ხო სრულებით ვეთანხმებით ამ არაჩვეულებრივ წყვილს. ( თოკო )
- რაღათქმაუნდა. ( თეკო )
- ცოტახნითაც დარჩით.
- ხვალ დილით შენთან ვარ. ( ნატა )
- კარგი კარგი გელოდებით ყველას.
ლუკას მოწყენილი სახით შევხედე.
- შენც გინდა წასვლა?
- რავიცი თუ მთხოვ იქნებ დავრჩე. ( ლუკა )
- თუ გინდა წასვლა არ გთხოვ.
ლუკას სიტყვებზე ძალიან გავბრაზდი და ბავშვივით თავდახრილი ერთ ადგილას გავშეშდი.

აბა როგორია? მოგეწონათ თუ არა ეს თავი? გაცნობებთ, რომ ამ დღეებში ემატება ბოლო თავები და ისტორია ძალიან მალე დამთავრდება მადლობას ვუხდი ჩემს ერთგულ მკითხველებს, რომლებიც საკუთარ აზრს ყოველთვის წერენ კომენტარის სახით.