ელენა პირველისა და დათუნა წერეთლის სიყვარულის ისტორია იმდროინდელ თბილისში, არა, მხოლოდ თბილისში არა, იმდროინდელ საქართველოში ყველამ იცოდა...
ყველამ იცოდა ამბავი ორი თინსიჯერის შესახებ, რომელიც ზღაპარს უფრო გავდა ვიდრე რეალურ ისტორიას..
ზღაპარს, სადაც რეალური გმირები არიან....
მაგრამ, არ გავდა იმ ზღაპარს, სადაც გოგონა თეთრ ცხენზე ამხედრებულ პრინცს ელოდება, დაქორწინდებიან და იცხოვრებენ დიდხანს და ბედნიერად...
არა!
ეს განსხვავებული ზღაპარი იყო, რადგან თვითონ ელენა და დათუნა იყვნენ განსხვავებულები...
შეიძლება წერეთელი ბევრი გოგოსთვის ნამდვილად იყო "თეთრ ცხენზე ამხედრებული პრინცი" მაგრამ არა პირველისთვის...
ნამდვილი ანგელოზი იყო ელენა პირელი...
ქერა და ცისფერთვალება..
დედით უკრაინელი და მამით ქართველი...
დიახ, იყო...
ელენა ნამდვილად იყო ანგელოზი..
იყო რადგან თითქმის ექვსი წელია არავის უნახავს...
და თითქმის ექვსი წელია არავის უნახავს ის დათუნა, რომელიც ელენამ აღმოაჩინა და მის წასვლასთან ერთად გააქრო...
გააქრო თვალსადახელ შუა...
გააქრო მათი მეგობრების თვალწინ, რომლებმაც შეიძლება ეს ყველაფერი ვერ შეამჩნიეს, ან შეამჩნიეს და არაფერი გააკეთეს..
რაც შეეხება ელენას, მარტო მე არა, ყველა ვინც ნახავდა ანგელოზს ადარებდა...
დათუნასთვსაც ნამდვილი ანგელოზი იყო..
"ჩემო ანგელოზოს" ერთი თქმა იყო საჭირო და ელენასაც ყველაფერი ავიწყდებოდა...
სრულიად ეთიშებოდა სამყაროს და მხოლოდ დათუნას ხედავდა...
თუმცა ეს ყველაფერი ექვსი წლის წინ იყო...
წარსულში...
ეხლა კი აწმყოა და მომავალზე უნდა ვიფიქროთ...
თუმცა არსებობს ისეთი წარსულის, რომელსაც უბრალოდ ვერ "დაი*იდებ"...
ასეა ელენასა და დათუნას ამბავიც...
ზუსტად ექვსი წლის წინ პირველი და მისი მეგობრები აეროპორტში იყვნენ და ერთმანეთს ემშვიდობებოდნენ...
თუმცა არცერთმა მათგანმა არ იცოდა, რომ ეს დამშვიდობება ამდენიხანი გაგრძელდებოდა..
ყველა იყო წერეთლის გარდა....
ელენა ელოდა....
ეგოისტურად სჯეროდა, რომ მოვიდოდა..
მაგრამ, ზეპირად იცოდა წერეთლის ხასიათი...
თუ შავი ფერის მაისური ეცვა ელენა უკვე ხვებოდა რომ დათუნას "უეჭველი" რაღაც აწუხებდა...
დათუნას თითოეული ამოსუნთქვის წაკითხვა შეძლო პირველს...
დათუნას თითოეული მოძრაობით ხვდებოდა რაზე ფიქრობდა ან რა აწუხებდა.....
ამიტომ ზუსტად იცოდა ელენამ, რომ წერეთელი აეროპორტში არ მივიდოდა, ან თუ მივიდოდა შორს დადგებოდა და აცრემლიანებული თვალებით გააცილებდა საყვარელ ქალს....
არც შემცდარა პირველი...
ელენასგან შორს, შემოსასვლელში იდგა შავ მაისუიანი ბიჭი და აცრემლიანებული თვალებით აცლებდა ქალს...
გვიან, ძალიან გვიან დაინახა პირველმა კარებთან მდგარი წერეთელი და ტუჩებზე ოდნავ შესამჩნევმა ღიმილმა გადაურბინა...
თვალები სამჯერ მაგრად დააჭირა ერთმანეთს და წავიდა....
მხოლოდ დათუნა მიხვდა მის ამ ჟესტს...
მხოლოდ დათუნამ გაშიფრა თავიდან-ბოლომდე მიუწვდომელ და გათამამებული პირველი...
მანაც სამჯერ ძლიერად დააჭირა თვალები ერთმანეთს და უკან მოუხედავად წავიდა....


-სად გაიცნეს ერთმანეთი?
ოთახის ბოლოდან ახალგაზრდა გოგონას ინტერესიანმა ხმამ გაიჟღერა და დიდხნიანი დუმილიც დაირღვა..


ჩვიდმეტი წლის იყო მაშინ ელენა...
უმაღლესისთვის ემზადებოდა..
თან ექიმობა უნდოდა...
მასწავლებლიდან მასწავლებელთან მიდიოდა, მერე კიდე მასწავლებელთან და ერთ ამბავში იყო...
გამოცდები უფროდაუფრო ახლოვდებოდა და ელენას ნერვიულობაც პიკს აღწევდა...
ბაბუამისი ცნობილი ექიმი, გურამ პირველი იყო..
როცა შვილიშვილის ესეთ ნერვიულობას და წვალებას უყურებდა ნერვები არ ყოფნიდა..
რამდენჯრმე შესთავაზა კიდეც მე მოვაგვარებ და გამოცდების გარეშე ჩაირიცხებიო, თუმცა პირველი მტკიცე უარზე იყო....
პირინციპული იყო ძალიან...
თუ რამეს გადაწყვეტდა იმას აუცილებლად შეასრულებდა...
იმ დღესაც, 15 ივლისი იყო, ბოლო გამოცდაც ჩააბარა და გახარებული მაშიკოსთან ავარდა...
არც დედასთან, არც მამასთან და არც ბაბუასთან არ დაურეკავს...
მაშინვე მის მეგობართან და მაშიკოს ძმასთან გავარდა...
ნორმალურად შესული არ იყო სახლში ჩავაბარეო რო იყვირა და კარებში გაშეშებულ ლაშას შემოახტა...
-ჩამოდი გოგო დამძიმდი..
მანაც თბილად მოხვია ხელი და ახლად გამოსულ მაშიკოს გადაულოცა წელზე ტკიპასავით შემოხვეული ელენა....
ესე ჩახუტბულები გაუყვნენ გზას დაქალები და თავი მაშიკოს ოთახში ამოყვეს...
გახარებული ელენა ჯერაც ვერ აცნობიერებდა რომ უკვე სტუდენტი იყო და ბოლოხმაზ გაკიოდა...
-მაშიკო სტუმარი გყავს...
ოთახში თავი ლაშამ შემყო და გაღიმებულმა გადახედა ორივეს..
-დათუნა...
ბოლოხმაზე იყვირა მაშიკომ და დიდიხნის უნახავ მამიდაშვილს კისერზე შემოეხვია...
გაოცებული, გახარებული, დაშოკილი და ერიანა ახურებული უყურებდა პირველი ამ მომენტს და ცდილობდა რაც შეიძლება დიდხანს დაემახოვრებინა ბიჭის თვალები, მაგრამ რატომ რომ გეკითხათ ვერ გიპასუხებდა, რადგან თვითონაც არ იცოდა ზუსტი პასუხი რატომ...
მერე იყი მცირედი გაცნობის რიტუალი და მოჟუჟუნე თვალები, რომლებსაც ვერაფერს შველოდნენ და ესე ადვილად ყიდდნენ ერთმანეთის გრძნობებს...
რამდენჯერ გაუთენებია ღამეები ელენას დათუნაზე და მის მომავალზე ფიქრში..
არც დათუნა იყო ნაკლებ დღეში...
იმ დროისთვის თბილისში წერეთელზე სერიოზული ბიჭი არ არსებობდა, ელენას გაცნობამ კი რადიკალურად შეცვალა...
იმ პერიოდში სანამ ერთად იქნებოდნენ იმდენი სისულელე და მისთვის შეუფერებელი საქციელები ჩაიდინა წერეთელმა, რომ თვითონაც უკვირდა თითიტოლა გოგომ ეს როგორ მოუხერხა..
ელენაც გაგიჟებული იყო წერეთლის ესეთი ცვლილებით და ყოველ მის სიგიჟეზე გულში ეცინებდა, რეალურად კი უბრაზდებოდა..
