"ნიკა ავალიანი"უტრიალებდათ ტავში და ცდილობდნენ მისი სახის დნახვას ..

_________________________________________________________
_ნიკა?_ამოილაპარაკა სუსტად ელენემ და დემეტრეს დაეყრდნო
-ნუთუ ჩვენი ავალიანია?_გაკვირვებით ჩაილაპარაკა იოანემ
-ვნახოთ!_მტკიცედ წარმოსთქვა დემეტრემ ელენეს თვალებში ცახედა და გაუღიმა
_წავიდეთ_სუსტად დაეთანხმა ელენე,იოანეს აღარაფერი უთქვამს,სამივე უხმოდ გაემართა ჩრდილში მარტოდ მდგარი ბიჭისკენ,ცოტა რომ მიუახლოვდნენ ცნეს,ორივემ იცნო ძმის ზურგით მდგარი სხეული.
_ის არის_მტკიცედ განაცხადა დემეტრემ..ელენე ძლიერად ჩაეჭიდა საროჭკაზე და საწყალი თვალებით ახედა რომელიც უდიდესი სიხარული იკითხებოდა
_ჩემი ნიკა..ჩემი ძამიკო_ამოილაპარაკა.ამ დროს მოტრიალდა ნიკა და სამეულს შეხედა...გაკვირვებით უყურებდა სამეული ერთმანეთს და პირველი სიტყვის წარმოთქვას რატომღაც ვერცერთი ბედავდა,ბიჭს სახის ნაკვთები გაუხეშებული ქონდა,ციხფერი თვალები გალურჯებოდა ომს მასზე საშინლად ემოქმედა..ელენეს გული ეწურებოდა..მის წინ მისი ძმა მისი სისხლი და ხორცი იდგა რომელიც წლებია არ ენახა..ის ნიკა იყო მისი ნიკა მისი ძმა..ვეღარ მოითმითმინა მასთან სწრაფად მივიდა და უხმოდ,არაფერი არ უთქვამს,მთელი ძალით მიეკრა გულზე,რაც ძალი და ღონე ქონდა მკლავებში ნიკას უჭერდა..გული აუჩუყდა.თვალზე ცრემლი მოადგა და ბიჭს თეთრი მაისური სულ დაუსველა,ნიკა გაკვირვებით იდგა და ბიჭებს კითხვისნიშნიანი თვალებით უყურებდა..უნდოდა მის მკერდძე მიკრულ გოგონას მთელი ძალით მოხვეოდა რადგან უდიდესი სიყავრული იგრძნო მისგან მაგრამ ვერ ბედავდა ხელები უბრალოდ ჩამოეშვა და ხან ელენეს დახედავდა ხან კი იოანესა და დემეტრეს გახედავდა.
_ნიკა ძმაო!_ახლა იოანე მიიჭრა მასთან,დემეტრეც მიყვა.
_ვინ არის?_წარმოსთქვა გაყინული ხმით,ცივი,ისეთი რომ ადამიანს ძარღვებში სისხლს გაუყინავდა და ელენეს დახედა.ელენე წამში დაწყნარდა და მის ლურჯ თვალებს თავისი ცისფერი თვალები შეაგება ერთი ამოისლუკუნა და გვერძზე დადგა ,ეტყობოდა როგორ ეწყინა ნიკას ეს ცივი სიტყვები,ბიჭებმაც ვერ იცნეს მისი ხმა...
_ნიკა.._დაიწყო მშვიდი ლაპარაკი დემეტრემ_იოანე მიდი შენ და ელენეც ცოტა ხნით დაგვტოვეთ კარგი?-ბიჭს გახედა, შემდეგ კი ელენეს გაუღიმა,ნიკას თვალით ანიშნა გავიაროთ ჩვენო და მშვიდი ნაბიჯით გაუყვნენ გზას
_ვერ მიცნო!_ნერვიულად გაიცინა ელენემ და იოანეს მხარზე თავი ჩამოადო
_დამშვიდდი ჩემო პატარა...უბრალოდ..._იოანესაც ეტყობოდა ანერვიულობა
-ვერ მიცნო!სულ ასეთი იყო?
