ყოველთვის იმას ვერ ვიღებთ რაც გვსურს,გზად უამრავი პრობლემები გვხვდება და რომელს გაუმკვლავდეთ აღარ ვიცით,მაგრამ მე მაინც მგონია რომ ყველაფერი ბედის ბრალია,ალბათ რაც მოხდა ის ისე უნდა მომხდარიყო,იქ მაღლა დაიწერა ყველას ბედი და ჩემიც.
*ანა*
ყველაფერი მაშინ დაიწყო წლების წინ როდესაც ჩემმა მშობლებმა ამერიკაში გადაწყვიტეს გადასახლება..ვერ ვიტყვი საქართველოში კარგად არ იყვნენ თქო,საკუთარი სამშენებლო კომპანია ჰქონდა მამას,შემოსავალიც საკმარისი იყო ოჯახის სარჩენად,დედა მასწავლებელი იყო,მარა მოწყინდათ,ახალგაზრდები იყვნენ,თან ოცნება აიხდინეს ამერიკაში წასვლით..ახლა კი ვდგავარ საქორწინო კაბაში გამოწყობილი,ულამაზესი ვარ,ვბრწყინავარ,მაგრამ ჩემი ცისფერი თვალები სიბრაზისგან ისე ასხივებენ ნებისმიერს დაწვავს...არ ვიცი ახლა ყველაფერზე უარი ვთქვა და გავიქცე თუ უბრალოდ გავყვე ცოლად ამ მამაკაცს.
-როგორ მოვედი აქამდე?მე ანა ავალიანი..აქამდე როგორ შევტოპე რომ ახლა მიწევს ცოლად გავყვე ვიღაც იდიოტს ვისაც ნორმალურად არ ვიცნობ..ვიცოდი ყველაფერი ჩემი ბრალი იყო..გავტუტუცდი,დამაბრმავა ყველაფერმა..ვფიქრობდი და სულაც არ ვამჩნნევდი უამრავ ხალხს რომლებიც ეკლესიაში იყვნენ,ჩვენ კი საკურთხევლისკენ მივდიოდით,მე ჩავფიქრდი ისევ და ისევ..დავიწყე სულ თავიდან ჩემი განვლილი ცხოვრების გაანალიზებდა...
ჩემი მშობლები რომ წავიდნენ მე და ჩემი ძმა დაგვტოვეს ნაზი ბებიასთან.გიორგი ჩემზე უფროსი იყო 7წლით..მე 13ის ვიყავი ის კი ოცის..დედას სასახელო შვილი სულ გიორგი იყო,მამამაც დაუფიქრებლად მას დაუტოვა ყველაფერი,კომპანია,მისი აქციები,რაც ჰქონდა..მე კიდე სკოლის მოსწავლე ვიყავი,მე-9კლასში გადავდიოდი,მახსოვს სკოლა ახალი დაწყებული იყო რომ წავიდნენ,თუ არ მოვკვდებოდი არ მეგონა,სულ უხასიათოდ ვიყავი,არაფერი არმინდოდა,ვერაფერს ხალისს ვერ უდებდი,ყველაფერი შეიცვალა,სკოლიდან სახლში რომ მოვიდოდი ნიტა აღარ მახვედრებდა მის გაკეთებულ ცხელ-ცხელ საჭმელებს,აღარც ალექსანდრესთან ერთად ჩახუტებული უყურებდი ტელევიზორს,მერე იქვე მასზე მიხუტებულს რომ ჩამეძინებოდა,მაგრამ დილას საწოლში ვიღვიძებდი..დილას დედა აღარ მაღვიძებდა ჩვეული ფრაზით..’’ანააა ადექი სკოლაში გაგვიანდება,საუზმე მზადა’’!მეც წამოვიზლაზნებოდი და ჩავიცმევდი..რას წარმოვიდგენდი ასე თუ მოხდებოდა..ჩავიკეტე,ჩემს ნაჭუჭში ვიყავი,აგრესიული გავხდი,აღარავის ვეკონტაქტებოდი ჩემი ორი საუკეთესო დაქალის,მარიამის და ლანას გარდა..ისინიც სულ მამხნევებდნენ,პირველი კვირა სულ ვტიროდი,ღამეებს ვათენებდი,მერე შევეჩვიე..მაგრამ მაინც გული მიფართხალებდა ბედნიერ დედას და მამას რომ დავინახავდი კომპიუტერის ეკრანიდან მომზირალს..მალე შევეჩვიე,წამოვიზარდე,მხიარული გავხდი,მალე მეც წამიყვანდა ალბათ მამიკო და მომაშორებდა აქაურობას,უკვე სული მეხუთებოდა აქ..ჩემი ძმა არც მაღელვებდა,სულ სხვანაირი დამოკიდებულება გვქონდა ერთმანეთში,მიყვარდა სიგიჟემდე და დღესაც მიყვარს მაგრამ სულ სხვანაირი იყო,სხვანაირი შეხედულებები გვქონდა და ეს იყო ალბათ სულ ჩვენი ჩხუბის მიზეზი მაგრამ მაინც სასწაულად გვიყვარდა ერთმანეთი..თითქოს ყველაფერი დაეწყო,ბევრი მეგობრები მყავდა მაგრამ საუკეთესოები მარიამი და ლანა სულ ჩემ გვერდით იყვნენ,უკვე 16წლის ვიყავი მე-10კლასში გადავდიოდი,უკვე დაქალები იმაზე ვბჭობდით რომელ უნივერსიტეტში ჩაგვებარებინა,ბანკეტზე რაჩაგვეცვა,ერთად გვეცხოვრა თუ არა..ყოველი დღე განსხვავებულად იწყებოდა,ისე ჰქონდა მშობლების არ ყოფნას პლიუსი,ნაზი არაფერს მიშლიდა,გიორგი უკვე დიდი იყო არც ეკითხებოდა,ეს არმოეწონა დედაჩემს და რას ვხედავ ზაფხული დამთავრდა და ნაზი ჩანთას ალაგებს.
-ბები რას აკეთებ?შევეკითხე შეცბუნებულმა.
-მივდივარ ანაკო.
-სად მიდიხარ კაცო?მარტო მტოვებ?
-არა ინგა ჩამოდის..
-რაააააააააააააააააააა?კინაღამ სული განუტევე ეს რომ მითხრა.ინგა ჩემი მეორე ბებია არის დედის მხრიდან,იტალიაში იყო და როგორც ჩანს ჩამოდიოდა.
-რა იყო ბები არ გაგიხარდა?
-კი როგორ არა მარა ხოიცი მაგის ხუშტურები..მოწყენილმა ჩავილაპარაკე მე.
-არაუშავს გაუძლებ.თბილად მითხრა ბებიამ და ჩანთის ჩალაგება გააგრძელა.
-აუ ბები გიორგი ხო დიდი ბიჭია საერთოდ რათ გვინდა ზედამხედველი?
-გიორგი შვილო დიდი ბიჭი როა სულ საქმეებზეა შენ ვინმემ ხომ უნდა მოგხედოს..
აღარაფერი მითქვია,ინგა ჩამოვიდა,ნაზი კი წავიდა თავის სახლში,ჩვენთან საცხოვრებლად ჩვენს მოსახედად გადმოვიდა..ინგამ იმდენი საჩუქრები ჩამოიტანა სახლში ვერ ვატევდით.არაფერი მომეწონა..უმადური არ ვარ მარა ისეთი რაღაცეები მოჰქონდა სულ ვერ ჩავიცვამდი,ამსიგრძე ფეხების მქონე გოგოს კოჭებამდე კაბით მევლო?..მერე დაიწყო თუ დაიწყო,სულ ვჩხუბობდით.
-ანა საწოლი გაასწორე!
-ეს რა ჩაგიცვია ძაღლი გეცა?ჩქარა გამოიცვალე მაგით არ წახვალ სკოლაში!მისი რეაქცია რომ დამინახავდა დახეული შრვალით.
-რას გადმოგიყრია ყველაფერი ნორმალური ვერ ჩაიცვი რამე?დაინახავდა თუ არა მოღებული ზედა მეცვა.
რამეს გავაფუჭებდი იმწუთას ეუბნებოდა ალექსანდრეს და ნიტას.
-სულ წავიდა ეს ბავშვი ხელიდან!თუმცა ვის ვეუბნები???შენი გატუტუცებულია ეს ბავშვი ალექსანდრე!სულ ამდაგვარი ტექსტები იყო.
სკოლის მერე ხანდახან მასწავლებელთან სანამ წავიდოდი სახლში ვიყავი მაგრამ ძალიან აუტანელი რომ გახდა სიტუაცია და უკვე ჩემს საკუთარ სახლშიც რო მეზარებოდა წასვლა აღარ მივდიოდი სკოლის მერე სახლში,დაქალთან ვიყავი მერე მასწავლებელთან წავიდოდი...მანამდე გაუზიარებდი ჩემს გულისტკივილს გოგოებს და გულზე მეშვებოდა ..რათქმაუნდა ინგას ვეუბნებოდი მარა..აი დიდი მარა..დაიწყო ფრაზები.’’სულ დაწანწალობს,სახლში არასდროსა!სად დაეთრევა კაცი შვილმა არიცის!მეზობლები ამბობენ ბიჭებთან ერთადააო,რას აკეთებენ კაცი შვილმა არიცის’’..რასაც ქვია მამცირებდა ჩემს მშობლებთან,საკუთარ მშობლებთან,ვერ იტანდა იქ ბედნიერები რომ იყვნენ და უნდოდა აურზაურის ატეხვით აქ დაებრუნებინა,როგორც წლების წინ ქნა მარა ვერ მივართვი..გარდატეხის ასაკში ვიყავი,ყველაფერზე ვღიზიანდებოდი,ც მიფიქრია,გიორგი არ იყო სახლში,მე კიდე ძალაუნებურად მიხდებოდა ინგას და მისი კაპრიზების ატანა...ასეთი გინახიათ ჩემს სახლში,ჩემ სააბაზანოშიც ვერ შევდიოდი,როგორც დიდხანს გავჩერდებოდი იმწუთას მესმოდა ინგას ხმა.
-რასაკეთებ ამდენი ხანი რა დაუბანელი გჭირს?მასე რო ხარჯავ წყალს სადაა..ეჰჰ ეჰ მასე რო ყოფილიყო აწყობილი ცხოვრება ჩვენ დროს..
ეს ყველაფერი რომ მესმოდა ვფიქრობდი ხომ არ გავიგუდო თავი თქო..რაზე იყო ლაპარაკი რა წყლის დახარჯვაზე,ვითომ თვითონ იხდიდა გადასახადებს..მოკლედ ძალიან ცუდად რო წავიდა საქმეები მამაჩემმა გადაწყვიტა წავეყვანე ამერიკაში და იქ გამეგრძელებინა სწავლა,მამაჩემი ჩემი სულის ნაწილი იყო და ხვდებოდა როდის რა მიჭირდა..იქ აწყობილი ჰქონდათ საქმეები,სახლიც იყიდეს..უკვე დაიწყო ჩემი საბუთების გაკეთება,მე კიდევ ინგლისურზე დავიწყე სიარული რომ უფრო კარგად მესწავლა,აღარ ვაქცევდი აღარავის ყურადღებას,არც ინგას..მხოლოდ ვსწავლობდი..დადგა ის ნანატრი დღეც და მე ამერიკაში მივდიოდი..სამუდამოდ!დავიფიცე რომ აქ ფეხს აღარ დავდგამდი!გიორგიმ რა გააკეთა?დარჩა!მის საყვარელ ბებიკოსთან ერთად და მე მარტო გამიშვა...სულ ასე იყო ინგას ამართლებდა ყოველთვის და მე ვიყავი დამნაშავე ჩემი მხარე არასდროს დაუჭერია რაზეც დღემდე ვბრაზობ მაგრამ ეს სიცოცხლე ხანმოკლია იმისთვის რომ წყენა გულში შევინახოთ და სიკვდილამდე ვატაროთ ამიტომ აღარ ვბრაზობ..მაშინ მხოლოდ 16წლის ვიყავი,ფაქტიურად ბავშვი ვიყავი,მარა რაშეიცვალა ახლა რომ ვარ 24წლის ხომ მომემატა ჭკუა..ამერიკაში რომ ჩავედი ყველაფერი სხვან...ჩემი ფიქრებიდან,ნუ მოგონებებიდან ჩაძახილს და ხელის შეხებას გამოვყავარ..მღვდელის ხმა არის..მე გაკვირვებული მზერით გავხედე ჩემს გვერდზე მდგომ მამაკაცს..მღვდელმა კი ისევ გაიმეორა..
-თანახმა ხართ თუ არა მიხელი კვიციანის მეუღლე გახდეთ?
არვიცი რამეთქვა,უკან შევატრიალე თავი და დავინახე ბრბო რომელიც ელოდა ჩემს პასუხს,რომ დავინახე დედა და მამა რომლების თვალებიც ბრწყინავდა შემცხვა,არ მქონდა უფლება კიდევ გამეცრუებინა იმედები,უნდა დაენახათ რომ მეც შემეძლო რაღაცის გაკეთება.
-დიახ თანახმა ვარ!მიშო გაკვირვებული იყურებოდა ალბათ არ ელოდა რომ დავთანხმდებოდი.
-ცოლ-ქმრად გაცხადებთ!შეგიძლიათ პატარძალს აკოცოთ.
აი აქ კი გავშეშდი,ახლა ამას ჩემთვის უნდა ეკოცნა..ლოყები ამიწლითლდა,ეს ჩვევა არასოდეს მომეშლება ალბათ,ნერვიულობისას ლოყები მიწითლდება საშინლად.მიშომ ფატა ამიწია და ჩემდა გასაოცრად ზემოთკენ წაიღო ტუჩები და შუბლზე მიმაწება..დავიფიცებ წამით გაიღიმა მარა მერე ისევე შეკრა წარბები როგორც ჩვევია...მთელ ტანში ჟრუანტელმა დამიარა როგორც მისი პირველი შეხვედრისას.ასეთს რომ უყურებდი მინდოდა ერთი გულიანად გადამეხარხარა მარა სერიოზული უნდა ვყოფილიყავი...
ჩვენი ურთიერთობა ისე დაიწყო რომ გაიგებთ ალბათ გაგეცინებათ,მას უბრალო ღარიბი მოსამსახური ვეგონე,მე კიდევ ერთი იდიოტი,რომლისთვისაც რა გადამესხა თავზე და როგორ გამემწარებინა მხოლოდ იმას ვფიქრობდი,მაგრამ მაშინ ვერ ვიფიქრებდი იმას რომ ამ ადამიანთან მივქარე და ის შეიძლებოდა სხვა პიროვნება აღმოჩენილიყო.
ფიზიკურად აქ უკვე ჩემი ქმრის გვერდით ვიდექი,სულიერად კი აშკარად სხვაგან ვიყავი,ფიქრებში გადავეშვი ისევ და ბავშვობაში დავბრუნდი საიდანაც ყველაფერი იწყებოდა,უყურებდი ხალხს როგორ ტოვებდნენ ეკლესიას,მანამდე გვილოცავდნენ მეც ვუღიმოდი ყველას,მარა გათიშული ვიყავი..აი გქონიათ ისეთი მომენტი ერთ ადგილას რომ ხართ მაგრამ გგონიათ რომ იმ მომენტში იქ არხართ?აი ეგრე ვიყავი მეც..მანქანაში ჩავჯექით,ალბათ რესტორანში მივდიოდით ეს ‘ბედნიერება’ რომ აგღვენიშნა,არც მიკითხია..ისევ ვფიქრობდი და ვფიქრობდი...
ამერიკაში რომ წამოვედი,ყველაფერი სხვანაირად მქონდა აღწერილი ჩემ გონებაში..როგორი იქნებოდა ამერიკა,როგორ ვისეირნებდი დედასთან და მამასთან ერთად მის ქუჩებზე,როგრო წავიდოდით ერთად ოკეანეზე..ახალი სკოლა,მოსწავლეები,ალბათ მეგობრებიც მეყოლებოდა მაგრამ ჩემ ქართველ მეგობრებს ვერასდროს შეცვლიდა..სკოლაში კიდევ 2წელი უნდა მევლო,მიხაროდა,ყველას სძულს სკოლა მე კიდე მიხაროდა სხვა ბავშვებს რომ გავიცნობდი,ეს ძნელიც იქნებოდა და მე ეს ყველაფერი გაანალიზებული მქონდა უკვე,სად საქართველოს სწავლების დონე და სად ამერიკის,კერძოდ ნიუ-ოირკში ვიყავი..წინასწარ მოვემზადე,ბევრი ვისწავლე,მინდოდა დედას და მამას გული გამეხარებინა,ჩემითაც ეამაყათ ისე როგორც გიორგითი ამაყობდნენ..მაგრამ ალბათ ესეც ბედი იყო..საშინელება,კატასტროფა,არვიცი როგორ ამეღწერა სკოლის პირველი დღე..გახარებული ვიყავი დილიდანვე,სკოლის ნივთები მოვიმარჯვე,გამოვეწკეპე ახალ სამოსში..დედა სამსახურში იყო მამამ წამიყვანა სკოლაში..თავიდან რომ გადავხედე კლასს არ ჩანდნენ ცუდები მარა ასეთი საშინელება მე არმინახავს..შურიანთა ბრბო მეტი არაფერი..ყველა აგდებით მიყურებდა,არავის მოვწონდი ან ზედმეტად შურდათ ჩემი,რატომ არ უნდა შეშურებოდათ ერთი..მაღლი,გამხდარი,წვრილი შხვართალა ფეხებით,ცისფერი თვალებით,და მუქი ქერა თმებით კოპწია გოგო ვიყავი..ნუუ ზედმეტად ვიქებ თავს მარა რავქნა ასე იყო,რაც კაია კაია..გოგოებს შურდათ ჩემი მაგრამ რამოდენიმე იყო ვისთანაც დავახლოვდი..როგორღაც გადავაგორე ორი წელი მარა სულ ლოკიკინასავით წინსვლით,მიუხედავად იმისა რომ კარგად ვსწავლობდი,შესანიშნავადაც კი,სულ ჩხუბი მომდიოდა ეგრეთწოდებულ ჩემს კლასელებთან,რის გამოც სულ საყვედურებს ჩემ მშობლებს ეუბნებოდნენ,ეს 2წელი ყოველი დღე ლექცია იყო..უფრო დედასაგან..მამა მიგებდა..ბოლოს მოწყინდათ და აღარაფერს მეუბნებოდნენ,როგორც იქნა დავამთავრე სკოლაც,სკოლის პერიოდში ვფიქრობდი კიდეც მეთქი ხო არ დავბრუნდე ჩემ საქართველოში ამგენის ჯიში მოისპო გადამიყვანეს ჭკუიდან თქო,მარა არა ბატონო..უკან მე არასოდეს ვიხევ..გამოცდები წარმატებით დავამთავრე..მაგრამ ეს რა იყო..სრული შოკი მაშინ მივიღე ჩემ დაბადების დღეზე მამამ კოლოფი რომ დამახვედრა ლოგინში.გავხსენი რას ვხედავ...
-ეს მანქანის გასაღებია?ვაიმე შემომარტყით ვინმემ..ჩემ თავს ულაწუნებდი ხელებს და გამოფხიზლებას ვცდილობდი..ქვემოთ ჩავვარდი.
-გაიღვიძე მაა?შემომეგება ალექსანდე..
-მა ეს ეს...
-წამოდი გარეთ გავიდეთ.გარეთ გავედი და ჩემი ოცნება,ჩემი რაში,ჩემი შოკოლადი..ჩემი ჩემი ჩემი და მხოლოდ ჩემი ბრაბუსი იდგა..არ მჯეროდა..
-გილოცავთ დაბადების დღეს!იმედია არ დალეწავ..წამეხუმრა დედა და ჩამეხუტა.
არ მჯეროდა ისე მიხაროდა,სულ ვოცნებობდი ეს მანქანა რომ მყოლოდა,მამა ადრე შემპირდა რომ გახდები სწულწლოვანი და დაამთავრებ სკოლას გიყიდიო,მაგრამ რას ვიფიქრებდი მართლა თუ მიყიდდა მე გიჟს,მარა ჩემნაირი გიჟია მამაჩემიც..ამ ყველაფრის გახსენებაზე გამეღიმა და ჩახველება გავიგონე.
-გიხდება ღიმილი.
-რას მეპირფერები!დამხატა რას ამბობ..შეუბღვირე მიშოს.
-ვახ ჩემი სად გავიქცე!დაიზმუილა.
-მე სად გავიქცე შენ რა გიჭირს??იდოტო!შემომიტია ყველა გაბრაზებამ ერთად და ვიფიქრე დავცხებ რამეს თქო მარა მერე გამახსენდა მძღოლიც რომ იყო და თავი შევიკავე..უკვე რესტორანში ვიყავით როგორც ჩანს,ისე შევედით არც გამიგია სად ვიყავით,მაგრამ აშკარად კარგად იყო მორთული..იქეთკენ წავედით სადაც ნეფე-პატარძალი უნდა დამსხდარიყო.უამრავი ხალხი იყო..ჩემ გოგოებს რომ მოვკარი თვალი გიჟივით წამოვვარდი ფეხზე და გავიქეცი.
-ვაიმე მოაღწიეთ!რამაგარია.
-ანუსიიიიიიი მოგვენატრე ქალაუუ..შესძახა კისკისით მარიამმა.
-მეც მომენატრეთ გიჟებო.
-მაინც ჩაიგდე ხო ეს კარამელი ბიჭი ხელში?ლანამ დამტუქსა.
-აუ არ თქვა რა..აღარ ვიცი რა ვქნა..ეს რაგამიკეთეს აზრზეე ხარ..
-აუ მოგვიყევი მერე დაწვრილებით რა წავედით ახლა გავერთოთ!დაქალი გაგვითხოვდა ავოიეე...ყვიროდა მარიამი.
-გიჟოოოო...ხალხია..
-მერე რაა...ოჰო სიძე ბატონიც მოსულა..მიხეილ როგორ ხარ?განაგრძობდა ლაქლაქს მარიამი..
-მარუს კარგად შენ როგრო ხარ?ლანუჩი როგორ გიკითხოთ?გადაკოცნა ლანა და მარიამი..გოგონებმა მიულოცეს დაოჯახება..მერე ისევ ადგილებს დაუბრუნდით,მე კი ჩემ ფიქრებს...საუკეთესო წლები იყო უნივერსიტეტში რომლებსაც ნამდვილად არ დავივიწყებ..ვინც მყავს მეგობრები უნივერსიტეტში გავიცანი,მართლაც რომ საუკეთესოები იყვნენ..არანაირი ზედმეტი ან გადაკვრითი საუბარი მე მათგან არ მომისმენია,ყველა ისეთი კარგები იყვნენ,ხოლმე სათითაოდ ყველას ჩავბროშტნიდი და აღარ უშვებდიი..ის წლები საუკეთესო იყო,ისე გაირბინა ვერც გავიგე 4წელმა..გული დამწყდა კიდეც,რომ აღარ ვიყავი მოსწავლე,სტუდენტი,აწი ჩემით უნდა დამეწყო საქმიანობა,ან კიდევ ოჯახი უნდა შემექმნა..არა არა რა სისულელა რა ოჯახი,შეყვარებულიც კი არ მყოლია 22წლის ქალს..მარა ვინ მკითხა?ისე უცებ მოხდა ყველაფერი...და მაინც ასე კარგად იყო ყველაფერი და სად დაუშვი მთავარი შეცდომა?უმაქნისად რო ვიქეცი მანდ..არა არა მაგას მაპატიებდნენ მშობლები იმ ხარჯებსაც დამიფარავდნენ,მაგრამ იმდენი თანხა არ უნდა ამეღო დაუკითხავად ანგარიშიდან და არ უნდა მომეტყუებია...ეგ ყველაფერი რომ არა..ოხ ჯანდაბა ახლა ასე არ იქნებოდა,ან იქნებ უნდა ყოფილიყო,ხომ ვამბობ რა ყველაფერი ბედია..მოკლედ გეტყვით ახლა როდის დავიწყე ყველაფრის გაფუჭება აქამდე რომ მომიყვანა..უნივერსიტეტი რომ დავამთ..ხელზე ვიღაც მეხება.
-არ ვიცეკვოთ?მიშო იყო.
-მეღადავები?
-რანაირად მელაპარაკები ანიიი?
-ანი არ მქვია მე!ანა მქვია ხისთავიანო პირველყოფილო გადმონაშთო!
-ვაიმე გადამრევს ეს გოგო!რაჯანდაბად მოგიყვანე ცოლად???
-გაძალებდა გენაცვალე ვინმე?რას გამიუბედურე ცხოვრება!
-მერე რას მთანხმდებოდი!
-მიზეზები მქონდა ალბათ!შეუღრინემე ისევე.
-მერე მეც მქონდა ‘სერიოზული’ მიზეზები ალბათ.ეს სერიოზული რატო გამოკვეთა..უმე დედა რა სერიოზული მიზეზები ქონდა ერთი გავიგოთ ვაჟბატონს.
-რა მიზეზები გქონდა?
-ეგ რო გითხა ახლავე გამეყრები და ჯერ ადრეა!დავტკბე!გაიცინა თქო რომ ვთქვა მოგატყუებთ,პატარაზე დააშორა ერთმანეთს ტუჩები ალბათ ღიმილის ნიშანი იყო.
-წამოდი ჯანდაბას შენი თავი ვიცეკვოთ!ორივე გავედით,ხალხმა დაგვითმო სცენა და ვცეკვავდი მარტო ჩვენ ორი,ყველა ჩვენ გვიყურებდა,ოვაციების ხმაც მესმოდა,ზოგი ფოტოებსაც იღებდა,აბა ამხელა ბიზნესმენების შვილები დაქორწინდნენ პრესას ამას გამოაპარებდნენ...
მთელი ცეკვის დრო სხეულზე ეკლები მაყრიდა,მისი ხელები რომ მეხებოდა ასე მეგობა პეპელა ვიყავი და გავფრინდებოდი მალე,ვწითლდებოდი ვატყობ ყოველ მის შეხებაზე და ის ამას მშვენივრად ხვდებოდა,მოახერხა ჩემი შეცნობა,ტუტუცი უტაქტო..ხელები გავაშვებინე და ადგილები დავიკავეთ..
-აუ მომწყინდა.დავიწუწუნე ჩუმად.
-წამო წავიდეთ.
-საკუთარი ქორწილიდან წასვლას მთავაზობ?
-ოჰ ვითომ ძალიან გინდა აქ ყოფნა..წამო სახლს განახებ სადაც ვიცხოვრებთ,რაც მალე მით უკეთესი.
გავიპარეთ..მანქანაში ვიჯექი,სახლს რომ მოუახლოვდით მერე შემეშინდა,სად მოვდიოდი რომოვდიოდი,მარა სად გავიქცეოდი ჩემი ქმარია,ახლა რა უნდა ვქნა,მერე მისი სიტყვები ამომიტივტივდა თავში რაც მალე მით უკეთესიო..იმედია ის არ უგულისხმია რაც მე ვიფიქრე..სახლი ძალიან ლამაზი იყო,ორსართულიანი,დიდი ეზოთი და აუზით.
-აქ უნდა ვიცხოვროთ?
-ჰო რაიყო..
-მარტო ჩვენ?ნაღვლიანად ჩავილაპარაკე.
-ხო რაიყო კი არ შეგჭამ!
ამაზე გამეცინა მარა არაფერი მითქვია.სახლი დამათვარიელებინა,ბოლოს ჩვენს ოთახში შევედით.შემეშინდა,ახლა რა იქნებოდა,ის უნდა მომხდარიყო რისიც მეშინოდა..ჰოო მეშინოდა,პირველი იყო,მანამდე არავისთან მქონია სექსუალური ურთიერთობა,მარა შეყვარებულიც არ მყოლია სხვა რაზეა საუბარი..ნაკოცნიც არ მქონდა ვინმესთვის..ახლა კი ამ ხეპრესთვის უნდა..არმინდა თქმა და წარმოდგენა..ამ ფიქრებში რომ ვიყავი ვიგრძენი კაბა როგორ შორდებოდა ჩემს სხეულს უცებ შევხტი და მიშოსკენ შევტრიალდი.
-რასაკეთებ?
-დაგეხმარე და გაგიხსენი..გამოიცვალე სააბაზანოში ვიქნები.მითხრა და გაოცებული დამტოვაა...ანუ ეს რას ნიშნავდა..უცებ გამოვიცვალე და ლოგინზე ფეხებმოკეცილი დაველოდე როდის გამოვიდოდა,გამოვიდა მარა სულ არ გამოსულიყო,პირსახოცი ჰქონდა მარტო წელზე შემოხვეული,მისი კუნთები რომ დავინახე ცხელმა და ცივმა ოფლმა ერთად დამასხა,მართალია პირველად არმინახავს ასეთ სიტუაციაში მარა მაინც იმოქმედა ჩემზე..დიდი ნერწყვი გადავაგორე,იმხელა კინაღამ დავიხჩვი.
-მიშო..ხმაჩაწყვეტილმა ვთქვი..
-გისმენ..
-ისა..მე და...
-ანუკა თქვი რაგინდა!
-ანუ იმის თქმა მინდა რომ..ახლა..მე და შენ ის..ვეღარ ვამთავრებდი მცხვენოდა ამხელა ქალს ერთი სიტყვის თქმა..თვალები დავხუჭე და მიშომ დაამთავრა ჩემი ნათქვამი.
-სექსი არ გვექნება?
თავი დაუქნიე და თვალებს არაფრის დიდებით არ ვახელდი,ყელთან სუნთქვა ვიგრძენი და უცებ ვჭყიტე თვალები სანამ გავბრუვდებოდი..ჩემ გვერდით დასკუპულიყო მიხეილ ბატონო.
-რაიყო მაშინ ასეთი არ იყავი?ძალიან თავდაჯერებულიც კი იყავი.სად გაქრა ის ანა?
მე ვდუმდი ვერაფერს ვამბობდი..რას მიშვება ეს ბიჭი მადუმებს რასაც ქვია..ცოტა იქით მივიწიე.
-ანა..დაიწყო..-შემომხედე..მეც გავხედე..-მე არაფერს გაძალებ,მიუხედავად იმისა რომ შენ უკვე ჩემი ცოლი ხარ და ეს შენი და ჩემი მოვალეობაცა,მე გიყურებ შენ და ვგრძნობ როგორც ხარ!რომ დავიწყოთ ეგ საქმე ბოლომდე ვერ მივიყვანთ,არ გეყოფა ნებისყოფა,თან ხელზე ჩამომისვა თავისი დაცვარული ტორი..-ამიტომ მე არვაპირებ რამე დაგაძალო..თან უყურებ პირველი მე უნდა ვიყო და არმინდა შენი სურვილის გარეშე მოხდეს..გაიგე ხო?
მეც თავი დაუქნიე.
-შენ რა დამუნჯდი?
-გავიგე თქო!შეუბღვირე .-ჩაიცვი თუ შეიძლება..
-კარგი არა პრობლემა..პირსახოცი შემოიხსნა და იმხელაზე დავიკივლე გაოცებულმა შემომხედა,მე კიდე თვალებზე ვიფარებდი ხელებს..
-ვაიმეეე...არმითხრა ახლა არც შიშველი კაცი მყავს ნანახიო თორე ავიჭერი..
-ჩაიცვი მალე!ლოგინში შევწექი და საბანი გადავიფარე.
-შენი ქმარი ვარ!შეეჩვიე აწი სულ ასე ვივლი.
-ვაიმე რამეშველება მე საცოდავს.
-თავის დროზე არ გეტლიკინა ბევრი!
-ვაიმე გადამაყოლე!ძაან ვიცოდი ახლა ჩემ ქმარი თუ აღმოჩნდებოდი!ჩაიცვიი??გავიგუდე,მცხელა!
-ჩავიცვი შეგიძლია გაახილო თვალები და გადაიძრო საბანიც..
მეც გადავიძვრე და კომფორტულად დავწექი,მალე გვერდით მიშო მომიწვა.
-შენ რა აქ აპირებ დაძინებას????????თვალები გადმოვკარკლე.
-აბა სად მიშვებ?
-ღმერთო თუ არსებობს გადმომხედე,მომაშორე ეს იდიოტი ძველი ცხოვრება მინდა აღარასოდეს მივქარავ არაფერს გევედრები!ჩუმად ჩავიბურტყუნე მარა გაიგონა ვაჟბატონა როგორც ვატყობ და ჩაიცინა..
მთელი ღამე ვგრძნობდი სიმხურვალეს რომელიც მიშოსგან მოდიოდა,არა ასე მე ვერ გავძლებდი რამე უნდა მომეფიქრებინა..ან ის დაწვებოდა დივანზე ან მე..ან რაღაცას მოვიფიქრებდი ახლა კი სხვა რამეზე უნდა გადამეტანა ყურადღება,ისევ ფიქრებში წავედი და გავბრაზდი მამაჩემზე ეს როგორ გამიკეთა,ნუთუ სხვა გზას ვერ მიყო ხელი ჩემს დასაჭკვიანებლად.
ალბათ ყველას გაინტერესებთ რატომ ვარ ახლა ამ დღეში,არ ვარ უკმაყოფილო ამ სიტუაციით სიმართლე რომ ვთქვა.ყველაფერი იმით დაიწყო რომ რაც უნივერსიტეტი დავამთავრე შევიცვალე,ასე რომ ვთქვათ გავტუტუცდი და მე თუ მკითხავთ სწორედ მანდ მივქარე..სად წავიდა ჩემი სურვილები,ოცნება რომ გამომძიებელი გავხდებოდი,ბავშვობიდან თითქოს სისხლში მქონდა ჩამჯდარი რომ აუცილებლად გამომძიებელი გავხდებოდი რომ გავიზრდებოდი და გაუხსნელ საქმეებს გავხსნიდი,ბოროტმოქმედებს მივაკვლევდი მარა მე იდიოტმა რა გავაკეთე?ცოტახანი დავისვენებ და მერე მივყოფ ჩემ საქმიანობას ხელს თქო და თავი გავიფუჭე,ვისარგებლე დედაჩემის და მამაჩემის კარგი მოპყრობით,სულ ვერთობოდი,ყოველდღე სხვადასხვა წვეულებაზე ვიყავი,ჩემი ოჯახი საკმაოდ სახელგანთქმული გახდა თავისი სამშენებლო კომპანიით აქაც და რამოდენიმეჯერ პაპარაცებმაც დამაფიქსირეს,გადაირია მამაჩემი,ის ყოველთვის მხარს მიჭერდა და სულ მეტი საყვედურიც მისგან მოდიოდა,მაგრამ ხვდებოდნენ რომ გავიზარდე და ვერ დამიშლიდნენ გართობას,მარა არ ეგონათ აქამდე თუ შევტოპავდი,ერთ ღამეს ძალიან მთვრალი სიმღერით შევაღე სახლის კარები..დედაჩემს გაეღვიძა და რომ დაინახა გაგიჟდა და მამას დაუძახა იმ წუთას.
-ანა!რადღეში ხარ რა არის ეს?გოგო და ასეთი სიმთვრალე??გაბრაზდა იმ წუთას ალექსანდე.
-კარგი რა მამა..სიცილით აუქნიე ხელი.
-სასწაფოდ ოთახში ადი და გამოფხიზლდი!სალაპარაკო გვაქვს!მკაცრი იყო..შემეშინდა კიდეც.უცებ გამოვფხიზლდი და დარცხვენილი პატარა ბავშვივით ოთახში ავედი,სააბაზანოში შევვარდი და ცივ წყალს შევუშვირე თავი,აბა ისე ვერანაირად გამოვფხიზლდებოდი..უცებ ჩავიცვი პენუარი და ხალათი მოვიხურე..ქვემოთ ჩავედი..ჩხუბობდნენ,მაგრამ რომ მივედი გაჩუმდნენ.დავჯექი და უცდიდი როდის მეტყოდნენ რამეს.
-არაფერს იტყვი ანა?დედამ მკითხა.
-რაუნდა ვთქვა?
-რა უნდა თქვა?რას ნიშნავს ეს ყველაფერი?ესა ჩვენი სასახელო შვილი????მამამ ხმას აუწია.
-ხო დიდი ბოდიშით მე გიორგის ვერ შეგიცვლით!ის ხომ თქვენი სასახელო შვილია!ერთი შემახსენეთ თქვენს გვერდით რატომ არა ის და მე რატომ ვარ?
-ანა!რამდენს ბედავ!მასე უნდა მელაპარაკო მამი?რასქვია რას აკეთებს საქმეებს აგვარებს იქ..ეს ფული ციდან კი არ ცვივა..მაგრამ შენთვის როგორც ჩანს ასეა..5ათასი??მართლა?ერთ დღეში 5ათასი როგორ დახარჯე?სირცხვილია ეს ნამდვილი სირცხვილი!გიორგი ასე არასოდეს მოქცეულა და მიტოა ჩვენი საამაყო შვილი!ხოიცი შენთვის კარგი რომ მინდა მიტო გეუბნები ამას!რას გავს შენი საქციელი,ყველაფერი ფეხებზე დაიკიდე რასაც ქვია,სად წავიდა შენი სიტყვები რომ საუკეთესო გამომძიებელი გახდებოდი?ეს ერთი წელია ლოთობის,გართობის,ფულის ფლანგვის და ათასი სისულელის მეტს არაფერს აკეთებ!რამე უნდა ვიღონოთ..
მე ვერაფერს ვამბობდი,თვალებში ცრემლი ჩამიდგა,ამდენი ხნის მანძილზე მამაჩემის თვალებში დიდ იმედგაცრუებას ვხედავდი,ამას ვერ დაუშვებდი,საკუთარი თავისთვის უნდა შემომელაწუნებინა და მართლა რამე მეღონა..ჩემითაც მინდოდა რომ ეამაყათ..მინდოდა მეც მომესმინა ის სიტყვები რომლებითაც ჩემს ძმას აქებდნენ..
-მე..მაპატიეთ.დღეიდან ყველაფერი შეიცვლება..დამიჯერეთ!
-მერამდენედ გვეუბნები მაგას ანა?!დედა ჩაერია საუბარში.
-ბოლოა!გპირდებით.
-ვნახავ მაგასაც!სანამ არ გამოასწორებ ყველაფერს ჩვენგან ერთ კაპიკს ვერ ეღირსები..გაიზარდე აღარ ხარ 13წლის პატარა გოგო,შენხელა ქალებს ქმარი და შვილები ყავს!არ ცხარდებოდა დედა.
-კარგი ნიტა გეყოს!დააწყნარა მამამ დედა.მე კიდევ ოთახში ავედი და მართლა დავფიქრდი ჩემს ამაზრზენ საქციელებზე,ისინი კაპიკს კაპიკზე ადებნენ და ისე მოაღწიეს აქამდე მე კიდე ერთი ხელის მოსმით ვანადგურებდი მათ ყველაფერს..ცუდად ვიქცეოდი..ხვალიდანვე დავიწყებდი სამსახურის ძებნას..
მეორე დღეს ვაკანსიებს გადავხედე,ერთ განყოფილებაში მივდიოდი განაცხადის შესატანად მარიამმა რომ დამირეკა..საჭესთან ვიჯექი..ძლივს ამოვაძვრინე ტელეფონი ჩანთიდან და უპასუხე..
-გოგო რახდება ხოა მშვიდობა?ახლა არ უნდა გეძინოსს?
-რადამაძინებს მარუსიიი..ჩემგულის სწორს შევხვდი..
-ვაიმე არ მითხრა რომ სანდრო ნახე?
-კი კი...სიყვარული ამიხსნა..მომხდარს მიყვებოდა და მეც სიხარულისგან ვწიოდი და სულ არ გამახსენდა სად და რა სიტუაციაში ვიყავი,სულ არ დამინახია შუქნიშანი,რომელიც წითლად ანათებდა,გზა გავაგრძელე და ვლაქლაქობდი მერე მსუბუქი ტკივილი ვიგრძენი,ავარია..ეს მაკლდა სრული ბედნიერებისათვის თან ახლა..მეორე მხრიდან მომავალმა მანქანამ დამარტყა და საღაც ჯანდაბაში გამაცურა,ჩემ მანქნას ბევრი არაფერი ჭირდა მარა იმის მანქანა რასაც ქვია დალეწილი იყო,ნეტა ცოცხალი თუ იყო..სისხლი მდიოდა თავიდან..მანქანიდან ძლივს-ძლივობით გადავედი და თან სასწრაფოს ნომერს ვკრიბავდი..მალე ადგილზე სასწრაფო და პოლიცია გაჩნდა..ახალგაზრდა ბიჭი იყო..ალბათ ჩემზე უფროსი..უგონოდ იყო მაგრამ არამგონია სერიოზული რამე ჭირდეს...პოლიციამ ყველაფერი გაარკვია..მე უთხარი რომ მამაკაცთან მოვგვარდებოდი ხარჯების საკითხზე..ვთხოვე არ აეტეხათ ამბავი..ეს რომ გაეგოთ ჩემებს ნამდვილად მომკლავდნენ საკუთარი ხელებით.ჩემი მანქანა კარგ მდგომარეობაში იყო ამიტომ სავადმყოფოში წავედი..ექთანმა პატარა ნაკაწრები დამადო,მე კი ბიჭი მოვიკითხე და მასთან შევედი..მოტეხილობები ჰქონდა.
-როგორ ხართ?მივმართე..
-თვალებში რომ გამოგეხედა და შუქნიშანზე გაჩერებულიყავი კარგად ვიქნებოდი და შეხვედრაზე წავიდოდი ახლა!შემიღრინა.
-მე..რაც საჭიროა ყველაფერს ავანაზღურებ.
-რათქმაუნდა აანაზღაურებ!ოთახი დავტოვე,კარტაზე ფული მქონდა და იქიდან შევიტანე სავადმყოფოს ხარჯები..მარა მანქანა?თვალები შუბლზე ამივიდა რომ გავიგე 15ათასი იყო ზარალი..რამექნა ახლა..15ათასს დოლარს ციდან ხო არ ჩამოვაფრენდი..ვერავის ვეტყოდი ამ ამბავზე..ამჯერად მართლა მომკლავდნენ ჩემები..ეს არ უნდა გაეგოთ მარა როგორ მოვახერხებდი ამ ყველაფერს...ერთი იდეა მომივიდა თავში მარა ჯერ საქმე ის იყო ის ბიჭი თუ დამთანხმდებოდა..პალატაში შევედი.
-ისევ შენ?
-დიახ.თქვენი სახელი?
-საბა.
-საბა...სათხოვარი მაქვს შენთან..
-გისმენ.დამშვიდებული ჩანდა.
-ყოველ თვე რომ გადმოგირიცხო რამოდენიმე ათასი შენს ანგარიშზე შეიძლება?ძალიან გთხოვ.
-კარგი არა პრობლემა.
-ვაიმე მართლა?თვალები გამიბრწიყინდა.
-ჰო მართლა!
-ძალიან დიდი მადლობა!უბრალოდ მაქვს ფული მარა რომ ავიღო უნდა ვთქვა მაშინ რისთვისაც მინდა და რომ გაიგონ ავარიაზე..მოკლედ სიცოცხლის ტოლფასია..ამიტომ ჩემით უნდა ვიშოვო..ძალიან დიდი მადლობა კიდევ ერთხელ..გამოჯამრთელებას გისურვებ საბა.უცებ მივაყარე და ოთახიდან გავედი..ჯანდაბა ახლა რამექნა ასე როგორ წავსულიყავი სახლში..მანქანა ცოტა შელამაზებული,მეც შელამაზებული..კეიტთან წავედი,ჩემი მეგობარია..
-ვაიმე რა დაგემართა?უცებ მომკიდა ხელი..მეც უცებ მოუყევი ყველაფერი და მოვიხსენი სახიდან შეხვეულები და ერთი ტონა ტონალური წავისვი რომ დამეფარა ნაკაწრები..მანქანა კეიტს დაუტოვე და სახლში ტაქსით წავედი..
სახლში რომ მივედი დედა და მამა მისაღებში იჯდნენ,როგორც ჩანს სტუმრები ყავდათ..ღიმილით შევედი მისაღბში.
-მოდი შვილო?გამიღიმა მამამ.
-ჰო მოვედი.გამარჯობათ..მივესალმე იქვე მსხდომ წყვილს.
-ანა გაიცანი ესენი ნატა და ირაკლი კვიციანები არიან!
-სასიამოვნოა,გავუღიმე და ორივე გავიცანი..ქალი არ მომეწონა ცოტა..კაცი კარგი ადმიანი ჩანდა..ნატა კიდევ ცხვირს იბზეკდა ლაპარაკის დროს.ბოლოს უთახრი რომ დაღლილი ვიყავი და მოუბოდიშე ოთახში ავედი..გვიან წავიდნენ,მეც მერე ჩავედი ქვემოთ.დედა ღიმილით შემხვდა..
-მოდი შვილო დაჯექი..
-რამოხდა დედა რასახე გიბრწყინავს?
მამა შემოვიდა მისაღბში დაბღვერილი სახით.
-ტაქსით რატომ მოხვედი?ოოოხხ სად დაინახაა ახლა რა 4თვალი აქ ამ კაცს.
-კეიტს ვათხოვე მანქანა.
-გასაგებია..სახეზე რა მოგივიდა ბუჩქებში იძრომიალე?ვაიმე ჩემი სიკვდილი..მერე გამახსენდა რომ ვიბანავე და ტონალურიც ჩამომშორდა..უცებ დავაბრეხვე ტყუილი.
-კეიტთან ხოვიყავიი..ხოდა მაგას კატები ხო ყავს და დამკაწრა..არაფერია..ვინ იყვნენ ისინი?უცებ გადავიტანე სასაუბრო თემა და არც მეკითხა ნეტა საერთოდ.
-ჩემი მეწილეა თქო ხომ გახსოვს სასტუმროსი..ბათუმშო რომ გვაქვს..
-შერიი თუ შერატონი თუ რაღაც რომ ქვია?
-ხო ეგა..მაგ სასტუმროს მეწილეა და ასევე..
-რა ასევე?გაკვირვებულმა გავხედე.
-შენი მომავალი დედამთილი და მამამთილი!დედაჩემმა თქვა და ხველება ამიტყდა.
-ვინ?მეხუმრებით არა?რომ ვერანაირი ემოცია წავიკითხე მათ სახეზე გავაგრძელე.
-ვაიმე არა არ მეხუმრებით!ახლა თუ გადავირიე....რა დედამთილი და მამათილი მათხოვებთ ამხელა გოგოს?ისტერიკული სიცილი ამიტყდა..ბრავოო..მერე ტაში დაუკარი და იქაურობას გავეცალე..ოთახში ავედი და ბარგის ჩალაგება დავიწყე,ისედაც ვაპირებდი გამგზავრებას მაგრამ ამ სიტუაციამ მომისწრაფა წასვლა..დილას ადრიანად ავდექი მინდოდა არავის დავენახე თორე არ გამიშვებდნენ ვიცოდი და უამრავ რამეს მკითხავდნენ.ამიტომ წერილი დავწერე და მაცივარზე გავაკარი..
‘საქართველოში ვბრუნდები!ისედაც მივდიოდი მაგრამ ახლა აუცილებლად გადავწყვიტე წასვლა.აი ზუსტად მაგ სასტუმროს ჩავუდგები სათავეში..ასე რომ გიორგიკუნას უთხარით რომ მე განვაგებ აწი მაქაურობას.ანდა მე ვეტყვი..ახლა კი წავედი.სასიძოს ბოდიში მოუხადეთ დედოფალი გაიპარა თქო გადაეცით...’
დიახ არ მოგესმათ საქართველოში დავბრუნდი,მერე რა რომ დაფიცებული მქონდა რომ იქ აღარასოდეს დავდგამდი ფეხს,ეს ახლა ყველაზე კარგი გამოსავალი იყო..სწორედ ეს აზრი მომივიდა თავში ავარიის ხარჯებთან დაკავშირებდით..საქართველოში ვიმუშვებდი ,გადავიხდიდი ვალს და მერე დავბრუნდებოდი და გამომძიებელი გავხდებოდი..არავისთვის მითქვამს რომ ვბრუნდებოდი არც მოელოდნენ..ჯერ თბილისში ჩავედი გიორგისაც ვნახავდი თან მომენატრა ეგ საზიზღრი.გასაღები მქონდა,რადგან კარები გაიღო არ გამოუცვლია საკეტი ეტყობა.გიორგის ოთახისკენ წავედი იმედია ვინმე ნაშას არ დამახვედრებდა საწოლში..ვაიმე ჩემი ჩვილი ძმა ისევე ბალიშთან ჩახუტებულს ძინავს..შემეცოდა გადაღვიძებლად, თან მეც დაღლილი ვიყავი მგზავრობით და მიუწექი გვერდით და მის მკლავებში გავიყურსე და დავიძინე ისე როგორც ადრე ვიცოდი..არაფერი გაუგია მკვდარივით ეძინა.ახლა ამისთვის ბომბი რომ ამეფეთქებია სახლი ისე დაიწყვებოდა ვერ გაიგებდა..არვიცი რამდენი ხანი მეძინა მარა ყვირილმა გამაღვიძა.
-ვააახ ჩემიიიი..არუნდა დამელია ბოლო ჭიქა დამერხა მაგარი..ჩემ იდიოტ დას ვხედავ აქაც..
თავი წამოვყავი და იმხელაზე უბრწკინე წამოიყვირა.
-იდიოტი და არა??კარგი!ავდექი და კარისკენ წავედი უკნიდან რო მომახტა..ისევე პატარა რაა..
-ვიამე ანუსი მართლა აქ ხარ?რა ქარმა გადმოგაგდო აქქქქქ?შენ გეხუტუნე..რამხელა ლოყები გაგზრდია..რამდენი ხანია არმინახიხარ მომენატრე ალქაჯო..
-ვაიმე ამომასუნთქე გავიგუდე..მეც მომენატრე მაგიტო ვარ აქ..ნუ თლად მაგიტოც არა..
-რახდება აბა დაყაჭე..
ვიფიქრე ვეტყვი ავარიაზე თქო მარა გადავაიფიქრე რატომღაც მეგონა დედას და მამას ეტყოდა..
-მოკლედ აქ ვარ დროებით..ბათუმში წავალ ხვალ დილას..ჩვენ სასტუმროში და მე უხელმძღვანელებ აწი..ნუ დროებით მაინც.წინააღმდეგი ხო არ იქნები?
-შენ ოღონდ რამე გააკეთე და...
-შენცც??კარგი რა!ვერ გიტანთ ვერც ერთს.გავიბუსხე..
-კარგი რა გაგეხუმრეე ხოიიცი.
-ვიცი მე შენი ხუმრობები..წამოდი ვისაუზმოთ გამიხმა კუჭი..მერე ლანასთან წამიყვანა..ლანა რომ ვახსენე გამომეტყველება შეეცვალა..რაღაც ძაან უპაჭუნებდნენ ესენი ერთმანეთს თვალებს რახდებოდა ნეტა..მოიცა ლანა რაგიქნა მე შენ..რომ დამინახა ყვირილი დაიყო.
-ვაიმე არ მჯერა!სულს განუტევებ!აქ რასაკეთებ გიჟოოოოო ბავშვო??ადამიანი არ ხარ ამდილაუთენია რას გადამრიე!
-ჩემი ლანუჩია როგორ მომენატრე!მოეხვია მონატრებულ დაქალს და სახლში შევიდნენ..
-რაქარმა გადმოგაგდო ქალო აქ?
-ჩემმა ძმამაც იგივე მითხრა..მიდი მარიი მოიტყუე ახლა აქ და ერთად მოგიყვებით.
-ვაიმე ეგ გაგიჟდება..ამ დილაუთენია აქ როგორ მოვიყვანო.
-მოიფიქრებ რამეს მიდი.
ლანამ მარის დაურეკა და ღაღაცეები ებჟუტურა და სახლშიც მოიტყუა..მე დივანზე გავწეკი და გადასაფარებელი გადავიფარე..გავიგონე როგორ შემოვიდა სახლში ლაქლაქით მარიამი..
-რას გამაღვიძე ესა სისხლად ვიცლებიო??
-აუუ მართლა ცუდად ვარ..ნახე რამხელაზე გავიჭერი ხელი..აჩვენა ჭრილობა რომელიც თითქმის შეხორცებული იყო.
-ეგ ის არა 2კვირის უკან რო გაიჭერი ვაშლს რომ ჭრიდი?თან თქვა და დაჯდა..ანას დააჯდა და იგრძნო.
-ვაიმე რაღცას დავაჯექი..ხელით ეჯაჯგურა გამოვწევო მარა მერე მიხვდა სათამაშო რო არ იყო.
-ვაიმე ლანუჩი კაცი გყავს?ლანასკენ სიცილით შეატრიალა თავი ამ დროს მე გადავიხადე გადასაფარებელი.
-სიურპრიზიიიიიიიიიიი!ჭიტააა!იმხელაზე დავიყვირე თან მე რო დამინახა დივნიდან გადავარდა და ძირს მოჯდა..
-ახლა გული გამისკდება..ვაიმე ანა შენ ხარ?
-არა პავლე ვარ!უიმე მოდი აქ ჩაგეხუტო...
მოგვნატრებია ერთმანეტი და ერთად ყოფნა..ყველაფერი მოუყევი მათ და დამტუქსეს ცოტა..მარა ჩემ ადგილას არ იყვნენ და ვერც გაიგებდნენ რა ხდებოდა..იმ დღეს ერთად დავრჩით ლანასთან..მეორე დილას გამაცილეს ბათუმისკენ..სიცხეები იყო ისეთი ვიწვებოდი..შემპირდნენ რომ ჩამოვიდოდნენ..მე კიდე ისედაც დაღლილი წავედი ბათუმისკენ...რადგან მანქნა აქ არ მყავდა სასტუმროსთან შორი ახლოს ჩამოვედი,ბევრი მანქანები იყო და ტაქსმა გასაჩერებელი ადგილი ვერ ნახა,მეც დიდი ჩანთა არ მქონდა..დაღლილი მივფხოკიალობდი გზაზე,თავზე შლაპა მეხურა,თვალებზე მზე მაჭყიტებდა,სანაგვე ურნასთან ახლოს ვიყავი როგორც ჩანს საშინელი სუნი იყო,სათვალე ამოვიღე ჩანთიდან და დროს მანქნამ ისეთი სიჩქარით ჩამიარა ქუდი გადამაძრო და ძირს დავარდა,ასაღებად დავიხარე და ხელზე რაღაც ცხელი დამესხა..როგორც გავარკვიე ეს რაღაც ყავა იყო და იმ იდიოტმა არსებამ ისროლა მანქნაიდან მაგრამ რადგან მიზანში სროლის არანაირი უნარი არ აქვს ვერ ჩააგდო და მე მომხვდა,თან მდუღარე იყო მემგონი,ხელი მეწვოდა..კარგად მივაწყევლე მძღოლი..
-გაუთლელი ხეპრე!წინ არ იყურება რა წესია!ცხელ წყალში უნდა ჩაგალპოს კაცმა!ჩავიბურტყუნე ბოლოს და სასტუმროს მიუახლოვდია,უცებ შევედი შიგნით და მისაღბში იმხელა რიგი იყო,ახლა მოუნდათ ნომრის ქირაობა ყველა,ხელი ისე მტკიოდა მოვკდებოდი სადაც იყო,უროგოდ გადაუარე ყველას რასაც ქვია და გოგონას წინ დაუდექი რომელიც გამომწვევად მიყურებდა.
-ნომერი მჭირდება სასწრაფოდ!
-უკაცრავად გოგონა რიგია აქ ვერ ხედავ?კითხა ისევ გოგონამ.
-უკაცრავად?მგონი გასაგებად ვერ გითხარი ოთახი მინდა სასწრაფოდ.
-სად იზდებით ასეთი უკულტურო ხალხი..გაიგონა ბიჭის ხმა რომელიც მის უკან იყო აშკარად.
-არმაქ ახლა შენი თავი..ჩუმად ჩავიბურტყუნე და გოგოს მივუბრუნდი.ალბათ ვერ მიცანი საყვარელო ხო?
-უნდა მეცვნე?ირონიას არ იშურებდა ეს ძუ*ნა..არა ამას სამსახურიდან მოვხსნი დღესვე..სათვალეები მოვიხსენი რომელიც მთელ სახეს მიფარავდა და მიცნო მერე ალბათ,უცებ დაფაცურდა..
-მეე..იცით ბოდიში..ახლავე..ნომერი დამიჯავშნა და ლიფტისკენ წავედი,თან ხელზე ვიხედებოდი საშინლად მქონდა გაწითლებული,ლიფტის კარი იკეტებოდა ვიღაც რომ შემოვარდა,ხელს ვისრესდი და უცებ ავწიე თავი როცა მივხვდი რომ მიყურებდა და შუღრინე.
-რაა?ვკითხე გაბრაზებულმა.
-ასე ვინ გაგაბრაზათ პატარა ქალბატონო?ისეთი სასიამოვნო ხმა ჰქონდა გამაკანკალა...მერე ყურება დაუწყე,შავი შრვალი,ნაცრისფრი მაიკა,ოდნავ მოზდილი თმები..სათვალეები ეკეთა..კარამელის ბიჭი შევარქვი..
-რომ ვიცოდე ვინა ცოცხალი აღარც იქნებოდა!შეუღინე ისევე და ლიფტის კარიც გაიღო და ოთახში შევედი..
ოთახში როგორც კი შევედი ვიბანავე,ხელი მეწვოდა საშინლად..შევიხვიე და მალამო წავისვი,რომელიც ჩანთაში მქონდა..გამომადგა აშკარად..აივანზე გავედი..ზღვას გადაჰყურებდა ხედი,ქვემოთ კი მანქანების სადგომი იყო,უკან ვაპირებდი შებრუნებას ის მანქანა რომ დავინახე...უცებ ამენთო თვალები სიბრაზით და ამავე დროს კმაყოფილი ვიყავი..ანუ აქ იყო მისი პატრონი,შესანიშნავია ახლა ჩავიცმევ და ქვემოთ ჩავალ და მის ვინაობასაც გავიგებ..მაგრამ..აღარ დამჭირდა..მანქანისკენ მიმავალი ჩემი კარამელი ბიჭი დავინახე,მანქანაში ჯდებოდა რომ დამინახა,გამიცინა და ხელი დამიქნია,მეც გაუცინე და ხელი დაუქნიე.
-მაცადე შენ განახებ სეირს!ვითომ ვერ მიცნო!მდუღარე ყავა ხომ კარგად გადამაქციე..თან როგორ უტიფრად მეკითხებოდა ლიფტში ვინ გაგაბრაზათო..
ძალიან კარგი რომ წავიდა დრო მქონდა სანამ მოვიდოდა ის გამეკეთებია რაც მინდოდა,უცებ ჩავიცვი და ყველა თანამშრომელი პერსონალი დავიბარე შეხვედრაზე.
-გამარჯობათ კოლეგებო!მე ანა ავალიანი ვარ,ალბათ იცით ვინც ვარ..დღეიდან მე ვიზრუნებ კომპანიაზე და მე მომმართეთ რამე თუ დაგჭირდებათ..და კიდევ მიმტანის ვაკანსია გვაქვს?ვიკითხე და ვიღაცა გოგონამ მიპასუხა.
-კი!
-ძალიან კარგი!
-ვინმე უნდა მოვიდეს გასაუბრებაზე?იკითხა მეორე ყმაწვილმა.
-არა!მე ვიმუშვებ!ეს რო ვთქვი ყველა გაოცდა,ნამდვილად არ ელოდნენ ამას.ახლა კი თავისუფლები ხართ!არა მოიცადეთ არავინ გაიგებს რომ მევარ კომპანიის მფლობელი!გასაგებია ხომ?ვინმე რამეს თუ იტყვის ავტომატურად მოიხსნება სამსახურიდან!სასიამოვნო მუშობას გისურვებთ!ყველა გავიდა ოთახიდან,ერთი გოგო გავაჩერე რომელიც ბოლოს გადიოდა.
-გოგონა მოიცადე!
-გისმენთ..მორცხვად თქვა გოგონამ,ეშინოდა აშკარა იყო თავს მაღლა არ წევდა.
-შემომხედე..გამეცინა მე..ნუ გეშინია არ ვიკბინები,მასეთი ტირანიც არვარ..უბრალოდ მინოდოდა მეთქვა ფორმა მოგეტანა.
-კარგით ქალბატონო ანა!
-შენი სახელი?
-ბელატრისი.
-ბელა..ქალბატონო ანა არგვინდა ხო უბრალოდ ანა!არვარ შეჩვეული ეგეთ მომართვებს!
გოგონა გავისტუმრე მე კიდე ოთახში ავედი,მალე ფორმაც მომიტანა ბელამ..ჩავიცვი და გავეცანი რა უნდა გამეკეთებინა..კი მეზარებოდა მარა აქიდან ცალკე ფულს ავიღებდი და უფრო მალე გავისტუმრებდი ხარჯებს და დავბრუნდებოდი უკან..თან ცოტას გავერთობოდი და იმ კარამელს მოვუშხამავდი დასვენების დღეებს.მაგიდებს შორის ვტრიალებდი და შეკვეთები მიმქონდა რომ დავინახე კარამელი და ვიღაც ტყლარწი გოგონა შემოვიდნენ და მაგიდასთან დასხდნენ,მე ავიღე ამ მაგიდასთან მომსახურება და გავეშურე მათკენ.
-აბა რას ინებებთ?ბიჭმა რომ დამინახა აშკარად გაუკვირდა..არ ელოდა თუ უბრალოდ მოსამსახურე პერსონალი ვიქნებოდი,ნუ ამ შემთხვევაში მიმტანი..თვალები დაქაჩა..აშკარად გაოცებული იყო..მერე შეკვეთა ავიღე და კისკისით გავემართე სამზარეულოსაკენ..შეკვეთა მზად იყო..გოგონას ხელებს უფათურებდა..უტიფარი,როგორ მინდა მაგ ხელები დაგწვა,მე როგორც დამწვი..შეკვეთა მივიტანე და სულ შემთხვევით,აი სულ შემთხვევით დამეღვარა ცხელი კაპუჩინო მამაკაცის შარვალზე,ალბათ ერთი ადგილი შეუხრუკე..ისე გაბრაზდა,გაწითლდა სადაცაა გასკდებოდა...მე ბოდიშების მოხდა დავიწყე და ტირილის იმიტაციაც რომ ძალიან ვწუხდი,მერე გაგიწმენდთ თქო მაგრამ უხეშდ მომიშორა,მე კიდე არ ვეშვებოდი გინდა თუ არა გაგიწმენდთ თქო ისე კიდევ მეჯაჯგურებოდა...
-ხელი გამიშვით!უბრალოდ გაგიწმენდთ!ერთი და იგივეს ვიმეორებდი..მაგრამ აშკარად გაძლიერდა შერყევა..გამომეღვიძა,ჩემი ქმარუკა მაჯანჯღარებდა.
-ანა!ანააა გაიღვიძე ანა!
უცებ ვჭყიტე თვალები და შეუბღვირე როგორც მჩვევია.
-რამოხდააა??რაგაყვირებს ამ დილაუთენია?
-რამდენიხანია შენს გაღვიძებას ვცდილობ!
-და რა გეგონა მოვკვდი?!ვერ მოგართვი ჩემო სიყვარულო!
-დაჟე შენი სიყვარულიც ვარ?
-ეს ისე ვთქვი!
-აჰა დაბრუნდა ის ალქაჯი!გუშინ სად გაქრა?საწყალი გალიაში მომწყვდეული ბეღურასავით რომ მეფუსებოდი.
-გეყობა!
-რა გესიზმრებოდა?
-არაფერი!
-ვიცი...ღიმილი ეპარებოდა..
-არაფერიც არიციი..მერე სიცილი ამიტყდა..ვკისკისობდი ისე ვერ გამაჩერებდა კაციშვილი.
-რესტორანზე გაგახსენდა ხო?
-საიდან მიხვდი?
-რაღაცეებს იძახდი და!ისევ ჯმუხი მიშო დაბრუნდა!ავდგეთ სალაპრაკო გვაქვს!
-ჰო...
უცებ ავდექი და მოვემზადე..ის ქვემოთ მიცდიდა უკვე,მე კიდევ გული მიფართხალობდა,ამდენი ხნის შემდეგ სერიოზულად უნდა გველაპრაკა ამ ყველაფერზე და საერთოდ ყველაფერზე..ნუ სერიოზულად არც არასოდეს გვილაპარაკია მარა ეს სხვა იყო..ცოლ-ქმარი ვიყავით და მოვალეობები გვქონდა,მომავალში რა იქნებოდა..ყველაფერს ახლა გადავწყვეტდით..
მიშო ზურგით იჯდა და სავარაუდოდ მე მიცდიდა,მე კიდე მის უკან მოშორებით ვიდექი და ნაბიჯს ვერ ვდგამდი.
-რამდენ ხანს აპირებ მანდ დგომას?მითხრა და შემოტრიალდა.მე ხმა არ ამიმიღია ისე წავედი და წინ დაუსკუპდი.
-მოვედი.
-ძალიან კარგია..
-ხო..აღარ ვილაპარაკოთ?
-ხო..ანი!მართალია ჩვენი ურთიერთობა ისე არ დაწყებულა როგორც სხვა ცოლ-ქმრის ურთიერთობა დაიწყო მაგრამ ვალდებულები ვართ ცხოვრება გავაგრძელოთ.იცი გულზე დიდად არ მეხატები მაგრამ ჩემი ცოლი გქვია და საზოგადოებაში მაინც მოვიქცეთ ნორმალურად!
-ხო..ვიცი და სახლში როგორ მოვიქცეთ..მაშინ აუცილებელი არცა რომ ერთად დავიძინოთ ხომ?
-აჰა..თავს იქექავდა მიშო.
-მაშინ მე გვერდით ოთახში გადავალ კარგი?
-კარგი!მაგრამ მშობლები თუ მოვიდნენ ხომ იცი..
-ვიცი ვიცი..წავალ ბარგს ამოვალაგებ..ოთახში ავედი და მიშოს ოთახიდან გამოვიტანე ჩემი ჩემოდანი რომელიც რამოდენიმე დღის უკან წამოიღეს ჩემი სახლიდან,ამოულაგებელი იყო რათქმაუნდა..ოთახში ძლივს-ძლივობით გავაგორე და ამოლაგება დავიწყე..ჩემ საყვარელ კაბას წავაწყდი რომელიც დალაქავებული იყო..უცებ უკან დავბრუნდი და მაშინ მომხდარი მოვლენები გამახსენდა.
იმ დღეს როდესაც მიშო და მისი მაღალფეხება გოგო კარგად გავამწარე და საღამო ჩაუშალე,მუშაობა მშვიდად გავაგრძელე და დღის ბოლოს ნომერში ავდიოდი,უკვე კარებს ვაღებდი,ვიღაცამ მკლავში რომ წამავლო.
-შენ იდიოტი ხომ არ გგონივარ?გგონია ვერ მივხვდი სპეციალურად რომ გადამასხი კაპუჩინო?
-უკაცრავად..მე ხომ ბოდიში მოგიხადეთ..იმწუთას დაუწყე შრეკის თვალებით ყურება.
-არმჭირდება გოგონა მე შენი ბოდიშები!აღიარე რომ სპეციალურად გადამასხი!აი აქ კი გავბრაზდი,სახე მომექუფრა და ხელი უჯიკე.
-თქვენ ზედმეტი ხომ არ მოგდით??არც კი გიცნობთ და სპეციალურად რატომ უნდა გადამესხა??!თავს ზედმეტის უფლებას ხომ არ აძლევთ ბატონო...მერე გამახსენდა კარამელის სახელი რომ არ ვიცოდი.
-მიშო.
-ბატონო მიხეილ!
-მემგონი ვთქვი მიშო მქვია თქო არა?და რატომაც არუნდა გექნა სპეციალურად ერთი პროვინციელი გოგო ხარ რომელიც მიმტანი აღმოჩნდა და ალბათ თავისი პელენწუკობით ჩემთვის სამაგიეროს გადახდა უნდოდა!სიბრაზისაგან გავწითლდი,აფეთქებას ვიყავი..მაგრამ ნერვები უნდა მომეთოკა და დავიწკე ისევე აფირისტობა..
-თქვენ..ამას როგორ მკადრებთ?მერე რა რომ თქვენი დონის არვარ და უბრალო ერთი პროვინციელი გოგო ვარ ? ჯერ არ მესმის რა შურისძიებაზე საუბრობთ მემგონი მეორედ გხედავთ სულ..ნაწყენი ხმით ველაპარაკებოდი.
-ხოო როგორ არა!შენ მომატყუებ მე!ის ყავა რომ გესროლე სწორედ მაგის გამო!
-რა?თქვენ იყავით?მე არც შემიმჩნევია ეგ მოვლენა..
-ხო როგორ არა მიტო შემოვარდით სასტუმროში გამწარებული..
-უბრალოდ ხელი მტკიოდა მეტი არაფერი.
-აჰა მასე იყოს!
-კარგად ბრძანდებოდეთ!თქვენსავით მოცლილი არვარ,ხვალ უნდა ვიმუშაო ჩემთვის ფული ციდან არ ცვივა!ეს უთხარი და კარებში შევედი.ფეხის ნაბიჯებით მივხვდი რომ წავიდა და კისკისი ავტეხე ჩუმად და ჩემ თავს დავცინოდი..ხო აბა რა ფულები ჩემთვის ციდან არ ცვივა,ისე ამ მომენტში მართლა არ ცვიოდა,სასწრაფოდ მქონდა ვალი გასასტუმრებელი აქაურობას რომ გავცლოდი..მეორე დღეს კარგ ხასიათზე გავიღვიძე და მისაღებში ჩავედი..საუზმე უნდა ამეტანა ერთ-ერთ ნომერში..რომ ვიკითხე ვინა თქო არმითხრეს,მნიშვნელოვანი პიროვნება სასტუმროსთვისო,სხვა ვერაფერი დავაცდენინე..მეც წავედი ოთახისაკენ და დავაკაკუნე..მალე კარი გაიღო და რას ვხედავ მიხეილ ბატონი დგას კარებში პირსახოც შემოხვეული,რასიმპატიური იყო მაშინაც,დაკუნთული უნაკლო სხეული ჰქონდა და მზის შუქზე გავარჩიე რომ მწვანე თვალები ჰქონდა..
-საუზმე მოვიტანე!
-დილამშვიდობისა ლამაზო!ირონიულად მიღიმოდა..რაღაცის თქმას ვაპირებდი ხმა რომ გავიგონე..აშკარად ქალი იყო.
-საყვარელოოოოო ვინ არის?გაწელა სიტყვები და მალე გამოვიდა ქერა გოგო,ნახევრად შიშველი,თვალი როგორც მოვავლე სიბრაზემ ამიტანა დიდი სიამოვნებით ვითრევდი იმ გოგოს თმებით.მაგრამ იქაურობა დავტოვე,დარწმუნებული ვარ მიხეილი მიხვდა ჩემაზრებს რადგან იდიოტივით იღმოდა და დიდი სიამოვნებით უთავაზებდი რამეს სახეში..
ორითვე გავიდა ხელფასს რაც ვიღებდი იმ წუთას ვუგზავნიდი საბას..ჩემი კარამელი ბიჭი ამ დროის განმავლობაში სასტუმროში დაწრწოდა..რა უბედურება აქ გადმოსახლდა თქო ვფიქრობდი,თან იმ ქრძელფეხება მისის გამაღიზიანებელთან რომ გამოჩნდებოდა ხოლმე მინდოდა რამე დამემსხვრია მაგათ თავზე..არც დავაკელი ერთხელ ვახშმობდნენ და გოგონას თეთრ კაბაზე წითელი ღვინო გადავასხი სულ შემთხვევით როგორც ხოლმე მომდის..გამწარებული გავარდა მე კიდე ძლივს შეკავებული სიცილი ვეღარ შევიკავე და გულიანად გავიცინე დამავიწყდა კარამელიც იქ რო იყო.
-შენი აზრით ეს სასაცილოაა?!!!ხვდები რომ მთელი 2თვე ჩემი გამწარების მეტს არაფერს აკეთებ?ახლავე გაგანთავისუფლებ სამსახურიდან დამაცადე შენ!გავამწარე მიხეილი როგორც ჩანს მაგრამ არც მე დავაკელი ირონია.
-უკაცრავად მაგრამ არამგონია ეგ შეძლოთ!როგორ შეძლებდა ჩემი სასტუმროდან ჩემ გაგდებას!სასწაულია რა!
-რა თავდაჯერებული გოგონა ხარ!მემგონი ისიც არ იცი ვინ ვარ!
-რაში მაინტერესებს ვინ ხარ?ჩემთვის ერთი უბრალო კლიენტი ხარ!
-უკვე შენობით ფორმაზე გადადი?!
უპს ეს სულ დამავიწყდა და გაბრაზებულზე მივაყარე.
-როგორც მინდა ისე დაგელაპარაკები!ეს უთხარი და იქაურობა დავტოვე..ახლა სერიოზულად დავინტერესდი ამ ადამიანის პიროვნებით,მაგრამ სასწაული ვერავის გამოვტყუე ინფორმაცია..მერე სასტუმროს მონაცემებში ვნახავ თქო და კიდევ ერთი სასწაული შეტანილიც არ იყო..კარგი არ მქონდა ახლა ამის დრო..ისე მაინტერესებდა მართლა თუ გააგდებინებდა ჩემ თავს მაგრამ რადგან არავის არაფერი მოუხსენებია ჩემთვის ჩავთვალე რომ დაავიწყდა ან სპეციალურად არ განაცხადა...ბოლო წვეთი ის იყო გიორგის დაბადების დღეზე რომ მივდიოდი თბილისში..რამდენიმე საათი მქონდა სამგზავროდ ლანა და მარიამი გამომივლიდა,აქ იყვნენ რამოდენიმე კვირა..ლამაზად გამოვიპრანჭე,მოკლე შავი კაბა და მაღლები მეცვა,თმები გაშლილი მქონდა,რადგან გარეთ უკვე აციებული იყო მანტოც ავიღე და ნომრიდან გამოვდიოდი,კარები გადავკეტე და თავი გავაქნიე თმები უკან გადავიყარე და უცებ ცხელი სითხე ვიგრძენი..
-აააააააააააააააა....ყვირილი დავიწყე..და გაბრაზებულმა გავხედე მიშოს.
-აუ მაპატიე რა ტო...მართლა არმინდოდა..
-ხოოოოოოო როგორ არა!!სულ ყავას როგორ შეიძლება სვამდე...
-კარგი რა მართლა არმინდოდა ნახე მეც დავისვარე!მერე ავხედე და შრვალზე გადასხმოდა,თვალი რომ მოვაშორე შევამჩნიე რომ მე მიყურებდა..
-რა შევცოდე!კარების გაღება დავიწყე,ასე ხომ ვერ წავიდოდი..თან ტელეფონი ამოვიღე და ლანას ურეკავდი,უცებ შევკივლე,თან კარებს გასაღებს ვარგებდი.
-რააააა?უკვე??უნდა დამიცადოთ!10წუთში ჩამოვალ!
გასაღები გამივარდა და დავიხარე,ვეძებდი და ვერ ვიპოვე,მიშო ატრიალებდა ხელში.
-ამას თუ ეძებ აქა!გამომიწოდა!
-შენ კიდევ აქ ხარ?!!მხოლოდ ეს უთხარი და კარებიც გაიღო შევვარდი და წყალი გადავივლე თორემ ნამდვილად ჭიანჭველები დამესეოდა..იმაზე დიდხანს გაგრძელდა ჩემო მომზადება ვიდრე 10წუთი იყო..მაკიაჟიც გამიფუჭდა და 1საათი დამაგვიანდა..ახლა კი ისე ვიყავი გაბრაზებული ნამდვილად მაინტერესებდა ის ხეპრე ვინ იყო კერძოდ.კაბინეტში დავიბარე რამოდენიმე თანამშრომელი..გოგოებმა შემაქეს რალამაზი ხართ ქალბატონო ანაო და თვალები დაუქაჩე..
-როგორც უყურებთ მეჩქარება,ამიტომ სასწრაფოდ მითხრას ვინ არის მიშო გვარი არვიცი და არაფერი არვიცი,მოკლედ მითხარით ყველაფერი.
-გასაოცარია როგორ არ იცნობთ ერთმანეთს..ერთმა გოგომ ჩილაპარაკა ირონიით..სხვები დუმდნენ..
-ახლა დადუმდით ხო?ყველა მოხსნილი ხართ!
-ქალბატონო ანა ის ჩვენი უფროსია!ერთმა დაარღვია სიჩუმე,გაკვირვებულმა სიცილით გავხედე.
-რას ქვია უფროსი?მე ვინ ვარ აბა?
-ხომ იცით ეს კომპანია მამათქვენს და კიდევ ერთ კაცს აქვს წილით..ის მეორე მხარეს განაგებს და როგორც თქვენ გაქვთ უფლებები ისე აქვს მასაც!
-აჰა გასაგებია..ჩემზე ხომ არაფერი იცის???თვალები დაუქაჩე.
-არა!რამოდენიმეჯერ გიკითხათ მაგრამ უბრალო მოსამსახურე პერსონალია თქო უთხარით..
-ძალიან კარგი გიქნია ლაშა!გოგონა შენ გამომხედე ერთი!იმ გოგოს მიუბრუნდი წეღან რომ ტლიკინობდა..როგორც გატყობ ბატონი მიხეილი შენი ფავორიტია!აბა მითხარი მან რატომ არიცის ჩემზე არაფერი?ის რომ მეც მასავით განვაგებ კომპანიას!შეგიძლია ამიხსნა?
-რათქმაუნდა!პირველი მას თქვენი ძმა გონია ისევ თუ განაგებს აქაურობას,როგორც მოგეხსენებათ ისინი ძმაკაცები არიან,მაგრამ მეეჭვება ეს იცოდეთ...და მეორე თქვენ გვითხარით რომ თქვენი ვინაობა არ გაგვემხილა..გოგონას ირონიულად გავუღიმე და ოთახი დავტოვე..ქვემოდ ჩავედი ლანას მანქანა ვერ დავინახე..დაურეკე.
-სად ხართ?
-კაფეში დავჯექით..მოიცა მოვდივართ.მალევე მოვიდნენ მე კიდევ მანქანაში ჩავჯექი და ქოთქოთი დავიწყე,უცებ ერთმა აზრმა დამარტყა თავში.უცებ ტელეფონი ამოვიღე ჩანთიდან..რადგან მიშო გიორგის ძმაკაცი იყო ისიც იქ იქნებოდა უეჭველი და არ უნდა გაეგო ჩემზე..ისიც არვიცი რატომ ვეთამაშებოდი..უბრალოდ მსიამოვნებდა ალბათ..ან მომწონდა კიდეც ეს სიტუაცია..
-გიოკუნაა..მილოცვები მერე იყო!თხოვნა მაქვს..არავინ მინდა გაიგოს რომ ჩამოვედი და ვინც მიცნობს და იცის ყველას მოაკეტინე არ თქვან რომ მოვალ ჩემი ვინაობა!ეს აუცილებელია.გაგითიშე მიყვარხარ.
გოგონები გაოცებულები მიყურებდნენ რამოხდაო..მე კიდე მოუყევი ყველაფერი და ერთად ვლანძღვდით მიშოს ლანამ რომ შემომაპარა..
-ანა ხომ არ მოგწონს ეგ ბიჭი ან უკეთესი გიყვარს?
-მიყვარს?
-ხო ხო გიყვარს!მარიამი ჩაერია.
-მეღადავებით რატო უნდა მიყვარდეს?
-ჰო რავიცი!
თბილისში როგორც მივედით წვეულებაზე წავედი,რატომღც არ გამკვირვებია რომ ნაცნობები არ იყვნენ,ჩემი და გიორგის მეგობრების წრე სულ განსხვავდებოდა,ერთი ლანასთან და მარიამთან ჰქონდა კარგი ურთიერთობა..ეს კარგიც იყო..მაგრამ მიშო არ ჩანდა..გიორგისთან მივედი და დაბადების დღე მიულოცე ძამიკოს მერე რამოდენიმე ბიჭი გამოჩნდა და გული კინაღამ ამომივარდა საგულედან მათში ერთ-ერთი მიშო რომ იყო..უცებ შევტრიალდი და წვენს დავწვდი..გიორგი შემთვრალი იყო უკვე მიშო რომ მოვიდა,ახლოს ვიყავი და მათი საუბარი მესმოდა..
-სად იყავი ამდენხანს?
-აუ არ მკითხო რაა...ის ალქაჯი გადამეყარა გზაზე და დიდი ამბავია მოკლედ..შენ რა მოასწარი რადალიე ასე უცებ..
-რავიი ტო...მოდი ვინ გაგაცნო..ვაიმე ახლა ამან მე რომ დამიძახოს და მის დათ წარმადგინოს ყელს გამოვჭრი მისივე დაბადების დღეზე.
-ანიი სიყვარულო მოდი აქ!მეც ღიმილით შევტრიალდი და ვითომ გამიკვირდა მისი იქ ყოფნა და გაბრაზებული სახე მივიღე.
-მიშო გაიცანი ეს ჩემი და არის.ეს რო თქვა თვალები იმხელაზე დავუბრიალე მერე გაახსენდა ალბათ ჩემი ნათქვამი..მიშოს სახე კი რომ დავინახე სიცილი მომინდა,ხელებზე ძარღვები დაბერვოდა,მერე სიტყვა და რომ გაიგო დამშვიდდა.მიშომ კი გადააკეთა.
-ჩემი და ისეთ პონტში რა აი როგორც ლანა და მარიამი..მართლა სად არიან?უცებ გადაიტანა თემა..მიშომ კი ხელი გამომიწოდა.
-სასიამოვნოა ანა!
-რა მოგახსენო სასიამოვნოა ჩემთვის თქო მიხეილ ვერ ვიტყოდი!
-ანა როგორ იქცევი?რალაპარაკია?
-ხომ იცი ვგრძნობ ხალხს შორიდან როგორები არიან!ეს ბიჭი არ მომწონს!
-რასლაპარაკობ!ჩაიბურტყუნა მიშომ და ამ დროს გოგონები მოვიდნენ..
-მიშკა როგორ ხარ მხეცო?ორივემ მოკითხა და გადაკოცნეს..მოიცა ახლა რა ხდებოდა ესენი ამას იცნობდა?მარტო მე არ ვიცნობდი კაცო უიმეე..გიორგი გაათრიეს და მარტო დაგვტოვეს ჩვენ.
-აქ რასაკეთებ?
-ჩემი მეგობარი არის გიორგი და დამპატიჟა პრობლემა გაქვს?
-ჰო რავიცი..
-ჰო რაიცი?ანუ იმის თქვა გინდა რომ ჩემნაირ გოგოს აქ რა ესაქმება?ამხელა დონის ხალხთან?სხვათაშორის ჩემ მეგობრებს ძალიან უყვარვარ და არ აქვს მათთვის მნიშვნელობა მე ღარიბი ვიქნები,მოსამსახურედ ვიმუშავებ თუ მდიდარი ვიქნები ასე რომ...
-ზუსტად გამოიცანი!ირონია არ დამაკლო..ვერც მაგ ლამაზი კაბის ნაჭერმა დაფარა შენი სულიერი სამყარო ისევ ის ქაჯი ხარ!
-იდიოტი პირველყოფილი გადმონაშტი ხარ!გაბრაზებულმა შეუღრინე და გოგოებს ჩავავლე ხელი..
-თუ სიკვდილი არ გინდათ მითხარით რომ მიშოს არ იცნობდით და მე მატყუებდით!
-აუ რაპონტია ანუშ იციი..ვიცნობდით გიორგის პონტში მაგის ძმაკაცი როა მარა შენი ის მიშო თუ იყო ჩვენ საიდან დაგვესიზმრებოდა..
-ოხ თქვენ რა მაიმუნები ხართ.
ამ ამბის გახსენებაზე მეღიმებოდა და ვბრაზდებოდი თან..ფიქრებიდან მიშოს ხმამ გამომიყვანა კარებში იდგა და მიყურებდა კაბით ხელში მდგომს,ხელები გადაეჯვარედინებინა..
-ის ღამე გაგახსენდა?
-რა ღამე?თავი მოვიკატუნე ვიტომ არაფერი ვიცოდი და აზრზე არვიყავი რაზე ლაპარაკობდა.
-რატომ მატყუებდი რომ ერთი სოფლელი ღარიბი გოგო იყავი?
-ალბათ იმიტომ რომ შენი გამწარება მინდოდა!
-და მაინც რა საყვარელი იყავი მთვრალზე..ის კიდევ უფრო საყვარლობა იყო სავარძელზე რომ აღებინე.ჩემი რაში დამისვარე!
-მიხეილ!
-ვაიმე აღარ გეტყვი არაფერს ოღონდ მაგ სახელს ნუ მიძახი რა!ჩამოდი ქვემოთ დედა და მამა მოვა..ეს მითხრა და ოთახი დატოვა..
ბარგი მალე ამოვალაგე და ქვემოთ ჩავედი...ჩემი მამათილი ირაკლი კარგი ადამიანი იყო,როგორც პირველი შეხვედრისას დამიტოვა შთაბეჭდილება,მაგრამ დედამთილის რა გითხრათ,ისეთი აუტანელი იყო ქალბატონი ნატა,სულ რაღცაზე წუწუნობდა,მიმითითებდა რომ იდეალური არ ვიყავი ცოლის პირობაზე..სანამ ცოლად გავყვებოდი შვილიშვილი გვინდაო პირზე ეკერა..ამას თუ გონია პირველივე თვესვე შვილიშვილს გაუგორებ..ან ასე რატომ ჩქარობენ..მე სულ არვიცი ბავშვს როგორ მივხედო ალბათ საშინელი დედა ვიქნები..საერთოდ რა ბავშვზეა საუბარი იმაზე ვფიქრობ ამ იდიოტს როგორ გავეყარო..მაგრამ ამით კიდევ იმედებს გაუცრუებ ჩემ დედიკოს და მამიკოს მეტს ვერაფერს მივაღწევ..იქნებ ვცადო ჩემ ქმართან კარგი ურთიერთობა,არ ვიყო ტიპიური გოგოებივით ვინც მშობლების გამო თხოვდება და შემიყვარდეს ისედაც ეს ვაჟბატონი,ნუ თუ ჯერ არ მიყვარს რაშიც დარწმუნებული არვარ...
ქვემოთ ჩავედი და მალევე კარებზე ზარი იყო..ღიმილით შევეგებე..დიდხანს არ გაჩრებულან დაგვხედეს ალბათ და მერე წავიდნენ...სულ ვიღაც ან რაღაც მიშლის ხელს ბოლომდე დავამთავრო ჩემი ისტორია დღემდე ახლა კი საფიქრალად დრო ნამდვილად მაქვს,ჯაკუზში ჩავეშვი და გადავეშვი ისევ იმ ღამეს ფიქრებით..
მახსოვს ბევრი დავლიე და მიშომ შემომთავაზა ბათუმში ვბრუნდები და წაგიყვანო..მეც დავთანხმდი არვიცი რატო,ან ძალიან მთვრალი ვიყავი ან კიდევ მინოდა მასთან ახლოს ყოფნა,გზაში ცუდად გავხდი,ვაღბინე პირდაპირ სავარძელზე...ცუდად ვიყავი ისე და დაიწყო საყვედურები თუ არ გქონდა თავი რას სვამდიო...როგორღაც მივაღწიეთ სასტუმრომდე,მერე ჩემ ნომრამდე,ის წავიდა..მეორე დილას თავი მისკდებოდა და არ მიმუშვია..სამაგიეროდ მიშო გავამწარე..ისე გავაკეთე მარტო ცხელი წყალი მოდიოდა..ვნახავ როგორ იბანავებდა..ოთახში რომ შემოვარდა ნახევრად ქაფიანი და მე მაბრალებდა ყველაფერს კინაღმ მოვკვდი სიცილით მაგრამ შევიკავე..მემგონი ძალიან გავაბრაზე..იმიტომ რომ აღარ გამოჩენილა 1თვე...დეკემბერი დაიწყო..აცივდა..ბევრი ხალხი აღარ იყო სასტუმროში და შემოსავალიც ცოტა იყო..მე არვიცი ასე როგორ გავისტუმრებდი ვალს..თან დამაკლდა რაღაცნაირად რო აღარ ჩანდა მიშო..დეკემბრის შუა რიცხვები იყო რომ გამოჩნდა სასტუმროში იმ გრძელფეხებასთან ერთად..მე ვითომ ვერ მცნობდა..გამარჯობა მაინც ეთქვა..მაგრამ მასეთ ბიჭებს ჩემნაირები არ აინტერესებდათ ალბათ მარა რას მიწუნებდა ერთი..იმ დღეს ისე მოვიშალე ნერვებზე არვიცი..ამას ისიც დაერთო რომ ხელფასს ვერ ვიღებდი,კლიენტები ფაქტიურად არიყო,ფეხები დასიებული მქონდა არ ვიყავი მუშობას შეჩვეული ეს დაახლოებით 4თვე კი მთელი დღეები დავდივარ...მერე საბამ დამირეკა რომ ფული სასწრაფოდ უნდოდა და მე რა გავაკეთე?სამყაროზე ვიყავი გაბოროტებული და მოვკიდე 15ათასს ხელი და მოვხსენი ანგარიშიდან..ხელი მიმიწვდებოდა რათქმაუნდა ფულზე და აღებაც შემეძლო..ხოდა ავიღე და გადაურიცხე საბას და მორჩა ჩემი წვალება..დავბრუნდებოდი ამერიკასი და გავაგრძელებდი ცხოვრებას ისე როგორ ადრე მარა გამოვსწორდებოდი და გამომძიებელი გავხდებოდი..ალბათ არ მიფიქრია მაშინ რა შეიძლება ამ ჩემი საქციელით მომხდარიყო..დამატებით 5ათასი კიდევ ავიღე ახალი წლის მერე წავიდოდი,მანამდე აქ გავერთობოდი..თბილისში დავბრუნდი..გიორგი ქალაქგარეთ იყო..სად არვიცი და არც მაინტერესებდა..ყოველ დღე ისევ დავიწყე წვეულებები..ახლი წლის ღამეს ძალიან დიდი წვეულება მოვაწყვე და ბევრიც დავლიე..გვიან წავიდნენ სტუმრები და სადაც ადგილი ვნახე იქ დავეგდე ლეშივით და დავიძინე..არვიცი დილა იყო თუ საღამო მაგრამ თვალები რომ გავახილე ბინდდებოდა,სანაგვეზე მეგონა თავი ისეთი ამბავი იყო სახლში,ყველგან რაღცა ეყარა,ლუდის ქილებით,საჭმლის ნარჩენები..ეს ნამდვილად საშინელება იყო...კარებზე ბრახუნი იყო და არ ჩერდებოდა..ბოლოს ავეგდე ფეხზე როგორღაც და კარი გავაღე და ნეტა საერთოდ არ გამეღო..ნიტა და ალექსანდრე!მამაჩემი ისეთი თვალებით მიყურებდა მგელი გეგონებოდათ რომელიც კურდღლს მისდევს დასაგლეჯად.უცებ გული შემეკუმშა,შემეშინდა,კინაღამ მოვკვდი უცებ რომ წარმოვიდგინე რა ამბებს დააწევდნენ და სახლი ასეთ დღეში იყო მითუმეთეს..ამჯერად შარში ვიყავი...მაინც გავიღიმე.
-დედა მამა!ეს რა სიურპრიზია!აქ რამ ჩამოგიყვანათ?მოხვევას ვაპირებდი მაგრამ ხელით გამწიეს და ჩანთა შემოაგორეს!ვაიმე ეს რა ჩანთა აქ რჩებიან..ვსიო საქმე ცუდათა ამდენი წლის მერე აქ თუ დაბრუნდნენ...
-ეს რახდება აქ??შეიცხადა დედამ.
-დედა მამა აგიხსნით!
-ხმა არ გავიგონო შენი!მამა ძალიან გაბრაზებული ჩანდა..რატომ ვართ აქ ძალიან გაინტერესებს?ჩვენი სასახელო შვილის დასახედათ მოვედით.როგორ გრძნობდა თავს რო წავიდა და არც გაგვაფრთხილა არც დაგვირეკა..მერე 20ათასი ვითომ კაპიკებზე იყოს ლაპარაკი მოხსნა ანგარიშიდან და დაიწყო გულავი..მერე სულ შემთხვევით ვგებულობ რომ ავარია მოგსვლია..რატომღაც ბოლოს გავიგეთ ყველაფერი!
ინფაკტი მომივიდოდა ახლა..თავჩაღუნული ვიდექი და ვცდილობდი რამე მეთქვა რაც გამამართლებდა მაგრამ არაფერი მაფიქრდებოდა.
-სასწრაფოდ ადი შენს ოთახში!
-გამოვასწორებ ყველაფერს გთხოვთ!ბოლოა!
-აღარ გვჯერა შვილო შენი!აწი ჩვენი მოქმედების დროა!იმას გავაკეთებთ რაც შენთვის იქნება საუკეთესო!დედამ დაამატა.
-ხვალ დილას ნატა და ირაკლი მოვლენ მათი ვაჟით!ასე რომ გამოიძინე და დილას ფორმაში იყავი!სტუმრები გვეყოლება!
დასჯილი ბავშვივით ავედი ოთახში,რომელიც ჩემდა საბედნიეროდ არ იყო ანგრეული,ვიბანავე და დავიძინე გულში კი ვფიქრობდი ნატა და ირაკლი ვინ არიან თქო..სულ არ მახსოვდა მათი ამბავი..მაშინ რომ იყვნენ მოსული მეგონა უბრალოდ გაიხუმრა მამამ ჩემ დასასერიოზულებლად და სახელებიც არ მახსოვდა..ვაჟი ვინ არის ნეტა ან აქ რაუნდა..ამ ფიქრებში ჩამეძინა.მემგონი კიდე მთვრალი ვიყავი,იმედი დავლიე ჯერ კიდევ არ გამოეღწია ჩემი ორგანიზმიდან სასმელს,ადრე მეგონა ამიტომ საღამურებით წავფლატუნდი ქვემოთ მინელარული წყლის დასალევად და სუფრასთან მჯდარი ხალხი რომ დავინახე და ნაცნობ სახეს მოვკარი თვალი რომელიც ქალბატონი ნატა იყო უცებ ავვარდი უკან..კიდევ ორი მამაკაცი იჯდა ზურგით ალბათ ირაკლი და მათი ვაჟი იყო..ჯანდაბა..სააათს დავხედე..ციფერბლატი 12ს უჩვენებდა..ალბათ ჩემ მშობლებს მზად ვეგონე ამიტომ აღარ დამიძახეს..უცებ ჩავიცვი მუხლს ზემოთ კაბა და მაღლები..მაკიაჟი რომ გამეკეთებინა დრო არ მქონდა მაგრამ თვალებს ქვემოთ ჩაშვებულები ადგილები დავიფარე მხოლოდ მარა მაინც მეტყობოდა და კონტური გადავისვი უცებ და ქვემოთკენ წავედი..კიბეებზე რომ დავიწყე ჩასვლა ჩემი ფეხსაცმელების კაკუნი მთელ სახლში ისმოდა მემგონი..ბოლო კიბეზი ვიყავი,დედა და ნატა ერთად იჯდნენ,მამა და ირაკლი სუფრის თავში,ერთი ერთმხარეს და მეორე მეორე მხარეს..მათი ვაჟი კი მარტო იჯდა გვერდით ადგილი ჰქონდა თავისუფალი..დამპლები ჩემთვის იყო ეს ადგილი..მამას ხმაც გავიგონე..
-აი ჩემი პრინცესაც მოვიდა!თქვა და გამეღიმა მის სიტყვებზე და ამდროს ბიჭიც შემოტრიალდა და კინაღამ კიბეზევე გავიშხლართე,ღიმილი რასაც ქვია სახეზე შემახმა არც მეტი არც ნაკლები ჩემი კარამელი ბიჭი,ბატონი ირონია და ბატონი ურჯულოება იჯდა და ისიც იმხელა თვალებით მიყურებდა გაოცებისაგან ალბათ გადმოუვარდებოდა..კინოებში რომ ხდება ისე იყო ზუსტდა მაგრამ შენელებული კადრები არ ყოფილა უცებ მოხდა ყველაფერი..მაგიდასთან მივედი და მიშოს გვერდით დავჯექი და ნერვიულად ვათამაშებდი ხელებს ჩემ კაბაზე უცებ მისი შეხება რომ ვიგრძენი,მანიშნა გაჩრდიო.ირაკლიმ და ნატამ მომიკითხეს,ხომ გახსოვართ მაშინ რომ ვიყავით ამერიკაშიო..ეს რო ახსენეს მიშოს ამაზეც გაკვირვება დაეტყო სახეზე..ესენი ორივეს რაღაცას გვიჩალიჩებდნენ..მაგრამ მიშომ ჩემზე მეტი იცოდა აშკარად და ისიც იცოდა აქ რატომ იყვნენ..მე კი ის ვიცოდი რომ კარგი არაფრისთვის იყვნენ..
-მოდი ჯობია თარიღი დავთქვათ!წამოიწყო ნატამ.მე კი გაკვირვებულა გავხედე.
-რისი თარიღი ქალბატონო ნატა?
-როგორ თუ რისი საყვარელო!თქვენი ქორწილის!უკვე იმდენი ხანია გიცდით მემგონი 4თვეზე მეტი გავიდა!ღიმილით მიყურებდა ნატა მე კიდე ღვინოს ვსვამდი და გადამცდა ხველა ამიტყდა და გადავისხი კიდეც კაბაზე..
-რა ქორწილი ქალბატონო?????????!!!შეუღრინე და ფეხზე წამოვვარდი და ზემოთ ავედი,უცებ გამოვიცვალე კაბა..მალე კარებზე კაკუნი იყო.
-შემოდით.მიშო იყო.
-აქქქქ რასაკეთებ?იმასაც შეუღრინე..
-მე???შენ რას აკეთებ აქ????ესა მიმტანი და უბრალო სოფლელი ვარო!გაბრაზებული ჩანდა მარა ჩემზე მეტად ვერ იქნებოდა.
-ენა!შენი ნერვები არ მაქ!გაიგონე რა თქვა იმ ქალმა?!
-ის ქალი დედაჩემია!და კი გავიგონე რაც თქვა მალე დავქორწინდებით!
-შენ თავი რამეზე ხო არ მიგირტყმია??თუ ყველაფერი იცოდი რას მეთამაშებოდი ბათუმში?
-მე გეთამაშებოდი თუ შენ?
-მე არაფერი ვიცოდი შენგან განსხვავებით!
-მოდი დიდ სიმართლეს გეტყვი,არვიცოდი ის მშობლების გატუტუცებული გოგო შენ თუ იქნებოდი რომელიც ჩემი ცოლი უნდა გამხდარიყო!
-რა??მევარ გატუტუცებული???????სიბრაზეს ვანთხევდი.
-გვიცდიან იქნებ ჩავიდეთ!
-არ ვაპირებ!
-ანა!ნუ იქნები ასეთი უსირცხვილო გვიცდიან!
მეც წავყევი და ღიმილით შეგვხვდნენ..მე როგორც დავიკავე ჩემი ადგილი დავიწყე.
-ქალბატონო ნატა ალბათ აქ რაღაც შეცდომა არის!მე გათხოვებას არ ვაპირებ,თანაც..მიშოს ავხედე და მიუთითე..აი ამაზე..
-რას ლაპარაკობ ანა შვილო?ჩვენ 4თვის უკან შევთანხმდით თქვენს ქორწილებაზე..უბრალოდ ნიტამ მითხრა რომ დრო გჭირდებოდა ჩვენც გიცდიდით!ასე არაა ნიტა?დედაჩმმა თავი რომ დაუკრა სიბრაზისაგან ცეცხლი წამეკიდა..ნატამ გააგრძელა..თანაც უკვე კარგად იცნობთ ერთმანეთს და შეიძლება შეგიყვარდათ უკვე ერთმანეთიც და არამგონია პრობლემა იყოს..დაასრულა და გამიღიმა...ამ ქალს კბილებს ჩაუფშვნი..ისე მოქმედებდა ჩემს ნერვებზე..მოიცა ანუ რას გულისხმობს?საიდან იციან რო ერთმანეთს ვიცნობთ..თავს დავდებ ორივე მხარემ გვიჩალიჩა სასტუმროში ერთად ვყოფილიყავით მარა არიციან იქ რა ამბები მოხდა.მთელი ღამე ხმა არ ამომიღია..გავაცილეთ და გაბრაზებული დავბრუნდი უკან მისაღებში თან ფეხსაცმელი გავიძვრე და სადღაც ჯანდაბაში ვისროლე..
-ეს რა მასკარადი გამიმართეთ???რომელი საუკუნეა???მშობლების დაძალებით ახლა ვინ თხოვდება??ან ვის მოყავს ცოლი!
-ანა შვილო მომისმინე!მამას თვალებში სევდას ვხედავდი..ის აღარ ჩხუბობდა..-ჩვენ ყველაფერი ვცადეთ..იქნებ გაანალიზო შენი საქციელი..იქნებ თუ გათხოვდები დასერიოზულდე და საქმეს მოკიდო ხელი..ეს ძალიან მნიშვნელოვანია ჩვენთვის..როგორ ვერ ხვდები...და მაშინ დავფიქრდი მართლა ცხოვრებაში პირველად...მემგონი რაც ჩემი თავი მახსოვს მის მერე იმედებს უცრუებ ჩემს ოჯახს მაგრამ ახლა აღარ ვაპირებდი..გავთხოვდებოდი მიშოზე..იქნებ გაეხარათ ჩემი ბედნიერი ოჯახით..ბედნიერი?ეჰ რავიცი აბა..ან იქნებოდა ან არა..მარა ახლა რო უარი მეთქვა სამუდამოდ წამშლიდნენ შთამომავლობიდან..ამიტომ მეორე დღეს განუცხადე რომ თანახმა ვიყავი..მამა კი ისეთი რამე მითხრა კინაღმ გადავიფიქრე.
-რომც გეთქვა უკან დასახევი გზა არა!
-და რა??უარი რომ მეთქვა მაინც გამათხოვებდით?მამა შენ?შენს ნანატრ გოგოს?მახსოვს მიყვებოდნენ რომ 7წლის შემდეგ რომ გავჩნდი მამას ისე გაუხარდა ჩემი დაბადება ისე გიორგისიც არ გახარებიაო,მე კიდევ ეგოისტურად მიხაროდა ასე რომ იყო..
-ჩემი ნანატრი შვილი შენ არ ყოფილხარ!ჩემი ნანატრი შვილი სხვანაირი იყო და შენნაირ გაუზდელად არ მოიქცეოდა!ზურგი გვაქციე და ფეხებზე დაგვიკიდე!ჩვენ ხომ შენი კარგად ყოფნის გარდა არაფერი გვინინდოდა?ყველაფერში მხარში დაგიდექით მარა რა მივიღეთ?არც არაფერი..შენ გაგვხადე იძულებული რომ ეს გაგვეკეთებია..რომ გავიგეთ სასტუმროში იყავი მიშოც გამოუშვეს მისმა მშობლებმა.
-ჰოო არა?!ეგ კარგი გამახსენდა თქვენ გამოგზავნეთ?გაბრაზებული ხმით ვთქვი და სიცილი მეპარებოდა ხმაში.ჯიგარი ხარ რა მამა!მივხვდი რომ ეს ყველაფერი მოწყობილი იყო და არაფერი არ იყო ბედის ბრალი..მარა ვცდებოდი..ბედი რომ არ ყოფილიყო ამხელა ქვეყანაზე მიხეილ ბატონი არ იქნებოდა ახლა ჩემი საქმრო.
-ხმა!ისევე გაბრაზებული ვართ ჩვენ!
-კარგით რა!ორივეს გავხედე!მაპატიეთ ხომ ხედავთ ყველაფერი მორჩა შვილი გითხოვდებათ!
-ოჰ..დაიწყო..და რატო ვარ ჯიგარი?რაგააკეთე?შეპარულად მკითხა..ყოველთვის ვეჭორავებოდი მამაჩემს..
-გაინტერესებთ?ვკითხე ინტერესით.
-გვაინტერესებს!ისე გიყურებდა მიხეილი ალბათ მოგკლავდა.
-ჰო რაც გაუკეთე მის მერე ცოცხალი როგორ ვარ ნეტა.მოკლედ..მაპატიეთ ხო?
-თქვი თუ ამბობ ახლა ანა!გაბრაზებულმა გამომხედა დედამ.
-ჯერ მითხარით რომ ძალიან აღარ ხართ გაბრაზებულები!
-ვართ!
-მაშინ არ მოგიყვებით!
-მასე ქენი!არ მითმობდა დედა.
-კარგი!უთხარი და წასვლას ვაპირებდი მამას ხმა რომ გავიგონე.
-მოდი მოდი აქ შე ალქაჯო!მეც მივვარდი და შუაში ჩავჯექი..შვილო სულ კი გვაბრაზებ მარა ჩვენი შვილი ხარ რაც არუნდა ცუდი იყო ჩვენი სისხლს და ხორცს ხელს როგორ ვკრავთ როდესმე?მითხრა და ჩამიხუტეს ორივემ ერთად..
-მოკლედ რომ ჩავედი...მერე მოუყევი ჩემი გმირობის ამბები და ვაცინე ორივე კარგად.
-ნიტა ხო არავინ გაგახსენდა?ალექსანდრემ თვალების ჟუჟუნით კითხა ნიტას?
-არა!ცხვირი აბზიკა დედაჩემმა!
-როგორ არა ახლაც იარა მაქვს!სიცილი დაიწყო...როგორც მივხვდი ისინიც ასე მაიმუნობდნენ ახალგაზრდობაში..
-აუ რა ქნა დედამ?
-რაქნა კი არა უნდა მომეკლა..
-ძალით არმინდოდა ალქსანდრე ხოიცი!
-აუ მითხარით.
-ყაზბეგში ვიყავით მეგობრები..სიცივე იყო და ბუხარი გვენთო..რაღაცაზე გავაბრაზე მახსოვს და აიღო ცხელი რკინის სატრიალებელი და ვითომაც არაფერი ფეხზე გადამადო.
-მალადეც დედა!
-რა მალადეც ანი??
-აბა რას გამიბრაზე ჩემი საყვარელი დედიკოო?უთხარი და დედას ლოყები გაუწელე.
-აფირისტო!
-სულაც არ ვარ აფირისტი!წავედი ახლა დავისვენებ!ოთახში ავედი და ვფიქრობდი..რაღაც აჟიტირებული ვიყავი..მიხაროდა რო ვთხოვდებოდი?მიყვარდა მიშო?არვიცოდი არაფერი..
მეორე დღეს დამირეკა და შევხვდით. არ გაუკვირდა მემგონი დაქორწინებაზე რომ დავთანხმდი..ერტყობდა მის მშობლებში დარწმუნებული იყო რომ აუცილებლად მოაგვარებდნენ ამ საქმეს..მოკლე პასუხებით ვპასუხობდი და არ ვაპირებდი იმაზე ლაპარაკს რაც მოხდა რამე რომც ეკითხა..კიდევ კარგი არც უკითხია..ქორწილის სამზადისის დროს არც გავკარებივარ ახლოს..ბედნიერი სახით დავტრიალებდი მაგრამ ბოლომდე გააზრებული არც კი მქონდა რას ვაკეთებდი..მაგრამ მიხაროდა ასეთი ბედნიერბეი რომ იყვნენ დედა და მამა..გიორგიც გაჩნდა საიდანღაც და გაკვირვებული მისმევდა შეკითხვებს..მერე აუხსენი ყველაფერი არმინდოდა ტყუილები..მერე კი თავქუდმოგლეჯილი გოგოებთან გავიქეცი..ის იდიოტები კიდე გახარებულები იყვნენ მიშოზე რომ ვთხოვდებოდი..ჩემზე მეტად უყვარდათ მემგონი ახალი სიძე...ქორწილის დღემდე აღარ მინახია..თებერვალი რომ დაიწყო მაშინ იყო დათარიღებული ჩვენი ქორწილის დღც...ეს დღე ისე მოვიდა ვერც გავიგე..შემდეგ რაც მოხდა თქვენც იცით..აქამდე მომიყვანა ჩემმა თავგასულობამ..ახლა კი გამოსავალს ვეძებდი.უკან დახევა არ მჩვევია...