ერთ დღესაც, როცა დათუნამ საბოლოოდ გადაწყვიტა ბოლო სიგიჟე ჩაედია და თუ ამითაც ვერ მოიგებდა პირველის გულს საბოლოოდ შეეშვებოდა..
თქვენ წარმოიდგინეთ და გამოუვიდა...
გამოუვიდა ოღონდ ცოტა ბოროტული და სულელური ხერხით...
რა თქმა უნდა იცოდა, რომ პირველების ასული მასზე ისევე გიჟდებოდა როგრც ის, მაგრამ ამის მოსმენა ელენასგან უნდოდა...
ამიტომ შუაღამით, სამ საათზე მაშიკო გააღვიძა შენი დაქალის გაღვიძებაში დამეხმარეო...
რა თქმა უნდა მაშიკომაც ხათრი ვერ გაუტეხა ერთადერთ მამიდაშვილს და ელენასთან გადარეკა...
-ელენა! დროზე გაიღვიძე ელენა!
ყურმილში მსახიობურად ჩაყვირა და მის ესეთ თამაშზე გაეღიმა...
-რა ხედება მაშიკო ხომ მშვიდობაა?
მაშინვე წამოხტა ფეხზე პირველი და ოთახში ანეევიულებულმა დაიწო სიარული..
-დათუნა.... ის.... ცუდადაა.. დაჭრილია...
თვითონ მაშიკოც და დათუნაც გაკვირვებულები იყვნენ ესეთი იმპროვიზაციით..
ამის თქმა იყო და ერთიანად გაშრა, იგრძნო ელენამ როგორ დაუბნელდა თვალებში, იგრძნო ერთადერთი და ყველაზე ძვირფასი ადამიანის დაკარგვის შიში და პიჟამოების ამარა გავარდა სახლიდან..
მაშიკოს დანარჩენი სიტყვებისთვის ყურადღება არც მიუქცევია...
მირბოდა...
ცრემლები კი თავისით სდიოდა..
არ უნდოდა ჯერ არ დაწყეებული ურთიერთობის დამთავრება...
გულამოვარდნილი შევვარდა მაშიკოს ოთახაში და საღ-სალამათი დათუნას დანახვისთანავე ტირილი დაიწყო..
შეწუხდა დათუნა...
გული ეტკინა ატირებული გოგონას დანახვისა და მაშინვე იგრძნო დანაშაული მისი ესეთი საქციელისთქვის...
-ელენა დაწყნარდი რა გთხოვ, უბალოდ მინდოდა გამეგო რამდენად მნიშვნელოვანი ვიყავი შენთვის..
გულში იკრავდა სიფრიფანა სხეულს და მასთან ერთად ტიროდა...
არც ამ სიტყვებს დაუმშვიდებია პირველი, მაგრამ იმ ფაქტმა, რომ საყვარელ ადამიანთან ესე ახლოს იყო ნამდვილად დაამშვიდა...
ეს იყო და ეს...
ამ დღის მერე ცალკე პირველი და ცალკე წერეთელი არ არსებობდა...
იყვნენ ორივე ერთად, ან არცერთი....
ზუსტად 2 წელი იყვნენ ერთად....
ბედნიერების ორი წელი...
კი, ბედნიერების და არანაირი უბედურების...
რთული დასაჯერებელია მაგრამ ესეა...
არცერთხელ არ უჩხუბიათ და არცერთხელ არ გაბუტულან...
ორივე ენდობოდნენ ერთმანეთს და ეჭვიანობის სცენებს არ აწყობდნენ...
თუ წერეთელი მეგობარ, ნამდვილად მეგობარ გოგოებთან ერთად იქნებოდა პირველს ამაზე არანაირი რეაქცია არ ქონდა, რადგან იცოდა, რომ დათუნა ისეთ არაფერს ჩაიდენდა რაც მას გულს ატკენდა..
სწორედ ამიტომ ენდობოდა საკუთარ თავზე მეტად...


-მერე რა მოხდა?
ყველაფერი იდეალურად მიდიოდა მთელი ორი წელი...
ელენა სამედიცინოს სტუდენტი იყო, დათუნა კი საერთაშორისო ურთიერთობების ბოლო კურს ხურავდა...
ორივე თავის სამყაროში იყო, მაგრამ რთმანეთისთვის მაინც იცლიდნენ...
