მეცხრამეტე თავი.
ნურა მისი ფიქრებიდან წყლის ხმაურმა გამოაფხიზლა.ზემოთ აიხედა და დაინახა ,რომ ალექსი უკვე ნაპირზე გასულიყო და პერანგს იცმევდა.მოულოდნელად შიშმა აიტანა.
-ალექს-ამოთქვა მან და ბიჭისკენ გაიხედა.მხოლოდ ახლა გამოიხედა მისკენ ბიჭმა და ხელი გაუწოდა ამოსასვლელად.თუმცა ნურას ამოსვლა გაუჭირდა და ძლიერად ჩააფრინდა მის ხელებს.ამოსული კი უნებურად ალექსის სხეულს აეკრო.ბიჭს მომენტალურად თვალები დაებინდა,ოდნავ თავბრუსხვევაც იგრძნო როცა გოგონა მის სხეულს აეკრო.ნურასაც იგივე დაემართა ,თუმცა მაინც გაბედა ალექსისითვის შეეხედა და მის სახეზე მომხდარ ცვლილებასაც მოკრა თვალი.თავისდაუნებურად ალექსმა ისეთი მზერით აათვალიერა გოგონას სხეული ,რომელიც სველ ტანსაცმელში კიდევ უფრო ნათლად ჩანდა ,რომ ნურას ჟრუანტელმა დაუარა .ეს კი სწრაფად იგრძნო ბიჭმა და მოშორდა რათა თავის შეკავება მოეხრეხებინა და იგივე არ განმეორებულიყო.ნურა ახლაღა მიხვდა მის მდგომარეობას ,სახეზე სიწითლე მოეფინა და ხელები უმეწოდ მიიფარა სხეულზე.
-აი ეს მოიცვი-ჩაილაპარაკა ხმაჩამწყდარამა ალექსმა და თავისი პერანგი გაუწოდა.
-მერე შენ ?
-თუ გაძლევ ესიგი არ მინდა.-ოდანვ მკცარი ტონით უთხრა ალექსმა ,თუმცა ძველებური უხეშობის დაბრუნება ვერ მოახერხა.მისი ხმა უფრო დამტკბარი მოეჩვენა.ნურამ პერანგი გამოართვა და წამით თვალი მის სველ სხეულს მიაპყრო.პირველად გრძნობდა ასე თავს საშინლად იზიდავდა მის წინ მდგარი ალექსის დაკუნთული სხეული ,თუმცა მალევე მიხვდა ყველაფერს და მზერა სხვა რამეზე გადაიტანა.წამოვიდნენ.გზაში ნურამ რამოდენიმეჯერმე მიიხედა ჩანცქერისკენ .ახლა უფრო შორეული და მიუწვდომელი ეჩვენობდა ყველაფერი და ვერ ახერხებდა გაეგო თუ რა მოზდა რამოდენიმე წუთის წინ.ალექსმა მისი ნაღვლიანი მზერა შეამჩნია და თავადც გაიხედა ჩანჩქერისკენ.
-ალბათ ვეღარასოდეს ვნახავთ-თქვა ალექსმა.ამ სიტყვებმა ნურა მოგონებების საბურველიდან გამოყვანა და ალექსს შეხედა.
-რატომ ? შენ ხომ შეგიძლია კვლავ მოხვიდე ?
ალექსმა მის კითხვას არ უპასუხა .
-როდის უნდა დაბრუნდე ამერიკაში ?
-ალაბთ რამოდენიმე დღეში.ჩემი და მეცოდება ...
-ტყუილად დარდობ არა მგონია მას ახლა შენთვის ეცალოს...
-რატომ ?-იკითხა ნურამ.
-ჯერ კიდევ ბავშვი ხარ -ჩაიცინა ალექსმა და გოგონაც მაშინვე მიხვდა მისი კითხვის სისულელეს.
-არაფერი გაქვს სათქმელი?-ჰკითხა ალექსმა მაშინ ,როცა უკვე სახლს მიუახლოვდნენ.
-რრრაააა ?....რააა ?-დაიბნა ნურა.
-ხომ იცი რაც-ალექსმა გრძელი თმა ხელით გადაიწია და მზერა გოგონას მიაპყრო.
-არ ვიცი .-დაბნევით ამოილაპარაკა ნურამ.
ალექსი მოულოდნელად მისკენ გადაიხარა და მის ბაგეებს წაეტანა.ნურა მოულოდნელობიგან გახევდა და რამოდენიმე წუთის შემდგე თავადც აყვა.სახე მარილიანმა სითხემ დაუსევლა.