*მიშო*
დედაჩემი ნერვიულად დაკაკუნობდა ოთახში და უკვე ისე მიშლიდა ნერვებს ვფიქრობდი სად გავპარულიყავი.ავდექი და წასვლა დავაპირე მაგრამ რათ გინდა ვინ გამიშვა.
-ადგილზე დაეტიე!სანამ არ მოვიფიქრებთ რამეს მანამდე აქიდან ფეხს არ გაადგამ!
-კარგი რა დედა მე რაგავაკეთო შენ დარდობ მაგაზე თორე მე საერთოდ არ მჭირდება არაფერი!
-გეყოფა მიშკა!აი მამაშენიც მოვიდა.ოთახში ირაკლი შემოვიდა უდარდელი სახით.
-აუ მამა დამიხსენი რამოხდება დედას კლანჭებიდან მთელი დღეა აქ ვყავარ და გამომიჭედა ტვინი ათასი სისულელით!
-ხედავ ირაკლი რადღეშია?
-ნატა რაგინდა?რატომ შეჭამე ბავშვი??რაქნას ერთ დღეში გოგო საიდან გააჩინოს??
-ვაიმე რა უდარდელად ხარ!სულ არ განაღვლებს ჩვენი ბედი ხო??შენი საყვარელი ძამიკოს ცოლს..ხო რას მიყურებ იმ გველთავა ელენეს უკვე რძალი ნაშოვნიც ეყოლება და პლიუს ალბათ ის დოყლაპია შენი ბიძაშვილი ბავშვსაც გააკეთებდა!ქუჩაში რომ დავრჩებით მერე ნახეე..ახლა მე მომიბრუნდა,მე კიდე ვეღარ მოვთოკე ნერვები და მემგონი ცხოვრებაში პირველად დედაჩემს შეუყვირე.
-ნატა ზედმეტი მოგდის!ჯერ მხოლოდ ერთი დღე გავიდა რა ბავშვზე და რძალზე ლაპარაკობ სულ გააფრინე ამ სიბერეში?მხოლოდ ეს უთხრა მამამ.
-დედა რაგინდა?!იქნებ თავი გამანებო!თუ იშოვა იშოვა ვაახხ!რას გადამატანეთ ეს ანდერძი არაფერში მჭირდება მე სულ ქუჩაში რომ დავრჩე ვიღაცას არ მოვიყვან რამოდენიმე თვე რომ ჩემი ცოლი ერქვეს,მერე ბავშვი გააჩინოს და გავეყარო!მემგონი გასაგებია არა?კარგად იყავით არმელოდოთ სახლში!
გაბრაზებულმა გამოვიხურე კარები და კლუბში წავედი სადაც ჩემი ძმები ალექსანდრე და გიორგი მიცდიდა..გიორგი ახალი ჩამოსული იყო,ვახ ჩემი როგორ მომენატრა ეგ გადარეული.იმდენად ვიყავი ნერვებზე მოშლილი დედაჩემის საქციელის გამო რომ მემგონი სამუდამოდ წამოვიდოდი სახლიდან.ალბათ გაინტერესებთ რახდება.რათქმაუნდა გაინტერესებთ და მეც გეტყვით რამოხდა.ცხონებული ბებიაჩემი რამოდენიმე ხნის უკან გარდაიცვალა,მოხუცი იყო მაგრამ არველოდით რომ ასე უცებ გამოგვეცლებოდა ხელიდან.მილიონებს და მილიარდებს ფლობდა,ყველა კომპანია მის სახელზე იყო,რაც გაგვაჩნდა.გუშინ ადვოკატმა შეგვკრიბა ანდერძი რომ წაეკითხა.ანდერძის წაკითხვას ვესწრებოდით ოჯახის წევრები,ვინც დაიბარა ბებიამ.მე,დედა,მამა,მამას ძმა,თავისი ცოლი ელენეთი და შვილი პატათი.აღმოჩნდა რომ ბებიამ ყველაფერი დაუტოვა შვილიშვილებს.ანუ მე და პატას.მაგრამ არც ასე მარტივად იყო საქმე.ყველაფერს ის მიიღებდა მემკვიდრეობით ვინც პირველი მოიყვანდა ცოლს და გაუჩნდებოდა ბავშვი.დედაჩემი გადაირია მარა იქ არაფერი უთქვია სახლში რომ მოვედით დაიწყო და დაიწყო.დილას გაღვიძებული არ ვიყავი თავი რომ ამხადა..ვბრაზობდი ასე რო იქცეოდა მაგრამ მიზეზიც ვიცოდი.რძალ-მული ერთმანეთს ვერ იტანდა.სულ ერთმანეთს ეჯიბრებოდნენ,ახლაც ასე ხდებოდა..რომც არ აგვეღო ქონება მაინც მოვახერხებდით რამეს და მართლა ქუჩაში არ დავრჩებოდით,მაგრამ უდიდესთა შორის უდიდესი ნატა როგორ წააგებდა ელენესთან ბრძოლას და ქონებას დაუთმობდა..ამ სიტუაციას ვეღარ გაუძელი და სწორედ ამიტომ წამოვედი ბარში.ბიჭები ვნახე და დავლიეთ.სახლში გვიან დავბრუნდი,ნასვამი ვიყავი ჩამეძინა მარა გაცდის ვინმე?დილის 8საათი იქნებოდა დედაჩემი თავზე რომ დამადგა,ჩქარა ჩაიცვი ქვემოთ ჩამოდიო,მეც წამოვიზლაზნე და ჩავედი.
-მოდი მოდი დაჯექი ბომბა ამბავი გვაქვს შენთვის!
-რახდება ამ დილაუთენია რომ არ გაგეღვიძებინეთ არ შეიძლებოდა?
-საცოლე გიშოვეთ!
-ბატონო?რასაცოლე დედა თავი რამეზე ხომ არ მიგირტყია?მამა გესმის?
-მშვენიერი გოგოა.
-რა მშვინიერი გოგოა დედა?შენ მართლა სერიოზულად მიიღე ეს საკითხი და ფიქრობ რო შენი ნებით ვინმე გოგოს შემრთავ?არმოგცემ მაგის უფლებას ხოიცი არა!
-მიშკა მართლა კარგი გოგოა..იმედია წიკვინს არ ატეხავს რომ გაიგებს რამოდენიმე ხნის შემდეგ სიმართლეს და უპრობლემოდ გაგშორდება.
-დედა ვინ ჩაიგდეთ ხელში?
-მამაშენის კომპანიონი რომა ხომ იცი ალექსანდრე.აი მაგის შვილია.მამაშენს გამოვწიწკნე დღეს ნომერი და მის ცოლს ნიტას დაურეკე.საღამოს გველოდებიან ვახშმზე!
-მალადეც დედა!ჩემი იმედი არ გქონდეთ რაც გინდათ ის ქენით!
მშვენიერია ახლა ვიღაც მამიკოს განებივრებული ბავშვი უნდა იყოს ჩემი ცოლი.ჩემ მშობლებს თავი აქვთ რაღაცაზე დარტყმული.ტელეფონი ამიფეთქა,შუადღემდე რეკავდა..მერე მესიჯი მომწერა.’სანამ გავცოფებულვარ სახლში მოდი დროზე გელოდებით მე და მამაშენი,ისინიც გველოდებიან სირცხვილია მიხეილ სირცხვილი’.მე კი მხოლოდ ეს მივწერე.’არმოვდივარ წადით,რამეს მოიფიქრებ დარწმუნებული ვარ’.აღარაფერი მოუწერია ეტყობა წავიდნენ,მაგრამ მაინც გადავამოწმე არმინდოდა სახლში დამხვედროდნენ და მოსამსახურეს დაურეკე.
-გისმენთ ბატონო მიშო.
-ალესანდრა წავიდნენ ჩემები?
-კი დაახლოებით რამოდენიმე წუთის უკან.
ძალიანაც კარგი.სახლში მივედი და დავისვენე.მარა ცოტა ხნით..მოვიდნენ სახლში და დაიწყო დედაჩემმა..ერთადერთი სახელი ეკერა პირზე.ანუშკი და ანუშკი.ისეთი გოგოა და ასეთი.კარგი რძალი იქნება და იქნებ გენახაო და მოკლედ რა..ისევ წავედი სახლიდან..გვიან დავბრუნდი და ჩამეძინა..დილას არავის გაუღვიძებივარ..ხოა მშვიდობა ნეტა..მეც გვინა გამეღვიძა და საღამო იქნებოდა ქვემოთ რომ ჩავედი..
-რახდება მშვიდობა?
რაღაც მშვიდად იჯდა დედაჩემი.
-კი შვილო.
-ნატა?დედა შენხარ?რატომ არ ქოთქოთბ?გაგეგცა გოგო და ისე ხარ გამწარებული ვეღარ ძავ სიტყვას?
-შვილო რა ლაპარაკია.მოდი აქ დაჯექი..მივედი და მასთან და მამასთან დავჯექი.დედამ მამას რაღაც ანიშნა,მამამ ამოისუნთქა ღრმად და გამიღიმა.
-ვიცი დედაშენმა თავი აგხადა ამიტომ არგინდა დასასვენებლად წახვიდე?აი მაგალითად საქართველოში..ჩვენთან სასტუმროში,დაისვენებ თან გადახდე სიტუაციას რახდება...შენთვისაც განსხვავებული იქნება..არ მოგენატრა საქართველო?
ყურებს არ უჯერებდი..ხანს ერთს მივაშტერდებოდი ხან მეორეს,ვცდილობდი რამე ამომეკითხა მათ თვალებში მაგრამ შენც არ მომიკვდე..გადავწყვიტე წავსულიყავი თან დავისვენებდი დედაჩემის ჭირვეულობიდანაც,სიმართლე ვთქვა საქართველოც მომენატრა..უკვე 3თვეა არ წავსულვარ..ალექსანდრე და გიორგიც დაბრუნდნენ მემგონი უკვე..სანამ დავთანხმდებოდი კითხვების დასმა გადავწყვიტე ასე უცნაურად რატომ იქცეოდნენ მაინტერესებდა.
-ჰო კარგი აზრია...
-ჰოო შესანიშნავი..დამეთანხმა მამა..
-მაგრამ...ერთი დიდი მაგრამ..ორივეს გამომცდელას შევხედე მერე დედას მიუბრუნდი..დედა აბა რახდება?რატომ აიღე ხელი ყველაფერზე?
-იცი..მე და მამამ ვილაპარაკეთ.მივხვდი რომ ცუდად ვიქცეოდი..ჯობია დაისვენე,თან იქნებ გაიცნო იქ ვინმე..
-გავიცნო ვინმე..გავიცინე და დედას მოვეხვიე..მაინც დედა არის და რავქნა..ოხ დედა დაგაბრმავა ელენემ რა!
-ხო კარგი არგვინდა ახლა მაგაზე!მოგიმზადო ჩანთა?
-კი კი წავალ!
ჰოდა ასე იყო,საეჭვო სიტუაციის მიუხედავად წავედი საქართველოში,ჯერ თბილისში ჩავედი,ჩვენთან სახლში,მანქანა მჭირდებოდა ისე სად მეარა..სახლში მოსამსახურე იყო..სანამ ჩვენ არ ვიყავით აქეთ სახლს უვლიდა..მივესალმე და გარაჟიდან ჩემი შავი BMW X6 გამოვაყენე..ბათუმისკენ წავედი,მაგრამ ძალიან მეძინებოდა,საერთოდ თვითფრინავში ვერ ვიძინებ,ჰოდა ახლა მომაწვა ძილი,გზაში სადაც დავინახე კაფე შიგნით შევვარდი ყავის საყიდლად,ვიფიქრე დავჯდები თქო მაგრამ უკვე ბათუმში ვიყავი და სასტუმროშიც მალე მივიდოდი,ასე აჯობებდა მერე დავიძინებდი,ყველა კუნთი მტკიოდა,მანქანას ძლივს ვმართავდი,ისე მეძინებოდა მეგონა ჩამომეძინებოდა საჭეზე,მუსიკები ჩავრთე იქნებ გამოვფხიზლდე თქო,მალე სასტუმროც დავინახე,წამოვჯექი ხალისიანად და ნაგვის ურნა დავინახე,ხელი გადავწიე და ვისროლე ყავის ჭიქა,რომელშიც კიდევ იყო ცოტა ყავა..სულ არმიფიქრია თუ ავაცდენდი,4წელი კალათბურთზე დავდიოდი,რომ იტყვიან მიზანს მიზანში ვაჯენდი..ხოდა ახლა მითუმეტეს არმიფიქრია ვინმეს თუ მოვარტყამდი..ხმა ჩაწვდა ჩემ ყურთასმენას,ცოტა შევანელე და სარკეში დავინახე ვიღაც გოგო იყო..გზა გავაგრძელე,მშვენიერია ჯერ არ ჩამოვსულვარ და უკვე ვიღაც გავამწარე..მანქანის ადგილს ვეძებდი,როგორც დავაყენე,საბარგულიდან ჩანთა ამოვიღე და შესასვლელს მივეშურე,რომ დავინახე ის გოგო ქოთქოთობდა და ისე მოდიოდა,მემგონი ჩემს სასტუმროში მოდიოდა,შესვლა დავასწარი,ისედაც ნელა მოდიოდა,გული შემიწუხდა რასაცქვია რიგი რომ დავინახე,ისე მეჩქარებოდა ჩემ ნომერში ასვლა და დაძინება..ყველა მიცნობდა და უპრობლემოდ გადავაბიჯებდი ნებისმიერს და მაგრამ არ ვიყავი მასეთი პიროვნება..რადგან მე მათზე მაღალი თანამდებობა მქონდა ამ სასტუმროში და მათ არა ამიტომ უნდა შემემოკლებინა გზა?ისინიც ხომ იცდიდნენ..მე ასე ვფიქრობდი მაგრამ ის ლაწირაკი გოგო ასე ნამდვილად არ ფიქრობდა..გადააბიჯა ყველას და გოგონას დაუდგა წინ,ნერვები კი მომიშალა ასეთი ტუტუცი როგორ შეიძლება იყოს თქო,მესმოდა მათი ლაპარაკი და მინდოდა მივვარდნილიყავი და საერთოდ გამეგდო ჩემი სასტუმროდან ეს გაუზდელი გოგონა..მერე დაიწყო შენ იციი ვინ ვარო და ეგეთები..თავიდან შლაპა მოიხსნა და სათვალეებიც..რის შედეგად გოგონამ გაიკვირვა და გაუშვა უპრობლემოდ,მე კი მხოლოდ მის ქერა თმას უყურებდი..ნეტა ვინ იყო ასეთი..ჩემი ჯერიც მოვიდა,გოგონამ რომ დამინახა თვალები გაუფართოვდა და დამიწყო აფირისტობა..ოო როდის მორჩებოდა ეს ყველაფერი რო დამესვენა უკვე პიკზე ვიყავი...გამიმართლა ლიფტს უცდიდა ის გოგო ამიტომ დავეწიე,შემეძლო მისი ვინაობის გაგება..უკვე ლიფტში იყო უცებ რომ შევვარდი..უყურებდი ხელს როგორ აწვალებდა,ძალიან მომსვლია,პირდაპირ ხელზე როგორ დაეცა,ჩამეღიმა და ვკითხე ვინ გაგაბრაზათ თქო მან კიდევ მიპასუხა რომ იცოდეს ვინ გააბრაზა ცოცხალი აღარ იქნებოდა..გამეღიმა,ცისფერი თვალები რომ შემომანათა,ისეთი სასიამოვნო ხმა ჰქონდა,არგავდა წიკვინა ქერა თმიან გოგონებს..მაშინ რატომღაც მომინდა მელაპარაკა და მელაპარაკა მასთან,ის დაბუშტული ლოყები და ტუჩები დამეკოცნა გაბრაზებისგან რომ ჰქონდა ასე..ალბათ იფიქრებთ ვინა ეს გიჟიო პირველად ნახა გოგოო,მაგრამ არვიცი რა დამემართა..ის კიდევ ხელიდან დამისხლტა და გაუჩინარდა..მაინტერესებდა ვინ იყო..ხვალ ვიკითხავდი აუცილებლად.წყალი გადავივლე და თითქოს დაღლილობა მომეხსნა,მინდოდა ისევ მენახა ის გოგონა..დაძინებას ვაპირებდი სანდრომ და გიორგიმ დამირეკეს,ბათუმში ვართ კლუბში გამოდი უეჭველიოო.მეც წავედი,უკან სადგომზე ვიყავი და მანქანაში ვჯდებოდი ის ღიმილა გოგო რომ დავინახე...გამიღიმა რომ დამინახა და ხელი დაუქნიე,მანაც იგივე გააკეთა მე კიდევ მოვწყდი იქაურობას და ბარში წავედი ბიჭებთან,ბარში ჩემი ბავშვობის მეგობარი ლიზი შემხვდა..როგორ მომნატრებია,უკვე წლებია არ მენახა..ლიზი მართლაც კარგი მეგობარი იყო..მისი ძმა რატი ჩემი ძმა იყო რასაც ქვია,მაგრამ წლების წინ ავარიაში მოყვა და დაიღუპა,ლიზა კი გადარჩა..მის თავს აბრალებდა ლიზი სულ ამ ყველაფერს..მერე დამშვიდა,მაგრამ რომ ვნახე მის თვალებში კიდევ ამოვიკითხე ის სევდა.
-ლიზი?
-არმჯერა მიშო ნუთუ ეს შენ ხარ?ერთმანეთს მოვეხვიეთ.
-მე ვარ მე!როგორ გამიხარდა შენი ნახვა..რამდენი წელი გავიდა..
-ჰო..
-ამ ხმაურიან ადგილას რასაკეთებ?თვალები აუწიე..მახსოვსარ გიყვარდა ასეთი კლუბები.
-არც ახლა მიყვარს!მეგობრებს წამოვყევი,მაგრამ როდის გავიქცევი ერთი სული მაქვს თან გამიხმა ქალს კუჭი.
-წამო წამო..ხელი მოვკიდე და წავიყვანე.
-გიჟო სად მიგყავარ?
-წყნარი ადგილი ხო გინდა..ხოდა ჩემთან სასტუმროში,თან კარგ რაღაცეებს ამზადებენ..მინდა დაგელაპარაკო.
-მიშო..
-რომ მივალთ მერე..რა არის ეს რა ჩაგიცვია მეტი მოკლე ვერ ნახე?შავ კაბაზე მიუთითა.
-ლიანას შემოქმედება,გინდა თუ არა ეს ჩაიცვიო..
სასტუმროში მალე მივედით.ერთ-ერთ მაგიდასთან დავსხედით.
-როგრო ხარ ლიზი?
-კარგად რას მეკითხები.გამიცინა,მაგრამ ხომ ვიცი ამ ღიმილის უკან დიდი სევდა იმალებოდა.
-იცი რასაც გეკითხები.
-სიმართლე გაინტერესებს?
-კი.
-კარგად..ახლა მართლა კარგად ვარ..შეიძლება რაცმოხდა ჩემი ბრალია მაგრამ რატი არ იქნებოდა ბედნიერი მთელი ცხოვრება რომ მეგლოვა ასე რომ..თვალებში ცრემლები ჩაუდგა..მე კიდევ ხელები გამოვაწევინე და ხელებზე მოვეფერე ისე როგორც ბავშვობაში ვიცოდი,ნაზად მოვწმინე თვალებიდან ცრემლი.
-არ იტირო!აღარასოდეს გესმის?თორე გამაბრაზებ!
-არის მიხეილ ბატონო!
-ვახ ჩემი ნუ მიძახი ამ მიხეილს!არმომწონდა ამ სახელით რომ მომმართავდნენ.ხომ იცი თუ რამე შენს გვერდით ვარ,შენი მეორე ძმა ვარ,რატი წავიდა მე აქ ვარ!რამე თუ დაგჭირდა ჩემი ნომერი და ვსიო..ვეუბნებოდი თან უღიმოდი ჩვენსკენ მომავალი სილუეტი რომ დავინახე,კინაღამ ყბა ჩამომივარდა..
-ამას აქ რაუნდა?ჩავიბურტყუნე ჩემთვის.
-ვის სიყვო?მიღიმოდა ლიზის.
ის გოგო იყო,ღიმილა გოგო..მაგრამ მიმტანი?ანუ მიმტანად მუშაობდა?ძალიან გამიკვირდა,თან ირონიულად ათვარიელებდა ლიზის და ისე იღებდა შეკვეთას.მერე წავიდა..მე და ლიზიმ კი ლაპარაკი გავაგრძელეთ,მკითხა გოგონაზე რატომ გაგიკვირდა ასე მისი დანახვაო,უთხარი უბრალოდ ისე ვიცნობ შორიდან თქო.არც მომიტყუებია,მართლა ხომ ასე იყო..სახელიც არ ვიცოდი,მარა ლიზის როგორც გავისტუმრებდი გავიგებდი იმ წუთას.საიდანღაც გაჩნდა უცებ შეკვეთით ხელში და მაგიდაზე დაალაგა,ყავაზე ხელი რომ გაეკრა და შარვალზე გადამასხა ცხელი ყავა,მერე მომვარდა და ბოდიშებს მიხდიდა გაგისუფთავებთო,მეგონა თავიდან მართლა ისე გადაესხა,მაგრამ მის თვალებში ჭინკები რომ დავინახე და ეღიმებოდა,მაგრამ არაფრის დიდებით იცინოდა მივხვდი რომ სამაგიერო გადამიხადა და ხელები გავაშვებინე,ლიზამ დამცინა ამ გოგოს შენთან რაღაც დაუმთავრებელი მისია აქ და სანამ არ გაგამწარებს არ მოისვენებსო..მერე ლიზი სახლში დავტოვე და მე უკან დავბრუნდი...დავინახე როგორ შევიდა ლიფტში ღიმილა გოგო,ვიცოდი რომელ სართულზეც იყო და კიბეებით უცებ ავედი,კარებში შედიოდა რომ მივარდი და მკლავში ვწვდი.მაგრამ ასეთი გინახიათ?ვერაფერი ვათქმევიე ისეთი თვალებით დამიწყო ყურებდა,აი შრეკში რომ კატა არის ფუმულა,ეგ რო იყურება დიდი მწვანეთვალებით ისე,ოღონდ ამას ცისფერი ჰქონდა..უთხარი ვიცი სპეციალურად რომ გადამასხი და აღიარე თქო მაგრამ რა ხეირი,აქეთ გამომეკიდა არც გიცნობთ რატომ უნდა მექნა სპეციალურადო,მეგონა იტირებდა და ჩემ თავს ვწყევლიდი მარა უკან დახევას არ ვაპირებდი..როგორ შეეძლო ასეთი ყოფილიყო,საყვარელიც,გაბრაზებულიცი,ღიმილა გოგოც და ყველაფერი..ქამელეონივით იყო,წამში იცვლიდა ხასიათს.ჩემი სახელი არიცოდა,სიტყევბს რომ მოუყარა თავი ბატონო მიშო უნდა ეთქვა მაგრამ არიცოდა ჩემი სახელი,მეც უთხარი მიშო მქვია თქო და რა გააკეთა..ბატონო მიხეილო ასე მომმართა..გავგიჟდი კინაღამ ხო მძულს და მეზიზღება ეგრე რომ მომმართავენ,მეც უცებ ავვარდი და იმდენიი რაღაცეები უთხარი პროვინციელი და პელენწუკა უწოდე,ის კი არც შერხეულა,მაგრამ დავიფიცებ მის თვალებში იმხელა სიბრაზე დავინახე შეეძლო ჩემთვის ყელი გამოეჭრა დანა რომ ჰქონოდა.მან კი მშვიდად მითხრა რომ შეურაცყოფას რატო მაყენებთ,თქვენი დონის რომ არვარ მერე რაოო..ისევ აგრძელებდა რომ წარმოდგენა არ ჰქონდა რა შურისძიებაზე ვლაპარაკობდი,მეც ორი წლის ბავშვივით უთხარი ყავა რომ გადაგასხი მიტო თქო..არაფრად ჩამიგდია ეგო და დამემშვიდობა..ბოლოს მითხრა რომ ხვალ უნდა ემუშავა,რომ მისთვის ფულები ციდან არ ცვიოდა..ტვინი ამიმუშვდა და ქვემოთკენ დავეშვი,კაბინეტში შევედი იქ სადაც შეკრებებს ვახდენდით და შევკრიბე ყველა თანამშრომელი და განუცხადე რომ ჩემი ვინაობა არავისთვის ეთქვათ და ამ არავიში ღიმილა გოგოს ვგულისხმობდი,არმინდოდა გაეგო რომ მე ვიყავი სასტუმროს მფლობელი მერე შეიძლება სხვანაირად მოქცეულიყო,აფერისტობა დაეწყო ჩემთვის,ის კიდევ ისეთი სხვანაირი იყო,შემიძლია ვთქვა ზუსტად ვიცოდი რანაირი იყო,მისი ქცევებით ეგონა თავს იკატუნებდა და სუსტი და დაუცველი ჩანდა სხვის თვალში,მარა ისეტი ჯიუტი იყო უკვე ვიცოდი ლიფტში რომ წაველაპარაკე ორი წამი მაშინ მივხვდი და ახლა ვერ ვხვდებოდი ასეთი იმიჯი რაში ჭირდებოდა ან ვინ იყო,ჩემ საწადელ კითხვაზე პასუხის მოლოდინში გავიყურსე.
-ახალი გოგო აგიყვანიათ ვინა?რას წარმოადგენს?
-ვის გულისხმობთ?ერთმა იკითხა.
-აი ის მაღალი ქერა როა.არავინ ხმას არ იღებდა.ერთი გოგო იყო,წიკვინა ხმით დაიწყო ლაპარაკი.
-მიშო..უცებ გადააკეთა..ბატონო მიშოოოო...რაღაცის თქმას აპირებდა მასთან შედარებით პატარა გოგონამ რომ გააჩერა.
-მას ანა ქვია!
-ჰო?შენ რა ქქვია გოგონა ?
-მე?ბელატრისი.
-ბელატრის მოდი აქ..ახლოს მოვიდა გოგონა,დაფეთებული მიყურებდა.
-იცნობ შენ ანას?მეტი ინფორმაცია მინდა.
-მე გეტყვით ყველაფერს.ისევ იმ წიკვინამ დაიწყო.
-ბელა გისმენ.მე ბელას მივმართე.
-ანა ქვია.
-ეგ მითხარი უკვე.
-აქ დაიწყო ახლახანს მუშაობა.
-გვარი?სხვა მონაცემები?
-არვიცით.
-რასქვია არიცით?აბა ისე აიყვანეთ სამსახურში?იქნებ კრიმინალია,ან მკვლელი..ან ან..
-იცით..ჩემ სოფელში ცხოვრობს და შორიდან ვიცნობ..არაა ცუდი გოგო..უბრალოდ არუნდოდა მისი მონაცემების გამჟღავნება..შეგიძლიათ მენდოთ არც ქურდია და არც მკვლელი ვიცნობ!მტკიცედ მეუბნებოდა ბელატრისი.
-კარგი შეგიძლიათ გახვიდეთ.
-ესენი ერთმანეთს კუკუდამალობიანას ეთამაშებიან თუ რა მაფიაა?გავიგონე როგორ ჩაიბურტყუნა იმ გოგონა,მერე კი დავინახე ბელატრისი როგორ მივიდა იმ გოგონასთან და გაბრაზებული ეუბნებოდა რაღაცას,ბოლო სიტყვებს ყური მოვკარი.
-მემგონი გასაგებად თქვა!და შენ არ უნდა დაგეწყო ენის ყრანტალი.
ვერ გავიგე რას ნიშნავდა..გვიანი იყო ამიტომ არ მეძინებოდა და ბარში წავედი,სავარაუდოდ იქ იყვნენ ბიჭებიც..სულ მანდ არიან...რატომღაც სულ ანაზე მეფიქრებოდა..’ღიმილა გოგო ანა’..ასე შევარქვი..უფრო მეტის გაგება მინდოდა,მაგრამ როგორ მოვახერხებდი არვიცი..ბევრი დავლიე,მერე ვიღაცა ნაშა ავაგდე და როგორც ჩანს სასტუმროში წამიყვანია,არც მახსოვდა,უბრალოდ დილას კარებზე ბრახუნმა რომ გამაღვიძა გვერდით მიწვა ვიღაც ქერა..ტანსაცმელებს ვერ მივაგენი,არადა სულ შიშველი ვიყავი ასე ხო არ გავაღებდი კარებს,იქვე პირსახოცი დავინახე და ის შემოვიხვიე და კარები გავაღე.ჩემი ღიმილა გოგო იდგა კარებში..რატო ჩემი?ისე უბრალოდ უხდება სიტყვა ჩემი..ისე მიყურებდა არმოელოდა ნახევრად შიშველი რომ ვიქნებოდი ალბათ და იმასაც არმოელოდა რომ მე ვიქნებოდი ამ ნომერში,საუზმე მოუტანია,ფლირტაობა დაუწყე და დავინახე როგორ გაბრაზდა,მერე ის ქერა გამოვიდა გაწელილი სიტყვებით როგორც ჩვევიათ და დავინახე ამაზე როგორ გაბრაზდა,ალბათ იმ გოგოს თმებით თრევა უნდოდა,მემგონი მიხვდა რომ მის აზრებს მივხვდი და მიტომ ვიღიმოდი და უკან მოუხედავად დატოვა იქაურობა.იეჭვიანა,მოიცა რა სისულელეებს ვამბობ რატომ უნდა ეეჭვიანა..უმეტესად გარეთ ვიყავი,სასტუმროშიც ვიყავი და უყურებდი ხოლმე ანას,ის ყურადღებასაც არ მაქცევდა...ეგრე გინდა არა?მშვენივრად ვიცი როგორც მივიქცევ შენ ყურადღებას..ერთ საღამოს ბარში ვიყავი და ისევ ისე ქერა გოგო შემხვდა,მეც წამოვიყვანე სასტუმროში მანამდე ვივახშმეთ..ვიცოდი,უეჭველი ვიოცოდი რომ დამინახავდა და მოვიდოდა,მაინრტერესებდა ამჯერად რას იჩალიჩებდა..არც შევცდი ჩვენ მაგიდასთან შეკვეთა რომ მოიტანა,ღვინო გადაასხა გოგოს,თან თეთრი კაბა ეცვა,გამწარებული გავარდა საპირფარეშოშო..ამ სულელმა კიდევ სიცილი დაიწყო..ესიამოვნა რომ მომშხამა,მაგრამ სულაც არ გავბრაზებულვარ..მაინც ვწვდი მკლავში და ყვირილი დაუწყე,უთხარი რომ 2 თვე ჩემი გამწარების მეტს არაფერს აკეთებდა და სამსახურიდან დავითხოვდი..უცდიდი როდის გადმომიკარკლიდა მის შრეკის თვალებს მაგრამ შევცდი..კიდე აქეთ დამიწყო ჩხუბი,ისეთი თავდაჯერებული იყო..ვინ ეგონა მართლა მისი თავი?დედოფალი?პრინცესა?საქართველოს 1ლედი?პრეზიდენდი?რავიცი ვიღაც დიდი კი ეგონა,ურჩობა დამიწყო რომ არ შემეძლო მისი გაგდება..ეს არც გამივლია აზრად რათქმუნდა ისე უთხარი რეაქცია მაინტერესებდა..გაბრაზებულზეც ისეთი საყვარელი იყო..მის მერე არც ისე დიდიხანი იყო გასული,ხოლმე ვხვდებოდით ერთმანეთს,წამიერადაც გადაყრილა ჩვენი მზერა..
გიორგის დაბადების დღეს იყო..თბილისში უნდა წავსულიყავი,მანქანის გასაღები და ყავა ავიღე რომელიც ჯერ კიდევ ცხელი იყო და თან ვსვამდი,რამ წამომიარა არვიცი ლიფტიტ არ წავედი,ფეხით დაუყევი კიბეებს და იმ სართულზე გავიარე სადაც ღიმილა იყო დასახლებული,კარებს მიუახლოვდი და დავინახე როგორ გამოვიდა კარებიდან უკუსვლით,გამეღიმა,ყავის ჭიქა ქვემოთ ჩამოვწიე და მიუახლოვდი,ეს ალქაჯი კიდე ისე შემობრუნდა შემასკდა და ყავა თვითონაც გადაესხა და მეც გადამასხა..ეს იმდენჯერ მოხდა უკვე სათვალავი ამერია,ვწუნწაობდით ყავებით.ორი პატარა ბავშვი..ისე გაბრაზდა,მერე დავინახე როგორი ლამაზი იყო,გამიკვირდა მისგან ასეტი ჩაცმა,ძალიან ელეგანტური იყო,მაკიაჟიც ეკეთა,გამომლანძღა და უკან შებრუნდა,უხსნიდი რომ ძალით არმინდოდა მარა ვინ გაიგონა?ცხვირ წინ მომიკეტა გაბრაზებულმა კარები,მეც გამოვიცვალე უცებ და თბილისისკენ ავიღე გეზი,გზაში შემაგვიანდა სანდროს გაუარე,მერე ერთი საათი უცდიდი,კაფეში იყო მის სიყვარულთან მარიამთან ერთად.მემგონი ყველაზე ბოლოს ჩვენ მივედით,იუბილარის საუკეთესო ძმაკაცები..შოკი მოკი მაშინ იყო გიორგიმ რომ მითხრა ნახე ვინ უნდა გაგაცნოო..გოგონა რომ შემოტრიალდა და ხელში ჩემი ღიმილა შემრჩა ავიჭერი..უცებ გიორგის ის საბედო მეგონა სულ რომ გვიყვებოდა,ნეტა ყოფილიყო კი..უცებ დააბრეხვა ჩემი და არისო,აქ სულ გადავირიე რა და..მისი და ერთი ვიღაცა სულელი,გატუტუცებული გოგოა რომელიც ახლა ამერიკაშია სავარაუდოდ...მერე გადააკეთა როგორც ლანა და მარიამია..ამოვისუნთე,გავიცანით ერთმანეთი,ვითომ არ ვიცნობდით,მერე ჩემი მერცხლები ლანა და მარიამი მოფრინდა,ეს გოგოები დებივით მიყვარს ისე როგორც საკუთარი და მეყვარებოდა რათქმაუნდა რომ მყოლოდა..დავინახე ანას დაქაჩული თვალები..მერე გოგოებმა გიორგი წაიყვანეს და მარტო დაგვტოვეს ჩვენ..მე კიდევ გაოცება ვერ გამოვხატე,ნამდვილად მიკვირდა მისი იქ ყოფნა,გიორგის მეგობარი ვარო..არმეგონა ნამდვილად ასეთი სამეგობრო წრე თუ ეყოლებოდა,რატომღაც ერთი პროვინციელი გოგო მეგონა და თბილისსში ასეთ გაჩითულ სასტავში თუ ვნახავდი ნამდვილად არმეგონა..ჩემი ფიქრები უთხარი და გაბრაზდა..მერე დავინახე ლანას და მარიამს გაბრაზებული ელაპარაკებოდა,ღამის შუქზეც ვხედავდი სიბრაზისგან სახე როგრო ჰქონდა გაწითლებული.მერე სვა და სვა შორიდან უყურებდი..წაყვანა შევთავაზე,მიუხედავად იმისა რომ ბათუმში დღეს დაბრუნებას ნამდვილად არ ვაპირებდი,ვიფიქრე გავერთობი თქო მაგრამ მისმა აქ ყოფნამ იმდენად ამაფორიაქა,გზაში ცუდად გახდა და მომითხვარა მთელი მანქანა.საყვედურები უთხარი..ჯანდაბას ეს ყველაფერი მეორე დღეს ისევ გამამწარა,დავიმდუღრე...არა ამ გოგოს ცხელ რაღცეებთან მაგარი გართულება აქ..ოთახში შეუვარდი გაქფული და ჩხუბი დაუწყე..რეაქცია 0..იმ დღეს სასტუმრო დავტოვე,მაგრამ ნივთები არ წამიღია..მოშორება მინდოდა სასტუმროდან ცოტახნით..ვერ გავიგე რახდებოდა ჩემთავს..ეს გოგო თან ნერვებს მაჭამდა,თან ისეთი საყვარელი იყო,რომ ვერ ვხედავდი მინდოდა მომეძებნა და მეყურებინა ისე ვითომდა ექსპონანტი ყოფილიყოს..რომ უყურებდი მის სავსე ფიგურებს სხეულზე სული მიცხელდებოდა,ვნებების ქარცეცხლში ვიძირებოდი,თან ბავშვური და სექსუალური იყო..ნეტა რამდეი წლის იყო19?20?მეტის შეუძლებელია..მაინტერესებდა მის მიმართ რამეს ვგრძნობდი თუ უბრალო შევეჩვიე მის ხუშტურებს რომ სულ უნდა გავემწარებიე და რამეს უნდა ველოდე მისგან.სასტუმროში 1 თვის შემდეგ რომ დავბრუნდი აღარ დამხვდა,იმ გოგოს წამოცდა რომ რამოდენიმე ხნის უკან გაიგო ჩემი ვინაობის შესახებ..მეც ვიფიქრე რომ ჩემი შეეშინდა სამსახურიდან მართლა გამაგდებსო და თავისით წავიდა..დედაჩემმა დამირეკა..თან ქართული ნომრიდან,კინაღამ დავვიხჩვი იმდენი ვახველე,წინასწარ ვიცოდი რამე საშინელებეას მეტყოდა..არც დამაკლო,საქართველოში იყვნენ და თბილისში მიცდიდნენ..კისრიტეხით ჩავედი და სიურპრიზი დამახვედრეს..ხვალ მივდიოდით იმ ოჯახში,რომ ქორწილზე გველაპარაკა..რამ დამარტყა ტვინში არვიცი წავყევი..ალბათ მიზეზი ის იყო რომ ჩემ ღიმილა გოგოს აწი ვეღარ ვნახავდი..მე თბილისში ვიყავი,ის ბათუმში იყო და ალბათ სახლშიც დაბრუნდა რომელიღცა სოფელში..სახლს რომ მიუახლოვდით თვალები გადმომცვივდა.
-დედა აქ რაგივნდაააა?
-აქ გვინდა თუ გვინდა!
-ხო არ გაგიჟდით?ეს ხომ გიორგის დედ-მამის სახლია?ის ალქაჯი გოგო უნდა მომაყვანიოთ ცოლად?
ალბათ გაგიკვირდებათ რომ ახლა გავიგე ჩემი მომავალი სიდედრის და სიმამვრის ვინაობა..მაგრამ არ გაგიკვირდეთ..იმ დღეს დედაჩემმა რომ მითხრა მამაშენის კომპანიონიო..მამაჩემს იმდენი კომპანიონი ყავს სულ არ მიფიქრია გიორგის დედაზე და მამაზე თუ ლაპარაკობდა,სიმართლე რომ გითხრათ არც ის მახსოვდა რა სახელები თქვა ისე გავვარდი მაშინ სახლიდან..ახლა კი რა გამოდიოდა ჩემი ძმაკაცის ალქაჯი და უნდა მომეყვანა ცოლად?ნანახი არ მყავდა მაგრამ გიორგის მონაყოლით რაღაც დიდი საოცრება იყო..იმედი მქონდა ძალიან საშინელებაც არ იქნებდოა და როგორმე ავიტანდით ერთმანეთს.ქალბატონი ნიტა და ალექსანდრე გახარებულები შემოგვეგებნენ,პრინცესა იგვინაბდა,ფართხუნის ხმა გავიგონე მაგრამ უკან რომ გავიხედე მარტო ფეხები ჩანდა კიბეების თავზე რომლებიც გარბოდნენ..მომთმენლადდ უცდიდი..ცოტახანში კაკუნის ხმა გაისმა,აუჰ თუ დაიწყო ახლა დედაჩემივით სახლში ცოლად რომ მოვიყვან კაკვებით სიარული..ჩემს ფიქრებზე გამეღიმა და უკან შევტრიალდი,სახეზე მიმეყინა ღიმილი ისევე როგორც ჩემს წინ მდგარ ანას,რომელიც კინაღამ დაიმტვრა კიბეებზე,ჩემსავით გაოცებული იყო ისიც,მარა მე ვაბშე შოკში ვიყავი..ხმას ვერ ვიღებდი..ან ისე მომენატრა ჩემი ღიმილა მას ვამსგავსებდი,ან მისი ვიღაც შორეული ნათესავი იყო..შეუძლებელია ჩემი ღიმილა იყოს ეს გოგო..მემგონი ჩემზე ცუდად ის იყო,რომ გაიგო ქორწილზე მკვდრის ფერი დაედო სახეზე..გაოცრდა,პირი ღია დარჩა არივიცი რა უწოდო ამ სიტუაციას..უკან გავყევი და კარებზე დავაკაკუნე,შემოდიო როგორც მითხრა შევედი,გაბრაზებული იყო არანაკლები მე...რომ ლაპარაკობდა თითქოს ჩემ თავს ვარწმუნებდი რომ ეს მართლა ჩემი ღიმილა იყო,მერე გამახსენდა ასე უნამუსოდ რომ მატყუებდა და ჩხუბი დაუწყე,არც მან დამაკლო,მერე ქვემოთ ჩავედით,განაცხადა რომ ჩემზე არ დაქორწინდებოდა..დედაჩემი აიჭრა ლექციები ჩაატარა გიცდიდიო,მერე რომ თქვა ერთმანეთს კარგად იცნობთო კინაღამ ავყირავდი,ამგენმა საიდან იცოდნენ,უეჭველი მოგვიწყვეს..მერე წავედით..მანქანაში როგორც კი ჩავჯექით დუმილი დავარღვიე.
-თქვენ მომიწყვეთ არა?
-რაზე ამბობ შვილო?დედამ მკითხა..
-იქ სასტუმროში რომ გამიშვით..არა მეც არ გამიკვირდა რამ წამოუარათ თქო..
-ეგ წარსულია უკვე..ჯობია მომავალზე იფიქრო..ცოლი და ბავშვი,ბავშვი...
-აჰა დაბრუნდა დედაჩემი!თურმე რაყოფილა..არა ერთი წუთით როგორ ვიფიქრე რომ გეგმიდან გადაუხვევდი!შენ!არა რა..და მინდა გითხრა რომ ეგ გოგო მეზიზღება!ჩვენი იქ დაჯახებით ვერაფერს გახდით!მასაც ვეზიზღები იმავე დოზით და უფრო მეტითაც დარწმუნებული ვარ!
-მერე რა ჯობია მაგას შვილო!განქორწინებისას ბევრს არ უწუწუნებს..ლოგინში ქალების ჩაგორება შენ არ გიძნელდება!მოაჩვენე თავი რომ გიყვარს და დააღირსეთ ბავშვი!
არ ვღელავდი დარწმუნებული ვიყავი დედაჩემი მოაგვარებდა,არ გაუშვებდა ხელიდან ამ შანსს,არც შევცდი,ანა დამთანხმდა და მეამიტურად მიხაროდა რომ ჩემი ცოლი იქნებოდა,მაგრამ...დიდი სისულელე იყო ეს ყველაფერი ზღაპარს გავდა უფრო ვიდრე სინამდვილეს..რომ შემყვარებოდა მერე რა?მაინც გავშორდებოდით,რომც არ გავშორებულიყავით როდესმე სიმართლეს გაიგებდა და მიმატოვებდა..ამიტომ არც მე არუნდა შემყვარებოდა და არც მას..ეს თუ უკვე არმოხდა..ქორწილის დროს ორივე თავს შორს ვიჭერდით ერთმანეთისაგან..ქორწილიდან გავიპარეთ,უყურებდი ეშინოდა,სულაც არ იყო ისეთი კლდებამოსილი როგორსაც თავს აჩვენებდა,მაშინ დავრწმუნდი საქორწინო კაბა რომ გაუხსენი შეკრთა,მაგრამ არაფერი მიქცია,არც მივკარებივარ,რატომღაც სათუთი არსება იყო ჩემთვის..არმინდა რასაც ქვია მეხმარა და მერე მიმეგდო...საშინელება იქნებოდა ეს..ვერ გაუკეთებდი ამას ჩემ ღიმილას..არ მაინტერესებდა დედაჩემის გეგმები,მე ვიცოდი რასაც გავაკეთებდი..
უკვე რამოდენიმე დღეა ერთად ვცხოვრობთ,დავლაგდით,რამდენიმეჯერ შევამჩნიე რომ ჩვენ სასტუმროს ინციდენტებს იხსენებს,ან ესიზმრება,მერე მეც რომ ვიხსენებ მეცინება და ერთად ვიცინივართ..ისე კი ძალიან მაინტერესებს რატომ მეთამაშებოდა?მაგრამ ხომ მითხრა შენი გამწარება მინდოდაო მეტი რა უნდა მინდოდეს ვერ გავიგე.
ახლა უყურებ და სიცილით ვიგუდები..ცდილობს სადილი მოამზადოს და კვერცხი ვერ გატეხა..მის უკან დავდექი,იგრძნო იქ რომ ვიყავი და შემიღრინა.
-იდიოტო თუ გამცილდები კაის იზამ!
-მოვეხმარები ჩემ ცოლუკას თქო ვიფიქრე!
-ცოლუკა არა ის კიდე..
-რა ის კიდე?
-აუუ გეყოს!მოდი და ჰა გატეხე..
კვერცხი ხელში ავიღე და ვაჩვენე როგორ უნდოდა გატეხვა,მერე ვივახშმეთ და მე სამსახურში წავედი..ის არვიცი რას გააკეთებდა მთელი დღე..სახლში რომ დავბრუნდი უხეშად მოვექეცი და ვატყობ ვაწყენიე..ოთახში ავიდა და სლუკუნის ხმა მესმოდა..არაფერი მითქვია..მის მერე უხეშად ვექცევი აი ახლაც..არმინდა შეუყვარდე..ვიცი დედაჩემი ყველაფერს გააკეთებს რომ დავშორდეთ..არმინდა ტყუილი ილუზიების შექმნა ჯობს დინებას მივყვე,ჯობდა მეც ასე მოვქცეულიყავი.
*ანა*
ბოლო დროა მიშო უცნაურად იქცევა,ჩვენი ურთიერთობა ერთი დიდი უცნაურობა მაგრამ ასეთიც არ წარმომიდგენია.სულ თავს მარიდებს,სახლში არასდროსა,ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება რომ გამირბის,ეს ყველაფერი ძალიან საინტერესოა..ახლა ვზივარ მარტო სახლში და ტელევიზორს უყურებ,თებერვალი დაიწყო..ჩვენი ქორწინებიდან 1თვე გავიდა.მიყვარს ზამთარი,მეტისმეტადაც კი..თბილად პლედში გახვეული რომ უყურებ საყვარელ კინოს ეს ყველაფერი ჩემთვის,ასე უაზროდ შემიძლია მთელი დღე ვიჯდე და სასუსნავებს მივირთმევდე,თან კინოს უყურებდე..მიყვარს ამ დროს გარეთ ყველაფერი თეთრად რომ არის შეღებილი..ახლაც ასე ვიყავი,მაგრამ მარტო და მოწყენილი..გვიანი იყო უკვე,საათს გავხედე 2იწყებოდა,მიშო კი გარეთ იყო,არც ვიცი სად,ალბათ სადღაც კლუბში ერთობოდა..წვიმამ დაიწყო,წამოვდექი და გარეთ გავიხედე,კოკისპირული წვიმა იყო,აი ისეთი გაზაფხულში რომ იცის,მაგრამ ახლა რა ეტაკა..არ მეძინებოდა ამიტომ ბატიბუტი გავაკეთე და დიდი თასით დავიდგი წინ,მერე გავეხვიე პლედში და მდივანზე დავსკუპდი..მმ რას უყურო?სულ დრამებს უყურებ,კომედიაზეც ვგიჟდები,მოდი საშიშ კინოს უყურებ რამეს..დავიწყე საშიში კინოების ძებნა,რა მეშარებოდა ვერ გავიგე,ამ შუაღამეს რა საშიში კინო მინდოდა,თუმცა ერთს წავაწყდი..მოკლე აღწერაც წავიკითხე..ერთი კაცი იყო ჯიმი,რომელსაც ცოლი დაეღუპა უცნაურ გარემოებაში,მთავარი ეჭვმიტანილი თვითონ იყო,მაგრამ მან ხომ იცოდა მისი ცოლი რომ არ მოუკლავს,ამიტომ გამოძიება დაიწყო რამაც მამამისთან მიიყვანა..მიყვარს გამოძიებები,აუცილებლად გავხდები გამომძიებელი..ეს გავიფიქრე და დავიწყე ყურება..შიშის კანკალმა ამიტანა,მერე რომ გავიგე რომ მამამისი მკვდარი ყოფილა დიდიხნის,დასასრულისკენ იყო უკვე ყველაფერი უნდა გარკვეულიყო ვინ იდგა ამ ყველაფრის უკან და ჰოპ გამოჩნდა ისიც და მოკლა ჯიმი,ენა ამოაგლიჯა,არსიც ეს იყო ამ ბოროტების..’მერი შოუს არ ყავს შვილები,აქვს მხოლოდ ხის თოჯინები’.. მხოლოდ ეს მიტივტივებდა თავში და ის თოჯინა მახსენდებოდა მწვანე თვალებით...ამას ის დაემატა რომ კინოს ბოლო მომენტში ჭექა-ქუხილი იყო,მთელი სახლი განათდა და მე ეზოში მდგარი შავი სილუეტი დავინახე,მემგონი ადგილზე მოვკვდი ისეთ დღეში ვიყავი,თასი ძირს დამივარდა,სტეკლოსი იყო და გატყდა,ბატიბუტიც მიმოიფანტა,კარებზე ვიღაც აბრახუნებდა,არაფრის დიდებით არ გავაღე,ახლა რო ამდგარიყავი სულს განუტევებდი,ბოლოს შეწყდა კაკუნი და ვიფიქრე ან ჰალუცინაცია იყო ან კიდევ მართლა ვიღაც იყო და წავიდა თქო,ამ დროს ვიღაცამ კარები შემოდღლიზა,ის იყო დარწმუნებული ვარ ეზოში რო იდგა შავებში ის იყო,სველი იყო სული..მე დავიყვირე...მეგონა მერიშოუ მოვარდებოდა და ენას ამომგლოჯავდა..საბანში გავეხვიე და თავზეც ვაპირებდი გადაფარებას ხმა რომ გავიგე.
-ანა რახდებაააა?ვაიმეეე მიშოოოოოოოოო ჩემი მიშო იყოო...ისე წამოვფრინდი ლოგინიდან და წელზე მოვეხვიე ფეხებით,მერე რა რო სველი იყო..არ ვუშვებდი ხელებს არაფრის დიდებით,თან ვბურტყუნებდი.
-ჩემი მიშო...ჩემი მიშო..შეეშინდა ალბათ ისე მიყურებდა..
-ანა კარგად ხარ?ძირს აპირებდა ჩამოსმას მარა არაფრის დიდებით არ დავდგამდი ფეხებს ძირს.
-არა!სად იყავი იდიოტო..შეიძლება ცოლი მთელი დღე მარტო დატოვე..ღამეც..ნაწყენმა ჩავილაპარაკე..
-კარგი დამშვიდდი,მოდი აქ ჩამეხუტე..გულზე მიმიხუტა და დივანზე გავგორდით..ხმას არ ვიღებდი.
-იტყვი რამოხდა?ეს რატო დაფშვენი?იატაკისკენ მიმითითა..შუქი მაინც აანთე,გიჟია ეს..ადგომას აპირებდა შუქის ჩასართავად მაგრამ არ გაუშვი..
-არ წახვიდე!გევედრები!უკან დავაბრუნე.
-ასე რამ შეგაშინა ადმიანო?მე თვით მიშო კვიციანმა ვერ შევძელი ჯერ ეს!
-აი ამან!ხელი კომპიუტერის ეკრანისკენ გავიწიე სადაც კინოს კიდევ იყო ჩართული,მაგრამ დამთავრებული..
-რა ამან?ვერ შეხედა იდიოტმა.
-ნახე რამხელა მოჩვენება..რა რამ იდიოტოო უიმეე..გავბრაზდი უცებ..
-მემგონი აღარ გეშინია წავალ მე..
-არა არა მოიცა..აუ გთხოვ რაა..შენ რამე როგორ უნდა გთხოვო მარა გთხოვ არ წახვიდე ცოტახანი..
-კარგი ხო ბუზღუნი დაიწყო..
-სველი რო ხარ..ნერვიულად მოვიკვნიტე ტუჩი,მერე ფრჩხილებს მივადექი..
-მოწეპებული კი ხარ ჩემზე და ეგ მაინც მომაფარე..
-უი ჰო..აი მოდი..პლედი მასაც უწილადე..
-ანკა..ცოტახანში ჩემი სახელი დაიძახა..
-ჰო რაიყო..
-ძაან მცივა,ვგრძნობდი რომ კანკალობდა...
-ჰო..
-უნდა ავიდე ოთახში და ცხელი აბაზანა მივიღო,თუ გავცივდი მტრისას..
-აუ არა..შენ როდის გამოხვალ..აქ შემჭამს რამე,აღშფოთებულმა დავიწყე ლაპარაკი,თითქოს რამე მართლა შემჭამდა,ან იქნებ მართლა შევეჭამე..
-კარგი რა ანა..წავიდა და უცებ წამოვფრინდი და დავწეიე.
-მეც ვიბანავებბ...ბოლოს დავამატე..-შენთან ერთად.გაკვირვებულმა გამომხედა.
-შენ?ჩემთან ერთად?
-ჰო!
-ანა აბანოში ტანსაცმელებით არ ბანაობენ ხომ იცი?!
-ვიცი!აქ ყოფნას ყველაფერი მირჩევნია.
-ასე რამ შეგაშინა..მემგონი იცინოდა,ამას თავს რო გაუხეთქავ ახლა კი არიცის..
-წავიდეთ..ხელი მოვკიდე და მიშოს ოთახში შევედით..სააბაზანოში დიდი ჯაკუზი ჰქონდა ვაჟბატონს..ცხელი წყლით აავსო,შუქებიც ააბდღვიალა..კარებში რომ შევედი და მივხურე და ჩავრაზე გაკვირვებულმა გამომხედა.
-შენ რა მართლა აპირებ ჩემთან ერთად აქ ჩამოსვლას?
-გეგონა გატყუებდი?გამომცდელად გავხედე..
-არა მაგრამ..
-რა მაგრამ?
-ხო ხვდები რა..ჩემთან ერთად იქ შიშველი იბანავებ..იმ დღეს ისეთი ამბები დააწიე.
-მმ...და ვინ გითხრა რომ შიშველი ვაპირებ ბანაობას?გახდა დავიწყე..საცვლებზე შევჩერდი..ჯაკუზისკენ წავედი და შიგნით ჩავგორდი.
-მეკაიფები?
-არა..არ მოდიხარ?იმედია სულ არ გაშიშვლდები..არც გამიკვირდება უსირცხვილო ხარ..
-ვაპირებდი მაგრამ..გავიგონე ტანსაცმელები როგორ დაყარა ძირს,თვალები დახუჭული მქონდა..ვიგრძენი როგორ ჩამოვიდა წყალში და ამაგდო,ჩემს უკან ჩაწვა,მე კიდე დათუნია სათამაშოსავით ვიყავი მასზე აკრული..ცუდი აზრი იყო ის რაც გავაკეთე აშკარად..თვალებს არ ვახელდი..
-გაახილე არ ვარ შიშველი..
-ისე მქონდა დახუჭული..უთხარი და გავახილე..მის მწვანე სფეროებს წავაწყდი..მზერა ქვემოთკენ წამოვიღე,კუბიკებივით ჰქონდა კუნთები სხეულზე..ასეთი დაკუნთული მეორე არმინახია..ვარჯიშის მეტს არაფერს აკეთებს კი მარა?მაინტერესებდა მომატყუა თუ არა კიდევ ქვემოთ გავაპარე თვალი და საცვალი დავინახე,გამეღიმა..არა რო არ ცმოდა მერე სად მივდიოდი ერთი..ჩაახველა,ხმა დაბოხებოდა.
-რას აკეთებ?
-გამოწმებ.
-ასე არ მენდობი?
-რატო უნდა გენდობოდე?
-ისე მაგას შენ რო ამბობ ტეხავს..
-რატო?
-რატოო?რატო ანა?გინდა ყველაფერი გითხრა რატომაც?არმინდა მოგშხამო.
-ვერ მოახერხებ.აბა რატო მითხარი?
-ნომერ1 მატყუარა ხარ მთელ მსოფლიოში და მიტო.
-და ეგ ნომერ1 მატყუარა შენი ცოლია.
-ძაან გაგიტკბა ახალი სტატუსი ხო?
-უფ ძაან და მაინც არ გითქვამს რატომ?
-იმედი რაღაცეები მოიტყუე მაშინ..
-როდის მაშინ?
-კარგი რა ვითომ არიცი როდის მაშინ..რა საჭირო იყო?
-ნერვები მომიშალე და გავამწარებ თქო ვიფიქრე..თან ფული მჭირდებოდა და..
-აჰა..გასაგებია..ანუ შენი ნებით ჩამოდი საქართველოში?
-ჰო..გამოვეპარე ჩემებს,რაც გავიგე რომ ვიღაცა იდიოტზე მიპირებდენ დაქორწინებას...უიი აქ ხარ?შენზე ვლაპარაკობდი მემგონი..სორიიი...გაუცინე..მეგონა ისევე ჯმუხ სახეს დამიკერავდა როგორც მთელი ეს 1 თვე მარა გამიცინა.
-ესეიგი შენ რომ წადი მიტო მკრეს წიხლი მეც მანდ ჩემებმა..
-რას ნიშნავს წიხლი გკრეს?გამოგაგდეს?
-არა..დაისვენე წადიო..მანდ გამომიშვეს პირდაპირ..
-ოთხი მატყუარა..გაგვიჩალიჩეს ვითომ.
-მაგენმა კი არა შენ რაებს მიჩალიჩებდი.
-მე თუ შენ?
-მე რა გავაკეთე?
-ის ქერა..
-რომელი?
-ხელებს რო უფათურებდი.
-ეგ ლიზი არის..ჩემ დათ ითვლება და ხელების ფათურს რას ეძახი შენ?უბრალოდ ხელზე შევეხე..
-კარგი კარგი..ავიბზუე ცხვირი..მეორეც შენი დაიკო იყო?
-შენ რა იეჭვიანე?
-არა რა სისულელა..წყლიდან თითები ამოვიღე და ფრჩხილების ჭამა დავიწყე..
-არ გამოგდის ტყუილები..თითებს შეეშვი..ჩემ ხელს მისი ხელი შეახო და ამ ცხელ წყალში კიდე უფრო გავცხელდი..მერე მისი ტუჩები რომ შეახო ჩემ ხელს იქ მოვკვდი..ძაან ისეთ სიტუაციაში ვიყავით და მივქარე ჩემი წამოყრანტალების გამო..ორივე ნახევრად შიშვლები გათანგულები ვიწექით წყალში და ამოსვლას არც ვჩქარობდით..
-მიშო..
-გისმენ..
-რატომ მოგაყვანინეს შენებმა ცოლი?ანერვიულდა და თმაზე წაივლო ხელი.
-დიდი ისტორია მერე მოგიყვები..გამიღიმა..შენ?
-რა მე?
-შენ რატო გაგათხოვეს?
-დავსერიოზულდები და აღარ გავფლანგავ ყველაფერს..
-დასერიოზულდები?რამდენის ხარ?
-კაი დროს მეკითხები ქმარო ასაკს და მაინც გეტყვი 24..ნუუუ რამოდენიმე თვეში 25გავხდებიი..
-ვაუუ..
-რას ნიშნავდა ვაუ?
-ორ რამეს..პირველი რომ დაახლოებით 19-20 წლის მეგონე და მეორე ვაუუ შენზე იმხელათი დიდი ვარ ბაბუათ გეკუთნი..
-რა ?თვალები დავქაჩე..და რამდენის ხარ?
-არგეტყვი.
-გაგებუტე..ხელები გადავაჯვარედინე..
-კარგი ხო 30..
-ჰაააა?ხო კაიი რაიყო კი გავხარ 18წლის თინეიჯერს მარა ამდენსაც ვერ წარმოვიდგენდი 30?არაფერია 5წელი სხვაობა...
-კომპლიმენტი მითხარი წეღან?
-შეიძლება..უთხარი და თვალები ავაფახურე..
-მაგიჟებ!როგორ შეგიძლია ასეთი იყო.
-როგორი?
-აი რაღაცნაირი..საყვარელიც,გაბრაზებულზეც საყვარელი..იცი რა შეგარქვი მაშინ პირველად რომ დაგინახე?
-არარსებობს..მეც შეგარქვი სახელი..
-მითხარი..
-არა!ჯერ შენ..
-არ გეტვი მე ჯერ შენ მითხარი!რატომ?იმიტომ რომ შენ დაიწყე ამაზე ლაპარაკი!
-და მაინც არ გეტყვი!
-არ დავთმობ!
-დათმე!თუ გიყვარვარ!
-კარამელა ბიჭი!უცებ წამოვაყრანტალე..მერე დავფიქრდი მის ნათქვამზე,ახლა იფიქრებს რომ მიყვარს,თუმცა იფიქროს,მართლა მიყვარს და რავქნა..ჰო აი ვაღიარე რომ მიყვარს..რომ დავინახე მაშინ შემიყვარდა,რომ ვამწარებდი მაშინაც მიყვარდა,სულ სულ მიყვარდა,მისი ცოლი რომ გავხდი მაშინაც გიჟდებოდა ჩემი გული მასზე მარა არ აღიარებდა..მთელი ეს 1 თვე ყურადღებას რომ არ მაქცევდა და არაფრათ მთვლია ისე მენატრებოდა ხანდახან მივხვდი რომ უბრალო შეგუება და ჯიუტობანას თამაში არ იყო მართლა მიყვარდა..მარა ამის აღიარება თვით მასთან არმინდოდა.
-ღიმილა გოგო..ეს მითხრა და გამეღიმა..მერე გამახსენდა წეღან ჩემი ჩადენილი და ბლუყუნი დავიწყე..
-ისა..ანუ...შენნნ რო მითხარი ხო იიცი მითხარიო..ანუ თუ გიყვარვარო..მე არც გამიგონია ეგ..და ისე ვთ...თვალებში მიყურებდა და იღიმოდა,მე ვიყავი ღიმილა გოგო თუ ის იყო ღიმილა ბიჭი ეგ კიდევ საკითხავია..წელზე მომხვია ხელი..ეს იმდენად უცნაური და რაღაცნაირი იყო..წყალში დავიწყე ყურებდა მართლა მისი ხელი თუ იყო,ხელზე ხელი დავადე,ვაპირებდი მომეცილებია და ისევ უხეშობა დამეწყო,თავი რომ შევატრიალე ისევ იღიმოდა და ჩემსკენ წამოვიდა,მე კიდე გაბრაზებული ვბუსხავდი ტუჩებს..გეზი ჩემი ტუჩებისაკენ ჰქონდა ,ეს რო გავიაზრე გვიანი იყო,ის უკვე ჩემ ტუჩებს დააკვდა და მთელ ჩემ სხეულში ზოოპარკი გაიხსნა,ყველაფერი აქეთ იქით დადიოდა,დაბაჯბაჯობდ,დაფრინავდა არვიცი რახდებოდა...მეც ავყევი კოცნაში,მის თმებში დავასრიალებდი ხელებს და არ ვაპირებდი გაჩერებას,ის კიდევ ჩემ სხეულზე დააცოცებდა ხელებს..ვნებამ ამიტან მეც და იციც..ალბათ მთელი ცხოვრება ჩავლპებოდით იმ ჯაკუზში უჰაერობას რომ არ შევეწუხებინეთ..როგორც იქნა მოვწყდით ერთმანეთს..ის ისევ მიღიმოდა..
-ტკბილ ტუჩება ღიმილა გოგო ხარ!ეს რომ მითხრა გამეღიმა..
-იცი კარამელზე ვგიჟდები!
-მინიშნება იყო ეს?
-შეიძლება!
-ანუ ჩემზე და ჩემ ტუჩებზე გიჟდები!მაგის თქმა გინდოდა.
-არა..ნუ..
-პირველის კვალობაზე კარგი კოცნა იყო!
-არ ყოფილა პირველი!
-ანკა!არგამოგდი ტყუილები!
გავბრაზდი და წყლიდან ამოვედი..ჩემი საცვალი და ლიფი ლანდავდა..რა აზრი ჰქონდა მის ჩაცმას,მარა აღარ მცხვენოდა რატომღაც..რაღაცეებს ვბურტყუნებდი,რაც მეც არვიცი ..მიშოც ამოვიდა წყლიდან..საცვალი სხეულზე მიკროდა,მთელი ტანი წლის წვეთებით ჰქონდა ასე რომ ვთქვათ მორთული..მე უკან უკან სვლა დავიწყვე..
-რატომ ბრაზდები ტკბილო ალქაჯო?
-არ ვბრაზდები!ისევ გავიბუსხე ისე კი ისევ ჩემს ტუჩებს ეამბორა..რომ მოწყდა თვალებში მიყურებდა..წამოდი წყალი გადავივლოთ ასე ქაფიანი ჩემ ლოგინში არ დაგაწვენ..იდიოტი მერე ვინ აპირებდა მაგასთან დაძინებას ერთი..დგუშის ქვეშ ვიდექით ერთად,ზურგზე ხელებს მისმევდა და ქაფს მაშორებდა,მე კიდე ვხურდი..ერთმანეთს გაშტერებულები უყურებდით მერე გავიმშრალეთ და ოთახში გავედით..თენდებოდა უკვე...
-მე ჩემ ოთახში წავალ..
-ჰო??დარწმუნებული ხარ?
-რატო არ უნ...ვაი დედა..უცებ გამახსენდა მანამდე მომხდარი მომენტები და მართლა ალქაჯივით ვისკუპე საწოზე..
-ნელა ველურო ჩაამტვრევ!
-მოდი აქ და ჩამეხუტე თორე მართლა წავალ და ამომადღლიზავს მერი შოუ ენას..სიცილი დაიწყო..ეს რა მე დამცინოდა ახლა?
-რა გაცინებს იდიოტო?
-მკვდარ სიჩუმეს უყურე?
-შენც ნაყურები გაქ?
-კი..და მანდ რანახე საშიში?ისევ აგრძელებდა სიცილს..
-კარგი რა ნუ დამცინი და მოდი აქ მეორედ აღარ გეტყვი..
-კარგი ხო მოვდივარ..გვერდით მომიგორდა და ჩამეხუტა..მე მის ტუჩებს დავწვდი და ვაკოცე..მერე მის მკლავებში ჩავიმალე და მკვდარივით დამეძინა..

