მეხუთე თავი
- ჩვენი წასვლის დროც მოსულა! - უდარდელი ხმით ამბობს, უკანალზე ხელის მსუბუქი წამორტყმით აგდებს მუხლებზე წამოსკუპებულ კეკლუცად აკისკისებულ არსებას, კარგი ძმაკაცივით თვალს მიკრავს და სანახევროდ გამოხსნილი კარებიდან პირველი თვითონ გადის.
- „ხეპრე, უზრდელი, იმდენიც კი არ იცის, კარებში პირველი ქალი რომ უნდა გაატაროს!“.. - უკვე მერამდენედ ვლანძღავ გულში.
არსებას არც კი ვემშვიდობები, გაბუსხული და განაწყენებული ფეხდაფეხ მივყვები სანდროს. ვეღარ ვიგებ ამჯერად რით ვარ უკმაყოფილო, ასე უცერემონიოდ რომ მიატოვა ის ქალბატონი, თუ ჩემი ცვლილებით გაოგნებულს აღტაცება რომ არ გამოუხატავს. ალბათ უფრო უკანასკნელით, თუმცა ამის აღიარება მიჭირს, სადღაც ქვეცნობიერში ღრმად ვჩქმალავ გაბრაზების რეალურ მიზეზს.
ქუჩაში გასულს თითქოს გავახსენდი, როგორც იქნა მოცდას კადრულობს, უსიტყვოდ ვუდგები გვერდით, ოდნავ ირონიულად მიმზერს, თუმცა დუმილს არც ამჯერად არღვევს, რატომღაც მეჩვენება, ჩაფიქრებულს ჩემთვის უბრალოდ არ სცალია.
ასე გაბუტულებივით ჩუმად, გვერდი-გვერდ მივაბიჯებთ აღმაშენებელზე. საქორწინო კაბების მაღაზიის ფართო ვიტრაჟში ჩვენს გამოსახულებებს ვაკვირდები. საოცარია რა მცირედი ყოფნის ადამიანს თვითრწმენის დასაბრუნებად.
- რა შეიცვალა ჩემში?! არაფერი, განა იგივე გვანცა არ ვიყავი გუშინაც?!- ვეკითხები საკუთარ თავს.
- უბრალოდ ამჯერად დაბანილი და სუფთა კაბაში გამოწყობილი მიაბიჯებ აღმაშენებელზე. - ქილიკით მპასუხობს ის.
- „მაშინ რატომ შეიცვალა გარშემო მყოფთა გამოხედვა?! მათ მზერაში დაუფარავ აღტაცებას ვგრძნობ!“... - აშკარად ჯიბრით ვეუბნები საკუთარ თავს.
- „უბრალოდ ვერ გცნობენ, სანდრო ხომ არ შეცვლილა, განა ისევ ისეთი მოქუფრული არ გიმზერს?!“ - თითქოს მდუღარე გადამასხა.
ნეტა რატომ ვაქცევს მის აზრს ამხელა მნიშვნელობას?! სადღაც, შიგნით ისევ გული მტკივა. მინდა დავიჯერო, რომ ასე ერთი ხელისმოსმით შესაძლებელია ყველაფრის შეცვლა. მინდა ახალი გვანცა გაჩნდეს, სუფთა ცხოვრებით, ტკივილისა და ცრემლების გარეშე, ეგ არის და ეგ, ბევრია?! ალბათ....
ვაღიარებ, რომ მიუხედავად ყველაფრისა მაინც ზედმეტად მომწონს საკუთარი ასლი, თვალები ბედნიერებისგან მიბრწყინავს, ქვემოდან ვაპარებ სანდროსკენ თვალს, მინდა მისგანაც ვიგრძნო, დავინახო, რომ ეს ყველაფერი არ მეჩვენება. მიუხედავად იმისა, რომ ერთხელაც არ შემოუხედავს, დარწმუნებული ვარ ჩემი მზერა არ გამოჰპარია, სულ ოდნავ უწვრილდება თვალის ჭრილი, მაგრამ ღიმილს მაინც იკავებს.
მართალია მისგან ჩემთვის ესოდენ სასურველ ემოციას ვერ ვიღებ, მაგრამ მაინც მიხარია, უნებურად სიარულის მანერაში ვბაძავ, მხრებში ვიშლები და ნაბიჯს ვუწყობ.