-აი რაც !-უთხრა ალექსმა ისე რომ მისი სახისთვის არ შეუხედავს.თუმცა როცა თავი აწია გოგონას სახეზე ცრემლს მოკრა თვალი.მოულოდნელად სახე შეეცვალა ,ძარღვები დაებერა და თვალები გაუწითლდა.ხელი ნერვიულად გადაისვა თმაზე ,აქეთ-იქეთ სიარული დაიწყო.
-მაპატიე ,არ მინდოდა გწყენოდა -უთხრა მან.ნურამ ცრემლები ხელით მოიწმინდა და ალექს თვალებში ჩახედა.პირველად იყო რომ ორივემ შეძლო თვალებში შეეხედათ ერთმანეთისთვის.
-რატომ იქცევი ასე ?
ალექსი ისვ დააკვირდა გოგონას სახეს...თუმცა კვლავ მოუსვენრად გადაისვა ხელი თმაზე.
-არც მე ვიცი ნურა...
ალექსს გოგონას ირონიული ჩაცინება მოესმა და გაოცებულმა შეხედა.
-რა ხდება ?
-დამცინი-ამოტქვა ნურამ და სახე მოეღუშა.
-ესიგი დაგცინი ?-ახლა ალექსს გაეცინა.
-ხო,ხო ზუსტადაც დამცინი.
-ვერ ვხდები რას გულისხმობ .
-შენ ზუსტად იცი ყველაფერი ჩემს შესახებ.ის წიგნიც წაკითხული გაქვს და ახლა ჩემს გრძნობებზე თამაშობ.ან როგორ შეიძლება არ გქონდეს წაკითხული.ის წიგნი მრავალათასიანი ტირაჯით ითარგმნა და საფრანგეთშიც ცნობილია.შენი კი საუკეთესო მოსწავლე ხარ შენსს სკოლაში.ერთხელ მასწავლებელების საუბარიც გავიგონე როგორ მოგიხსენიებდნენ შენ როგორც ყველაზე კარგს და თან აღნიშნავდნენ ,რომ უმარავი წიგნიც წაგეკითხა.რა გინდა ალექსს ჩემგან ?გინდა საცოდავი გოგონას გრძნობებზე ითამაშო ? ხომ იცი რომ საშინელება მაქვს გამოვლილი ? ხომ იცი რამდენჯერ მატკინეს ? რამდენჯერ გამაწამეს ?ჩემს მშობლებს ჩაკეტილიც კი ვყავდი იმის გამო რომ ჩემს დას გათავისუფლებაში დავეხმარე ...ძალით გათხოვებას მიპირებდნენ ჩემზე ოთხჯერ უფროს ადამიანზე...წარმოიდგინე იმდენად გულუბრტყვილო გამოვდექი რომ დაგიჯერე !-ნურამ მწარედ გაიცინა თუმცა სახე საშინალდ შეცვლოდა .-ნუთუ საგაზეთო სტატია მაინც არ გექნობდა წაკითხული ? არაა.რატომ მომატყუე ?...ალექსს ვერც კი წარმოიდგენ მე როგორ მტკივა .მაკოცე ? ბედნიერი ხარ ? შენთვის ალბათ არაფერია მაგრამ ჩემთვის ეს პირველი კოცნა იყო ...-ნურამ თავისი მონოლოგი დაასრულა და სწრაფი ნაბიჯით წავიდა სახლისკენ.
ალექსი გაკვირვებული იდგა და ცდილობდა რამე დაერქმია იმისთვის რაც ნურამ უთხრა .მართლაცდა ,მან არაფერი იცოდა ნურას შესახებ .გაზეთებს არასდროს კითხულობდა რაც შეეხება წიგნს ,მის შესახებ კი გაეგონა თუმცა თანამედროვე მწერლებს იშვიათად კითხულობდა.ერთხელ ყური მოკრა როგორი აღფრთოვანებით საუბრობდნენ მისი მასწავლებლები ერთი წიგნზე არაბი გოგონას შესახებ,მაგრამ ვერც კი წარმოიდგენდა რომ ეს ნურას შეასხებ იქნებოდა.
