-ნელი ცოცხალი ხარ,-თავი უკვე მკვდარი მეგონა რადგან შეუძლებლად მეჩვენებოდა აქ დამიანეს ყოფნა
-დამინე,-მას ხელში ვეჭირე და ცდილობდა არ გასცინებოდა რადგან ამჯერად მართლა ყველაფერი მტკიოდა
-რას აკეთებ შენი აზრით?-მკითხა
-ცხენს ვხედნი,-ამჯერად სიცილის შეკავება არც კი უცდია
-ნუ დამცინი,-გავიბუტე
-მე არ მიბრძანებ ძირს დაგსვა?-რათქმაუნდა მოჩვენებას არ უნდა ენდო ის პირველივე დღიდან აქაა ასეც ვიცოდი
-სულაც არა მშვენივრად ვგრძნობ თავს შენს ხელებზე
-მე ხომ ბებერი ვარ,-გამომცდელდ შემომხედა
-მერე რაა? მე ხომ ნანახი მაქვს შენი კუბებიანი მუცელი და არც ეცადო რომ თავი შემაცოდო
-ბოროტი ხარ ნელი
-მერე რაა?
ძალიან კარგ ხასიათზე ვიყავი იმის გამო რომ ვიცოდი კლარა ვერ შეძლებდა მეჯლისის დროს ჩემს გაღიზიანებას რადგან ის მაშინვე შეიცნობდა დამიანეშ მონტესის სასტიკ მოჩვენებას და კიდევ მიხაროდა რომ ეს მასკარადი იყო პირველად მიხაროდა ეს ცხოვრებაში.
-ნელი,-ვერ ვხვდებოდი რა საჭრო იყო რომ კლარა მაშნაც კარგად მექცეოდა როცა მარტო ვიყავით
-გისმენ,-შევხედე ხელში კრემისფერი კაბა ეჭირა
-ეს მოგიტანე მემგონი არ არის კარგი ყველა მეჯლისზე შავი კაბით სიარული
-მადლობა,-მას იმედი ჰქონდა რომ მე ამას არ ჩავიცვამდი და საერთოდ სახლში დავრჩებოდი მაგრამ სასტიკად ცდებოდა
-კარგი ჩაიცვი უკვე მივდივართ,-ისევ ყალბი ღიმილით გავუღიმეთ ერთმანეთს და ის ოთახიდან გავიდა
-ეს გოგო ვერ გიტანს,-დამიანე მოულოდნელად გაჩნდა ფანჯარაში
-გული გამიხეთქე
-მეგონა არფრის არ გეშნოდა
-არა შენი მეშნია,-მან გაიღიმა და ნიღაბი მოიხსნა რომ ჩემთვის ეკოცნა.
რას ვგრძნობდი დამიანეს მიმართ? ვფიქრობ ეს უნდა ითქვას. დამიანე იყო ადამიანი ერთადერთი ადამინი ვისთანაც მე ყალბი არ ვიყავი. ჰო, მე ჯონისთნაც კომფორტულად ვგრძნობდი თვს მაგრამ დამიანეს მიმართ რაღაც უფრო განცხვავებული გრძნობა მქონდა. ეს იყო სასწაული რაოდენობის ადრენარილი ჩემს სხეულში და ეს ადრენალინი მაწვებოდა მე არა ყელში ან მუცელში არამედ მთელს სხეულში. მე შემეძლო მეცხოვრა მის გარეშე მაგრამ ვერ ვხვდებოდი როგორ იმიტომ რომ როცა მე ყოველი ჩქამის მიზეზად მას ვთვლიდი. ვიცოდი რომ მას არაერთი ღამე გაეთია ჩემს საწოლთან (ეს მაშინ მითხრა როცა დაჭრილს მე ვუთევდი ღამეებს) და სინამდვილეში დამიანე რატომ მომწონდა იცით? მე მომწონდა უხეში და ძლიერი ადამინები რომლებშიც კაცი მანამდე არ გამოჩნდება სანამ თავად არ იპოვი, მაგრამ თუ შეძლებ რომ ეს კაცი იპოვო ძნელია მისგან თვის დახსნა დამიანე კი სწორედ ასეთი იყო აქამდე ყველა ვისთანაც მისაუბრია ან ისინი ვინც მე მომწონდა ან მოვწონდი ყოველთვის ისე მექცეოდნენ როგორც რიგით ქალს რომელიც არ უნდა დააფრთხო და ყველაფერი უნდა დაუთმო. დამიანე არ მექცეოდა ასე ის მექცეოდა ისე რომ მე მისი თანასწორი ვიყავი, ველური არსება რომლისგანაც ყველაფერი იყო მოსალოდნელი და მას არ უკვირდა მე რომ ვერ ვემორჩილებოდი ვერანაირ წესს პირიქით ხელს მიწყობდა ამ ყველაფერში და მისი დამცინავი შეძახილები რომლებიც სიყვარულით იყო სავსე მამხნევებდა. მისი სიახლოვე გამბედაობას მმატებ მე მისი ახლოს ყოფნის დროს მეგონა რომ ყველაფერს შევძლებდი ვიცოდი არ უნდა შემშნებოდა კლდიდან გადავარდნა რადგან იქ ქვევით დამიანე დამხვდებოდა და დამიჭერდა. ჰო მე ის მიყვარდა ისევე ძლიერად როგორც მას მე და ეს თვადაც იცოდა რადგან ახლა დიდი სიყვარულით მიკრავდა გულში.
-მეჯლისზე შევხვდებით,-მითხრა ბოლოს და მიუხედავად იმისა რომ არ ვუშვებდი წავიდა.
სარკესთან ვიდექი და საკუთარ თავს ვაფასებდი კლერის მოტანილი კაბა მგონი მიხდებოდა. ამასთნ მე წეზე შავი საწელური შემოვირტყი და როცა ეს არასოდეს გამიკეთებია მანამდე შავი ბარხატის ნიღაბიც გავიკეთე.
როგორც ჩანს მე დავაგვიანე ამიტომ ყველა ქვედა ასრთუკლზე მელოდა მეც სასწრაფოდ ჩავიარე კიბეები
-ნელი თქვენ შესანიშნავად გამოიყურებით მომეცით ნება ჩემი მკლავი შმოგთავაზოთ,-ნილი კმაყოფილი მომიახლოვდა იმიტომ რომ მეგობრულად ვუღიმოდი და მის მკლავს დავეყრდენი. გარეთ რომ გავედით იქ მხოლოდ ერთი ეტლი იდგა (დანარჩენები მაშნ გავიდნენ კარში როცა მე გამოვჩნდი) რომელშიც კლერი ლეონი და ლიდია ისხდნენ ჩვენც მათ შევუერთდით
-გიხდება,-დაისისინა კლერმა მაგრამ დანამდვილებით ვერ ვიტყვი შურით მეთქი რადგან თავად უფრო კარგად გამოიყურებოდა
-მადლობა შენც უკლამაზესი ხარ,-ლეონმა შემომხედა
-მის ნელი ვერ წარმოვიდგენდი რომ შავი სამოსის გარეშე ასეთი მშვენიერი იყავით მაინც რატომ ატარებთ მხოლოდ შავ სამოსს?
-ეს უბრალოდ ჩვევაა
-მე კი მგონია მონტესის გავლენა უნდა იყოს მითხარი ნელი,-ლეონს გაბრაზებული თავლები მოაშორა და მე შემომხედა,-მართლა ისეთი მახინჯია როგორადაც აღწერენ?
-მე არსოდეს მომისმენია მისი აღწერა,-ეს სიმართლე იყო
-ამბობენ ღამესავით შავი თვალები და მთვარესავით თეთრი პირისახე აქვს ალაგ-ალაგ ამომწვარი და მატლებით სავსე სახე,-გამეცინა ნილმაც მომბაძა
-განა რა ვთქვი ასეთი?
-არაფელი უბრალოდ ძნელია გაიაზრო რომ შენმიერ აღწერილი არსება შეიძლება ცოხალი იყოს
-ესიგი ის ცოცოხალია?