- ერთი, ორი, ერთი, ორი...- გულში ვითვლი და სულელივით მეცინება. ალბათ, ცოტა გიჟი ვარ.
ასე მივდივართ ორნი, ჯიუტად მხოლოდ წინ ვიყურებით და მხრებში გაშლილნი ამაყად მივაბიჯებთ. დუმილი აშკარად მეც ხელს მაძლევს, ისევ წარსულის მოგონებები მიტივტივებს.
მახსოვს ასეთი ამაყი ცხოვრებაში მხოლოდ ერთხელ ვიყავი, სკოლის ბანკეტზე. საბანკეტო მზადება ფაქტიურად წლის თემად იყო ქცეული. გოგოები ინტერნეტში ეძებდნენ სასურველი კაბის მოდელებს, ვისაც შესაძლებლობა ჰქონდა პირდაპირ უკვეთავდა ტანისამოსს, ნაწილი თარგებით, ან ფერად პრინტერზე ამოღებული ნიმუშებით მკერავთან გარბოდნენ. მე?! მე ამ ორომტრიალში მონაწილეობას არ ვიღებდი. დღემდე არ ვიცი ის შავი გრძელი კაბა როგორ იშოვა დედამ ძველმანებით მოვაჭრესთან. მხრებზე წვრილი თასმები მოხსნა და დეკოლტე საკუთარი ხელით მომიქარგა. იმდენად ლამაზად მოხატა კაბის გულ-მკერდი, რომ ნებისმიერ დიზაინერს შეშურდებოდა. საბოლოოდ ვერც კი იფიქრებდით თუ ეს ულამაზესი საღამოს კაბა მეორადების ძველმანებისგან იყო შექმნილი. დიახ, საკუთარი დედით ამაყი ვიყავი, ასეთი კაბა რამდენიც არ უნდა ეძებნათ ინტერნეტში მეორე არ იარსებებდა, ის ექსკლუზიურად ჩემთვის შეიკერა. ღმერთო ჩემო, როგორ მომენატრა დედა! ბანკეტის დღეს გიორგიმ გამომიარა.
- ეეე, ჭუკი რა ვიდზე ხარ! - ემოციას ვერ იკავებდა ის.
- ჭუკის ნუ მეძახი, ერთხელაც იქნება ხალხშიც ასე მომმართავ! - ხმას ვიმკაცრებ და შემფასებლურად ვათვალიერებ მეგობარს.
- ჩემი მახინჯი იხვის ჭუკი ხარ და ვისაც ეს არ მოეწონება!... - წინადადება აღარ დასრულა ისე ჩამიხუტა გულში.
სულგანაბული ვეკვროდი და აღარც კი მახოსოვდა დედაჩემის რამოდენიმე საათიანი წვალება თმის ვარცხნის დროს. ვარცხნილობის გახსენებაზე გიორგის ავხედე. ისეთი სასაცილო იყო კლასიკურად ჩაცმული, მისი მუდამ ურჩი თმა საგულდაგულოდ უკან გადაევარცხნა. ერთი სული მქონდა, როგორმე მივწვდომოდი და ჩვეული ფორმა დამებრუნებინა. თუმცა ვიცოდი, სულ რაღაც ნახევარ საათში, ჩემი დახმარების გარეშეც, მისი თმა ისევ ფაფახივით გაფუვდებოდა და თავზეც ბუჩქად დაადგებოდა. ამის წარმოდგენაზეც კი სულელივით მეცინებოდა. ალბათ, თვითონაც მიხვდა ჩემი გამხიარულების მიზეზს, უკმაყოფილოდ ჩამომხედა:
- არც კი იცი, რამდენი ვიწვალე, ხმა არ ამოიღო იცოდე!... - შემომიღრინა და მეც ღიმილი სახეზე შემეყინა.
- მე გაბურძგნილიც მომწონხარ! -უკმაყოფილო, ნაწყენი თვალებით ვუმზერდი.
- ეჰ, ჭუკი... - ისე დარდიანად ამოიოხრა, ღიმილი ვერ შევიკავე - შენ კი მოგწონვარ, მაგრამ...
