მეტკინა. საშინლად მეტკინა თითოეული კიდური.
გული მეტკინა.
სული გამებზარა.
ცრემლებმა მომახრჩვეს.
ყვირილი მინდოდა,მაგრამ ხმას ვერ ვიღებდი. არც ერთი ბგერა არ ამომდიოდა პირიდან.
ძლივს წამოდექი ფეხზე და სახლში გაჭირვებით შევედი.
ჯერ კიდევ ვერ გამეაზრებინა რა მოხდა. აფექტში ვიყავი და არაფერი მესმოდა. ვერაფერს ვგრძნობდი,თითქოს გული და სული ერთდროულად ამომაცალეს და ახლა მხოლოდ მოსიარულე გვამი ვიყავი.
სახლში შესულს,მაშინვე შემომეგებნენ.
-ნინე რა მოგივიდა,ცუდად ხომ არ ხარ? _გაისმა ხმები.
-არა.. _ამოვიხრიალე. _მეე,ცოტა ხნით მაღლა ავალ...
ბორძიკით ავიარე კიბეები. უკან მაგდა და ელენე გამომედევნენ,მაგრამ დავამშვიდე და თავაზიანად მოვიშორე თავიდან.
იქიდან წასვლა მინდოდა,მაგრამ შემეშინდა გზაში რამე არ დამმართნოდა. ოთახში შევიკეტე,კარები გადავრაზე და საწოლზე დავწექი. თავი ბალიშში ჩავრგე და მთელი ხმით ავღრიალდი.
გულედანის ღალატის არ მჯეროდა,უფრო სწორად მინდოდა არ დამეჯერებინა,მაგრამ ეჭვიანობას მთელი არსება მოეცვა.
უკვე გვიან იყო.
გულედანში ეჭვი შემეპარა.
გაბრიელმა მიღალატა.
მჯეროდა.
^ ^ ^
კაკუნმა მომიყვანა გონს. ვერ გავიგე ჩამეძინა,თუ უბრალოდ მიღებული შოკისგან გავითიშე. წამოვდექი და კარი გამოვაღე.
მეგონა ელენე,თეა ან მაგდა შემრჩებოდა ხელთ,მაგრამ ჩემს წინ გულედანი იდგა.
არეული და შეშფოთებული მზერით.
-როგორც კი ნიამ მითხრა,მაშინვე წამოვედი. კიდევ კარი არ წასულხარ. ყველაფერს აგიხსნი ხო?
ჩემკენ წამოვიდა. ხელებით მკლავზე შემეხო. წამიერად თვალწინ დამიდგა როგორ ეფერებოდა მისი ლამაზი ხელები ნიას სხეულს და გულის რევის შეგრძნება დამეუფლა.
მთლიანად მომიცვა ეჭვიანობის საზარელმა ტალღამ.
-შემეშვი,ხელი არ შემახო! _დავიღრინე და შემკრთალი უკან გავხტი.
-ნინე,დამაცადე აგიხსნა,გთხოვ! _ითხოვა გულედანმა და კიდევ ერთხელ მომიახლოვდა.
მაშინვე გამოვეცალე ხელებიდან,ოთახიდან გავვარდი და ელვის სისწრაფით დავეშვი კიბეებზე.
გარეთ გასულს,სიო პირდაპირ სახეში შემეფეთა და ოდნავ დავმშვიდდი. გაბრიელი უკან მომდევდა,შეშინებული და არეული მზერით.
ალბათ სინდისი აწუხებდა.
-გოგო მომისმინე,ერთი წუთით დამელაპარაკე! _იყვირა გულედანმა.
მთელი სხეული დამეძაბა.
-დამანებე თავი,შემეშვი რომ გეუბნები,შე-მე-შვი! _ხმის კანკალით ძლივს ამოვთქვი და მდელოზე დავეშვი.
-ნინე გემუდარები! _ხმაში მუდარა გაურია.
-გაბრიელ დამაცადე,მაცადე გონს მოვიდე,გთხოვ ახლა შემეშვი!
უკანასკნელად გაიბრძოლა იაგუნდისფერთვალებიანმა,მკლავში ხელი ჩამჭიდა და მითხრა:
-უბრალოდ მენდე ნინე,მომისმინე ორი წუთით და...
არ ვიცი იმ მომენტში რა დამემართა. ტვინის რაღაც ნაწილი გადამეკეტა.
-ნუ მეხები!!! _ვიწივლე და ადგილს მოვწყდი.
ვაშლის ხეზე მიბმული არიელა დავინახე. არც კი დავფიქრებულვარ ისე გავიქეცი მისკენ,გაბრიელმა ჩემი დაჭერა ვერ შეძლო. წამებში მოვახტი ცხენს და გავაჭენე.
-ნინე გემუდარები,გაჩერდი! არ გადმოვარდე,ნინე ბავშვი! _იღრიალა გაბრიელმა და ფეხით გამომედევნა.
