მეჩვიდმეტე თავი.
სუნთქვაშეკრული ალექსი ოთახის კარს მიაწვა და ვერც კი გააცნობიერა ,რომ ამ მოქმედებას კარის ჭრიალიც მოყვებოდა.ასეც მოხდა და დამფრთხალი გოგონას წამოკივლებასაც მოკრა ყური.
-მომისმინე არ შეგეშინდეს ,მე ვარ -ცადა გოგონა დაემშვიდებინა ,თან საკმაოდ უცნაური შესახედიც იყო.დაკეტილ კარს მიღმა დამფრთხალი ნურა იდგა ,მეორე მხარეს კი ალექსი და მის დამშვიდებას ცდილობდა.
-რა ?! აქ რა გინდა ?-ტირილით წამოიძახა ნურამ და ცივი პირსახოცი სასწრაფოდ შემოიხვია ჯერ კიდევ სველ სხეულზე.
-შემთხვევით გამოვიარე ,მეტი არაფერი.შენ რა ტირი ?-უთხრა ალექსმა,როცა ოთახიდან სლუკუნის ხმა შემოესმა.
-ტირი?-ხმაჩამწყდარმა გაიმეორა,აქამდე შესვა არც უფიქრია ,მაგრამ ჩქარი მოძრაობით გააღო კარი და კედელთან მიკუჭულ გოგონასკენ გაემართა.ნურას შეშინებულ მზერასაც კი აარიდა თვალი და გოგონას ცივი სხეული გულში ჩაიკრა.
-რას აკეთებ ?-მის მკლავებში გაბრძოლება ცადა ნურამ ,თუმცა არფერი გამოუვიდა.
-გამიშვი !.
-ხელი გამიშვი !-გთხოვ გამიშვი-ნურამ უკვე მუდარით გაიმორა და მასზე მოხვეული ხელებიც სასწრაფოდ გაშორდა.მის წინ ახლა სრულიად სხვაგვარი,დაბნეული და სახეალეწილი ალექსი იდგა.
-გადი !-თქვა ნურამ.
ალექსი ხმის ამოუღრებლად გაბრუნდა ...
ზაფხული იწურებოდა.გარშემო უკვე შემოდგომის სუნთქვა იგრძნობოდა...აგვისტოს ბოლო დღეები თავისი უკანასკნელი ძალებით ებღაუჭებოდა ამწვანებულ მინდვრებს და ზოგან მაინც შეჰპარვპოდა შემოდგომის სურნელოვანი სუნთქვა...დიასახლისი მიერ მოცემული პლედი ნურას დილით მონაბერი ცივი სიოსგან იფარავდა და საშუალებას აძლევდა კიდევ უფრო ღრმად შეეგრძნო ბუნების მშვენიერება.არაბეთში გაზრდილს ასეთი სანახაობა თავის დღეში არ უნახავს...უცნაურია,თავადაც უკვირდა რამდენად სხვანაირი ნურა იდგა ახლა აქ,არაბეთისგან ძალიან შორს და ბუნების მშვენიერებით ტკბებოდა.უნებურად მწარე ფიქრმა გაჰკენწლა გულში,გუშნდელი საღამო გაახსენდა და უცნაურმა თრთოლამ მოიცვა.შეცვლილი ნურა აქაც გამოჩნდა.ადრე რომ ეს დამართნოდა ,იქ არაბეთში ამის გულისთვის თავს მეძავად შერაცხავდა და სამუდამოდ თავჩაქინდრული ,ჩადრით ივლიდა.აქ კი ყველაფერი სხვანაირად ჩანდა.მაგრამ მაინც ცუდად გრძნობდა თავს დარწმუნებული იყო ,რომ ალექსმა ყველაფერი დაინახა.არც უკვირდა .
-ის ხომ სხვა მენტალიტეტისაა ,არც კი შერცხვებოდა ისე უტიფრად დამათვარიელებდა სანამ აზრზე მოვიდოდი.-ფიქრობდა გულში.
დიასახლისმა დაუძახა და სუფრასთან მიუხმო.ალექსი დღეს მთელი დღეა არ უნახავს,რატომრაც მოუნდა ახლა ენახა.აინტერესებდა სირცხვილის პატარა ნაპერწკალს თუ მაინც დაინახვდა მის თვალებში.
-ხო,მართლა .ის ბიჭი ალექსი ძალიან კარგი ვინემა.დღეს დილაადრიან ცხენებით გასეირნება გადაწყვიტა-თქვა მამაკაცმა და ნურას შეხედა.
-კი მაგრამ ამ დილაუთენია ცხენით გასეირნება რამ მონადომა ?-იკითხა დიასახლისმა.
-როგორც ჩანს ცხენები უყვარს .
