შუადღეა. მე ღიღინით ვრეცხავ ჭურჭელს და ჩემივე ნამღერს ვაყოლებ ტანს.
უცებ ვიღაც ყვევილებს, მაწვდის. ცხვირწინ მიცერებს.
მინდვრის ყვავილები.
- რა ლამაზია! ბავშვივით მიხარია და ბედნიერი სახით ვართმევ. არ გეგონოს ეს რამეს ნიშნავდეს. ისევ ვუბღვერ.
-თავში, რომ არ მირტყი ეგაც კარგია. სრული სერიოზულობით მეუბნება გეგა და თმას მისწორებს.
-რა ლამაზი ხარ ლილე. მზე ხარ, ჩემი მზე.
-ახლა, ნუ დამაკარგვინებ სვანებზე წარმოდგენას! აფერისტობა გეკადრება? მივახალე ნაწყენი სახით და ხელი მომაბეზრებლად ჩავიქნიე. ხმას არ ირებს... გაინძრევლად დგას და მომღიმარი სახით მიყურებს. "რამ გადარია? სახის კუნთებთან დაკავ/შირებული პრობლემები, ზომ არ აქვს. რა აცინებს. " ვფიქრობ და მოღუშული სახით ვავლებ, ქაფიან ჭურელს.
- ვერ ვხვდები, მართლა არ მოგწონვარ, თუ შენი ხასიათის და წიკების ნაყოფია, ჩვენი ამდროინდელი ურთიერთობა. სახედასერიოზულებული მეკითხება და პასუხის მოლოდინში, თვალებს ჭუტავს.
-არ მომწონხარ! მხრებს უდარდელად ვიჩეჩავ და ღიღინ ვაგძელებ.
-არ მჯერა! წარბებს კრავს და ხელებს მიჭერს. მე გაკვირვებული სახით ვიყურები და ვიბნევი.ძალით ან უნებლიედ, მაგრამ ვიბნევი.
-ხომ გითხარი მიყვარხარ, მეთქი. ჩემ სიტყვას არ გადავალ. ჩემი ხუშტურების ატანაც მოგიწევს. შევეცდები, შენი ხათრით- ხასიათი გამოვისწორო. დინჯად მეუბნება. მერე, შუბლზე მკოცნის და მიდის.
- გიჟი!

***
სტუმართ მოყვარეობას, ვერ დავუკარგავ სვანებს.
ახლაც მერი დეიდასთან ვართ, დაპატიჟებულები და გახარებული მივდივარ მისი სახლისკენ.
-გიო, ანუ კუბდარს აკეთებს?
-ჰო, ლილე.
-ასწორებს კუბდარი. იკრიჭება თაია.
-სვანი ბიჭიც, ხომ არ გინდა? ირონიას იმეტებს მათე.
-რატომაც არა! მხრებში სწორდება თაია და სივრცეს უღიმის.
მათე მხოლოდ ოხრავს.

რიგრიგობით შევდივართ, მერი დეიდას ეზოში.
-მობრძანდით, მობრძანდით! დინჯად გვეუბნება და გვიღიმის.

როგორც კი წამოცდა, გასწავლით გაკეთებასო მაშინვე წამოვხტი.
-გეგა, მოდი აქ. ეძახის მერი დეიდა და ისიც უსიტყვოდ მოდის. შენ ხორცი დაკეპე. შენ დაელოდე, მერე მე მიბრუნდება.
მეც მოუთმენლად ველი გეგას. ბოლოს გახარებული ვართმევ, ხორციან ჯამს და ხახვს. მერი დეიდას ვუყურებ.
- ახლა სუნელები ჩააყარე. ეგ ხახვიც. წიწაკაც და მარილი.
მე მონდომებით, ვურვ. რა მიხარია მეც არ ვიცი. აშკარად სვანების ხვედრი ვარ. ჩემ ფიქრზე მეცინებდა და ხელს ვიბან.
მერე ცომს ვაბრტყელებ და მერი დეიდას დახმარებით "ვკრავ:, ხორცთან ერთად.
ჩვენი მასპინძელი, სწრაფად აგვარებს დარჩენილი პროდუქტის საქმეს და უკვე სუფრასთან გვიხმობს.
ეზოში, ხის ძირში გაუშლიათ სუფრა და ჩვენც, იქით მივდივართ.
-გპირდები, ხორც სულ დაგიკეპავ და გამოცხობაშიც დაგეეხმარები. მესმის, აწ უკვე, კარგად ნაცნობი ხმა.
მეღიმება, მაგრამ ჩვეულ, როლს ვირგებ.
-მადლობა. მარტოც მოვახერხებ. გამარჟვებული სახით ვუყურებ და ჩემი ზეიმი ჯერ ადრე ყოფილა.
-ხოდა, მაგას რა ჯობია. შენ გამიკეთე, მე შევჭამ.
ვბრაზდები, მაგრამ არ ვიმჩნევ და უხმოდ მივდივარ მაგიდასთან.

