[თავი 8]
მართალია ექთანს ვუთხარი, რომ ის, რაც წერილში ეწერა, მას არ ეხებოდა, მაგრამ როცა საავადმყოფოში პოლიციელები მოდიან უპატრონო ბავშვთან დაკავშირებული საქმის მოსაგვარებლად, მე სხვა არაფერი შემიძლია თუ არა ის, რომ თათას შენარჩუნებისთვის უკანასკნელ გზას მივმართო. ექთანი მოწმედ მომყავს, რადგან როგორც ის ამბობს, მშობიარემ ფურცელი მაშინ მიაჩეჩა ხელში, ბლოკში რომ შეყავდათ. წერილს პოლიციელს ვაძლევ და ისიც გულდასმით კითხულობს, მერე კი უკან მიბრუნებს. ჩემს საბუთებს ითხოვს, ბინის შესახებ მეკითხება. აინტერესებს, თუ სად ვმუშაობ, რა შემოსავალი მაქვს. ნასამართლევი ხომ არ ვარ და ასევე თუ დავოჯახებულვარ. ჩემს შესახებ კი ყველაფერს იგებს, მაგრამ შიო მენაბდე ვინაა, ამაზე პასუხის გაცემა ნამდვილად არ შემიძლია. კომოიუტერში შეყავთ ეს სახელი და გვარი და იმით კმაყოფილები, რომ არც უცნობი მამაკაცი არის ნასამართლევი, პირობას მიყენებენ. დროებით თათას ბავშვთა სახლში გადაიყვანენ, მანამდე კი მე უნდა მოვახერხო, შიო მენაბდეს შევხვდე და ბავშვიც შემდგომ მას გადაეცემა.
''მას? და მე?''-ეს შოკისმომგვრელი წინადადება მაშინვე ამ ფიქრს ბადებს ჩემში, მაგრამ ჯერჯერობით მხოლოდ ერთი რამ შემწევს. შიოს თუ ვნახავ, მას ის საბუთიც ექნება, რომელიც დაამტკიცებს, რომ ბავშვის მშობელმა ის აირჩია მეურვედ. მერე რა საშუალებას გამოვძებნი, ეს წინასწარ არ ვიცი, თუმცა ვიმედოვნებ ღმერთი არ გამწირავს, გონებას გამინათებს და რაიმე ხსნას მომაძებნინებს. იმის წარმოდგენაზე, რომ თათასთან დაშორება მომიწევს, ცრემლები მერევა, მაგრამ თავს ვუმეორებ, რომ ძლიერი უნდა ვიყო და პოლიციელს ვთანხმდები.
ცალწარბას ''სასახლეში'' ხვალვე უნდა წავიდე, რათა რაც შეიძლება, მალე ვიპოვო შიო და თათაც დიდხანს არ იყოს ბავშვთა სახლში. მიუხედავად იმისა, რომ ვიცი, ოცდამეერთე საუკუნეში კარგი პირობებია იქ და ბავშვებსაც მშვენივრად უვლიან, მაინც ვერ ვიმეტებ თათას იქ დასარჩენად. იმისთვის, რომ დაკარგული ძალები ისევ დავიბრუნო, სახლში უნდა წავიდე და ხვალისთვის მოვემზადო.
თათას ფანჯრიდან ვემშვიდობები და დასევდიანებული მოვდივარ საავადმყოფოდან. ყველაფერი ძალიან რთულადაა. ძალიან რთულად. რატომ ვუქმნი საკუთარ თავს ამდენ პრობლემას? რატომ გამიჩნდა თათას მიმართ დედობრივი გრძნობები? რატომ დამინახა იმ ძონძებში ჩაცმულმა გოგონამ? რატომ მიმიყვანა მერისთან? სულ შარში როგორ უნდა ვეხვეოდე? დავიღალე... ძალიან დავიღალე. მინდა ცოტა მაინც დავისვენო... ერთხელ მაინც ჩავისუნთქო თავისუფლად ჰაერი, რომ ცოტა ხნით მეყოს. წყლიდან ამოგდებულ თევზს ვგავარ, რომელიც ფართხალებს და წყალში მაინც ვერ ხტება. ზღვის სუნს გრძნობს, მისგან მონაბერ ჰაერს, თოლიების ხმას... სულ ერთ ნაბიჯში ბედნიერებაა, თავისუფლებაა, ხალისია, მას კი ამ მცირე მანძილის დაფარვა არ გამოსდის. კვდება და ფიქრობს, რომ შეუძლია სიცოცხლე... სულ ცოტა მონდომება და შეძლებს, სინამდვიოლეში კი ასე არაა... არანაირი ცდა მას ვერ გადაარჩენს, თუმცა თავს მაინც იტანჯავს... ვითომ ეს იმედია? ასეც ვერ ვიტყვი... ვერა იმიტომ, რომ ოპტიმიზმის ნასახსაც ვერ ვგრძნობ.