ერთი საათის შემდეგ დაბრუნდა უკან .ნურა სკამზე ჩამომჯდარიყო გამზადებული ....შეამჩნია რომ გამოეცვალა,როგორც ჩანს ბავშვებს მისთვის ტანსაცმელი მიეცათ და ახლა მაღალწელიან ჯინსში გამოწყობილი ,რომელიც მთელი მის ტანს ზუსტად გამოკვეთდა და ამოღებული მაიკით ,ნურა უხერხულად იშმუშნებოდა.თან ყველაფერს ამას ის ემატებოდა რომ თავისი უხერხულობის დასაფარად უაზრამაზარი შალის ჯაკეტი შემოეცვა ,რომელშიც ლამის სიცხიგან გაიგუდებოდა თუმცა ამ ფორმაში ყოფნას ასე ერჩივნა.ალექსს მაგიდასთან მჯდომი და ოფლში გაწურული ნურას დანახვისას გაეღიმა ,მაგრამ მისმა თავხედმა მზერამ მაინც აათვალიერა გოგონას საოცრად ლამაზი სხეული.ნურა თვაისი ტრადიციებიდან გამომდინარე სულ გრძელი კაბით დადიოდა ხოლმე და ალექსმა მხოლოდ ახლა იხილა გოგონას სხეულის მშვენიიერება ,მაგრამ მერე იგრძნო რომ მისი დაკვირვების ობიქეტიც მას უყრებდა.წამით მათი თვალები ერთმანეთს შეხვდა ,თუმცა ნურამ სახე გააბრუნდა და წამოდგა.
-აბა წავედით ბავშვებო.ნურა და ალექსი თბილად გამოემშვიდობნენ მასპინძლებს .ნურა ბავშვებს მოეფერა და ტკბილად უთხრა.
-ძალიან,ძალიან მიყვარხართ და იმედიე ოდესმე კიდევ გნახავთ.
მაქნაში ჩაჯდომისას კიდევ ერთხელ მოავლო მზერა გარემოს და უკანა სავარძელზე დაჯდა.ალექსი წინ მძღოლის გვერდით იჯდა და ნურაც მშვიდად იყო,მასთან სიახლოვე კი საშინლად აფორიქებდა და გონებას ურევდა.
-აქედან ჩვენით წავალთ,ძალიან დიდი მადლობა ყველაფრისთვის-უთხრა ალექსმა და მასპინძელს ხელი ჩამოართვა .ნურაც დაემშვიდობა მას.ხოლო როცა მანქანა დაიქოა და თვალსაც მიეფარა ნურამ ალექსს ზურგი შეაქცია და ისე გადავიდა გადასასვლელზე რომ არც შუქნიშანს დაელოდა და არც გზას შეხედა.
-რას აკეტებ ?-მოულოდნელად მოესმა ალექსის ხმა ,რომელმაც ხელი მაჯაში ჩაავლო და ძლიერად მოქაჩა მისკენ.გოგონამ წონასწორება ვერ შეინარჩუნდა და ალექსს მოხვია ხელები.რამოდენიმე წუთით ისევ ისე ახლოს იყვნენ ერთმანეთთან როგორც მაშინ,მაგრამ იქ ყველაფერი სხვანაირად იყო.ნურამ სრაფად მოიშორა ალესის ხელები.
-რას აკეთბ ? შენ ხომ გზაც არ იცი ?
-თავი დამანებე.
-სხვათასორის სიკვდილს გადაგარჩინე და სხვა თუ არფაერი მადლობა მაინც მეკუთვნის.
-......
-ნურა არაფერი წმაიკითხავს ...
-ტყუი.
-არა მართლა არ წამიკითხავს.ასე ნუ ფიქრობ .
-რა მნიშვნელბა აქვს შენთვის მე რას ვიფიქრებ ?
-ამას მნიშვნელობა რომ არ ჰქონდეს ახლა არ გადაგარჩენდი და საერთოდ ,არც მაშინ გაკოცებდი.
ნურას არ უკითხავს რატომ,არ უყვარადა ბევრი კითხვების დასმა ,თანაც ახლა ჯერ კიდევ გაბრაზებული იყო.
ბოლოს რადგანაც გაზა არ იცოდა იძულებული გახდა ალექსსტან ერთად წასულიყო.
-იცი ? ისეთი ადამაინები მიყვარს ბევრ კითხვებს რომ არ სვამენ ,აი შეენნაირები-ღიმილით ჩაილაპარაკა ალექსმა როცა ნურა თავის სახლთან მიიყვანა.

მაქსმა თავის მონოლოგი დაასრულა და წამოდგა.რამოდენიმე ხანი ზღვის ნაპირას იდგა და მერე სხალში დაბრნდა ,იმედოვნებდა რომ ლეტიცია იქ არ დახვდებოდა. თუმცა რა კარი შეაღო თუ არა სახლში უამარავი მაშველი რგოლი დახვდა .ვიღაცას იატაკზე მიმოეფინა მაშველი რგოლები და ჯილეტები...ოთახში შევიდა და იქვე ამაყად გაჯგიმულ ლეტციას მოკრა თვალი.
-რა გააკეთე ?-იკითხა მან.
