მამამ გაკვირვებული სახით შემომხედა და ხელით მანქანისკენ მიმანიშნა. მის სახეზე გამომეტყველება დაახლოებით ამას ამბობდა ( სიზმარში ვარ არ გამევიძოს)
თუმცა ჩემზე მეტად არავის უნდოდა ეს ყველაფერი რეალური არ ყოფილიყო. როდესაც მივედი ბიბლიოთეკაში სასწრაფოდ წავედი მითებისკენ რადგან რატომაც ვიფიქრე რომ ყვავისა და ხმაურის მიზეზს იმ წიგნებში წავაწყდებოდი. იმდენი ხანი ვეძებე წიგნი რომ დავიღალე და ბოლოს ჭაღარა სათვალიან ბიბლიოთეკაში მომუშავე კაცს ვკითხე რომელსაც საკმაოდ ჩაფიქრებული და ღრმა თვალები ჰქონდა იმდენად ღრმა რომ მის დანაახვაზე შეიძლებოდა სადმე სხვა სამყაროში გადასვლა.. შეიძლება ასე არ იყო და უბრალოდ იმდენად მინდოდა აქაურობისგან თავის დაღწევა რომ ყველაფერი ასეთად მეჩვენებოდა.
-ბატონო შეგიძლიათ დამეხმაროთ? ვკითხე და შევხედე თვალებში მინდოდა ცოტახანს მაინც მეფიქრა სხვა რამეზე სულ ორი წუთით მაინც. მაგრამ მან პასუხი არ დააყოვნა და დაუფიქრებლად გამომიცხადა თანხმობა.
- რათქმაუნდა შვილო. მე ხომ ამისთვის ვარ აქ. მითხრა და თვალებით კარადების რიგებისკენ მიმანიშნა რომელშიც უუამრავი წიგნი ელაგა.
აქ უამრავითაროა, განაგრძო მოხუცმა აუელვებლად და მშვიდად საუბარი, თან ნელა მიაბიჯებდა კარადებს შორის.. ყველა ტაროს თავისი წარწერა აქვს და ამის მიხედვიტ უნდა იხელმძვანელო, რა წიგნი გინდა შვილო? ანუ რის შესახებ? მკითხა და ხელით მტვრიან ძველ წიგნებს შეეხო..
-სიმართლე გითხრათ წიგნის ზუსტი სათაური ანუ დასახელება არ მახსოვს. ვუთხარი მე და ნელა შევტრიალდი მისკენ. მაგრამ თემას გეტყვით. მე მინდა წიგნი რომელიც არის თუ არა ისიც კი არ ვიცი, მინდა იმ სახლების ისტორიები რომლებიც რააც მიზეზით მიატოვეს.
კიდევ თუ არ შეწუხდებით (გამოვიჩინე ზრდილობა) მითების და ლეგენდების წიგნის მოძებაშიც მჭირდება თქვენი დახმარება.
ვუთხარი და თვი დავხარე დაბლა რადგან დაბლა თაროზეც მენახა წიგნები
- რათქმაუნდა დაგეხმარები ჩემო ბიჭო, შენ ოღონდ მითხარი და მე დაგეხმარები.
ეს მოხუცი ისეთი თბილი იყო რომ მესიამოვნა მასთან ურთიერთობა გამეღიმა და ვიფიქრე ეს კაცი ალბათ ყველას ასე ექცევა ნეტავ რა ნერვები აქვს ასეთი მეთქი .
- დიდი მადლობა ასეთი კარგი მომსახურებისათვის. ვუთხარი მოხუცს და მადლობის ნიშნად გავუღიმე
- არაფერს პატარავ. მითხრა მოხუცმა და თავზე ხელი გადამისვა. ისე არც ისე პატარა ვარ თვრამეტი წლის ბიჭი ვარ მეთქვი ვიფიქრე და გავიღიმე.
აქ იმდენი წიგნებია და იმდენი წესები არც მიკვირს რომ წიგნების ძებნას ამდენი დრო მოვანდომე.
- თქვენ რომ არა არ ვიცი ალბათ აქ ამის გათევა მომიწევდა ვუთხარი მოხუცს იმილით
მოხუცმა იმილით გამომხედა და მითხრა
- ხომ ხედავ აქ ვარ ახლა მალე წახვალ. თქვა და გულიანად გაიცინა. ხშირად მესტუმრე და ასეთ უამრავ წიგნ მოგცემ. თუ რათქმაუნდა დაგაინტერესებს წიგნები. შენი თაობა უმეტესად კომპიუტერს ირჩევს ვიდრე წიგნს.
- არ ვიცი ბატონო მაგრამ ის კი ვიცი რომ ეს წიგნები ძალიან მნიშვნელოვანია ცემთვის.
- აი მგონი ვიპოვე კიდეც სათაურით (სახლთა ისტორიები) მითხრა მოხუცმა და ღიმილით თვალი ჩამიკრა.
ისე გამიხარდა რომ ემოციისგან არ ვიცოდი რა მექნა ჯერ იმისთვის რომ ეს წიგნი საერთოდ არსებობდა და მერე იმისთვის რომ როგორც იქნა გავიგებდი ახლა უკვე ჩემი სახლის ისტორიას. მადლობა გადავუხადე მოხუცს და გამოვედი ბიბლიოთეკიდან
-მამაჩემი შემომეგება. რა ქენი შვილო იპოვე ის შენი ინტერნეტ წიგნი?
მამაჩემს ისეთი გამოხედვა ქონდა გეგონება სამი წელი აქ იდგა და ეშველა სახლში წასვლაო
-კი იპოვე მამა ვუპასუხე გახარებულმა და მანქანის კარის სახელურს ხელი ჩავჭიდე
-კარგი თუ ასეა წავიდეთ სახლში დედა საჭმელს გააკეთებდა. მითხრა და სახე გაუბრწყინდა..
ალბათ ფიქრობთ ესაა მკაცრი აღზრდაო? მაგრამ მეც მიკვირს ალბათ ეს ასეთი ლმობიერება სრულწლოვანობამ გამოიწვია მეთქი ვფიქრობ.
მანანაში ჩავჯექით... სახლში რომ მივედი ვეცადე სწრაფად დამესრულებინა სადილი და ჩემს ოთახში ავედი. წიგნი გადავშალე და ფოტოების მიხედვით ვეცადე სახლი მეპოვნა . სამი საათი ვეძებდი და ბოლოს წიგნის ათას მესამე გვერდზე აღმოვაჩინე ჩემი სახლი. და კითხვა დავიწყე ( ეს არის სახლი რომელიც ეკუთნოდა მისტერ ედვარდ მეისონს რომელიც ნიუიორკის ერთ ერთი საუკეთესო ბიზნესმენი იყო. ამ სახლის ამ წიგნში მოხვედრას კი მისი მიზეზი აქვს. როდესაც მისტერ ედვარდი სულ ტააც ორმოცი წლის იყო მას ნერვულიშეტევები დაეწყო და ბოლოს იმდენად ცუდი იყო მისი მდდგომარეობა რომ თავისი ცოლ-შვილი ამოხოცა. მას მერე ამ სახლში არავინ ცხოვრობს. ამბობენ რრომ სახლში ფრინველები კერძოდ ყვავები მრავლად არიან და ხმები ისმის ამ მობით)
ამის გაგების შემდეგ სულაც აღარ შემშინებია