-შენ შენ გიყვარს ცხენები ?
ნურა ფიქრებიდან გამოერკვა.
-ცხენები ? არ ვიცი.არასდროს მიცდია ცხენზე დაჯდომა.
-მართლა ? არადა ალექსი ძალიან კარგად ჯირითობს ,თხოვე და გასწავლის.
-როდი უნდა წვაიდეთ ?-იკითხა ნურამ.
-ჯერ სად გეჩქარებათ ?საღამომდე მოიცადეთ.აქაურობას დაგათვალიერებინებთ და მერე წვაიდეთ.
-იცით ქნებ ჯობია რომ მალევე წავიდეთ.
-არა,არა ასე არ იქნება.ვთქვი საღამოს და ესიგი საღამოს.
საუბარი ასე დასრულად.შუადღემდე ნურა დიასახლისთან ერთად ათვალიერებდა მათ ფერმას .ალქსი ჯერ კიდევ არ გამოჩენილიყო ...
როგორც იქნა ,რამოენიმე ხნით მარტო დარჩენა მოახერხა.უნდოდა ცოტა ხნით დამტკბარიყო ბუნების მშვენიერბით და ცხენებიც უფრო ახლოს ენახა.
საჯინიბოს მიუახლოვდა ,თვალში შავი ულაყი მოხვდა.მზის სხივებზე საოცრად მბზინავი ბეწვი მოუჩანდა.მასთან ფრთხილლად მივიდა და კისერზე ფრთხილად ჩამოუსვა ხელი.ცხენის სიმშვიდემ გაათამამა და მასთან უფრო ახლოს მისვლაც გააბედვინა.ცხენი კვლავ მშვიდად იყო.ნურამ იქვე დადებულ კუნძს ფეხი დაადო,ზემოთ აიწია და ცხენს საკმაოდ მოხერხებულად დააჯდა.უცნაური გრძნობა დაეუფლა...არაბეთსი ხშირად ხედავდა ხოლმე ცხენებს,მამამისსაც ყავდა ,მაგრამ მასთან მიკარების უფლება ნუარს არ ქონდა.ფეხები ისევე აამოძრავა როგორც მამამისი აკეთებდა ხოლმე და ცხენიც ნელი ნაბიჯით დაიძრა...
-რა მაგარია -ხმამაღლა დაიძახა ნურამ და კიდევ უფრო მაგრად მოეჭიდა ცხენს.
-დამწყების კვალობაზე საკმაოდ კარგია-მოესმა უცებ იმ კაცის ხმა ,რომელმაც აქ მოიყვანა.თავი მისკენ შეაბრუნდა და მასთან ერთად მდგარ ალექსსაც მოკრა თვალი.ისიც იღიმოდა ,ოღონდ რაღაც უცნაურად,თითქოს ნაზადაც კი...
-ბოდიში,ვერ შეგამჩნიეთ-დაუძახა ნურამ.
-იცი რა ,მოდი ახლა ჩამოდი და შემდეგში ყველაფერს ალექსი გასწავლის.მე უნდა წავიდე.მიდი ალექსს ...-უთხრა მან და მასთაან მდგარ ბიჭს ნუარსკენ უბიძგა.
როგორც კი მარტო დარჩნენ,გოგონამ უხმოდ გაცლა დააპირა ,მაგრამ ალექსმა მხარში ხელი წაავლოო და შეაჩერა.
-გითხარი არაფერი დამიანხავს მეთქი.როგორც კი შეგამჩნიე მაშინვე
გამოვბრუნდი და კართან დავდექი.ცუდი არაფერი გამიკეთებია.
-დაიფიცე.
-რა ? ხო კარგი.რა დავფიცო ?
-რაც შენთვის ყველაზე ძვირფასია.
ალექსი შეყოყმანდა ,თუმცა ბოლოს მაინც უპასუხა.
-დედის სულს გეფიცები,არ დამინახიხარ იმ მდგომარეობაში ,როგორც შენ ფიქრობ.მეტი რა გინდა ?
-საკმარისია.ბოდიში.-თქვა ოდნავ დარცხვენილმა ნურამ.
-აი ასე შენც დაბრუნდი.-ძალით გაიღიმა ალექსმა.
-მოდი გასწავლი.გინდა ?
-არა ,შემდეგისთვის გადავდოთ.
-აბა ახლა რა გავაკეთოთ ?
-გავისეირნოთ.
-ცხენით ?
-არა ფეხით .
ერთმანეთის გვერდიგერდ მიდიოდნენ.ნურას ფეხი უკვე აღარ ტკიოდა,დიასახლისი რეცეპტით დამზადებულმა მალამომ ტკივილი მაშინვე გაუყუჩა.