_არა უბრ...
_უბრალოდ მე არ მოვეწონე არა?
_არა ელენე არა...უბრალოდ...
_არ მოვეწონე..არ მოვეწონე.._მიწაზე ჩამოჯდა და ატირდა
_დაწყნარდი ჩემო გოგო დამშვიდდი მას შენ ძალიან უყვარხარ..მას არასოდეს დავიწყებიხარ..
_დავავიწყდი.._ყრუდ ამოილაპარაკა და ატირდა







_ნიკა როდის ჩამოხვედი?_საუბარი წამოიწყო დემეტრემ
_ვინ იყო?-იგივე ტონი შეინარჩუნა ბიჭმა
-ელენე ის..ის..
-წესიერად მითხარი დემეტრე თუ ძმა ხარ რა.._ხელი აიქნია
-რა დაგემართა?_იმედგაცრუებულმა ჩაილაპარაკა ბიჭმა
_ომში ვიყავი!
-კარგი კაცო!_ირონიით ჩაილაპარაკა_ჩვენც ვიყავით ომში მეც და იოანეც..ერეკლე ახლაც ომშია ნიკა..რა დაგემართა?რამ შეგცვალა ასე?
_ვინ იყო?_შუბლის ძარღვი დაებერა ბიჭს
_ელენე..
_გავიგე სახეი ელენე..ვინ იყო თქვენთან რა უნდოდა?
-ჩვენი და ..
_ჩვენი და?_ცაიცინა_ჩვენი და კუბოში წევს ახლა და მიწა აყრია-თვალზე ცრემლი მოადგა
-მორჩი ნიკა ასე ნუ იქცევი..მიღთხარი რა დაგემართა..მითხარი...
_დემეტრე ძალიან მოქმედებ ჩემს ნერვულ სისტემაზე იცოდე..მითხარი ბოლოსდაბოლოს ვინ იყო ის გოგო მითხარი..!უბრალოდ მიტხარი_ხმას აუწია ბიჭმა
_შენი და ელენე_გაჩერდა,მთელი ტანით მირტიალდა დემეტრესკენ და საწყლად ცახედა თვალებში
_ელენე?_რბილი ხმით ჩაილაპარაკა_ჩემი და?
_ჰო შენი და ახლა საშინლად ატკინე გული..._ნიკა წამით დადუმდა,გული შეეკუმშა ბოლოს კი თქვა
-არაუშავს მანაც მატკინა.._თქვა და გზას ჩქარი ნაბიჯით გაუყვა,დემეტრეს აღარ დალოდებია აღარც დემეტრე გაყოლია ერთი შეიკურთხა და ჩქარი ნაბიჯით დაბრუნდა უკან ,მათთან მისულს თვალებით ანიშნა იოანემ რა გითხრაო დემეტრემ ტავი გაიქნია და წამოდგომაშI ელენეს დაეხმარა
_ასე რატომ მომექცა არ გითხრა..?
_უბრალოდ გაღიზიანებულია ჩემო ლამაზო ..გაუვლის და დაგელაპარაკება კარგი?_გაუღიმა დემეტრემ
_კარგი...უნდა წავიდე?_თქვა ბოლოს
_სად?-გაკვირვებულმა გახედე იოანემ
_თბილისში...წავალ კარგით?_ორივეს მოავლო თვალი
-არა ელენე.._იოანე
_ვერ გავძლებ_ცრემლიანი თვალებით ახედა ბიჭს _უნდა წავიდე...