ისევ ვნებისგან თვალებდაბინდული ნიასა და გაბრიელის სახეები წარმოვიდგინე. ყველაფერი ბურუსმა მოიცვა.
ორიენტაცია დავკარგე.
ცხენიდან გადმოვვარდი.
ყრუ ტკივილი ვიგრძენი მუცელსა და წელში.
თვალები დამეხუჭა.
^ ^ ^
საავადმყოფოს ნაცნობი სუნი.
ბიჭების შეშფოთებული სახეები.
მაგდას და ელენეს განწირული კივილი და ბოლოს...
გაბრიელის მწუხარე თვალები...
ყველაფერი ბუნდოვნად მახსოვს.
-კარგად იქნები,ჩემო სიცოცხლე,მე შენთან ვარ..კარგად იქნები.. _მიმეორებდა გაბრიელი და საკაცეს ფეხდაფეხ მოსდევდა.
მერე გავითიშე...
დამთავრდა.
^ ^ ^
არ ვიცი გონს როდის მოვედი. თვალები გავახილე და საშინლად მწარე ტკივილი ვიგრძენი.
გაბრიელი საწოლთან იჯდა. ჩემი ხელი თავისაში მოექცია და თავი დაეხარა. გამოუძინებელი და საშინლად დაღლილი ჩანდა.
შემეცოდა.
თავისუფალი ხელი მუცელზე მოვისვი,იმ იმედით რომ რაღაცას ვიგრძნობდი,მაგრამ მე ხომ ექთანი ვარ.
ვიცი,ასეთი დაცემების დროს რაც ხდება.
მაინც ვიკითხე.
-ბავშვი?
გაბრიელმა თავი ასწია. ცრემლებით გაჟღენთილი თვალები მომანათა და მივხვდი,რომ ცხოვრებაში პირველად შემეშინდა მისი თვალების.
პასუხი წინასწარვე ვიცოდი,მათ მაგრძნობინეს.
გაბრიელის მაგივრად მითხრეს.
-დავკარგეთ. _მითხრა ჩახლეჩილი ხმით.
მას არ დაუკარგავს.
მე დავკარგე. ჩემი იმპულსურობისა და არაპროგნოზირებადობის გამო.
ისტერიკა დამწყო.
სრულიად მოულოდნელად დავიწყე ყვირილი და როცა შეშფოთებული თეა შემოვარდა პალატაში და დამამშვიდებელი აუღელვებლად შეიყვანა კათეტერში,ისევ დამეძინა.
^ ^ ^
იაგუნდისფერ მოგონებებში ჩავძირულვარ. სულით,გულით,არსებითა და სხეულით. არ მგონია,რომ ოდესმე თავს დავაღწევ მის უცნაურ თვალებს,რომელიც ყოველთვის სინათლითაა სავსე.
არ მგონია,მაგრამ მინდა რომ ცოტა ხნით მაინც დავივიწყო,ბედნიერი ღიმილი მისი. ცოტა ხნით მაინც მიმავიწყდეს,მისი ჩახუტების სითბო.
აღარ მინდა ასე მტკიოდეს.
აღარ მინდა ჩემი შეცდომა,ჩემი დამსხვრეული გრძნობები ასე მტკიოდეს.
^ ^ ^
გამომეღვიძა. ოთახში ლაპარაკის ხმა ისმოდა. მაშინვე ამოვიცანი, დემეტრე და გაბრიელი იყვნენ. გავინაბე და ყური მივუგდე.
-რა მოხდა იმ დღეს? _დაძაბული ხმით იკითხა დემეტრემ.
არაფერი უპასუხია გაბრიელს.
-გაბრიელ,რა მოხდა-მეთქი? _ტონს აუწია დემეტრემ.
-ნუ ყვირი, _დაიღრინა გაბრიელმა, _არ გაეღვიძოს.
რატომღაც მისი მზერა ვიგრძენი,ვიცი მიყურებდა.
-შუა ღამისას ნიამ დამირეკა...
-ვინ არის ნია? _ეკითხება დემეტრე.
-ყველაფერს თავის დროზე ვიტყვი და ნუ მაწყვეტინებ.. _ცივად მიუგო გაბრიელმა. _ადრე ერთად ვიყავით. რამდენიმე თვის წინ გავიგე,რომ ნიას მკერდის სიმსივნე აქვს. მესამე სტადია. რამდენიმე გადაუდებელი ოპერაცია სჭირდებოდა,მაგრამ ფინანსური პრობლემების გამო არ გაიკეთა,მიუხედავად ჩემი შეთავაზებისა მაინც არ გაიკეთა. _გულედანს ხმა დაეძაბა,მე კი სუნთქვა გამიჭირდა. _ნიას არავინს ჰყავს ერთადერთი საუკეთესო მეგობრის გარდა. იმ ღამეს მან დამირეკა,ნია ცუდად გახდა,სასწრაფოს არ მაძახებინებს და თუ შეძლებ მოდიო. ნიას სიმსივნეს ფსიქიკური აშლილობაც დაემთხვა და ამიტომ გამოვიდა ასე. მართლა არავინ ჰყავს,მეცოდებოდა და მაშინაც შემეცოდა. მაშინვე წავედი,ნინესთვის არაფერი მითქვამს რომ არ ენერვიულა,მაგრამ ყველაფრის მოყოლას ვაპირებდი დაბრუნებული. მეორე დილით დაურეკავს,ნიამ იფიქრა რომ ნინემ ყველაფერი იცოდა და დაუფიქრებლად აიღო ყურმილი. მან აარაფერი იცოდა,ნიამ არაფერი იცოდა და საბოლოო ჯამში ასე გამოვიდა. _გულედანმა თხრობა დაასრულა.