-ლამაზია-თქვა ნურამ და მაღალ ხეებს თვალი ააყოლა.
-ალბათ არაეთსი ასეთი ხებიი არ იყო არა ?
-არა,არ იყო.
-რატომ წმაოხვედი არაბეთიდან ?
-ერთი წიგნი უნდა წიაკითხო და გაიგებ.
-აა ის წიგნი,მაერიკაში რომ პოპულარულია ?
-აჰამ.
-აქ ვერ ვიშოვე.
-ამერიკაშიც ცოტაა.
-რომ წახვალ არ გამომიგზავნი ?
ამ სიტყვებმა ნურა მაშინვე დააბრუნეს რეალობაში. ალექსმა ახლა ის უთხრა რაც თიტქოს დაავიწყდა.სიმართლე რომ ვთქვათ ნუარს სულაც არ სურდა ამერიკაში დაბრუნებულიყო.იქ ხომ ყველაფერი ახლიდან უნდა დაეწყო.
-თუმცა ეს რეალობაა-გაიფიქრა მან.
-რა არის რელობა ?
-აა ? არა ,არაფერი ხმამაღლა მომივიდა ფიქრი.
-არ გინდა არა ამერიკაში წასვლა ?
-არა ,მინდა-სწრაფად უპასუხა ნურამ.
-რატომ იტყუები ?
-შენ რა იცი ?
-შენ ხომ ამერიკაში არაფერი გაქვს ?
-აქ რა მაქვს ?-იკითხა ნურამ.
-აქ .აქ მეგობარი მაინც გყავს.-ალექსი ამის თქმის დროს გვერძე იხედეობოდა და ნურამ მისი სახის დანახვა ვერ შეძლო.
-არაუშავს,რომ წავალ იმ წიგნს გამოგიგზავნი.
დიდი ხნის ხეტიალის შემდეგ უკან დაბრუნდნენ და სახლში ახალი გასართობიც ნახეს.
-გინდა ვითამაშოთ ?-ერთერთმა პატარა ნურასთან მიირბინა და საწყალი სახით ხელში ბურთი დაატრიალა.
-რა ვითამაშოთ ?
-მარტო ჩვენ არა .სხვებსაც ვუთხრათ.
-კარგი-უპასუხა ნურამ და ბავშვიც მაშინვე გაიქცა სხვების მოსაყვანად.უკან კი ბავშვების რაზმთან და ალექსთან ერთად დაბრუნდა.
-ოჰო ნუთუ შენც დათანხმდი ბავშვებთან თამაშს?-გაიკვირვა ნურამ.
-მეც იგივეს კითხა მინდოდა.
მოკლედ, გადაწყდა ფეხბურთი ეთამაშათ.ეს იმის ბრალიც იყო რომ ალექსმა ტავი გამოიდო გინდა თუ არა ეს უნდა ვითამაშოო და სხვებიც დათანხმდნენ.
თამაში,თუ შეიძლება ასე ვუწოდოთ ნორმალურად მიმდინარეობდა.მაგრამ აი ალექსმა ბურთი დაარტყა და შემთხვევით პირდაპირ ნურას მოხვდა სახეში.
გოგონამ ოდნავ წამოიკივლა და დაეცა.

ნარკომანი.
თავის ბარგით შეიარაღებული ლეტიცია იმ პატარა კოტეჯის დასაზვერად წავიდა სადაც მაქსი ეგულებოდა.
-ცუდათაა და თან მარტოა ?-ფიქრობდა გულში და ახსნას ვერ უძებნიდა ამ უცნაურობას.
მართლაც მიუახლოვდა თუ არა სანაპიროსთან ახლოს მდგარ პატარა კოტეჯს ,მის წინ შეზლონგზე გადაწოლილი მამაკაცი მაშინვე შეიცნო.
-ჰმ,მე ცუდად მეგონა და ეს კიდევ რუჯს იღებს-გაფიქრა გულში და გაბრაზებული მიუახლოვდა.სულ დაავიწყდა გეგმები ,რომელსაც ამ შეხვედრისთვის აწყობდა.გონებასი ყველაფერი გადახარშა და დაასკვნა რომ ეს ყველაფერი მაქსის მოწყობილი იყო.მამაკაცს მიუახლოოვდა და ნჯღევა დაუწყო ,თUმცა ამით ვერაფერს გახდა და მხოლოდ მაშინ მიხვდა ყველაფერს ,როცა მაქსის გვერდით პატარა ნემსს მოკრა თვალი.