ერთი თავისუფალი წამი როგორც კი გამოჩნდებოდა მაშინვე დაურეკავდნენ ერთმანეთს და სათქმელიც რომ არ ქონოდათ ერთმანეთის სუნთქვას მოუსმენდენ...
მანამ, სანამ ის "უბედურება" არ მოხდა რის გამოც ეს ორი ადამიანი დაშორდნენ...
ეს არცერთის ბრალი არ იყო...
ეს იყო ელენას ოჯახის ბრალი...
ბატონ გურამს სურდა მისი ერთადერთი შვილიშვილი ექიმზე გათხოვილიყო..
ამ ფაქტს კი ელენას და მამამისი გარდა ოჯახში ყველა მხარს უჭერდა...
როდესაც გაიგეს რომ ელენას შეყვარებული არც თვითონ იყო ექიმი და არც ოჯახში ყავდა ვინმე ამ პროფესიის მაშინვე აუკრძალეს მასთან ურთიერთობა...
რა თქმა უნდა ამ ფაქტს არც ელენა და არც დათუნა არ შეუწუხებიათ, პირიქით...
იმაზე მეტ დროს ატარებდნენ ერთად ვიდრე ოდესმე...
ყველას უკვირდათ ელენას ასეთი საქცელი, ის ხომ ყოველთვის ოჯახის "დაკრულზე" დადიოდა...
სწორედ ბაბუას და დედის დაჟინებული მოთხოვნით ჩააბარა სამედიცინოზე...
რო არა ისინი, ალბათ ისიც დათუნასავით საერთაშორსოზე ისწავლიდა..
ერთ დღესაც, უფრო სწორედ ღამესაც, როდესაც ელენა სახლში დაბრუნდა ბაბუამისმა და დედამისმა კაბინეტში დაიბარეს სალაპარაკოდ...
როდესაც დედა და ბაბუა კაბინეტში შედიოდნენ და თან ელენასაც იბარებდნენ საქმე აშკარად ცუდად კი არა საშინლად იყო...
-ელენა დაჯექი
მაშინვე აჯახა გურამმა და სკამზე მიუთითა...
ისიც მოწყვეტით ჩაესვენა დაჯდა სკამზე და ლექციისთვის მოემზადა..
იცოდა რა თქმა უნდა რაზე იბარებდნენ, მაგრამ ოდნავადაც არ უნერვიულია...
მისთვის მთავარი, მხოლოდ მისი და დათუნას სიყვარული იყო და სხვა არაფერი..
-ელენა, ბევრჯერ გითხარით, რომ არ გვინდა მაგ ბიწთან ურთიერთობა გქონდეს.. - ლაპარაკი დედამისმა განაგრძო და ოთახში წინდაუკან სიარული დაიწყო... - ორი ვარიანტია ელენა, ან შენი ნებით გაშორდები ან კიდევ ჩვენ ვიზრუნებთ ამაზე..
ძალიან მშვიდად ლაპარაკობდა ქალბატონი იულია და ასევე მშვიდი სახით უსმენდა ელენაც...
ვერ ვიტყვი სახეზე მიმიკა არ შეცვლია თქო, პირიქით შეეცვალა მაგრამ ცინიკური ღიმილით...
-აქ მე მესამე ვარიანტსაც ვხედავ,.. - ძალიან მშვიდად დაიწყო ელენამ... - არცერთს არ ვირჩევ.. სახლიდანაც მივდივარ და დათუნასთანაც გავაგრძელებ ურთიერთობას..
-არც გაბედო.. - სიტყვა გააწყვეტინა ბატონმა გურამმა და ხელის გული მაგიდაზე მძიმედ დაარტყა... - არც კი გაბედო მაგის გაკეთება... სახლიდან ვერსად ვერ წახვალ და იმ დათუნასტანაც თუ ვირაცასტან დაამტავრებ ურთიერთობას. გასაგებია?!
მტელი ოცი წლის მანძილზე პირველად გაიგო ელენამ ბაბუამისის ხმამარალი სიტყვა და ცოტა არ იყოს შეეშინდა კიდეც, მაგრამ ისევ მისმა პირინციპებმა გაიმარჯვა...
ცრემლები ახრჩობდა, თუმცა გადმოსვლის საშვალება არ მიცა..
თავაწეული წამოდგა ფეხზე და ესევე დატოვა ოთახი...
არც მერე უტირია რაც მის ოთახში შევიდა...