-უნდა გადაგარჩინო,შენ ხომ თქვი ვიძირები ,ვეშვებიო და რაღაც ასეთბი ხოდა აი აგერ ესენი აბა რისთვისაა.
მაქსს გაეღიმა .რომ არ სცოდნოდა რომ ლეტიცია უკვე გამოჯნამრთელებული იყო ,ეგონებოდა ახლიდან გაგიჯდაო.
-პირდაპირი მნიშვნელობით კი არ უნდა გაიგო რასაც გეტყვი .
-მოიცა ,მოიცა ,ეს ჯერ კიდევ არ არის ყველაფერი.აი შენი საყვარელი მანგოს წვენის -უთხრა ლეტიციამ და მაგიდისკენ მიუთითა...
-მხოლოდ ძილი მინდა-თქვა მაქსმა და მიმოფანტულ სამაშველო რგოლებში გაზ გაიკვლია.ელოდებოდა რომ ლეტიცია ან წვენს შეასხამდა ან კარგად გამოლანძღავდა ,მაგრამ ამდაგვარი არაფერი ყოფილა და გაკვირვებულმა მაქსმა უკან მოიხედა.თუმცა სულ სხვაგვარ ლეტიციას წააწყდა .მის თვალებში არც გაბრაზებ ჩანდა და არც წყენა.თვალი ცრემლი უკიაფებდა და პატარა დასჯილი ბავშვივით ჩაეხარა თავი...
-შეიცავალა-გაიფიქრა მაქსმა ,მაგრამ მაშინვე თავი დაანება ამ ფიქრს და ოთახში შევიდა.ლეტიციას ოთახდიან არავითარი ხმა არ ესმოდა და იფიქრა ,რომ მანაც დაიძინა ...მოულოდნელად ყველაფერი გადაეშალა თვალწინ და ისევ ნარკოტიკი მოუნდა.საწოლთან მდგარი კარადის უჟრა გამოაღო და პატარა სკივრი ამოიღო.ნარკოტიკთან ერთად ლეტიციას ფოტოების იქვე ელაგა,როგორც კი ამ ფოტოებს ხდევადა მაშივე მიღების სურვილი უჩნდებოდა და ახლაც.წამალი ბოლო წვეთამდე შეიყვანა ნემსში და გრძელმკლავიანი მაისური აიკეცა.მკლავი საშინელ დღეში ჰქონდა.ნემსი უკვე კანთან ჰქონდა მიტანილი ,როცა ოთახში ლეტიცია შემოუვარდა .
-არ გაბედო მაქს ! -იყვირა მან და მამაკაცისკენ გაიწია.მაქსმა მაშინვე მოისროლა ნემსი ,თუმცა ლეტიცია უკვე ზემოდან ეწვა და ნემსის მოძებნას ცდილობდა.
-არ მიჭირავს გადავაგდე !-უთხრა მოთმინებადაკარგულმა მაქსმა.გოგონამ ახლა შეხედა მაქსის ხელებს ,როცა ეს ყველაფერი დაინახა იმდენად იმოქმედა მასზე რომ მაქ „თავზე დაახტა „ მთელი ამ სიტყვის მნიშვნელობით და ბალიშის ქვეშ დაიწყო ძებნა.
ახლა სახეშეფაკლული წამოდგა და ოთახის კუთხეში დაგდებულ ნემსს დასწვდა.
-მაქსს რას აკეთებ ?-იკითხა და საწოლზე ჩამოჯდა.მამაკაცმა კი საწოლის მეორე კუთხისკენ გადაინაცვალა ,თითქოს მისი მოკარების შეეშინდაო.
-რა კითხვაა ლეტიცია ? დავიჯერო ვერ მიხვდი ?-ირონიულად იკითხა მან.
-მივხვიდ ,მშვენივრად მივხვდი.მაგრამ რატომ მაქს ?
-ამასაც მიხვდები როგორმე .
ლეტიციამ გვერდით მიიხედა და შემთხვევით მოკრა თვალი გახსნილ სკივრს.იმასაც მიხვდა იქ რა უნდა ყოფილიყო ,უეცრად წავალო ხელები და საწოლიდან წამოხტა.
-ეგ არ გააკეთო-იყვირა მაქსმა და უკან დაედევნა.ლეტიციას ეგონა გაასწრებდა ,მაგრამ კარის ზღურბლს წამოედო და წაიქცა...ფეხი საშინალდ ეტკინა ,ხოლო გახსნილ სიკივრში ჩაწყობილი მინის ამპულები გატყდა და ნამსხვრევები ხელში შეერჭო.მაქსი კი მის წაქცევას არ ელოდა ამიტომ თავი ვეღარ შეიკავა ,ისეთი სისწრაფით ჰქონდა აღებული გეზი და გოგონას ზედ დაეცა...სასწრაფოდ წამოდგა და როცა ლეტიციასთან სისხლის კვალს მოკრა თვალი ,ოდნავ დაბნეულმა და აფორიაქებულმა ,აკანკალებული ხმით იკითხა:
-რა მოხდა ?რამე იტკინე ?