- რა მაგრამ?! - ცობისმოყვარედ მივაჩერდი ბავშვობის მეგობარს.
- არაფერი! - ისევ ოხვრა ამოაყოლა სიტყვას.
სოფელში რესტორანი არ გვქონდა, თუმცა სოფლის ცენტრში, მოედანზე არსებობდა დარბაზი, რომელსაც საჭიროებისამებ ხან ქორწილებისთვის იყენებდენ, ხან ქელეხებისთვის. ალბათ, ცოტა უცნაურია ერთსა და იმავე ადგილზე ყველაზე მძიმე და ყველაზე ბედნიერი წუთების აღნიშვა. ჩვენც აქ ვიხდიდით ბანკეტს.
სადღესასწაულოდ მორთულ დარბაზთან წითელი ხალიჩაც კი დაგვიგეს. სოფლის მოსახლეობა გარეთ იყო გამოშლილი და ასე საგანგებოდ გამოპრანჭულებს ოვაციებით გვხვდებოდნენ. მე და გიორგი ხელკავგამოდებულნი, მხრებში გაშლილნი, საოცრად ამაყები და ბედნიერები მივაბიჯებდით.
- ჭუკი, ჭუკი! - სიცილით თავს აქნევდა და ძლიერად იხუტებდა ჩემს თითებს მკერდში. იმ დღეს სამყარო ჩვენი გვეგონა, ან იქნებ იყო კიდეც?!
თითქოს ახლაც მესმის მისი „ჭუკი“, სულელივით მეც ვიღიმები და გვერდულად მომზირალი სანდროს მზერასაც ვამჩევ.
- სიცილი გიხდება! - თითქოს თავის თავს ელაპარაკებაო, არც კი მიყურებს ისე მეუბნება. - ბედნიერი ჩანხარ, რაზე ფიქრობდი?!
- ბავშვობას ვიხსენებდი! - უნებურად თვალს ვარიდებ და ვწითლდები.
- სასიამოვნო მოგონებებია?! - ბავშვობის ხსენებაზე პატარა ბიჭივით მასაც ჭინკები უხტის თვალებში.
ალბათ სისულელეა, ან იქნებ ზედმეტი მონატრებისგან მემართება, ამ წუთში ისე საოცრად ვამგავნებ გიორგის. ღმერთო, როგორ მინდა ჩავეხუტო, შევიგრძნო, მისით შევივსო მეგობრის მონატრება. თუმცა, მამაკაცს სწრაფად ეცვლება მზერა, ისევ ჩვეული ირონია უბრუნდება და მეც დროულად ვფხიზლდები. მაინც როგორი განსხვავებულია, ცივი! ამის გააზრებაზე ბოღმა ყელში მებჯინება, უნებურად ცრემლები მაწვება.
- ცოტა უცნაური ხარ! - მხრებს იჩეჩს გაოცებული.
- უკაცრავად?! - ვერ ვხვდები რას გულისმობს.
- წამიერად იცვლები, ხან ბედნიერი ჩანხარ, ხან... ის, ვისზეც ფიქრობდი ასეთი ძვიფასია?! - გამომცდელად მაკვირდება მამაკაცი.
- ჩემი ბავშვობის მეგობარია, ყველაზე ძვირფასი, უახლოესი... - გიორგის ხსენებაზე ისევ ვიბადრები, ამაყად ვპასუხობ მე.
- მეგობარი?!... - ირონიით იმეორებს - სადაა შენი მეგობარი, რატომ არ გეხმარება?! - არც კი მიყურებს ისე უქნევს ხელს ცარიელ ტაქსს.
აშკარად მოუშუშებელ ჭრილობას ეხება სანდრო. ვგრძენობ როგორ ვფითრდები, მაინც როგორი სასტიკია, რა იცის მან ჩემს შესახებ? ვინ მისცა ასეთი ირონიით საუბრის უფლება?! გაბრაზებული პასუხსაც კი არ ვცემ. უსიტყვოდ ვჯდები ჩვენს წინ გაჩერებულ ავტომობილში და მძღოლის გვერდით მოთავსებულ სანდროს გულში ვლანძღავ.