პირიქით, ლოგინში შეწვა და ღრმა სიზმრებში გადაეშვა....
მთელი ერთი კვირა, მთელი ერთი კვირა ოჯახში ხმას არავის ცემდა...
მერე კი ოცა ყველას ამოუვიდა ყელში ელენას ესეთი საქციელი ერთხმად მოილაპარაკეს და ელენას გერმანიაში გამგზავრების საკითხის გადაწყვეტა დაიწყეს...
სწორედ ისაა, რის გამოც ორი ერთმანეთზე უზომოდ შეყვარებული წყვილი დაშორდა ერთმანეთს..
ამ ამბის ელენასთვის თქმა ცალკე უბედურება იყო, მაგრამ ამ ამბის დათუნასთვის თქმა იყო უარესი...
თვალებ დასიებული პირველი მიადგა დათუნას სადარბაზოს, მეხუთე სართულამდე მთელი ცხოვრება განვლო...
მხოლოდ მან და მე ვიცით რამხელა ძალისხმევა დაჭირდა აქამდე მოსასვლეად...
როგორ ესიკვდილებოდა იმ სიტყვების თქმა რაც რამდენიმე წუთს წინ უთხრეს..
მაგრამ უნდა გაეკეთებინა ისევ დათუნასთვის..
ისევ დათუნას კეთილდღეობისთვის...
ისევ დათუნას ბედნიერებისთვის უნდა გაეკეთებინა ეს......
ხელის კანკალით დააკაკუნა კარებზე და სუნთქმა შეკრული დაელოდა...
მარების გაღება და დათუნაზე შეფრენა ერთი იყო...
რაც ძალიდაღონე ქონდა ეხვეოდა საყვარელ სხეულს და უხმოდ ტიროდა...
დაბნეულმა დათუნამ ძლივს მოხვია ხელები წელზე და მისაღებში მასთან ერთად შევიდა.. სავარძელში ჩაჯდა და ატირებული სხეული კალთაში ჩაისვა...
რიტმულად უსმევდა წელზე ხელებს წერეთელი და ყურში რაღაცეებს ეჩურჩულებოდა..
საათ ნახევრიანი დაწყნარების შემდეგ, როგორც იქნა სული მოითქვა პირველმა და თავჩაქინდრულმა დაიწყო..
-მიშვებენ, ჩემი დიდი წინააღმდეგობისდა მიუხედავად მიშვებენ.. მამაჩემიც გადაიბირეს და ისიც ტანახმაა წავიდე... ჩემ გარდა ყველამ გადაწყვიტა უკვე ჩემი ბედი და მომავალი.. ალბათ ჩემი დაბადების პირველი წამიდან გადაწყვიტეს სად უნდა მესწავლა, ვინ უნდა ყოფილიყო ჩემი ქმარი და რამდენი შვილი მყოლოდა...
გესმის დათუნა მიშვებენ იქ სადაც არავის ვიცნობ, მიშვებე იქ სადაც შენ არ მყავხარ..
მიშვებენ იქ სადაც ჩემთვის ჰაერი არ იარსებებს გარდა...
მიშვებენ იქ სადაც დარწმუნებულები არიან რომ მოვკვდები...
აკანკალებული ლაპარაკობდა ელენა და ცრემლები სდიოდა..
ნერვიულობდა, რა თქმა უნდა ნერვიულობდა, ეშინოდა დათუნას რეაქციის...
მხოლოდ რეაქციის და სხვა არაფრის..
„დარჩი ჩემო ანგელოზო“ და ყველას ჯანდაბაში მოისვრიდა...
-წადი.. - მხოლოდ ეს უთხრა წერეთელმა და ხელები უღონოდ ჩამოყარა... - წადი იქ სადაც შენთვის უკეთესია.. წადი იქ სადაც შენ ოჯახის წევრებს უნდა რომ წახვიდე, წადი იქ სადაც ჩემგან შორს იქნები და შენებიც დამშვიდებულები იქნებიან... წადი...
-დათუნა, კი მაგრამ...
-წადი ელენა, წადი! მეტი აღრა შემიძლია.. ვიცი რომ გიყვარვარ და ამაში ეჭვიც არ მეპარება უბრალოდ წადი...
-ამასაც შენ გამო ვაკეათებ... ჯობია რამდენიმე წლით წავიდე და ესე დავშორდეთ ვიდრე გამათხოვონ იმაზე ვინ ჩემ ოჯახს უნდა და სამუდამოდ დაგკარგო.. ესე ჯობია..