-ნარკოტიკი-აღმოხდა მას და გამოსავლის ძებნა დაიწყო.სასწრაფოს ვერ დაურეკავდა მაშინ მაქსს ათას შეკითხვას დაუსმევდნენ და ა.შ.ამიტომ გადაწყვიტა სხალში შეეყვანა.არც გაკვირევბია როცა ყველაფერი არეული დახვდა.როგორც ჩანს მაქსს დიდი დოზა არ ჰქონდა მიღებული,რადგან ნემსში ჩარჩენილი თეთრი სითხე ადვილი შესამჩნევი იყო ლეტიციასთვის.მაქსი საწოლზე მიაწვინა და გადაწყვიტა ყველაფერი მიელაგებინა.საღამო ხანი იყო ,როცა მამაკაცმა გამოიღვიძა.
-ისევ ზემოქმედებს ქვეშ ვარ ?-იკითხა მან როცა მის წინ მდგარი ლეტიცია დაინახა.
-არა.რელობაში დაბრუნდი.აქამდე როგორ დაეშვი ?
-ლეტიცია მართლა შენ ხარ ?-მამაკცაი საწოლიდან წამოდგა და გოგონას მიუახლოვდა ,მაგრამ მისგან ორ ნბაიჯზე შედგა .
-წადი.რატომ მოხვდეი?
-არ შეიძლება ?
-ლეტიცია მგონი დაგავიწყდა ჩვენი ბოლო შეხვედრა.
-არაფერი დამვიწყებია,მაგრამ მგონი შენ დაგავიწყდა ვინ ხარ.რა ჯანდაბას აკეთებ ?-უყვირა ლეტიციამ.
-შენ რაში გაინტერესებს მე რას ვაკეთებ ?
-არ მმინდა ბავშვობის მეგობსრი დავკარგო.
მაქსმა გაიცინა.-გგონია მეგობარს მიწოდებ და ამით მეც თავს დავანებებ ნარკოტიკს ?
-აბა რა ვქნა ?
-არაფერი.უბრალოდ ადექი და წადი.არც კი იცი რა საშინელებაა როცა დიდი სიყვარულის შემდეგ უბრალოდ მეგობარს გიწოდებენ.ჰო მიდი გაიცინე,მაგრამ მე არ მეცინება და არც შენი დანახვა მინდა აქ.-ამ სიტყვებით მაქსი წამოდგა ,ლეტიციას მკლავში ხელი ჩაავლო და გარეთ გამოაგდო.
-მაქს რას აკეთებ ? სულ გაგიჯდი ?
-თავი დამანებე-თქვა მან და კარი მიიხურა.
-ასე არა ,ხელს მაინც ვერ შემიშლი-თქვა გარეთ დარჩენილმა ლეტიციამ .
უკვე საკამოდ დაბნელდა ,ლეტიცია კი მაინც მისი კარის წინ იდგა და უკვე მერამდენე საათია გამუდმებით აბრახუნებდა.
-შეწყვიტე!უკვე ოთხი საათია ასე ხარ !-იყვირა მაქსმა და კარი გაღო.
-შემომიშვი !
მაქმსა გოგონას გაწითლებულ ხელს მოკრა თვალი და ბოლოს სახლში მაინც შეიყვანა.
-აჰა ,შემოდი.რა გინდა კიდევ ?
-არაფერი აქ ვიჯდები-თქვა ლეტიციაამ და ფანჯარასთან დადგმულ სკამზე მოთავსდა.
-იჯექი ჩემთვის არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს.მე დასაძინებლად მივდივარ.
-კარგი.-თქვა ლეტიციამ და სკამზე მოკალათდა.იქვე დადებულ პლედს დასწვდა და გადაიფარა.
-ნეტავ ახლა რა უნდა ?-გაიფიქრა მაქსმა და ისიც შვების მომგვრელ ძილს მიეცა.

*************************
-გეშინია ?-ჰკითხა ასადმა და ტუჩები ქალის მხრებს მოაშორა.
-არა,რატომ მეკთხები ?
-არ ვიცი ,ჯრუნატელი გივლის.
-ეს ხომ ჩვეულებრივია.
-მაშინ ხომ ასე არ გემართებოდა.
-მაშინ მხოლოდ ვნებას ვიყავი აყოლილი.
-არადა მე მაშინაც კი მიყვარდი-გაიცინა ასადმა.
-ვნანობ.
-რას ?
-ჰასანს.
-შენ რა გაქვს მოსანანიებელი ? ის არის ნაძირალა.
-ვიცი,მაგრამ ახლა რატომღაც არ მიმაჩნია რომ შენი ღირსი ვარ.
-ნუ სულელობ.მართლა არ გეშინია ?
-რისი ?
-არ ვიცი...ალბათ ზედმეტი რომანტიკის.
-მერე რტომანტიკა საშიშია ?
ჰანანი მამაკაცს მიუახლოვდა და მის ტუჩებს წაეტანა.