მთელს ტანზე ცეცხლი წამეკიდა და ყველაფერს დავიფიცებ,რომ სხეულით ავკანკალდი.
იმის გააზრება,რომ გაბრიელს არათუ არ უღალატია ჩემთვის,გულშიც კი არ გაუვლია ეს ყოველივე.
იმის მაგივრად,რომ მომესმინა. მხოლოდ ერთი წუთით მომესმინა,ცხენს მოვახტი და ჩვენი სიყვარულის ნაყოფი დავკარგე.
ჩემს გამო დავკარგე.
-რას აპირებ? _იკითხა დემეტრემ და გული მომეწურა პასუხის ლოდინში.
-არ შემიძლია... რომ ვუყურებ არ შემიძლია. ჩემი შვილი იყო... _გაბრიელს ხმა უკანკალებდა. _ხომ შეეძლო მოესმინა,მხოლოდ ერთი წუთით.. როგორც კი ცოტა მომჯობინდება,წავალ. ცოტა ხნით წავალ,თორემ ასე დავკარგავ. მასაც და ჩემს თავსაც. ასე არ შემიძლია...
^ ^ ^
ნელ-ნელა ჯანმრთელობის მდგომარეობა გამომიკეთდა,მაგრამ სულს ვერაფერი ვუშველე. ზომბივით ვასრულებდი ექიმის თხოვნებს.
ის ფაქტი,რომ ჩემი სისხლი და ხორცი საკუთარი დაუფიქრებლობის და სულელობის გამო დავკარგე,შიგნიდან მღრღნიდა და მაწვალებდა.
ყველაზე მეტად კი ის მტკიოდა,რომ გაბრიელი არ მეხებოდა. წამითაც არ მეხებოდა. მხოლოდ შემოვიდოდა,უემოციოდ დამხედავდა,მკითხავდა რამე ხომ არ მჭირდებოდა და მიდიოდა.
თითუელი მზერა მტკიოდა მისი,მაგრამ მზად ვიყავი ბოლომდე დავტანჯულიყავი.
ოღონდ საკუთარი დანაშაული მეზღო და მზად ვიყავი ჩემივე ხელებით გადამესვა სამართებელი ვენებზე.
გაბრიელს ვუყურებდი და ზიზღის გრძნობა მიჩნდებოდა საკუთარი არსებისადმი.
ღმერთმა ულამაზესი გრძნობა მაჩუქა,მე კი ვერ გავუფრთხილდი მას.
ვერც გაბრიელს,ვერც ყველაზე წმინდას-ჩემს შვილს და ვერც ფერად გრძნობებს,რომლებმაც ყველანაირად შეცვალეს ჩემი ცხოვრება.
„ახლა რა იქნება?“
ვეკითხები ჩემს თავს.
„გაბრიელი წავა.“
ვიცი და ყოველ წამს,როცა დაიგვიანებს,მგონია რომ მორჩა.
ყველაფერი დამთავრდა.
გავუძლებ?
არ ვიცი.
მხოლოდ ერთხელ,რომ ჩამეხუტოს ალბათ გავუძლებ,მაგრამ არა...
მხოლოდ გამყინავი და ცივი მზერა.
მე ეს დავიმსახურე!
^ ^ ^
გაწერის დღეა.
პირველად მივდივარ სახლში.
ერთი კვირის მერე სახლში მივდივარ.
მინდა ჩემს სახლში წასვლა მიხაროდეს,გაბრიელთან ერთად.
მაგრამ სიცარიელისა და ტკივილის გარდა ვერაფერს ვგრძნობ.
ელენე შემოვიდა.
სახეზე მკვდრის ფერი ედო.
ყველაზე მეტად ამ კითხვაზე პასუხის მეშინოდა,მაგრამ გავბედე.
-გაბრიელი სად არის?
ელენემ თავი დახარა...
-წავიდა.
არ მიკითხავს სად ან როდის დაბრუნდებოდა.
ყველაფერს ვხვდებოდი.
გაბრიელი წავიდა.
ჩემი გულედანი წავიდა.
_______
პაწაწუნა თავია და მაპატიეთ,ცოტა ტრაგიკულიც,ასე რომ არ გამიბრაზდეთ :*
დიდი მადლობა ასე რომ ელოდებით და შეცდომებისთვისაც მომიტევეთ რა,არ გადამიმოწმებია <3