*მიშო*
1თვე გავიდა ჩემი და ანას ქორწინებიდან..ეს ერთი თვე ცუდად ვექცეოდი,უმეტესად ყურადღებას არ ვაქცევდი მარა მაინც სულ ვიცოდი ჩუმ-ჩუმად სად იყო და რას აკეთებდა..სულ გაბრაზებული იყო მარა არაფერს ამბობდა და იმჩნევდა..მარა დიდი სიამოვნებით გამიერთიანებდა თავყბას ჩემი საქციელისათვის ეს კი ვიცი..ერთი ორი დღე რომ შევხედე ისიც უნიტერესოდ მეპყრობოდა შემეშინდა რომ წავიდოდა,აღარ დამელაპრაკებოდა,აღარ გაიცინებდა..დილიდან კომპანიაში ვიყავი..საღამოს გამოვედი იმდენი საქმეები იყო..დედაჩემის თქმის არ იყოს ეს ჩემი ბიძაშვილი მართლა დოყლაპიაა რა..ყველაფერი ჩემი გასაკეთებელია თორე ეს გააკოტრებს კომპანიას..სულ ფეხებზე კიდია..იაპონელებთან ვახშამი გვქონდა მილიონიან კონტრაქტზე და მეძინა შემეზარა წასვლაო ამჭრა დილიდან..მერე ანა გამახსენდა,მომენატრა,მისი ცივი თვალები გამახსენდა და გადავწყვიტე დღეს რომ მივიდოდი ჯერ ჩემ გრძნობებზე მეთქვა და მერე სიმართლეც შემეპარებინა..ვიღაცისგან გაიგებდა ბოლოს და ცუდად დამთავრდებოდა,ახლა კი მე ვეტყოდი რაც მოხდა მარა იმასაც ვეტყოდი რომ შემიყვარდა მართლა შემიყვარდა და არ იყო საჭირო ბავშვი..ნუ ბავშვი როგორ არმინოდა ყველას უნდა მამა იყო,მისი სიყვარულის ნაყოფი ყავდეს..სიყვარული ამეხსნა?ეს ხო მეტისმეტად ბანალურია..პატარა ბიჭივით ხო არ დაუწყებდი მე შენ მიყვარხარს ძახილს..სიტყვებს რა აზრი აქვს თუ საქციელი სხვას ამბობს..ბოლოს ძალა ვერ მოვიკრიბე და ბარში წავედი,გვიანობამდე ვიყავით ბიჭები,ჩემი ეს ‘საქმე’ ხვალისთვის გადავდე..გვიანი იყო სახლში რომ დავბრუნდი,მეგონა ანას ეძინებოდა,შუქებიც ჩამქვრალი იყო..ბარიდან რო გამოვედი კოკისპირულად წვიმდა..სახლში მალევე მივედი..ეზოში შევედი და ისეთი ელვა და ჭექა-ქუხილი იყო მივხმი ადგილზე,გავილუმპებოდი სულ,კაპიშონი გადავიფარე სახლამდე მისვლაში მაგრამ მანქანამ ატეხა სიგნალიზაცია..რაიყო ეს შობელძაღლი ელვა ეცა ჩემ მანქანას თუ რა სიკვდილია თქო გავიფიქრე და უცებ მანქანის გასაღები ამოვაძვრინე ჯიბიდან..გავაჩუმე როგორც იქნა..შევბრუნდი კარებისკენ რომ წავსულიყავი და მსხვრევის ხმა გავიგონე..აქ ქურდი ცხვირს ვერ შემოყნოსდა,ანა იყო უეჭველი..ჯანდაბა გასაღები მანქანაში დამჩა..კარებზე ბრახუნი ავტეხე მარა რათქმაუნდა არავის გაუღია..უცებ გამახსენდა რომ უკანა კარებთან ლარნაკში მქონდა დამალული გასაღები..სული როგორ მივიტანე იქამდე არვიცი მარა უცებ შევვარდი სახლში..ანამ კივილი მორთო და პლედში გაეხვია..ჩემი შეეშინდა..ხმა რომ გაიგონა ისე გამოექანა შემეშინდა არ დანარცხებულიყო გზაში სადმე..შემომეხვია და აღარ მიშვებდა..რაღაცას უყურა ალბათ და შეეშინდა..თან სიბნელეში..ძირს ნამსხვრევებს დავხედე და მივხვდი რომ ალბათ გაუვარდა..არაფრის დიდებით არ მიშვებდა..მციოდა,სველი ვიყავი...ბოლოს წინა საოცრება ის იყო ჩემთან ერთად რომ იბანავა ჯაკუზში..მეგონა მართლა აპირებდა ეს გიჟი გახდას,არადა ვიცი რა მორცხვიციაა..სულ არ გავშიშვლებულვართ მარა აზრი?ისეთები გვეცვა წყალმა რო დაასველა ჩანდა ყველაფერი..მერე ვილაპარაკეთ სასტუმროში მომხდარზე..რომ მკითხა რატომ მომიყვანე ცოლადო შემეშინდა ცხოვრებაში პირველად სიმართლის თქმის..მარა აუცილებლად ვიზამდი და ვეტყოფი ყველაფერს..მერე ბუზღუნი რომ დამიწყო ვსიო იქ გადამეკეტა,მისი ტუჩები ისეთი მადის ამღძვრელი იყო..თან რო იბუსხებოდა..მეც არ დავაყოვნე დიდიხნის სურვილი,წელზე ხელი შევუსრიალე და ვკოცნიდი,თვითონაც ამყვა გამიკვირდა..მერე გავაბრაზე..მერე კიდე ვაკოცე,აი ბოლოს წინა საოცრება კი ის იყო თავისი ინიციატივით რომ მაკოცა და თავი ჩემ მკლავებში ჩამალა,წამში ჩაეძინა მე კიდე დებილივით იმხელაზე ვიღიმებოდი თან იმდენი ხანი,ვინმეს რომ დავენახე აუცილებლად იტყოდა გიჟია ესო..მეც ჩავეხუტე და ჩემ ანკასთან,ჩემ ღიმილა გოგოსთან ერთად დავიძინე..
ეს დღე გადამწყვეტი დღე იყო ურთიერთობაში ასე ვფიქრობ..იმედი მაქვს ხვალ დილიდან ჩვენი ურთიერთობა შეიცვლება..ვიცი ორივევ ვგრძნობთ რომ ჩვენ შორის რაღაც არის..ეს რაღა სიყვარულია..ალბათ შემიყვარდა ეს პატარა ჭინკა..არვიცი ალბათ ასეა..ან არმინდა ვაღიარო მერე მეც და მასაც გული რომ არ გვეტკინოს..ვიცი ნატა მალე გამოხტება,ანა თუ არ გააჩენს ბავშვს ალბათ სხვა ცოლსაც შემრთავს..ყველაფერს იზამს რომ ელენეს გადაუჯოკროს..იმედია ჯერ არ მოვლენ..ვიცი იკითხავენ იმ წუთას ორსულად ხო არა?და მე რა უთხრა??ჯერ გოგოს არც შევხებივარ და ციდან ხო არ გაჩნდებოდა მის საშვილოსნოში შვილი თქო?ნატა იზამს..მე თუ არ ვიზამ ის იზამს რომ გაიგებს არ ვაპირებ იმ გეგმით წასვლას ეტყვის ყველაფერს ანას და ისიც წავა..მეც ვერ შევაჩერებ ეს კარგად ვიცი და წინასწარ მეშინია..