ნელა წამოდგა ფეხზე, წყნარად მიუახლოვდა საყვარელ სხეულს და ბოლოჯერ, ძალიან ფაქიზად, ძალიან ნაზად და დიდი სიყვარულით, ბოლოჯორ მაგრამ არა საბოლოოდ შეეხო სასურველი მამაკაცის სასურველ ბაგეებს და წავიდა...
წავიდა იქ სადაც მისთვის ჰაერი არ არსებობდა..
წავიდა იქ სადაც დათუნა არ ეყოლებოდა..
წავიდა იქ სადაც მისი ოჯახის წევრების აზრით ბედნიერება და მომავალი ეგულებოდა...
წავიდა და დატოვა გახევებული დათუნა...
დათუნა, რომელიც ორი წელი აღარავის უნახავს დაბრუნდა..
ისევ უხეში, არაფრის მთქმელი და ცინიკოსი დათუნა დაბრუნდა...

იმ საღამოს ყველანი აეროპორტში იყვნენ წერეთლის გარდა...
ელენა ელოდა....
ეგოისტურად სჯეროდა, რომ მოვიდოდა..
მაგრამ, ზეპირად იცოდა წერეთლის ხასიათი...
ამიტომ ზუსტად იცოდა ელენამ, რომ წერეთელი აეროპორტში არ მივიდოდა, ან თუ მივიდოდა შორს დადგებოდა და აცრემლიანებული თვალებით გააცილებდა საყვარელ ქალს....
არც შემცდარა პირველი...
ელენასგან შორს, შემოსასვლელში იდგა შავ მაისუიანი ბიჭი და აცრემლიანებული თვალებით აცლებდა ქალს...
გვიან, ძალიან გვიან დაინახა პირველმა კარებთან მდგარი წერეთელი და ტუჩებზე ოდნავ შესამჩნევმა ღიმილმა გადაურბინა...
თვალები სამჯერ მაგრად დააჭირა ერთმანეთს და წავიდა....
დათუნამას სამჯერ ძალიან მაგრად დააჭირა თვალები ერთმანეთს და წავიდა..
ეს იყო მათი ბოლო შეხვედრა...
ბოლო მაგრამ უკანასკნელი...
ატირებული შევიდა პირველი თვითფრინავში და ბოლოჯერ ჩაისუნთქა მისი სიყვარულით გაჟღნთილი ჰაერი...
ეს ბოლოჯერ ექვსი წელი გაგრძელდა...
მტკინევული ექვსი წელი, რომელსაც ვერცერთმა ვერფაერი ვერ მოუხერხეს...
ღამ-ღამობით, ჩუმად ორივე თავისთვის ტიროდნენ..
ორივე ერთმანეთზე ფიქრში იძინებდნენ და ორივე ისევ სიყვარულს ეფიცებოდნენ ერთმანეთს...
მართალია ამდენი კილომეტრი აშორებდათ ერთმანეთს, მაგრამ ორივემ ყველაფერი ახალი იცოდნენ ერთმანეთის შესახებ...
ელენეს და მასიკოს დიალოგი დათუნათი იწყებოდა, ისევე როგორც ლაშას და დათუნას ლაპარაკი იწყებოდა ელენათი...

ზუსტად ერთ წელში, ელენას წასვლიდან ერთ წელში წერეთელმაც შეკრა ბარგი და წავიდა..
ისიც ესე გაურკვეველი დროით წავიდა, მაგრამ სად არ უთქვამს...
უბრალოდ განაცხადა მივდივარ და არ ვიცი როდის ჩამოვალო...
ეს ამაბავი ელენამ რო გაიგო მინი ინფარქტი მიიღო.. ორი საათი დაჭირდა მაშიკოს მის დასაწყნარებლად..
თუმცა ამ ამბების მერე კიდევ ხუთი წელი იყო ელენა გერმანიაში გახდა საკმაოდ წარმატებული ქირურგი და თბილისში დაბრუნება გადაწყვიტა...
მტელი ამ დროის მანძილზე არანაირი ამბავი არ გაუგია დათუნაზე, თუმცა ისევ უყვარდა..
ისევ უყვარდა და ისევ ოცნებობდა მის ცოლობაე, როგორც ექვსი წლის წინ...