- რამდენად ახლოს ხართ შენ და შენი მეგობარი?! - არც კი აღელვებს ჩემი სიბრაზე, ისევ ჩემს დაკითხვას აგრძელებს.
- ძალიან ახლოს! - ჯიუტი ბავშვივით ვიღრინები.
- რამდენად?! - კითხვას ირონიულად მიმეორებს - ერთმანეთი გიყვარდათ?!
- მეგობრობა ასე გესმით?! შეუძლებელია ასე ფიქრობდეთ, გიო ჩემი ძმაა!...- იმდენად მოულოდნელია მისგან ასეთი კითხვა, გაოცებისგან თვალები მიფართოვდება.
ჩემსკენ ბრუნდება, თვალებში ჯიქურ მიმზერს, თითქოს უნდა გამოიცნოს ჩემი პასუხის ქვეტექსტი. მის შემხედვარეს, უნებურად ვახოს ეჭვიანობით გახელებული სახე მახსენდება, მისგან მოქნეული მუშტი, თითქოს იგივე ძალით მეტკინა ახლაც, ტანში უსიამოვნოდ მცრის.
- შეურაცყოფის მოყენება არც კი მიფიქრია, გამოდის ქალსა და მამაკაცს შორის მეგობრობის გჯერა. გაგიმართლა, ასეთი ადამიანი თუ გყავს! - უდარდელი ღიმილით მიცინის. არა, ის ნამდვილად განსხვავებულია, თავისებური, მართალია ცოტა უხეში, მაგრამ ალალი, მე კი თავს დამნაშავედ ვგრძნობ, ვახოს რომ შევადარე.
- მეგობარს, მითუმეტეს ძმას ბევრს ვერ ვუწოდებ, ჩემს ცხოვრებაში მხოლოდ ერთი ადამიანი იყო ასეთი... - ტკივილის დასამალად ავტომობილის ფანჯარაში ვიხედები.
- იმედია, მისთვისაც ასეთივე ძვირფასი ხარ!
გულში დაგროვილ ტკივილს ოხვრას ვაყოლებ, მის რეპლიკას უკომენტაროდ ვტოვებ და სანაპიროზე თბილისის ხედებით ვტკბები.
სანდროს მითითებით ტაქსი საკმაოდ მკვეთრად ამუხრუჭებს.
- ესეც ჩვენი „თეთრი სახლი“! - ამაყად წარმოსთვამს.
მამაკაცი ავტომობილის კარებს გალანტურად მიხსნის და გადასვლაში მეხმარება. ეს უკვე რაღაც ახალია, ვცდილობ ღიმილი შევიკავო, მაგრამ არ გამომდის, ბედნიერებისგან ვიბადრები. თვალბგაფართოებული მივჩერებივარ თეთრი ფერის სამსართულიან, მრგვალ აივნებიან შენობას. ცოტა არ იყოს, მეშინია, ვშფოთავ, თუმცა სანდროს მშვიდი სახის დანახვისთანავე, ოდნავ ვწყნარდები.
შენობაში შევდივართ. საკმაოდ მოზრდილ, ხალხით სავსე დარბაზიდან ნაცნობი მელოდია ისმის, თვალი გამირბის შემინული კარისკენ, მთიულურის ფორმაში ჩაცმული ყმაწვილები ტეხილებით კვეთენ სცენას. უცნაური რეაქცია მაქვს, ტერფები მისით ჰყვებიან ტემპს და ცეკვა-ცეკვით მივყვები წინ წასულ სანდროს, რომელიც მეგობრულად ხვდება თანამშრომლებს, ხელის აწევით შორიდანვე ესალმება დარბაზში მომსახურე პერსონალსა და დაცვის ბიჭებს.
რამოდენიმე წამიანი მოკითხვის შემდეგ მრგვალი კიბით მეორე სართულზე ავდივართ, სადაც ერთმანეთისგან ნახევრად ღია ტიხრებით გამოყოფილი ხის მაგიდებიანი დარბაზი მოჩანს. პირველი სართულისგან განსხვავებით მაგიდები ხალვათადაა შევსებული. როლში შეჭრილი, აშკარად ზედმეტად გათამამებული მელოდიას ფეხებთან ერთად ხელებსაც ვაყოლებ და მამაკაცის გაოცებულ, ნახევრად ირონიულ მზერასაც ვაწყდები, სიცილი შეკავების მიზნით ტუჩებს მაგრად კუმავს, თუმცა თვალებში ისევ ჭინკები უხტის. ადგილზე ვშეშდები, დანაშაულზე წასწრებულივით თავს ვხრი და დარცხვენილი თითებს ვიმტვრევ.