სახლში მისული მაცივრიდან კვერცხს ვიღებ და ტაფას გაზქურაზე ვდგამ, მაგრამ სანამ გაზს ავანთებდე, ვხვდები, რომ ასეთ დაღლილს, ემოციებით გათანგულს და უამრავი გეგმით დატვირთულს საჭმლის გაკეთებაზე რომ არაფერი ვთქვათ, მისთვის პირის დაკარებაც კი არ შემიძლია და საძინებლისკენ მივბანცალებ. მისაღებში ჯერ კიდევ ტრიალებს კობას სურნელი. ნაბი*ვარი! ისევ იმ სუნამოს ხმარობს, მაშინ მე რომ ვუყიდე და ისე მოეწონა, მას შემდეგ სულ ამას ყიდულობდა... ნეტავ, მთელი დღე ეს სუნი რომ დაყვება, მე არ ვახსენდები? თავისი დანაშაული არ ახსენდება? ცოტათი მაინც არ ტკივა? ველი პასუხს! მინდა დავმშვიდდე! შელახული თავმოყვარეობა ოდნავ მაინც აღვიდგინო! ნიცა? ნიცაზე ვფიქრობ ხოლმე თუ არა? მის მიმართ კი რას განვიცდი? ალბათ ყველაზე მეტად ნაწყენი ვარ... მწუხარებას ვგრძნობ იმისას, რომ ღალატი ვიწვნიე იმ ადამიანისგან, იმას რომ ვფიქრობდი, შეიძლება მე ვუღალატო, მაგრამ ის ვერასოდეს მიღალატებს_მეთქი. რატომ მომატყუებდა კობა ამდენი ხნის შემდეგ? რა მიზეზი უნდა ჰქონოდა? არც არაფერი, მაგრამ... მე ხომ დარწმუნებული ვიყავი... რატომ უნდა გამცრუებოდა იმედი? ვერც ამას რომ ვერ ვუძებნი მიზეზს? მტკივა ეს მატყუარა სიმართლე... ჩემს მიერ სიმართლედ მიჩნეული ტყუილი...
ფანჯარას აკანკალებული ხელებით ვკეტავ და საწოლისკენ ვტრიალდები. მთელი სხეულით ვცურდები ადიელის ქვეშ და მასში ვიფუთნები. კანკალი ნელ-ნელა ქრება. მაინც მცივა, მაგრამ ისეც აღარ. ერთი ხელი მითბება თუ არა, ახლა მეორეს ვითბობ. სითბო ერთიდან მეორეში გადადის და ახლა პირველი მეყინება. სიმსუბუქეს რომ ვგრძნობ და ცნობიერებაც მებინდება, ტელეფონზე დაყენებული სიმღერის ხმა მესმის და თავს ზევით ვწევ, მაგრამ მაღლიდან თითქოს რაღაც მძიმე მეცემა. სახით ვეხეთქები ბალიშზე და იმ სიამოვნებით ვტკბები, რასაც ძილი და ამ სამყაროს სიბინძურეს და პრობლემებს მოწყვეტა ჰქვია.