წამოსაყენებლად ხელი გაუშვირა ,მაგრამ გოგონა თავისით წამოდგა .ლოყაზე უნებართვოდ მოხეტიალე ცრემლი მოიწმინდა და სისხლიან ხელს დახედა.რამოდენიმე ნამსხვერევი საკმაოდ ღრმად შერჭობოდა ხელში.მაქსი მასთან დაიჩოქა და მის დასისხლიანებულ ხელს ოდნავ შეეხო.ტკივილისგან გამწარებული ლეტიცია საწყლად სლუკუნებდა და ბავშვივით კანკალებდა.
-როგორც ჩანს შეეშინდა -გაიფიქრა მაქსმა და კიდე ერთხელ აათვალიერა მის წინ მჯდარი გოგონა ,რომელიც საცოდავად მოკუნტულიყო და შეშინებული სახით დაჰყურებდა გაჭრილ ხელს.ახლაღა გაახსენდა ,რომ ლეტიციას საშინლად ეშინოდა სისხლის ...უეცრად ისე რომ არც მისი სურვილი ყოფილა და არც ტავისთვის დაუტანებია ძალა ,გოგონასკენ გაიწია და ჩაიხუტა.გაკვირვებულმა გოგონამ ტირილი შეწყვიტა და გაჩუმდა.რამოდენიმე საათში უკვე საავადმყოფოში იყვნენ.
-მაქსი ხო ? მოკლედ არაფერია ,უკვე ნაკერებიც დავადეთ და შეგიძლიათ ნახოთ.უბრალოდ ძინავს როგორც ჩანს ამ ბოლო დროს ბევრი სტრესი გადაიტანა .როგორც ჩანს ძალიან უყვარხართ.მაქსი ტავდახრილი უსმენდა ექიმს და როცა მისი უკანასკნელი სიტყვები გაიგონა გაოცებულმა შეხედა.
-რა თქვით ?
-ხო.რა გიკვირთ ? ნუთუ არ იცოდით ?-ექიმმა მხიარულად ჩაიკუჭკუჭა.-ოჰოო კუპიდონიც გავმხდარვარ.ძილში სულ თქვენს სახელს ახსენებდა.დღესვე შეგიძლიათ წახვიდეთ.როცა გაიღვიძებს რათქმაუნდა.
გაუბედავად შეაღო პალატის კარი .ექიმი არ ცდებოდა გოგონა ახლაც მის სახელს იმეორებდა.ლეტიციას თავთან ექთანი იდგა და როგორც კი მაქსი დაინახა გაუღიმა ,თან ინტერესით აათვალიერა ცისფერთვალება მამაკაცი და ცოტა არ იყოს ეშმაკურადაც გაღიმა.
-როგორც ჩანს ძალიან უყვარხართ ამ საცოდავ გოგონას -უთხრა მან და პალატა დატოვა .მისი ნათქვამი საცოდავი საშინლად მოხვდა ყურში მაქსს მაგრამ კვლავ ლეტიციას შეხედა.გოგონას ტუჩებს დააკვირდა .არასდროს ყოფილა ისინი ასე უფერული...
-ნეტავ ადრე რას გავაკეთებდი ? -ჰკითხა მაქსმა საკუთარ თავს.-რომ გამეგო ლეტიცია ჩემს სახელს ძილში იმეორებდა ალბათ სიხარულისგან გავგიჯდებოდი .ახლა ? ახლა არფერი უბრალოდ მეცოდება ....-გაიფიქრა და სინანულით შეხედა გოგონას სახეს.
ლეტიციამ რომ გამოღვიძა პალატაში არავინ დახვედრია .მალევე ექთანი დაეხმარა მომზადებაში და მაქსიც შემოვიდა.
-აი მოვიდა ისიც ვის სახელს ასე გაგიჯებით იმეორებდი ძილში ,თუმცა ბატონს სიყვარული არ ეტყობა .-ექთანმა ამ სიტყვებით ისინი ერთმანეთის პირისპირ დატოვა.ამ სიტყვებმა ორივე უხერხულ მდომარეობაში ჩააგდეს.
-თაყვანისმცემელიც გიშოვია ,რა გინდა ამაში მაინც გამოგადექი -უთხრა ლეტიციამ ...მაქსს კი ოდნავ გაეღიმა და სახლისკენ მიმავალ გზას გაუძღვა.