*ანა*
დილით რომ გავიღვიძე კარგ ხასიათზე ვიყავი რაღაც.თვალები არ გავახილე მარა ვხვდებოდი ის მწველი მწერა ჩემი მწვანეთვალება კარამელიდან მოდიოდა..გამეღიმა,თვალებს ისევ არ ვახელდი.
-როდემდე აპირებ ჩემ დაიგნორებას ქალბატონო?გაახილე თვალები ბრძანება!კიდევ გამეღიმა და თვალები გავახილე.
-დილამშვიდობისა.კიდევ ვიღიმოდი.
-სწორად შემირქმევია სახელი შენთვის.
-რა? ღიმილა გოგო?
-აჰამ..თავი დამიქნია..ისიც ჩემსავით კარგ ხასიათზე იყო,ეგოისტურად მიხაროდა ისევ ისეთი რომ არ იყო დილით,მოიცა რაღა დილა?დილას დავიძინეთ ისედაც ალბათ ახლა 4-5საათი იქნებოდა..სხვას შეეძლო ის რაც გუშინ მოხდა უბრალოდ დაევიწყებია და ეთქვა ჩემი ცოლი ხარ გაკოცე მერე რა?არაფერი შეცვლილა..მაგრამ მე ვგრძნობდი რომ გუშინდელით,ნუ დღევანდელით ბევრი რამ შეიცვალა ჩვენ შორის,განა რა მოხდა ერთმანეთს ვაკოცეთ,მარა ბევრს ნიშნავდა ეს ჩემთვის და ვფიქრობ რომ მიშოსთვისაც..
-რომელი საათია?გავიზმორე..
-აუ არვიცი..ტელეფონები დაბრედილია..
-მშია..
-ღორო..
-რატო ვარ ღორი?არ მიჭამია არაფერი გუშინს მერე.
-მე ვჭამე!
-ჰო და როდის მოასწარი?
-მოვასწარი..თან ძალიან გემრიელი რაღაც იყო..კიდევ დავაგემოვნებდი..თან ჩემ ტუჩებს უყურებდა,მივხვდი რასაც გულისხმობდა და გამეცინა.
-გუშინდელი..
-კოცნას გულისხმობ?
-ხო ზუსტად მაგას!
-მერე?რამოხდა რაც გვინდოდა ის გავაკეთეთ!ანა არვართ ჩვენ 18წლის თინეიჯერები,რაც გვსურს იმის გაკეთება შეგვიძლია..თვალებში ჭინკები უთამაშებდა მიშო ბატონს,ზემოდან მომექცა სულ რაღაც წამებში და ტუჩებზე დამაცხრა..მალევე მოვიშორე.
-მშია ადამიანო!დავიზმუილე..
-კარგი ხო ავდქეთ..
მოვწესრიგდით და ქვემოთ ჩავედით.
-აბა რა ვჭამოთ?ვიკითხე მე.
-რადგან შენ არაფერი არიცი რამეს შეუკვეთავ..
-ჰმ..ვინ?მე არ ვიცი არაფერი?მაცივარი გამოვაღე,ამას ვაჩვენებ სეირს ახლა..
-და რა იცი?კვერცხი ვერ გატეხე!მე სიცილი დავიწყე.
-რა შენ მომატყუე?
-აბა ვერ მივიქციე ყურადღება და!
-ეშმაკი ხარ!რქები გაკლია..
-შენ მეუბნები მაგას მე?გავბრაზდი უცებ მარა ვიცი მეხუმრებოდა..
პასუხი აღარ გაუცია.მე კიდევ ინგრედიენტები გამოვალაგე მაცივრიდან,მწვანილიც მოვძებნე,კვერცხიც მშვენივრად ავთქვიფე..ომლეტი გავაკეთე,კარტოფილი და სოსისი შევწვი ერთად..ფორთოხალს წავაწყდი და წვენი დავწურე და კოხტად გავაწყვე სუფრა..მიშო კიდე ყბაჩამოგდებული მიყურებდა.
-რაიყო?შეუბღვირე..მოდი გაცივდება.
-ეს რამოხდა აქ?რა დაატრიალე?შენ გააკეთე?მეჩვენება?
-არა არ გეჩვენება!
-ხო არ მოვიწამლები?ლოყები გამიწელა.
-არა!შეუბღვირე ისევე!თუ არ მენდობი გაგიხმეს მაგ კუჭი შიმშილით.
-შენი ნდობა..
გაბრაზებული შევტრიალდი.
-მოდი ყველაფერს ნუ გააფუჭებ რა!რაც მოხდა მოხდა,ბავშვივით მოვიქეცი და შეიძლება შეცდომები დაუშვი,მარგრამ ახალი ცხოვრება დავიწყე რომელში შენ მთავარი როლი გაკისრია,ჩემი ქმარი ხარ!გაუღიმე და დავამატე..-საჭმელს რაც შეეხება..ბავშვობაში გართულება მქონდა ბებიაჩემის გაკეთებულ საჭმელზე და ჩემით ვისწავლე რაღაცეების გაკეთება..ასე რომ მოდი ვჭამოთ.ლოყაზე ვაკოცე და დავსხედით.ჭამა რომ დავამთავრეთ მომეხმარა სუფრის ალაგებაში,მერე ჭურჭელი სარეცს მანქანაში ჩავაწყვე და მივბრუნდი მიშოსკენ რომელიც ისევ მიყურებდა.
-სხვათაშორის გემრიელი იყო.
-ვიცი.
-თავდაჯერებული ალქაჯი.
-დაე ვიყო..
-არ მოგწყინდა სახლში?
-მმ..ცოტა..
-მერე წავიდეთ სადმე..
-სამსახური?
-შაბათია დღეს სულელო..ამიტომ დღეს და ხვალ თავისუფალი ვარ..იმედია პაატა არ გადაწვავს კომპანიას.
-პაატა რომელია?ელეგანტურ ქალთან ერთად რომ იყო?
-ჰო ეგა..ელენე დედამისია..
-შენი ბიძაშვილია ხო?
-ჰო..
-და სად წავიდეთ?კითხვა დავსვი ისევ მე..
-რავი მარიჩკას და ლანაჩკას დაურეკე მე ბიჭებს დაურეკავ და შევიკრიბოთ სადმე..
-ბიჭებს..გიორგიც იქნება?
-ჰო რამოხდა?
-არაფერი..არ დავლაპარაკებივარ საერთოდ,არც ქორწილამდე არც მის მერე ბრაზობს ალბათ..მარა არ გამოვირჩევით არაჩვეულებრივი ურთიერთობით.
-ნუ ღელავ..წავედით ჩავიცვათ.
ოთახში ავედი და თან მარის დაურეკე,ის მერე ლანას ეტყოდა..უცებ ჩავიცვი რაც ვნახე თბილად,იმიტომ რომ სიცივეები იყო ჯერ კიდევ..ოთახიდან რომ გავედი მიშოც გამოვიდა,თხელი მოსაცმელით წამოვიდა ამჭრა ჭკუიდან არ შემცივდებაო..
ჩვენ საყვარელ კაფეში შევიკრიბეთ..ხშირად ვიყავით იქ მე და გოგოები,აი მიშოსთან ერთად კი პირველად ვიყავი..ერთი კუპე იყო,ამოჩვენიებული გვქონდა და იქ შევედით,კაფეში სითბო იყო და მოსაცმელი გავიძვრე,ამ საძაგელს კიდე ციოდა და ჩავეხუტე..გოგებმა დამიწყეს იმ წუთას ბრწკენა.ერთი მხრიდან ლანა,ერთი მხრიდან მარიამი..
-რახდება თქვენ შორის?
-ამოღერღე..
-მარტო რო ვიქნებით.
მარიამი ალექსანდრესთან გადასკუპტა და ჩაეხუტა.
-სანდრო გააჩერე ხელები თორემ მოგტეხავ!
-ოო კარგი რა მარუსი..
-შეხედე!მარუსიოო...შენ დაგამარუსებ კარგად ნერვებს ნუ მიშლი თორე..
-რა გინდა ტო?
-რასქვია რა მინდა?ხოიცი ვერ ვიტან მარუსის რომ მეძახი..
-კარგი რა ნუ მებუზღუნები მარუსი..
-აი კიდევ...
უყურებდი ამ ორ გიჟს და გული ბედნიერებით მევსებოდა..რა გიჟი იყო ჩემი დაქალი..ლანას და მარიამს ერთმანეთისაგან არ ვარჩევდი მაგრამ თითქოს მარიამი უფრო ახლოს იყო ჩემთან,ალბათ ეს იმიტომ რომ მსგავსი რაღაცეები მოგვწონდა,საჭმელები,სასმელები,ტანისამოსიც კი,მოდაზე ვგიჟდებოდით,სხვადასხვა მოდელზე როგორც გავიგებდით რამე ახალ სიახლეს იმწუთას ერთმანეთს უზიარებდით სოციალური ქსელით..მერე რა რომ მის გვერდით არ ვიყავი..არც ერთთან არ გამფუჭებია ურთიერთობა..ახლა რომ უყურებ ალექსანდრეს როგორ ეკურკურება ჩუმად მეღიმებაა..მახსოვს ადრე ამ საიტზე წავიკითხეთ ერთი ისტორია..მარიამზე და ალექსანდრეზე იყო ისტორია,მიშო იყო მარიამის სვანი ხისთავიანი ძმა რომელსაც მარიამის დაქალი შეუყვარდა,ეს ისტორია ისე გვიყვარდა,განსაკუთრებით პერსონაჟები რო სულელურად დავიწყეთ ბავშვური ოცნებები წამოყენება..მე ვიძახოდე მერე რა რომ მე თათა არვარ,რომ გავიზრდები მეც ვნახავ მიშოს ნაირ ბიჭს და ცოლად გავყვები თქო,მაშინ ისეთი მაგარი შთაბეჭდილება მქონდა დარჩენილი რომ არვიცი,მარიამი ამაყად იძახოდა მე აბა მარიამი მქვია და მეც ვიპოვი ჩემს ალექსანდრესო..ლანას არ უყვარდა ეგეთი რაღაცეები,ეს ყველაფერიც ჩვენ ვიცოდით მარტო..მაშინ მხოლოდ 11წლისები ვიყავით..ეს რამ გამახსენა ახლა მარა კიდევ კარგი რომ გამახსენდა,ისიც გავიაზრე რომ ჩემ ქმარს მართლა მიშო ერქვა და ისეთი ხისთავიანიც არა მარა ნამდვილად ხისთავიანი იყო,მარიამის მომავალ საქმროს კი ალექსანდრე ერქვა..მახსოვს 2 თუ სამი წლის წასული ვიყავი ამერიკაში,მარიამმა რომ დამირეკა და მახარა ჩემი პრინცი ალექსანდრე გავიცანიო,მეთქი ვინ ალექსანდრე გაიცნო თქო და მომიყვა იმ წუთას ყველაფერი წამში...
-ზღვაზე ვიყავით და შემთხვევით შევხვდით შენ ძმას ორ ბიჭთან ერთად,აუ რა სიმპატიურები იყვნენ იცი?რომ გავიგე ერთს ალექსანდრე ერქვა დავიშოკე,მეორეს ლანას გაურიგებ თქო მარა რომ გავიგე მიშო ერქვა შენ შეგინახე.
-ვაიმე რა გიჟი ხარ...არმოგწყინდა არა?ისევ ბუზღუნი დაუწყე..
მაშინ რას ვიფიქრებდი ან სად მახსოვდა მისი მონაყოლი,არც ის მიფიქრია მათი ურთიერთობა აქამდე თუ მოვიდოდა,ახლა კი მალე დაქორწინდებიან,დანიშნულები არიან..მიუხედავად იმისა რომ მათ შორის ბევრი სირთულეები იყო,იმდენჯერ დაშორდნენ,მარიამი ატირებული დამირეკავდა,მე იქიდან ვაწყნარებდი და ასე ვიყავით..მართლა ბედია რა ყველაფერი..საიდან სად აღმოვჩნდით ასე ერთად.მე ყოველთვის ვაღიარებ რომ ბედმა შეგვახვედრა ერთმანეთს თქო..
ჩახუტებულ წყვილს თვალს ვწყვტ და ჩემ ძამიკოს უყურებ,რომელიც გაბრაზებული ხან მე მიყურებს ხან ლანას..არა რა ამათ შორის რაღაც ხდება,თვალებს უჟღურთულებენ ერთმანეთს..მიშოს მკლავებიდან დაუსხლტი და ჩემი ძმის გვერდით დავსკუპტი.
-გიო..
ხმას არ მცემდა.
-ბრაზობ ჩემზე?
-ცოტა.
-მე რავიცოდი დედაჩემი და მამაჩემი ამხელა დედამიწაზე შენ ძმაკაცს თუ გამაყოლებდნენ..
-კარგი ხო უბრალოდ გავბრაზდი მე რო არაფერი ვიცოდი..
-უბრალოდ ხომ იცი არ გვქონია ეგეთი ურთიერთობა რომ მოგვარდნილიყავი და ყველაფერი მეთქვა,მეგონა დედას და მამას ეტყოდი თორე დავაპირე თქმა.
-ხო მაგრამ შევიცვალე..
-ხო?თვალები დავაციმციმე..და ვინ შეგცვალა?ლანას გავხედე.
-ეგრე ნუ მიყურებ!და მაგასაც ნუ უყურებ!
-რახდება თქვენს შორის?
-არაფერი არხდება და ეგა!
-ხდება ხდება...ვატყობ მალე რძალუკა იქ..
-ჩუ..არგაიგონოს მოგვკლავს ორივეს,გახედე რა მკვლელი სახით გვიყურებს..მე სიცილი ამიტყდა და ლანამაც არ დააყოვნა..
-მე დამცინით ხო?ახლაა..მუშტები შეკრა და გაბრაზებულმა წარბები შეჭმუხნა..
-არა ლანუსი..გვერდით დაუსკუპდი და ჩავეხუტე..შენ რაპონტში?
-ხო რავიცი..გიორგის მზერა აარიდა და გამიღიმა..მე მიშოს მხარეს გადავიხარე და ყურში ჩავჩურჩულე.
-მიშ..
-რაიყო ანკა?
-არგინდათ სადმე წახვიდეთ ბიჭები?ოღონდ ქალებში არა..
-ოჰ ეჭვიანობ?
-რაც გინდა ის ქენი!
-და რატო უნდა წავიდეთ?
-ისე გოგოები ვიჭორიკნებთ ცოტას..
-მერე ჩვენ მოგისმენთ..
-აუ..გიორგი და ლანა..ლანას გამოვტყუო იქნებ რამე და..
დავინახე თვალები გაუფართოვდა..
-რაიყო?ისევ ვკითხე.
-შანში არა ტო..ოხ ეს ცუღლუტი..რას ვიფიქრებდი ის გოგო ლანა თუ იყო..კაი ჩვენ ავეხვეტებით აქიდან,მარა მე გამოგივლი..
-კარგი ხო..ლოყაზე ვაკოცე,მან ბიჭებს რაღაც გადაუჩურჩულა და სამივე გაქრნენ.მე გოგოებს მიუბრუნდი.
-აბა ვინ იწყებ ლავ სტორის მოყოლას?
-შენ!ორივეს ხმა ერთად გაისმა.
-და მე რატო ვითომ?
-იმიტო რო შენ ქმარი გყავს!მარიამმა თქვა.
-რა სისულელეა!მერე რა რო ქმარი მყავს..რაებს ბოდიალობ ქალაუუ..
-ოო რავი..უფრო მეტი გექნება მოსაყოლი..
-მე ბოლოს მოვყვები..შენ რა გეტაკა რაგულჩვილი გახდი,სანდროს რას ეწუწუნებოდი შემიწუხდა გული..
-აუ გოგოებოო...ვეღარ ვითმენ უნდა გითხრათ!
-რახდება?ჰა მალე თქვი გამისკდა გული..ლანა ჩაერთო საუბარში ამდროს..
-მოიცათ!კუპედან თავი გაყო და მიმტანს დაუძახა..მარწყვის მილკშეიკი მინდაო რომ უთხრა მე და ლანამ ერთმანეთს გაოცებუებმა გავხედეთ.მარიამი მარწყვს ვერ იტანდა..მერე რა რომ ყველას უყვარს და ძალიან გემრიელი ხილია,ის ვერ იტანდა სულ იძახდა ყვითელი რაღაცეები რომ აქ ეგ ჭიები მგონია ვერ შევჭამო ახლა კიდე...ჰმმ მე და ლანა ისე უყურებთ ერთმანეთს მემგონი ორივე ერთი და იგივეს ვფიქრობთ. მარიამი უცებ შემოტრიალდა და დააბრეხვა.
-2დღის უკან გავიგე რომ ორსულად ვარ.
-ასეც ვიცოდი.
-მეც!ლანამაც შესძახა ომახიანად მარა მერე გავბრაზდით.
-და ახლა რატო ვიგებთ ჩვენ შენ თუ ორი დღის უკან გაიგე?
-სიურპრიზის გაკეთება მინდოდა ქორწილში ყველასთვის,მარა მაინც გითხარით..
-რა გეჩქარებოდათ,მოგეცადათ ქორწილამდე..შეუღრინა ლანამ.
-იკოტრიალე სანდრუჩის მკლავებში აბა?მე სიცილი დავიწყე..
-კი კი თანაც ბევრი..
-გეტყობა..მუცლისკენ გავაპარე მზერა.
-რამდენია ნეტა?
-აზრზე არვარ..ტესტი გავიკეთე..
-მოიცა ქორწილამდე 1თვეა და როგორ აპირებ დამალვას?შენ გგონია ვერ შეამჩნევს ამხელა კაცი შენ თუ მთელი დღე ჭამე?
-რამეს ვიზამ.
-იზამს რამე.ბრაზობდა ლანა ისევე..კარგი მარიამზე გავიგე ახლა ლანას ჯერია.
-ლანუსი რაო ჩემმა ძამიკომ გაგაბრაზა?
უცებ აწითლდა ისევე.
-არა!რა შენმა ძმამ საიდან მოიტანე?
-იწვი ისეთი ფერი გაქ რაიყო რას გვიმალავ?მოგხიბლა გიორგიმ?მარიამმა ამიბა კუდი.
-მომხიბლა აბა!იდიოტი ძმა გყავს!ჯერ მოდის ძალით მივყავარ სადღაც ტყეში,გამიხეთქა გული ჯერ..მერე სიყვარულს მიხსნის და მერე ვიღაცა გოგოსთან ერთად იჩითება სულ,ერთხელ დავინახე კოცნიდნენ..
-გენაცვალეე..არ ჩამოაყალიბაა!აქამდე სად იყავი?მოიცა ჩემმა ძმამ სიყვარული აგიხსნა?!
-ხო!
-აბა სხვასთან მართლა რა უნდოდა?
-მოიცა სიყვარული რომ აგიხსნა მერე შენ რა ქენი?ანუ რა უთხარი?მარიამმა კითხა.
-არაფერი რა უნდა მეთქვა!არმიყვარხარ შემეშვი თქო.
-ვაა აბა რაგინდოდა ბიჭს რა ექნა?შენ საეჭვიანოდ ვიღაცა გოგო შეაბა.
-ჰო?
-დიახ!გამაგიჟებ რა შენ!
ლანა ისეთი კატეგორიის გოგო იყო სიყვარული ასე რომ ვთქვათ არ აინტერესებდა..რომ დაინახავდა წყვილებს დაიწყებდა ფუ გულს მირევენ და ათასი საზიზღრობით შეამკობდა,მარიამზეც სულ ბრაზობდა ასე როგორ გიყვარს სანდროო,რა ამაზრზენიაო,სიყვარული არ არსებობსო,გადარია მარიამი და ერთხელ მწარედ იჩხუბეს,მერე მე შევარიგე ამერიკიდან ისევე...
-რატო?ჩუმად მკითხა..
-არ გიყვარს არა?
-არა!
-აბა რატო ეჭვიანობ?
-არ ვეჭვიანობ!
-აბა ეგ რა არის?ლანა და მასეთი?
-არვიცი..მხრები აიჩეჩა..
-ჰეე ახლა შენი ჯერია დაყაჭე ყველაფერი!მარიამმი მოკალათდა თან მარწყვის მილკშეიკს წრუპავდა..
მეც მოუყევი ყველაფერი რაც ხდებოდა ჩემ თავს..ბოლოს ორივემ მითხარი გიყვარსო,ახალი ამბავი ეგ მეც ვიცოდი..დიდხანს ვიყავით ასე სანამ მიშომ არ მომწერა გარეთ გიცდი გავიყინეო..მეც გავიხედე და დავინახე კარებთან ატუზული მიშო იდგა,გულმა ფართხალი დამიწყო,გოგოებს დავემშვიდობე და გავიქეცი,მიშომ ხელები გაშლა,მეც მოვეხვიე..არვიცი რამდენი ხანი ვიყავით ასე მარა მალევე წავედით..სახლში რომ მივედით პიცა შეუკვეთეთ და ჩახუტებულები ფილს უყურებდით..მე მიშოსთან გადავბარგდი და ერთად გვეძინა,დილას რომ გავიღვიძე საწოლი ცარიელი დამხვდა..ტელეფონზე მესიჯი იყო მოსული,მოუწერია რომ კომპანიაშია..ვსაუზმობდი მარიამმა რომ დამირეკა ფეისში შედიო..მეც შევედი მეთქი რა ხდება თქო და მთელი ნიუსები ჩემი და მიშოს ფოტოებით იყო აჭრელებული..წარწერით:’მილიარდელი ირაკლი კვიციანის ვაჟი მიშო კვიციანი ახალ სათამაშოსთან ერთად..მაგრამ დაიცათ ხელზე ბეჭდებია?ნუთუ ცოლია?!’
ეს რო წავიკითხე გავბრაზდი,ვიცოდი ასეთი გვერდები სულ ჭორებს წერდნენ და არუნდა მიმექცია ყურადღება მაგრამ მაინც გავრაზდი,საღამოს უცდიდი,მიშო რომ მოვიდა ვაჩვენე გაბრაზებულმა.
-მერე რაიყო?მშვიდად თქვა მიშომ..პაპარაცებს დაუჭერივართ..შემოაკლდათ სიახლეები ალბათ.
-ჰო არა?სათამაშო ვარ მე??ქორწილი რომ გვქონდა მაშინ სად იყვნენ..
-კარგი რა.ხომ იცი..
-ჰო ვიცი აღარ გააგრძელო.ჩავეხუტე და ეს დღეც ასე დამთავრდა..
თებერვლის შუა რიცხვები იყო..ცოტა დათბა აღარ იყო გარეთ თოვლი და მზეც აჭყიტებდა ხოლმე..მიშო სამსახურში იყო ძირითადათ მაგრამ ერთადაც ბევრ დროს ვატარებდით,საოცრად შეიცვალა ჩვენ შორის ურთიერთობა,მართალია მაინც ვჩხუბობდით და ათას საძაგელ სიტყვებს უძახოდით ერთმანეთს..არ ვთმობდით მარა გვიყვარდა ერთმანეთი..არ ვეუბნებოდით ერთმანეთს სიტყვა ‘მიყვარხარ’ს მაგრამ ხომ ვიცოდით ჩვენ გულში რა ტრიალობდა...
მომდევნო შაბათ კვირას დავგეგმეთ ჩვენთან წვეულების მსგავსი რაღაც მოგვეწყო,დიდი არაფერი ჩვენ ვიქნებოდი რა,ჩემი გოგოები და ბიჭები..
მთლიანობაში მთელი შაბათ-კვირა შესანიშნავი იყო..შაბათს მოვაწყვეთ თუ მოვაწყვეთ,ცოტა კარგი ამინდი იყო და გარეთ გავშალეთ სუფრა,ბიჭებმა შამფურები ნახეს საკუჭნაოში და მწვადები შეწვეს..მოკლედ ვერთობოდით მაგრად,სასაცილო ამბებს ვყვებოდით,მერე სანდრო იხსენებდა რაღაცეები მისი და მარიამის ურთიერთობიდან,მარიამი კიდე გაიბუსხებოდა..მუსიკები ჩვრთეთ და ვცეკვავდით,მოკლედ იმდენი ვიგიჟეთ გადავრიეთ მემგონი ბიჭები..შებინდებული არ იყო წვიმამ რომ დასცხო.
-ესეც მშვენიერი დღის დასასრული!ლანამ დაიწყო ბუზღუნი.
-სწრაფად შევიტანოთ შიგნით ყველაფერი..
მაგიდა ავალეგთ და სახლში გავაწყვეთ მისაღებში,ბიჭებიც მოგვეხმარნენ..მარიამმს წამოცდა მარწყვის ტორტი მინდაო..სანდრომაც იცოდა მარწყვთან მისი დამოკიდებულება და გაუკვირდა..მე და ლანა ჩვერთვეთ უცებ.
-აუუუუუუ მეც ძაან მინდა!
-ხო რა მეც!ლანაც ამყვა.
-რამ გადაგრიათ?წავალ ხო წამყევით ერთი ოღონდ..
-არ წახვალ და შენი აჯობებს..ბუზღუნით ჩუმად თქვა მარიამმა..საბოლოოდ გიორგი და სანდრო წავიდნენ და ტორტი მოიტანეს..მარიამი ისე ილუკმებოდა და იმდენი ჭამა სანდრო თვალს არ აშორებდა..მე და ლანაც ავყევით და იმხელა ნაჭრებს ვიტენიდით პირში გაგიჟდენ ესენი ფიქრობდნენ ალბათ..
10საათი იყო დაწყებული სანდრომ რომ აიტეხა დავლიოთო..ახლა რა გვექნა სასმელს ვერ დალევდა მარიამი,ჯანდაბა..ყველას ჩამოუსხა..
-აუ მარიკოო შენ რომ არ დალიო გეწყინება?
-რატო არუნდა დალიოს ვითომ?სანდრომ გახედა.
-აბა თქვენ რო დათვრებით..მე და ლანაც..ვინმემ ხო უნდა მოგვხედოს..თან ეს რო დათვრება ალბათ არ გყავს ნანახი სიმთვრალეში ყველას გადაგვიჯოკრავს..
-კარგი კარგი..
-აჰა შენ ანანასის წვენი დალიე!ლანამ გაუწოდა და სიტუაცია განმუხტა.

