დილით ადგა თუ არა ივარჯიშა. ტანზე გადაივლო და ჩაიცვა. როგორც ყოველვის: შავი შავალი, ბოტასები და თეთრი მაისური. ძალიან უნდოდა ალექსანდრეს ნახვა თუმცა, ისეთ სახეს კერავდა თითქოს მისი ნახვა არ სურდა. როგორც კი გამოვიდა კლდიაშვილის ხმა მოესმა:
-დილა არ ჩამაშხამო ძალიან გთხობ, უბრალოდ ჩაჯექი.
არ მოუსმენია ანის ბურდღუნისთვის ისე დაიკავა მისი ადგილი.
-აბა წავედით?
-ჩემგან როდისიყო ნებართვას იღებდი?
-უბრალოდ რომ გეთქვა კიო რამე მოგივიდოდა?
-და შენ უბრალოდ დღე რომ არ ჩაგეშხამა ჩემთვის,არ მოგეკითხა და შენი გზით წასულიყავი რამე მოგივიდოდა?
-აი ისევ აგრძელებ
-რას?
-ნერვებზე დაკვრას.იცი როგორ გამოგდის?
-ლამაზად?
-ვერც კი წარმოიდგენ როგორ.
-თუ ლამაზად გამომდის , მაშინ გავაგრძელებ.
-როდესმე შენთვის უთქვამთ რომ გრძელი ენა გაქვს?
-აბა თუ გამოიცნობ?
-კი
-შენ სწორი ხარ და გადადიხარ შემდეგ ტურში.
ანი სიცილი რმ დაიწყო, ალექსანდრე ადგილს მიეყინა, პირველად ხედავდა ახვლედიანს ასეთს.
-ვაიმე ანა
-რამოხდა. უცბად შეწყვიტა სიცილი.
-სიცხე ხოარ გაქ? იცინი და რავი.
-ჰა ჰა ჰა.
-ოჰ ეს იუმორი ხო?
-აბა აბა ნუ იტყი.
-როდესმე ენას აჩერებ?
-კი
-როდის ყველაფერს გაფიცებ მითხარი რა
-როცა მძინავს.
-კაი ერთი ხოარ მატყუებ? მე მეგონა ღამე ბოდავდი. სიცილი უთხრა ანის თუმცა, როცა დაინახა მისი გამომეყველება სხვა თემაზე გადაიტანა საუბარი.
-ხო რა უნდა მეთქვა. მალე სკოლის ცეკვები იქნება და შენ ჩემთან ერთად მოდიხარ.
-მოდი გამოვიცნობ. არც მეკიხები ხომ ასეა?
-ასეა ასე პატარავ
-ალექსანდრე კლდიაშვილო კიდვ ერთხელ პატარათი მომმარავდ და თავყბას გაგიერთიანებ.
-კარგი როგორც გინდა. დღეს რომელზე გამოდიხარ?
-2ზე
-ძალიან კარგი. მეც მაგ დროს გამოვდვარ და ერთად გავიდეთ.
-არა
-უმაცრავად?
-სკოლის მერე სხვაგან მივდვარ.
-კარგი რა პრობლემაა გაგიყვან.
-არ მინდა
-ვინმე გეკითხება?
-მისმინე, არის რაღაცეები რისი თქმაც არ მინდა. სხვა დროს გამიყვანე უბრალოდ დღეს არა.
-კარგი.
ანის კი გაუკვირდა თუ ასე ადვილად როგორ დათანხმდა ალექსანდრე, თუმცა რა იცოდა რომ კლდიაშვილი ასე არ ნებდებოდა. სკოლის მერე ანის უთვალთვალებდა იქამდე იარეს სანამ დანიშნუბის ადგილამდე არ მივიდა ანი. ისე იყო გართული ალექსანდრე ანის ყურებაში, რომ ვერც კი გაიაზრა ისე მოხვდა სასაფლაოზე.ანიმ ერთ-ერთ საფლავზე ყვავილები დადო და იქვე ჩამოჯდა.