_კარგი მეც წამოვალ_ბოლოს ჩაფიქრებულმა თქვა დემეტრემ..იოანე შნ დარჩი ნიკასთან
_კარგით_მცირედი ყოყმანის შემდეგ თქვა იოანემ
15 წუთში დაელაპარაკნენ წინამძღოლს და ნახევარ საათში უკვე გზას დაადგნენ


A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A
იმ დღესაც ვერ განახორციელეს მარშუტი ..ჯგუფის ერთი წევრი ძალიან ცუდატ გახდა მისი სავადმყოფოში წაყვანა გახდა აუცილებელი..წინამძროლიც მატ გაყვა და ასე დარჩნენ სალში..ნიკა მასპინძლის ოჯახში საკმაოდ გვიან დაბრუნდა...იოანე კი ოთახში იჯდა მარტო და ფანჯრიდან იყურებოდა..ნიკასაც იმ ოთახში მიუჩინეს ადგილი დემეტრესგან რომ განთავისუფლდა..ოთახში შევიდა იოანემ ფიქრებში გართულმა ვერ გაიგო ძმის შესვლა...
_დემეტრე სად არის?_იოანემ გამოხედა
_წავიდა!
-სად?
-თბილისში
-რატომ ?
_შენს გამო!
_რატომ?
-ელენეს ძალიან აწყენინე..
-ესეიგი ჩემს გამო კი არა ელენეს გამო წასულა!
-ასე რატომ მოექეცი მაs?
_ელენეს?
_ჰო..
_თვითონ რატომ მომექცა ასე?
_როგორ ნიკა როგორ?
_წავიდა მიმატოვა..
_ნიკა რას ლაპარაკობ ტუ ატყობ შენ!_ხმას აუწია იოანემ
__ვატყობ!_ცივად ცაილაპარაკა და საწოლზე ჩამოჯდა
-რა დაგემართა მითხარი-ფეხზე წამოდგა იოანე და წინ დაუდგა
-არაფერი
-როგორ არა..ძალიან კარგად გიცნობ ნიკა..ასე რაღაცამ შეგცვალა..მაგრამ ვერ ვხვდები რამ შეგცვალა ასე რადიკალურად..
-ომმა_ამოიოხრა
-ომმა?ომში ჩვენც ვიყავით_მტკიცედ ჩაილაპარაკა და გვერდით ჩამოუჯდა
-მოგიკლავს?_ახედა საწყლად ნიკამ მეგობარს
-რა?-თვალები გაუფართოვდა იოანეს
-მოკალი ვინმე?
-რა?ვერ გავიგე რისი თქმა გინდა..
_მოკალი ვინმე ომში თუ არა?-ოკვე მოთმინება გამოლეულმა დაუყვირა
-არა-თქვა და შუბლი მოისრისა
-რატომ?
-არ ვიცი..
-რატომ?
_არ ვიცი ნიკა!_ორივემ ხმა გაიმკაცრა-ალბათ იმიტომ რომ არ დამჭირვებია..
-მე მოვკალი-შეაწყვეტინდა და ყრუდ ამოილაპარაკა
-მოკალი?
-ხომ მოვკალი და ამა გამანადგურა..მგონი ვგიჟდები ნელნელა..
-ნიკა.._შეაწყვეტინა
_ვერ ვუძლებ ამ საშინელო გრძნობას.ადამიანი მოვკალი..მოვკალი გესმის იოანე?მოვკალი მე აი ამ ხელებით ადამიანი მოვკალი-თავის ხელებს ზიზღით დახედა
-ნიკა დამშვიდი ეს აუცილებელი იყო,,
_ჰო აუცილებელი იყო .მე რომ არ მომეკლა თვიონ მომკლავდა.მაგრამ მე მანც მოვკალი ადამიანი ..ადამიანი მოვკალი_მოლოს ჩუმად ჩაიბუტბუტა
_ნიკა..._კვლავ შეაწყვეტინა
_თვალწინ მიდგას მისი თვალები..მისი გამოხედვა ხელებში რომ ჩამაკვდა..მისი ბოლო ამოსუნთქვა ყურებში ჩამესმის და ეს მაგიჯებს_დადუმდა თვალები დახუჭა და ხელით საფეთქლები მოისრისა_
_ნიკა.._კვლავ დაიწყო იოანემ მაგრამ ნიკამ ისევ შეაწყვეტინა
_მაგიჟებს ეს ყველაფერი...ვერ ვუძლებ..
