კიდევ კარგი გამოცდებიც და ეროვნულებიც გვერდით ჰქონდა მოტოვებული , თორემ ამ ჭკუაზე რამის ჩამბარებელი იყო ?
მხოლოდ ბიჭებისგან იცოდა , რომ ცოცხალი იყო , ცოცხალი მაგრამ ფიზიკურად...
მან ხომ არ იცოდა როგორ იყო მორალურად ? , როგორ უჭირდა სულიერად ?! ...
მან ხომ იცოდა ერთი დღეც , რომ ვერ ძლებდა თავის გარეშე ?
მან ხომ ყველაფერი , ძალიან კარგად იცოდა ?!
ამიტომაც უჭირდა ორმაგად ! , არც ერთხელ შეპარვია მის გრძნობებში ეჭვი , არც წყენია მისი საქციელი , იცოდა რომ მისთის ასე სჯობდა , თუ ამას თვით მიშო ამბობდა !
უბრალოდ გული საშინლად ეტკინა , ეტკინა იმის გამო , რომ არც ერთხელ არ დაურეკა , არც ერთხელ მოიკითხა.
ეტკინა იმის გამო , რომ იცოდა , კარგად ხვდებოდა და დარწმუნებულიც იყო მიშო იმაში , რომ თუკა მის გარეშე წამიც კი ვერ ძლებდა.
ისიც კარგად ეცოდინებოდა , რომ საშინლად იქნებოდა და სიკვდილიც ენდომებოდა.
თავს სუიციდისკენაც უბიძგებდა , ყველანაირ საშინელ მომენტში ჰქონდა წარმოდგენილი თავი , მაგრამ მშობლები ?! , ნინი ?! , ეკა ?! მათ გამო იკავებდა თავს , მეგობრების , ოჯახის , ნათესავების გამო იკავებდა თავს!
ხალხის გამო , რომლებიც "პამპერსიანობის" დროიდან ედგა თავზე.
"ჩვენს ცხოვრებაში ყველაფერი წარმავალია , თურმე ცხოვრება ეს ნიღბების კარნავალია ... შექსპირი " ...
"სულის შეცნობა არარაა საქმის გარეშე : და როცა ვხვდებით - რა ერთნაირად გავურბით ტკვილს , სხვათა ტანჯვის შემსუბუქების ვალიც გვრჩება ... დალაი ლამა" ...
^^^
უკვე 1 წელი გადიოდა , რაც მისი სახე ფოტოებს იქით არ ენახა.
მთელ ოთახში მიშოს ფოტოები ჰქონდა მოფენილი და არც ერთი წამით არ აშორებდა მის თვალებს ყურადღებას.
მათთან ერთად ეძინა , ამობეჭდილი ფოტოები კედელზე ჰქონდა გაკრული და ცრემლიანი თვალებით შეჰყურებდა , გაღვიძებული.
- კიდევ ერთი დღე , უშენოდ ... სიკვდილამდე მტკივიხარ ! - კედელთან ჩაიკეცა და ტირილით ჩარგო სახე , მუხლებში.
- ჩემი სიცოცხლე ... - სრუტუნით მიეპარა ნინი და მის კალთაში ჩამალა თავი .
ბღავილით დაადო თითები თმაზე და თავი კედელს მიადო.
- თუკ , ცხოვრება გრძელდება ... შენც უნდა გამოხვიდე მდგომარეობიდან , ხომ გესმის ასე თავს , რომ იღუპავ ?! სხვებიც გამოჩნდებიან , ჩვენ აქ არ ვართ ? მოგვეცი უფლება დაგეხმაროთ ...
- " რად მინდა სხვები ? მე არ მინდა ვიყო ვაგონი , რომელშიც შედიან და გამოდიან ... მე მჭირდება ერთი თანამგზავრი ... ვისთანაც ბოლომდე გავივლი გზას ... ალ პაჩინო ... " - საუბრობდა და თან ტუჩებს ილოკავდა , ცრემლებიც შეჩერებას აღარც კი ცდილოდა , უბრალოდ უნდოდა ენით აღუწერელი ტკივლი , მათი დახმარებით , ოდნავ მაინც შეემსუბუქებინა.