-ხვალ წახვალ-უთხრა მაქსმა,როცა სახლში მივიდნენ.
-რაა ? უკვე ასე მოგაბეზრე თავი ?-იკითხა ხმაჩამწყდარმა ლეტიციამ.
-რა ? არა ლეტიცია .არ ვიცი როგორ აგიხსნა .მოკლედ ერთხელ უკვე გითხარი რომ ძალიან ,ძალიან დავიღალე და არავის და არაფერის თავი არ მაქვს...მათ შორის არც შენი ...ცუდად არ გამიგო შენ არაფერ შუაში არ ხარ ,მაგრამ არც იმის თქმას ვაპირებ რომ ცხოვრებაა ასეთი არა არაა ესე ,მაგრამ არავინ და არაფერი მინდა...
-ჩემგამო არა ?-იკითხა ლტიციამ და ყელში მოწოლილი ბურთი გადაყლაპა.ძალიან მოუნდა სადმე მიმალულიყო და მთელი ხმით ეტირა.
-შეიძლება ასეც იყოს ,შეიძლება არა...იცი რა რახან ეს საუბარი დავიწყეთ მოდი მეც ყველაფერს გეტყვი.მეგონა რომ როცა სიმართლეს გაიგებდი მაპატიებდი ან ამის სურვილი მაინც გექნებოდა.ბოლოსდაბოლოს მე მრავალი წელი ამ სიმართლით ვცხოვრობიდ.გახსოვს ის დღე როცა გითხარი რომ მიყვარდი ,ხო ვიცი ვტყუოდი მაგრამ მაშინ ასე მიმაჩნდა სწორად ,მერე მართლა შემიყვარდაი.არ ვაპირებ იმის დამტკიცებას რომ სიმართლეს ვამბობ,როგორც გინდა ისე მიიღე.მერე რამოდენიმე ხნით დაგტოვე და შენ რა მდგომარეობაში დამხვდი ?.იცი რა გახდი ,ნადვილი მეძავი...უკანასკნელ დონემდე დაეცი.რომ გყვარებოდი ეს არ მოხდებოდა! ამ დროს იცი მე რას ვაკეთებდი ?საუკეთესო ექიმეს ვეძებდი შენთვის.თავს არ ვზოგავდი გამუდმებით ვმუშაობდი რომ შესაბაიმის თანახა დამეგორევბინა.მართალია ღარიბი არც არასოდეს ვყოფილვარ მაგრამ სულ მინდოდა რომ შენთვის არაფერი მომეკლო.გაგეცინება და მე პატარა ოჯახზეც კი ვოცნებობდი ...მაგრამ რა? არც არაფერი...ახლა იცი რას ვგრძნობ ?სიცარიელეს ...სხვა არფერს გარდა სიცარიელისა.
მონოლიგი დაასრულა თუ არა კარი რიჩარდმა და ლიაზამ შემოგლიჯეს...
-აბა ბავშვებო ? ახლა თუ მეტყვით შერიგეულები არ ვართ და პატარა მაქსუნიებზე არ ვმუშაობთო იცოდეთ ორივეს დაგცხრილავთ -მხიარულად დაიყვირა რიჩარდმა ,მაგრამ როცა მათ სახეებს შეხედა მიხვდა რაც უნდა მომხდარიყო.
-ლეტიცია ხელზე რა გჭირს ?-იკითხა რიცარდმა.-ნუთუ მაქსმა გიქნა ეს ?
-არა.-გაღიმება ცადა ლეტიციამ.-დავეცი და შემთხვევით მოხდა მოკლედ ყველაფერი...
მაქსი იმდენად იყო აღელვებული რომ ჯერ კიდევ ვერ დაეწყნარებინა თავი .სწრაფად სუნთქავდა და ანტებული თვალებით შეჰყურებდა ლეტიციას...
ლეტიცია როგორც შეეძლო ისე თბილად შეხვდა რიჩარდსა და ლიზას და ჩანთის დალაგება დაიწყო.
-მოიცა ლეტ რას აკეთებ ?-ჰკითხა ლიზამ .
-მიდის ,შეეშვი-კბილებში გამოსცრა მაქსმა.
გოგონა ტირილით ალაგებდა ჩანთას .
-სულ გაგიჟდი ?რას ერჩი ?გინდა მასაც შენსავით მოუწამლო სიცოცხლე ?-ახლა საუბარში რიჩარდი ჩაერია.
-არაფერი მითხოვია მისთვის ...