უკომენტაროდ და უსიტყვოდ, დარბაზიდან გასულები ვიწრო დერეფნის გავლით ერთ - ერთ ოთახს ვუახლოვდებით, სანდრო ძლიერად აკაკუნებს და მიპატიჟებას არც კი ელოდება ისე შევდივართ საკმაოდ მოზრდილ კაბინეტში.
ოთახის შუაში მდგომ, მასიურ მაგიდასთან ასე ორმოცდაათიდან სამოც წლამდე მჯდომი მამაკაცი სათვალის ზემოდან კუშტი სახით გვიმზერს დაუპატიჟებელ სტუმრებს. ფაქტიურად წინ სანდოს ასაკში შესული ასლი მეჯდა.
- აი ეს მესმის, აქეთ რა ქარმა გადმოგაგდო?! - გამომეტყველება წუთში შეეცვალა სანდროს დანახვაზე, თბილად მოეხვია შვილს.
- სახლში შენ ვერ მოდიხარ და სამსახურში მაინც გნახავ! თან მინდოდა მეთხოვა, იქნებ ამ გოგონას შენთან დავაწყებინოთ მუშაობა?! - ისევ ჭინკები უხტის თვალებში სანდროს.
მკაცრი, საქმიანი ტონით მამაკაცი შემფასებლურად მაკვირდება.
- ვაჟა ახალკაცი! - ამაყად წარმოსთქვამს საკუთარ სახელს და ხელს მიწვდის ჩამოსართმევად.
ახლაღა ვიაზრებ, რომ ჩემი სახელი მისმა შვილმაც არ იცის, ვყოყმანობ, არ ვიცი ღირს კი ნამდვილი ვინაობის გამხელა?!
- გვანცა დავითური! - თვალს ვერ ვუსწორებ მამაკაცს, რომელიც თითქოს რენდგენს მიტარებს გამჭოლი მზერით მაკვირდება.
- სრულწლოვანია?! - ამჯერად შვილს ეკითხება.
- არა!
- არა?! მშობლებმა იციან? არასრულწლოვნის დასაქმებისთვის მათი თანხმობა დაგვჭირდება! - განაჩენივით მესმის მისი სიტყვები.
- მშობლები არ მყავს!. - ნერვიულობისგან ხმა მეპარება.
- მაშინ მეურვის!...
- არც მეურვე მყავს! - სულ ცოტაც და ალბათ ავტირდები.
- კი, მაგრამ ოჯახი არ გყავს?!...
- არა.
- ეს როგორ?!.... ნათესავები?!.... ბავშვთა სახლიდან ხარ?!
უარყოფის ნიშნად თავს ვაქევ.
- რამეს მალავთ?! - ჩემს წამებას აგრძელებს ვაჟა.
- რას უნდა მალავდეს, უბრალოდ სამუშაო სჭირდება, ეგაა და ეგ!... - უკმაყოფილოდ იღრინება სანდრო.
- ასე, უბრალოდ და მარტივად?! - ირონიას არ იშურებს ვაჟა.
- ასე, უბრალოდ და მარტივად! - სიტყვებს ტკეპნის სანდრო.
- ასეთი რამ ხდება? ჰაერიდან ხომ არ გაჩნდა, იქნებ სახლიდან გამოიქცა, ან სულაც კრიმინალია, ქურდი?!
არ მინდა მამა-შვილის დაპირისპირების მიზეზად ვიქცე, მაგრამ შეურაცყოფისგან სისხლი მაწვება: - უკაცრავად, თქვენ მე არ მიცნობთ, ბატონო ვაჟა, ქურდი არ ვარ! - გაღიზიანებას ვეღარ ვმალავ.
- ვითომ?! - ირონიულად მიმზერს კაცი - მაშინ რას მალავ? რატომღაც არ გენდობი!