- თუკა , მე არ გეუბნები , რომ უნდა შეიყვარო სხვა ! , მე ვამბობ , რომ შენ უნდა გახვიდე გარეთ , უნდა გაიხედო უნივერსიტეტის გარდა სადღაც , უნდა გაიხსენო , რომ ჩვენ ! ... შენი მეგობრები , შენთან ვართ , გვენატრები და გვაკლიხარ ... ასე , საკუთარ თავში და სახლში ჩაკეტვით , რამეს აღწევ ?! , ან როგორ გგონია , ასე რომ დაენახე მიშოს , მოეწონებოდი ?! რას გეტყოდა ?! ...
- ჩემი სულელი ორფეხაო ... მერე მე ვეტყოდი , რომ აღარ მიყვარდა ... ის კი მეტყოდა , რომ მის მხარზე გადადება და ასე გასეირნება მომენატრა , მომენატრა ფეხების და ხელების ჰაერში ფართხალი და შემდეგ იმასთან შეგუება , რომ მე მას ყოველთვის , ყველა ასპექტში დავეყრდნობოდი...
თვალი არ გაუსწოებია , ისე წამოდგა და ფარდები გადასწია.
- არ შეიძლება ამინდმაც იგლოვოს ?! , გაიზიაროს ჩემი ტკვილი , ამ ცრემლების გარდა გაიზიაროს ვინმემ ეს ოხერი ! - ამოასხა და აივნის მინის კარზე თავმიდებულს , ცრემლები ერთმანეთის მიყოლებით წამოუვიდა . - მის გარეშე არ ვიქნები თუკა , არ ვიქნები ძლიერი და მასთან სუსტი ყიფშიძე , არ მინდა ვიყო , არ მინდა ვისუნთქო , მინდა ... უბრალოდ მინდა მასთან ყოფნა , უბრალოდ იმის დანახვა , რომ ისევ ვუყვარვარ , მინდა ვიგრძნო მისი შეხება , მინდა ვიგრძნო მისი კოცნა , მისი ტუჩები ჩემს თვალებზე , მჭირდება ... მისი თვალები მჭირდება , ჩვენი სიყვარულის ფერი , რომ დაჰკრავს ის თვალები მჭირდება გესმის ?! , არა შენ ეს არ გესმის ! , ეს არავის არ გესმით ! , მე ის მჭირდება , მჭირდება ! - ისტერიულად ტიროდა და დავლილ ჟრუნტელს აიგნორებდა.
- დამშვიდდი ... - ჩუმად უჩურჩულა და საწოლზე მიაწვინა , თხელი გადასაფარებელი გადააფარა და თმაზე მოეფერა.
მობილურს დახედა და ბექასთან სალაპარაკოდ აივანთან დადგა.
- გისმენ ... - უპასუხა აფორიაქებულმა და კანკალმა აიტანა.
- მისმენ კი არა , როგორ არის ? - ინტერესი ემჩნეოდა ხმაზე.
- როგორ არის ? , მეკითხები კიდეც როგორ არის ?! , ბექა შენი აზრით როგორ უნდა იყოს ? , წარმოგიდგენია ? თუკა მიშოს გარეშე , ერთი წელი ? ... - ატირდა და კედელთან ჩაიკეცა , ზუსტად ისე როგორც წამის წინ თუკა ... - მიყვარხარ ... არ მინდა როდესმე ასეთი ტკივილი განვიცადო , მითხარი რომ არ მიმატოვებ , მითხარი ... - ჩაიჩურჩულა და კედელს მიარტყა თავი . - მჭირდები , შენი სიტყვები და მოფერება მჭირდება ! , არ შემიძლია ჩემი გოგოს ასეთ მდგომარეობაში ყურება, ცუდად ვარ ... მგონია , რომ ტკივილისგან გული გამიჩედება ბექა ... - სრტუნებდა და მშვიდად მფშვინავარე დაქალს უყურებდა, ცრემლიანი თვალებით .