***
ჰამაკში ვზივარ და ჩემ დღიურს ვავსებ.
ვწერ და ვიცლები, მაგრამ საწერი არ მელევა. უკვე, მერამდენეჯერ მეძახის მარიამი, სასაუზმოდ.
მე ყურს არ ვიბერტყავ და ვაგრძელებ წერას.
უცებ, ვიღაცა დღიურს მაცლის და უხეშად მეუბნება
-შენ გელოდებით! სხვადროს წერე.
-სვანო, ახლავე დამიბრუნე ჩემი დღიური.
-არა!
-რას ნიშნავს არა?
-არა!
იხტიბარს არ იტეხს და დგას.
მე ვხტუნაობ, ლამის სუაზე ვიფხრიწები და რეაქცია არ აქვს.
როგორ არ მივუდექი. რანაირად არ ვთხოვე. ვეჩხუბე და მაინც ხესავით დგას. " არა, არა , არა" მეტს არაფერს ამბობს. სხვა გზა არ მაქვს. ჩემი აზრით სუსტი წერტილი ვუპოვე და მუდარით სავსე, ხმით ვიწყებ.
-სვანო, თუ გიყვარვარ რა.
- შენ არ გჯერა, ჩემი სიყვარულის! ბრაზდება გეგა და ცალ წარბს წევს.
მეც არ ვაკლებ სიბრაზეს და ისე მივდივარ სახლისკენ.
საღამოს ჩემ თავზე ვბრაზდები. " შემიჭამდა იმ დღიურს თუ რა. ბავშვი ხარ, ბავშვი ლილე"
პირქვე, ვემხობი საწოლზე და ვდუდღუნებ.

****
თაია და მათე. აივანზე სხედან და ლიმნიან ჩაის სვამენ.
აშკარა უხერხულად გრძნობს, ორივე თავს.
-დავიჯერო, შენი ხასიათის პატრონი, სვანს გაუძლებ? საუბრის დაწყებას ბედავს მათე და სივრცეს უყურებს.
-რაებზე ფიქრობ გაფიცებ? კისკისებს თაია.
-მეფიქრება! პოზიციას არ თმობს აფციაური და თაიას აშტერდება.
-კარგი რა. შენი აზრით მთიულს გავუძლებ?
ნამიოკს ხვდება, მათე და ეღიმება.
-გააჩნია, რომელს. ზუსტად ვიცი, რომ ერთს გაუძლებ.
-კარგი და სენ თუ გაუძლებ გურულ, ქალს. არ ჩუმდება ტაია.
-დიახ. ერთს გავუძლებ ისევ ეღიმება და დამშვიდებული უჯდება გვერდით.
-აღარ ვიჩხუბოთ რა.
-აფციაურო, არ მოვდე მასინებ. ეცინება და მათეს ეკვრის.
***
ეს ბიჭი მართლა სვანია. ჯერ დამაკვდა და ახლა ნაწყენვით, ღარ მეკარება. შენი ხათრით, ხასიათს შევიცვლიო აბა? სუფთა ჯმუხი. ხოდა იყოს მასე. საერთოდაც არ მჭრდება. ვბრაზდები მე და ოთახიდან გავდივარ.

***
მეტის დაწერა ვერ მოვახერხე, მაპატიეთ.

მადლობა, რომ კითხულობთ.