შემოსული ზარების რიგში ნინოს ნომერს ვაწყდები და პირველ რიგში მასთან ვრეკავ. ზუმერი რომ გადის, დაკარგულ ჩანთაზე ვერთვები ფიქრებით. ჩემთვის ნომერ პირველი ამ წუთებში თათაა. რას მეტყვის გაბო და რა მოუვა მომავალში ჩემ გამო, არ ვიცი და გულში პატიებას ვთხოვ მას, მაგრამ თუ შიოს ვიპოვი, მასთან შეხვედრაც აუცილებლად მომიწევს. ხო, დავდუმდები, თავს ჩავქინდრავ, აგიხსნი_მეთქი, ამოვილუღლუღებ და მერე მაინც ისე მოხდება, რომ ვერაფერსაც ვერ ავუხსნი, თუმცა სხვა რამის შანსი მაქვს? აი, აქ დაისმის წერტილი, აქ ვდგები ფეხზე, სარკეში საკუთარ ანარეკლს ვაკვირდები და ვხვდები, რომ ჩემს გარეგნობაშიც კი ძალიან ბევრი რამ შეიცვალა ამ ბოლო დღეებში.
ნინო არ მპასუხობს. მობილური ჯერ ისევ ყურთან მიკავია. ის-ის არის უნდა გავთიშო, რომ ჩემი მეზობლის იმდენად შეცვლილი ხმა მესმის, ვეჭვდები კიდეც, ნამდვილად ის არის თუ არა.
-ლეა, ახლავე გამოდი ჩემთან.-მთლად დამშვიდებულად არასდროს არაფერი უთქვამს ჩემთვის, მაგრამ ახლა ნამტირალევიცაა და თან სასოწარკვეთის ნოტები შეპარვია.
-რამე მოხდა, ნინო? ლიკო ხომ კარგადაა?-თავშეკავებული წამოყვირებით ვაღებ გარდერობს და იქიდან საკიდს ვიღებ, რომელზეც გრძელი, თეთრი, გრძელსახელოებიანი მაისური კიდია ბუს გამოსახულებით და მის ქვემოთ კი შავი, ფეხებზე მჭიდროდ მომდგარი ჯინსის შარვალი.
-გამო, გთხოვ...-მოთქმით ტირის ის და მისი ხმაც წყდება.
-ჯანდაბა! ნეტავ, ახლა რაღა მოუვიდა...
მობილურს საწოლის მიმართულებით ვისვრი და საბედნიეროდ, მიზანს არ ვაცდენ. შარვლის ტოტებში ვყოფ ფეხებს, მაისურს კინაღამ უკუღმა ვიცმევ, მის ბოლოსაც უსწორმასწოროდ ვიტანებ შარვალში და სახლიდან ისე გავრბივარ, კარებს გასაღებითაც კი არ ვკეტავ.
-ნინო!-ვეძახი, რათა გამომეპასუხოს და უცებ ვინმე არ გადამეფოფროს წინ.
-აქ ვარ.-კვნესის ის.
სამზარეულოში სკამზეა ჩამომჯდარი და თავი მაგიდაზე აქვს ჩამოდებული. ტუჩებს ვკუმავ და მოზომილი, ფრთხილი ნაბიჯებით ვუახლოვდები. თავს ნაზად ვაწევინებ და ამღვრეულ თვალებში ვაცქერდები.
-რა მოხდა, ნინო? ლიკო სადაა?-ამას იმიტომ ვამბობ, რომ ყველაზე მეტად ლიკოზე ვდარდობ, თანაც ვიცი, ნინოს თითქმის ყველასთან რომ აქვს გაწყვეტილი ურთიერთობა, თუ აქეთ გაწყვიტეს და ამიტომაც მაშინებს მისი ასეთ მდგომარეობაში ყოფნა ამგვარად.
-ლიკო კარგადაა... სძინავს. ახლა მართლა სძინავს, ნინო! თუ გინდა შეამოწმე... ჩემი არ გჯერა, არა?-მხრებზე მებღაუჭება ამ სიტყვებით ნინო და თვალის გუგებს გიჟივით ატრიალებს.-ან რატომ უნდა გჯეროდეს? მე შენთან შედარებით ნაგავი ვარ... მატყუარა, უღირსი ქალი! დედამ შვილი როგორ უნდა გამოიყენოს, არა? საყვარელი როგორ უნდა დააყენოს მასზე წინ ხომ?