-რათქმაუნდა ის ისეთივე ცოცოხალი ადამიანი როგორიც შენ და მე
-მაგრამ ამაზრზენი ხომ ასეა?-დააზუსტა
-სულაც არაა ისეთი საზარელი როგორც შენ ამობობ პირიქით ის ლამაზიც კია
-ნელი მგონი ბოდავ მზემ ხომ არ დაგარტყა?
-არა შესანიშნავად ვარ
-მოვედით როგორც იქნა,-დაიყვირა სიტუაციით უხერხულ მდგომარეობაშ მყოფმა ნილმა და კარი გააღო მერე ხელი გამომიწოდა და დიდ სახლში რომელიც წარმოდგენაც არ მაქვს ვის ეკუთვნოდა შემიძღვა.
აქაურობა ნამდვილი ფარსის ზეიმი იყო ხალხი უყურებდა ერთმანეთს თვალებში და ატყუებდა მეორე კი ისე იღბდა ამ ტყუილს როგორც არაფერი და თავადაც ტყუილითვე პასუხობდა. აი ამით განსხვავდებოდნენ ეს ადამიანები ნაილისაგან ის იმდენად კეთილი იყო რომ დამანეს ტანჭვას ვერ უძლებდა, ესენი კი ისე ჭრიდნენ და ასამარებდნენ ერთმანეთს სიტყვებით თავლსაც არ ახამხამებდნენ. სიტყვაზე ბასრი იარაღი ხომ არ არსებობს ეს ჩემს თავზეც არაერთხელ გამომიცდია იქნებ მართლა სჯობდა დანიამეს გავყოლოდი საგავრეულო მთაზე იქ ხომ ყველაფერი ისე იქნებოდა როგორც მე მსურდა იქნებოდა ყველაფერი სუფთა და არცერთი ტყუილი არც ერთი წვეთი სევდა მხოლოდ სიხარული რომელსაც ერთმანეთს გავუზიარებდით ის მხატვარი იყო და მეც ხომ მეტი არაფერი მჭირდებოდა.
-ვიცეკვოთ?-მოვიხედე ლეონი იყო და გამიკვირდა რადგან კლერი იქვე იჯდა
-მე ნილს დავპირდი რომ დღეს მისი მეწყვილე ვიქნებოდი ამიტომ მას ჰკითხე
-გეყოფა რა ნილს მხოლოდ თვისი მეგობების ნახვა ადარდებს შეხედე არცკი ახსოვხარ
-მე არ მინდა შენთან ცეკვა
-ჰო აი ეს სულ სხვა თემაა.მაგრარამ გთხოვ
-კარგი,-რატომღაც მომინდა ცეკვა და არა იმიტომ რომ კლერი გამეჯავრებინა
-მისმინე ნელი ვიცი არ მოგწონვსარ მაგრამ
-არა მე შენ ვერ გიტან,-მე და ის ვცეკვავდით
-ნელი ვიცი რომ ახლა მოღლატედ ჩამთვლი მაგრამ რაღაც უნდა გითხრა და არ დავიწყებ უაზროდ რაღცეების ბოდვას. ნელი ცოლად გამომყვებით?-გავშეშდი და თვალი თვალში გავუყარე
-შენ ხომ კლერი გიყვარს,-შევიცხადე და მომინდა სილა გამეწნა მაგრამ თავი შევიკავე
-არა ლეონ მე შენ ცოლად ვერ გამოგყვები
-რატომ?-ის მართლაც საკმაოდ მიმზიდველი იყო და ერთხელაცა არ გამჩენია კითხვა რატომ ამოირჩია კლერმა
-იმიტომ რომ სხვა ადამინი მიყვარს ეს ასეთი რთული გასაგებია?
-ვინაა ის სხვა?