- დამშვიდდი ... - ხმა წაერთვა ბოლქვაძეს . - მისმინე , გამოდი მოგაკითხავ ... - ტონი დაუთბა და მაშინვე მოფერიანდა ნინიც.
- კარგი , მაგრამ რომ გაიღვიძებს , ისევ აქ უნდა დავხვდე ... - ჩაიჩურჩულა და ჩუმად გაიპარა ოთახიდან ფეხაკრეფით .
მინაბული თვალები ოდნავ გაახილა თუკამ და ჩუმი მზერა გააპარა ნინისკენ.
თავისთვის ჩაეღიმა და ისევ ღრმად გადაეშვა მორფეოსის სამყაროში.


^^^


უნივერსიტეტი , რომ დაამთავრა ზიზღით შეხვდა იმ წინადადებას , რომ მეგობრებთან ერთად წასულიყო სადმე გასართობად.
სითბოთი უყურებდა ყველა ბიჭს , რომელთაგანაც გრძნობდა რაღაც უკვე უცხოს ... იცოდა , რომ მწარე იყო უპასუხოდ დატოვებული გრძნობა , რისგანაც არ უნდა ყოფილიყო იგი გამოწვეული...
სხვისთვის გაუცხოებულს , მისთვის გაძლიერებულს.


***


25 წლის , საკმაოდ დაქალებული და შეცვლილი , მყარი ნაბიჯებით მიდიოდა გასაუბრებაზე და თან აზუზუნებულ მობილურს იღებდა ჩანთიდან.
დემეტრეს ნომერი , რომ დაინახა გაკვირვებულმა აზიდა ჰაერში წარბები და ჩანთან გაისწორა.
ბიჭებთან კონტაქტი არასდროს შეუწყვიტავს , მიუხედავად იმისა რომ არც ერთი , არასდროს ძრავდა სიტყვას გადაკარგულ მიშოზე , მიუხედავად იმისა , რომ სიკვდილმდე აინტერესებდა სად იყო , რას აკეთებდა ... მაინც ჩუმად იყო და დაქალის ბედნიერებით და ბექას ხუმრობებით ტკბებოდა.
- გისმენ დემეტრე ... - უპასუხა და თმა უკან გადაიყარა.
- რას შვები ლამა"ს"ო ? - მოესმა სიცილნარევი სიტყვები და უნებურად გაეღიმა.
დინჯი და "დასტოინი" დემეტრეც კი ცდილობდა , ღლაბუცით გაემხიარულებინა , ყინულად ჩამოყალიბებული ყიფშიძე.
- რავიცი , ახლა შევდივარ საპატრულო პოლიციაში , მიმიღებთ ბატონო დემეტრე ? - გაიცინა და გაღებულ კარში თავაწეული შევიდა , მაღალქუსლიანების კაკუნით .
- მობრძანდით , თქვენთვის ჩემი კაბინეტის კარი , მუღამ ღიაა მადამ ... - გადაიხარხარა და მობილური გათიშა.
ღიმილით წავიდა მისი კაბინეტისკენ და ურიგოთ შეაბოტა შიგნით .
- აბა რა ხდება ? - წარბი აუწია და მოქანავე სკამზე გადაწვა.
- რა ხდება და ... მუშაობის დაწყება მინდა , საპატრულო პოლიციაში , ცოტა ხნით მაინც ... - შეხედა და მკაცრი იერი უფრო დაიმჩნია .
- მეღადავები ტო ? , შენ ის თუკაჩკა არ ხარ ? სისხლის მაგრად , რომ ეშინოდა ? და ნერვიულობის დროს გული , რომ მისდიოდა ? - გაუცინა და ხელებით მაგიდას დაეყრდნო.
- ის თუკაჩკა მოკვდა დემეტრე ... - ნიშნისმოგებით ჩაუკრა თვალი და ფეხი ფეხზე გადაიდო.