-ჩვენ დაგეხმარებით..
-არა..ვერ დამეხმარებით არ მინდა ჩემს გვერდით იყოთ ჩემნაირი ადამიანის გვერდით..
-ნიკა მომისმინე ახლა დამშვიდდი კარგი..მართალია გეთანხმები ეს არ არის საამაყო და კარგი მაგრამ აბა დაფიქრდი ეს რომ არ მომხდარიყო მაშინ შენ გახდებოდი მისი მსხვერპლი და ჩვენ რა დაგვემართებოდა..ხომ გადავიდოდიტ ჭკუიდან..შევიშლობოდი დედას ვფიხავარ..დაფიქრდი ეს რომ არ გაგეკეთებინა ელენეს ვერ ნახავდი..მისი დანახვისას ხომ იგრძენი რარაც ამოუცნობი..ჩვენს გამო ელენეს გამო ღირდა ეს ყველაფერი დამიჯერე ახლა კი დამშვიდდი ,წავიდეთ ელენესთან და ჩაიკაი მაგრად გულში..._გაუღიმა და მეგობარს გადაეხვია
_შეიძლება მარტალიც კი ხარ იოანე..
-შეიძლება კი არა და ვარ_გაიცინა და ფეხზე წამოდგა_წავიდეთ თბილისში>?-თვალი ჩაუკრა,ნიკაას გაეღიმა მაგრამ წამში დასერიოზულდა
_არა..მე აქ ვრჩები..
_რა?_თველები გაუფარტოვდა იოანეს
_რაც გაიგე..არსად წასვლას არ ვაპირებ აქ ვრჩები და არც ელენეს ნახვა მინდა მან მე მიმატოვა
_იგივეს გაიძახი ტო?_თავზე ხელი მიიდო_ნიკა რას ბოდიალბ თუ ატყობ?
_მორჩი იოანე ძალიან მეძინება..
_მე კი გავალ ხეს დავალეპარაკები შენს მაგივრად იქნებ მას მაინც შევასმინო რამე _ამოილაპარაკა და კარი მოიჯახურა,ნიკამ ხელებში თავი ჩარგო და წრმად ამოისუნტქა..ხის იატაკზე ერთი პატარა ცრემლი დაეცა და ლაქა დაამჩნია.



იოანე გამწარებული გამოვიდა გარეთ და ტყეს აუყვა...ძალიან გააბრაზა ნიკა და ამავე დროს უდიდესი ტკივილიც მოგვარა მისმა ტკივილმა..ეტკინა მისი ტკივილი.კარგად იცნობდა ნიკას და ხვდებოდა თუ რაოდეს გაუსაძლისი იყო ეს მისთვის ,,როგორ სასწაქულებურად ტკიოდა ისე რომ ვეღარც უძლებდა..მაგრამ არც ცდილობდა რომ გაეძლო..არ ცდილობდა....
_ვაი..._მოესმა წვრილი ხავერდოვანი ხმა,მაშინვე წარმოუდგა თვალწინ ამ ხმის პატრონი და მთელი ძალით დაიყვირა
_ლილე!
_ჰა..ვინ არის?მიშველეთ-მოესმა ტყიდან ტკივილიანი ხმა..სასწრაფოდ ხმის მიმართულებით გაიქცა
_ახლავე ლილე მოვდივარ._თან ყვიროდა
_ჩქარა იოანე..ჩქარა_ამოიწმუკუნა გოგონამ არც ისე შორს იყო ტყის ნაპირიდან ..იოანე სწრაფად მივიდა ტან გული უსკდებოდა მაგრამ იქ მისულმა სიცილი ვეღარ შეიკავა ფუჩქებში გახლართული ლილე რომ დაინახა და ხმამაღლა გაიცინა
_რა გაცინებს იდიოტო?დამეხმარე-ამოიბუზღუნა და ბიჭს კაჭირვებით მკვლელი ტვალებით გამოხედა
_აქ რას აკეტებ?_მისი სახის წინ ღიმილით ჩაიკუზა
-ოფოფებს დავსდევ..იდიოტო გამომიყვანე ახლავე_ამოიწმუკუნა
_ოფოფებს?_გაიცინა
-ჰო ერთი ცალი მჭირდება -მკვლელი სახიტ გახედა
_რაში?-გადაიხარხარა იოანემ
-რაში?ჯადო უნდა გავაკეთო..