-შენ მას არ იცნობ და თუ შეიძლება დაგტოვებ,-თავი დამიკრა და ამაყად წავიდა უკან. ამის შემდეგ რამდენიმე ცეკვა ნილთან ერთად ვიცეკვე და როგორც იქნა კარში შავ სამოსში გამოწყობილი (მოსასხამი არ ეკეთა) დამიანე გამოჩნდა და ყურადღებაც დაიმსახურა მან პირდაპირ ჩმსკენ აიღო გეზი
-დაიგვინე,-მან ხელზე მაკოცა და დამატრიალა. დედას მზერა დავიჭირე რომელიც მჭამდა
-მაპატიე საყიდლებზე ვიყავი
-ხო კარგად გამოიყურები,-ახალი ნიღაბი ჰქონდა რომელიც მხოლოდ თვალებს ფარავდა
-შენ კი,-ოდნავ უკან გამწია და შემათვალიერა,-აამ როგორ გითხრა, ცოტაააა,-ცხვირი მოიფხანა
-რამოხდა მითხარი,-ვიცოდი ხუმრობდა მაგრამ მაინც ვღელავდი
-შენ ხომ ჩემი რჩეული ხარ ასე რომ მაინც მშვენიერი ხარ მიუხედავდ რომ ლოყები აგიწითლდა,-გადაიხარხარა
-აუტანელი ხარ,-მხარზე წამოვარტყი მან გულზე მიმიკრა და შუბლზე მაკოცა,-ჰო მე ოჯახს ვარცხვენდი მაგრამ სანამ აქ მოვიდოდი რაღაც ძალიან მტკიცედ გადავწყვიტე და იმედი მქონდა კრისტინა უკეთესი შვილი იქნებოდა ვიდრე მე
-დამიანე,-დავიჩურჩლე
-რამოხდა?
-მე შენ მიყვარხარ,-მან გაიცინა და ხელში ამიყვანა რომ დავეტრიალებინე
-ვიცოდი,-ჩიცინა
-და მინდა რაღაც რომ გთხოვო
-გისმენ
-მოდი წავიდეთ აქედან ძალიან ძალინ შორს ისე შორს რომ ვერც ხალიხის ენა და ვერც ჭორი ვერ მოგვწვდეს დავიღალე ამ ყველაფრისაგან წავიდეთ კარგი?
-მე არაფერი არ გამაჩნია ნელი გარდა დროისია
-მე არაფერი არ მჭირდები გპირდები არ გაგაბრაზებ
-თუ ასეა ელენ მეიერ გახდით ჩემი მეუღლე
-დიდი სიამოვნებით მისტერ მონტეს,-მან ახლა ყველას თვალწინ საბოლოოდ დამასხა თავს ლაფი და მაკოცა მერე ხელი ძლიერად მოუჭრა ჩემს ხელს და ჩვენ გამოვიხურეთ კარი რომლის პატრონსაც არ ვიცნობდი უკან მოვიტოვეთ ხალხის ბრტყელ-ბრტყელი სიტყვები ჩმეი მშბლების ანთებული თვალები და წავედით იქ სადაც ჩვენს ბედნიერებას თავად შევქმნიდით.
დამიანემ აასრულა პირობა და მომიყვა თავისი ამბავი.
-დედაჩემი ლამაზი ქალი იყო,-მითხრა მან,-ის გარიგებით დააქორწინეს მამაჩემზე მან კი ვერ შძლო დედას შეყვარება, მე რომ დავიბადე იმ ღამით თურმე ის სახლში არ იყო და როცა უკან დაბრუნდა თან ვიღაც იტალიელი ქალი ჩამოიყვანა და დედაჩემი მიცვალებულად გამოაცხადა. მან ის ქალაქის სასაფლაოზეც დაკრძალა მას შემდეგ მე და დედა იმ სარდაფში ვცხოვრობდით მასზე ნესტი საშნლად მოქმედებდა და საბოლოოდ გადაიყოლა ის მამაჩემმა ტყეში დაკრძალა და საფლავის ქვაზე მხოლოდ მონტესი ამოაკაწვრინა რომ მნახველს ეს ჩევენი წინაპრის საფლავი ჰგონებოდა. მე მაშნ უკვე 7 წლის ვიყავი მამას ცოლმა ბავშვი გააჩნა სწორედ მან მიჰყიდა ჯონის ჩვენი სახლი. მე ხატვა და ჯირითი ვისწავლე, ვისწავლე როიალზე დაკვრა და ყველა ცნობილი პიესაც ვისწავლე ზეპირად მაგრამ არაფერი არ გამომდიოდა მამას მაინც იტალიელი ქალის შვილი ერჩივნა მე ყველაფერზე მიჯავრდებოდა. მროზგავდა. ბოლოს რომ მივეცი ჩემი გაროზგვის ნება მაშნ 17 წლის ვიყავი ისე ვბრაზობდი მთელს სამყაროზე მალკოლმა იმ ბებერმა ალქაჯამ ისე გამროზგა 10 დღე პირდაღმა ვიწექი რადგან პერანგს ვერ ვიცვამდი. სამყარი იმაზე დიდი აღმოჩნდა ვიდრე მეგონა. დიახ მე გავიპარე არც არავის ადარდებდა ეს.