რაც ყალიბდებოდა და ასაკი ემატებოდა , მით უფრო მეტად ეშლებოდა ნერვები ყოფილი შეყვარებულის ქცევაზე.
პროტესტის გრძნობა არ ასვენებდა და ბრაზმორეული ცდილობდა ჯავრი სხვა რამეზე ეყარა ...

- თუკა , ამას სხვაზე გაბრაზებული ნუ გადაწყვეტ ... პოლიციელობა , ეს ძალიან რთული საქმეა , არ იცი ვისი მოკვლა როდისმოგიწევს, ნუ თუ ამისთვის მზად ხარ ? , მზად ხარ ვიღაცის სისხლში ხელი გაისვარო ? - ანერვიულებული უხსნიდა დემეტრე და დროდადრო ხელებს აქეთ-იქით იქნევდა . - მზად ხარ ? - ჰკითხა კიდევ ერთხელ , როცა მიხვდა რომ მის სახეზე ემოციები საერთოდ არ შეცვლილან.
- მგონი უნდა ხვდებოდე , რომ ასეთ სერიოზულ ნაბიჯს დაუფიქრებლად არ გადავდგამდი ... მინდა , რომ ყველა ის ნაძირალა ციხეში ამოვალპო , ვინც სხვის სისხლში დაუფიქრებლად ისვრის ხელს , თავისი "კაცობის" გამო ... - გაბრაზებულმა დაუყვავა და ფეხი ფეხზე გადაიდო.
მაშინვე მიხვდა დემეტრე , რატომაც მიიღო ეს გადაწყვეტილება თუკამ.
რა თქმა უნდა , ყველამ ძალიან ლამაზად დაფარა ის დანაშაული , რომელმაც შეძლო და ცხოვრება ... ნორმალური ცხოვრება წაართვა.
არ აპირებდა იმ ნაძირალაზე ხელის დაფარებას , უნდოდა მთელი ცხოვრება ციხეში ამოელპო !
იმის გამო , რომ ასეთი გაუყუჩებელი ტკივილი , მოურჩენელი ტკივილი დაუტოვა მასაც და მიშოსაც.
ამას არავითარ შემთხვევაში არ აპატიებდა.
აუცილებლად გაიგებდა მის სახელს და მერე თვითონ იცის.
- შენ რა ... - გაოგნებული ალაპარაკდა დემეტრე და თვალები დააკვესა . - არა ! , ამაში ხელს ვერ შეგიწყობ ! , ხვდები რამხელა შარში აპირებ თავის გაყოფას ? , იმ ტიპის დაჭერაზე იცი რამდენი წელია ვჩალიჩობთ ?, ყველაფრიდან სუფთა გამოდის თუკა , იმ შემთხვევის გამო ვერ გავსროკავთ , მერე მიშოსაც პრობლემა შეექმენება ... გიკრძალავ !, გიკრძალავ მსგავსი რამის გაკეთებას ! - თვალები დაუბრიალა და ფეხზე წამოდგა .
თმაში ხელი შეიცურა და ფანჯრიდან გადაიხედა.
- დემეტრე ! - ტონი არ შეუცვლია ყიფშიძეს . - მე გთხოვე დახმარება ? , მინდა რომ აქ დავიწყო მუშაობა ,ამას ჩემი თხოვნის გარეშეც მოახერხებ!, თუ არადა ამ ყველაფერს კანონის დარღვევით და მასზე გვერდის ავლით გავაკეთებ , მიცნობ და იცი , რომ უკან არ დავიხევ ... ახლა კი შენი გადასაწყვეტია ! - თვალი ჩაუკრა და ფეხზე წამოდგა.
- როდიდან გინდა ? - მოესმა მიბრუნებულს ხმა და ღიმილი მოეფინა სახეზე.
- რაც შეიძლება მალე! - უთხრა და მისკენ მიბრუნდა.
- დამპირდი , დამპირდი რომ ჩემთან შეუთანხმებლად არაფერს გააკეთებ ... - ხმა გაუტყდა მამაკაცს და მისკენ წავიდა.
- გპირდები ... - ცრემლები ჩაუდგა თვალებში.