დილას ვინ სად ეყარა არვიცი,მე მარიამზე აკრულს რომ მეძინა ის ვიცი..მერე ჩემ ყოფილ ოთახში გავედი და ლანა და გიორგი რომ დავინახე ერთმანეთზე ჩახუტებულები უკან მოუხედავად გავბრუნდი ოთახში და ტელეფონი ავიღე,ისევ შევირბინე ოთახში და ფოტო გადაუღე..მერე ქვემოთ ჩავედი და ისეთი სიტუაცია დამხვდა გავიგუდე კინაღამ სიცილით..მარა რომ ამეტეხა ჩხავილი გაიღვიძებდენ ბატონი მიშო და ალექსანდრე...ჯერ იმედნი ხანი ვეძიე სად არიან თქო და ბოლოს სად ვიპოვე არ გაინტერესებთ?მაგიდის ქვეშ იყვენ ერთმანეთში ახლართულები და ტორტში ამოსვრილები..სანდროს აზრი იყო,მარიამი გასკდა და ტორტი თავისი ჭკუით აქ დაუმალა..მარა აქ რანაირად აღმოჩნდნენ არვიცი,ამათაც გადაუღე ფოტო და მერე ვფიქრობდი როგორ შემეკავებია სიცილი..მალე მარიამი ჩამოვიდა.
-სად არიან სხვები?
-ჩუუუუუ..პირზე თითი მივიდე და ვანიშნე ჩემთან მოსულიყო..ისიც მთქნარებ მთქნარებით მოვიდა და რომ შეხედა სიცილი აუტყდა და უცებ აიფარა პირზე ხელები.
-შენც იმას ფიქრობ რასაც მე?
-კი!
კარადაში შევძვერი და რამოდენიმე ქვაბი გამოვიღე..ხის ჯოხს დავწვდი.
-ეგ არ იმოქმედებს!
უჯრიდან რკინის შედარებით დიდი კოვზი ამოიღო,გავედით მისაღებში უნდა დაგვეწყო და დავინახე კინკლავით როგორ ჩამოდიოდნენ გიორგი და ლანა..ვანიშნე გაჩუმდით თქო..
-რახდება?ჩუმად თქვა ლანამ..
-უკვე ვხვდები..საზიზღრებოო..მე რომ გამიკეთეთ მაშინ ისე უნდა ქნათ?
-ჰო და მალე მიდით თქვენც..
მათაც მოგვბაძეს და ახლა ოთხი ვიდექით მათ წინ..
ტელეფონზე ვიდეო ჩავრთე და თვლა დავიწყე..
-1,2,3!წავიდა!
ატყდა რახუნი და რიხინი მარა მერე რაც მოხდა,იმდენი ვიცინე რო არვიცი...ორი ბატი გინახიათ ისე იყვნენ..ხმა რო გაიგონეს უცებ ჭყიტეს თვალები და წამოხტენ მარა სად მიხტებოდნენ,დაავიწყდათ ალბათ მაგიდის ქვეს რომ იყვენ..ორივემ მაგიდას ურახუნა ქვემოდან თავები..მერე გამოძვრენ სულ ლანძღვა ლანძღვით..
-ვახ ჩემი თავი...ალექსანდრემ დაიწყო..
-აუ რა ვბრეხვე..რაგინდოდა იქ რო გამეხვიე კაი საყვარელისავით?
-აუ რავიცი ტო იმდეი დავლიე..
მიშო წამოდგა მარა არც ის იცოდა ტორტში რომ იყო ამოსვრილი ამიტომ ვერ დადგა ფეხზე და ძირს მოადინა ზღართაი,მემგონი დაემსხვა მისი სათუთი ძვლები.
-რაგჭირს მოდი აგაყენო.
სანდრო არც ისე იყო დასვრილი ეტყობა და მიშოს ხელი გაუწოდა,ეს იდიოტი კიდე ფოფხავდა და სანდროც წააქცია,მერე ერთი 10წუთი ასე ფორთხავდნენ ძირს,მე საძაგელი კიდე ვიდეოს უღებდი და ვკვდებოდი სიცილით,სხვები გადაფიჩინებულები იყვნენ უკვე...რომ მოვრჩით მასხარაობას ვიდეო ვაყურებინეთ და მერე ბევრი იცინეს მაგათმაც.ლაზღანდარობას რომ მოვრჩით სახლი დავალეგეთ,მერე ყველა წავიდა და მარტო დავრჩით..
დრო მალე გადიოდა..დღეს 1 მარტია რაც იმას ნიშნავს რომ ჩემი გოგოს ქორწილია დღეს..ტანზე მომჯდარი ლურჯი კაბა მეცვა,თმები მაღლა მქონდა ცხენის კუდივით აწეული,ფეხზე შვი მაღლები მოვირგე და ასევე შავი ჩანთა,მაკიაჯითაც არ გადამიჭარბებია,მსუბუქი გავიკეთე..ფრენა-ფრენით დავეშვი კიბეებზე,მიშო მისაღებში მიცდიდა და ჰალსტუხის შეკვრას ცდილობდა..კლასიკურ სტილში რა სიმპატიური იყო..მივედი და მე მივეხმარე..მერე ტუჩებზე ვაკოცე მადიანად..
-იქნებ დავრჩეთ და სხვა საქმით დავკავდეთ?
-და რას გულისხმობ?ჩემი საუკეთესო დაქალის ქორწილია..შენი ძმაკაცის..
-ხო კაიი ვიხუმრე რა ამბავი შექმენი..
ჩემი გოგო ბრწყინავდა ისეთი ბედნიერი იყო..ამ დღეს ყველა ბედნიერია გამონაკლისების გარდა,შეიძლება მე ვიყავი იმ დღეს ეგ გამონაკლისი მაგრამ მეც რაღაც დოზით ბედნიერი ვიყავი იმ დღეს..
სანდროს გაბრწყინებული თვალები არასოდეს ამომივა მეხსიერეიდან მარიამმა ხმამაღლა რომ განაცხადა მამა გახდებიო..ყველა ტაშს უკრავდა შუა დარბაზში მყოფ წყვილს..მიშოს მშობლებიც იყვნენ,უბრალოდ ვნახეთ მერე ჩვენ მეგობრებთან ვიჯექით.დედა და მამაც აქ იქნებოდნენ მაგრამ ქორწილის მერე მალევე დაბრუნდნენ უკან ამერიკაში,ვერ გაძლეს იქ შეჩვეულებმა აქ ცხოვრება..მიშოს მშობლები რას უცდიან ძალიან მაინტერესებს,როგორც ვიცი ისინიც ამერიკაში ცხოვრობდნენ..მიშო მომეხვია..
-შენ არგინდა შვილი?
გამაკვირვა მისმა კითხვა ძალიან..რა შვილი..არ ვიყავი მზად ჯერ,მარა მერე წარმოვიდგინე პატარა მიშოს ნაირი ბიჭი რომ დაიწყებდა ბაჯბაჯს სახლში.
-მინდა!
რატომ უთხარი ეს არვიცი,უბრალოდ გულიდან წამოვიდა ალბათ ეს სიტყვები.
-მერე ანკა ბავშვები მართლა წეროებს კი არ მოყავთ..უფრო ძლიერად მიმიკრო სხეულზე.
-ვიცი იდიოტო.ნუ მაწითლებ..
-გაწითლებ აბა..
-აბა რას შვები..
-ანკა..
-ჰო მიშკა.
-თაფლობის თვეში არ წავიდეთ?
-წავიდეთ!
-ახლავე მაშინ!
ორი გიჟი გავიქეცით ქორწილიდან..სახლში როგორც მივედით ბარგი ჩავალაგე და წავედით,ხმას არც ერთი არ ვიღებდით,მე ცოტა ნასვამი ვიყავი,ფანჯარა ოდნავ ჩამოვწიე,ცოტა გრილოდა,მეტიც შემცივდა მაგრამ ასე გამოვფხიზლდებოდი,ფანჯარა ბოლომდე ჩამოვწიე და თავი ზედ ჩამოვადე,რომ გავაანალიზე ახლა რას ვაკეთებდი ისტერიკული სიცილი ამიტყდა..და რას ვაკეთებდი?მივყვებოდი იდიოტს,არა ჩემ ქმარს თაფლობის თვეში რომელიც თვეების წინ უნდა გვქონოდა,არვიცოდი სად მივყავდი ან საერთოდ რატომ დავთანხმდი მაგრამ აშკარა იყო სასმელმა იმოქმედა ჩემზე.
-რა გაცინებს ანკა?დახურე რაა შემცივდა..
-სასაცილოა და მეცინება,აბა ვიტირო?ტუჩები დავბრიცე.
-რა არის სასაცილო?
-ჩვენი მდგომარეობა..
-და რა სჭირს ჩემ მდგომარეობას..
-ელაპარაკე კედელს..ვერ გებულობ არა?
-რას ვერ ვგებულობ?ეჭვის თვალით გადმომხედა მიხეილმა.
-წწწ..აშკარად ვერ გებულობ..თავი გავაქნიე და ჩამეცინა.
-და რას უნდა ვგებულობდე?ორი დარტყმული შევხვდით ერთმანეთს,მე შენი ქმარი ვარ შენ ჩემი ცოლი და ახლა ერთად მივდივართ მაგარ ადგილას.თქვა და თავი ჩამიკრა.
-ოოო..მიმხვდარხარ რას გეუბნებოდი და რას მეთამაშებოდი საზიზღარო აბა?
-ხომ უნდა გამეწვალებიე.
-არ მაქ შენი ნერვები.
-ჰო?
-დიახ!
-აბა როდის გაქ?მანქანა დაატორმუზა და ჩემსკენ წამოიწია.
-რასაკეთებ?ნუ აჩერებ გააგრძელე გზა.
-სტიმული მინდა გზის გასაგრძელებლად.
-და რას გულისხმობ?ვითომ ვერ მივხვდი და თვალები ზემოთ ავწიე..მერე სიცილი ამიტყდა..უყურებდი როგორ მიყურებდა ტუჩებზე,მაგრამ გეგმის განხორციელებას არ ჩქარობდა ამიტომ მე წავიწიე მისკენ და ტუჩებზე ვეძგერე.
ცოტახანში გზა გავაგრძელეთ,ჩაეღიმა ჩემს საქციელზე მივხვდი..მაინტერესებდა სად ვიყავით.
-მიშო..
-გისმენ ღიმილა.
-გაიმეორე რა თქვი.
-რატომ?
-უბრალოდ რომ გაიმეორო არ შეგიძლია?დავებღვირე ისევე.
-და რატომ?
-არ გიპასუხებ!
-რატო ხარ ჯიუტი?
-არვარ!უბრალოდ მომწონს ეგრე რო მეძახი.
-აბა გაიღიმე.მეც დებილივით გავიღიმე.
-ჰოდა ღიმილა გოგო ხარ ახლა,აბა წეღან ალქაჯა გოგო უფრო იყავი.იმხელაზე უბწკინე გვერდებში მემგონი ამოვაცალე ხორცი.
-ქაჯი ხარ რა..რაგინდოდა?
-ჰო სად ვართ თქო უნდა მეკითხა.
-ყაზბეგში მივდივართ.
-ყაზბეგში?ტუჩები დავბრიცე.
-რა არ გინდა?აბა ახლა ზღვაზე წაასვლელი ამინდები არა და..დავბრუნდეთ მაშინ.
-არა როგორ არმინდაა...სულ მაინტერესებდა ყაზბეგი მარა ამ სვან კაცს რო ყაზბეგში მიგყავარ რავიცი აბა.
-აჰა..თავი მოიქექა მიშომ.რაშია საქმე იცი?სვანეთში მყავს ბებია და ბაბუა,იქ ვაპირებდი წასვლას მარა დედაჩემი გაიგებდა ეგრე და ..ნუ რაპონტია მიხვდი ხო არმინდოდა ვინმეს ცოდნოდა ჩვენი ადგილსამყოფელი.
-იცი რა?ზოგჯერ მანიაკი მგონიხარ..მოიცა დავფიქრდე,არც ისე კარგად გიცნობ ამიტომ დიდი შანსია მანიაკი იყო,ახლა მართლა ყაზბეგში მიგყავდე და რომელიღაც მთაზე ნაწილებად ამკუწო ნაჯახით,ან დანით უფრო რომ გამაწამო.სერიოზული სახით უთხარი.
-ანა რაებს ბოდიალობ?მანაც დაასერიოზულა სახე მე კი სიცილი დავიწყე.
-გეხუმრები იდიოტო რაიყო..მალე მივალთ?
-3საათში დაახლოებით,დაიძინე შენ თუ გინდა გვიანია..გაგაღვიძებ რომ ჩავალთ.
ჩამძინებია,თვალები რომ გავახილე უკვე დილა იყო,უცებ ვერ მივხვდი სად ვიყავი,საცვლებით ვიწექი საწოლში..ოოხხ მიშო,ჩემ გვერდით არავინ იწვა,ჩანთა კარადასთან იდგა,დავასკვენი რომ მიშომ არ გამაღვიძა და ახლა სასტუმროში ვართ,მარა არვიცოდი ასეთი კეთილმოწყობილი სასტუმროები თუ იქნებოდა აქ..მმ გარეთ მემგონი მზეა,ისე ანათებს ფარდების გარეთ სხივები ამას ვგრძნობ,უცებ მივირბინე და ფარდა გადავწიე,თვალები გამიფართოვდა,ღმერთო რა სილამაზე იყო..მთები ღრუბლებში და ნისლში ერთდროულად იყო ჩაფარული,ზოგი ხეები მწვანე იყო,ზოგი ღია ზოგიც მუქი,შორი ახლოს მდელოზე ცხვრების ფარა ჩანდა,თოვლის ფიფქებივით იყვნენ შეფენილი მდელოზე.ეზოს მოვავლე თვალი,აშკარად მეორე სართულზე ვიყავი და ეს არ იყო სასტუმრო..კერძო სახლი იყო აშკარად,ეზო სათანადოდ მოვლილი იყო,გადახურულში სკამები და მაგიდა იდგა,მეორე ბოლოში ჭა იყო..შემოსასვლელისკენ წავიღე მზერა და ბიჭი დავინახე,ზურგით იდგა კაპიშონი ჰქონდა გადაფარებული,წინ კი მიშო იდგა და ღიმილით ელაპარაკებოდა უცნობს,მე კი მივშტერებოდი და დამინახა როგორც ჩანს,ხელს მიქნევდა მეც გაუღიმე,ეტყობა უცნობიც მიხვდა რომ მიშო სადღაც იყურებოდა და თავს ატრიალებდა ჩემსკენ უცებ რომ გამახსენდა რა მდგომარეობაში ვიყავი და ფარდა უცებ გადავწიე..რამოდენიმე წუთის მერე ისევ ჩუმად გავიხედე და დავინახე ბიჭი როგორ გადიოდა ეზოდან,მეც ჩანთა გავხსენი და თბილი ტანსაცმელი ამოვიღე..
ქვემოთ ჩავედი და მიშოც შემოვიდა სახლში.
-დილამშიდობისა ანკა.
-დილამშვიდობისა.გაუღიმე.
-კარგად გეძინა?
-კი..რატო არ გამაღვიძე გუშინ?
-ისე ტკბილად გეძინა შემეცოდე..
-ოხხ ოხ..და სად ვართ?მე მეგონა სასტუმროში ვიქნებოდით.
-აჰამ..ეს ჩემი ძმაკაცის სახლია,ნუ უფრო ახლო მეგობარია ოჯახის რა საბა ქვია..წეღან აქ იყო მაგრამ თბილისში დაბრუნდა..რამოდენიმე დღეში შეიძლება გესტუმროთო.
მე უცებ სახელ საბაზე ჩემი საბა გამახსენდა,მანქანით რო გავსრისე კინაღამ.
-ღმერთმა ქნას ის საბა არ აღმოჩნდეს.ჩავიბურტყუნე და თავი ავატრიალე,ჭერს უყურებდი.
-რა თქვი?
-არაფერი დაივიწყე..არ გშია?
-კი..მაცივარშია ყველაფერი დილას მოვიტანეთ.
-მოიტანეთ..აჰა კარგი რამეს მოვამზადებ.მობეზრებული სახით შევტრიალი და სამზარეულოსკენ წავედი,სავარაუდოდ სწორად მივდიოდი,მაგრამ ვინ გამიშვა,ისე ძლიერად მომკიდა მკლავში ხელი და შემომატრიალა შემეშინდა უცებ.
-რა როჟებს კერავ?რამე მოხდა და მე არვიცი?
-არაფერი.
-რა არაფერი ანა?რამეს მიმალავ?არმინდა პირველი დღე კამათით დავიწყოთ.
-არაფერიიი თქო ხომ გითხარი,უბრალოდ ერთი ინციდენტი გამახსენდა მაგ სახელთან დაკავშირებით და..
-გასაგებია.
-და არ გაინტერესებს რა?
-კი მარა ახლა ისე მშია სანამ შემომეჭმები რამე გავაკეთოთ.
-თ?
-ხო მოგეხმარები.
-კარგიიიიიიიი...
კარგი დიასახლისებივით ვიტრიალეთ ორივემ სამსარეულოში და სადილი მოვამზადეთ რომ დავნაყრდით მერე თბილად ჩავიცვით,არც ისე სიცივე იყო მაგრამ მაინც თბილად მეცვა.
-აბა სად წავიდეთ?
-ელიას მთაზე ავიდეთ ახლოსაა აქ..მაგრამ ბევრი სასიარულო კია..
-მაგარია წავიდეთ..და რა არის იქ?
-შესანიშნავი ხედი და ეკლესია.გვიან იღება ამიტომ არ ვიჩქაროთ..
და წავედით ელიას მთისაკენ..ისეთი სასაცილო რაღაც დაგვემართა გავგორდი მინდორზე და ერთი საათი ვიცინოდი მემგონი,მაგრამ ვაღიარებ ჩემი ბრალი არ ყოფილა..
მოკლედ რომ მიუახლოვდით მთისკენ მიმავალ გზას ვერ გადავწყვიტეთ რომელი მიდიოდა ზემოთკენ..მიშო დიდიხნის უკან იყო ნამყოფი და აღარ ახსოვდა,მე კიდე საერთოდ არ ვიყავი ნამყოფი,მიშო საითაც წავიდა იქით წავყევი,ბევრი კი ვიკამათეთ გზებთან დაკავშირებით მარა საბოლოოდ ერთ ღობესავით ჭიშკარში შევედით და გზას გაუდექით,უნდა გენახათ რა სილამაზე იყო,ხეები,ისინი ისეთი ლამაზი იყო,ბალახი დაცვარული იყო,კიდევ კარგი მაღალყელიანი კეტები მეცვა..ალბათ ასე ოცი წუთი იყო გასული გზის ბოლოს რომ მივედით და არ მკითხავთ სად?ისევ იქ სადაც ვიყავით,შედარებით ზემოდან უყურებდით იმ ჭიშკარს,გამოდის კრუგი დავარტყით ან მიმართულება აურიეთ..სიცილს რომ მოვრჩი სწორი გზით დიდი ხნის სიარულის მერე ავედით ელიას მთაზე,ყველაფერი ნისლში იყო ჩაფლული,კინოში მეგონა თავი სადაც სპეციალურ კვამლს უშვებენ ტყეებში გადაღებების დროს,რა საჭიროა აქ ამოვიდნენ,ჩემივე ფიქრებზე გამეცინა..ეკლესია დაკეტილი იყო,შეფერხებების მიუხედავად მაინც ადრე ამოვსულვართ..იქვე ყინულივით ცივი წყალი მოდიოდა,მართკუთხედ აუზში ისხმებოდა,სადაც მოშავო ან მონაცრისფრო თევსები იყვნენ,კარგად ვერ გავარჩიე..ფსკერზე კი მონეტები ეყარა..
-სურვილი უნდა ჩაიფიქრო და ჩააგდო.მითხრა მიშომ.
-მონეტები რომ არ გვაქვს?დანანებით ვთქვი.
-მოიცა..მოსაცვამის ჯიბეები დაიფხიკა..აი..და ორი ოც თეთრიანი ამოიღო.
-რამაგარია..
-ჰო დილას გამყიდველმა რომ გამომიბრუნდა ჯიბეში ჩავიყარე გაგვიმართლა..
-პირველი შენ მიდი.
მიშომ ჩააგდო მონეტა,მერე მეც მას მივბაძე..ამასობაში ეკლესიაც გაიღო და შიგნით შევედით..მოძღვარმა დაგვლოცა.
უკან რომ დავბრუნდით შუადღე იქნებოდა,ყაზბეგის ცენტრში ვიყავით.
-წამო მაგარ ადგილას წაგიყვან.
-აუ მიშო დავიღალე ფეხები დამძვრაა..თან მშია.
-წამო რომ გეუბნები.
მეც წავყევი და ერთ-ერთ რესტორანში შემიყვანა მემგონი.
-რესტორანი არ მაქვს ნანახი მიხეილ?
-კი მაგარამ აი აქ რასაც აკეთებენ ის არამგონია ნანახი და ნაჭამი გქონდეს.
-ხინკალს გულისხმობ ალბათ ხო?მინდა მინდა..პატარა ბავშვივით დავიწყე წკმუილი და ერთ-ერთ მაგიდასთან მოვკალათდი.მალე მიმტანი მოვიდა და შეკვეთას იღებდა.
-რამდენს შეჭამ?
-15.
-მეხუმრები?
-არაა მიყვარს ხინკალი.
-ანა თბილისური და ყაზბეგური ხინკალი განსხვავდება.
-მაინც შევჭამ.
-ვერ შეჭამ!
-დავნიძლავდეთ?
-კი ბატონო..მეც 15ს შევჭამ..უფრო სწორად ვინც პირველი დაამთავრებს ის იქნება მოგებული.
-მასე იყო..და მოგებული რას მოიგებს?
-1დღე წაგებული შეუსრულებს ყველაფერს რაც ენდომება.
-შესანიშნავია..გოგონა 30ხინკალი,კიდევ მწვადი,მოიცა ეს ტყემალია?კი ტყემალიც მოაყოლეთ,ერთი კაი ხაჭაპური და რამე სასმელი..
გოგონამ უცებ ჩაიწერა და წავიდა,მიშო იმხელა თვალებით მიყურებდა შემეშინდა.
-რა?
-შენ აპირებ 15ხინკალიც შეჭამო,მწვადიც და ხაჭაპურიც?
-ხო რა იყო ძალიან მშია.
-ვნახოთ.
-აუ ისე ის გიჟბი გადარეულები იქნებიან..რახდება ნეტა?
-აზრზე არვარ დაურეკო გინდა?
-კი რაა..
მიშომაც სანდროს დაურეკა.
-დიდება შენს გამოჩენას,ნატამ ააწრიალა ყველაფერი რადღეშია რო იცოდე..
-კაი ხუმრობ ?
-არა!როგაიგოს სადაც ხარ მოგაკითხავთ უეჭველი!ისე რა პონტი იყო რო გაქრით ჩვენი ქორწილიდან..
-პონტი იყო რაა..მე ტელეფონი გამოვდღლიზე და სანდროს იმხელაზე ჩავყვირე ყურმილში მემგონი დავაყრუვე.
-სანდრიიიიიიიიკკკკკკკკკკკკ..
-ვაიმე ანაკო შემაშინე.
-ჩემი გოგო სადა??
-ლანასთან ერთადა..
-ოო მეთქი დაველაპარაკები თქო.გავიბუსხე და უკან მივეცი მიშოს ყურმილი,რაღაცეები ელაპრაკა და მერე გათიშა.
-მოდის მოდის..ხელები გავასავსავე..
მალე ჩვენი მაგიდაც დაიხუნძლა ათასი საჭმელით,ისეთი ლამაზად გაგვიწყო გოგონამ სუფრა სურათი გადაუღე მინდოდა სულ მმახსოვრობოდა.მერე ხინკლებს რომ დავაკვირდი იმხელა იყო გამისკდა გული და გავიფიქრე ეჰ საწყალო ანა როგორ წააგე თქო,ასეც აღმოჩნდა,8ხინკალზე მეტი ვერ შევჭამე და მიშოს დავნებდი,ასე მეგონა მალე გული ამერეოდა ბოლო 2 სულ ძალით ვიტენე მუცელში,მწვადზე და დანარჩენებზე საუბარი არ მაქვს..პაკეტი გაგვიკეთეს და სახლში წავიღეთ მოგვიანებით შევჭამდი თან საჭმელიც არ მექნებოდა გასაკეთებელი..კიდე ვიბოდიალეთ გარეთ რაღაც-რაღაცეები დავათვარიელეთ და მერე სახლში დავბრუნდით..მეძინებოდა საშინლად..ტალახებში ვიყავი ამოვლებული და ვიბანავე მერე კი გათიშულს დამეძინა.
2დღე სულ საოცრებები მოხდა,ისეთი კარგი იყო აქაურობა ნეტა საერთოდ ხომ არ გადმოვსახლებულიყავი..არანაირი ხმაური,ნუ უსაშველო ხმაურს ვგულისხმობ,არაჩვეულებრი ბუნება,ჰაერი..სამოთხეა აქაურობა..მეზობელ სახლში 2ბიჭი და 1გოგო იყო ჩამოსული..ლაშა,დემეტრე და ნინი..ჩვენსავით ჩამოსულები იყვნენ,ცოტა უმცროსები..ლაშა და დემეტრე ძმები იყვნენ როგორც გავიგეთ და ნინი მათი ბიძაშვილი..კარგი ბავშვები იყვნენ..საღამოობით ჩვენ ეზოში ვისხედით ხოლმე და დრო გაგვყავდა,ინფორმაციები გავცვალეთ ერთმანეთზე..ნინი ისე მომეწონა აუცილებლად გავაგრძელებ მასთან ურთიერთობას თბილისშიც და ჩემს გოგოებსაც გავაცნობ..ისე მომენატრნენ ნეტა სად არიან..
მესამე დღე იყო უკვე რაც ყაზბეგში ვიყავით,დილას ადრე გავედით სახლიდან და დავათვარიელეთ სხვადასხვა სანახაობები,შუადღეს დავბრუნდით სახლში..
-ახლა რა გავაკეთოთ?ვიკითხე მე.
-აზრზე არვარ..თუმცა ვერსიები მაქვს..ჩემსკენ წამოიწია და ტუჩებზე მომეწეპა..მეც ავყევი კოცნაში,ქურთუკი გამაძრო და უფრო მეტსაც იზამდა კარებზე ბრახუნი რომ არ ამტყდარიყო..უცებ მოვშორდი.
-ამ საქმეს დავამთავრებთ როდესმე.
-დარწმუნებული ვარ.გაუღიმე და კარები გავაღე სადაც 3 გიჟი მელოდა ალბათ..არც შევმცდარვარ.ლუდის ბოთლებით იდგა ლაშა,მის უკან დემეტრე და ნინი.
-მოდით ჩიტუნებო.სახლში შემოუშვი.
-გვრიტებო ხელი ხომ არ შეგიშალეთ?იკითხა დემეტრემ თან იცინოდა.
-არა ძმაო.დროულად მოდით..შეუღრინა მიშომ.
-ოპს ხისთავიანი სვანი გავაბრაზეთ დემე გაიქეცი მოგკლავს..ლაშამ დაიწყო სიცილით..
ლუდის ქილები მაცივარში შევალაგე,ჩიფსებიც მოუტანიათ.
-თქვენა და ფეხბურთის ყურებას ხო არ აპირებთ რა ხდება?
-არაა ბიჭები დავლევთ..გოგოებმა კი ეს ჭამეთ..მერე დავინახე ნინია დიდი ყუთით ხელში.
-ნინაჩკა რას დგახარ მოდი აქ..რა არის?
-დიდი დიდი ტორტი.დდადადამ..თავი გადახადა და მარწყვის ტორტი იყო.
-ეს სად იშოვე გაფიცებ ყველაფერს?
-თბილისიდან წამოვიღე თქო რომ გითხრა დაიჯერებ?
-საინტერესოა..ხო არ გაფუჭდებოდა?
-არა მაცივარში იყო..თან 2დღეა რაც ჩამოსულები ვართ..
-კარგი ჩავაცივოთ და საღამოს ვჭამოთ.
საღამომდე ვმაიმუნობდით რაღაცეებს მერე გარეთ გავიტანე სასუსნავები უკანა ეზოში და იქ გავაგრძელეთ გართობა..გვიანი იყო უკვე,ლამპიონის შუქი ანათებდა მარტო..
-აუუ ტოო ლუდი აღარაა გამოვიტან..დემეტრე ადგა და სახლში შევიდა..ცოტახანში ბრახუნი გაისმა.
-ჩლუნგი დაუვარდა ალბათ,წავალ დავხედავ თან ტორტს მოვიტან სულ შევჭმეთ..ნინი ადგა და წავიდა..მერე ისიც აღარ გამოჩნდა.
-მიშო რახდება სად წავიდნენ?წავალ დავხედავ.
-მე ხო არ წავიდე?სახლში წავიდოდნენ ვითომ?იკითხა ლაშამ და წამოდგომა დააპირა.. ხმაური გავიგონე ბუჩქებიდან და შევკრთი..კრუსუნის ხმაც ისმოდა..
-რახდება?მეშინია.
-აუუ თქვენ თუ ხართ ცუდი ხუმრობაა..ლაშამ დასჭექა..ბუჩქებიდან ნიღბიანი ტიპი გამოვიდა იარაღით ხელში ნინიზე ჰქონდა მიდებული,მეორე მხრიდან მოყვა დემეტრეც იგივე მდგომარეობაში,შიშისგან შევკრთი..ლაშამაც უკან დაიხია..
-ვინხართ?და რას აკეთებთ ჩემს სახლში?მიშოს ხმამ გაიჟღერა..ისინი ხმას არ იღებდნენ.
-კიდევ ერთხელ ვთქვა?
-ჩ ვ ე ნ მ ა თ მ ო ვ კ ლ ა ვ თ!თქვა ტიპმა ვისაც ნინიზე ჰქონდა იარაღი მიდებული,ბოხი ხმა ჰქონდა მაგრამ აშკარად იცვლიდა ხმას და მიშო ცნობდა ამ ხმას..ხელი სასხლეტისკენ წაიღო და ორივემ ერთდროულად გამოკრა და ჰაერში აღმართეს,ფერად-ფერადი რაღაცეები ცვიოდა,ხმამაც არ დააყოვნა.
-დადადადადადადადამმმმმმ..სიურპრიზი!კარებში გაბერილი მარიამი და ლანა იდგა.კინაღამ ინფაკტმა დამარტყა..
ნიღბებიც მოიხსნენ სანდრომ და გიორგიმ და დავრჩით შინაურები..ყველა სიცილით იგუდებოდა ჩვენ სამის გარდა.
-ეს ეს...ასეთი ხუმრობა გაგიგიათთთთთთ??მე მეგონა მართლა ვინმე კრიმინალები იყავით!შენ რანაირი ძმახარ..ან შენ სანდრო..რადაგემართათ..ისე რომ მოსულიყავით არ შეიძლებოდა..
მარიამმა ტირილი დაიწყო და ჩემთან ერთად დაიწყო ლანძღვა..
-ხომ გითხარით ისე მივიდეთ თქო..შენი ბრალიააა ყველაფერი რას აიჩემეეე გინდა თუ არა ასე ვქნათოო..სანდროს საყვედურობდა და იბუსხებოდა..მე ვეღარ მოვითმინე და მივვარდი და ჩავეხუტე..
-ჩემი სულეეელიი..ნუ ტირიხარ..რაო ბაიამ რას ვშვებიო?მუცელზე მოვეფერე..მერე ლანა ჩავიკარი გულში და ბიჭებისკენ წავედი ისინიც გადავკოცნე..
-გავბაზდი მე თქვენზე!
-ოჰჰ კაი ერთი!ჩვენ არ გავბრაზდით გვეუბნებით მარტო გვინდა ყოფნაო და ეს ბეღურები კი შემოგისვიათ გალიაში?სამეულზე მიგვითითა.
-აქ გავიცანით.გაუხეთქეთ ხო გული სანდრო??
-არა ტო..რა გული გაგვიხეთქა..ლუდზე რომ შევედი კი გამისკდა გული უცებ მარა მითხრა ვინც იყვნენ და გავიცანით მე და ნიამ და დავეხმარეთ გეგმის აღსრულებაში..
-საზიზღრები ხართ თქვენნნ..
-ვიცით..გამეკრიჭა გიორგი,რომელიც ლანას ეკვროდა.
-ოჰოო დამენახეთ ერთი თქვენ?რა ამბავში ხართ?კაია კაია..ორივეს მივეხუტე და ისევ მაგიდასთან დავბრუნდით..ყველამ გაიცნო ერთმანეთი ვინც არ იცნობდა და მემგონი დამეგობრდნენ კიდეც..
-აუ მინდაააა...მარიამმა დაიწყო წუწუნი.
-რაგინდა?
-მარწყვის ტორტი!
-ვაიმე არა..დაიღმუილა სანდრომ..ოღონდ ეგ არა..სად ვიშოვო მარიამ ახლა მარწყვის ტორტი?რას გადაეკიდე ამ მარწყვის ტორტს?
-ვაიმე რა ისტერიკაში ჩავარდი სანდრო რამოხდა..ანუსიიკოო ხო მაჭმევ?თეფშისკენ გახედა სადაც ნახევარი ტორტი იდო.
-ჩემი მსუნაგები..წამოდი მაცივარში მაქვს..
-მოიცა ეს როგორ?რანაირად?სად?როდის?სანდრო ხელებს იქნევდა გაუგებრად.
-ნინიამ მოიტანა დღეს და იქიდან სანდრიკ.გაუცინე მე.
-ჯიგარი ხარ ნინი რას გადამარჩინე შენ ხო არიცი..
მიშოს ერთ კვირიანი შვებულება ჰქონდა,3დღეა აქ ვართ 4 დღე წინ გვაქვს..ამ ოთხ დღეში რაებიც ვაკეთეთ დეტალებით რომ დავიწყო მოყოლა მთელი ცხოვრება მოუნდები მემგონი..ეს დღეები არასოდეს დამავიწყდება,იყო გართობაც,ჩხუბიც,სიგიჟეც ყველაფერი იყო..მარიამს სულ რაღც უნდოდა,სულ ნერვებს უშლიდა სანდროს და ერთმანეთს წყვიტავდნენ მაგრამ ბოლოს რიგდებოდნენ..სამეული უფრო ადრე გეგმავდა დაბრუნებას მარა ისე კარგად ვიყავით ერთად გადადეს დაბრუნება..
ბოლო დღე იყო ჩვენი ყაზბეგში ყოფნის..გერგეტზე გადავწყვიტეთ ასვლა..რადგან მარიამი ვერ ივლიდა ფეხით ნინი და ის სპეციალური მანქანით ავიდნენ და ზემოთ გვიცდიდნენ,ჩვენ კი სულ სიცილი კისკისით ავედით ბოლომდე,კი დავიღალეთ მარა გზაში ზოგი რას ყვებოდა ზოგი რას,ვიხჩობოდით სიცილით..იქით სანდრო დაიწუწუნებდა მარიამი რას შვებაო..აქეთ ლანა დაიწუწუნებდა დავიღალეო და გიორგი მიათრევდა ძორივით ამხელა ქალს..დემეტრე და ლაშა კი გვამხიარულებდნენ,სასაცილო რაღაცეებს ყვებოდნენ..საოცრება იყო იქაურობა,გარშემო ნისლი,ისეტი ლამაზი იყო,გამვლელი გავაჩერეთ და ეკლესიის ფონზე საერთო სურათი გადავიღეთ სამახსოვროდ.
იმ დღეს უკან დავბრუნდით,ნომრები გავცვალეთ ერთმანეთში და შევეხმიანებოდით ერთმანეთს აუცილებლად.მარიამი სანდრო და გიორგი ერთად წავიდა,ლანა კი ჩვენ წამოგვყვა მორიგი გაბრაზების ნიადაგზე ალბათ..
ეს დღეები საუკეთესო იყო ჩემ ცხოვრებაში,აი ეს არის გართობა.*_*
სახლში რომ დავბრუნდით მკვდარი სულებივით დავეყარეთ ლოგინში და დავისვენეთ..დილას ნატა მოვიდა,მაგრამ ისე მალე წავიდა ვერც მოვასწარი ნახვა ეტყობა გაბრაზებული იყო,ხმა მესმოდა მხოლოდ..მიშომ არაფერი მითხრა და ისიც ჯმუხი სახით წავიდა სამსახურში..ო ღმერთო ისევ არ დაიწყოს და არმინდა მეტი არაფერი..ვერ ავიტან მის ცივ გამოხედვებს,რა უთხრა ნატამ ნეტა..
რამოდენიმე კვირა თვალის დახამხამებაში გავიდა,შეცვლილი მეჩვენებოდა მიშო მარა არაფერს ვეუბნებოდი როგორც ადრე ახლაც ისე მექცეოდა თითქოს არვიცი..არვიცი რახდება ჩვენს თავს ხან ისეა ხან ასე..ლანასთან ვიყავით და მარიამს უცდიდით ლანამ რომ მკითხა რა რიცხვია დღესო.
-მოიცა ვნახავ!
ტელეფონში კალენდარი ჩავრთე და მექანიკურად უპასუხე.
-18მარტი.რომ უთხარი რიცხვი მერე გამახსენდა..მოიცა ჩემი დაბადების დღეა დღეს?ეს როგორ დამავიწყდა...საკუთარი დაბადების დღე რომ დაგავიწყდება ადამიანს,მაგრამ ლანას ახსოვს ალბათ რიცხვი ხომ მკითხა.
-რატომ მკითხე?
-პროეკტს ვაკეთებ და 3 დღე მქონდა ვადა,1დღე დამჩა მაგაზე გკითხე..
-აჰა კარგი..
მოიცა არ ახსოვს ჩემი დაბადების დღე როა?ვერ ვიტან ასეთ სისულელეებს თუ ახსოვს რატომ არ მილოცავს?ალბათ სიურპრიზს მიკეთებს.
-დედა მირეკავს.უცებ გავვარდი გარეთ და ყურმილი ავიღე,ვაიბერში მირეკავდნენ..
-დედიკოო..დედა და მამა ერთად იყვნენ და ხელს მიქნევდნენ..
-ჰოო დედი..
-გილოცავთ მე და მამიკოოო..ჩვენო სიხარულო..
-მადლობააა..კიდევ კარგი გაგახსენდით.
-რა ლაპარაკია?
-არაფერი ისე ვთქვი..
მერე ცოტა ველაპრაკე და მობუზული შევბრუნდი სახლში..მიშოს არ ვახსოვარ ?ჩემ ქმარს?ჩემ საუკეთესო მეგობრებს?შევაბიჯე სახლში და მუსიკაც ჩაირთო,მარიამი იდგა ტორტით ხელში უკან ლანა,გიორგი და სანდრო და მილოცავდნენ დაბადების დღეს,მიშო არ იყო..გამიხარდა და თან გული დამწყდა.
-აბა გეგონა დაგვავიწყდებოდი სულელო?
-რავიცი მე...ტუჩები დავბრიცე და ბიჭებს გადავხედე..მიშო სადა?ანდა რას გეკითხები დაურეკავ მოიცა..ნომერი ავკრიფე თან მარიამს უყურებდი რომელიც ტორტს იბუყნიდა პირში.გვრიტებიც შერიგებულან.
-ანა იცი..დაურეკე უკვე მიშოს და სხვა გეგმები მაქვსო და რავიცი..
-ალო მიშო?
-გისმენ მალე თქვი არმცალია..მეწყინა მისი სიუხეშე.
-ამ..არ გცალია?ლანასთან ვართ და მოხვიდოდი ვიფიქრე.
-ანა სამსახურში ვარ გასართობად არ მცალია და საღამოსაც სხვა გეგმები მაქვს არ მელოდო სახლში!მითხრა და ყურმილი გათიშა მე კიდე ყბაჩამოვარდნილი ვიჯექი და თვალები ცრემლებით მევსებოდა,მემგონი სხვებმაც გაიგონეს ჩვენი ლაპარაკი.
-დამშვიდდი ეგ ალბათ დიდ სიურპრიზს გიკეთებს.
-ჰო რათქმაუნდა ვერ მოისმინეთ.
გვიანობამდე მათთან ვიყავი და ვერთობოდი,ნუ ვცდილობდი,სახლში რომ დავბრუნდი ისევ ცუდ ხასიათზე ვიყავი,ჩაბნელებული იყო სახლი ანუ მართლა არ მოვა..დალევა მინდოდა რომ დამევიწყებინა რომ ჩემ ქმარს არგაახსენდა ჩემი დაბადების დღე,გამოვაღე მაცივარი სადაც ცივი ვისკი მეგულებოდა,გამოვიღე და დახურვას ვაპირებდი პატარა ტორტი რომ დავინახე წარწერით.’Happy Birthday Anka!’. გამეღიმა და მივხვდი რომ არ დავვიწყებივარ,ტორტი მაცივრიდან გამოვიღე და ღიმილით მოვჭერი ერთი ნაჭერი,ვჭამდი რომ ვიგრძენი ჩემს უკან ვიღაც იყო,შემეშინდა და ჩანგლით შევტრიალდი,ალბათ რა სასაცილო ვიქნებოდი,პირ მოთხუპნული..
-გამიხეთქე გული.
-დაბადების დღეს გილოცავ.
ხმას არ ვცემდი.
-გაბრაზებული ხარ?
-კი!
-მაპატიე არმინდოდა ცუდად გამომსვლოდა..
-მარა გამოგივიდა...
-დავივიწყოთ.
-დავივიწყოთ.
-მეც მინდა ტორტი.
-მოდი მოგიჭრი.
-ეგ არა აი ეს..ტუჩებისკენ წამოიწია და ტორტთან ერთად მომაჭამა მემგონი ტუჩებიც,მერე ნაზად მკოცნიდა,წელზე ხელი შემიცურა და დახლზე შემომაჯინა,ჩემს ფეხებს შუა მოექცა და ხელებს დააცოცებდა ჩემს სხეულზე,იმდენად გავითიშე მისი ალერსისგან არმახსოვს ოთახში როდის ავედით,ან ტანსაცმელი როდის შემომაძარცვა სხეულიდან,მაგრამ აშკარა იყო რომ მის წინაშე სრულიად შიშველი ვიყავი და არც მცხვენოდა,უკან დახევასაც არ ვაპირებდით არც ერთი,ძალიან ნაზად მეალერსებოდა,როგორც ადრე მითხრა ალბათ მართლაც დაუვიწყავი იქნება ეს ღამე..იყო ბევრი სიამოვნება და პატარა ტკივილი მაგრამ ეს არაფერია.მე უკვე მისი ვარ ჩვენ ერთი მთლიანობა ვართ ესა მთავარი ახლა.
მართალია დილით ყველაფერი მტკიოდა და ცოტა,სულ ცოტა მცხვენოდა მაგრამ გადამიარა მაგანაც..ხალისიანად დავიწყეთ ორივემ დილა,ვისაუზმეთ,მერე სამსახურში წავიდა,მე კიდე გოგოებს მოუყევი გუშინდელზე და ნამცხვირს ცხობა დავიწყე..
სულ იმ ღამეზე ვფიქრობდი,ახლაც ვგრძნობდი მის ხელებს ჩემს სხეულზე..შეცდომა იყო ეს?სულაც არა რაც ორივეს გვსურდა ის მოხდა და დიდიხნის უკანაც უნდა მომხდარიყო ეს სირცხვილი არ არის..
რამოდენიმე კვირამ წამში გაირბინა,არ გვიჩხუბია ეს წინსვლაა,ნუ ცოტას ვკინკლაობდით. ერთ დღეს მისაღებში ვისხედით და კინოს უყურებდით კარებზე ზარი რომ იყო.მიშო ადგა და უკან ნატასთან და ირაკლისთან ერთად,უკმაყოფილობა ეტყობოდა სახეზე,როცა მოდიან სულ ასეა,ნეტა გავიგებდე ამ საუკუნეში რატო..თბილად შევხვდით ერთმანეთს და მისაღებში დავსხედით,მე ყავა მოუდუღე ნატას,ირაკლის და მიშოს კი ლუდი გამოუტანე..დაძაბული იჯდა მიშო,ხელი ხელზე მოვკიდე,მან კიდე გულზე მიმიკრა და არ მიშვებდა თითქოს ეშინოდა რომ ვინმე წაართმევდა ჩემს თავს..რაღაცეებს გვეკითხებოდნენ მეც უღიმოდი და ვპასუხობდი.
-ანა ძვირფასო შვილიშვილს ხომ არ ველოდოთ მე და ირაკლი ახლო მომავალში?გამაგიჟებს ეს ხალხი რას აიჩემა ეს შვილიშვილი შვილიშვილი,არ ვაპირებ ჯერ გაჩენას ვახ.დავიძაბე და მიშოს მკლავებიდან ამოვძვერი.
-არა ქალბატონო ნატა..ჯერ ვტკბებით ქორწინებით მე და მიშო.ნატამ გამიღიმა მარა სიბრაზისგან მემგონი ცეცხლი ეკიდან,ტელეფონმა დამირეკა ლანა იყო,მეც მოვიბოდიშე და გარეთ გავედი..არვიცი რამდენი წუთი ვიყავი გარეთ მაგრამ ეტყობა ჩუმად შემოვედი სახლში იმიტომ რომ ვერ გაიგეს,პირდაპირ შესვლას ვაპირებდი ჩემ სახელს რომ მოვკარი ყური,ყოველთვის ვიცოდი უზდელობა იყო სხვისი საუბრის მოსმენა მარა ამან დამაინტერესა და კარებს ამოვეფარე..
-რას ნიშნავს ანა ორსულად არა?
-დედა რაგინდა?გეყოფა!
-რა მეყოფა არ გადამრიო ახლა!რამდენი თვე გავიდა მიხეილ რამდენი?ეს გოგო ორსულად არ უნდა იყოს ახლა??
-დედა რა გინდა მეთქი?
-მშვენივრად იცი რასაც და რისთვისაცა ახლა ანა შენთან,შვილიშვილი მინდა სასწრაფოდ,დღე-დღეზე ვიცი ელენა მახარებს რომ მისი რძალი ორსულადა..
მიშო არაფერს ეუბნებოდა.
-ხო შენ ხმა არ ამოიღო!ის ხელის შემოხვევები და ყალბი ღიმილები არ კმარა მიხეილ!უფრო კარგი მსახიობი უნდა იყო რომ დაარწმუნო შენ სიყვარულში თორე ბავშვს შემთხვევით კომბოსტოში ვერ ვიპოვით!
ყველაფერი დატრიალდა,კინაღამ გული წამივიდა,ცრემლები მოაწვა ჩემს თვალებს,ვერ ვიჯერებდი განაგონს,ქაოსი,სრული ქაოსი იყო ჩემს ირგვლივ,ასე მეგონა მილიონმა მანქანამ გადამიარა ზემოდან მაგრამ მაინც ცოცხალი ვიყავი და იმ იარების გამო ვიტანჯებოდი ტკივილით სანამ მოვკვდებოდი,ცრემლები თავისით წამომივიდა,რომ არ მებღავლა პირზე ხელი ავიფარე და უკან უკან დავიხიე,ყვავილების ლარნაკს გავკარი ფეხი და წავაქციე,გატყდა,ვიცოდი აქეთ იხედებოდა ყველა უცებ გავიძვრე ფეხზე,ხმაური რომ არ გამომეწვია და ოთახში ავვარდი...
ოთახში როგორც შევვარდი კარები გადავკეტე,ვიცოდი მიშო ამოვიდოდა და არვიცოდი რა მექნა,როგორ შემეხედა თვალებში,რომლიდანაც ახლა ცეცხლს ვაფრქვევდი,გველეშაპი მიმიქარავს,ძალიან ნერვებ მოშლილი და განადგურებული ვიყავი,მინდოდა მეყვირა,მეწივლა,მებღავლა,ემოციებისაგან დავცლილიყავი,რამე დამემტვრია,ყველაფერი გადამეტრიალებია,ეს ისეთი შეგრძნება იყო ვერაფერი მოუხერხე საკუთარ თავს და ადგილზე ხტუნვა დავიწყე თან თმებს ვიქაჩავდი,ჭკუიდან გადავედი ვერ ვიჯერებდი,უბრალოდ მომესმა ალბათ,რა სისულელე იყო ეს ყველაფერი რა გამოდიოდა?არ უყვარდი?უბრალოდ ბავშვი რომ გამეჩინა ყველაფერი ითამაშა და ჩემი გულის მოსაგებად გააკეთა,ახლა ვხვდები ალბათ ეს იყო ის მნიშვნელოვანი მიზეზი ჩემთან ქორწილისა,ხომ შეეძლო ეთქვა?მატყუებდა?ყველაფერს?ვერ დავიჯერებ,მისი თვალები არ მომატყუებდნენ მაგრამ რეალობა სახეში მირტყამს მთელი ძალით და მე რა ვქნა აღარ ვიცი,საწოლში ვგორდები და ბალიშებში თავს ვრგავ და ვცდილობ ხმა არ გავიდეს გარეთ,არვიცი რამოდენიმე წუთია მემგონი გასული მარა მე ცრემლები აღარ დამრჩა,ბალიში სულ სველი იყო თავი რომ ავწიე ამოსასუნთქად,გეგონებოდათ ვედროთი დაასხეს წყალიო,ამოვტრიალდი და ზურგზე დავწექი ჭერს უყურებდი,ისევ ტირილი ამიტყდა და მუცელზე დავწექი ისევე ბალისში ჩავრგე თავი და ვქვითინებდი,ხელები საბანს დაუშინე.
-რატო რატოოოოოო რატოოო ღმერთო??ჩემთვის ჩუმად ვბურტყუნებდი,ხმა აღარ მქონდა.
ოთახში შემოსვლა სცადა ვიღაცამ და კარებს დაეჯაჯგურა,მიშო იყო ალბათ..რამექნა ახლა?ისტერიკა მომეწყო ეს როგორ გამიკეთე თქო?არ ვიყავი ეგეთი,ყველაფერს ექნებოდა ახნსა და გადავწყვიტე დამეცადა როდის მეტყოდა ყველაფერს,არვიცი ძალა საიდან მოვიკრიბე,უცებ წამოვხტი ფეხზე და ლოგინი გავასწორე.
-ამ წუთას გავაღებ.
უცებ მივირბინე სარკესთან და ტონალური წავისვი თვალების ქვეშ,სიწითლეები რომ დამემალა და კარები გავაღე.
გაფითრებული სახით მიყურებდა,როგორც შემოვიდა ოთახში ხელებში მომიმწყვდია.
-ანა..
-რამოხდა მიშო?გაუღიმე.
-სად წადი?
-ცუდი ამბავი გავიგე და ცუდ ხასიათზე დავდექი,არმინდოდა ასე შემოვსულიყავი და ოთახში ამოვედი.
-რა ამბავი?
-ამ..თავი მოვიქექე..ნათესავი იყო შეუძლოდ,ახლო ნათესავი და მაგიტო..
-დარწმუნებული ხარ რო სხვა მიზეზი არ გაქ?მათვარიელებდა ალბათ აინტერესებდა თუ გავიგონე რამე.
-ჰეიი რა გჭირს ყმაწვილო რას ჩაგცვენია თვალები?ნატამ გაგაგიჟა ხო?ხელი გავაშვებიე სიცილით და ზურგი ვაქციე,ისევ შემომატრიალა.
-რას გულისხმობ გამაგიჟაში?
-რავიცი არ გსიამოვნებს რომ მოდის ხოლმე,დაძაბული ხარ სულ.დაძაბულს ხაზი გაუსვი.
-ხო იცი დედაჩემის ამბავი.თავი მოიქექა და თითქოს უფრო დამშვიდდა.ეშინოდა სიმართლე რომ გამეგო და განერვიულდა?რათქმაუნდა რომ იცოდეს რომ სიმართლე ვიცი პირველი იმას იფიქრებდა რომ გავშორდებოდი,დარჩება შვილის გარეშე,ისე კი მაინტერესებს რახდება.
-წამო ჩავიდეთ სირცხვილია.
-წავიდნენ უკვე.
-რატო?გააქციე ხო საზიზღარო,ისევე უცინოდი და ვცდილობდი რამე გამომეცნო მის გამომეტყველებაში მარა ეტყობოდა ხასიათზე არ იყო.
ქვემოთ ჩავედით და დამტვრეული ლარნაკი დავინახე.
-მხეცო ისე გეჩქარებოდა ჩემთან მოსვლა დალეწე გზაში ყველაფერი?ლარნაკზე მიუთითე,ის კი უემოციო სახით მიყურებდა.
-მე მეგონა შენ გაგიტყდა.
-როდის კაცო?სიცილი დავიწყე..ალბათ ქარმა გადააყირავა,ავხიკავ..უცებ დაუსხლტი ხელიდან და სამზარეულოში შევედი,სახეზე წყალი შევისხი,მერე ნაგვის პარკი ვნახე და ნამსხვრევები ავიღე,მიშოს უთხარი რომ თავს შეუძლოდ ვგრზნობდი და დავიძინე,სანამ მოვიდოდა ვტიროდი,რომ მოვიდა შევწყვიტე და თავი მოვაჩვენე ვითომ მეძინა მარა არვიცი რამდენად გამომივიდა.

*მიშო*
ყველაფერი მეგონა დალაგდა და არაჩვეულებრივი ურთიერთობა გვქონდა მე და ანას,თაფლობის თვეც ისე არაჩვეულებრივად გავატარეთ მეგობრებთან ერთად,ეს დღეები ისევე როგორც ჩემთვის ანასთვისაც დაუვიწყარი იქნება დარწმუნებული ვარ ამაში,რაც ერთად ვართ ვისწავლე რა არის სიყვარული,აღარ ვარ ისეთი უხეში და ცუდი როგორც ადრე ვიყავი,ანას დამსახურება,ერთად ვიწექით,ცდილობდა თავი ეჩვენებია რომ არ ეშინოდა მარა მისი მოცახცახე სხეული სხვა რამეზე მეტყველებდა,არმეგონა ჩვენი ურთიერთობა ასეტი ტკბილი და მხიარული თუ გახდება დასაწყისიდან გამომდინარე მარა დამაცადა ვინმემ დიდხანს ეს ბედნიერება?დედაჩემი და მამაჩემი მოვიდა,ისევ შვილიშვილზე დაიწყეს ლაპარაკი,ანამ რომ უთხრა არ ვარ ორსულადო გაგიჟადა ანა როგორც გავიდა დაიწყო და დაიწყო,მეგონა ვერ გავაჩუმებდი,მობეზრებულად უყურებდი,სულ ერთი და იგივეს ლაპარაკობდა მარა ახლა შეამჩნია ეტყობა რომ ჩვენი ურთიერთობა დათბა და გონია ვეთამაშები ანას,ანას ეს რომ გაეგონა დაიჯერებდა,რომ უსმენდი დედაჩემს ნერვებმა ამასხა,ამას დაემატა ლარნაკის ხმა რომელიც აშკარად ვიღაცამ წააქცია,ეს თუ ანა იყო და ყველაფერი გაიგონა დაღუპული ვარ,დედაჩემი ლაქლაქს აგრძელებდა,ფეხზე წამოვდექი და ხელი ჩავავლე და ავაყენე.
-ყელში ამოხვედით დედა შენც და ელენეც და ყველა!სულ ფეხებზე თქვენი ქონება,დარჩით ქუჩაში და იქნება მაშინ მაინც მიხვდეთ ის საწყალი ხალხი რას გრძნობს რომელსაც დასცინიხარ რომ ბოლო დონეზე არ აცვია!მეორე არ დაგინახოთ აქ მოსული არც ერთი!გასაგებია???!!!უკვე ვყვიროდი ხმას ვეღარ ვიმორჩილებდი,თვალები ჩამისისხლიანდა და ძარღვები ისე დამეჭიმა მეგონა გამისკდებოდა მთელ სხეულზე..
-შვილო..
-ხმა!არ გყავს შენ შვილი!დაივიწყე ყველაფერი არ ვაპირებ ანას მოტყუებას,მართლა მიყვარს და არმივცემ უფლებას ეს ყველაფერი სხვანაირად გაიგოს და დამშორდეს..ამის დედა*ევეცი იცოდე...ხელი წინ აუფრიალე..იცოდეე რამე თუ გაიგონა ჩემი ხელით მოგკლავ დედა!კარგად იყავით და დაივიწყეთ ამ სახლის კარგი!ორივეს კარი ცხვირ წინ მიუკეტე და სამზარეულოში შევედი წყალი დავლიე და რომ დავწყნარდი ანასთან ავედი,კარები ჩაკეტილი იყო და ზმუილის ხმა ისმოდა,კინაღამ გავგიჟდი,ყველაფერი საშინელება ვიფიქრე,ყველაზე დიდი საშინელება ყველაფრის გაგონება იყო,ვიცოდი ყველაფერი გაიგონააა,მოვრჩი დამთავრდა ყველაფერი,სიტყვებს ვიფიქრებდი რომ ამეხსნა ყველაფერი,ფერი დავკარგე ნერვიულობისაგან,ბრახუნზე გადავედი,მალევე გამაგონა და კარებიც გამიღო,მეგონა ცუდი სიტუაცია დამხვდებოდა შიგნით მარა გავვოცდი,ისე მელაპარაკა მემგონი არაფერი იცოდა.გამიხარდა,ეგოისტი ვარ იმის მაგივრად რომ სიმართლე მეთქვა გამიხარდა არაფერი რო არ იცოდა და ისევე მიღიმოდა როგორც ადრე მარა მაინც იყო განსხვავება თითქოს ძალით მიღიმოდა.
*ანა*
2 დღე გავიდა,არაფერს ამბობს,მემგონი დაიჯერა რომ არაფერი გამიგია,მაინტერესებს რამდენი ხანი გასტანს მისი საიდუმლო..საერთოდ როდესმე მეტყვის?არამგონია,ისევე მე უნდა გამოვტეხო..ხვალ სანდროსთან და მარიამთან მივდივართ სტუმრად,გოგოებსაც ვნახავ და სიმართლე უნდა უთხრა,ვინმეს უნდა უთხრა თუ არ გავნთავისუფლდი მოვკვდები.
ჩვენი სასტავი შევიკრიბეთ და როგორ ყოველთვის ვმხიარულობდით,მერე ორივეს მოვკიდე ხელი და ოთახში ჩავყარე,სიტუაცია დავზვერე და უკან შევტრიალდი,მარიმი გაბუტული მიყურებდა.
-ანა რა გააკეთე???რაკაი მწვადი იყო იციი!!!!
-ღორმუცელა ხარ მარიკო.ლანამ მოეფერა პატარა გამობურცულ მუცელზე.
-სულაც არა.რახდება ანა?
რომ მოუყევი რაც გავიგონე თვალებს ახამხამებდნენ,ლანამ სიცილი ატეხა.
-რაგაცინებს?გავბრაზდი.
-რაიყო ზღაპარი მოგვიყევი?1მარტია?
ჩემ სერიოზულ სახეს რომ წააწყდა ღიმილი სახეზე შეეყინა.
-არ ხუმრობ?სახეზე რომ ვერანაირი ხუმრობა შემატყო ხელი ჩაიქნია..-არ ხუმრობ!
-დავიღუპეთ!ორივემ შემოძახა.
-მადლობა ახალი რამე მითხარით!უფრო გავბრაზდი.
-მიშომ რაო?მარიამმა მკითხა.
-არაფერი.
-როგორ არაფერი?
-აი ასე არაფერი..გონია რომ არვიცი,არც არაფერეს ამბობ,არვიცი რავქნა კიდე რამდენი უცადო,დაახლოებით 2კვირა მერე სიურპრიზს მოუწყობ,თან მისი დაბადების დღეა,მის ცხოვრებაში არამგონია დაავიწყეს!
-ანა დაფიქრდი კარგად!
-დაფიქრებული ვარ!ჩავიდეთ ახლა სანამ ამოვიდნენ.
ქვემოთ ჩავედით და ბიჭები რაღაცაზე იცინოდნენ.სამივე მეწყვილეების გვერდით დავსკუპდით.სანდროს ტელეფონზე დაურეკეს და გარეთ გავიდა,მალე გახარებული სახით შემოვიდა,გიორგიმ ანიშნა ვინ იყოო.
-საბა იყო ტო..მიშოს ურეკავდი და არ მპასუხობსო აქ მოვა ახლა.
-ვა მაგარია რამდენიხანია არმინახია..ხელები გაასავსავა გიორგიმ.
-ტელეფონი სახლში დამრჩა როგორც ჩანს.მე გადმომხედა და ხელი გადამხვია,ეს ის საბაა ვის სახლშიც ვიყავით.
-კარგია გავიცნობ,გაუღიმე შეძლებისდაგვარდა,კარზე ზარი იყო სანდრომ გაიღო,მიშოს ჩემზე ჰქონდა ისევე ხელი მოხვეული,სანდრო ბიჭთან ერთად ხელგადახვეული შემოვიდა.
-გაიცანითთ გოგონებო საბა გოგრიჭიანი.
ხველება ამიტყდა და მიშოს ხელებიდან დაუძვერი..ოღონდ ეს არა.საბა ჩემსკენ წამოვიდა ღიმილით.
-ანა??რა დამთხვევაა..
-არ თქვა.როგორ ხარ საბა?გაუღიმე და გადავკოცნე.
-შენ ხელში როგორ შეიძლება ადამიანი იყო მთელი ვარ რაც მთავარია.მიღიმოდა თან ირონიულიც იყო..მიშოს გაბრაზებულ თვალებს წავაწყდი.
-თქვენ რა ერთმანეთს იცნობთ ტო?სანდრომ იკითხა.
-როგორ არ ვიცნობ ბრატ ეს ის გიჟია რომ ამკუწა.
-ანა??გიორგიმ გამომხედა გაკვირვებული მზერით.
მიშო ცოფებს ყრიდა,ხელი ჩამავლო და გარეთ გამიყვანა აივანზე.
-ეს რას ნიშნავს??
-რა რას ნიშნავს ?
-რატო არ მითხარი საბას თუ იცნობდიიი??
-უნდა მეთქვა?
-აბა არ უნდა გეთქვა!
-რატო უნდა მეთქვა ვერ გავიგე!საბა სანამ შენ გამოჩნდებოდი ჩემს ცხოვრებაში მანამდე იყო და არმეგონა ამას ამხელა მნიშვნელობა თუ ჰქონდა!თან რავიცოდი შენი ძმაკაცი საბა თუ იყო დამესიზმრებოდა??
-უნდა გეთქვა!
-მე ბოდიში!დაუღრინე და შიგნით შევედი.
მთელი საღამო ვგრძნობდი როგორ მიყურებდა საბა,რა უნდოდა ამ ბიჭს?როგორც ჩანს მიშომაც შეამჩნია ეს და თვალით რაღაც ანიშნა,მარტო მიშო და საბა გაქრნენ,მეუცნაურა მათი საქციელი,საქმე გვაქვსო..სახლში გიორგიმ დამტოვა თან ცოტა ვესაუბრე,მომნატრებია ჩემი გიჟი ძმა.
უცდიდი როდის მოვიდა მიშო რომ მეკითხა რამოდა მარა ჩამძინებია,დილით თვალები რომ გავახილე მიშო ჩემს გვერდზე არ იწვა.ხალათი მოვიცვი და ვიმედოვნებდი ქვემოთ იქნებოდა,არც შევცდი,დივანზე ეძინა,ახლოს მივიწიე და სისხლია დავინახე რომელიც შარვალზე ეცხო,მერე ხელს შევხედე მაიკის ნახევით ჰქონდა შეხვეული,დავხედე და მართლა ჰქონდა მის მაიკას მონახევი,სისხლი კიდევ წვეთავდა,ან ახალი ჭრილობა იყო ან კიდე ვენა გადაიჭრა ამ გიჟმა,საბას ხო არ ეჩხუბა?ან რატომ უნდა ჩხუბებოდა?
-დიდხანს აპირებ ყურებას?მეგონა ეძინა და შემეშინდა და უკან გადავხდი მეორე დივანზე.
-შემაშინე..სად იყავი?
-რა მნიშვნელობა აქვს.
-აქვს ალბათ რომ გეკითხები!სად იყავი?საბას ეჩხუბე?ხელზე ვეცი რასაც ქვვია.
-გამიშვი.
-სისხლი მოგდის ადამიანო!გინდა სისხლისაგან დაიცალო და მოკვდე?
უცებ მოვიტანე პირველადი დახმარების ნივთები და ხელი გაუწმინდე მერე გადაუხვიე.
-არ მიპასუხებ?
-რაზე?დაღლილი სახე ჰქონდა,შემეცოდა მინდოდა უბრალოდ ჩავხუტებულიყავი და სულ ასე ვყოფილიყავით.
-არ მეტყვი რა მოხდა?საბას ეჩხუბე?
-ჰო!
-რატომ?
-სხვა დროს.
-რამდენი სხვა დრო?ბევრს ხო არ მიმალავ???????
არაფერი უპასუხია მე კიდე ოთახი დავტოვე..მომდევნო კვირა საბა არ დამინახია არც ბიჭებთან და არც არსად,ისედაც სახლში ვიყავი უმეტესად.
*მიშო*
სანდროსთან ვიყავით ყველა რომ მითხრა საბა მოვაო,გამიხარდა დიდი ხანია აღარ მინახია,ნუ ყაზბეგის მერე..რომ შემოვიდა და ანას მიმართა სისხლმა ტვინში ამასხა!ერთმანეთს თუ იცნობდნენ ანამ რატომ არ მითხრა?რატომ მომატყუა?თუმცა ტყუილზე მე ვის რას ველაპრაკები!საბა რომ თქვა ამ გოგომ ამკუწაო მემგონი მე დაუმატე საბა..ისე გავცოფდი..რა მაცოფებდა?ბევრი რამე იყო გასაცოფებელი..ეჭვიანობა,ამან ჭკუიდან გადამიყვანა,ალბათ იფიქრებთ რა არის საეჭვიანოო,გეტყვით..’ვიღაც’ გოგომ რომ გაიტანა და ჩვენამდე მოვიდა ეს ამბავი,სანახავად მივედით ბიჭები,საბას კიდე არ ანაღვლებდა მანქანის მდგომარეობდა,არც მისი თავის მარტო ის გოგო აინტერესებდა ვინც დაეჯახა,მარტო მასზე ლაპარაკობდა,ერთი დანახვით შემიყვარდაო,ჩვენ დავცინოდით ვინაა ასეთი გვანახე თქო მარა ვერც ჩვენ ვნახეთ გოგო და ვერც საბამ,რამდენი ერთად შევიკრიბებოდით სულ ვიღაცა გოგოზე სახელად ანაზე ლაპარაკობდა,როგორ დაინახა შორიდან და როგორ იწვოდა მის სიყვარულში,მერე დაეკარგა და გაგიჟდა ყველაფერს აკეთებდა რომ ეპოვა და მასთან ყოფილიყო..ახლა კიდე მოდის აქ და მეუბნება რომ ის გოგო ჩემი ცოლი ანკა არის?სახეს ჩამოუღებ!ხომ იცოდა რომ ჩემი ცოლი იყო ჩვენი ფოტოები იყო ყველგან დავიჯერო ვერ ნახა?ვერ იცნო?მშვენივრად იცოდა ჩემი ცოლი რომ იყო და ეს დამადგა თავზე და მეუბნება ის გოგოაო..კინაღამ ავიჭერი..დიდი დრო გავიდა მის მერე და დავმშვიდდი ანამაც რომ მითხრა რომ არ იცოდა მისი ნამდვილი ვინაობა,მეგონა საბამაც დაივიწყა მარა ისე უყურება,ისე უჟუჟუნებდა თვალებს გავგიჟდი,გადავირიე და საბას ვანიშნე გამომყოლოდა.
-ვიცი რასაც მეტყვი.ირონიულად მიღიმოდა.
-მშვენიერია!მაშინ ისიც გეცოდინება რომ მისკენ გახედვაც გეკრძალება!ხოიცი ჩემთვის ძმასავით ხარ!ის კი ჩემი ცოლია!დაივიწყე უბრალო აკვატება!
-ასე გიყვარს?ჩემზე მეტად??
-რას ბოდავ საბა?ჩემი ცოლია არ მეყვარება?!
-ხო რავიცი მე სხვანაირი ამბაბი გავიგე.
-ფეხებზე ეგ შენი ამბები ანას არ გაეკარო!
-მე თუ შენ არუნდა გაკარებოდი?შენი ძმა თუ ვიყავი ჩემ საყვარელ ქალს როგორ შეეხე?
-საბა რას ბოდავ?მე რავიცოდი ის გოგო ანა თუ იყო?
-გგონია დაგიჯერებ?
-ამის დედაც!იქვე მდგარ ნაგვის ურნას მუჭი მთელი ძალით ვხიე,სისხლმა თქვიფინი დაიწყო.იცოდე ჩვენ სიახლოვეს არ დაგინახო!
-რათქმაუნდა!ირონიით გაჟღენთილი ხმა და წავიდა.
-ყველაფერი ახლა იწყება კვიციანო!საბამ თავისთვის ჩაილაპარაკა და წავიდა მიშოს აღარ გაუგონია.

*ანა*
1კვირა გავიდა..არაფერს ამბობს,არვიცი რა გავაკეთო,აღარ შემიძლია თავის მოკატუნება..დღესვე დაუსვამ ყველაფერს წერტილს და ვეტყვი რომ ყველაფერი ვიცი..სამზარეულოში რომ ჩავედი და დავინახე სადილს როგორ ამზადებდა ტირილი დავიწყე კინაღამ,როგორ შეეძლო ასეთი ყოფილიყო?უსირცხვილო..როგორც ვისაუზმე მოვიტყუე რომ გოგობთან მივდიოდი და საჯარო რეესტრში წავედი,განქორწინების საბუთები ..განქორწინების..როგორ მივცე..რაგავაკეთო აღარ ვიცი..სახლში შევედი და მისაღებში მჯდარი მარიამი და სანდრო რომ დავინახე კინაღამ დავიხჩვი ხველებით.
-ანა სად იყავი?აბა გოგოებთან მივდივარო?
-მარიამს არ ეცალა და ლანასთან ერთად ვიყავი.
-ჰო..მარიამმა დამიდასტურა.
-რა ჰო რძალო?წეღან არ მითხარი არ შემხმიანებიაო?
-ხო იცი გულმავიწყი გავხდი და შემეშალა ალბათ.
-რა საინტერესოა..ლანას დაურეკე და ჩემთან ერთად არააო.
-ვაიმე საყვარელო რა ცნობისმოყვარე ხარ საქმე მქონდა ალბათ.ჩავეხუტე მიშოს და ლოყაზე ვაკოცე,მერე მარიამ დაუჯექი გვერდით და ყურში ჩავჩურჩულე.
-იცი ჩანთაში რა მიდევს?ხელებს ნერვიულად ვასავსავებდი.
-რა?
-განქორწინების საბუთები.
-ტიტტტტტტტტუუ...ხმამაღლა დაიყვირა მარიამმა,სანდრომ და მიშომ გაკვირვებული გახედა.
-რამოხდა მარიამ?სანდრომ კითხა..
-მარიამმ მაცივარში შენი საყვარელი ტკბილეულობა მაქვსო და გამიხარდა შემარგეთ ვახ..წამოდგა და მეც წავყევი უკან.
-გაგიჟდი ანა?
-კი.
-იცის?
-არა ჯერ მარა გაიგებს როგორც წახვალთ.
-კარგად დაფიქრდი?
-კი!ვეღარ უძლებ.