ისევ ფიქრობდა წერეთელზე...
საქართველოსი დაბრუნების სესახებ კი არავის გააგებინა, ბილეთი დაჯავშნა, ბარგი ჩაალაგა და აეროპორტში წავიდა...
არც დათუნა იყო ნაკლებ დღეში..
ამ ექვს წელიწადში ისე შეიცვალა თვითონაც გაკვირვებული იყო...
წვერი იმაზე მეეტად ქონდა მოშვებული ვიდრე ოდესმე,...
იმაზე წარმატებული გახდა ვიდრე ოდესმე...
და იმაზე სიმპატიური ვიდრე ოდესმე ყოფილა...
ბოლოს მანაც გადაწყვიტა საქართველოში დაბრუნება, ბილეთი დაჯავშნა და აეროპორტში წავიდა..
ხუთი წლის მერე პირველად მიდიოდა მის სამშობლოში და ნერვიულობდა..
არავისთვის უთქმავს მისი ჩასვლის შესახებ...
ორივე თვითფრინავი ერთდროულად დაფრინდა, მაგრამ ერთმანეთი არ უნახავთ...
პირველმა გეზი პირდაპირ მაშიკოს სახლისკენ აიღო და სახეზე კი ბედნიერების ღიმილმა გადაურბინა..
ექვსი წლის მერე პირველად ჩამოვიდა სამშობლოში და ისევ იქ, ისევ იმ დროს სადაც დათუნა გაიცნო...
ფიქრებში წასულმა ვერც კი გაიგო როგორ მივიდა სადარბაზომდე, დარეტიანებული ავიდა მეექვსე სართულამდე და კარებზე დააკაკუნა..
მალეე მოეგო გონს და სახეზე ბედნიერების ღიმილი აიკრო...
-მაშიკოო.
კარების გაღებისთანავე ბოლო ხმაზე იყვირა და ტკიპასავით შემოეხვია მონატრებულ სხეულს.. ნუ იქ ეხლა ისეთი ამბავი იყო მოყოლას აზრი არ აქვს...
ერთმანეთზე შემოხვეულები შევიდნენ მაშიკოს ოთახში და მტელი ექვსი წლის მოსაყოლი ამბები გაცვალეს..
-მაშიკო სტუმარი გყავს...
ოთახში თავი სემოყო ლაშამ და ორივეს გაგვირიმა...
-დატუნა?!
ორივეს ერთდროულად აღმოგვხდა და გაკვირვებულებმა ერთმანეთს გადავხედე...
მამიდაშვილების მოსიყვარულების შემდეგ ჯერი პირველზე და წერეთელზე მიდგა...
ორივე მეზობლის ბავშვებივით იყვნენ ატუზულები აივნის მოაჯირზე და ღამის თბილისს გაყურებდნენ...
-ექვსი წელი, გესმის ეს ექვსი წელი რამდენია?!
გესმის მაინც ელენა რისი გადატანა მომიწია ამ ექვსი წლის მანძილზე?!
ვიცი არც შენ არ იქნებოდი უკეთეს დღეში მაგრამ...
-გიცნობ დათუნა, იმაზე კარგად ვიდრე შენ იცნობ საკუთარ თავს და იმაზე მეტად მიცნობ ვიდრე მე საკუთარ თავს...
ორივე ერთ დღეში ვიყავით...
ორივეს გვტკიოდა ეს ექვსი წელი...
ძლივს შეკავებული ცრემლებით ამოილაპარაკა პირველმა...
-მენატრებოდი ელენა...
-...
-მიყვარდი ელენა....
ეს არ უნდა გაგეკეთებინა...
-დათუნა გთხოვ...
მიყვარდი და ეხლაც მიყვარხარ...
არც მაშინ და არც ეხლა შენში ეჭვი არასდროს შემპარვია...
დათუნა გთხოვ..
უკვე აღარ შეუკავებია პირველს ცრემლები და უკვე მერამდენედ ატირდა წერეთლის თვალწინ....
-ხედავ ელენა, ისევ 15 ივნისს, ისევ იქ, ისევ იმ დროს გნახე ექვსი წლის მერე...
-მიყვარხარ დათუნა..
-ჩემო ანგელოზი...
ძლიერად მოხვია ხელი მონატრებულ სხეულს და გულში ჩაიკრა...




იმედია მოგეწოებათ❤️❤️❤️