-ვის უნდა გაუკეტო პატარა ქალბატონო..
_შენ..
_ჰა?_და გაეცინა
-ჰო ოფოფად უნდა გადაგაგციიო...დამეხმარა ახლავე..აქ რა ჯანდ ა უნდა ოფოფს ..ეს ცემი ტყეა და სასეირნობ გამოვედი მერე ესემესი მომივიდა ტელეფონს დავხედე და წერა რომ დავიწყე რარაცას ფეხი წამვკარი და ქა გავიჭედე..
_გასაგებია..ამდენ ლპარაკს ტავიდანვე ასე გეთქვ არ ჯობდა?
-არა..დამეხმარე მიდი იდიოტო..
-ზრდილობა.
_ბოდიში..იოანე_სწრაფად დაეხმარა ბიჭი და გამოიყვანა ჯაგებიდან
-ესეც ასე..მადლობა-რიმილიტ გახედა ბიჭმა
_მადლობ_ნაძალადევად გაურიმა და წსრაფად დაიწყო სვლა
_სად მიდიხარ?_გზაში წამოეწია წინ
-სახლში..სად უნდა წავიდე..
_კარგი..არსად გაიხლართო იცოდე..მე ცოტასაც გავივლი..
_არ მაინტერესებს!
_ბრაზიანი.._ლილე თვალს მიეფარა იოანე კი ნელა გაუყვა კვლავ ტყის ნაპირს


A_A_A_A_A-ა-ა-ა-ა-ა-ა-ა-ა-ა-ა-ა-ა-ა-ა-ა-ა-ა-ა--ა-ა-ა-ა-ა-ა-ა-ა-ა-ა-ა-ა-აა-ა-ა-ა-ა-ა-ა-ა-აა-ა-ა

_დემეტრე მომიყევი რა ნიკაზე?-სიჩუმე დაარღვია ელენემ და ბიჭს ახედა ცრემლიანი თვალებით
_მკითხე და გიპასუხებ ჩემო ლამაზო-გაუღიმა და ლოყაზე მოეფერა
_სულ ასეთუ უხეში იყო..
-არა ჩემო ლამაზო..არც ახლაა უხეში უბრაოლდ.
_მე არ მოვეწონე არა_შეაწყვეტინა
_არა ჩემო ლამაზო უბრალოდ...არ ვიცი ვერ გეტყვი მაგრამ ის ასეთი ნმდვილად არ არის როგორიც შენ ნახე ის დრეს..
_თამთა გენატრება?
_სიგიჟემდე-სევდიანად გაუღიმა ბიჭმა
-ხო ყველაზე მეტად გიყვარდა?ახლაც გიყვარს,ნიკასაც და საერთოდ ყველას გიყვარდათ?ნიკას ხომ ძალიან უყვარდა და მე რატომ არ ყუყვარვარ_რარაც სასწაულად არეულად ჩამოუყალიბა კითხვა ანერვიულებულმა
_ჩვენ შენც ძლიან გვიყვარხარ..დემამიწაზე შენ ხარ ცემთვის ყველაზე ძვირფასი გოგო და ცაში კი თამთა..ახლა შენით ვარსებობ შენ მაძლევ ყველაფრის ძალას..
-ასე გიყვარვარ?
-უფრო მეტადაც ჩემო ლამაზო..
_მეც ძალიან მიყვარხარ დემე.......


