სახლში ბანცალით მივედი და კიბეებს გაბრუებული ავუყევი. მწვანე თვალების თუ სასმელის გამო არ ვიცი. გონებაში უდავოდ ჩამებეჭდა მწვანე, საოცრად ლამაზი ორი გუგა, რომელშიც ჩემს თავს ვხედავდი. კარის სახელური დავქაჩე თუმცა ვერ გავაღე და გაკვირვებულმა გასაღები ძლივს მოვიძიე ჩანთაში. გარემოს თვალი მოვავლე და გონებამ წამსვე სიხარულით შჰკივლა.
- სახლში არ არის.ლევანი არ არის
სასწრაფოდ გავიხადე კაბა, რომელიც სულს მიხუთავდა და სააბაზანოს ცხელ დუშს შევეყუდე. თავდაპირველად წვა ვიგრძენი, შემდეგ კი თითქოს იქ ნაგროვი "ჭუჭყი" ჩამოვირეცხე და დამშვიდებული გამოვედი. როგორ ჩამეძინა არ მახსოვს, დილით ბრახუნის ხმამ გამომაღვიძა. ცისფერი თვალები უემოციოდ გავახილე და მოსალოდნელი ჩხუბისთვი სმოვემზადე. ხალათი სასწრაფოდ მოვიცვი და უცერემონიოდ გავაღე კარი.
- გამარჯობათ ქალბატონო
ხელში ახალგაზრდა, სანდო ღიმილიანი ბიჭი შემრჩა და ვარდების უზარმაზარი შეკვრა მომაწოდა
- ეს მე?
დავიბენი და ამდენი წლის მერე სიხარულით ავივსე, სასწრაფოდ გამოვტაცე ხელიდან და ბარათჳ გავხსენი რატომღაც ველოდი შემდეგ ტექსტს "მაშო, მაშინკა მაპატიე გუშინ ზედმეტი მომივიდა სიყვარულით ლევანი"
თუმცა ტექსტი შემდეგ შინაარს შეიცავდა: "შენი ლამაზი თვალები ტირილს არ იმსახურებენ"
გაკვირვება, შიში და სიხარული ერთად ვიგრძენი ამ წამს.
- ქალბატონო ხელი მომიწერეთ და წავალ
კვლავ მიღიმოდა ბიჭი.
- მოიცადე, არწახვიდე ესეც წაიღე და გადაყარე სასწრაფოდ. ხოლო იმან, ვინც ეს გამოგზავნა უთხარი, რომ მეორედ ეს არ გააკეთოს.
ხელში მივაჩეჩე წითელი ვარდები ტან მოჩვენებით გაბრაზებულმა და ისე, რომ პასუხს არ დავლოდებივარ კარები მივუხურე, თუმცა მოვეფარე თუ არა მის თვალს. სიხარულისგან ხტუნვა დ აკივილი დავიწყე, ასეთი ბედნიერი ალბათ 10 წელია არ ვყოფილვარ. სახლში გიჟივით ვყვიროდი და როდესაც გავაანალიზე შეიძლებოდა ლევანს გაეგო სასწრაფოდ ავიფარე პირზე ხელები და თვალების ცეცება დავიწყე.


- დილამშვიდობისა რა ლამაზი ხარ?!
მომესალმა ჩემი თანამშრომელი ვიკა
- გამარჯობა ვიკ, დიდი მადლობა
- რაგჭირს მაშ?ასხივებ
კისკისებდა ვიკა და წამსვე სახე შემეცვალა ასე მეგონა, ყველა ხვდებოდა რატომაც ვიცინოდი
- მე ?არა არა ისე არ ვიცი
დავიბენი და თვალი ავარიდე
- მე ვიცი მაშ
წარბები ამითამაშა ვიკამ და სუნთქვა შემეკრა
- რა?რა იცი?
ხმისკანკალით ვკითხე და იქვე სავარძელში ჩავჯექი
- ლევანთან ვნებიანი ს*ქსი გქონდა, ზოგადად ქართველი მამაკაცები ხომ ასეთჳ ტემპერამენტიანები არიან
კისკისებდა ის და მეც ამიყოლია, სიცილი დავიწყე, როცა მივხვდი მან არაფერი იცოდა ჩემი ღიმილის ნამდვილი მიზეზი რა იყო. შემდეგ კი უცბადვე მომეფუხრა სახე, მე ხომ ლევანს დიდიხანია აღარ ვაინტერესებ.
- უფროსი გელის
მთელი ძალისმევა მოვიკრიბე და ჩემს ვიტასთან ამაყად შევედი.
- მაშო, მაშოოო
სასწრაფოდ წამოხტა სავარძლიდან. პუტკუნა, დაბალი მამაკაცი და ქერა გოგონას გადაეხვია
- რა ხდება ვიტ?
- რაღარ რახდება?უბედნიერესი ვარ, რომ ფრანგებმა შენ აგირჩიეს და ჩვენი კომპანია ყველაზე წარმატებულ კომპანიად ჩათვალეს მთელს რუსეთში მაშკაა
- ხო ხო მაგრამ მე იცი
ავლუღლუღდი და თვალი ავარიდე უფროს, რომელიც სავარძელში ჩაესვენა და დანაღვლიანდა
- მაგრამ შემი იდიოტი ქმარი არ გიშვებს ხო მაშო?!
