დილით კარგ ხასიათზე ვიღვიძებ. ვცდილობ მალე მოვემზადო, რაგდან უნიმდე მისვლა ფეხით მინდა, თანაც გარეთაც კარგი ამინდია. ჩემს ჟღალ თმას ვიშლი, დედიკოს ვკოცნი და გარეთ გავდივარ.
ბინიდან გამოსულს ჩემს კორპუსთან შავი ბეემვე მხვდება და მანქანაზე მიყუდებული ჩემი სიმპატუიურიიდიოტი. ჰჰ ნეტა ჩემი როდიდანაა?:დდ ვუღიმი და გვერდს ვუვლი. როგორც ჩანს ვიღაცას ელოდება. რამოდენიმე წამში ჩემს ფეხებთან მანქანას აჩერებს და ფანჯარას დაბლა წევს. გაკვირვებული ვუყურებ, ვერ ვხვდები რა უნდა. ზოგადად ასეთ ტიპებს კი ვიცი რაც უნდათ, მაგრამ ჩემგან რა უნდათ ეს ვერ გამიგია.
-დაჯექ გაგიყვან ლამაზო- ეს ახლა მე მელაპარაკება თუ მეჩვენება? ნეტა თავი რამეს ხოარ მიარტყა. გუშინ კი მიბღვერდა და დღეს რა ეტაკა არვიცი.
-არ შეგაწუხებ ამჯერად. ნაგლად ვუღიმი და გზას ვაგრძელებ. უკან მომყვება მანქანით.
-აუუ ტო მაგრად არ მევასებით ეს თავის ფასება ტიპები და რო გეუბნები ჩაჯექიო ვისთვის ვამბობ მაგას მე?- რამხელა წინადადებაა რაარის ამან დაბღვერის გარდა არ მეგონა რამე თუ იცოდა. მითუმეტეს ამხელა წინადადებას არ ველოდი.
-მერავიცი ვისთვის ამბობ, ალბათ აი იმ ბებიას ეუბნევი- ვანშნებ გვერდით გავლილ მოხუც ქალზე.-რა კეთილი ხარ. ვააიმე რამჭირს მე? რას ვეტლიკინები. ჯობია გზა გავაგრძელო, თორემ ჩემი და ასეთი ტიპების ურთიერთობა ყოველთვის ცუდად მთავრდება.
-რაღაც არც მე მახსოვს გუშინ შენთვის სახლში გაყვანა შემომეთავაზებინაა, მაგრამ კი ჩამიხტი მანქანაში. მეუნებნება უაზროდ გაღრეჭილი. ეს ახლა ჩემ ნერვებზე თამაშობს როგორც ჩანს. მართლა დეგენერატი ეს, მარა რა სიმპატიურია ეს ოხერი ესა. მასთან ლაქლაქში დროს ვკარგავ და ვატყობ პირველ ლექციაზე დავიგვიანებ, ამიტომ მანქანის კარს ვაღებ და ვჯდები. მიღიმის და გამოხედვით მეუბნევა-ხომ მოგიგეო- სურვილი მიჩდება კისერი მოვუგრიხო.
-სად მიგიყვანო?- მეკითხება ისე, რომ ჩემსკენ არ ტრიალდება და გზას უყურებს.
- უნივერსიტეტში მივდივარ ჯავაიშვილში- ვპასუხობ მე. ისეთი სახით გადმომხედა, რომ სახეზე ეწერა -„შენ დაჟე სწავლოობ?“- ტუჩის კუთხეში ჩაიღიმა და ისევ გზისაკენ დაიწყო ყურება. მისმა გამოხედვამ ნერვები მომიშალა. ალბათ ვინმე ქარაფშუტა გოგო ვგონივარ მისნაირ ბიჭებზე, რომ ჭკუა ეკეტებათ. მხოლოდ მანქანას, არებნობას და ხელში ტელეფონს უყურებენ. აბა რა გეგონა მანქამაშ, რომ უხტებოდი- მახსენებს თავს ჩემი მეორე მე.ახლა ჩემს საქციელზე მეშლება ნერვები. მართლა ქარაფშუტა გოგოსავით მოვიქეცი.
- მე ლაშა- მოულოდნელად მეცნობა სიმპატიური იდიოტი. გაკვირვებული ვუყურებ და დარწმუნებული ვარ ახლა მე მაწერია სახეზე-„ ვინმემ გკითხა სახელი?“- შენ? მეკითხება, როდესაც პასუხს ვაგვიანებ. მის კითხვას უპასუხოდ ვტოვე, ფანჯარაში ვიხედები და ჩაცინების ხმა მესმის. მალევე მივდივართ უნიმდე, მანქანიდან გადმოვდივარ და ამჯერად ნორმალურად ვუხდი მადლობას. კარს ვხურავ და სასწავლევლისკენ ვბრუნდები.
-ხვალამდე ნინი- მესმის უკნიდან. გაკვირვებული ვტრიალდები. ჩამოწეული მინიდან მიღიმის, თვალს მიკრავს და ადგლს წყდება. ჯანდაბა საიდან იცის ჩემი სახელი?


პს. მეტ დიდს მართლა ვერ ვახერხებ ბოდიშითმადლობა ვინც კითხულიბთ<3 უყვარხართ ყველა ყვითელ გოგოს<3<3:დდ