გული ტკიოდა , როგორ არ ტკიოდა ამ ყველაფრის შემდეგ , როგორ შეეძლო არ ეფიქრა და არ ეოცნება იმ არაკაცის განადგურებაზე , რომელმაც ამხელა ტკივილისთვის გაიმეტა ? ...
პირველად გატყდა , წლების შემდეგ პირველად წამოუვიდა ცრემლები ...მაშინ როცა უყურებდნენ , თავი ჩახარა და ხელები სახეზე აიფარა.
მალევე იგრძნო მკლავების შემოხვევა და მასვე მიენდო.
- არც მას ... არც მას ვაპატიებ გესმის ?! - თავი ასწია და დემეტრეს ტკივილჩამდგარ თალებში ააჩერდა . - არც მას ვაპატიებ , რომ წამართვა შანსი , უფლება რომ ისევ ჩამეხედა მის თვალებში , ჩვენი სიყვარულის ფერ თვალებში ... არ ვაპატიებ ამხელა ტანჯვისთვის ,რომ გამიმეტა , ამდენი წელი ... ერთხელაც , რომ არ დამირეკა ... რომც კვდებოდეს ! ... მაინც არ ვაპატიებ ... რადგან თუ ის წამში ერთხელ მაინც თუ სუნთქავს , თავისით ... უნდა იცოდეს , რომ მე მის გარეშე არ შემიძლია , ფეხქვეშ გათელა ჩემი გრძნობებიც , ვიცი ... ჩემზე მეტადაც შეიძლება უჭირდეს , მაინც არ ვაპატიებ ! ამ უსაზღვრო სიყვარულთან ერთად მეზიზღება , მიყვარს მაგრამ მაინც მეზიზღება ! ... - დემეტრემ ნელა მიიყვანა სკამთან და ჩამოაჯინა.
წყალი მიაწოდა და თუკამაც ნახევრამდე ჩაცალა.
- მომისმინე ! - მკაცრი გაუხდა ხმა მამაკაცს . - შენ არ იცი , რა როგორ არის ... დამიჯერე არ გინდა ამ საქმეში ჩარევა , გთხოვ ... - მუდარა შეერია ხმაში.
- ხომ იცი ,რომ გადაწყვეტილებას არ შევცვლი ? - წარბი აზიდა ზემოთ . - გთხოვ სახლში გამიყვანე რა ... - ჩამწყდარი ხმით თხოვა და ფეხზე წამოდგა , თავბრუ დაეხვა და რომ არა დემეტრეს ხელები შებარბაცდებოდა.
მადლიერი მზერით ახედა და ოდნავ გასწორდა მხრებში.


^^^


- ბექას ბარემ სუნამო ახლა ხომ არ ვუყიდოთ ? - სამსახურიდან გამოსულმა ჰკითხა და ძლივს ნაღირსები საკუთარი ტანისსამოსი გაისწორა.
- წამო ... - მანქანისკენ უბიძდგა და შიგნით ჩამჯდარმა გადახედა . - ქალბატონო, ღვედი თორემ დაგაჯარიმეთ ! - მკაცრად მოთხოვა და გადაიხარხარა.
- შენც კარგი მასხარა ხარ ... - სახე დამანჭა და გაიკრიჭა.


***


- აი ეს ... ეს ვუყიდოთ , მგონი ძალიან მოეწონება !- თავი დააქნია და არმანი კოდი აიღო . - უკაცრავად , ეს ხომ კაცისაა ? - დასაზუსტებლად ყოველი შემთხვევისთის , იქვე ჩამომადგარ კონსულტანტ გოგონას კითხა.
- დიახ , აი ეს განყოფილება მთლიანად კაცის კოლექციაა ... - გაუღიმა და შემოსულ კლიენტს გაუღიმა.
უნებურად გაექცა ნაცნობი სუნამოსკენ ხელი და თითების კანკალით მოიქცია ხელებში.
