-ვიცეკვოთ! თემა გადააქვ, მე დაბნეული ვუყურებ.
-ამბობენ ტანგო დეპრესიას შველისო, ამბობს და ფეხზე მაყენებს.
მარჯვენა ხელი წელზე მოხვია, მარცხენაში ჩემი მარჯვენა მოიქცია, მხრებში გასწორდა თვალი შამიკრა და დაბნეული ამიყოლია ცეკვაში.
-ლამაზი ხარ, მეუბნება ყურში და ირონიულ მზერას არ იშორებს
-უხ, როგორი სიამოვნებიტ დაგიმახინჯებდი მაგ სახეს. აზრზე მოსული ვახლი და არანაკლებ ირონიული ღიმილით ვაგრძელებ მოძრაობას.
-ანუ სიმპატიური ვარ?
-არა. სახეს ვმანჭავ და ვტრიალდები.
მისი საფეთქელი ზედეტად ახლოსაა ჩემსასთან და უხეხულობა პიკს აღწევს. მგონია, რომ ჩემს აზრებს კითხულობს... უკვე ნერვები მეშლება მის სიჩუმეზე და სწრაფად ვატრიალებ თავს მარცხნივ.
-გამებუტე? იცინის და ჩემთან ერტად ტრიალებს.
-შემეშვი. ისევ ვღიზიანდები.
ამასობაში მუსიკაც მთავრდება და ტავდაჯერებული მივდივარ ჩემი ადგილისკენ. აცანცარებული ბავშვივით ვცდილობ ჩემში ემოციების ჩახშობას.
დიდიხანია ემოციებს გასაქანს არ ვაძლევ.
ასე ჯობია.
ვის რას ვუმტკიცებ არ ვიცი, მაგრამ ასეა, ასე ჯობია.
ახლა, რო თინეიჯერი ვიყო ვიფიქრებდი ბედია მეთქი.
ჯერ თამილას მაღაზიაში შემხვდა, მერე საუკეთესო მეგობრის დაბადების დღეზე. ჩმს ფიქრებზე მეცინება და წითელ ღვინოს ვსვამ, მხოლოდ ერთ ყლუპს.
არ მასოვს, მაგრამ ალბათ შეთეს ძმაკაცია.
ჩემი ძლი მეგობარი მადგება თავზე და მისი ხმის გაგონებისთანავე მეუფლება გულის რევის შეგრძნება.
-ისევ კარგად ცეკვავ იკრიჭება და ცდილობს გადამკოცნოს.
თავს გერდით ვწევ და ცალყბად მეღიმება.
ჩემი მარჯვენა წარბი ავტომატურად იწევა მაღლა და ავტომატურად ვიწყებ ლაპარაკს.
-უნამუსო ხარ. მხოლოდ ორი სითყვა, მეტი არაფერი მემეტება ამ ბიჭისთვის. ისეთი სუსტი აღმოჩნდა, იმდენად რთულ სიტუაციაში მიმატოვა, რმ შემზიზღდა ისიც და საკუთარი თავიც. იმ ნდობისთვის, რომელიც მქონდა და გამიქრო თავისი საქციელით, ყველაზე მეტად, რომ მჭირდებოდა მაშინ გაქრა. სავადმყოფოების ცივ კედლებში დამტოვა ბედის ანაბარა, როცა საყვარელი ადამიანის სიოცხლე წყდებოდა ჩემთვის.
-ვიცი. დანანებიტ მპასუხობს და ტავს ხრის.
გულის რევის შეგრძნება მიმძაფრდება. რა მცირეა, როგორც ადამიანი ღმერთო ჩემო.

ფეხზე ვდგები, უკვე დამუღამებული ირონიით უღიმი.
-არაკაცი ხარ ვეუბნები და შეთესკენ მივდივარ.
სოფო ისეთი საყვარელია, რომ უკვე მეორედ მეღიმება გულწრფელად.
-ანა, ეს ჩემი ძმაა, გიორგი, მიღიმის და ჩემი შკოლადის ქურდზე მიმანიშნებს.
-სასიამოვნოა ეშმაკურად იცინის თურმე გიორგი დატვალს მიკრავს.
მე მხოლოდ ხათრიტ ვიღიმი და ხამოწვდილ ხელს ჩემსას ვაგებებ.
გეგონება არ დაინახავდნენ, რომ ვიცეკვეთ, აფერისტი.

***
-შვენ სვანეთში ვაპირებთ წასვლას და იმედია უარს არ იტყვი ჩვენთან ერთად წამოსვლაზე, თან უკეთ გაგიცნობთ. მეუბნება სოფო და შეთეს ეკვრის.
-რატქმაუნდა არ იტყვის უარს. სლ სამსახური, სამსახური მობეზრდებოდა ალბატ თვალებს მიბრიალებს შეთე და ტავზე კოცნის სოფოს.
-წამოვა აბა რა! ამატებს ლილია და ხელებს იქნევა აქეთ-იქით.

***
ყველა ერთად ვცეკვავთ და მე ჩემდაუნებურად ვხალისდები.
მოზღვავებულ ემოციას ვგრძნობ და აქამდე ჩაკლულ ემოციებს |ჩემგან გამოსვლა უნდათ.
ერთადერთი გამოსავალი ტირილია, მაგრამ ადგილი არ მიწყობს ხელს და ისე ღიმილს ვამჯობინებ.
-მარჯვენა ფეხს ნუ ტვირთავ, ნამეტანი მიმზიდველი ხარ ანიკო. იცინის გიორგი და ენერგიულად აგრძელებს ცეკვას.
მე უხერხულობისგან ვწიტლდები და კიდევ ერთხელ მინდა ლილიას გაწეწვა ამ კაბის გამო.

***
მუსიკა ჩერდება და ყვეა დაბნეული უყურებს ერთმანეტს.
სცენაზე შეთე ადის, ამასობაში წყნარი მსიკა ირთვება და ლაპარაკს იწყებს.
ძვირფასო, (აშკარად სოფოს მიმართავს)
შენ უკვე მეორე წელია მიფერადებ და ილამაზებ ცხოვრებას.
აშკარად ღელავს და ბოდიშს იხდის.
ეცინება და აგრძელებს.
უკვე მეორე წელია ჩემი სულის ნაწილი ხარ, სულის გესმის?!
მე და შენ, შენ და მე და ჩვენ, რომ გარდაუვალია დიდი ხანია მივხვდი.
მიყვარხარ მე შენ და მინდა, რრომ ჩემი ცოლი გახდე, ძალიან მინდა.
ახლა ცრემლებს ვეღავ ვიკავებ და სიხარულისგან ვტირი.
მხოლოდ შეთეს და სოფოს ვხედავ ერთმანეთზე ჩახუტებულებს.
ღმერთო რა ბედნიერებაა.
-ანიკო რა გჭირს,ასე გეწყინა? კარგი ჯანდაბას შენ მე გამომყევი ცოლად. გიორგის ირონიული ტონი მესმის გვერდიდან და მუჯლუგინით ვცდილობ მის მოშორებს. პასუხად სიცილს ვიღებ და ისევ დგება ჩემს გვერდი.