სანდროს გაწბილებულ სახეს ვუმზერ და ვხვდები, რომ აქ მოსვლას აზრი არ ჰქონდა.
- ბოდიშს გიხდით შეწუხებისთვის! - თითქოს ჩემთვის ვბურტყუნებ და წასასვლელად ვდგები.
- არც კი გაბედო! - სანდროს ბრძანებითი ტონი ადგილზე მაშეშებს. მკლავზე ხელს ისე მიჭერს თითქოს ეშინია არ გავექცე - შენთვის არასოდეს, არაფერი მითხოვია, ამ ელემენტარულზე მეტყვი უარს?!
- ეს ელემენტარულია?! როგორ არ გესმის, ბავშვია, კაცმა არ იცის ვინაა! ასე როგორ დაგაბრმავა?! - არ მინდობს მამაკაცი.
თვალები ცრემლებით მევსება.
- გვანცას კი არა, მე უნდა მენდო! რადგან გეუბნები, ესე იგი ვიცი, ის არც დამნაშავეა და არც კრიმინალი!
- არჩევანს არ მიტოვებ?! იყოს შენებურად, ამ გოგოს სამსახურში ავიყვან. ფრთხილად იყავი, სანანებელი არ გაგიხდეს! - თითის ქნევით აფრთხილებს ვაჟა.
- ნუ გეშინია, არ ვინანებ!
- თქვენო აღმატებულებავ, მაინც სად ინებებთ მუშაობას?!- ირონიულად მეკითხება მამაკაცი. - მიმტანად, მენეჯერად, თუ პირდაპირ ჩემი ადგილი დაგითმოთ?!
ამ კაცთან ურთიერთობას აშკარად მათხოვრობა მირჩევნია, მინდა ავდგე და წავიდე, მაგრამ გვერდით მჯდომი სანდრო მკლავზე თითებს მარწუხებივით მიჭერს.
- მინისტრის ადგილს არ გთხოვ, შრომა არ ეთაკილება, თუნდაც ჭურჭლის მრეცხავად! - კბილებში სცრის ის.
- კარგი, იყოს შენებურად, ხვალიდან ეს გოგონა ჭურჭლის მრეცხავი იქნება, კიდევ გნებავთ რამე?!
- კი, საცხოვრებელი ადგილიც არ აქვს, ჩვენს სასტუმროში ერთი პატარა ნომერი უნდა გამოვუყოთ! - მამის ირონიას ყურადღებას არ აქცევს, თითქოს მის მოთმინებას ცდის, ახალ მოთხოვნას უყენებს. თვალების ფახუნით გაოცებული ამჯერად მე ვუმზერ დაცვის თანამშრომელს.
- ვერ ვიგებ, სამსახური, საცხოვრებელი, ბარემ შენთან წაგეყვანა?! - შხამს არ მაკლებს ვაჟა.
- დაფიქრდი რას ამბობ!... - ხმას უწევს სანდრო - კახპა თუ დამჭირდება, როგორმე ვიშოვო!
შეურაცყოფისგან ვცახცახებ, ბოღმა მახრჩობს, მინდა საკადრისი პასუხი დავუბრუნო, მაგრამ ჩხუბის ახალ ტალღას ვერიდები. საკუთარი უსუსურობისგან თავი მძულს და რაოდენ სამარცვინოც არ უნდა იყოს, ცრემლებს ვეღარ ვიკავებ. უფროსი ახალკაცი ისევ მე მაკვირდება.
- ქალისთვის ყველაზე სახიფათო იარაღს ფლობს, ცრემლებს!.. კარგი, იყოს შენებურად. კადრებს ახლავე გავაფრთხილებ! - ოდნავ ხმა ურბილდება, თუმცა ოთახიდან მაინც კარების ჯახუნით გადის.
ახლაღა ვგრძნობ, ნერვიულობისგან ხელისგულები დამსველებია, გული გამალებით მიცემს, რა მინდოდა აქ?! რატომ დავთანხმდი, საყვედურით სავსე თვალებით ვუმზერ ხელებში თავჩარგულ სანდროს.
- ჯობდა მარტო მოვსულიყავი, შენ ეს არ უნდა მოგესმინა! - ხმაჩამწყდარი თითქოს საკუთარ თავს ეუბნება ის.