ერთ კვირაში იოანეც წამოვიდა სვანეტიდან ,ნიკა დარჩა. დემეტრე ბათუმში იყო,ელენე ტბილისში ..იოანე ჯერ ბათუმში მიდიოდა შემდეგ კი თბილისში..დემეტრე არ დალაპარაკებია ნიკას,,იოანეც იშვიატად ..ნიკა მისგან თავს შორს იჭერდა სულ მთლიანა\დ ცამოშორდა ძმებს..ერეკლე ჯერ არ ჩანდა...ელენე ერეკლეს ელოდებოდა და შემდეგ....ერტ საღამოს ბიჭებს დაურეკა და სთხოვა თბილისში ჩამოსულიყვნენ..მეორე დღეს ორივე იქ გაჩნდა
_რაო ჩემო პატარა?-გულზე მიიკრო დემეტრემ
_ნიკასგან რა ისმის?-სევდიანად გაუღიმა ორივეს
-არაფერი.._ყრუდ წარმოსთქვა იოანემ
-ერეკლესგანაც არაფერი ისმის ხომ?
-არა_თავი გაიქნია დემეტრემ
_ძალიან ცუდია..ერეკლეს ნახვა მინდოდა ძალიან..
-როგორ ვერ გავიგე კარგად?-იოანემ თვალები დააწვრილა
_უნდა წავიდე!
_სად ?
-უკან დედასტან უნდა დავბრუნდე-ტქვა და დემეტრეს მიეკრო
_რა?არვიითარ შემტხვევაში_თავი გაიქნია იოანემ
_მაინც წავალ იო..ვერ გავჩერდები აქ..არ შემიძლია ნიკასთან ასე ახლოს ვიყო და ამავდროულად ასე ძალიან შორს ვერ ვუძლებ..სუსტი ვარ ამისთვის..
_ჩვენზე არ ფიქრობ?_დემეტრე
_ვფიქრობ და სიგიჟემდე მიყვარხართ ორივე..მიხარია ტქვენ რომ მიმიღეთ და გული გამიხარეტ ნიკას უთხარით რომ ძალიან მიყვარს ტქვენც ცემი სუნტქვები ხართ_გაურიმა ორივე და სათიტაოდ ჩაეხუტა ვერაფლთ გადააფიქრებინეს..ვერც მამის ხვეწნა მუდარამ უშველა რამე..მამას ტირილიტ დაემშვიდობა და ბატუმშ გამოუშვა არ გამაცილო თორემ შეიძლება ვერ გავუძლოო ბიჭებსაც ეხვეწებოდა წასულიყვნენ მაგრამ არცერტი აპოირებდა წასვლას
A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A_A__AA_A_A_A_A_A_A_
ტუუუუუუუუუუუუუუ.......ტუუუუუუუუუუუუუუ.........ტუუუუუუუუუუუუუ
_გისმენ_გაისმა ნიკას მკაცრი ბარიტონი
-ელენე მიდის-გულის ტკენით თქვა დემეტრემ
_სად?
_უკან?
_უკან?
_ჰო მიდის საქართველოდან..
_რატომ?
_რატომ?_სინიკურად ჩაილაპარაკა დემეტრემ
_ჰო რატომ?
_შენს გამო!
_რატომ?
-ჰაჰ კიდევ რატომ ნიკა..შენ რომ უარყავი ამიტომ..
-მე ისს ზალიან მიყვარს!
-ნუ თუ?
_ძალიან მიყვარს ..ის ხომ ჩემი დაა
_ვიცი რომ სენი დაა ვიცი..ისიც ვიცი როგორ გიყვარს..მაგრამ ის ბავშვია ნიკა გულუბრყვიკო ბავშვი ძალიან ტკენ მას..შენს გამო მიდის ნიკა..ამდენ ხანია აქ ხარ და ერტხელაც არ გინახაია არ ცახუტებიხარ_ცოტახანს დუმილი იყო
-როდის მიდის?
