ჩემს თავში ისევ ქაოსია.
ისევ უაზროდ ვეკამათები დედას და უკანმოუხედავად ვეშვები კიბეზე.
შოკოლადი მიშველის!
გაწეწილი, სახლის ჩუსტებით შევდივარ თამილას მარკეტში, რომელიც ჩემი სოფლის მაღაზიას ჰგავს.
ყველაფერი ცოტ-ცოტაა და თითქმის ცარიელია.
მეტად დაინტერესებული ვათვალიერებ დახლებს, რომ ჩემს საყვარელ შოკოლადს მოვკრა თვალი. არის! მხოლოდ ერთი.
სანამ ჩემს სტიქიაში ვარ, თამილა დეიდა გამოწკეპილ ბიჭს იმ შოკოლადს აწვდის მე, რომ ავადგი თვალი.
-არა! ვყვირი მოურიდებლად და უცნობის ირონულ მზერასაც ვაწყდები.
-უკაცრავად?! მეუბნება ცალყბად და შოკოლადს ართმევს.
- ეს ჩემი საყვარელი შოკოლადია!
-ჩემს დასაც ძალიან უყვარს, ვერ დაგითმობთ.
-მე დეპრესიაში ვარ! მომეცი ახლავე. ვყვირი და არ ვაშორებ ტვალს.
ფულს იხდის, თამილა დეიდას მადლობას ეუბნება, მერე მე მიყურებს
-გიჟი ხარ! ამბობს ტავისთვის და მარკეტიდან გადის.
ყველა ჩემს წინააღმდეგაა, ყველა!
ისევ სახლში ვბრუნდები. სხვა მარკეტში წასვლის არც თავი მაქვს და არარც სურვილი.
ასეა, სულ ასეა...
მამაჩემის გარდაცვალების დღიდან ყველა ჩემს წინაარმდეგაა.
ჩემი თავიც კი.
ბევრმა მეგობარმა ერ აითანა შეცვლილი ანა და წავიდნენ.
ჯანდაბამდე გზა ქონიათ!
მაგრამ სულ მეფიქრება, როგორ ვერ გამიძლეს, როგორ არ დამეხმარნენ.
იქნებ ჩემი ბრალია.
ჩემი ბრალი არ არის...
მამაჩემის წასვლა ჩემი ბრალი არ არის.
ისევ ტირილიტ ვემხობი ბალიშზე და ნელ-ნელა ვიცლები ემოციეისგან.
მეძინება.
სიზმარში ისევ ისეთი მხიარული და მოცინარი ანა ვარ. მამაჩემს ვეხუტები და ერთიანად ვთბები. მხოლოდ სიზმარში.
ღიმილით მეღვიძება და ჩემი ხედვის არეალში აქტიურად მოზრაობს ჩემი ბავშობის მეგობარი.
-ლილია? გაკვირვებული ვუყურებ არ ველოდი.
-ხომ გახსოვს დღევანდელი დღე? თავზე დამჩხავის და ვცდილობ გავიხსენო რა ხდება დღეს. ლილია რათქმაუნდა უსიტყვოდ ხვდება ყველაფერს და გვერდით მიჯდება.
-დღეს ჩემი ძმის დაბადების დღეა და თან ხომ გახსოვს, ხელი უნდა თხოვოს იმ გოგოს. შენ შეპირდი და აუცლებლად მოხვალ.
კაბაც მოგიტანე. ამბობს თავდაჯერებული და საწოლზე წითელ კაბას დებს.

***
არ მინდა წასვლა, მაგრამ სხვა გზა არ არის.
მონდომებით ვემზადები საღამოსტვის და დედაჩემის ბედნიერებას საზღვარი არ აქვს.
ჩემი კაბა მარჯვენა მხარეს ჩახსნილია და თითქმის მთელი ფეხი ჩანს. გულში ვლანძღავ ლილიას და მაინც კმაყოფილი ვათვალიერებ საკუთარ თავს. ძველ ანას გავს.
მომწონს.
დედასაც მოწონს და საგულდაგულოდ დამალულ, ბედნიერების ცრემლსაც ვამჩნევ.

***
-არანაირი სისწრაფე, ხმაური და მუსიკა გზაში. ჯერ გასული არ ვიყავი სადარბაზოდან ლილიას, რომ მივახალე.
-უიმე უნაირო, უჟმური. გოგო რა ლამაზი ხარ! მაინც იცინის ჩემი დაქალი და მეხუტება.
მანქანაში ვჯდებით და მივდივართ.
ვგრძნობ, როგორი ბედნიერია ჩემი დაქალი და უნებურად მეღიმება.
როგორი სუფტა და კარგია ლილია, ჩემი ფერადი ლილია.
რაც თავი მახსოვს ლილია ჩემი საყრდენია. ამ გოგომ გამიძლო და მეტიც, ფიქრობს, რომ არაფერი არ მაქვს გადაძლები.
-მოვედით.
ფიქრებიდან ლილიას მხიარულ ხმას გამოვყავარ და მანქანიდან უხმოდ გადავდივარ.
იმდენად ვარ ხალხს გადაჩვეული, რომ რესტორანში შესვლა სიკვდილის ტოლფასია. უბრალოდ არსებობს მორალური კანონები, სურვილის საწინააღმდეგო კანონები.
შეძლებისდაგვარად ვიღიმი და ისე შევდივარ შენობაში.
ხალხის მზერას ყირადღებას არ ვაქცევ და პირდაპირ შეთესკენ მივდივარ.
-გილოცავ, გულწრფელად მეღიმება და გაოცებულს ვეხვევი.
-არ გელოდი. მადლობა, მადლობა, როგორ გამახარე. ადგილს ვერ პოულობს შეთე და ვხვდები, როგორ ვატკენდი გულს აქ არ მოსვლით.
-ეს სოფოა. მიმანიშნებს ლამაზ, ქერა გოგოზე და თვალების ციმციმზე ვატყბ ვინცაა... საოცარი ღიმილი აქვს ამ გოგოს, ყველგვარი სიტყვების გარეშე ვხვდები, როგორიცაა.
კმაყოფილი მივყვები ლილიას და მოწყვეტით ვეშვები სკამზე.
მუსიკა ირთვება.
დაბადების დღე ყოველგვარი თამადების გარეშე.
ღმერთო რა მშვენიერია.
განაბული ვუყურებ მოცეკვავე წყვილებს და გული სითოტი მევსება.
გვერდით ვიღაც მიჯდება და ინსტიქტურად ვატრიალებ ტავს.
-შეენ? ეს, ეს ჩემი შოკოლადის ქურდია.
-დიახ, გვერდზე, რომ იყურებდე შემამჩნევდი.
-შეთესტან ოვედი, ბიჩემის დასათვალიერებლად არ მოვსულვარ. ვღიზიანდები.
-ვიცეკვტ თემა გადააქვს. მე დაბნეული ვუყურებ.
-ამბობენ ტანგო დეპრესიას შველისო, ამბობს და ფეხზე მაყენებს.