მართლა ვეღარ გაუძელი,ოღონდ მიშოს სითბოს,რომ წავიდნენ მარიამი და სანდრო ჩემსკენ წამოვიდა და კოცნა დამიწყო,ოთახში ავედით მარა რომ ვხვდებოდი გეგმას გადაუხვიე უკან გავწიე.
-მიშო არ შემიძლია.
-რამოხდა?
-ის მაქ..
დანებების ნიშნად ხელები აწია და სააბაზანოში შევიდა,ვფიქრობდი ახლა მეთქვა თუ ხვალ..გადავწყვიტე ხვალ მეთქვა,თან დიდი დღე იყო ზეგ და წინასწარი სიურპრიზს გაუკეთებდი 31წლის იუბილეზე.
*მიშო*
ანა უცნაურად იქცევა,სახლიდან გავიდა,გოგოებთან მივდივარო..1საათში მარიამი და სანდრო მესტუმრა,ანას არ დაურეკიაო,ლანას დაურეკე და არც ჩემთვის დაურეკიაო,მომატყუა?სახლიდან ხო არ წავიდა?გაიგო სიმართლე?ნატა ხო არ ელაპარა ან ვინმე?ნერვიულობა დავიწყე მარა ყველაფერი სახლში ჰქონდა დატოვებული თან მალე მოვიდა და გულზე მომეშვა საქმე მქონდაო,საინტერესოა რა საქმე ჰქონდა..რომ წავიდნენ გვრიტები მოფერება დაუწყე მარა არ დამაცადა,რაღაც ხდება,მალე უნდა უთხრა სიმართლე..
*ანა*
დილიდან მოუსვენრად ვიყავი,ერთი სული მქონდა როდის მოვიდოდა მიშო სამსახურიდან,მანამდე თავში ათასი აზრი მიტრიალებდა,აზრებს ვალაგებდი როგორ უნდა მეთქვა ყველაფერი,საბოლოოდ რომ დავაწყვე აზრები ტელეფონზე მესიჯი მომივიდა.
‘იგვიანებს?სიმართლეს გიმალავს?როდემდე?!’
გამომგზავნის ვინაობა ანონიმური იყო,შემაცია...უცებ მივვარდი ფანჯარას და ყურება დავიწყე ვინმე თუ მიყურებდა,რაღაცა ხუმრობა იყო..ვიღაც მეკაიფებოდა?ვიღცის სამასხაროც გავხდი?სიბრაზისგან ყველაფერი მეწვოდა,კარების ხმა გავიგონე,ჩავვარდი გაავებული სახით.
-რამოხდა ანა?
-არაფერი მოდი რაღაც სალაპარაკო მაქვს.
-გისმენ.დივანზე მოვკალათდით.
-რატომ მომიყვანე ცოლად?
-რა?გაკვირვება სახეზე ეტყობოდა..
-რაც გაიგონე..მე ხომ გითხარი შენიც მაინტერესებს.
-ანა ვინმემ რამე გითხრა?დაიძაბა მთელი სხეულით.
-არა საიდან მოიტანე?ისე დამაინტერესა და ვკითხავ თქო.
-ახლა არა!
-აბა როდის მიხეილ??
-ხომ გითხარი მასე ნუ მომმართავ თქო!
-შენთან ლაპარაკს აზრი არ აქვს!მორჩა!
-რა მორჩა?
-მაინტერესებს უბრალოდ რომ მითხრა არ შეიძლება?
-კი მაგრამ ახლა დაღლილი ვარ!
-მალადეც!ბრავო!ტაშის კვრით წავედი კარებისაკენ და ჩანთა ავიღე.
-ანა სად მიდიხარ?რას ნიშნავს შენი ეს საქციელი?
აღარ მიპასუხია..შენ განახებ სეირს..სახლში გვიანობამდე არ დავბრუნებულვარ,რომ დავბრუნდი მეგონა სახლში დამხვებოდა მარა შევცდი უკვეთესიც იყო,გამიჭირდებოდა განშორება მარა შევეჩვეოდი,ჩანთა ჩავალაგე და პატარა წერილი დავწერე რომელიც განქორწინების საბუთებთან ერთად შევფუთე სასაჩუქრო პაკეტში,კარები გამოვიხურე და წავედი.
*მიშო*
საღამოსკენ მივედი სახლში და ანა უცნაურად მელაპრაკა,მგონია რომ ყველაფერი იცის,სხვა ახსნა არ აქვს მის საქციელს,სახლიდან გავარდა,მეც წავედი ბარში და დავლიე საკმაოდ..ვაპირებდი დღეს მეთქვა ყველაფერი მარა ბევრი დავლიე,ჯობდა გამოფხიზლებულზე მეთქვა..სახლში გვიან დავბრუნდი,არც ველოდი რომ დამხვდებოდა ალბათ ძალიან გაბრაზდა და მარისთან ან ანასთანა..სასთუმალთან საჩუქრის პარკი დავინახე და თვალები გამბრწყინდა..გულში გავიფიქრე..გაბრაზდა ჩემზე მარა მაინც გავახსენდი,უვკე ხომ ჩემი დაბადების დღე იყო 12ს გადაცდა,არმოვიდა მარა საჩუქარი დამიტოვა..მეძინებოდა საჩუქარს ხვალ ვნახავდი..
თვალები რომ გავახილე დილა იყო უკვე,საათს დავხედე,ციფერბლატი 11ს უჩვენებდა,გამახსენდა გუშინდელი,თვალები ისევე პატარა ბავშვივით გამიბრწყინდა..ტელეფონს ვტაცე ხელი და ანას მივწერე მარა არ დამიბრნა პასუხი მერე დაურეკე,ასეთი ნომერი არ არსებობსო,თვალები მოვიფშვინე და ანას ნომერი იყო აშკარად.გულში ცუდმა აზრმა გამიელვა და ტელეფონი ლოგინზე დავაგდე და საჩუქარს დავწვდი,როგორც გავხსენი თვალები გამიფართოვდა მარა ჩემი ცუდი აზრიც გამართლდა...
*ანა*
სახლში წავედი სადაც არავინ იქნებოდა მოსამსახურის გარდა სავარაუდოდ,არ ვაპირებდი სადმე გაქცევას და პატარა ბავშვივით კუკუდამალობანას თამაშს,ან ისტერიკაში ჩავარდნას და მთელი დღე სახლში ჩაკეტვას და დეპრესიაში ჩავარდნას,ძალიანაც კარგია ყველაფერი არარეალობა თუ იყო,მერე რა რომ შემიყვარდა,როგორც შემიყვარდა ისე გადამიყვარდება და დავივიწყებ,ჯობია კარიერას მივხედო თავის დროზე რომ გამეკეთებია ეს ახლა არც გათხოვილი ქალის სტატუსი მექნებოდა,იმედია ხელს მომიწერს ვაჟბატონი,აეხილოს თვალები მერე იქნება,სოწრედ ესა მიზეზი გულის სიღრმეში აქ რომ ვრჩები,სადღაც ყოველთვის დამინახავს და ყლაპოს ნერწყვები თუ მართლა გრძნობდა რაიმეს ჩემს მიმართ.სახლში ცოტახნის მისული ვიყავი დედაჩემმა რომ დამირეკა როგორც ჩანს უკვე ახარა ლიამ სახლში რომ მოვედი თან ჩემოდნებით.
-დედიკო რასშვები სადხარ?
-კარგი რა დედა,ისე მეუბნები ვითომ არ იცი სადაც ვარ.
-მაშინ რატომ ხარ?
-გაგიჭირდება მიხვედრა.
-მიშოსთან იჩხუბე დედას სიხარულო?
-არა უარესი!
-უარესი რა დედა?
-დავშორდი.
-რას ნიშნავს შვილო დაშორდი?
-იმას რომ განქორწინების საბუთები დაუტოვე და როგორც მოაწერს ხელს ოფიციალურად ვიქნებით გაშორებულები,მე მოვაწერე უკვე.
-თუ შეგიძლია ამიხსენი რას ნიშნავს ეს ყველაფერი!დღესვე მოვდივართ მე და მამაშენი!ჯერ ალექსანდრე რომ გაიგებს გაგიჟდება ხოიცი.
-დედა არა საჭირო..მე ჩამოვალ მერე ცოტახნით და აგიხსნით ყველაფერს,დაამძიმებთ უფრო სიტუაციას გთხოვთ.
-მაგრამ იცოდე ამიხსნი ყველაფერს,დამპირდი რომ როგორც ადრე იქცეოდი ისე არ მოიქცევი.
-არა დედა!ის ანა აღარ არსებობს,აწი სერიოზული ანა ვარ და ხვალიდან ვიწყებ ჩემი ოცნების სისრულეში მოყვანას?
-ანა..რა ოცნების?
-ვთიშავ დედა.
-ანა ხოიციიი სახიფათოა არგინდაა შვილო..
-გკოცნი დედა..
გაღიმებული გადავკოტრიალდი ჩემს საწოლზე..ცოტახნის დასვენების მერე დიდი ენერგიით წამოვდექი და ტანსაცმელები ამოვალაგე,რაც მობეზრებული მქონდა სხვა მხარეს დავდევი,ვინმეს მივცემდი მერე და გავახარებდი,ან თავშესაფარში გავატნევდი ლიას..ხვალ გოგოებს ვნახავ და ახალ რაღაცეებსაც შევიძენ..დღის ბოლოს წყალი გადავივლე და საწოლში შევწექი,თითქოს ბედნიერი ვიყავი იმით რომ ბავშვობის ოცნებას ავისრულებდი მაგრამ უცებ მიშოზე დავიწყე ფიქრი,გვერდით არავინ მიწვა,ცრემლები მომაწვა და ტირილს ვაპირებდი მაგრამ ჩემ თავს შემოუძახე.
-არანაირი მიშო!ვსიო,დაიძინე ანა.
დილას ხმაურმა გამაღვიძა,უცებ წამოვვარდი და ქვემოთკენ ჩავედი.
-რა ხდება რა ხმაურია აქ?თან ვამთქნარებდი და თვალებს ვიფშვნეტდი.
დავინახე კიბის თავში მიშო და ლია იდგა,ლია არ უშვებდა მიშო კიდე ეწინააღმდეგებოდა ანა უნდა ვნახოო,მემგონი გაბრაზებული ჩანდა.კიბეებზე ნარნარით დავეშვი,ლიას ხელი დავადე და შემოვძახე.
-ლიაკო შეგიძლია გახვიდე.ქალიც გავიდა და დაგვტოვა.ტელეფონს დავხედე და მერე მიშოს გავხედე.
-უკაცრავად მოქალაქევ ჯერ დილის 7 საათია აქ რას აკეთებთ?სხვის საკუთრებაში შემოჭრის უფლება რომ არ გაქვთ არ იცით?დაურეკო პოლიციას?
-ეს რა არის?თითქმის ყვირილით მითხრა და საბუთები მოიფრიალა მაგიდაზე.
-მოდი წაგიკითხავ გინდა?ალბათ დაგავიწყდა კითხვა.
-ანა რა გჭირს?რას ნიშნავს ეს ყველაფერი?
-განქორწინებას მოვითხოვ!თანაც სასწრაფოდ.
-და რატომ მიზეზი?აქეთ მესარჩლებოდა,გაუხეთქე თავი არა ღირსი.
-მიზიზიიიი??მეტი რა მიზეზი გინდა?მისკენ მივდიოდი და თითქმის ვყვიროდი...მითხარი მეტი რა მიზეზი გინდა?
-და მე ხომ მიზეზი არვიცი ანა?
-არიცი?კარგი მარტივი კითხვას დაგისვამ და მიხვდები შენვე.
-არ მაქ შენთან ნამიოკობის დრო.
-ძალიანაც კარგი მაშინ მიბრძანდი!
-ანა!
-რატომ დაქორწინდი მიშო ჩემზე?
-რას გადაეკიდე მაგ კითხვას??არ გიპასუხებ!
-თუ არ მიპასუხებ იყავი ისე აღარც მჭირდება!კარები იქეთა!
მეგონა არ წავიდოდა ახსნებს დამიწყებდა და რა გააკეთა?კარებისაკენ წავიდა,მე საბუთები ავიღე ხელში და გავეკიდე.
-ეს გრჩება ხელს რომ მოაწერ გამომიგზავნი!ანდა მოიცა კალამს მოვიტან უკან შევტრიალდი და უცებ შემომატრიალა.
-ვერ ეღირსები გესმის?ვერასოდეს!არმოგიწერ ამ საბუთებზე ხელს,იმ ქვეყნადაც შენი ქმრის სტატუსით წავალ!საბუთები ხელში შემაჩეჩა ისევე და წავიდა.
მშვენიერი დღის კიდევ უფრო მშვენიერი დასაწყისი.ესღა მაკლდა.ძილი გავაგრძელე და შედარებით გვიან გამეღვიძა,მოვემზადე და გოგოებთან წავედი.ყველაფერი მოუყევი მარა გამოსადეგარი ვერაფერი მოვისმინე მათგან,ამიტომ დაველოდე ჩემი თავს,რაც წამომივლიდა იმას გავაკეთებდი ალბათ.ახალი ტანსაცმელები ვიყიდე,გადავწყვიტე თმის სტილი შემეცვალა,ავიჩეხე,ვიფიქრე შევიღებავ თქო მარა იმდენად ლამაზი თმის ფერი მაქვს შემენანა.
დღის ბოლოსკენ თარჯიმანთან შევიარე და ყველა საბუთები გადავათარგმნიე,რადგანაც ჩემი ყველა სწავლის საბუთები ინგლისურ ენაზე იყო,ეს გასაკვირიც არა მე ხომ სკოლაც და უნივერსიტეტიც იქ დავამთავრე,უმაღლესი განათლება რაც მთავარი იყო..ერთი ვიფიქრე წავალ ისევე თქო მარა აქ მინდოდა,ჩემი სამშობლო მაინც სხვა იყო.ხვალ განყოფილებაში წავიდოდი და საბუთებს წარვადგენდი.
დილიდან კარგ ხასიათზე გავიღვიძე ვცქმუტავდი,აბაზანაში ვინებივრე და მერე წინა დღის გამზადებული ტანსაცმელი მოვირგე ტანზე,რატომღაც არმინდოდა მაღლებით და კაბაში წავსულიყავი ამიტომ შავი შარვალი ჩავიცვი,ტანზე არ მეკვროდა,ფეხზე თეთრი კეტები და თეთრი ბრეტელებიანი მაისური,ჩანთა გადავიკიდე,თმები გავიშალე და საბუთებით ხელში განყოფილებისაკენ წავედი.უფროსის მოადგილე მამაჩემის ძმაკაცი იყო,ბავშვობიდან ვიცნობდი,მისი დახმარებითაც ცოტა წინ წავიწეოდი,თუ რამე დამეხმარებოდა მაგრამ არამგონია დამჭირვებოდა.
-ზაზა ბიძია როგორ ხარ?
-ანუშკი რამხელა გოგო გაზრდილხარ!რამ მოგიყვანა აქ?
-მმმ გასაუბრებაზე ვარ..
-არარსებობს მაინც მიაწექი ხო შენსას?
-კი და ძალიან მიხარიაა...უფროსის კაბინეტი სადა?ცოტას ვნერვიულობ.
-ნუ გეშინია კარგი კაცია ბატონი დიმიტრი.
მართლაც კარგი კაცი აღმოჩნდა,საბუთებს გადახედა ყველაფერს ვაკმაყოფილებდი,მაგრამ შეყოყმანდა პატარა ხარ ყველაზე განყოფილებაში და სახიფათო საქმესი ყოფ თავს დარწმუნებული ხარო..ეს რომ მითხრა ვიფიქრე არუნდა ჩემი აყვანა თქო და უთხარი დაველოდები თქვენს პასუხს თქო,კარებისკენ ვიყავი უკვე მისული რომ დამიძახა ხვალ დილიდან იწყებ მუშაობასო,გახარებული გამოვვარდი კაბინეტიდან.დღეიდან მე ანა ავალიანი არ ვიყავი,მე ვიყავი გამომძიებელი ანა ავალიანი!ბავშვობაში სულ ვიძიებდი რაღაცეებს,აი მაგალითან ჩემი მეზობლის ქათმები რომ მოკვდა დავიჯინე ვიღაც დავინახე წყალში რაღცას რო ყრიდა და არ მომკვდარა ეგ ქათმები თავისით თქო,მერე ასე ფეხდაფეხ დავყევი ყველაფერს და აღმოვაჩინე რომ მეზობლის ქალს მოუწამლია მეორე მეზობლის ქათამი.როგორ გავიგე ან რატომ მოწამლა არ გაინტერსებთ?ხომ ვთქვი ვიღაცა დავინახე თქო,ხოდა დავათვარიელე კარგად წყალს სადაც სვამდნენ ქათმები და ქილა დავინახე პატარა,მერე ვიზეც ეჭვი მქონდა გადავედი მეზობელთან და მოვატუე ბებიამ გამომიშვა ბამბაზე თქო,რომ გამოიღო წამლები შევამჩნიე ისეთივე ყუთი,თურმე ქათმებმა პამიდორის კვალები გაუოხრეს და ამ წამლით შვილიშვილი გაუშვა რომ დაეწყვიტა ქათმები..
ის დღე სულ დავფარფატებდი,მეორე დღეს შედარებით კლასიკურ სტილში გამოვცხადდი სამსახურში და ჩემს კაბინეტში მოვეწყვე,გამომძიებლის სამკერდო ნიშანი რომ გადმომცეს სიხარულისაგან გავფითრდი,იარაღს ჯერ არ მაძლევდნენ,არც იყო საჭირო მაგრამ საჭიროების შემთხვევაში უფლება მქონდა ამეღო..სახლში რომ დავბრუნდი ჩემს სანიშნესთან ერთად სელფი გადავიღე და გაუგზავნე დედაჩემს მალე მირეკავს და კივის.
-ანააააააააა...
-გისმენთ ქალბატონო ნიტაა..
-შვილო სიმართლეა??
-კი დედა!
-მამაშენი გაგიჟდა მოიცა დაქალაპარაკო.
-ანა მოგკლავ იცოდე!
-აუ არაფერია მნიშვნელოვანი!მითუმეტეს აქ!არავინ დამჭრის ან დამახრჩობს საღსალამათი ვიქნები!
-მაინც სახიფატოა ათასი მანიაკი შეგხვდება მეშინიაა მამი..
-კარგი რა ალექს მამა..
-ალექს მამას მოგცემ მე შენ!ხოიცი არ დაგვიმთავრებია ჩვენ ლაპარაკი.
-დავიღალე დღეს მძიმე დღე იყო.
მათ გაუთიშე და გოგოებს დაურეკე სკაიპით ორივეს ერთად,მოწყენილი სახით უყურებდი რახდებაო მეკითხებოდნენ მერე მათაც აუფრიალე ნიშანი წინ და მომილოცეს ახალი თანამდებობდა და წინსვლა კარიერაში მარა მერე დაიწყეს მათაც არაფერი მოგივიდესო.
ნელ-ნელა ყველა გავიცანი განყოფილებაში,ყველაზე მეტად ჩემი პარტნიორი ვაჟა მომეწონა,კარგი ბიჭი იყო მეგობრული,მალევე კარგი ურთიერთობა დაგვიმყარდა ერთმანეთში..დღე კარგად ვატარებდი დროს პატარ-პატარა საქმეებს უძღვებოდი მაგრამ მნიშვნელოვანი არაფერი არ იყო,ადვილი საქმეები იყო ნაირას ქათმებივით,თან ვაჟაც მეხმარებოდა..1თვეში ძალიან დავახლოვდით,შესვენებებზე სულ გარეთ ერთად გავდიოდით და ყავას ვსვამდით,ჩემი მეორე ნახევარივით იყო თითქოს ტყუპის ცალი იყო,ყველაფერს მიყვებოდა და ვცვლიდით ერთმანეთში ინფორმაციას..შესვენების დრო რომ იყო საბუთებს გვერდზე მივდებდი და ვაჟას გადავხედავდი.
-აბა ვაჟიკო სუპერ ყავის დროა წავიდეთ?
-ანუსიკო წავიდეთ.
-ხომ გითხარი ნუ მიძახი მასე თქო.
-აბა ვაჟიკო რა პონტიაა..სიცილით გადამხვევდა ხელს და კაფეტერიაში გავქანდებოდით.
თვე ნახევარი იყო გასული მნიშვნელოვანი საქმე რომ დამეკისრა პირადად მე იმიტომ რომ სხვას არავის ჯეროდა რომ ეს თვითმკვლელობა არ იყო!გული მტკიოდა,სული ყველაფერი მტკიოდა,ჩემი ვაჟა,ჩემი მხიარული ბიჭი მიწას მივაბარე.არასდროს ამომივა თვალებიდან დედამისი და მამამისის ტკივილით გაჟღენთილი სახეები..ვინ იყო ასეთი მარა ჩემი კოლეგა იყო ძალიან დავახლოვდით,ისე ჩანდა თითქოს ვიღაცას არ ესიამოვნა ეს და სათამაშო თოჯინასავით გაასხმევია ტვინი,მაკანკალებს..განყოფილებაში ჩემ მხიარულ ვაჟიკოს ვეღარ ვნახავ,ისე იმოქმედა ამ ამბავმა ჩემზე სრულ აგონიაში ვიყავი,მაგრამ გამოფხიზლების დრო იყო.
დილიდან კარგ ხასიათზე ვიყავი,რაღაც ახალი საქმე იყო მდიდარ ბაბუაზე,საყვარელს ფული მოუპარავს და მერე ეს გოგო გაქრა და მის კვალს ვერ მიაგნეს..მალევე ვიპოვეთ და ავღნიშნავდით მე და ვაჟა ტელეფონზე რომ დაურეკეს და წავიდა,აღარ მოსულა დიდი ხანი გავიდა,ურეკავდი თუმცა ავტომოპასუხე ირთვებოდა,მერე სულ გაითიშა,რატომღაც ნერვიულობა დავიწყე და მის მშობლებს რომ დაურეკე ჩემ თავს ვადანაშაულებდი უმიზეზოდ ავაფორიაქე ადამიანები თქო..მალე ზარი შემოვიდა გასროლის ხმაზე და ყველა იქ წავიდა,მეც გავყევი არვიცი რატომ მარა არუნდა წავსულიყავი ეს პოლიციის საქმე იყო მარა გული მიგრძნობდა,გვამთან რომ მივედით მოსაცმელით შორიდანვე ვიცანი ვაჟა სისხლში ცურავდა,მარჯვენა ხელში იარაღი ეკავა,გვამი რომ ამოატრიალეს მარჯვენა მხარეს საფეთქელში ჰქონდა ნასროლი,თვითმკვლელობააო ასე ააარტყეს იარლიყი,ვერავის დავაჯერე რომ ეს თვითმკვლელობა არ იყო!რატომ უნდა მოეკლა სიცოცხლით სავსე ბიჭს თავი?ცოლა არ ყავდა,არც საყვარელი,არც შეყვარებული მაგის გამო რომ მოეკლა თავი,ოჯახშიც არ ჰქონდა პრობლემები,არც სამსახურსი,პირიქით კარგად ვატარებდით დროს,დილას ისე კარგად იყო და რა თავი მოიკლა?თანაც დავიფიცებ რომ წავიდა იარაღი არ ჰქონია,მართალია ისეთი იარაღია თითქმის მსგავსი მაგრამ არც ისეთი როგორიც ჰქონდა,პირველიც ეგ იყო ჩაკეტილ უჯაში ჰქონდა იარაღი დატოვებული,დიმიტრიმ მეორე აიღო ალბათო..ვერაფერს გავხდი.გადავწყვიტე ჩემით გამომეძია რა მოხდა ვერ მოვისვენებდი,მთელი დღე სამხილებს უყურებდი..მერე იმ ადგილას წავედი სადაც გვამი ვიპოვეთ,გვამი რომ იპოვეს ტელეფონი თან არ ჰქონდა,არადა სულ თან დაქონდა არ გადააგდებდა,სოციალური ქსელების მოყვარული იყო.სადღაც აქ იქნებოდა,ფანარი ჩავრთე და ძებნა დავიწყე,ღამე იყო მეშინოდა მარა მაინც ძლიერად ვიყავი..ბოლოს რომ დავრეკე გათიშული იყო ამიტომ მეეჭვება ასე მეპოვნა,ვერც ვიპოვე,ისეთი ადგილი იყო არც არავინ ცხოვრობდა თვითმხილველები რომ ყოფილიყო,ხმაური გავიგონე,სავარაუდოდ ვიღაცამ ლოდს წამოკრა ფეხი,უკან მდგარი დანგრეული შენობისაკენ გავიხედე და ანარეკლი დავინახე შავად,იარაღი ამოვიღე მიუხედავად იმისა რომ არასდროს მქონდა განასროლი ან რამე მაგდაგვარი მაინც დავიკავე გაუბედავად ხელში,ფანარი ავანთე და ნელა შევედი შიგნით,მოცახცახე სხეული დავინახე რომელსაც ხელები ზემოთ აეწია და მოწყალე თვალებით მიყურებდა.
-გეხვეწებით არ მომკლათ არაფერი დამიშავებია.იარაღი ძირს დაუშვი და ამოვისუნთქე,ვიღაც 16 ან 17 წლის ბიჭუნა იქნებოდა.
-აქ რას აკეთებ ყმაწვილო?
-მე..მე..აქ ვცხოვრობ.ენა დაემბა.
-არ გეშინია მერე აქ ყოფნა?
-ხომ არაფერს დამიშავებთ?
-არა რასაკვირველია.რამოდენიმე კითხვა მაქვს.თავში ბრწყინვალე იდიამ გამირბინა.
-რა კითხვა?
-შენ სულ აქ ხარ?
-კი.
-გუშინ საღამოს 7 და 8 საათამდე აქ იყავი?
-მე ..არა..სხვაგან ვიყავი.
-მატყუარებს თვალებზე ვცნობ.სიმართლე მითხარი.
-მეშინია მეც არ დამიშავონ რამე.
-დაგიშავონ?ანუ მარტო არ იყო.
ბიჭი ყოყმანობდა.
-ყველაფერს მოგიყვებით ოღონდ მერე წადით და არც ისინი მოუშვათ აქ.
-კარგი ყმაწვილო გისმენ.იქვე ლოდზე დავჯექი.შენი სახელი.
-ბაჩო.
-აბა ბაჩო გისმენ.
-გუშინ მაგ დროს აქ ვიყავი ხმა რომ გავიგონე გარეთ ვაპირებდი გასვლას მაგრამ დავინახე რომ იარაღი ჰქონდათ შემეშინდა და დავიმალე ხმას არ ვიღებდი,არც მესმოდა რას ლაპარაკობდნენ,მერე პატარაზე ამოვაცოცე თვალები და დავინახე რომ 3ბიჭი იყო,ერთი იქ იდგა ზუსტად სადაც იპოვეს,მეორე გვერდით ედგა და იარაღი მის ხელში ჰქონდა დაკავებული,მესამე მოშორებით იდგა და უყურებდა,ბოლო სიტყვები გავიგონე შორს მდგარმა რომ უთხრა.
-ვეღარასოდეს ნახავ.მერე კი მის გვერდით მდგომმა ჩახმახს ხელი გამოკრა და სხეული ძირს დაეცა თვითონ კი აქაურობას გაეცალნენ ალბათ მე შემეშინდა გასროლის ხმა რომ გავიგე და ისევე დავიმალე,რომ გავიხედე სხეული ძირს ეგდო და სისხლში ცურავდა.
-ბაჩოოოოოოოოოო...უცებ წამოვიწყვირე და წამოვხტი.ახლავე წავალთ განყოფილებაში დამიცადე,გავვარდი იმ ადგილას სადაც ვაჟა იპოვეს უცებ აღმიდგა გონებაშაში ყველაფერი!რათმაუნდა ამას აქამდე როგორ ვერ მივხვდი დამნაშავემ რამხელა შეცდომა დაუშვა,ამაზე ყურადღბა ვერავინ გაამახვილა რა სულელი ვარ ყველაფერი ცხვირწინ მედო!ვაჟა ხომ ცაცია იყო!მარჯვენა ხელით როგორ დაიხლიდა ტყვიას პირდაპირ საფეთქელში,ამ ბიჭის მონაყოლიც მაგას ამტკიცებს,ხმაური გავიგონე და უკან გავიქეცი.
-ბაჩო.
ბაჩო არსად ჩანდა ბევრი ვეძებე მერე განყოფილებაში დავრეკე და ჯგუფი გამოვაგზავნინეე,ბაჩო ვერ იპოვეს,ღმერთო სად წავიდა ჩემი ერთადერთი ხელმოსაჭიდი,ფეხით იყო ფრთები გამოისხა და გაფრინდა?რა სისულელა.
-ბატონო დიმიტრი განყოფილებაში ხართ?უნდა დამიცადოთ მალე მოვალ.უსირხვილოდ მოვიქეცი მარა პასუხს აღარ დაველოდე და გავთიშე და წერილიც მომივიდა.
‘რა სამწუხაროა ეს ყველაფერი’.
ანონიმური რო ესემესი,პასუხის გაგზავნა ვცადე ვინ ჯანდაბა ხარ თქო მაგრამ არ გაიგზავნა განყოფილებაში გავიქეცი.დიმიტი მიდიოდა უკვე.
-ბატონო დიმიტრი ეს თვითმკვლელობა არ იყო ვაჟა მოკლეს!
-ანა ურჩობისვის შემიძლია სამსახურიდან დაგითხოვო.
-ბატონოო დიმიტი ის ცაცია იყო!არ გახსოვთ როგორ ვიპოვეთ?
თითქოს რაღცას ფიქრობდა დიმიტრი მერე ტაში შემოკრა.
-ყოჩაღ ანა მშვენიერია!ქუდი მოიხნსა და უკან დაბრუნდა კაბინეტში,თავიდან გადავავლეთ ყველაფერს თვალი..რაღაც უნდა გამოგვრჩენოდა რაღაც..სათვალთვალო კამერები,ფეხით ხომ არ მოვიდოდნენ?ქუჩაში რომელიმე მაღაზიას მაინც ექნებოდა სათვალთვალო კამერა,ასე აუცილებლად გავიგებდით მკვლელის ვინაობას,ვაჟას ტელეფონის დაკარგვის საქმეც სხვა იყო.ვიდეო კამერის ჩანაწერების ნახვა ხვალ იქნებოდა შესაძლებელი,სახლში წასვლა არმინდოდა მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა ხვალინდელ დღეს უნდა დავლოდებოდი..
დილაუთენია წამოვვარდი ფეხზე და განყოფილებაში გავვარდი,ნახევრად მეძინა,თვითონ ბატონ დიმიტრისაც მივასწარი მემგონი მისვლა..მეკადრება?ის სულ პირველია..კაბინეტში დამხვდა.
-დილამშვიდობისა ბატონო დიმიტრი.
-დილამშვიდობისა ანა მზად ხარ?
-ისე როგორ არასდროს,კაბინეტში შევალ ჩანთას დავტოვებ.
კაბინეტში შევედი და ბიჭი დავინახე ჩემი ხნის ან ჩემზე უფროსი,ყუთიდან ალაგებდა რაღაცეებს.
-შენ ვინ ხარ?
-რა სირცხვილია პირდაპირ შენობაზე.
-არ მაქვს შენი თავი რასაკეთებ ჩემს კაბინეტში?
-კაი რა იყო არ გადამყლაპო რამხელა თვალებით მიყურებ,შენი ახალი პარტნიორი ვარ.ამ სიტყვებზე გამცრა,გამაცივა.
-ნიკა მქვია,შენ ანა ხარ როგორც ჩანს.
-სასიამოვნოა ნიკა,გაუღიმე და რაღაც საბუთები ავიღე,ტელეფონმა დაიბზუილა ჯიბეში,ესემესი იყო.
‘გინდა შენს ახალ პარტნიორსაც ვაჟას ბედი ეწიოს ა ნ ა კ ო?’
ვიღაცა მეთამაშებოდა,ჩემთან თამაში ცეცხლთან თამაშს უდრიდა,რას ქვია ვაჟას ბედი ეწიოს,მე ვიყავი ამ ყველაფრის სათავეშიც,შუაშიც და ბოლოშიც?ამ სიტყვებით რას მეუბნებოდი?ანუ მკვლელი მწერს?მკვლელი არა ვიღაც მანიაკია და ამას აუცილებლად გავიგებ.მოიცა ანაკო?თან დამარცვლილი..ღმერთო,უცებ თავში ათასმა აზრმა გამიელვა,ანაკოს ხომ მიშო მიძახდა მარტო,ბაჩომ ხომ მითხრა სულ ორი იყვნენო,სანდრო ან გიორგი ხო არ წაიყოლა,რა სისულელეებს ვფიქრობ ჩემი მიშო ვინმეს როგორ მოკლავდა,მაგრამ არც ის აზრი მაძლევდა მოსვენებას რომ ვაჟაზე შეიძლება ეეჭვიანა,მაგრამ ეს სრული სისულელე იყო,დღის ბოლოს მაინც დაველაპარაკებოდი ამ ყველაფერზე მიხეილ ბატონს.
კომპიუტერთან ვიყავით ყველა შეკრებილი,ყველა რა ვინც ამ საქმეზე ვმუშაობდით,ნიკაც შემოგვიერთდა..კამერების ჩანაწერს უყურებდით..რადამთხვევაა კამერები გამორთული იყო საღმოსკენ დაახლოებით 1საათით,შესაბამისად ვერაფერი გავიგეთ,სამაგიეროთ ჩემმა მახვილმა თვალებმა დღის ჩანაწერებში დაინახა კერძო სახლი,კამერა აუცილებლად ექნებოდათ..ეს ჩემი ვარაუდი იყო რაღაც დავინახე მაგრამ ვერ გავარჩიე კამერა იყო თუ რა..ბევრი არ გვიწვალია მარა მოვიპოვეთ კამერის ჩანაწერები,ისეთ ადგილას იყო მარტო უკანა მხარე ჩანდა მანქანის მაგრამ ამოსაცნობას საკმარისი იყო,შავი ბეემვე იყო,ნომერის ამოცნობა ვერ შევძელით მხოლოდ სახეობა ვიცოდით,ძებნა გამოვაცხადეთ მანქანაზე მაგრამ აღმოჩნდა რომ ეს მანქანა ახლა არავის საკუთრებაში არ იყო,გაქირავებული მანქანების ადგილას წავედით.
-მანქანის ქირაობა გნებავთ ახალგაზდებო?
-გამომძიებელი ანა ავალიანი.
-გამომძიებელი ნიკა ამაშუკელი.
სანიშნეები ვაჩვენეთ და თითქოს შეცბა,მანქანის სურათი ვაჩვენეთ.
-ეს მანქანა თქვენგან იქირავეს მართალი ვარ?
-არა პირველად ვხედავ.
-ბატონო თქვენი სახელი?ნიკა ჩაერია ლაპარაკში.
-მირზა.
-ბატონო მირზა,ეს მანქანა ვინც იქირავა თვითმკვლელობა არის მის კისერზე და თუ არ გნებავთ თქვენც მონაწილე გახდეთ ამ ყველაფრის სიმართლე მითხარით.
-კარგით კარგით..რამოდენიმე დღის წინ იქირავა ერთმა ბიჭმა ეს მანქანა,მაგრამ საღამოს უკან დააბრუნეს,მე არაფერი ვიცოდი დამიჯერეთ.
-განყოფილებაში უნდა წამოგვყვეთ!
-რატომ მე ხომ არაფერი დამიშავებია?
-ფოტო რობოტი უნდა შეადგინოთ.
განყოფილებაში წავიყვანეთ მირზა და პროფესიონალ მხატვარს შევატყობინეთ დაგვხვედროდა,ფოტორობოტი გააკეთეს,ამოვისუნთქე ნაცნობს რომ არ გავდა,არც არსად მყავდა ნანახი,მასზე ძებნის დაწყება და მთელ ქალაქში სურათების გამოკვრა დიდი სისულელე იქნებოდა ალბათ,გაიქცეოდა და ქალაქს დატოვებდა,ამიტომ ჯობდა ჩვენ გვეპოვნა და დაგვესწრო..კომპიუტერებში ვაპირებდი ჩასვლას ქვედა სართულზე განყოფლებაში ბიჭი რომ შემოიყვანეს,უცებ მივვარდი.
-ბაჩო..ბაჩო კარგად ხარ??
-კი.
-სად წახვედი?
-მე..არსად!
-რამოხდა ბაჩო ყველაფერი უნდა გვითხრა.
ასეთი გინახიათ?არაფერს არ ამბობდა,ისიც კი თქვა რომ მას ჩემთვის არაფერი უთქვამს,მხოლოდ მნახა და მერე გაიქცა იარაღით რომ დამინახა..ეს რომ თქვა დიმიტრის სახე რომ დავინახე ვიცოდი კარგი არაფერი მომელოდა.აბრიალებული თვალებით მანიშნა კაბინეტში წავყოლოდი.
-ანა რას ნიშნავს ეს ყველაფერი?უნებართვოთ აიღე იარაღი?ის ხომ ჩავყლაპე რომ დაუკითხავად წადი იმ ადგილას,მკვლელი იქ რომ ყოფილიყო?
-იქ იყო კიდეც!კარგით რა ბატონო დიმიტრი.ბიჭს ველაპარაკე და მითხრა ყველაფერი,შენობიდან გამოვდივარ და ბიჭი ჰოპ ჰაერში ორთქლდება,ახლოს ვერსად იპოვეს,მანქანა ეყოლებოდა?თუ ფეხებში იმხელა სიჩქარე აქვს ბათუმის შუა გზამდე ირბინა ფეხით(მანდ იპოვეს)..
-ანა..დაღლილი ხარ,იმოქმედა ვაჟას ამბავმა შენზე,შეიძლება ის შექმენი ილუზიაში რაც გაწყობდა.
-რას ამბობთ ბატონო?ნუ გამაგიჟებთ!ყველაფერი რაც გითხარით სიმართლეა!და ამას დაგიმტკიცებთ,უფლება მომეცით რამოდენიმე წუთი ვნახო ბაჩო.
-ანა..
-მხოლოდ ერთი შანსი და დაგიმტკიცებთ რომ იტყუება,დააშინეს.
-კარგი მასე იყო.
დაკითხვის ოთახში შევვარდი სადაც ბაჩო იყო და ყველა გარეთ გავისტუმრე,ამიტომ ეგონა არავის ესმოდა ჩვენი საუბარი,ვერც ვერავის უყურებდა თუმცა გარეთ ყველა მომლოდინედ გვიცდიდა.
-ბაჩო ბაჩო..დანანებით ვთქვი მისი სახელი.
-არ გამიშვებთ?
-მას შემდეგ რაც ყველაფერს იტყვის.
-მე ვთქვი უკვე ყველაფერი.
-რა ?ის რომ ჩემი შეგეშინდა და გაიქეცი?მერე მანქანით წაყვანა სთხოვე ვიღაცას?
-დიახ მასე იყო.
-გახსოვს იმ დღეს რა გითხარი?
-რა?
-მატყუარებს თვალებზე ვცნობ.
-არ შემიძლია მომკლავენ,ჩუმად დაიჩურჩულა,მე კიდე ყვირილი დავიწყე.
-რას გქვია მოგკლავენ მე რისთვის ვარ აქ?ბაჩო მომისმინე,ამ ადამიანების გამო ჩემი და არამარტო საყვარელი ადამიანი დაიღუპა,ხომ იცი არა ეს,კიდევ გინდა განმეორდეს?
-არა.ჩაილაპარაკა და თავი ჩაღუნა.
-მაშინ მითხარი რამოხდა?
-თქვენ რომ გადით გარეთ ვიღაცამ პირზე ამაფარა ხელი და წამიყვანა,მანქანაში ჩამსვა და სიკვდილით დამემუქრა,რამეს თუ ვიტყოდი მომკლავდა,მერე იქ დამტოვეს და წავიდნენ.
-წავიდნენ?რამდენი იყვნენ?
-2 როგორც მაშინ,მე ის ბიჭი მელაპარაკებოდა ვინც ვაჟას ესროლა,მეორე წინ იჯდა და გვისმენდა,სახეებს ვერ შევხედე ღამე იყო მარა პატარამონაკვეთებს შევხედე.
-ფოტორობოტი მოიტანეთ.გავყვირე და უცებ მოიტანეს.
-ესაა???მომლოდინედ უყურებდი.
-არვიცი,მართლა არვიცი,შეიძლება ეს იყო გავს.
-შესანიშნავია.ოთახიდან გავედი,დიმიტრი მიყურებდა გაბრწყინებული თვალებით.
-ცუდია შენში ეჭვი რომ შევიტანე ანა!
-ხომ გითხარით!ჯობია გავაფართოვოთ ძიება.
ჩემს კაბინეტსი შევვარდი.
-ნიკუშ წამოხტი მირზასთან მივდივართ.
-რახდება?ახალი რამეა?
-არა მე რაღაც მაინტერესებს.
მირზასთან მივედით,გაფითრებული გვიყურებდა ეგონა დამნაშავე გვეგონა.
-დამშვიდდით ბატონო მირზა,უბრალოდ მანქანის დათვარიელება გვინდა,აქა ხომ?ხომ არ გაგიქირავებიათ?ნერვიულად ვატრიალებდი ხელში ტელეფონს.
-არა აქა..
-გაასუფთავეთ?ან გააღეთ საერთოდ?
-არა შვილო,ასე მითხრა სუფთა სამრეცხაოში მყავდაო ეტყობა კვალს ფარავდა.თან გასაღებებს ეძებდა,ბოლოს იპოვა და მოგვცა.
-ანა რატომ ვართ აქ?
-მოიცადე ნიკუშ.სადღაც ხომ მაინც დაუშვებდა შეცდომას სატანა მკვლელი.
-და მანქანაში რას ვიპოვით?
-ტელეფონს,დიდი იმედი მაქვს..გახსოვს არსად ყოფილა ტელეფონი,მახსოვს რომ წავიდა ჰქონდა ვაჟას,ასე ვერ გაქრებოდა.
-ასე რატომ ღელავ ვაჟაზე?ქმარი არ გაკმაყოფილებს და საყვარელი იყო?
ეს რომ გავიგონე გაავაბული შემოვტრიალდი.
-ბატონო?თუ არ გინდა ენა ამოგაცალო უკან მომყევი თავხედო რამდენს ბედავ?
ხმა აღარ ამოუღია მანქანა გავაღეთ,უნიკალური სისუფთავე იყო მაგრამ მაინც ჯობდა კარგად გვენახა,სიგარეტის პატარა ფერფლი იყო პედლების ქვემოთ,ანუ საჭესთან ვინც იჯდა ეწეოდა..სადღაც უნდა იყოს ტელეფონი,წინა სიდენიაზე ვაჟას არ დააჯენდნენ,უკან იქნებოდა..გვერდებზე დავიწყე ხელების სრიალე და რაღაც რომ მომყვა წამოვიკივლეე..
-ვიპოვეეეეე..გათიშული იყო,მიხვდა ვაჟა ალბათ კარგი დღე რომ არ ელოდა და ტელეფონი მიტო დატოვა ეგონა ვიპოვნიდით ჯიპიესით მარა დავაგვიანეთ,მაინც კაია ახლა დიდი ხელმოსაჭიდი გვაქვს,როგორც მახსოვს მკვლელმა დაურეკა და მიტო წავიდა,ნომერი დაფიქსირებული იქნება ტელეფონში,იმდენი ვეღარ გათვალა ალბათ რომ ტელეფონი წაერთმიათ,ან ვაჟამ მოასწრო ტელეფონის მოშორება და იფიქრეს არ აქვსო.
-წავედით ნიკა რას დამდგარხარ ხესავით?!
უკან წამომყვა ისიც და მანქანაში ჩავჯექით.ხელებს საჭეზე ნერვიულად უხათქუნებდა.
-ანა ბოდიში,არმინდოდა ცუდად გამომსვლოდა.
-არაუშავს.
-მაპატიე?
-კი რა იყო აქ უპატიებელი?გაუღიმე..რამოდენიმე წუთიანი დუმილის შემდეგ კი დავამატე.
-მიშო ჩემი ქმარი აღარ არის დავშორდით,უბრალოდ ოფიციალურად ვითვლებით ცოლ-ქმრად,ვაჟას რაც შეეხება ჩემითვის ძმასავით იყო და ვერ მოვისვენებ მის მკვლელს სანამ არ დავაკავებ.
მიშოს ხსენებაზე ტანში სასიამოვნოდ გამცრა,ნეტა ახლა რას შვებოდა?ოჰ რაში მაინტერესებს..მარა მაინც უნდა დაველაპარაკო,მეშინია საფრთხეში არ იყოს.
განყოფილებაში როგორც მივედი ტელეფონი ჩავრთეთ და დანარეკები ამოვკრიბეთ,ანონიმური ნომერი იყო,ჯანდაბა.ვაჟს ტელეფონი ისმინებოდა იმედს ვებღაუჭებოდი რომ ამას მაინც გავიგებდი,აქაც არაფერი.
სკამზე დაღლილი დავეხეთქე.
-რავქნათ ნიკუშ?
-აზრზე არ ვარ ანუშ,ყველაფერი ძალიან ჩახლართულია.
-ვფიქრობ ვაჟა ჩემს გამო მოკლეს.
-ხომ თქვი..
-ვიცი რაც ვთქვი,ვიღაცა ავადმყოფმა სხვანაირად იფიქრა ალბათ,არვიცი არაფერი არვიცი,თავზე ხელები მაგრად მოვიჭირე. გაიგეს იმ კაცის ვინაობა?
-კი.
-მერე რას დუმხარ ვერ მეტყვი?
-ბექა ამაღლობელი,გეცნობა?
-აზრზე არვარ ვინა..ვინმე ყავს?
-ცოლ-შვილი.
-ნიკა ვატყობ შემომაკვდები.
-რატომმმ?
-რა რატომ ამხელა ინფორმაცია თუ გქონდა ან რას დუმდი ან რას ზიხარ წავედიით.
-იყო უკვე ჯგუფი მათი სახლში დაცლილია.
-იყო?მე რატო არვიცი არაფერიი??
ოთახში გოგონა შემოვიდა.
-ბატონო ნიკა გაიგეს ახალი სახლის მისამართი.
-აიი წავედით ნიკუშ,მანქანით ხომ ხარ?
-კი.
-ხოდა შენი მანქანით წავალთ.მიხვედრილია იცნობს ჩვენს მანქანას,ჯობია ჩვეულებრივი მანქანით წავიდეთ.
სახლთან მივედით,კარებზე ზარი დავრეკე,გაღება იგვიანებდა,ბავშვის ტირილი მესმოდა,მალე ქალმა გაგვიღო კარები რომელსაც დაახლოებით 3წლის ბავშვი ეფოტიალებოდა ტანზე.
-ვინ ბრაძანდებით?
-განყოფილებიდან ვართ,შეიძლება ბექას გავესაუბროთ?სახლშია?
-კი,სააბაზანოშია მოიცა დაუძახებ.
-ბექა საყვარელოო განყოფილებ..პირზე ხელი ავაფარე და იარაღი ამოვიღეთ ორივე..
-რახდება ვინ ხართ?
-განყოფილებიდან ვართ,სააბაზანო საითაა?
-პირველ სართულზე,ბოლოში.
-მანქანის სადგომი?
-ისიც უკანა..რახდება?ქალი პანიკაში ჩავარდა ბაშვი ტიროდა..ვატყობ არაფერი იცის,წინასწარ მეცოდებაა..
მე და ნიკა ორივე გავვარდით მარა ეტყობა გაიგონა ბექამ ყველაფერი და გაქცევაც მოესწრო მარა სად გაიქცეოდა.
-ჩქარა ყველა ბრიგადას შეატყობინე გზები გადაკეტონ.ნიკას უთხარი მერე ქალბატონს მიუბრუნდი..რამანქანა ყავს?მალეეე...ყვირილზე გადავედი.
-არვიცი..მეე ვერ ვერკვევი მანქანებში...ვერცხლისფერიიაა,მემგონი მერსედესი..
-ნიკა გაიგონე?მალე უთხარი არ უნდა გაგვექცეს.
-რახდებააა?ქალი ისევ კითხულობდა და თან ბავშვს აწყნარებდა.
-თქვენი სახელი?
-ნანა.
-განყოფილებაში უნდა წამოგვყვეთ.
ნიკა გახარებული სახით შემოტრიალდა.
-დაიჭირეს.
-არის!
-სანამ არ მეტყვით რახდება ფეხს არ მოვიცვლი!
-თქვენ ქმარს ბრალად ედება ვაჟა ჯიშკარიანის მკვლელობა!
-რაა?ქალს გაოცებისაგან ყბა ჩამოუვარდა.
-დანარჩენზე განყოფილებაში,გთხოვთ წამობრძნდეთ.
გადავწყვიტე ცალ-ცალკე დამეკითხა,ცოლს შეიძლება შესცოდებოდა და ალიბი მიეცა მისი ქმრისთვის,მარა რამდენად უცნაურიც არ უნდა იყო ბექამ აღიარა რომ ვაჟა მოკლა,პირადი ინტერესები მამოძრავებდაო,რომ ვკითხეთ თანმხლებ პირზე ჩემი დაცვა ის არაფერ შუაშიაო,თანამძრახველად ითვლება და მაინც ვიპოვით აზრი არ ჰქონდა თუ არ გვეტყოდა მის შესახებ,ნანამაც გვითხრა რომ ბოლო დროს უცნაურად იქცეოდა მისი ქმარი და სახლში გვიან ბრუნდებოდა,იმ ღამესაც რომ დაბრუნდა მის ტანსაცმელზე სისხლი ვნახეო მარა მეგონა ისევ ვინმეს ეჩხუბა რას ვიფიქრებდი ამ ყველაფერსო..შემეცოდა ქალბატონი ნანა..
ესეც ჩემი პირველი სერიოზული გახსნილი საქმე და ნიკასიც ასე ითვლება..
საღმოს კოლეგებმა ავღნიშნეთ ერთად,სახლში რომ დავბრუნდი ლოგინს დავებერტყე,მიხაროდა ვაჟას მკვლელი რომ დავაკავე მაგრამ გულში მაინც რაღცა მღღრნიდა.
მონატრებამ შემომიტია,მომენატრა ჩემი აბეზარი მიხეილი,დიდი სიამოვნებით ჩავეხუტებოდი ახლა..რადგანაც ყველაფერმა ჩაიარა და დამნაშავე დავიჭირეთ საშიში აღარაფერია ამიტომ აღარც მისი ნახვა საჭირო.იმ ანონიმურ პიროვნებაზე ვფიქრობდი,შუაღამით გამომეღვიძა,წყლის დასალევად ჩავედი და მოზდილი დანა ამოვიყოლე და ბალიშქვეშ დავმალე,რატომღც მეშინოდა..არვიცი რაიყო ეს..გამთენიისას შემცივდა მარა თბილი ხელები ვიგრძენი სხეულზე,ეს სურნელი...როგორ მომნატრებია.
თვალები რომ გავახილე,კარგად გავიზმორე და წამოვიწიე,წინ მჯდომი კაცი შევამჩნიე თავ ჩახრილი იჯდა,თმები ძალიან დაბალზე ჰქონდა.უცებ ბალიშქვეშ შევაცურე ხელი და დანა რომ ვერ ვნახე შემეშინდა და საბანში შევიფუთე,თავი რო აწია დიდი სიამოვნებით დავახრჩობდი.
-ამას ეძებდი?
-შენ..შენნ..შენ იდიოტიიიი ხო არხარ??გული გამიხეთქე მხეცოოოო..ვყვიროდი და ხელებს ვიქნევდი.
-ეგ არ ხსნის იმას რომ ბალიშქვეშ დანა უნდა გედოს.ანა რახდება?
-არაფერი მიშო არაფერი!წამოვდექი და დანა გამოვდღლიზე.რას აკეთებ აქ ვინ შემოგიშვა?
-ლიამ და მომენატრე.
-კაი რას ამბობ.ლიას მოვკლავ.
-ანა მართლა მომენატრე.ორი თვე გავიდა.
-მერე მე რავქნა?საბუთებზე ხელის მოწერას არ აპირებ?
-გითხარი უკვე პასუხი.
-არმაინტერესებს შენი პასუხი.თვალებში უყურებდი,უკმეხად მიყურებდა.-კიდე აქეთ მიყურებ ეგეთი მზერით?
-როგორით?
-აიი ისეთით თითქოს მე ვიყო დამაშავე ყველაფერში!
-არხარ?
-რა?
-რომ მიმატოვე არხარ დამნაშავე მაგაში?
-კარგი რა..
-რატომ არ დაგაინტერესა რამოხდა სინამდვილეში?
-ბევრჯერ გკითხე მარა არ მიპასუხე!
-იქნებ იმიტომ რომ შენი დაკარგვის მეშინოდა?!ამაზე არ გიფიქრია?!ენა ჩამივარდა ვერაფერი უთხარი.
-არა არმიფიქრია!შეგიძლია წახვიდე,სამსახურსი მაგვიანდება.
-კვირაა დღეს!
-გახვალ თუ აგანცვა მწვადივით ამ დანაზე?
-სალაპარაკო გვაქვს,მინდა ყველაფერი გითხრა.
-აღარ მაინტერესებს ვერ ხვდები?აღარ მაინტერესებს!
-შენი თვალები სხვას ამბობენ,თავისკენ მიმიზიდა და ტუჩებზე ნაზად მომეკრო,მესიამოვნა მისი ასეთი მოპყრობა მარა უცებ მოვშორდი და დაუყვირე.
-წადი!
ისიც დინჯი ნაბიჯებით კარებისაკენ წავიდა.
-სადაც ვიქნები იცი.
-რაში მაინტერესებს იდიოტი.ჩემთვის ჩავიბურტყუნე და უკან საწოლში დავბრუნდი.

დრო მქონდა ამიტომ გოგოებს შევხვდი,მისაყვედურეს მოუცლელი ხარ სუ განყოფილებაში ხარო მარა შევიდნენ მაინც ჩემს მდგომარეობაში,წერილებზე არაფერი მითქვია არმინდოდა შემეშინებინა რომელიმე.ნეტა მართლა ვინმე გადამეკიდა?მარა მის მერე აღარ მოსულა მესიჯები და ეს კაიცა,ანუ ბექა მიგზავნიდა.
უცებ თავში რაღაცამ თითქოს დამარტყა და გოგოები დავტოვე.
-მნიშვნელოვანი საქმე მაქვს,უნდა გავიქცე.ორივე ჩავკოცნე, არა სამივე,მარიამის მუცელში მჯდომ ბაიასაც მოვესიყვარულე და წავედი..
*მიშო*
იმ დღეს განქორწინების საბუთები რომ ვნახე კინაღამ შევიშლე ჭკუიდანნ,ვიცოდი როგორი იყო ანა კარგად შევისწავლე ეს დრო და იმასაც მივხვდი ახლა მის სახლში რომ იქნებოდა,მეც წავედი და განუცხადე რომ საბუთებზე ხელს არ მოუწერდი,ვბრაზობდი,ხო ვბრაზობდი,თუ გაიგო ყველაფერი რას მეთამაშებოდა ეკითხა ან ეთქვა ყველაფერი გავიგე ამიხსენიო,მარა მეც კაი *ირი ვარ..გოგომ მილიონჯერ მკითხა და მე არ ვპასუხობდი,რაც დავთესე ის მოვიმკე..2თვე გავიდა,შორიდან ვადევნებდი მის ყოველ ნაბიჯს თვალს,ეს არ გამიჭირდებოდა ნამდვილად,ბედნიერი ჩანდა,ახალი სამსახური მოწონდა,მისი ოცნებაც ყოფილა როგორც გავიგე,ისე იყო ჩაფლული საქმეებში იშვიათად ვახსენდებოდი,მეც მასე ვიყავი მარა მაინც გონებაში მიტრიალებდა,არ დამიწყია სმა და ამდაგვარი რაღაცეები,მომლოდინედ უცდიდი,ბოლოს ვიცოდი როდესღაც ჩვენი გზები გადაიკვეთებოდა,სამსახურსი დავდიოდი,დედაჩემი კი იყო გაცოფებული რომ გაიგო დაშორების ამბავი მარა ერთი რამე უთხარი მხოლოდ.
-შენი ბრალია დედა ყველაფერი მე შემეშვი.
მის მერე აღარ შეუწუხებივარ მართლა.ბიჭებმა რომ გაიგეს სიმართლე კარგად დამჟეჟეს,გიორგიმ მითუმეტეს გამიერთიანა თავყბა კინაღამ,არც დამაკლო არაფერი,რასქვია ჩემი და მოიყვანე ცოლად მასე თუ იყო საქმეო,მერე უთხარი რომ მიყვარდა და ცოტა დაწყნარდენ,მარა ნაწყენები არიან დღემდე ჩემზე,ვიცი.ველოდებოდი როდის მოვიოდოდა ანა ჩემთან,მე არ ვდგამდი პირველ ნაბიჯს,რა იდიოტი ვარ მარა ვერ მოვითმინე,ტელევიზორში რომ დავინახე საქმე გაუხსნია..ისე მომენატრა უკვე გიჟს ვგავდი,მისი სურნელი,თმა ყველაფერი მენატრებოდა,გიორგიმ გასაღები მომცა,ეწვიე ერთ დღეს იქნება შერიგდეთ დავიტანჯე შენი საცოდაობითო,ახლა ის დრო იყო,სახლში არავინ იყო,არავინ რა ლია თუ იქნებოდა ეძინებოდა,მარა კვირა სავარაუდოდ დასასვენებლად იქნებოდა წასული,ჩუმად შევედი სახლში,უკვე გამთენია იყო,ლოგინში მწოლიარე რომ დავინახე ვეღარ მოვითმინე და გვერდით მიუწექი,ისე მომნატრებია მისი სურნელი,კისერში ჩავრგე თავი და გავიტრუნე,მემგონი იგრძნო ჩემი იქ ყოფნა შეიშმუშნა,ადგომას ვაპირებდი,ავდექი კიდეც,არ ესმიამოვნა ალბათ რომ ავდექი და კიდევ შეიშმუშნა და ბალისში ჩარგო თავი,დანის ტარი დავინახე და მიუახლოვდი,დანა რომ დავინახე გავფითრდი,რაღც ხდება რატომ სძინავს დანით?გადავიფიქრე წასვლა და დაველოდე როდის გაიღვიძებდა,თავ ჩახრილი ვიჯექი მარა ვიცოდი რომ გაიღვიძა,ვერ მიცნო უცებ,დანას ეძებდა და ვერ ნახა,ეშინოდა,რაღაცაშია საქმე და აქიდან ფეხს არ მოვიცვლი სანამ არ გავიგებ.დავინახე როგორ დამშვიდდა მე რომ დამინახა,მარა მეორე ტალღა წამოვიდა ეგრევე დამიწყო ლანძღვა აქ რა გინდაო,ვეღარ მოვითმინე და დიდიხნის მონატრებული ტუჩები დაუკოცნე,მერე კი წავედი.
4საათი იქნებოდა ასე კარებზე ზარი რომ იყო,გამიკვირდა ვინ უნდა ყოფილიყო,მაგრამ თვალები სასიამოვნოდ და გაოცებისგანაც გამიფართოვდა კარებში მდგარ პიროვნებაში ანა რომ ამოვიცანი.
-მინდა მოგისმინო!მითხრა და სახლში შემოაბიჯა,სამზარეულოსაკენ აიღო გეზი და მაცივარი გამოაღო,მე ვითომაც იქ არ ვიყავი,ქვედა თაროდან შავი შოკოლადი გამოიღო და ჭამა-ჭამით წავიდა მისაღებში.
-დიდხანს უნდა მიყურო?!გისმენ,ბევრი დრო არ მაქვს ადრე უნდა დავიძინო ხვალ სამსახურსი მივდივარ.
-და რომ გეტყვი მერე რა იქნება?შოკოლადი ხელიდან გამოვგლიჯე.-ამას ხომ ვერ იტანდი?მარიამს ყიდულობდი.
-დღეს არაფერი მიჭამია და რომ დავინახე მომინდა დამამადლე ეგეც რა.რას ვიზამ და მოგიმენ და მერე წავალ.
-და ვსიო?
-აბა ელოდები რომ შეგირიგდები?
-კი!
-რა თავდაჯერებული იდიოტი ხარ!
-იქნებ ის მითხრა რასაც ფიქრობ!
-განგსჯი და მოვიფიქრებ რა გავაკეთო დაკმაყოფილდი?!
-კი!მანამდე მე მიპასუხე ერთ შეკითხვაზე.
-გისმენ.
-რა დამთმობი ხარ ქალბატონო ანა.
-ძალიან.მკითხე.
-დანა რატომ გქონდა ბალიშის ქვეშ?
-დანა?ხველება აუტყდა.
-ჰო ანა დანა.
-კინოს უყურე და შემეშინდა.გამიცინა.
-ამჯერად რა კინოს?
-რამნიშვნელობა აქვს.
-არა მაინტერესებს ასე რამ შეგაშინა დანით რო დაწექი.
-რომელს და ჯადოქრები როა.
-ეგეთი ბევრია.
-ესა ერთი შეკითხვაო?
-მიპასუხე მერე იმ ერთ შეკითხვაზე სრულფასოვნად და მორჩება.
-Drag Me To Hell და სანამ შენც ჩაგათრევ ჯოჯოხეთში დაიწყე მოყოლა.
-ბევრი არაფერია მოსაყოლი.
და მოყოლა დავიწყე.
*ანა*
გოგოები რომ დავტოვე მიშოსთან წავედი მაინტერესებდა,ახლა მოცლილი ვიყავი და დაუთმე დრო სიმართლის გაგებას,2თვე ვიცადე.მანაც დაიწყო მოყოლა.
-ყველაფერი ბებიაჩემის ანდერძის გამო იყო.ცოლის მოყვანას საერთოდ არ ვგეგმავდი.
-რა ანდერძის?ჩავეძიე.
-ყველაფერი იმ შვილიშვილს დაუტოვა რომელიც პირველი მოიყვანდა ცოლს და ეყოლებოდა შვილი.როგორც მიხვდი ასპარეზზე მე და პაატა ვიყავით.დედაჩემთან და ელენესთან ერთად,დედაჩემი დაფაცურდა და მიპოვა საცოლე მარა უარი განვაცხადე არ ვარ დახამებული ფულზე და კომპანიაზე,ჩემითაც მივაღწევდი ყველაფრის თავიდან დაწყებაც რომ მომიწიოს.
-ჰო..რამ გაიძულა ჩემი ცოლად მოყვანა აბა?
-მე უარი ვთქვი ცოლის მოყვანაზე და საქართველოში წამოვედი დასასვენებლად,მერე შენ გაგიცანი,მერე შენც იცი რაც მოხდა,რომ გავიგე იმ დღეს შენ იყავი ის გოგო მერე გადავწყვიტე ცოლად მომეყვანე.
-რატომ წამოხვედი საერთოდ შესახვედრად?
-შენზე ვიყავი გაბრაზებული რომ გაქრი სასტუმროდა და ამ გადაწყვეტილებამდე მივედი.
-მთავარ მიზეზს ვერ ვხედავ!დაუბრიალე თვალები.
-მართლა ვერ ხედავ?
-ვერა!
-შემიყვარდი!მთავარი მიზეზი ესა ნუთუ ასე ძნელია ამის დანახვდა!
-რას ამბობ მართლა?და თუ შეგიყვარდი სიმართლე რატომ დამიმალე?
-ვიფიქრე რომ დამშორდებოდი.
-სწორადაც გიფიქრია!
-და რას აპირებ ახლა?
-რას უნდა ვაპირებდე?შენ სიმხდალე გამოიჩინე და თავის დროზე სათქმელი სხვისგან გავიგონე შემთხვევით რა ჩემი ბრალია?!
-იმ დღეს გაიგონე არა?
-მერეეე??
-რატომ არაფერი თქვი!
-მაინტერესებდა რამდენიხანი გეყოფოდა სირცხვილ-ნამუსი და შენთვითონ მეტყოდი სიმართლეს მარა ჰოოოოპპ მთლად უსირცხვილო არ აღმოჩნდი?!ჩემი წასვლი დროა.ფეხზე წამოვდექი და აღარ ვაცადე არაფრის თქმა ისე დავტოვე სახლი.
როგორც გავცდი სახლს სიამოვნებისაგან მეღიმებოდა,ის კი არა მე ვიყავი ახლა კმაყოფილი ან თვითკმაყოფილი იდიოტი როგორც მე ვამბობდი ხოლმე,ეს ამბავი ვინმესთვის რომ არ მეთქვა გული გამისკდებოდა ამიტომ უცებ ავიღე ტელეფონი და ჩემ გოგოებს დაურეკე,კაფეში შევხვდით და მოუყევი ყველაფერი.
-არადა კაი შთაბეჭდილება მქონდა ნატაზე.თქვა ლანამ.
-მე არა პირველივე დღიდან ვგრძნობდი რომ რაღაც ხდებოდა,თან რამდენი მოვიდოდა ორულად ხო არ ხარო იმას მეკითხებოდა პირველი,ერთხელ შევისწარი მიშოსაც რო კითხა.
-კაი გავიგეთ ეგ მარა მიშოს რა ბრალია უყვარხარ ბიჭს.თქვა მარიამმა თან ნაყინს იტენიდა პირში უკვე ერტობოდა მუცელი,ისეთი საყვარელი იყო.
-ეგ კიდევ საკითხავია!
-ჰო რო არ უყვარდე რაზე მოვიდოდა შენთან?ან რაზე გეტოდა ყველაფერს?განქორწინების საბუთებზე მოგიწერდა ხელს და დაგიკიდებდა.
-არვიცი რა დასვენება მინდა,ხვალ ისევ სამსახურში ვარ.
-კიდევ კარგი რომ დაიჭირეთ ის მანიაკი,თორე შენ მაგივრად მე მეშინოდა.
-ჰო..ჩაფიქრებულმა ვთქვი გულში ისევ რაღც მღღრნიდა.
გოგოებს დავემშვიდობე და დავტოვე მარტო,სახლში რომ მივედი წყალი გადავივლე და დაძინებას ვაპირებდი,კუჭმა რომ შემახსენა თავი,მერე გამახსენდა მთელი დღე არაფერი მქონდა ნაჭამი,მთელი დღე კი არა ეს თვეებია რაც განყოფილებაში დავიწყე მუშაობა ბოლოს გემრიელად როდის ვჭამე არვიცი,დარწმუნებული ვარ მაცივარში აუცილებლად იქნებოდა გემრიელი რაღაცეები,მაგრამ როგორც ყოველთვის დასვენება ვამჯობინე და დავიძინე.
დილით კარგ ხასიათზე გავიღვიძე,ბექა ციხეშია,მისი დაცვის პოვნაც დროის საკითხი იყო,დრო იყო სამსახურში დაბრუნების და ჩემ ახალ ნიკუწისთან ერთად საქმეების გახსნის.
განყოფილებაში სახე გაბადრულმა შევაბიჯე,ღიმილით მესალმებოდნენ კოლეგები და მაქებდნენ ბექას ამბავზე,დიმიტრიც ამაყობდა ჩემით ამას მის თვალებში ვკითხულობდი მარა ხო არ გინდა რამე აღიაროს ისეთი ჯმუხია.კაბინეტში შევაბიჯე და ნუკუშა დავინახე ისე ტკბილად ეძინა მარა მე ხო ბოროტი სული ვარ.
-ნიკაააა გაიღვიძე განყოფილება დაბომბბესსს!მთელ ხმაზე ვყვიროდი,ის სულელი კიდე წამოვარდა ფეხზე ვერ გაიგო რა ხდებოდა და ძირს მოადინა ზღართანი,მე კიდე სიცილი ამიტყდა.
-ცუდი ხარ ანა ცუდი!შეიძლება ასე?
-სამსახურში ძილი ხო შეიძლება ბატონო ნიკა?წავედი და წამოყენებაში დავეხმარე.
-აუ გუშინ ბევრი დავლიე,მთელი ღამე კლუბში ვიყავი და არ მიძინია.
-ჰოდა თუ არ გინდა რომ ბატონ დ-ის უთხრა მაგაზე გამოფხიზლდი ერთი საქმეა.
-რახდება?შეფხიზლდა.
-ერთი მოხუცი ქალია,ამბობს რომ ბანკში მისი სეიფიდან ფულის ნახევარი გაქრა.
-მერე რა პრობლემა?ჩანაწერები ვნახოთ ვინ შედიოდა ბანკში მისი სახელით ბოლო თვეებში.
-ეგ ნახეს უკვე.
-აბა რახდება თქვი ნორმალურად?
-ესეიგი მოიცა ვნახო.ჰო ქალბატონმა ლაურამ განაცხადა რომ მის ამ სეიფზე მხოლოდ მის მოსამსახურეს მიუწვდებოდა ხელი,მას აგზავნიდა ხოლმე ფულის წამოსაღებად და დასამატებლადაც,მის სახელზე განაცხადა გონია რომ იმ გოგონამ მოიპარა თან 2დღე გამქრალი იყო მარა მერე გამოჩნდა და ჩვეულებრივად გააგრძელა მუშაობა,იმტკიცება მე არ ამიღია არაფერიო.
-გავესაუბროთ,წავედით.
ვესტუმრეთ ქალბატონ ლაურას,მისი მოსამსახურეც დავკითხეთ,საეჭვო არაფერი იყო,აბა ვის შეიძლებოდა წვდომა ჰქონოდა ამხელა ფულზე,1ლარზე ხომ არ იყო ლაპარაკი რამოდენიმე მილიონი იყო დაკარგული.წასვლას რომ ვაპირებდით სპორტულ ტანსაცმელში კიბეებზე ბიჭი ჩამოვიდა.
-გაიცანით ეს ჩემი შვილიშვილია ნიკა.
-ჩემო მოსახელი ყოფილხარ.გაუღიმა ნიკამ.მეორე ნიკამ კი ინტერესიანი მზერა მოგვავლო და თვალებით კითხა მოხუცს ჩვენი ვინაობა.
-ესენი გამომძიებლები არიან.
ბიჭმა რაღაცნაირი სახე დაკერა ვერ გავიგე რა იყო,მერე წავედი და განყოფილებაში დავბრუნდით.
-ნიკა შესვენებაა.
-მერე?
-წამოხვალ ჩემთან ერთად?
-თვით ანა მეპატიჟება?
-მეზარება მარტო წასვლა არადა ის მშია სული გული და ყველაფერი მიმდის გუშინ არაფერი მიჭამია შოკოლადის გარდა.
-მალადეც!წამოდი წამოდი.
კაფეტერიაში რაც ვანხე მემგონი ყველაფერი ვიყიდე,ნიკა გაკვირვებული მიყურებდა.
-ნიკუშ ძალიან მშია და ნუ მაკომპლექსებ რა მასეთი მზერით.
-როგორც გნებავთ ქალბატონო ანა.
-შენ და შენი ქალბატონო რა.სიცილი დავიწყე.
განყოფილებაში რომ დავბრუნდით კიდევ გადავხედეთ საბუთებს მაგრამ არაფერი იყო დასაეჭვებელი,იმაზეც ვფიქრობდით რომ ქალს სკლეროზი აქვს შეიძლება და ტყუილა დაიწყო ძიება თქო.
იმ დღეს სახლში რომ მივედი სულ აღარ მიფიქრია ქალბატონ ლაურაზე ისე დავიღალე დამეძინა იმ წუთას.
დღეს კამერების ჩანაწერებს ვნახავდით,იქნება ის მოსამსახურე გოგო იტყუება და მან აიღო.ბოლო რამოდენიმე თვის ჩანაწერებს უყურებდით.
-ნიკა დააბრუნე და დააპაუზე.
ნიკაც ისე მოიქცა როგორც უთხარი.
-ეს ისა რაც მე მგონია?იკითხა ნიკამ.
-კი და წავედით მალე.
ქალბატონ ლაურასთან წავედით,გაუკვირდა და გაუხარდა ჩვენი ნახვა.
-თქვენი შვილიშვილი სადა?
-ზემოთ რახდება.
-თქვენი სახელი ქალბატონო?გოგონას ვკითხე.
-ნატო.
-ნატო ტყუილის გარეშე მიპასუხე შეკითხვაზე.
-გისმენთ.ეშინოდა უყურებდი.
-მხოლოდ თქვენ შეგიძლიათ გამოტანა და შეტანა ფულის როგორ ხდება ეს?
-საბუთია სპეციალური.
-და სხვას ვის მიუწვდება ხელი მასზე?
-არავის.
-ჯობს სიმართლე გვითხრათ.
-ფული გადამიხადა რომ მიმეცა არმინდოდა.ტირილი დაიწყო გოგონამ.
როგორც აღმოჩნდა შემდეგში ნიკამ გამოიტანა ის ფული,ჩანაწერებშიც ის დავინახეთ,ვალი ჰქონია და მშობლებმა არ მისცეს,ეს საქმე ჩვენ აღარ გვეხებოდა,რაც გაიგო ლაურამ რომ მისი შვილიშვილი იყო სარჩელი გამოიტანა ალბათ თვითონ გაუსწორდებოდა.
-სახელი შემირცხვინა ქალბატონი ლაურას შვილიშვილმა..
-აბა აბა..სიცილით უთხარი.
დაახლოებით 3 კვირა გავიდა,ნიკასთან მუშაობა არაჩვეულებრივი იყო,ხალისიანიც იყო როცა საჭირო იყო და მკაცრიც,ხოლმე მეშინოდა მისი,რომ გაბრაზდებოდა მტრისას,ვაჟა დავკარგე და ახლაც მტკივა მისი ნაწილი მაგრამ ნიკა შევიძინე,ეს კვირეები იმდენი სამუშო გვქონდა ზოგი ისეთი სასაცილო იყო,მაგალითად ერთი გოგონა მოვიდა კურდღელი დამეკარგა მაპოვნიეთო.
ერთ საქმეს ვიძიებდით მე და ნიკა ბატონი,შუადღე იყო შესვენებაზე უნდა წავსულიყავით მარა იმდენად ჩაფლობილი ვიყავით საქმეში ვის ახსოვდა,რაღაც ახალი მასალა ვიპოვე და კაბინეტში შევედი მაგრამ ნიკა არ დამხვდა,ტელეფონზე დაურეკე მანაც არ დააყოვნა აღება.
-ნიკუშ ბატონო სად ხარ?
-პიცერიაში,რიგში ვდგავარ.
-ვაიმე პიცაა..
-მოვალ 15წუთში.
-არ ჭამ?
-ჩემ დედოფალ ანჩოს არ წამოუღო?
-მაგისთვის წადი სულელო?
-ხოო აბა შენ არ იყავი მაქიდან გამომსვლელი და მშიერი მოვკვდეთ ორივე?
-კაი ბიჭი ხარ მალე მოდი.
ღიმილით დავეშვი სკამზე და კომპიუტერში ვაზუსტებდი საქმის დეტალებს,40წუთი გავიდა სადა ეს ბატითავა ბიჭი ამდენი ხანი ნეტა,ტელეფონი ავიღე და დაურეკე,არ აიღო,მეორეთ ვცადე,მესამედაც არ იღებდა,ამხელა რიგიც არ იქნებოდა,იქნებ გზაშია და არ ესმის ან მოვიდა იქნებ უკვე,ხმაური ისმოდა,უცებ წამოვხტი ფეხზე თან ნიკას ურეკავდი ისევ,ყველა ფუსფუსებდა და რამოდენიმემ განყოფილება დატოვეს თავქუდმოგლეჯილებმა,მისაღებში მჯდომ გოგონასთან მივედი.
-რამოხდა ნათია?
-ბიჭი იპოვეს აქვე ახლოს პიცერიასთან,მკვლელი გაიქცა,მემგონი..
-რაა მემგონი?ვინაა?
ნათია დუმდა.
-ნათია რატომ დუმხარ?
-მემგონი ნიკა არის.
ამ დროს ჩემმა ტელეფონმაც დაიზმუილა.
‘ოპს,როგორც აღმოჩნდა არასწორი ადამიანი დააკავეთ.თამაში გრძელდება ა ნ ა კ ო!’
ნიკა..ნიკა..ნიკა..ეს შეუძლებელია,ასრულდა ყველაფერი რასაც ვფიქრობდი და რაც გულს და სულს მიღღრნიდა,სასწრაფოდ ჩავჯექი მანქანაში და იქ წავედი,ხელები მიკანკალებდა სულ,რომ მივედი ყველა სხეულს იყო გარშემო დახვეული სვავებივით,უცებ მივვარდი.
-გაიწიეთთ.გამატარეთ.ვყვიროდი.
რომ დავინახე ძირს სისხლში მოცურავე ნიკა გული გამიჩერდა,პიცა ძირს ეყარა,მიუახლოვდი და ტირილი დავიწყე.ყველას მკვდარი ეგონა მარა ხელზე როგორც შევეხე ფულსი ვიგრძენი.
-გაიწიეეეთ ჩქაარააა,ჰაერი ჭირდებააა,სასწრაფოს დაურეკოს ვინმემ...მერე ნიკას მოუბრუნდი,-კარგად იქნებიი აი ნახავ!თან ჭრილობაზე ვაჭერდი ხელს,რომელიც გულთან ახლოს იყო ბასრწვერიანი დანით მიყენებული,მიზანს ააცილა ეტყობა,სისხლდენას უჩერებდი მალე სასწრაფოც მოვიდა მე არ უშვებდი ხელს,მეც წავყევი მეც სისხლში ვიყავი ამოსვრილი.
საოპერაციოდ შეიყვანეს ნიკა,მე კიდე გავვარდი დანაშაულის ადგილას და დაკითხვა დავიწყე,როგორც ჩანს არავის დაუნახია მკვლელი,იმტკიცებოდნენ რამოდენიმე რომ უეცრად დაეცა ნიკა ძირს და საეჭვოც არავინ შეუმჩნევიათ,მაგრამ ერთმა თქვა რომ მის სიახლოვეს შავი კაპიშონიანი ჟაკეთით ბიჭი იყო მაგრამ ჩვეულებრივად იქცეოდა.
სავადმყოფოში დავბრუნდი,ოპერაცია დამთავრდა და რეანიმაციაში გადაიყვანეს ნიკა,სიცოცხლის საფრთხე აღარ იყო,ხვალ შეგვეძლებოდა ნახვა,მე იმდენი ვქენი ღამე მასთან დავრჩი,დილას რომ გავიღვიძე ნიკას ისევე ეძინა მალე გაახილა თვალები და მეც უცებ მივვარდი.
-ნიკა როგორ ხარ??თან ექიმს დაუძახე გაიღვიძა თქო,გასინჯეს და შედარებით კარგად იყო..
-ანა..
-რამოხდა ნიკაა?სადა ჩემი პიცა?ხუმრობა დაუწყე.
-არვიცი.
-როგორ არ იცი?
-წყალი..
-აა ჰო..წყალი დაუსხი და მივაწოდე,პირი უშრებოდა როგორც ჩანს.
-პიცერიიდან რომ გამოვედი მანქანისკენ მივდიოდი,გვერდზე არც ვიხედებოდი,წამიერად გავიხედე და მერე ტკივილი ვიგრძენი და გონება დავკარგე.
-არავინ დაგინახავ?
-მხოლოდ ერთი თვალი,მეტი არაფერი,კაპიშონი ეფარა და არ ჩანდა.
-ჯანდაბა.
განყოფილებაში გავვარდი და ყველაფერი მოვახსენე უფროსს..რამოდენიმე კვირაში ნიკაც გამოჯამრთელდა როგორც ჩანს იმ მანიაკს ძალიან ძალიან ცუდი მიზანი აქვს,მე მანამდე ვცდილობდი მეპოვა მარა არაფერი გამომივიდა,ნიკა როგორც გამოწერეს რამოდენიმე დღეში სამსახურში დაბრუნდა,დიმიტრი არ უშვებდა დაისვენეო მარა..
-ის თვალი უნდა დავახატინოთ.
-თვალი რასი წაგვადგება?
-არვიცი ნიკა..მხოლოდ ის ვიცი რომ შეიძლება რამეში წაგვადგეს..ბექასაც გამოვტყუოთ იქნებ რამე.
-ბექა რა შუაშია?
-ვფიქრობ რომ ბექა დამნაშავე არაა..
-როგორ თუ არ არის?
-არის მაგრამ მთავარი დამნაშავე გარეთა ისევ და მან დაგჭრა.
-და რატო მე?
-მე.
-რა შენ?
-მე ვარ ყვეალფრის თავში,ჩემ გამო ხდება ყველაფერი.
-რასნიშნავს ეგ?
-არვიცი ვიღაც ყველას იშორებს თავიდან ვისთანაც ვახლოვდები და ვშიშობ..
-რა?
-ჩემი ყოფილი ქმარი..
-ასეთი მანიაკია?გამიცინა.
-საერთოდაც არა მანიაკი მარა არვიცი..ჯობს თვალის ფოტორობოტი გავაკეთოთ.
ფოტორობოტი რომ გააკეთეს მე საშინლად მეცნო ეს თვალი,მაგრამ აზრზე ვერ მოვედი საიდან,რაც მთავარია მიშოს თვალი არ იყო,მის თვალს მილიონი ადამიანის თვალში ვიცნობდი.
გვიანი იყო ბატონი დიმიტრის კაბინეტში რო შევედი.
-ბატონო დიმიტრი რაღაც მინდა გთხოვოთ.
-რახდება ანა?
-ბექას ნახვა მინდა.
-ხომ იცი ეს შეუძლებელია,სასამართლომდე მნახველებს ვერ ეუშვებთ.
-გთხოვთ ეს მნიშვნელოვანია,ეს უნდა ვანახო,თვალს ფოტო ვანახე.
-ეს რა არის?
-იმ კაცის თვალია სავარაუდოდ რომელმაც ნიკა დაჭრა და ბექა იცნობ ამ ადამიანს დარწმუნებული ვარ სულ რამოდენიმე წამით.კაცმა სურათს რომ შეხედა თვალები მოჭუტა.
-ბექა რა შუაშია ანა?
-ბატონო დიმიტრი გთხვოთ მერე აგიხსნით ყველაფერს.
-არა სანამ არ მეტყვი რახდება ვერსად გაგიშვებ!
მეც სხვა გზა არ მქონდა,რამდენი ხანი დამემალა ტელეფონი ამოვიღე და მესიჯები გაუხსენი,გაოცებული კითხულობდა,ბოლოს გაბრაზებულმა გამომხედა.
-ანა რა არის ეს?
-სავარაუდოდ მკვლელის მესიჯებია..
-და შენ რატომმ გწერს?და პირველი მესიჯი რას ნიშნავს?უკეთესს იმსახურებ?იცნობ?
-არა არვიცინობბ...არვიცი ვინა წარმოდგენა არ მაქვს მაგრამ ეს ყველაფერი ჩემთანაა კავშირში,ვაჟასთანაც ნიკასთანაც ახლოს ვარ და მათ დაზარალებას ცდილობს.
-შენ ქმარს გაშორდი ხო?
-კი.
-შეიძლება რომ ის..
-არა!შეუძლებელია არც იფიქროთ ეგ.თან წერილების შინაარსით თუ ვიმსჯელებთ მართლა შეუძლებელია,პირველი მესიჯი რომ გამომიგზავნა ჩემ ქმარზე მიმითითა რომ მასზე უკეთესს ვიმსახურებდი.
-შენი თაყვანისმცემელი შეიძლება იყოს?
-არმყავს ქართველი თაყვანისმცემლები თან ასეთი მანიაკი რომ ეჭვიანობის ნიადაგზე ვინმე მოეკლათ და ამერიკიდან არმგონია ვინმე წამომყოლოდა და ქართული ესწავლა ასე კარგად.
-მხოლოდ რამოდენიმე წამი გაქვს.
-მართლა?მიშვებთ?
-კი მაგრამ დაცვაც იქ იქნება.
-კარგი.
ბექას სანახავად მივდიოდი,როგორც შევედი ოთახში სურათი დაუგდე წინ.
-იცნობ ვინა?
-თვალზე მეკითხებით გამომძიებელო?
-დიახ.
თავისთვის ჩუმად ხითხითებდა და ისე მიშლიდა ნერვებს მზად ვიყავი სახე გამეერთიანებინა დაცვა რომ არ ყოფილიყო აქ.
-სასაცილო რამე ვთქვი?
-თქვენ მის ვინაობას ვერასოდეს გაიგებთ.
-არაკაცი ხარ!პირში უთხარი და წამოვდექი,კარებისკენ წავედი მისმა ხმამ რომ შემაჩერა,შევტრიალდი კარგად მოკალათებულიყო სკამში.
-ახალი პარტნიორი ემსხვერპლა?არაუშავს ახალი მოვა,ან სანამ მოვა შენ საყვარელ ქმარს მოუვა სულ შემთხვევით რამე.
მაგიდაზე ხელებით ვიყავი დაყდნობილი რომ გავიგონე მისი სიტყვები მთელი სხეული შიშმა მოიცვა.
-რა....რაააა?
ტელეფონმაც არ დააყოვნა,უცებ ამოვაცურე ჯიბიდა.
‘რამოდენიმე წამში შენი კარამელი იმ ქვეყნად წავა’
ოთახიდან გავვარდი,ყველაფერი ბრუნავდა,გული ისე მიცემდა მეგონა გამისკდებოდა მალე,ტელეფონზე ნომერი სულ ხელის კანკალით ავკრიბე,გამეთიშა,ნერვიულობისაგან ხელები გამიოფლიანდა და ძლივს ავკრიბე თავიდან ნომერი,თანამშრომლები გაკვირვებულები მიყურებდნენ,ზარი გადიოდა და აიღო.
-მიშო სად ხარ??
ხმა არავინ გამცა.
-სად ხარ თქო ჩემი არ გესმის??სადაც არ უნდა იყო ფეხი არმოიცვალო!გესმის ჩემი?სასოწარკვეთილების პირას ვიყავი უკვე გავიაზრე რომ შეიძლება ის სამუდამოდ დამეკარგა.
*მიშო*
ანას რაც სიმართლე უთხარი ისე გაქრა აღარ გამოჩენილა,ასეც ვიფიქრე სულ დაეკარგა ჩემზე წარმოდგენა და აღარც გრძნობები აქვს ჩემს მიმართ,ყველაფერი გავაფუჭე ჩემი ბრალია,თავიდანვე რომ მეთქვა სიმართლე კარგი იქნებოდა ,ახლა ასეთ დღეში არ ვიქნებოდი,მართალია შორიდან ვგებულობ მასზე ყველაფერს,მეშინია რამე არ დაუშავდეს ისეთ საქმეს მიყო ხელო მარა მე რამე რო უთხრა რა აზრი აქ გაიგონებს ჩემსას?
რამოდენიმე კვირა გავიდა,ანას არც დაურეკია,არც მოუწერია სახლში მოსვლაზე ხო ზედმეტია ლაპარაკი,მეც მოთმინებით უცდიდი იმ დღეს როცა ჩვენი გზები გადაიკვეთებოდა.
კომპანიას მნიშვნელოვანი ხელშეკრულება უნდა დაედო ამეიკის ერთ-ერთ წამყვან სამშენებლო კომპანიასთან,ვიცოდი რომ რამოდენიმე თვეში უნდა წავსულიყავი მაგრამ ნაადრევად მომიხდა წასვლა.კერძო თვითფრინავით მივფრინავდით,მე და ჩემი ასიტენტი.ჩანთები საბარგულში ჩააწყო პილოტმა,მე კი ჩემს ასისტენტს მიუბრუნდი და განრიგს გადავხედე,მია თითფრინავისკენ მიიწევდა უკვე,მეც უკან მივყვებოდი ტელეფონმა რომ დამირეკა,უცებ შეწყდა ზარის ხმა მარა მაინც ამოვიღე ჯიბიდან,როგორც ჩანს ავტომატურად აღებულა ყურმილი,ანას ყვირილი გავიგონე და შემეშინდა.
-ანა რახდება?
-გაიგონეე რაც გითხარი?ისევ მესმოდა მისი ხმა.
-არა არაფერი გამიგონია რახდება?
-სად ხარ ახლა?
-ამერიკაში მივდივარ.
-რაა?ანუ...ბლუყუნებდა ვერ გავიგე რაუნდოდა..თვითფრინავში ზიხარ უკვე?
-არა ახლა ვჯდები რამოხდა?
რამოდენიმე წამი დუმდა მერე უცებ მომაყარა.
-მისმინეე!!არ ჩაჯდე თვითფრინავში,რაც შეიძლება შორს წადი თვითფრინავიდან,ისინიც ვინც თან გახლია.
-ანა რაგინდა?
-უბრალოდ წამოდი მაქიდან.
-გესმის რას მეუბნები?მნიშვნელოვანი კონტრაკტია და იმის გამო რომ თავში რაღაცამ წამოგიარა ვერ ჩავშლი.
-კარგად მომისმინე მიხეილ კვიციანო ან გაშორდები მაქაურობას ან რომ მოვალ ჩემი ხელით გამოგღადრავ კისერს!გასაგებია?
-არა არა გასაგები!კარგად მივდივარ!
ტელეფონი გაუთიშე,ისევე დარეკა..შეცვლილი ხმა ჰქონდა.
-მიშო..
-ანა რაგინდა მაგვიანდება შენი კაპრიზნების დროა?
-ხომ შეიძლება ერთხელ ჩემი გაიგონო?!
-რაღაცა სისულელს მთხოვ!
-გიყვარვარ?მეგონა მომესმა ეს რომ მკითხა.
-რა?
-გიყვარვარ თქო?
-რაშუაშია?
-კითხვაზე მიპასუხეეე!
-კი!
-ხოდა თუ გიყვარვარ მაგ თვითფრინავში არ ჩაჯდები,ახლა გითიშავ და კოორდინანტები მომწერე.
მხოლოდ ეს მითხრა და გამითიშა ტელეფონი,მეც ისე მოვიქეცი როგორ მთხოვა,პილოტიც და მიაც გავაშორე იქაურობა..მალე პოლიციაც მოვიდა,სასწრაფოც,დამხმარე ჯგუფიც,რა ჯანდაბა ხდება,ანაც დავინახე როგორ გადმოფრინდა მანქანიდან და ჩემსკენ გამოიქცა,მე კიდე ირგვლივ ვიხედებოდი სხვა ვინმე ხომ არ იდგა და მასთან მირბოდა ასე თავქუდმოგლეჯილი,მაგამ მისი სხეული ჩემ სხეულზე აკრული აღმოჩნდა ცოტახანში,გაკვირვებისაგან ადგილზე გავშეშდი და მერე მეც მოვეხვიე.