- ასე ნუ ამბობ, უბრალოდ ის ... ის .. ხომ იცნობ
ვეცადე ლევანი გამემართლებინა.
- მაშო გადი აქედან, უნდა ვიფიქრო რა ჯანდაბა გავკეთო.
უხმოდ დავტოვე კაბინეტი.
- რა მოხდა ?
- ლევანი არ მიშვებს
ვიკას ცრემლებ მორეულმა ვუთხარი და ის იყო ჩემი ადგილი უნდა დამეკავებინა, დიდი თაიგული შევნიშნე მაგიდაზე და ფერი სულ დავკარგე
- ეს ეს ეს
- ალბათ ლევანია, საყვარელი მაშოოო ალბათ ნანობს და ახლა ასე ისყიდის
მამხნევებდა ვიკა და გაბადრული მიყურებდა, როდის გავხსნიდი კონვერტს, თუმცა მე ხომ ვიცოდი ვისგან იყო ვარდები.


- დიმიტრი ?მთელი პოლიცია შენ გეძებს რამე უნდა ვიღონოთ.
- უკვე ყველაფერი გავთვალე ნუ ღელავთ
სიმპათიურმა მამაკაცმა სიგარა გააბოლა და უჩვეულო, ირონიული ღიმილით მოავლო თვალი მის კაზინოსა და ბარს, რომლის აღებას და გადაწვას 7 წელი ცდილობდა რუსეთის პოლიცია.



- მაშ ?მაშო ?რახდება?
ზარი არ მქონდა დარეკილი, ჩემი მომვლელი პუტკუნა დებორა გამოვარდა კარებში და მომეხვია
- დებორა დავიხრჩვე
სიყვარულით მოვიშორე ქალი და სახლში შევედი, დედაცმიც მალევე გამოჩნდა, როგორც ყოველთვის ახლაც ფანქარი ეკეთა თმებში, დანაოჭებული, გრძელი თითები კი სულ საღებავით ჰქონდა მოსვრილი. პატარა, მყუდრო სახლში შევედი თუ არა ჰარმონიულობა ვიგრძენი და თითქოს ყველაფრისგან გავთავისუფლდი, ნახატებით მოფენილ კედელს ავხედე, რომელიც ყოველ შემოსვლაზე მიმაღლებდა დედა სნიჭისადმი დიდ სიყვარულს და შემდეგ იქვე მდგარ სავარძელში ჩავეშვი
- მაშკა? რა მოხდა?
ზოგადად არ გამოვირჩევი დედასთან სტუმრობით, რადგან ლევანს არ მოსწონს დედაცმი. ჰგონია, ის მარიგებს, რომ ლევანი ცუდი კაცია და უნდა გავეყარო. ამიტომ გაუკვირდა ჩემი სტუმრობა ორივეს თან ასეთი სახით, მე კი წამსვე ყვავილები მივაჩეჩე ორივეს.
- დებორა ვაზა
სასწრაფოდ გაანთავისუფლა დედამ ვარდების შეკვრა და ეკლების მომტვრევა დაუწყო.
- სიმპათიურია? როგორია?
დედაჩემი...მასზე დაუსრულებლად შემიძლია საუბარი, ყველა შეიძლება მოტყუვდეს, თუმაც ის არა. ახლაც მიხვდა რაში იყო საქმე.
- სასწაულად სიმპათიურია, თუმცა ერთხელ ვნახე
მოვიღუშე და თავი გადავაგდე დაღლილობისგან
- მაშ?მაშკა კარგად ხარ?
წამსვე მომვარდა ჩემი ფუმფულა დებორა და შუბლზე ხელი მომადო. არ ვიცი დედა და ჩემი ძიძა ამდენ ხანს, როგორ მორიგდნენ დედა სუფთა რუსი ყაიდის ქალია, ძალიან მზრუნველი, თუმცა ცივი. ხოლო დებორა, ჩემი ძიძა, ზედმეტად მზრუნველი და თბილი ქალია, ალბათ მამას გარდაცვალებამ და ჩემმა გათხოვებამ გადააწყვეტინა დედას მისი დატოვება თავის როზე, ახლაც კლავენ ერთმანეთს განსხვავებულიხ ასიათის გამო და ახალგაზრდობაში საგიჟეთჳ იყო ხოლმე. ამის გახსენებაზე გამეღიმა და ფუმფულა ლოყებზე მივეფერე ჩემს ყოფილ ძიძას.
- უბრალოდ დავიღალე
- აბა არ მოყვები?
დედამ ვარდების ჩალაგება დაასრულა და გვერიდთ მომიჯდა.
- პარიზში მივდივარ, საუკეთესო თარჯიმნად დამასახელა ფრანგმა კომპანიამ
- ღმერთოოო შვილო ეს ხომ სასწაულია
გადამეხვია დებორა და ხელებზე კოცნა დამიწყო დედა კი არ გარხეულა, აცადა დებორას ბედნიერება შემდეგ კი ცივი და გაბრაზებული ხმით წარმოთქვა
- თუმცა შენი გამოშტერებული, იდიოტი, ეგოისტი ქმარი ლევანი არ გიშვებს.