-ლეტიცია არსადაც არ წახვალ...მომისმინე ამას ეს სიჯიუტე გადაუვლის ,კიდე ერთი ან ორი დღე ივლის ასე გაბუსხული და დაწყნარდება ...შენ კი არსად არ მიდიხარ...
სააბოლოდ,რიჩარდმა თავისი გაიტანა....ლეტიცია დარჩა .ის და ლიზა საკუთარი ნებით ხოლო მაქსი სულ მუჯლუგუნებით წაიყვანა რიჩარდმა ბარში...
ასადმა პატარა ღარიბულ ქოხში შეიყვანა ჰანანი...
-სად ვართ ?
-გამორჩეულ ადგილზე ვართ.
-რითია გამორჩეული ?
-ნუთუ ვერ ხვდები აქ მხოლოდ მე და შენ ვართ...-ასადმა ეშმაკრად ჩაიცინა და სკამზე ჩამოჯდა...
ჰანანიც გვერდით მიუჯდა ...
-განსხვავებულად გესმის რომანტიკა !
-კი ალბათ ასეა...
უბრალოდ საუბრობდნენ ,ასადმა ჩაი მოამზადა და სუფრა არაბული კერძებით გააწყო.ჰალვა და სახვა სასუსნავები დაულაგა წინ...
-გადავირევი ეს შენ მომამზადე ?
-არაბული რესტორანი რისთვისაა ალბათ...
-შენ რომ მოგემზადებინა უფრო რომანტიკული იქნებოდა...
-მე რომ მომემზადებიან ასე საყვარლად არ გექნებოდა ახლა პირი გამოტენილი -უთხრა ღიმილით ასადმა.საღამოს ორი ჭიქა ღვინით შეიარაღებულნი ჩამოსხდნენ სახლის კიბეზე.
-გენატრება იქაურობა ?-ჰკითხა ასადმა.
-არა ...არავინ და არაფერი მენატრება ...იქაურობა ჩემთვის ერთი დიდი ტკივილი იყო...
-გიყვარვარ ?-მოულოდნელად იკითხა ასადმა.
-რატომ მეკითხები ?
-მსიამოვნებს დადებითი პასუხის მოსმენა.
-არა ,არა მიყვარხარ -უთხრა ჰანანმა და სახლისკენ გაიქცა,მაგრამ ასადი დაწეია და სახლის კედელზე ააკრო.ერთმანეთისგან ერთი სანტიმეტრი ძლივს აშორებდათ .
-ესეიგი არ გიყვარავარ ?-ჰკითხა ასადამა.
-არა .
-კარგი.-მამაკაცმა ტუჩები კისერთან შეახო და იგრძნო როგორ ათრთოლდა გოგონას სხეული.ჰანანმა თვალები დახუჭა და საკოცნელად მოემზადა ,მაგრამ რამოდენიმე წუთის გასვლის შმდეგ მის წინნმდგარი ასადის გაცინებულ სახეს მოკრა თვალი...
-ბოროტო!ხელი გამიშვი -ჩაილაპარაკა გაბრაზებულმა.
-არა ,არა აპატარა ქლაბატონო.-სიცილით უთხრა ასადმა და ტუჩებზე დააცხრა...გოოგონამ იგრძნო როგორ მოეხვია მამაკაცის ხელები წელზე ,როგორ მიაუხლოვდნენ ერთამნეთს მათი სხეულები.კოცნა მომთხოვნი გახდა ,ხოლო ხელები მარტო წელით არ დაკმაყოფილდნენ და მთელ სხეულზე დაიწყეს სრიალი.მამაკაცმა სახლის კარს ფეხი კრა თან ისე რომ ჰანანაის ბაგეებს ერთხელაც არ მოშორებია.საწოლზე მძიმედ დაეცა ორი ერთმანეთთან გადაჭდობილი სხეული...ასადმა ფრთხილად გაათავისუფლა გოგონა ყოველგვარი სამოსისგან და გაშმაგებით დაეწაფა ქალს,რომელიც ეხვეოდა და უფრო იზიდავდა მისკენ...

ერთმანეთთან სიშორემ ორივე ცუდ განწყობაზე დააყენა .ნურამ ჰანანთან დარეკვა ცადა ,თუმცა მისი ტელეფონი რათქმაუნდა გათიშული აღმოჩნდა.ცოტა არ იყოს შეეშინდა მარტო ყოფნის ,თუმცა ბოლოს ძილმა მაინც თავისი ქნა...
დილით სახლის ტელეფონზე ალექსმა დაურეკა .
-ალექს ?-გაკვირვებულმა იკითხა ნურამ როცა ნაცნობი ხამ მოესმა .
-ხო ,ნურა მე ვარ.წამოხვალ დღეს საზაფხულო სკოლაში ?