ახლა გამოვტოვებ 8 გრძელ წლს რომლის განმავლობაშიც ბევრი ტკივილი ავიტაენე მაგრამ ეს იმდენადა არ მტკიოდა რადგან ისინი ვინც ტკივილს მაყენებდა არ იყვნენ ჩემი ოჯახის წევრები. მოკლედ 8 წლის შემდეგ დედაჩემის საფლავის სანახავად დავბრუნდი. შინ მამაჩემი ისე დამხვდა როგორც ვიღაც უცხოს და ამით საბოლოოდ გამიტეხა გული
-მე მხოლოდ დედაჩემის საფლავის სანახავად მოვედი და ერთი დღეც არ ვაპირებ ამ სახლში დარჩნას
-დროზე წადი აქედან,-დაისისნა მან და ისევ შებრუნდა სახლში.
არაა აუცილებელი აღვწერო როგორ მტკიოდა ამის გამო გული მაგრამ არაფრერია მეთქი შევაგულიანე თავი და სასაფლაოზე წავედი. იქ მთელი შუადღე დავყავი და როცა წასვლას ვაპირებდი უკან მოვიხედე და დავინახე როგორ იწვოდა სახლი სადაც არავინ მექცეოდა კარგად მაგრემ ის კაცი რომელიც იქ იყო მამა იყო ჩემი და არ ვიქნებოდი ჩემს თავთან მართალი რომ არ მივბრუნებულიყავი, მაგრამ ხომ ხედავ რაც დამემართა ამის გამო მე ვერცვ ვინმე გადავარჩინე ჩემი ძმის გარდა და თავიც გავინადგურე მას შემდეგ ვიჯექი იმ სარდაფში და შენ გელოდი. ადამიანს რომელიც ისევ შემომაბრუნებდა ცხოვრებისაკენ მადლობა ნელი.
ახლა მე და დამიანე ერთ პატარა ქალაქში ვცხოვრობთ მან მოიძრო ნითაბი და ისწავლა რომ ხალხს არ სძულს თვისი ნაკლის გამო თავს ხატვით ვირჩენთ.
მე ცუდად მოვიქეცი როცა ასე უბატონოდ დავცილდი მშბლებს მაგრამ მე მომბეზრდა ასე ცხოვრება. ცხოვრება როცა მუცელს მიწვავდა მარტოობის გრძნობა ისინი ალბათ ბედიერები და ჯანმრთლები არიან ყველა წერილი მათთვის გაგზავნილი უაკან გაუხსნელად დამიბრუნდა. თუმცა ლორენა მიწევს დახმარებას და მწერს მათ შესახებ. ჯონი და კეროლი დაქორწინდნენ და პატარა ბიჭუნა ჰყავთ ისინი ბედნიერები არიან და ხშრად ვსტუმრობთ ერთმანეთს ნაილი ძალიან დაბერდა და დამიანეს ალბათ კიდევ ერთხელ მოუწევს საყვარელ ქალთან განშორების გადატანა მაგრამ რა უნდა ვქნათ ცას არავინ გამეკერება. ყველაფრის მიუხედავას ჩვენ ბედნიერები ვაყავით მე დამიანე კიდევ და კიდევ უფრო მეტად მიყვარედება და მისცანაც ვგრძნობ ამას.
ვინ იფიქრებდა მე მონტესის მოჩვენებას გავყევი ცოლად და ახლა ჩემზე ბედნიერი არავინ მეგულება.
..........
უმორჩილესად გთხოვთ დაკარგოთ კიდევ რამდენიმე წუთი და კომენტარის სახით გამოხატოთ თქვენი აზრი.
ყველას დიდი მადლობა რომ კითხულობთ