-ნინო, ნინო!-ხმას ვუწევ, რადგან რაიმე გავაგებინო.-ლიკო თუ კარგადაა, მაშ, რა ხდება? მითხარი და როგორც შემეძლება, დაგეხმარები. მე შენ გენდობი. შეიძლება იმედი გამიცრუო, შეიძლება ისევ მომატყუო, მაგრამ მაინც გენდობი იმიტომ, რომ ამის დაშვება არ მინდა.
ასეთ დროს მწუხარებაში ჩაძირულ ადამიანს ატყუებენ ხოლმე. სიმართლეს უმალავენ, რათა ის ილუზიებმა განკურნოს, სინამდვილეში კი ეს ხერხი გამნკურნებელი წამალი კი არა, ნარკოტიკია, რომელიც სულ ცოტა ხნით ნიღნავს რეალობას, შემდეგ კი უფრო საშინელ სნეულებას გმართებს, რადგან ხვდები, რომ რითიც თავს ინუგეშებდი, მხოლოდ ვიღაცის მოგონილი აბდაუბდა იყო, ვითომ შენს დასამშვიდებლად, სინამდვილეში კი უფრო გასაგიჟებლად. არასწორად აღქმულ გარემოებებს ხომ უფრო რთულად ვაჩვევთ თვალს, ვიდრე თავიდანვე დანახულს და გააზრებულს. ამ ყველაფრის გათვალისწინებისთანავე განვიზრახე, რომ ნინოს დათვურ სამსახურს არ გავუწევდი და ასე რომ, რაც ვთქვი და რითიც ვანუგეშე, ტყუილი ერთი სიტყვაც კი არ ყოფილა.
-ყველაფერს გეტყვი, ლეა... შენ ამას იმსახურებ...-ჩურჩულებს ის და ხელს მაჯაზე მკიდებს. ვარდისფერი მოსაცმელი მკლავზე ზევით ეწევა და ხელის გულის ქვემოთ სვირინგს ვხედავ. ლურჯად ამობერილ ვენებზე ირმის ნახტომი იწონებს თავს.
ახალი გაკეთებული ნამდვილად არ არის. საღებავი დაძველებულია და ოდნავ გაუფერულებული. თითს ზემოდან ვუსმევ მის მაჯას და გადიდრონებული თვალებით უთქმელ კითხვაზე პასუხს ვთხოვ.
-ეს... ეს... ლეა, რა იყო? რა სახე გაქვს?-საძინებლიდან ნაბიჯების ხმა ესმის და დაბალ ტონალობაში მეკითხება.-ეს სვირინგი გეცნობა?
-ირმის ნახომი, ხო, ნინო? ეს ხომ ირმის ნახტომია?-სამზარეულოში შემოსულ საღამურებში ჩაცმულ ლიკოს თვალს ვარიდებ და ისევ ხელებში ვბღუჯავ მის მაჯას.
-და მერე რა, ლეა? შენ ეს გამოსახულება სადმე გინახავს?-კალთაში ისვამს ჩემი დანახვით გახარებულ და ამ სიტუაციით გაოგნებულ ბავშვს და კვლავ მე მიბრუნდება.
-შიო მენაბდეს იცნობ?-ყოველნაირი ქარაგმების და მიკიბვ-მოკიბვის გარეშე ვეკითხები და ლოყები მიწითლდება.
ნინოს სახე ეცვლება. ლიკოს იხუტებს და მის მხარში თავჩარგული ქვითინებს.

^^^
ჩემს შოკოლადებს კიდევ ერთი თავი! :დ
ღმერთო, რა მაგარია... ჩემს საყვარელ მომენტებს მივუახლოვდი და შემდეგი ნაწილიდან დაიწყება ახალი ამბები... აბა, რა გგონიათ? როგორ განვითარდება მოვლენები?
სანამ შემიძლია, დავდებ მალ-მალე, მერე კი, ეჰ...
უყვარხართ სოფიკოს!