-დედა არც კი იცი როგორ მომენატრე, ვიცი რომ იშვიათად ამოვდივარ, რადგან შენთვითონაც გესმის რომ ძალიან მიჭირს. მიჭირს იმის დაჯერება რომ ჩემს გვერდით აღარ ხარ, აღარ მეფერები თმებზე და აღარ მსაყვედურობ.ყველაფერი შეიცვალა, არაფერია ისევ ისე. მინდა რომ ყველაფერი რაც გადავიტანე დავივიწყო. თუმცა შენაც გესმის რომ ეს შეუძლებელია. ღამე, მშვიდად ძილიც კი არ შემიძლია მის გამო, რადგან ყოველ ღამე მისი ამაზრზენი სახე მესიზმრება, და ყველაზე საშინელება იცი რა არის? დაბრუნდა, ის ნაძირალა გამოუშვეს. მას უკვე თავისუფლად შეუძლია ყველაფრის გაკეთება რასაც ისურვებს, იცი სინდისიც კი არ აწუხებს. დარწმუნებული ვარ არც კი ადადრდებს თუ რა გააკეთა. დავიღალე დედა. დავიღალე ბრძოლით და ყოველდღე იმის თქმით რომ ყველაფერი კარგად იქნება რადგას ეს ტყუილია. მე ისეთი აღარ ვარ და აღარასდროს ვიქნები: აღარ ვარ ლაღი, ხშირად აღარ ვიცინი, აღარ ვარ მშიშარა, აღარ ვარ ანა. გადავიქეცი ისეთ არსებად რომელსაც ადამიანსაც კი ვერ დავარქმევ. უბრალოდ შევწყვიტე ცხოვრება რომლითაც დატკბობა მინდოდა. შეგიძლია რამე ნიშანი მაინც მომცე? თუ რა გავაკეთო? თორე შეიძლება ჭკუიდან შევიშალო. უბრალოდ დამეხმარე სწორი გადაწყვეტილების მოღებაში.
ალექსანდრ გაოგნებულო უსმენდა ანის საბრას, არ ესმოდა თუ როგორ იტევდა ამდებ ტკივილს ეს გოგონა გულში? თუმცა სრული შოკი მაშინ მიიღო, როდესაც საფლავთან ახლოს მიწა ხელებით გათხარა და იარაღი ამოიღო. იარაღი დატენილი იყო. ანიმ სასწრაფოდ ჩანთაში ჩაიდო და სახლისკენ გაემართა. ალექსანდრე კი დაჰყვებოდა, ანი შევიდა სახლში და 2წუთში სავარჯიშოებოთ და ჯიბეში იარაღით გამლვოდა. "გარაჟიდან" შავი მოტოციკლეტით გამოვიდა, რომლის შესახებ ალექსანდრეს გაგონილოც კი არ ქონდა. ისე სწაფად მოსწყდა ანი ადგილს რომ ალექსანდრე ძლივს გამოერკვა. ნერვიულობდა, ძალიან ღელავდა და ადგილს ვერ პოულობდა. ბევრ ადგილად გადარეკა თუმცა არცერთ კამერა არ ჰყავდა დაფიქირებული ანი. სახლში წავიდ ძმაკაცებს დაურეკა. 10წუთში ლუკა და ნიკა ლუდებითა და ჩიფსებით ალექსანდრესთან იყვნენ.
-რამოხდა ასეთი ?
-ანის დატენილი იარაღი აქვს?
-ჰა?
-ლუკა მომესმა?
-არა არ მოგესმათ
-რას გვეღადავები .
-არაფერსაც არ გეღადავებით.
-ებიჯო გადმოყენე ენა და მოყევი. გამოვშტერდით რა მოხდა?
-მოკლედ...
ალექსანდრემ ყველაფერი მოუყვა, ამათ კიდე რჩევა-დარიგებები მისცეს და წავიდნენ სახლებში. ალექსანდრემ მაინც ვერ მოისვენა და ანის დაურეკა:
-ანი
-რაგინდა,არმცალია
-სად ხარ? რაშვები?
-არმცალიამეთქი და გამოკითხვა მომიწყე,რაგინდა
-ენას ამოგაცლი
-მშვენიერია, თუ გამოგივა აუცილებლად დამიკავშირდი.
-არაფერი გეშველება
-რა გინდა იტყვი?
-უბრალოდ უნდა გაგაფრთხილო რომ ხვალ 10საათზე გამოგივლი და ცეკვებზე წავალთ
-კარგი.
ანიმ ყურმილი დაუკიდა ამდროს კი...

მიყვარხართთთ
ისე მიხარია თქვენ კომენტარებს რომ ვკითხულობ, ვერც კი წარმოიდგენთ. დამაგვიანდა დადება, არვიცი სიმართლე გითხრათ როგორი გამომივიდა, იმედია თქვენ შემიფასებთ