*ანა*
როგორც ხმა ამოიღო და მითხრა სადაც იყო და რასაც აპირებდა თავში მილიონმა აზრმა გამიელვა,რა შეიძლება მომხდარიყო თვითფრინავში?რამოდენიმე წუთი გაქვსო ხომ მითხრა..შესაძლო ვარიანტები დაუშვი ყველა.
1*ბობმი იყო თვითფრინავში და როგორც აფრინდებოდნენ აფეთქდებოდა.
2*მექანიზმი იყო გაფუჭებული და ფრენიდან ცოტახანში თვითრინავი ჩამოვარდებოდა.
3*თვითფრინავში დაქირავებული კაცი ჰყავდა შეიძლება რომელიც მიშოს ასვლისთანავე მოკლავდა.
4*ამერიკაში ჩასულს მოკლავდა.
მაგრამ რადგან მითხრა რამოდენიმე წუთი გაქვსო ყველაზე მეტად ბომბის არსებობის ალბათობა იყო დასაშვები,სიტყვებს ძლივს ვაბამდი თავს მარა დამაჯერებელი ვიყავი,აეროდრომზე რომ მივედით და საღსალამათი მიშო დავინახე ისე გადავფრინდი მეგონა ფრთები მესხა,წამში დავფარე მანძილი და მთელი ძალით მოვეხვიე,ეტყობა გაუკვირდა ამას მისი სხეული მეუბნებოდა გაშეშებული იდგა რობოტივით,მერე მოდუნდა და თვითონაც მომხვია თავისი ძლიერი ხელები,ცოტახანი ასე ვიყავით.მალევე მოვშორდი და ჩხუბი დაუწყე.
-შენ ნორმალური თუ ხარ?რომ გეტყვი ერთხელ გაიგონე თორე დაგცხრილავ!
-რატო რადავაშავე?იქნებ დამდოთ თქვენო აღმატებულებავ პატივი და მითხრათ.
-ბომბია სავარაუდოდ თვითფრინავში.
-რა?სიცილი დაიწყო და კარგად გაულაწუნე სახეში.
-სასაცილო რამე ვთქვი?ყეყეჩო ვირო!უნდა მომეცა უფლება და ჩაძაღლდებოდი!იდიოტო ხეპრე ხარ!უმადურიიიიიიიიიი!ყვირილი დაუწყე და ხელებს ურტყამდი.
-ბოდიში უბრალოდ ვერაფერი გავიგე,სახე დაუსერიიოზულდა.
-რას გაიგებ დებილი ხარ!
-ანა სიტყვები!ხელები გამიკავა!
-გამიშვი მეტკინა!ხახლი გვიყურებს!
-აჰა წეღან არ გვიყურებდა პატარა ბავშვივით რომ გამლახე?
-შენი მოკვლა უნდოდათ.
-რა ?ვის?
-არვიცი,წამოდი სადმე წავიდეთ სათქმელი მაქვს რაღაცეები.
-მოიცა ბომბი იყო მართლა?
-სული მეხუთება რომ წარმომიდგენია რამოხდებოდა გამაშორე აქაურობას და დამიკავშირდებიან.
-სად წავიდეთ?
-ჩემთან სახლში,ჩემოდანი წამოვიღოთ.
სახლამდე ხმა არცერთს არ ამოგვიღია,სახლში როგორც მივედი წყალს ვეცი და იმდენი დავლიე გავიბერე კაი ღიპიანი კაცივით.
-აბა რამოხდა მეტყვი?
-ჰო დავჯდეთ.
-დაიწყე.
-აქ იცხოვრებ სანამ მკვლელს არ დავიჭერთ და ჩემი დაცვის ქვეშ იქნები.რაღცის თქმა უნდოდა მარა არ დავაცადე..ახლავე გეტყვი მიზეზს არმინდა ერთი იდიოტის მკვლელობა ჩემს კისერზე იყო,ვისაც შენი მოკვლა უნდოდა მან მოკლა ვაჟა და სცადა ნიკას მკვლელობაც,მოგეხსენება ორივე ჩემი პარტნიორები იყვნენ,ნუ ნიკა ახლაც არის,ვიფიქრე ეჭვიანობის ნიადაგზე შენ ხომ არ აკეთებდი ამას მაგრამ რადგან მკვლელმა შენც ამოგიღო მიზანში,ახლა სანამ არ დავიჭერთ აქ იქნები.
-მე გეგონე მკვლელი?განრისხებული სახით მიყურებდა.
-მე უბრალოდ..იდიოტო ეგ გაიგე მარტო?
-რა ეგ გავიგე ანა???შენ რა გეგონა რომ ვინმეს მასე არაადამიანურად მოვკლავდი საკუთარი ხელით?
-მე კი მომკალი და!
-ანა განსხვავებას ხედავ მემგონი!ეგ როგორ იფიქრე ჩემზე?რა საფუძველი გქონდა??
-მქონდა.ამაზე სხვა დროს იყო.
-ანუ რა გამოდის ვიღცა ყველას კლავს ვინც შენ სიახლოვესა?ვის დაჭირდება ეგ?თან კითხვას მისვამდა და გაფითრდა,გაჩუმდა.
-ჭკვიანი ხარ ეგრ...ტელეფონზე მოვიდა მესიჯი.
‘ამ ერთხელ გადარჩა მაგრამ არამგონია მეორედ ბედმა ასე გაუღიმოს .’
ხველება ამიტყდა და ახლა მე გავჩუმდი.
-ვინა?
-ამ..ისა ჩემი ნიკა არის,ანუ ის პარტნიორი..განყოფილებაში უნდა წავიდე.
-ანა ფერი დაკარგე ვინა მაჩვენე!
-ნიკაა თხო ხომ გითხარი.გაუცინე და ამ დროს ნიკამ დარეკა მართლა.
-ალო ნიკუშ რახდება?
-ბომბი იპოვეს თვითფრინავში მარა გააუნებელყოფეს უკვე.
-მოვდივარ.
-არაა აუცილებელი.
-კარგი.დროებით.
-ანა..
ტელეფონი გავთიშე და დივანზე დავდე.
-რამოხდა?
-ბომბი იპოვეს როგორც ვთქვი.
-ვახ ჩემი შევიშლები ახლა.
-უნდა წავიდე შენ აქ იყავი ფეხი არ მოიცვალო გესმის?მოწყვეტით ვაკოცე ტუჩებში და კარებისკენ წავედი მისმა ხმამ რომ გამაჩერა?
-ეს რა იყო?
-რა რა იყო?
-კოცნა ანა!
-მომინდა და გაკოცე ჩემი ქმარი ხარ მეკრძალება?
-ახლა ვარ შენი ქმარი?
-მეჩქარება!არსად წახვიდე.
განყოფილებაში გავვარდი იმ წუთას.
-ხომ გითხარი არა მოსვლა საჭირო თქო?
-ვერ გავჩერდი სახლში,თითის ანაბეჭდები ან რამე არაა აღმოჩენილი?
-არა საერთოდ არაფერი არა!ოსტატია მაგის დედა შე*ეცი შენთან ბოდიში ანჩო.
-რავქნათ?არაფერი ხელმოსაჭიდი არ გვაქ.
-აუცილებლად გამოჩნდება რამე,ჯობია სახლში წახვიდე საერთოდ რატომ მოხვედი?
-კიდევ მომწერა.
-რა მოგწერა ვინ?
-არმითქვამს...არმითქვას არა შენთვის წერილებზე?
-არა რა წერილებია.
-მოკლედ ხომ გითხარი რომ ჩემ გამო ხდებოდა ეს ყველაფერი..ასე იმიტო ვფიქრობ რომ ვიღაც ანონიმურად მწერს წერილებს,მოიცა განახებ,ჯიბეები დავიქექე მარა ტელეფონი არ მქონდა.
-ჯანდაბა სახლში დამრჩა!უნდა წავიდე.ეს უთხარი და სახლისკენ წავედი,უცებ ნერვიულობამ ამიტანა მიშოს რომ ენახა არმინდოდა,კოდი მეყენა,ჩემ თითის ანაბეჭდზეც იყო მარა რომ გამოცენო კოდი და მოეხსნა?კარებზე ვაკაკუნე მაგრამ არავინ გამიღო,გულ ამოვარდნილმა გავაღე კარები და შევვარდი სახლში.
-მიშო სად ხარ??მიშო..
არ იყო,სახლში არ იყო,ყველგან ვეძიე ყველა ოთახში სახლში არ იყო,გავგიჟდები სად წავიდა,ჩანთა აქა,ხომ გავაფრთხილე არსად წახვიდე თქო,ტელეფონი მოვიძიე და ბოლოს მივაგენი როგორც იქნა მდივნის კუთხეში დაგდებულს,დაბლოკილი იყო 60წუთით,ჯანდაბა ალბათ მანამდე ეწვალა სანამ არ დამიბლოკა,ვერ დაურეკავდი ჩემი ტელეფონიდან,სახლის ტელეფონიდან დაურეკე მარა ტელეფონი გათიშული იყო..აღარ ვიცოდი რა მექნა შემეტყობინებინა განყოფილებისთვით თუ არა..ვისკი ვნახე მაცივარში და ჭიქაში დავისხი,როგორც მოვსვი იმწუთას ყელი ჩამიწვა,ისეთი საშინელი გემო ქონდა გავარდი იმ წუთას და ვაღებინე,გული რომ ვიჯერე და ამოვიღე ყველაფერი რაც მქონდა კუჭში მერე მისაღებში დავჯექი..შუქები ჩავაქვრე მხოლოდ სამზარეულოში ბჟუტავდა პატარა შუქი,ხმაური გავიგონე,ვიღაცა კარების გაღებას ცდილობდა,გასაღები მარტო გიორგის ჰქონდა რომელიც ახლა შეხვედრისთვის საზღვარგარეთა წასული,ღმერთო ხომ არ მოვიდა ის მკვლელი?ჩემთან?იქნება ჩემი ჯერდი დადგა?რატომ ვარ ასეთი დარტყმული იქნება მიშოა,მაგრამ მაინც შემეშინდა ყველაზე დიდი დანა ამოვაძვრე უჯრიდან და კარებისკენ წავიდე,ფარდის უკან დავიმალე და კარები როგორც გაიღო დანით წავედი მისკენ.
-ანა რასაკეთებ მე ვარ!
დანა ძირს დამივარდა.
-აღარ ვიცი რა სიტყვებით შეგამკო!სად იყავი??!!ხომ გაგაფრთხილე არა ფეხი არ მოიცვალო სახლიდან თქო!
-ძველ მეგობარს შევხვდი.
-ვინ ძველ მეგობარს?
-საბას.

*მიშო*
ანამ რომ მითხრა მე მეხებაო ყველას მაშორებს ვინც ახლოსა შემთან იმ წუთას მომივიდა თავში ძალიან ცუდი აზრი და იმ წუთას უკუვაგდე,როგორ კი ანა წავიდა მის ტელეფონს დავწვდი რომელიც შეგნებულად არ შევახსენე რომ წაეღო მაგრამ კოდი ჰქონდა,ვეწვალე და ვერ მოვხსენი,ბოლოს მდივანზე მოვისროლე და ჩემი ტელეფონით დავრეკე.
-სად ხარ?
-ბარში.
-10წუთში ბარის უკან იყავი.
-კარგი.
10წუთში მივედი ბარში სადაც ვიცოდი რომ იქნებოდა,სხვა ბარში არც დადის,დავინახე სიგარეტს ეწეოდა მანქანაზე მიყდნობილი.
-ვა მიშკა ძმაო როგორ ხარ?რამდენიხანია არ მინახიხარ..
მე პირდაპირ მისკენ წავედი აფთარივით და ყელში ვწვდი.
-დავიხჩობი ტო გამიშვი რასაკეთებ.
-იცოდე!ეს ყველაფერი შენი გაკეთებული თუა ყელს გამოგჭრი.
-დამშვიდდი რა ყველაფერი გამიშვი ძმურად ხელი რა გჭირს?სიცილი დაიწყო.
-რა რა მჭირს საბა??!ვიტომ არიცი რაზე გელაპრაკები.
-რაზე მელაპარაკები აზრზე არვარ შენ ძმობას ვფიცავარ.
-ანაზე!
-რა ანაზე?მასთან მიკარება ხომ ამიკრძალე?
-და შენ ჩემი გაიგონე?
-აღარ მაინტერესებს ეგ გოგო ძმაო და რახდება არ მეტყვი?!
-არმჯერა შენი!სად იყავი ეს თვეები რომ არ ჩანდი?
-ლონდონში ვიყავი ანდრონიკესთან.
-მოდი დაურეკოთ ანდრონიკეს.
-დაურეკოთ რა პრობლემა..ისე მშვიდად იყო,არც ერთი ნაკვთი არ ენძრეოდა,არც ღელავდა რომ შემეძლო დაუფიქრებლად გამომეღადრა მისთვის ყელი.
-ანდრო საბა ვარ..ხმიიანზე ჰქონდა ჩართული,-მე და მიშკა ვართ აგერ და აინტერესებს ეს თვეები შენთან თუ ვიყავი,უთხარი ერთი დაიჯეროს იქნება.
-აუუ ძმაო რა ნაშები ავყარეთ იცი აქ,რა არ გჯერა?ერთად ჩამოდით.
ახლა მე გამოვართვი ყურმილი.
-ანუ ეს თვეები მანდ იყო?
-კი რაპობლემა?
-კაი არაფერი.
ტელეფონი გაუთიშა.
-აი ხომ ხედავ.
-და გგონია დავიჯერებ?
-ვერ გავიგე საერთოდ რაში მადანაშაულებ ვინმე მოვკალი თუ რა?
-დაახლოებით.
-დაახლოებით?რას ნიშნავს დაახლოებით?სიცილი დაიწყო.
-სხვა მტკიცებულება მინდა.
-კაი ტო რა მოსამართლესავით მექცევი კაიფში ხარ?ისევ იმ ამბავზე ბრაზობ?ხომ გითხარი აღარ მაინტერესებს ეგ შენი ანა თქო.
-წესიარად მიმართე.
-უწესოდ მივმართე აბა?შენი არა?დაშორდით?
-სხვა მტკიცებულება.
-ვახ ჩემი,კომპანიაში შევიარე და დაურეკე მდივანს.
დაურეკეთ და მანაც დაადასტურა მისი იქ ყოფნა,ამდენს ვერ მოიტყუებოდა თან საიდან უნდა ცოდნოდა რომ დაურეკავდით.
-ამჯერად ასე იყო,თვალს გადევნებ იცოდე!
-მასე იყოს.
გაბრაზებულმა დავტოვე იქაურობა,ვფიქრობდი რომ საბა შეიძლება ყოფილიყო ის მკვლელი მარა ამისი თვითონაც არ მჯეროდა საბას ღრმა ბავშვობიდან ვიცნობდი,შეიძლება არ იყო იდეალური პიროვება მარა მკვლელი ნამდვილად არ ყოფილა.მამამისის შვილი მკვლელი რომ ყოფილიყო სასწაული იქნებოდა,იქით უნდა ებრძოდეს მკვლელებს სისხლში აქვთ მის ოჯახს ეს.
სახლში რომ დავბრუნდი სიბნელეში კარები ძლივს გავაღე და ამ ალქაჯმა გამფატრა კინაღამ თევზივით შუაზე,იმხელა დანით დამადგა თავზე.რომ უთხარი საბას სანახავად ვიყავი თქო გაუკვირდა.
-საბა რატო ნახე?
-ისე საქმე მქონდა.
-რა საქმე?
-ანა დაღლილი ვარ საშინლად,მითხარი სად დავიძინო.
-ჩემთან!
-ოჰო კარგია.
-დივანზე.
-აუ კაი რა დაღლილი ვარ თქო და ამან მდივანზეო.
-კარგი მაშინ ჩემ გვერდზე დაწექი ოღონდ არ შემეხო.
-რავიცი წასვლის წინ კი მომაჭამე ტუჩები და.
-გეყოფა წავედით,ახლაც მოგაჭამ თუ მომინდება.
ოთახში ავედით და იმწუთას ლოგინში ისკუპა,მეც მალევე შეუწექი და უკნიდან ავეკარი,რომ ჩაეძინა მისი ტელეფონი და თითი ავიღე და ბლოკი მოვხსენი,უკვე თენდებოდა მე კიდე ბრაზით ვიყავი ავსებული,ვერც ვაღვიძებდი და ვერაფერს ვშვებოდი ისე ფშვინავდა,მაგრამ რაც ვნახე იმან გამაგიჟა რას ნიშნავდა ეს მესიჯები..

*ანა*
ოთახში როგორც შევედი საწოლში შევწექი და დამეძინა,ვიგრძენი მიშოს ძლიერი ხელები როგორ შემომეხვია უკნიდან და მუცელზე გადმომხვია,არ გამიპროტესტებია კარგად ვგრძნობდი ასე თავს.
დილას რომ გავიღვიძე აღარ დამხვდა მისი ხელები ჩემს სხეულზე ეკლის ბარდივით შემოხვეული,მაინც მეღიმებოდა და ღიმილით ავწიე თავი და მის გაბრაზებულ მზერას რომ წავაწყდი ღიმილი სახეზე შემახმა რასაც ქვია.ჩემი ტელეფონი ეკავა ხელში.ნუთუ კოდი მოხსნა.
-რას ნიშნავს ეს ყველაფერი?
-მიშო მე..
-ანა რას ნიშნავსს ეს ყველაფერი თქო?????ყვიროდა უკვე.
-ნუ მიყვირიხარ.ტირილი დავიწყე..მე არვიცოდი როგორ მეთქვა..
-ვინა?რატო ტირიხარრ?უბრალოდ მითხარი ვინა.
-არვიცი ვინაა!!არვიცი არა!!!!არვიცი!ისტერიკაში ჩავვარდი.
-ამის გამო ხდება ყველაფერი ხო???ხვდები რომ ვიღაცა ნაცნობია?ასეთი სიტყვები...ამიტომ გეგონე მე??ანა შემომხედე??კიდევ მე ხომ არ გგონივარ??
-არა!ძლივს წარმოვთქვი.
-ამის გამო მალავდი დანას ბალიშქვეს?
-ჰო.
-რატომ არ მითხარი??
-რას იზამდი?
-უნდა გეთქვა ანა.ჩუ ნუ ტირიხარ მოდი აქ..მეც მივიჩოჩე და ჩავეხუტე,ვგრძნობდი როგორ იყო მისი სხეული დაძაბული,ძარღვები დაბერილი ჰქონდა,ეტყობა ძალიან გავაბრაზე მარა რომ მეთქვა რას იზამდა იქით დაზარალდებოდა ეს კი არ მინდოდა,მალე გავარკვევდი ვინ იყო,აუცილებლად გავარკვევდი.
-მაპატიე კარგი?უბრალოდ შემეშინდა რამე არმოგსვლოდა.
-მაპატიე?
-რა გაპატიე?
-ნუ მათქმევიებ.
-ბავშვზე?უბრალოდ მიტო მიგატოვე მინდოდა დაგვენახა ორივეს რომ ერთმანეთისათვის ძვირფასები ვიყავით!
-მე მაგას ისედაც ვხედავდი შენ ხარ ბოთე.
-მასე არა?ვნახავ ვინ გაჭმევს სადილს.
ავდექი და ქვემოთ წავედი,მიშოც მომყვა,ლიას გაემზადებია,სულ ასე იცოდა.ჭამა რომ დავამთავრეთ მაგიდა ავალაგე და ატმის წვენი დავისხი,მიშო მომეხვა უკნიდან.
-ატმის წვენია ეგ?
-გინდა?
-რატომაც არა!ჩემ ჭიქას დაწვდა და დალევა უნდოდა რომ გამოვგლიჯე ხელიდან.
-იდიოტო ეს ჩემია!ვთქვი და ბოლომდე დავლიე.
-არა პრობლემა.მითხრა და ტუჩებზე მომეკრო...მერე მომშორდა და მისაღებში დაჯდა,მე ხალათი კარგად მოვიხურე და მაცივარი გამოვაღე,ატმის ახალი წვენი გამოვიღე და დიდ ჭიქაში დაუსხი,მისაღებში გაუტანე და წინ დაუდგი.
-აჰა..
-ჩემთვის გააჩინე?
-ოოო..
კურთუმოს ქნევით უკან წავედი სამზარეულოში და მუსიკა ჩავრთე,თან ავყევი.
It’s been a long day without you,my friend
And I’ll tell you all about it when I see you again
We’ve come a long way from where we began
Oh,I’ll tell you all about it when I see you again
When I see you again.
სიმღერაში ვიყავი გართული რომ გამოირთო ცოტახნით და მერე გაგრძელდა,მესიჯი მოვიდა,უცებ შემეშინდა და მივვარდი ტელეფონს,სანამ მესიჯს ვნახავდი მისაღებისკენ წავედი და მიშოს ვეძებდი,ვერ დავინახე,მაგიდაზე დადებული ცარიელი ჭიქა ჩანდა მარტო,წერილიც გავხსენი.
‘სხვა დროს კარგად დააკვირდი რას ასმევ ადამიანს .’
ტელეფონი ხელიდან გამივარდა და მდივანთან მივედი და შოკში ჩავვარდი,მიშო ძირს ეგო,გონზე იყო მარა არამგონია ამას გონზე ყოფნა ქვიოდეს,პირიდან თეთრი ქაფი მოდიოდა და იატაკზე იკლაკნებოდა..
-მიშოო მიშოო..ვეცადე ერთ ადგილას გამეჩერებინა..ლიაააააააააა...დავიწყე ყვირილი და ლიაც გამოჩნდა.
-რახდება შვილო?ვაიმე ბატ..
-ჩქარა სასწრაფოს დაურეკე..მანამდე მომეხმარე მოდი..
-რა დაემართა?
-მე არვიცი....
სასწრაფოც მალე მოვა მარა ეს მალე ჩემთვის საუკნესავით გაგრძელდა,სუნთქვა მიჭირდა,ღამის პიჟამოებით გავყევი სასწრაფოს.ექიმებმა წამალი გაუკეთეს და დაამშვიდეს,კუჭი ამოურეცხეს,მოწამლულიაო,ჯანდაბა ჩემ სახლში საჭმელიც ვეღარ მიჭამია და სასმელიც ვეღარ დამილევია.. ახლა დამაძინებელი ჰქონდა გაკეთებული და საღამომდე არ გაიღვიძებდა,მეც დრო ვიხელთე და სახლში გავვარდი.
-ლია სად ხარ?
-აქ ვარ შვილო როგორ არის ბატონი მიხეილი?
-კარგადა..შენ იყიდე ატმის წვენი?
-არა.
-აბაა სად იყო?
-შეკვეთით მოიტანა ერთმა ბიჭმა,მეგონა შენ შეუკვეთე და გამოვართვი.
-ჯანდაბა.
-რახდება შვილო?
აღარ მიპასუხია განყოფილებაში წავედი,გზაში ტელეფონს ვათამაშებდი,მანქანა დავატორმუზე და იმ ანონიმუსის მესიჯებში შევედი.
‘ვინ ჯანდაბა ხარ?’
ეს დავწერე და გავაგზავნე,სასწაული გაიგზავნა,აქამდეც ვცადე და არ იგზავნებოდა.
განყოფილებაში როგორც მივედი მოვახსენე უფროს ყველაფრის შესახებ,მერე ნიკასთან წავედი კაბინეტში და მასაც მოვახსენე სიტუაცია.
კაბინეტიდან გამოვდიოდი მესიჯი რომ მომივიდა.
‘მგონია დროა ერთმანეთი ახლოს გავიცნოთ,კუს ტბა, 18:00.გელოდები ანაკო.’
იმწუთას დიმიტრის მოვახსენე ეს ამბავი და განუცხადე რომ უნდა მენახა,უარზე იყო ვერ გავრისკავ რამე რომ დაგიშავოსო.ტელეფონზე მესიჯი მოვიდა.
‘და ჰო კიდე ხო იცი პოლიცია და ამბები გამორიცხე,ჭკვიანი გოგო ხარ მემგონი არ გინდა კიდევ დაზარალდეს ვინმე!’
-უნდა წავიდე.
-ანა ვერ გავრისკავთ!
-კარგი გეგმა ასეთია,თქვენც წამოხვალთ მარა ჩვეულებრივი მანქანებით და დამსვენებლის პოზაში,ტბაზე ახლა ბევრი ხალხი იქნება და თქვენც აერიეთ მათ შორის,მე კიდე იარაღს წავიღებ და დამცავ ჯავშანს გავიკეთებ,მეტი შანსი აღარ გვექნება!
-გაიგონეთ ქალბატონმა ანამ რა თქვა ყველა შეინიღბეთ მალე!
-ნიკუშ თხოვნა მაქვს ჩემ ქმართან წადი სავადმყოფოში 5 საათისთვის გაიღვიძებს და იმ თვალის ფოტორობოტი აჩვენე,ბექასიც წაიღე,იქნებ იცნოს და საქმეში წაგვადგეს,გვეცოდინება რა დონის მანიაკთან გვაქვს საქმე.
-მეც მინდა შენ გვერდით ყოფნა მარტო ვერ დაგტოვებ რამე რომ მოგივიდეს დედოფალო ანა?!!
-ნიკა ნუ ნერვიულობ მოასწრებ!ახლა კი რაც გითხარი ის გააკეთე!
დამცავი ჯავშანი გავიკეთე და ჩვეულებრივად ჩავიცი,ჩემი მანქანით წავედი კუს ტბისაკენ.ადგილზე როგორც მივედი აქეთ-იქეთ ყურება დავიწყე.მესიჯიც მომივიდა ტელეფონზე.
‘ტყისაკენ წამოდი და დამინახავ.’
მეც წავედი ტყისაკენ,შიგნით ბნელოდა მაგრამ სილუეტი მაინც დავლანდე,ძალა მოვიკრიბე.
-მოვედი აქ ვარ!
ისევ ზურგით იდგა.
-არ გამიმხელ შენ ვინაობას?
ისევ ზურგით იდგა და დუმდა.
-კარგი მაშინ წავალ თუ არ აპირებ შემოტრიალებას.
წასასვლელად გავბრუნდი ვითომ მარა შენც არ მომიკვდე რეაქცია ნული,არც ხმა ამოუღია და არც შემოტრიალებულა,არმაინტერესებდა რაც იქნებოდა იქნებოდა,გაუბედავი ნაბიჯებით წავედი მისკენ და შემოვატრიალე,კვირილი დავიწყე მარა უცებ ავიფარე პირზე ხელი,წითლად შეღებილი მანეკენი იყო,შავებში ჩაცმული გამჭირვალე თოკით დაკიდებული.ღმერთო რა საზიზღრობაა,პირიდან ხელი ჩამოუშვი და წელში გავსწორდი.
-აქ არავინა გაგვაცურა!წადით დაგეწევით!ჩუმად მარა გაგებით ჩავილაპარაკე,აუცილებლად გაიგონებდა ყველა ჩემ ხმას,ბიუსჰალტერში მიკროფონი მქონდა ჩამონტაჟებული ყოველი შემთხვევისათვის.
-სად გეჩქარება ანაკო?ეს ხმა მეცნობოდა.
უცებ დენდარტყმულივით შევტრიალდი ჩემს უკან და ზურგით მდგომი დავინახე.
-ეს კიდევ თუ ხუმრობა იცოდე ჩემი ხელით გაგიხვრიტავ ტვინს!ხმამაღლა დავიყვირე!
ნელ-ნელა ჩემსკენ შემოტრიალდა,მოულოდნელობისაგან გულზე მივიდე ხელი და შევხტი.
-საბა შენ ხარ?რასაკეთებ აქ?შემაშინე.გაუღიმე და მისკენ წავედი,ის კი ისეთივე ცივი მზერით მიყურებდა ხმას არ იღებდა.
-ჰო მე ვარ.
-რასაკეთებ აქ?იცი..აქეთ იქეთ ვიხედებოდი..ჯობია აქიდან წახვიდე ვიღაცას ველოდები და..
-ვის?
-საბა ჯობია აქიდან წახვიდე საშიშია კრიმინალია არვიცი რას მოიმოქმედებს არმინდა დაშავდე. ის ისევ დუმდა და სახეზე ღიმილი დასთამაშებდა.-საბა არ გესმის?პასუხად სიცილი მივიღე,იდგა და გულიანად იცინოდა,დიდი ირონიით გაჟღენთილი იყო ეს სიცილი,თითქოს მე დამცინოდა,მააშკარავებდა რომ დიდი შეცდომა დაუშვი და სწორედ მაშინ მივხვდი ჩემ შეცდომას,რათქმაუნდა ის იყო,საბა იყო ყველაფერი რაც მოხდა მან ჩაიდინა,ყველაფერი იცოდა ჩვენს შესახებ შეეძლო ამ ინფორმაციის გაგება,მხოლოდ იმას ვერ ვიგებდი რატომ?მიზეზი რა იყო?მე რა შუაში ვიყავი ამ ყველაფერთან,მარა უცებ მივედი დასკვნამდე სავარაუდოდო მიშოსთან გაასწორა საქმე იმით რომ მე მაზარალებდა როგორც მის საყვარელ ქალს,დანარჩენს ახლა გავიგებდი,არ ვაპირებდი ფეხის მოცვლას თუნდაც მოვეკალი სანამ ყველაფერს არ გავიგებდი.
-რა გულუბყვილო ხარ ანა!უცებ უშვი ხელი და დიდი მანძილით დავიხიე უკან.
არვიცი ეს რა იყო,გაოცება?იმედგაცრუება?სხვა ადამიანის მოლოდნილი?შიში?არვიცი მარა მთელი სხეულით ვკანკალებდი.
-არ მელოდი არა?დამცინავ ხმას არ იშორებდა.
-შენ?როგორ რანაირად?ეს როგორ გაუკეთე მიშოს?
-ძალიან მარტივად,ჩემი ბრალი არაფერია შენმა საყვარელმა ქმარმა დაიწყო.ხელები აწია ზემოთ და უდარდელი ორი წლის ბავშვის სახე დაკერა,თან ადგილზე დადიოდა.
-რა დაიწყო?
-ოო ნუთუ შენთვის არაფერი უთქვამს რა საბრალო ხარ.
-რა უნდა ეთქვა იქნებ შენ მითხრა?!
-ჩემი არ გეშინია ასე თამამად რომ მელაპარაკები?
-შენი რატომ უნდა მეშინოდეს?მეცოდები!ასეთი მანიაკი ადამიანი როგორ უნდა იყოს!თუმცა შენ ბუნების შეცდომა ხარ!
-სასაცილოა,უნდა გეშინოდეს,იქნებ შენც გაგისტუმრო იმ ქვეყნად.
-მიფრთხილდი იგივეს გაკეთება მეც შემიძლია.
-ძალიან შემაშინე.
-რატომ გინდოდა ჩემი ნახვა?
-აჰჰჰ..სახე დამანჭა..იცი რა არის ჩემო ანაკო მომწყინდა დამალობანას თამაში და ასპარეზზე გამოსვლა ვამჯობინე.
-ვერ ვხვდები საერთოდ რა გინდა ჩემგან და მიშოსგან,ეს როგორ გაუკეთე მიშოს.
-ვერ ხვდები???!ხმას აუწია მე კიდე უკან დავიხიე ის ჩემსკენ მოდიოდა.
-ამიხსენი!
-მოდი მოკლედ გეტყვი შენი ქმარი მაგარი ა*ვარია!
-სიტყვები შეარჩიე ლაპარაკის დროს!! არ დაგავიწყდეს ვისზე ლაპარაკობ!
-მშვენივრად ვიცი ვისზეც ვლაპარაკობ!მოღალატე ძმაკაცზე,ძმაზე.
-საბა რაზე ლაპარაკობ??????
-ოიიი..ღმამაღლა დაიყვირა,ხელები უკანკალებდა და თან ხმას უმატებდა,დოზა ჰქონდა მიღებული..ჩემსკენ წამოვიდა და ხეზე მიმანარცხა...შენ მაქციე იმათ რაც ვარ!
-ხელი გამიშვი!საცოდავად ვფართხალებდი და თავის დაღწევას ვცდილობდი.
-არ გაგიშვებ მან შენი თავი წამართვა!!!უთხარი რომ მიყვარდი,ადგა და ცოლად მოგიყვანა ვითომაც არაფერი!!
-გაგიჟდი??რას ქვია გიყვარდი?ამიტომ ხოცავდი ყველას ეჭვიანობის გამო?!
-ოო შენ არ იცი ეჭვიანობა რამხელა იარაღია ადამიანისთვის,იმდენად დიდი რომ ხელაუღებელ მკვლელადაც კი გაქცევს!
ხმას ვერ ვიღებდი ისევე მის მკლავებში ვიყავი ხეზე აკრული,ის კი აგრძელებდა.
-შენ ჩემი იყავი!იმ დღეს სავადმყოფოში რომ დაგინახე მის მერე ჩემად მიგიჩნიე!!მან რა გააკეთა????ამიხსენი რა გააკეთა!ხმას უწევდა და პირიდან დორბლები მოდიოდა..იცოდა ყველაფერი იცოდა და მაინც მილიონ გოგოში შენ მოგიყვანა ცოლად!ეს ამბავი რომ გავიგე იცი რა დამემართა?ის შეგეხებოდა,დაგისაკუთრებდა,ჩაგეხუტებოდა,შენს გვერდით დაწვებოდა!სულ ერთად იქნებოდით სულ!ჩემს სახეზე თითებს დაატარებდა და კონტურებს ხაზავდა მე კიდე დაღწევას ვცდილობდი,უმატებდა ხმას და მეშინოდა,სერიოზულად მეშინოდა და ვწუხდი,ის ხომ ასეთი არ იყო,გარემოებამ აქცია ასეთად,ახლა კი ეგ გარემოება მე ვიყავი,ისეთი ეგოისტი აღმოჩნდა რომ ვერ გადაიტანა ჩემი სხვასთან ყოფნა,სადაცაა ტირილს დავიწყებდი,მთელი სხეულით ვკანკალებდი,არვიცი ძალა როგორ მოვიკრიბე მაგრამ ფეხებშუა წიხლი ამოვარტყი და ძირს გავაგორე,ის კიდევ იცინოდა.
-გგონია მტკივა?იმაზე მეტ ტკივილს არ განვიცდი დამიჯერე რაც უშენობით განვიცადე!
უკვე ნერვიულობისგან სულს განუტევებდი,არვიცი ძალა როგორ მოვიკრიბე.
-მანიაკი ხარ!შენ რასაც ყვები აბსურდია!დიდი სისულელა შენ უბრალოდ შეგეძლო გაგეშვი შენი გულიდან და სხვა შეგეყვარებია,ჩემთვის და ჩემი ოჯახისათვის კი ბედნიერების უფლება მიგეცა,შენ როგორც მოიქეცი ეს გაუმართლებელია!!ასეთი რამ მიუღებელია,მანდამაინც ცუდ გზას უნდა დადგომოდი?შეგეძლო ნორმალური ადამიანივით მოგეგვარებინა მაგრამ შენ თავს შეხედე შენ ადამიანური აღარაფერი შეგრჩენია სხეულის გარდა,არც გრძნობები,არც ადამიანობა,არც სინანული,არც სიყვარული!შენ მე არ გიყვარდი!შენ უბრალოდ მანიაკად იქეცი და ამომიკვიატე და ამას უძახი სიყვარულს!
-ბრავო!ფეხზე წამოდგა და ტაშს მიკრავდა,მაგარი ლექცია ჩამიტარე დედიკო!ახლა ჩემი ჯერია,უცებ შეეცვალა მზერა და გაავებულ აფთარს გავდა რომელიც მსხვერპლს მისდევდა დასაჭერად მერე რომ დაეჯიჯგნა,უცებ უკან წავიღე ხელი და იარაღი ამოვიღე.
-ნაბიჯი აღარ გადმოდგა!
-ოპს!ადგილზე გაჩერდა და ხელები აწია ზემოთ,მემგონი მისი საყვარელი ჩვევა იყო ეს ხელების ზევით აქაჩვა...გნებდებით ქალბატონო!მაგრამ არა! ისევ გააგრძელა ჩემსკენ გზა.
-გაჩერდი თორე გესვრი!
-სასაცილოა!ვერ მესვრი!
-გინდა დავრწმუნდეთ?
-არა საჭირო დარწმუნება ვერ მესვრი,არასოდეს გისროლია თან არამგონია იმ ქვეყნად ჩემი მკვლელობით სულ დამძიმებულს გინდოდეს წასვლა!
-ჭკვიანი ხარ მარა მაინც შემიძლია გესროლო!
-ან იქნებ მე დაგასწრო!უკნიდან იარაღი დააძრო და დამიმიზნა,შემეშინდა.
-1*1.
-იარაღი დააგდე!
-იგივეს თქმა შემიძლია მეც!თან შენ ვერ მესვრი მე კი გამოცდილი ვარ მერწმუნე!
-ვნახოთ!უთხარი და გაუბედავად მარა ჩემს გადაწყვეტილებაში დარწმუნებულმა ჩახმახს თითი გამოვკარი და ფეხში დაუმიზნე,ამით დავარწმუნებდი რომ მისი არ მეშინოდა და გაქცევასაც ვეღარ შეძლებდა მტკივანი ფეხით.შებარბაცდა და ხეს მიეყდნო,სახე დამანჭა ეტყობა ძაან ტკიოდა.
-მოდი ვითამაშოთ შე კახ*პა!
გასროლის ხმა გავიგონე რომელიც ჩემი მიმართულებით იყო,მკვრივი ტკივილი ვიგრძენი.ძირს ჩავიკეცე,ის კი მომიახლოვდა.
-ასეც ვიცოდი!დაიხარა და ტანზე დამეჯაჯგურა ჯავშანის გახდას ცდილობდა გახსნა მაგრამ ვერ გამხადა.ძაღლების ყეფის ხმა გავიგონე,ხმაური ისმოდა ჩემ სახელს იძახდნენ.
საბა უკან მიტრიალდა და ერთი ჩაიცინა მე მანამდე წამოვდექი და ხეს დავეყდენი.
-რატომ არ გარბიხარ?უყურებდი ადგილიდან არ ინძრეოდა და მიყურებდა.
-შენ რა გგონია გაქცევას ვაპირებდი?რატომ მოვიოდი აქ მაშინ?იმის მიუხედავად რომ ვიცოდი შეიარაღებული გადაცმული პოლიციელების და გამომძიებლების მთელი ბრიგადა იყო გარეთ.
-ანუ შენ ყველაფერი იცოდი?როგორ?
-ისიც ვიცი მიკროფონი რომ გაქვს დამონტაჟებული აი მანდ,მკერდისკენ გადმომხედა და გააგრძელა ლაპარაკი...-ყველაფერი რაც ვთქვი ჩაწერილი იქნება,ფაქტიურად ვაღიარე დანაშაულებები,ის თუ როგორ მოვკალი შენი საყვარელი ვაჟიკო,ნიკუშას მკვლელობა არ გამომივიდა,ცოტა ნასვამი ვიყავი და ავაცილე..იცინოდა..-აი მიშიკოს მკვლელობას კი საერთოდაც არ ვაპირებდი,ის მაინც გადარჩებოდა შენ რომც არ მიგესწრო.
-რა..რა?საიდან ამდენი?აგენტი გყავს განყოფილებაში?
-იმაზე მეტი შემიძლია მაგ განყოფილებაში ვიდრე შენ როდესმე იფიქრებ ა ნ ა კ ო. ხმაური გამძაფრდა გვიახლოვდებოდნენ.
-იარაღი დააგდეთ ალყაში ხართ!გავიგონე ნაცნობი ხმა,არ მეგონა უფროსი თვითონ თუ წამოვიდოდა საქმეზე,არც ახლოს იყვნენ მაგრამ არც შორს.
-ოო ოღონდ ეს არა..სახე დამანჭა საბამ.
გაკვირვებული სახით უყურებდი,მან ხომ ისედაც იცოდა რომ მოვიდოდნენ რატომ შეიცახა.
-არ მეგონა ისიც თუ მოვიოდა.
-ვინ ისიც?
-ოო რამდენი რამე არ იცი..ჩემ საყვარელ მამიკოს ვგულისხმობ.
-მამიკოს?შენ ხომ არც გაგიხედავს უკან ზურგით დგახარ როგორ დაინახე!
-არცა დანახვა საჭირო ხმა ხომ გავიგონე.
-მოიცა რა?? თვალები გადმოვკარკლე მარტო ბატონი დიმიტრის ხმა გაისმა ანუ რა გამოდიოდა ახლა.
-მართალი ხარ!
-რაში ვარ მართალი?
-იცი ბევრი დრო აღარ მაქვს უკვე ახლოს არიან დროა აღვასრულო ის რისთვისაც აქ ვარ!ზიზღით თქვა და იარაღი დამიმიზნა,მერე თავისკენ შეატრიალა.
-არა ეს არ გააკეთო!
იარაღი ძირს დაუშვა და ისევ მე გამისწორა.
-რათქმაუნდა არ გავაკეთებ,ვნახავ შუბლში მოხვედრილი ტყვიით როგორ გადარჩები,რა სამწუხარო იქნება მიხეილისათვის,მაგრამ ან ჩემი იქნები ან მკვდარი!პირველი გამორიცხულია მეორე გეგმას შეუდგეთ.ჩახმახს ხელი გამოკრა და ხის უკან დავიმალე,მერე კი მთელი ძალით გავიქეცი,მესმოდა ხმები მარა მხოლოდ ჩემი ქოშინის ხმა მესმოდა ნათლად.ხესთან შევისვენე და გაქცევას ვაპირებ გასროლის ხმა და ტკივილი რომ ვიგრძენი,გვერდიდან მომხვდა ტყვია იქ სადაც ჯავშანი არ მიცავდა,ხელი მივიდე და გზის გაგრძელება ვცადე,ყველაფერი ბრუნავდა,ვეღარაფერს ვარჩევდი,ვერც გამოსახულებას,ვერც ფერებს საერთოდ ვერაფერს,ყურებიც დამიბუგდა და ყველაფერმა ბრუნვა დაიწყო,მერე თვალებში შუქმა შემომანათა საიდანღაც და უკან რომ შევტრიალდი მომღიმარი გამოსახულება დავინახე,მერე გასროლის ხმა და სხეული დამეცა ზემოდან,გავითიშე მერე აღარაფერი მახსოვს,საერთოდ არაფერი.