"versace - man eau fralche" , გამჭირვალე მუქ ცისფერ მინის ფლაკონს , რომელიც ლურჯ ფერში გადადიოდა ცრემლიანი თვალებით დაჰყურებდა და ღრმად ისუნთქვადა მის სურნელს.
ცახცახით შეხედა გვერდით მდგომ მეგობარს , დემეტრემ თვალი ჩაკრა ღიმილით და ფლაკონი ხელში მოიქცია.
- მიშოს სუნი ... - ჩაილაპარაკა თავისთვის და ბექას საჩუქრებთან ერთად სალაროსკენ წავიდა.
სუნამო კი ადგილზე დაბარუნა.
ერთი მომენტი ისიც კი იფიქრა ყიფშიძემ ხომ არ ვიყიდოო , მაგრამ მისი მხრიდან ეს დიდი სისუტე იქნებოდა.
მართალია განელების ნაცვლად ,მისი გრძნობა უფრო ურყევი და მყარი ხდებოდა ,მაგრამ მაინც აკავებდა რაღაც .
სალაროსთან მივიდნენ , დემეტრემ დაიჟნა მე გადვაიხდიო , ამან უთხრა ეგ ისევ შენი საჩუქარი გამოდის და მე უნდა გადვაიხადო ...
დავა დავაში ძლივს გადაწყდა სუნამოს ფული ვის უნდა გადაეხადა.
ორივემ თავთავისი გადაიხადა და კარისკენ წავიდნენ.
- დამელოდე მანქანაში ახლავე მოვალ ... - ჩაილაპარაკა მამაკაცმა და მანქანა გასაღებით გაუღო.
თავი დაუქნია და მხრების ჩეჩვით ჩაჯდა წინ.
ელოდებოდა მამაკაცს , რომელიც კარიდან შავი პარკით გამოდიოდა , საჭესთან მოთავსებულმა თუკას გადახედა და პარკი მიაწოდა.
დაბნეულმა ყიფშიძემ თითი მკერდზე მიიდო და "მე"-ო ? ამოიჩურჩულა.
დემეტრემ სიცილით დაუქნია თავი და მანქანა დაძრა.
- არ გახსნი ? - ჰკითხა ისე , რომ გზისთვის თვალი არ მოუშორებია.
- კი ... - დაბნეულმა ამოილუღლუღა და ნაცნობ სუნამოს ყუთს თალებგაფართოებულმა დახედა.
ხელში "მიშოს სუნი" ეჭირა და ცრემლები მოსდიოდა თვალებიდან.
მიუხედავად იმისა , რომ შეეძლო და არ იყიდა , მაინც ესიამოვნა ის რომ ეს სუნამო ახლა მასთან იქნებოდა და ყოველღამე ცხადად შეიგრძნობდა მიშოს სურნელს.
მართალია მას კიდევ სხვანაირი სურნელი ასდიოდა , რადგაც თვითონ მის კანს ჰქონდა უნიკალურად სუფთა სუნრელი და ამას , რომ ისხავდა ყიფშიძე წამით ვეღარ შორდებოდა საყვარელ მამაკაცს.
- მადლობა ... - ამოიჩურჩულა და სავარძელზე გადადო თავი .
- ყველაფერი კარგად იქნება ... - ჩაიჩურჩლა თავისთვის დემეტრემ და მანქანა ბექას სახლთან გააჩერა.




___
იმედია გამომდის რაღაც მაინც ემოციურად და მომაქვს იმის მინიმუმი მაინც თქვენამდე რასაც წერის დროს განვიცდი ...
ძალიან გამიხარდით თითოეული !
მაბედნიერებთ , ჩემი მუზა და სტიმული ხართ !
მიყვარხართ და ესეც მომდევნო თავი , ბავშვებო ისტორია უკვე დაწერილია და მალე დასრულდება ... ვფიქრობ მეორე ნაწილის დაწერაზე , მაგრამ რომ გითხრათ დამთავრებისთანავე დაიდებათქო არ მინდა ელოდოთ ტყუილად .
ამიტომ როცა დავწერ ავტვირთავ .
იმედია მოგეწონებათ ...