-შუა ღამისას სამ საატიან რეისზე.
_მოვდივარ.

A:A:A:A:A:A:A:A:A:A:A:A:A:A:A:A:A:A:A:A:A:A:A:A:A:A:A:A:A:A:A:A:A:A:A:A:A:A:A:AA:

ორის ნახევარზე უკვე აეროპორტში იყვნენ,ნიკა ჯერ არ ჩანდა.
_ელენე დარწმუნებული ხარ?_უკანასკნელად გაიბრძოლა იონემ
-კი იო..._ცაფიქრდა შემდეგ კი გაიღიმა_აუ ძალიან მიყვარხარტ ძაილან..როგორ ვამაყობ თქვენით რომ იცოდეთ...ის წლები თქვენს გარეშე რომ გავატარე ფუწად მეჩვენება...
_ახლაც მიდიხარ ელენე...-ელენემ ამ სიყუვებს წაუყრუა
_ძალიან ძალიან მიყვარხართ_ხმამარლა დაიძახა და ხელები გაშალა.
_ჩვენი გიჟი-თქვა იოანემ და გულში ძლიერად ჩაიკრა
_ძალიან მიყვარხართ...აუ დრო რა სწრაფად გავიდა მალე ჩსხდომა გამოაცხადებენ..
_არ წახვიდე რა _იოანე
_უნდა წავიდე_თქვა და ცრემლი მოადგა თვალზე
_ვერსად ვერ წახვალ პატარა ქალბატონო_ღიმილით წინ დაუდგა ნიკა და სვანური ყვავილების თაიგული გაუწოდა ღიმილით
_ნიკა?_ცრემლიანი თვალებით ახედა ელენემ,ბიჭმა გაუღიმა და გულში ცაიკრა
_ძალიან მიყვარხარ ელენე ძალიან..არ წახვიდე კარგი?
_არა არ წავალ_მის მკერდძე მიკრულმა ამოიკრუსუნა
_ძალიან მიყვარხარ _უთხრა და ძლიერად მოხვია მკლავები,ელენეს აღარაფერი უტქვამს მხოლოდ ტკბებოდა ამ მომენტით
_ვიეჭვიანებ ეხლა?_ცაილაპარაკა იოანემ,ნიკამ მხოლოდ გაუღიმა და ელენეს თავზე აკოცა.. _აბა წავედით სახლში?_მხიარულად ცაილაპარაკა
-დაგვიბრუნდი?_დემეტრე
_აბა რა..გმადლობ ძმაო..წავიდეტ ახლა..
_თქვენ აქ რა გინდათ?ვინ გიტხრატ რომ ჩამოვდიოდ?_მოესმა ოთხივეს სასურვეი ხმა,მარტალი ელენემ ვერ იცნო ხმა.მაგრამ იგრძნო სულიერი კავშირი ხმის პატრონთან.ნელა მიიხედა უკან და მომღიმარ შავგვრემან ბიჭს შეხედა..ბიჭს მუქი შავი ხუჭუჭა თმა და შავ თვალები ქონდა ..მასაც ეტუობოდა ომის სიმძაფრე..მაგრამ ღიმილი საშინლად უხდებოდა და ბავშვურობას უნარჩუნებდა
_ერეკლე?_გაკვირვებით ამოილაპარაკა ნიკა და სახე გაებადრა

აბა ბავშვებო როგორია?მგონი არ არის პატარა თავი:D საკმაოდ დიდი ხანი ვწერდი...დიდი მადლობა თვიტვეუთ თქვენგანს უდიდესი სტიმულისტვის...აბა გამახარეთ დიდი კომენტარებით (დაბადების დღე მაქვს მაინც :D :D :D ) კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა თითოეულ თქვენგანს <3 ეს ის ტაიგულია არ ვიცი თუ დაიდო ფოტო..მართალია არ არის სვანური ყვავილები მაგრამ მაინც..გუშინ ცემი ხელიტ დავკრიფე :D :D :D