*მიშო*
ანას მესიჯები რაც ვნახე მის მერე დავრწმუნდი რომ საბას ხელი შეიძლება ერიოს ამ საქმეში,დარწმუნებულიც ვიყავი მაგრამ არმინდოდა დამეჯერებინა რომ ბავშვობის საუკეთესო მეგობარი,ძმა,ძმაკაცი ამას გამიკეთებდა,არმინდოდა ანას ამის შესახებ ჯერ რამე გაეგო და საბას ნახვა გადავწყვიტე,სჯობდა ანა რომ წავიდოდა სამსახურსი მერე გავსულიყავი სახლიდან თორემ ჩხუბს ვერ ავცდებოდი ასე,ამიტომ დავიმშვიდე თავი.
რომ გავიღვიძე პალატაში ვიწექი,თავს უჩვეულოდ ვგრძნობდი,გაბრუებული ვიყავი.მერე გამახსენდა რაც მოხდა,მხოლოდ ის მახსოვდა წვენი რომ დავლიე წამოვდექი და ნაბიჯი ვეღარ გადავდგი,ძირს დავეცი და ვიხჩობოდი,ყელი მეწვოდა,ვცადე ანასთვის დამეძახებინა მაგრამ არ გამაგონა,მუსიკების ხმა მესმოდა,ვიგუდებოდი,ყველაფერიმა ტრიალი დაიწყო და ვეღარაფერს ვხედავდი,მერე გავითიშე,აზრზე არ ვარ რამოხდა,წამოვჯექი და ჩემს წინ მჯდარი ბიჭი დავინახე ფურცლებით ხელში.
-გაიღვიძე?ექიმს დაუძახებ.
-კი მაგრამ შენ ვინხარ?ბიჭი კარებისაკენ მიდიოდა და ექიმიმს დაუძახა,მალე ექიმიც მოვა.
-მე ანას პარტნიორი ვარ,მან გამომიშვა შენთან.
მე ექიმს გადავხედე
-ექიმო რამჭირს?
-მოწამლული იყავით,კუჭი ამოგირეცხეთ და ახლა ყოველი შემთხვევისათვის გადასხმას გაგიკეთებთ,რამოდენიმე საათში გაგწერთ.მითხრა და დაგვტოვა,მე ბიჭს მიუბრუნდი.
-ნიკა ხარ?ანა სადა?
-კი ნიკა ვარ..ანა..იცი მან გამომიშვა რომ მეჩვენებინა შენთვის რაღაც.
-აქ რატომ ვარ ჩემი მოწამვლა შემთხვევითი არ იყო ხო?
-მართალი ხარ,აი ეს არის იმ ბიჭის ფოტორობოტი რომელიც პირველად დავაკავეთ ვაჟა ჯიშკარიანის მკვლელობის გამო და გვეგონა მორჩა ყველაფერი მარა მთავარი მკვლელი თავისუფალი იყო,სწორედ მან დამჭრა მე.
-ეს ხომ ბექა ამაღლობელია?!ფურცელი უკან გაუწოდე.
-კი ეგა საიდან იცნობ?კიდევ მაქვს თვალისფოტორობოტი მთავარი მკვლელის,მაგრამ რამდენად გამოგვადგება არვიცი იქნებ მაინც გენახა.
-ჩემი მეგობრის მეგობარ...უცებ ყველაფერი დატრიალდა და სიტყვა შუა გზაში გამიწყდა,ბექა ხომ საბას მეგობარი იყო,მერე გამახსენდა დილით მომხდარი საბაზე ეჭვები რომ გამიმტკიცდა და უნდა მენახა,თავზე ხელი მივიჭირე და ნიკას ფურცელი გამოვგლიჯე.
-ეს შეუძლებელია!!!ნიკა ანა სადააა??
-ისს...
ხელიდან გადასხმის ნემსი მოვიძვრე და წამოვფრინდი ფეხზე.
-სადაა მეთქი??მითხარი რომ უსაფრთხო ადგილასააა!!!!
-კუს ტბაზეა.
-რა?რაუნდა იქ?
-იმ კრიმინალს უნდა შეხვდეს.
-რაა????დავიღრიალე გაგიჟებულმა და ნიკას ყელში ვწვდი.
-მიშა მიშა გამიშვი დავიხჩვი!ნუ ნერვიულობ არაფერი მოუვა დაცვა არის თან დაიცავენ!
ხელი გაუშვი.
-საბა გოგრიჭიანი.
-რა?
-საბა გოგრიჭიანი ის არის მთავარი მკვლელი.
-რა?გაოცდა ნიკა..ვინ საბა გოგრიჭიანი?ბატონი დიმიტრის ვაჟი?
-მალე დარეკე და შეატყობინე ეს ამბავი.
ნიკამ ტელეფონზე ნომერი აკრიბდა და დარეკა.
-დათო სად ხართ?გესმის ჩემი?მკვლელი საბა გოგრიჭიანია.
-ვიცით,ის დაჭრილია.
-რა?სად ხართ?ხმიანზე ჩართო ტელეფონი და ნეტა არ ჩაერთო.
-რესპუბლიკურში მოვდივართ.
-მეც მანდ ვარ ვინ დაიჭრა კიდე საბას გარდა?ანა სადა?
-ანა..ის ძალიან მძიმედა დაჭრილი,საკაცე გაამზადებინე ორ წუთში მანდ ვართ.
ეს როგორ გავიგონე როგორ გავვარდი პალატიდან არვიცი,კლინიკის გარეთ ვიდექი და მალე მანქანების ხროვაც მოვიდა,დიმიტრის მოყავდა ანას ნახევრად უსულო სხეული,უკან ბიჭებს კი საბა,მე ანას მივვარდი,საკაცეზე რომ დააწვინეს საოპერაციომდე მივყვებოდი,უყურებდი სისხლში ამოსვრილ სხეულს და გული მეკუმშებოდა,ჩემ გამო მოხდა ეს ყველაფერი,საერთოდ არ უნდა გამოვჩენილიყავი მის ცხოვრებაში,ახლა ისეთივე ლაღი და ჯამრთელი იქნებოდა,საოპერაციოში აღარ შემიშვეს,მოსაცდელი ხალხით ივსებოდა,მე ვერავის იქ ყოფნას ვერ ვგრძნობდი,მხოლოდ ანაზე ვფიქრობდი,ის უნდა გადარჩენილიყო!ჩემი ბრალია თავის დროზე არ უნდა გამეშვა გვერდით უნდა მყოლოდა,უნდა დამეფასებია მისდამი სიყვარული,არუნდა მეცადა ამდენი!როგორ წავიდა ჩემთან შეუთანხმებლად ჭკუიდან ვიშლები.მალე ნაცნობი სილუეტები დავინახე.ლანა და მარიამი ცრემლებად იღვრებოდნენ,ალექსანდრე და გიორგი კი გაცოფებული მომვარდნენ და კითხვები დამაყარეს.
-რამოხდაა???კითხვაზე გადმოვიდა გიორგი პირდაპირ.
-არვიცი,არაფერი არვიცი.ძირს ჩავიკეცე და ხელებში ჩავრგე თავი,გულზე მეყრებოდა ჩემი უუნარობის გამო ამ შემთხვევაში არაფრის გაკეთება შემეძლო,შეიძლება ანა იქ საოპერაციო მაგიდაზე მომკვდარიყო მე არაფრის გაკეთება არ შემეძლო სულ არაფრის!სანდრო და გიორგი გვერდიდან მომიჯდენ,ორივე ჩემ დღეში იყვნენ,გიორგი უარესშიც ალბათ.
ოპერაცია ძალიან დიდხანს გაგრძელდა,არავინ არაფერს ამბობდა,ექთნები აქეთ-იქეთ დარბოდნენ,ორ უმძიმეს ოპერაციას ატარებდნენ ექიმები და მათ ადგილას თავის წარმოდგენა არც შემეძლო ამ წუთას,უკვე ვნერვიულობდი მთელი სხეული მიცახცახებდა,ერთ ადგილას ვერ ვჩერდებოდი,თავს ნერვიულად ვიქექავდი,მალე ნიტა და ალქსანდრე გამოჩდნენ,ჩვენსკენ მორბოდნენ ნიტა ტიროდა,ალექსანდრე კი ასეთი გაბრაზებული არ მინახავს ჩემსკენ მოდიოდა.ჩამოფრენა მოასწრეს მათ და ანა ისევ საოპერაციოში იყო,ურეაქციოდ ვიდექი,ალექსანდრე ყელში მწვდა.
-მე შენ ჩემი შვილი,ჩემი ქონება ჩაგაბარე შენ კი მას არ მიხედე!იცოდე რამე რო მოუვიდეს არ გაცოცხლებ!დედას გი*ირებ!თვალებიდან ნაპერწკლებს ისროდა ალექსანდრე,ვგრძნობდი რომ ვიხრჩობოდი,გიორგი ეცა მამამისს ხელში და გააშვებია.
-მამა დამშვიდდი რა დღეშია ვერ ხედავ?შენ უმატებ!ყველაფერი კარგად იქნება,ალექსანდრეს თვალებში დიდი სევდა ამოვიკითხე,მხარზე ხელი მომიჭირა გამხნევების ნიშნად თავი დამიკრა და მის ცოლთან წავიდა რომელიც გოგოებთან იჯდა და სავარაუდოდ მეტ ინფორმაციას იღებდა,მალე დედაჩემი და მამაჩემიც გამოჩდნენ,გულის სიღრმეში გამიხარდა რომ მოვიდნენ და გავბრაზდი კიდეც მარა ამისთვის არ მეცალა ექიმი გამოვიდა და იქეთკენ გავვარდი.
-ანა ავალიანთან ბრძანდებით?
-დიახ!მე უპასუხე და წინ გავიწიე.
-როგორ არის ანა?მარიამი წამოიწია გაბერილი მუცლით.
-პაციენტი ძალიან მძიმედა,სიკვდილს გამოვაცალეთ ხელებიდა,ჯერ კიდევ არ ვიცით რა იქნება,მოვლენების განვითარებას უნდა დაველოდოთ, მამას ვთხოვ წამომყვეს რომელია?ინტერესიანი მზერა მოგვავლო.
-მე ვარ!ალექსანდრე წამოიწია წინ და ექიმისკენ წავიდა,ექიმმა კი ინტერესიანი მზერა მოავლო სანდროს.
-ბატონო მე ბავშვის მამა ვიგულისხმე,ქმარი რომელია?
ინტერესიანი თვალებით უყურებდი ვერ გავიგე რას გულისხმობდა.
-მე ვარ მაგრამ რას გულისხმობთ?გაკვირვებით უთხარი და ექიმი წინ წავიდა.
-წამობრძანდით.
მეც უკან გავყევი და კაბინეტში შევედით....
ჩაფიქრებული მივყვებოდი ექიმს უკან,რას ნიშნავს ბავშვი,უდაოდ იმას გულისხმობდა რომ ანა ორსულადა,ან იყო,თავში ათასი ფიქრი მიტრიალებდა,კაბინეტში როგორც შევედით იმ წუთას დავსვი კითხვა.
-ექიმო რა იგულისხმეთ ბავშვის მამაში?
-დაბრძანდით და ყველაფერში გაგარკვევთ.მიხვდა რომ გაურკვევლობაში ვიყავი და ხელით მიმითითა დავმჯდარიყავი,მეც მოვეწვე და დაველოდე როდის დაიკავებდა მის ადგილს და მეტყოდა ყველაფერს.
-თქვენი მეუღლე 3თვვე ნახევრის ორსულია.
თვალები გამიფართოვდა,როგორ არ მითხრა,არა როგორ არმითხა ერთიანად მომაწვა სიბრაზე და რაღაცის თქმა დავაპირე მაგრამ ექიმმა ხელით მანიშნა გაჩუმდიო.
-მოდი ჯერ მე შეგატყობინებთ ყველანაირ ინფორმაციას და შემდეგ მკითხე რაც ვერ გაიგოთ..ანა ძალიან მძიმედა,მიუხედავად იმისა რომ ოპერაციამ წარმატებით ჩაიარა და ამჟამად მის სიცოცხლეს არანაირი საფრთხე ელის არვიცი ხვალ რა იქნება,შეიძლება ყველაფერი შემოტრიალდეს და სიტუაცია გამძაფრდეს,ამიტომ არ შემიძლია მე პირობა მოგცეთ იმის რომ ის ხვალ საწოლიდან ადგება და ჩვეულებრივად გააგრძელებს ცხოვრებას,მე ამის არც უფლება მაქვს,არც ღმერთი ვარ..უნდა იცოდეთ რომ მისი ამჟამინდელი მდგომარეობა აპარატზეა დამოკიდებული,მისით ცოცხლობს,როდესაც გაიღვიძებს და ეს როდის იქნება არვიცით,როგორც გითხარით მძიმედაა...გული ამოგლეჯას მქონდა,ასე მეგონა ვიღაც დანით იმ ადგილს ჭრიდა და გულის ამოღება უნდოდა,ხელს მაგიდაზე ნერვიულად ვათამაშებდი და ერთი სული მქონდა ბავშვზე როდის გადავიდოდა,მის დაკარგვას ვერც მე და ვერც ანა გადაიტანდა,ის ხომ ჩემი სისხლი და ხორცი იყო,არვიცოდი მის შესახებ,როგორც ჩანს ექიმი მიხვდა ჩემი მოუთმენლობის მიზეზს და გააგრძელა საუბარი...-ამ ყველაფერს ემატება ანას ორსულობა,პირველ რიგში მინდა გითხრათ რომ ბავშვი გადარჩა,მაგრამ ის..ის ძალიან მძიმედა,3თვისა და თითქმის სულ განუვითარებელია,სასწაულებრივად გადარჩა,ასეთი შემთხვევა არ არსებობს,როგორც გავიგეთ სპეციალური ჯავშანი იცავდა ქალბატონ ანას და ჭრილობა გვერდიდანა მიყენებული,ისეთ ადგილასა რომ საშვილოსნოსთან ახლოს არა გადავრჩით,მაგრამ იმ მომწამვლავმა ნივთიერებებმა რასაც ტყვია შეიცავს მოახერხეს მცირე დროში ნაყოფამდე მიღწევა..ის სულ პაწაწინა,ვიტამინები აკლია,ეს ბევრმა რამემ გამოიწვია,როგორც ჩანს ანა არ იკვებებოდა სათანადოდ და შესაბამისად ბავშვსაც არ მიეწოდებოდა თითქმის არაფერი,ასევე ბევრ კოფეინს იღებდა,რაც ნაყოფისთვის საზიანოა,უძილობა,გადაღლილობა,ნერვიულობა,ეს ყველაფერი ბავშვზე უკუ რეაქციებს ახდენდა ამიტომ ის ახლა იბრძვის და ჩვენ არ ვიცით რა გავაკეთოთ ამიტომ მინდოდა პირადად თქვენთან გასაუბრება,საქმე იმაშია როდესაც პაციენტის მდგომარეობა დარეგულირდება ბავშვს თუ დაიტოვებთ მას ძალიან რთული ორსულობის პერიოდი ექნება,ბევრ პრობლემასთან მოგიწევთ შეჭიდება და თუ მოშორებას გადაწყვეტთ ანა კარგად იქნება მაგრამ იმის შანსები რომ ბავშვი მეორედ გაუჩნდეს ძალიან მცირეა.
ყველაფერი დატრიალდა,ძალიან დიდ სიბრაზეს ვგრძნობდი ანას მიმართ,ძალიან გაბრაზებული ვიყავი,ხელები ძირს ჩამოვწიე და მუშტი შევკარი,ვგრძნობდი როგორ მიდუღდა სისხლი,ის ერთი იყო რომ ბავშვზე არაფერი მითხრა მას არც უვლიდა,მასზე არ ზრუნავდა თითქოს ის არც არსებობდა!რატომ დაიტოვა მაშინ საერთოდ??როგორც სხვა უგულო დედები იქცევიან მოეშორებინა!ახლა ორივეს სიცოცხლე საფრთხეშია და მე არ ვიცი რა გავაკეთო,ანას გაღვიძებას უნდა დაუცადო,მის გარეშე მე გადაწყვეტილებას ვერ მივიღებ,იგივე უთხარი ექიმსაც.
-ექიმო..
-ლუკა.
-ლუკა ექიმო ანას გაღვიძებას დავუცდი მის გარეშე ამ საკითხთან ვერავითარ გადაწყვეტილებას ვერ მივიღებ!მანამდე კი ყველაფერი გააკეთეთ რომ ორივე კარგად იყვნენ!მკაცრი და შეუვალი იყო ჩემი ხმა,ეს უთხარი და გარეთ გავედი,ძალა მოვიკრიბე,ანას მდგომარეობა უნდა ამეხსნა მისი მშობლებისათვის,საუკეთესო მეგობრებისათვის,მისი ძმისათვის და ჩემი ძმაკაცისათვის,სანდროსთვის,ჩემი მშობლებიც გარეთ იყვნენ,მისი თანამშრომლები,ჯობდა მოკლედ მეთქვა მათთვის ყველაფერი.კაბინეტიდან როგორც გავედი მომლოდინე თვალებით შემცქეროდა ყველა,მეც მათ შუაში ჩავდექი და უთხარი რომ ანა ორსულად იყო,ბავშვი გადარჩა და ახლა ორივე იბრძოდნენ სიცოცხლისათვის.ამოისუნთქეს ცოტა,გაუხარდათ ანას ორსულობა,დედაჩემის გახარებული თვალები რომ დავინახე გავბრაზდი,არაფერი მითქვამს ამის დრო ახლა არ იყო,ანას გადარჩენა გაუხარდა თუ ის რომ ბავშვი დაიბადებოდა.ყველა განადგურებული იყო,მარიამი და სანდრო სულ კინწისკვრით გავაგდე სახლში,სულ არ ზრუნვთ თქვენს პატარაზე მოშორდით აქიდან ახლავე თქო,როგორც იქნა დამიჯერეს და წავიდნენ,გიორგიმ ფეხს არ მოვიცვლიო და ლანასთან ერთად დარჩა,ჩემებიც სახლში გავისტუმრე,ალექსანდრე და ნიტა დაღლილები იყვნენ,ამდენი ნანერვიულები,მაგრამ მაინც არ იცვლიდნენ ფეხს ადგილიდან,მეც ვერაფერს ვეუბნებოდი,როგორ მეთქვა ორი მშობლისათვის თქვენი შვილი დატოვეთ და წადით თქოს,გიორგი მიხვდა ჩემს ჩანაფიქრს და მათკენ წავიდა,მესმოდა როგორ ეუბნებოდა რომ მათ აქ გაჩერებას არანაირი აზრი არ ჰქონდა,ანა მაინც არ გაიღვიძებდა ჯერ და რამე თუ მოხდებოდა შეატყობინებდათ,როგორღაც დაარწმუნა და სახლში წაიყვანა,თვითონ კი უკან დაბრუნდა...მალე დაბრუნდა უკან,მანამდე მე და ლანა ჩაფიქრებული ვისხედით მოსაცდელში,შემომთვაზეს კაფეტერიაში ჩასვლა მარა არ წავყევი,პალატასთან ვიდექი და შორიდან უყურებდი ანას,მერე სულმა მძლია და პალატაში შევედი,ექთანი არ იყო არც ექიმი,ვიცი ცუდად მოვიქეცი ექიმის ნებართვის გარეშე არ უნდა შევსულიყავი..სკამი საწოლთან მივიტანე და მისი ხელები ჩემსაში მოვაქციე.
-ანა..ანა..საზიზღარო ანა..ეს როგორ არ მითხარი,გაიღვიძო და გამოჯამრთელდე ერთი განახებ სეირს,ნეტა იცოდე როგორ ვბრაზობ შენზე!მერე კიდე ველაპარაკებოდი რაღაცეებს,მუცელზე უსმევდი ხელებს და ვეფერებოდი,ვეუბნებოდი რომ იქ ჩვენი პატარა იყო,მერე ჩამძინებია,დილას ანას ხმამ გამაღვიძა,სუსტად მაგრამ მაინც მესმოდა,ხელებზე ხელს მიჭერდა.
-მიშო,მიშო გაიღვიძე!უცებ ვჭყიტე თვალები და მკაცრი მზერა დავკერე,არაფერი მითქვამს,წამოვდექი და ექიმს დაუძახე..

*ანა*
თვალები რომ გავახილე სპეციპიკური სურნელი ვიგრძენი რომელიც მხოლოდ სავადმყოფოებშია,მივხვდი რომ საქმე კარგად არ იყო,ყველაფერი მტკიოდა,გარდა ამისა რაღაც მაწვებოდა,თავი შეძლებისდაგვარად წამოვწიე,თვალებზე ბინდი მეკრა ვერაფერს უყურებდი,ცალი ხელით თვალები მოვიშვნიტე,ცალი ხელზე კი ვიღც მებღაუჭებოდა,ჩემი სულელი ბიჭი,გამეღიმა მისი დანახვისას და ყველანაირი ტკივილი დამავიწყდა,თმებზე ხელი გადაუსვი და რომ არ გაიღვიძა მერე დაუძახე,უცებ წამოიწია და გაბრაზებულმა შემომხედა,მერე ადგა და ექიმი შემოიყვანა,ექიმმა გამსინჯა და გაბრაზებული შეუბრუნდა მიშოს.
-მე ხომ ვთქვი რომ არ შეიძლებოდა პალატაში შემოსვლა?!!
-მაპატიეთ მაგრამ ვერ გავძელი გარეთ,არაფერი დაშავებულა კარგადა გაიღვიძა.
-ოხ ყმაწვილო!მაგაში გეთანხმები,კარგადა,არც ისე მაგრამ ძველ მდგომარეობაზე კარგად არიან ორივე..ორივეო?რა ორივე?აა ჰო საბა,ალბათ მასზე ამბობს ბოლოს დავინახე ტყვია როგორ ისროლა მუცელში..
-ძალიან კარგი ჯობს ახლა უთხრათ,ჯობს თქვენ აუხსნათ მდგომარეობა.
-ჰეი!მეც აქ ვარ და მაინტერესებს როგორ ვარ და როდის შევძლებ ამ წყეული საწოლიდან ადგომას?ექიმი მომიბრუნდა.
-ქალბატონო ანა თქვენი მდომარეობა მძიმე არის,რამოდენიმე თვე მაინც მოგიწევთ წოლით რეჟიმში ყოფნა,აქ კი რამოდენიმე კვირა მაინც უნდა იყოთ დაკვირვების ქვეშ,ეს თქვენთვისაც და ბავშვისთვისაც მნიშვნელოვანია.
-რა ბავშვი?გაკვირვებულმა შევხედე ექიმს,მერე მიშოს გავხედე რომელიც ისევე ისეთი არაფრის მთქმელი გამომეტყველებით მიყურებდა.
-თქვენი შვილი.
-არ მყავს ექიმო შვილები.სიცილით მიუგე პასუხი.
-დიახ მართალი ხართ არ გყავთ!
-მე სულ მართალი ვარ!
-მაგრამ 6თვეში გეყოლებათ,უფრო ზუსთად 5თვე ნახევარში.
-ექიმო გეშლებათ,ალბათ სხვა ანალიზების პასუხები გაქვს არ ვარ მე ორსულად.მიშო გესმის რას მეუბნება?უთხარი რამე,მალე მინდა აქიდან გასვლა ციხეში უნდა ამოვალპო ის...
-ანა გაჩუმდი და უმანკო კრავის როლს ნუ თამაშობ ვითომ არაფერი იცოდი!ამდენი ხნის დუმილის შემდეგ ამოიღო ხმა და ადგილზე მივიყინე.
-რა უნდა მცოდნოდა ადამიანო?არვარ ორსულად თქო ეშლება ექიმს რაღაცა!
-ექიმო იქნებ დაგვტოვოთ.მიშო ექიმს მიუბრუნდა.
-კარგი მაგრამ იცოდე მისთვის ნერვიულობა არ შეიძლება,ეს უარყოფითან აისახება ბავშვზე,ჩემი თხოვნა იქნება ისეთი რამე არ უთხრა რაც მასზე ცუდად იმოქმედებს.
-მოიცა მე რა მართლა ორსულად ვარ?გაოცებისგან ყბა ჩამომივარდა და პირდაღებული უყურებდი მიშოს,ის ხმას არ იღებდა..-მოიცა მოიცა მიბრწკინე ალბათ სიზმარია,სიზმარში ადამიანებს 6თითი აქვთ მოიცა,ხელები ზევით ავწიე და 5მქონდა...იქნებ მოჩვენება ვარ,მოჩვენებები ნივთებს ვერ ამოძრავებენ,ვაზას ხელი გავკარი და წაიქცა,ნამსხვრევებად იქცა წამში და წყალიც დაიღვარა ძირს.
-გეყოფა!ანა გეყოფა!მოთმინების ფიალა ამევსო!როგორ ბედავ და ასე იქცევი?
-ვერ გავიგე რახდება არაფერი მესმის ორსულად რანაირად ვარ????თან..გამოვითვალე ექიმის თქმის..-3თვე ნახევრის.
-კარგად გცოდნია რამდენისაც ხარ!
-მიშო რაგჭირს?ექიმმა ხომ თქვა 5თვე ნახევარში და გამოვთვალე.
-რა მჭირს ანა???ის მჭირს რომ ახლა თქვენ ორს შორის არჩევნის გაკეთება შეიძლება მოგვიწიოს.
-რაზე ლაპარაკობ?ხმის ტემბრი უფრო შემისუსტდა,ჩემი ხმაც სადღც გაიპარა,ჯერ კიდევ ვერ ვიაზრებდი ჩემს მდგომარეობას..მუცელზე ხელები მოვიხვიე..აქ ჩვენი პატარაა?თვალები ცრემლებით ამევსო,მიშომ კი ჩემს გვერდით სკამზე დაიკავა ადგილი.
-ანა..
-მითხარი რა ხდება..
-ის ძალიან განუვითრებელია,სულ პაწაწუნა,ყველაფერი აკლდა შენგან,მასზე არ ზრუნავდი,თუ გავითვალისწინებთ შენს რეაქცია გამოდის არ იცოდი მისი არსებობის შესახებ,როგორ ვერ მიხვდი?
-მე..მე არვიცი..ძალიან გადატვირთული ვიყავი ეს 3 თვე არაფრისთვის მიმიქცევია ყურადღება მხოლოს იმ კრიმინალის დაჭერა მინდოდა რომელიც საბა აღმოჩნდა!ჭამის და ძილის დრო საერთოდ არ მქონდა,არც იმაზე გამიმახვილებია ყურადღება რომ 3თვეა არ მომსვლია,ადრეც დამმართნია ასეთი რამე 1თვე ჩავსტრახე და რაღაც დარღვევა მეგონა,ვაპირებდი ექიმთან მისვლას მაგრამ გადავდე,რამოდენიმეჯერ გულის რევამაც იჩინა თავი მაგრამ ამაზე არ მიფიქრია,ჩვენ ხომ რამოდენიმეჯერ ვიწექით ერთად და თავს ვიცავდით.
-პირველ ჯერზე არ დაგვიცვია.
-ის ხომ პირველად იყო,ძალიან მცირეა იმის ალბათობა რომ ქალი მაგ დროს დაორსულდეს და რაღა მე ვიქნებოდი იმ ათასში ერთი?
-ალბათ ხარ.
მიშოს ხელი ავიღე და მუცელთან მივიტანე,მერე ჩემი ხელი დავადე ზემოდა და ცრემლები გამომცვივდა.
-რა გატირებს ანა?
-როგორ რა მატირებს??მე რანაირი დედა ვარ აქ ჩემი შვილი იჯდა ეს თვებიი,იქნება წყუროდა,შიოდა მე მასზე არ ვზრუნავდი გესმის???არ ვზრუნავდი!!!!მისი არსებობის შესახებაც ვერ გავიგე!მე რანაირი დედა ვიქნები საერთოდ!ცრემლებს ღაპა-ღუპით ვყრიდი ძირს..
-ანა დამშვიდდი..იცოდე ბავშვს თუ დავიტოვებთ...
-რათქმაუნდა დავიტოვებთ!მე ის უკვე მიყვარს,წარმოიდგინე ჩემნაირი პატარა გოგო,ან ,შენნაირი პატარა ბიჭი,მიშო წარმოიდგინე..
-მათქმევინე..მძიმე ორსულობა გექნება,უმეტესად უნდა იწვე,მზად ხარ ამისთვის?
-შენ მზად ხარ?მზად ხარ რომ გვერდით დამიდგე და ეს დარჩენილი თვეები ამიტანო?
-ყოველთვის!
-ყველაფერი კარგად იქნება,რაც მალე გამწერენ ამ საშინელი ადგილიდან მით უკეთესი,სახლში გავაგრძელებ მკურნალობას.
-ახლა ჯობია ყველას შევატყობინო რომ გაიღვიძე თორე ჩემზე იძლადებენ.ტელეფონი აიღო და დარეკა,რომ დაბრუნდა იმ წუთას ვაჯახე.
-საბა როგორ არის?
იმ წუთას შეეცვალა გამომეტყველება.
-რაში გაინტერესებს ანა როგორა???მის გამო ვართ ყველა ასე!
-ყვირილის გარეშე გეპასუხა იქნებ?!
-კარგადა!რამოდენიმე დღეში გაწერენ პირდაპირი რეისით ჯოჯოხეთში,ანუ ციხეში სადაც ჩალპება ეგ ნა*იჭვარი რისი დიდი იმედიც მაქვს!შენ კი განყოფილებას აღარასოდეს გაეკარები!მეორედ შენს სიცოცხლეს საფრთხის ქვეშ აღარ დავაყენებ!არ შემეპასუხო გავდივარ ახლა გიორგის და ლანას დავუძხებ ტელეფონები გათიშული აქვთ..
ვეღარაფერის თქმა მოვახერხე,მართალიც იყო უნდა დავფიქრებულიყავი ახლა არა ჩემ თავზე არამედ იმ არსებაზე რომელიც ჩემს მუცელში იყო.
მალე პალატა ხალხით აივსო,ხალხით რომელიც მიყვარდა,დედა და მამამ გულში ჩამიკრეს,უკან გიორგი მოყვათ,გიჟი მარიამი მილოცავდა რომ მალე დავეწეოდი და ერთად გავზდიდით პატარებს,მერე გიორგიმ ააჭარხლა ლანა მარტო ჩვენ დავრჩით და ხომ არ დაგვეწყო მუშაობაო,ყველას გაგვცინა,მიშოს დედა და მამა არ ჩანდა,არც მსურდა ახლა მათი ნახვა არმინდოდა ნერვების მოშლა,ან შეიძლება ამაზე უკვე იფიქრა მიშომ და არ შეატყობინა რომ გავიღვიძე.
მოკლედ ბევრი რომ არ ვილაპარაკო სავადმყოფოში კიდევ 2კვირა დავრჩი,ამ ორ კვირაში სული ამომხდა,ჯერ ივნისის ბოლო იყო და ისეთი სიცხეებია ოფლში ვიწურები,ვერაფრით დავარწმუნე ვერავინ სულიერი რომ სახლში წავეყვანე და იქ გამეგრძელებინა მკურნალობა,მიშომ მტკიცედ განაცხადა მე შენს და ჩვენი პატარას სიცოცხლეს საფრთხეში ვერ ჩავაგდებო,მეც ასე საცოდავად ვეგდე ხის ნაფოტივით საწოლზე,მაგრამ არ მომიწყენია ამას ვაღიარებ,ეს გიჟები ყოველდღე მოდიოდნენ და მოდიოდნენ,ხან რა მოქონდათ ხან რა და მართობდნენ,ერთ დღეს ვწევარ ჩემთვის და ვიღაც შემოდის პალატაში,ძალიან ძალიან დიდი თეთრი ვარდების თაიგული და თეთრი დიდი ბაჭია ჩანს..
-აუუ კაითთთთთ რაა ახლა ესენი სად დავატიო,არ მოგწყინდათ?ორანჟრიას გავს უკვე ეს პალატა..დავიწყე წუწუნი და თვალები გადავატრიალე..
-სიურპრიზიიიიი!გამოხტა სამი სხეული...
-ვაიმეე არ მჯერააააა!!როგორ გამახარეთ...ნინი,ლაშა,დემეტრე!თქვე გადარეულებო აქ რა გინდათ?
-აბა მისის ანამ დაგვივიწყა მას შემდეგ და სამაგიეროდ თბილისი პატარა რომ გავიგეთ რაც მოხდა გამოვქანდით აქეთკენ!ლაშა მომეხვა და ლოყაზე მაკოცა,მერე დემეტრე და ბოლოს ნინი..
-სასწაულად გამახარეთ!საწოლში ხტუნვა დავიწყე..
-ნელა ბავშვს რამე არ მოუვიდეს..ნინი მუცელზე მაკვირდებოდა..
-ოჰჰო გაუგიათ ყველაფერი უკვე..
-ბიჭია თუ გოგო?ჩამეძია დემეტრე.
-ჯერ პატარა ვერ გავიგებთ.
-ცუდია..აღარ დაიკარგო იცოდე..
-მოდით კიდე ერთხელ ჩაგეხუტოთ!როგორ მომნატრებიხართ გიჟუნჟულა ბავშვებო!ეს თეთრი ვარდები რო მომიტანეთ ტონა ეგ ვჭამო ორსულმა ქალმა?
-ამდაგვარ რამეს ხომ არ გულისხმობ?ნინა კარებისკენ გაიქცა და იმდენი შოკოლადები მოიტანა თვალები გამიფართოვდა.
-ვაიმე როგორ მინდა..მომე მომეე..პატარა ბავშვივით გავიშვირე ხელები.მოიცა არა..შეიძლება ნეტა ეს ჩემთვის?ექიმს უნდა ვანახო ჯერ..
-ჭამე ექიმს ვანახეთ უკვე..ლაშამ გამიღიმა..
-მადლობა კუნკულებო,დიდი შოკოლადი გავიქანე პირში და პირს ვატკლაცუნებდი.
ახლა პალატაში ხუთეული შემოლაგდა და სულ არ გაკვირვებიათ სამეულის აქ დანახვა..
-ოჰოო დაუთრევია გოგოს შოკოლადები...ანუსი არ გაგვიყოფ?
-მომშორდი სანდრიკუნკულა!ჩემია მარტო და ჩემი ბიჭის!
-ბიჭის??
-ხო ვგრძნობ რომ ბიჭია!
როგორც მერე აღმოჩნდა იცოდნენ რომ მოდიოდნენ,მეც არ გამიკვირდა საიდან იცოდნენ თეთრი ვარდები რომ მიყვარდა თქო..გვიანობანმდე ჩემ პალატაში იყვნენ და სხვადასხვა ამბებს ვიხსენებდით..ასე გავიდა ეს ორი კვირა და სახლში გამწერეს,მიშოს სახლში,ჩვენს სახლში,ექიმმა ყველაფერი დაუწერა რაც უნდა მიმეღო,რა უნდა მეჭამა,უმეტესად ხილი და ბოსტნეული ჭამე და ცხიმიან რაღცეებს მოერიდეო..მოკლედ ძნელი პერიოდი იყო ჩემი და ვაჟბატონი მიშოს წინ..
სახლში რომ დავბრუნდით,აღნიშნეს ჩემი გამოჯამრთელება და იქეიფეს,სამეულიც დავპატიჟთ,კარგად ვერთობოდით,თუმცა მე უყურებდი,ვერც ვსვამდი,ვერც ნორმალურად ვჭამდი,ვედგე მოკეცილი მდივანზე.
1თვე წოლითი რეჟიმი...ოხ როგორ დავიღლე საწოლზე მიჯაჭვული,მაგრამ მიშო არაფერს მაკლებდა,ჩვენი მეგობრებიც უმეტესად ერთად იყო და მართობდნენ,ხან ფილმებს უყურებდით ერთად ჩემ ოთახში,ხან ქვევით ატატებული წამიყვანდნენ და ერთი საწოლიდან მეორეში მაწვენდნენ..მიუხედავად ამისა ორსულობა კარგად მიდიოდა და ეს იყო მთვარი,არმქონდა გართულებები და ძალიან მიხაროდა,წოლითი რეჟიმის ვადა როგორ კი ამოიწურა კონსულტაციაზე წავედით ექიმთან და თან შეგვეძლო ბავშვის სქესის გაგება უკვე 5თვის ვიყავი და მუცელიც მეტყობოდა სხვა ხუთ თვიან ორსულებთან შედარებით..ბიჭი იყო,გამართლდა ჩემი ვარაუდი,ისე გაგვიხარდა ჭკუაზე აღარ ვიყავით,მე კარგად ვიყავი და მიშომაც დაიწყო კომპანიაში სიარული,მანამდე სახლიდან აგვარებდა საქმეებს,მარა რათგინდა ტელეფონზე იყო ჩამოკიდებული მთელი დღე და მეკითხებოდა რას ვშვებოდი და ხომ არაფერი მინდოდა,ჩემთან გოგონები იყვნენ,ნიაც ხშირად მოდიოდა და მეხმარებოდა...
მიშოს ანერვიულება არმინდოდა ამიტომ ნიკას დაურეკე,ყველაფერი მაინტერესებდა რამოხდა ჩემ არ ყოფნაში,ნიკას ვნახულობდი მანამდეც რათმაუნდა არაერთხელ მომინახულა მარა მიშოს თანდასწრებით ვერ ვკითხე არმინდოდა გაგიჟებულიყო,ჩემთან დავპატიჟე სახლში თან ვიცოდი მიშო არ მოვიდოდა ჯერ და თავისუფლად ვიყავი,როგორც ნიკასგან გავიგე წინა კვირაში ყოფილა საბას სასამართლო და სიცოცხლის დარჩენილ წლებს ციხეში გაატარებდა,დიმიტრიზე ვკითხე.
-განადგურებულია შვილის ასეთი საქციელი,პოსტი დატოვა არ შემიძლია აქ გაჩერებაო,მაგრამ ვერ გაძლო და მალევე დაბრუნდა..არ მესმის ასეთ კაცს ასეთი შვილი როგორ უნდა ყავდეს..
-გარემოებამ იმოქმედა ნიკუშ მასზე..ანუ დაიხურა სამუდამოდ ეგ საქმე.გულის სიღრმესი მეცოდება.
-კარგი შევეშვათ მაგას..როგორ ხართ შენ და პატარა ბიჭუნკელა?
-ვართ რა არანაირი პრობლემა არ გვაქვს..გაუღიმე..
-ანნნნნნნაა მარწყვიი მოგიტანე,ბევრი დიდი წითელი მარწყვებიი..მიშოს ხმა გაისმა..
-მიშო შენ ხარ ? არ გელოდი ასე ადრე..მართლა გამიკვირდა მისი ამ დროს სახლში ხილვა და მას წინ პატარა ბავშვივით ავეტუზე..
-ნიკუშ შენც აქ ხარ?ნიკა გადაკოცნა მეგობრულად.
-ჰო ანა მოვინახულე მარა გავდივარ უკვე სამსახური მიხმობს.
მალევე წავიდა ნიკა,მე კიდე მარწყვიანი პარკით ვიდექი და კატის თვალებით უყურებდი..
-ოხ ანა ოხხ..წამოდი გავარჩიოთ..
-რა გემრიელიაა..მმმ...მარწყვს ვაგემოვებდი..
-გკითხო?
-აუუუ კაიი რა მაინტერესებდა შენ არაფერს ამბობ თან შემეშინდა კითხვის.
-რაში გაინტერესებს??ხომ იცი ისედაც რომ ციხეშია?
-ახლა თუ გავბრაზდი ვერ გამასწრებ აქედან!უყურე ამას შენ რას მემართლები ვერ გავიგე!მან სამ ჩემ საყვარელ ადამიანს დაადო თვალი და ერთი იმ ქვეყნადაც გაისტუმრა და არ უნდა ვიყო იმაში მტკიცედ დარწმუნებული რომ საფრთხეს აღრასოდეს შეგვიქმნის?
-მე რომ არ ვიყო დარწმუნებული რომ საფრთხე არ გემუქრება ასე ვიჯდებოდი?მომეხვა და მუცელზე მომხვია ხელები..კალთაში ჩაუდევი თავი და დივანზე გავწექი..
-მიშო..რაღცას გეტყვი მარა არ გამიბრაზდე,არც იყვიროო..უბრალოდ მაინტერესებს..
-რაიყო?
-საბას ხომ კარგად იცნობდი?
-კი!ვატყობდი მისი ხმა სიბრაზით იყო გაჟღენთილი.
-აი ბრაზობ...არმინდა საერთოდ შენგან არაფერი უფ..გავებუტე და ხელები გადავაჯვარედინე..
-მოდი ხო მოდი მოგიყვები..ისევე მის მკლავებში მომიქცია..-საბა კარგი ბიჭი იყო,მხიარული,სალისიანი,არ იყო მასში დიდი რაოდენობით ბოროტება,ვერასოდეს წარმოვიდგენდი ამას თუ გააკეთებდა,მითუმეტეს მე თუ გამიკეთებდა,ერთად გავიზარდეთ,ჩვენი მშობლები მეგობრობდნენ,ბატონი დიმიტრი შენც იცი ვინა,ბავშვობიდან შენი არ იყოს გამომძიებლობაზე ოცნებობდა,ეს საბასგან ვიცი ის მეუბნებოდა ხოლმე მამამ მისი ოცნება აიხდინდა და მეც რომ გავიზდები მისნაირი ვიქნებიო,დედამისი რიტა საკუთრ კომპანიას ფლობდა რომელიც მერე საბას გადააბარა...მას შენ უყვარდი..ის იდუმალ გოგონაზე საუბრობდა გამუდმებით რომელმაც მანქანა დაუმტვრია,როგორ უყვარდა..მე არასოდეს მიფიქრია რომ ის გოგო შენ იყავი, მე დამადანაშაულა რომ შენი თავი წავართვი,მაგრამ მტკიცედ გავაფრთხილე რომ აღარ ჩარეულიყო ჩვენს ურთიერთობაში და ახლოს არ გამოჩენილიყო თორე სხვა გვარად ავმოქმედდებოდი,ასეც მოიქცა არ გამოჩნდა მარა უარესი გააკეთა,ვერასოდეც ვიფიქრებდი მასზე ამ ყველაფერს მარა იძულებული ვართ რეალობას თვალი გაუსწოროთ..ამის მერე ჩვენს ოჯახში აღარ მინდა მასზე დაუბარი იყო.
-კარგი..უფრო ძლიერად ჩავეხუტე ჩემს ქმარს..ვწუხდი საბას გამო მართლა ძალიან,ჩემ თავსაც ვადანაშაულებდი ნაწილობრივ..
-მიშო..ის ჩემს გამო..
-არც იფიქრო გესმის?!ამაში შენ თავი არ დაიდანაშაულო თორემ ვიჩხუბებთ!
-კარგი მაგრამ..
-დამნაშავე მე უფრო ვარ,მე უფრო დიდი დანაშაული მიმიძღვის მის წინაშე,მაგრამ მეც ხომ არვიცოდი შენზე,ეს წარსულია მოდი აღარ გავიფუჭოთ ხასიათი მის გამო!
აგვისტოს შუა რიცხვები იყო,ხვალ ჩემი ძამიკოს და საუკეთესო დაქალის ქორწილია!ხოო ხო ეღირსათ!მიშო ქვევით მიცდიდა მე კიდევ ვერ გადავწყვიტე რა ჩამეცვა..ბოლოს ღია იასამნისფერი მუხლამდე ცოტა ტანზე მომჯდარი კაბა და ფეხზე თეთრი კეტები ჩავიცვი,მაკიაჟი არ გამიკეთებია,უბრალოდ ტუჩზე მუქი იასამნისფერი კონტური წავისვი და ტუში..თმები გავიშალე და ქვემოთ ჩავედი.
-სად ხარ ამდენ ხანს ალქაჯო?
-რავეღარ დასერიოზულდი მხეცო დავბერდით.
-მე დავბერდი თუ არა შენ კი ხარ ფორმაში..ტუჩებზე დამეკონა..აბა წავიდეთ?
-ცუდო..მომშორდა..
ლანა და გიორგი რომ დაგენახათ,ისეთი ბედნიერები იყვნენ,ცოტა გული მწყდებოდა მათ ადგილზე მე როცა ვიყავი ასეთი ბედნიერი რომ არ ვიყავი,მაგრამ ეს არაფერია..მე და მარიამმა მთელი დარბაზი გავატყავეთ საჭმელებისაგან ყველაფერს ვხოხნიდით..ქორწილმა არაჩვეულებრივად ჩაიარა,კარგად გავერთვეთ,გვრიტები იმ ღამესვე გაფრინდნენ თაფლობის თვეში,მეც ვთხოვე მიშოს რომ ერთად სადმე ზღვაზე წავსულიყავით.
2 კვირით წავედით მარიამთან და სანდროსთან ერთად ქობულეთში,მზის ქვეშ დიდხანს ვერ ვჩერდებოდით მაგრამ კარგი დრო გავატარეთ,დაუვიწყარიც კი,მაგრამ მაშინ რავიცოდი რა მელოდა წინ...
სექტემბერი დაიწყო 6თვის ორსული ვიყავი უკვე,3თვე მქონდა დარჩენილი,საშინელი ხასიათი დამიდგა,ხან კარგ ხასიათზე ვიყავი ხან ისეთზე რომ ჩემი თავი მეზიზღებოდა,მიშო სულ ჭკუიდან გადავიყვანე,აგრესიული გავხდი,სულ ვტიროდი ვერავის უგებდი და ყველას ვყრიდი სახლიდან ვინც მოდიოდა,ხან რას ვითხოვდი ხან რას,ვცდილობდი თავი მომეთოკა მაგრამ არ გამომდიოდა,ხოლმე ვფიქრობდი მიშომ არ მიმატოვოს არ მოწყინდეს ჩემი კაპრიზნები თქო და ამაზე კიდევ უფრო ვიწყებდი ბღავილს..როგორღაც გადავაგორეთ ეს პერიოდი,ექიმთან სისტემატიურად დავდიოდით,ბოლო თვეში უკვე აღარ შემეძლო სიარული,მუცელიც საგრძნობლად გამეზარდა და მეც ნორმალური ადამიანივით ვიქცეოდი,ძლივს შემოვირიგე ყველა გაქცეული მეგობარი,მეტი ნატა და ირაკლი დავპატიჟე ვახშმზე ჩვენთნ და უთხარი რომ არ მსურდა ასეთი ურთიერთობა,გაუხარდა ნატას და ტირილი დაიწყო,ბოდიშს გვიხდიდა მეც და მიშოსაც რომ ასე იქცეოდა და მთვარს ვერ ხედავდა,მიშოსაც თითქოს გულზე მოეშვა რომ მშობლებთან დაძაბული ურთიერთობა აღარ ჰქონდა,მას შემდეგ ისინიც ხშირად მოდიოდნენ..
ოქტომბრის შუა რიცხვები იყო,მარიამი მშობიარობდა და მე სახლში ვიყავი მარტო!უტიფრებმა არ წამიყვანეს!სახლში დამტოვეს,ჩემი დაქალი კიდე მშობიარობს,მეც რამოდენიმე კვირა დამჩა,დაახლოებით 2მემგონი..მიშოს იმდენი ვეხვეწე დავითანხმე ბოლოს რომ წავეყვანე მეც და ახლა გზაში იყო..კარებზე ზარია..წამოვდექი და საშინელი ტკივილი ვიგრძენი,წყ*ები დავღვარე და ძირს ჩავიკეცე.
-მიშოოოოოოო...მის სახელს ვყვიროდი,მალე შემოვარდა ისიც ოთხში..
-ანა ანა რაგჭირს..
-მიშო იწყება..იწყება მიშო.....
ხელში ამიტაცა და სავადმყოფოში წავედით,მთელი გზა ხმას ვერ ვაკონტროლებდი აღარ იცდიდა ბატონი კვიციანი მუცელში,გარეთ უნდოდა გამოსვლა..
არვიცი რამდენი საათი ვმშობიარობდი მაგრამ ცოტახანი ნამდვილად არა,მიშო გვერდით მიდგა,ხელს ისე უჭერდი სულ ავაცალე ხორცები..და დაიბადა პატარა გაბრიელ კვიციანი,დედას ვაჟკაცი.
მარიამს გოგო ეყოლა,გვანცა დაარქვა..ახლა ერთად გავზდიდით ჩვენს პატარებს როგორც ჩვენი ღრმა პატარაობიდან ვოცნებობდით..ლანაც მალე დაგვეწეოდა იმედია..
ჩვენი პატარა რომ დაიბადა მიშომ ისეთი რამ გააკეთა რის შემდეგაც ჩემ თვალში მამაკაცის კუმირად იქცა..როდესაც ბავშვი დაიბადა ყველაფერი მის სახელზე გადმოვიდა,პაატას ცოლის არ ყავდა მოყვანილი,ისინი ქუჩაში რჩებოდნენ,აღარაფერი გააჩნდათ,მიშომ არ მოაწერა საბუთებს ხელი,ყველაფერი რაც ქონდათ ისევ მათ საკუთრებაში დატოვა და ქონება შუაზე გაიყვეს,ნამდვილად არ მოველოდი ამას,იმაზე სულ გავოცდი ნატამ რომ უთხრა სწორად მოიქეციო,მაგრამ შეიცვალა ეს ქალი და მიხარია..ჩვენი პატარაც იზდება ნელ-ნელა..ცოტა კი მიჭირს,ღამე იღვიძებს,ჭამა უნდება,მიშოც მეხმარება და ნახევრად მძინარეები ვუვლით ერთ ციდა არსებას.
-ვსიო ძიძა უნდა ავიყვანოთ!მტკიცედ განაცხადა ვაჟბატონმა!
-ვაი!ჩემ შვილს სხვის ხელში არ დავტოვებ!
-ანა მოკვდი და გავთავდი დავდე ზავი აღარ შემიძლია ეს რა ყოფილა..
-აბა რა გეგონა შენ..მოდი აქ..სხეულზე ავეკარი და მონატრებულ ბაგეებზე ვაკოცე.
-ტირის..
-მამი რაიყო რა...დაიბუზღუნა მიშომ და ბავშვის დასახედად წავიდა..

*მიშო*
ანას ორსულობის პერიოდი ძნელად გადავიტანეთ ორივემ,მაგრამ ღირდა,ბევრი დაბრკოლება დაგვხვდა წინ,ბოლო თვეები ჭკუიდან ამჭრა საერთოდ ისე იქცეოდა,კინაღამ ტყვია დავიხალე შუბლში..ერთ დღეს სახლში მივედი დახუნძლული მისი საყვარელი შოკოლადებით და გაბრაზდა აღარ მიყვარს ეგ შოკოლადები რატო მოიტანეო სხვა მინდოდა,არადა ესენი დამაბარა..მერე წამში გაჩერდა და დაიკივლა.
-რამოხდა?
-უცებ მივვარდი..
-დამარტყა!მიშო ფეხი დამარტყა!ნახე!ჩემი ხელი აიღო და მაისური აიწია..
ეს რაღაც საოცრება იყო,ენით აუღწერელი..
-მამი რას შვები მანდ ფეხბურთს თამაშობ?
-იდიოტო..ტუჩები დაბუჩტა ანამ...მომეცი შოკოლადები.
-აბა არმინდაო?
-მომინდა უფფ..
მის თითოეულ ქცევას რო უყურებდი უფრო და უფრო მიყვარდებოდა,ხომ საშინლად იქცეოდა მაგრამ ორსულობის ბრალი იყო,როგორც დაიბადებოდა ჩვენი პატარა გადაუვლიდა.
გაბრიელი..ეს იყო საოცრება,პატარა საოცრება..მწვანე დიდი თვალებით,რომ უყურებდი შეჭმა მინდებოდა..
გაბო ახალი დაბადებული იყო კომპანიაში საბუთები რომ მომივიდა ანდერძთან დაკავშირებით,მე დიდი ხნის უკან მქონდა გადაწყვეტილი რომ ყველაფერს მე არ დავიტოვებდი და ასეც მოვიქეცი..ნატას გაუხარდა და ეს მეც გამიხარდა,მიხვდა შეცდომებს,ანა დაეხმარა ამაში რის გამოც მილიონჯერ უფრო მიყვას,მეც მყავს ახლა დედა გვერდით ისეთი როგორც ადრე იყო და ეს მახარებს..
-სად არის ჩემი ღიმილა გოგო?ძახილით შევედი სახლში და დავინახე როგორ აჭმევდა ძუძუს გაბოს..
-ჩემი ორი ცხოვრება როგორ მიყვარხართ რომ იცოდე..გვერდით მიუჯექი მეც მათ და უცდიდი როდის მორჩებოდა ჭამას პატარა.
-ნახე რა საყვარელია მე მგავს..თქვა ანამ.
-შენ და საყვარელი?
-იდიოტო ვირო!აბა შენ რომ დაგემგვანოს ღმერთმა ქნას!ხისთვიანი სვანი ხარ!
-ვახ ჩემი დიდება შენ დაბრუნებას და ჩემ გაძლებას!
-მოგენატრე ხო?
-ძალიან თან ასეთი ხო ვაბშე!
-ჩემი კარამელი ბიჭი!
-ვაი საწყალი შენი კარამელი ბიჭი,მაგ კარამელა ბიჭობიდან საქამდე მოვედით უყურებ?
-კი!ბავშვი აწია ხელში და მასზე მიმითითა,მერე საწოლში ჩააწვინა..
-მომენატრე ანა.
-აქ არვარ?
-მინდიხარ.ყურში ჩავჩურჩულე და დავინახე როგორ გააჟრჟოალა.მისკენ წავიწიე და ტუჩებზე დავეკონე.
-ბავშვია აქ.
-მამი თვალები დახუჭე,ისედაც ძინავს..
-კაი გეყოს რა არ შემიძლია ახლა ოთახში აბობღება.
-აქვე მდივანზე.
მდივნისაკენ უბიძგე და ტანსაცმლის გახდას ვაპირებდი ზარის ხმა რომ გავიგონე.
-აუუუუუუ კაროჩე რაა!!
-ბედი არ გწყალობ მიშიკო!
ფეხზე გააფთრებული წამოვხტი და მზად ვიყავი სახე გამეერთიანებინა კარებში მდგომი სანდროსათვის.
-მემგონი ცუდ დროს მოვედით!კაი არ გადაგვყლაპო.
-არა კაცო მოდით!ვაიმე გვანცუციაა!!კარებში შეეგებათ ანა და ბავშვი აიყვანა.
-შენი ქმარი მხეცივით გვიყურებს..სადა გაბო?
-ახლა ვაჭმე და ძინავს.
-მიხეილ რასა დუმხარ ბიჭო?
-ენას ამოგაცლი და იმ ფეხებსაც რა ფეხებითაც აქ მოდი..
-რას რას მწყევლი რაიყო..
-მოიცათ რა..სადა ჩემი ბედოვლათი ძმა და ლანა?
-შებუდრულებია არიან სოროში,ბავშვს აკეთებენ ალბათ...
გამაცოფა სანდრომ ასეთ დროს რო დამადგნენ თავზე მარა ჯერ დრო წინ მქონდა,თანაც ბევრი..მიხაროდა რომ ასეთი სამეგობრო წრე მყავდა,რაც მთავარია ანა მყავდა..ჩემი ანა..ჩემი ღიმილა გოგო.. და ჩემი ვაჟკაცი ბიჭი..ჩემი გაბო.

* 4წლის შემდეგ*
ყველა კვიციანების სახლშია.
მარიამი და ალექსანდრე 4წლის გვანცათი და 2წლის თორნიკეთი.
ლანა და გიორგი 3წლის მათეთი და 4თვის თაიათი.
ანა და მიშო 4 წლის გაბრიელით.
აუზში აცურავებენ ბავშვებს,მხოლოდ ლანა ზის გიორგისთან ერთად მოშორებით პატარა თაიათი ხელში..
გაბრიელი სანდროს ამოყავს წლიდან და მშობლებისაკენ მიდის. -გაბო მოდი აქ.
-მოვდივარ დე.
ბიჭი მამას კალთაში მოთავსდა და დედას მუცელზე მიუკაკუნა ხელები.
-დე მუცელი გამობერილი რატომ გაქვს?
ანამ და მიშომ ერთმანეთს გადახედეს და გაიცინეს.
-იმიტო მა რომ დედიკომ დინოზავრი შეჭამა.
-კი მაგრამ ბაღში მასწავლებელმა გვითხრა რომ დინოზავრები გადაშენდნენ და..ჩაიბურტყუნა ბიჭმა.
-ნუ ხარ საძაგელი მიშო.ანა მიუბრუნდა ქმარს.
-სულაც არა..იმდენს ჭამ რაღა დინოზავრი და რაღა ეგ საჭმელი.
-დე მართლა დინოზავრი გყავს მუცელში?გულუბყვილოდ იკითხა გაბომ.
-არა და აქ შენი დაიკო და ძამიკო მყავს.
-დაიკო და ძამიკო?რამაგარიაა...ორივე ერთად?
-კი ორივე ერთად.
ცხოვრება არის ის რაც ხდება როდესაც შენ დაკავებული სხვა გეგმების გაკეთებით.
*დ* *ა* *ს* *ა* *ს* *რ* *უ* *ლ* *ი*