-კი ...წამოვალ...თუმცა გზა არ ვიცი.
-აა ეგ რა პრობლემაა ,მე გამოგივლი.
რამოდენიმე ხანში ნურას სადარბაზოსთან ისევ ის მოტოციკლი დახვდა ,რომლის წყალობითაც მაშინ იმ ადგილზე აღმოჩნდნენ.
-როგორ დაიბრუნე ?
-ჰოო,დიდი არაფერი დაჭირვებია .უპოვნიათ და ნუ მოკკლ;ედ რა მნიშვნელობა აქვს .წავიდეთ ?
ნურამ თავი დაუქნია და ამჯერა უკვე გაბედულად შემოაჭო ხელები ალექსის სხეულს.გუშინდელზე არცერთი არაფერს ამბობდა ,თუმცა ორივე ხვდებოდა და დარწმუნებული იყო თავიანთ გრძნობებში.
ნურა ალექსის უკან განაბულიყო და თავს უცნაურად მშვიდად გრძნობდა...
შუადღე იყო როცა ასადს და ნურას გაეღვიძათ...
მამაკაცმა თავის მკლავებში მოქცია ქალი და გაღვიძებისთანავე მის ბაგეებს დაეწაფა...
-რა ტკბილია -ამოთქვა მან და ანთებული მზერა მიაპყრო გოგონას შიშველ სხეულს ,რომელიც მასზე იყო მიხუტებული..
-ტუტუცო !-გაიცინა ნურამ და გაიწია.
-კარგი რა სად მირბიხარ ძვირფასო ? გუშინ სულ სხვანაირად იქცეოდა მგონი ვიღაცა -სიცილით უთხრა ასადმა.
-გაჩერდი მეთქი ! -გოგონას სახე გაუწითლდა.
-მაგ აწითლებულ ცხვირს მოგაჭამ !-უთხრა აადმა და მისი ცხვირსკენ გაიწია .ჰანანი სიცილით მიაუხლოვდა და ცხვირის ნაცვლად ტუჩები შეაგება...რამოდენიმე ხანი კოცნამ გაიტაცა ორივე ,მაგრამ ბოლოს ისევ ჰანანი მოშორდა და დასერიოზულდა.
-არა ასეთი უპასუხისმგებლობა როგორ შეიძლება ,ჩემი და უნდა ვნახო ...წავიდეთ.
ასადმა ცოტა იბუზღუნა მაგრამ ნურაზე თვითონაც დარდობდა და ქალაქსიკენ გაუყვენენ გზას...
სახლში მისულებს ნურა გახარებული შეეგება მათ და ყველაფერი მოუყვა ,ნუ რამოდენიმე წვრილმანის გამოკლებით რათქმაუნდა...
გახარებულმა ჰანანმა კი დაიჯინა რომ ალექსი და მამამისი აუცილებლად უნდა დაეპატიჟებინათ მათთან.
-მალე წასვლას ვაპირებთ,ვიცით რომ თქვენ ამერიკაში ცხოვრობდით და იქნებ თქვენც წამოსულიყავით?-იკითხა ჰანანმა .ხოლო ალექსს ,რომელიც ნურას შესცქეროდა სახე შეცვალა და მამამისის პასუხს დაელოდა.
-მადლობელი ვარ შვილო ,მაგრამ სამწუხრაოდ აქ დარჩენა გვრიჩევნია.
-ძალიან ცუდია ...ალექსი ნუარს ერთადერთი მეგობარია -ჩაილაპარაკა ჰანანმა.
-იფიქრეთ ამაზე ...-დაუმატა ასადმა.
-იქნებ წამოსულიყავით ? ვიცი რომ თქვენი მიზეზები გაქვთ მაგრამ იქ ხომ ყველა ტქვენიანი იქნება აქ კი უცხო ხალხში ხართ ...-არ ცხრებოდა ჰანანი.
-არაააა....ჩვენ -უნდა ეთქვა ალექსის მამას მაგრამ ალექსმა არ დააცადაა და ჩაეჭრა.
-ერთი წუთით,შეიძლება რაღაც ვთქვა ?



გამარჯობა ბავშვებო ! იმედია წაიკითხავთ და მოგეწონებათ .მგონი ჩემი დაგვიანება ავანაზღაურე ...ეს ბოლოს წინა თავია .მეოცე თავით ამბავიც სრულდება და იმედია მოგეწონებათ დასასრული,თუმცა ეს უკვე შემდეგში.ახლა კი ძალიან ,ძალიან დიდი მადლობა მინდა გითხრათ ,თითოეული კომენტარისთვის <3 მადლობა რომ კითხულობთ .