ამიტომ ვარმერთებდი დედას, უსიტყვოდ ესმოდა მუდამ ჩემი და უსიტყვოდ დამთანხმდა მასთან ქორწინებაზე, მხოლოდ ის მითხრა "ბრძენნი შეცდომებზე სწავლობენ მაშა"
ნეტავ მაშინ ერტყა და ეყვირა დედას. თუმცა მაშინ მეგონა ლევანს ისე ვუყვარდი, ტავად ჩემი გარდაცვლილი მამაც კი ვერ გადამაფიქრებინებდა, რომელიც უზომოდ მიყვარდა და დიდ პატივს ვცემდი მის აზრს.
- რა გითხრა, თავადაც იცი მეტის ღჳრსი ხარ. აეკიდე 1 თვის გაცნობილს
მაინც დამტუქსა და ფეხზე წამოვიჭერი, ახლა მართლა არ შემეძლო მისი საყვედურები.
- სახლში ვერ წავიღებდი ვარდებს
- მაშ იქნებ გეჭამა?
გამომეკიდა ჩემი ტკბილი ძიძა, მაგრამ გავასწარი და კიბეები უცნაური გრძნობით შეპყრობილმა ჩავირბინე.


გადავწყვიტე პირველი ნაბიჯი ისევ მე გადამედგა. ლამაზად გამოვეწყვე და ლევანს გემრიელი სადილები დავახვედრე. სარკეს ჩემი თავით აღფრთჴვანებული ძლივს მოვწყდი და კარების ხმაზე მისაღებში გავიქეცი.
- მომენატრე
ტუჩებზე წავეტანე და გამიხარდა, როცა ლევანიც ამყვა
- დავიღალე რა მძიმე დღე მქონდა
სასწრაფოდ მომიშორა და სააბაზანოში შეიკეტა, 15 წუთჳ ველოდი და კერძებ ნაღვლიანად ვუყურებდი, რომელიც დაუგემოვნებლად ცივდებოდა. 15 წუთის შემდეგ კარები გამოგლიჟა ლევანმა და ისე, რომ არც დამჯდარა და არც ჩემი რომანტიული მაგიდა შეუმჩნევია სხვადასხვა ფერი სანთლებით და ნაირნაირი კერძებით თევზის ნაჭერს ეტაკა და ჩანგლით დაკჯიჯგნა. ფეხზე მდგომმა შეჭამა და მერეღა გავახსენდი, შენ
- ახლა მომეშვა
წელზე ხელი შემომხვია და მაგიდის გადასაფარებელი გადმოაყირავა. კინაღამ ამეტირა ამდენი კერძი ძირს, რომ დავინახე. სასწრაფოდ შემომსვა მაგიდაზე და კაბა შემომახია, ქამარი შეიხსნა და ისე, რომ ზედა ტანი არ გაუხდია ჩემთვის მხოლოდ დაბლითა ნაწილით დაკმაყოფილდა, გაუპარსავი წვერებით მეჯაჯგურებოდა ტუჩებზე და ისიც სხვა პოლიციელებივით გასიებულ ხელებს მითათუნებდა ბარძაყებზე. სად გაქრა კაცი რომელიც მიყვარდა?!სად. ერთი და იგივეს ვეკითხებოდი თავს და გულის რევის შეგრძნებისგან განთავისუფლებას ტყუილად ვცდილობდი.
- იკვნესე, იკვნესე მეთქი შენი
მაიძულებდა გამეკეთებინა ის რაც არ მანიჭებდა სიამოვნებას და უფრო უხეშად ცდილობდა ვეხ მარე ძაღლივით.
7 წუთში დაასრულა საქმე, ქამარი ნასიამოვნებმა შეიკრა და ძირს დაგდებული თევზის ნაჭერი ისევ პირში გაიქანა. მე კი ასე მიგდებული, კაბა ახდილი დამტოვა მაგიდაზე.
- წავედი საქმეები მაქვ, ამოვალპოლ მაგ კაცს. ამოვალპობ
იმეორებდა ერთი და იგივეს და თან სარკეში შავ გრძელ თმას ივარცხნიდა.
- ლევან?
- რა ?
მომიგდო ისე, რომ ზედ არ შემოუხედავს ჩემთვის. ცრემლები გადავყლაპე და ბედნიერმა ვუთხარი
- ყვავილები მაჩუქე რა
- ყვავილები?
ისე შეიცხდა თითქოს გემი ვთხოვე და კუნძული.
- ჰო. ლევან ყვავილები.
- რომელი?
მკითხა ისე, რომ ვარცხნა არ შეუწყვიტავს.
- ვარდები
აღმომხდა ტკივილით და ჩუმად დავიწყე ტირილი, მივხვდი თუ არა, რომ მარტ დავრჩი ხმას ავუწიე და მთელი ძალით ვტიროდი ჩემს უფერულ წლებზე.