თამაში მუსიკის წესებით
მეხუთე თავი
პირობისამებრ მათთვის დამახასიათებელი სილაღითა და ხმაურით შეიკრიბნენ ბავშვები მიმღებში. კომბინიზონებსა და თბილ შარფებში შეფუთნილებს, მხოლოდ თვალები და ცხვირის წვეროები მოუჩანდათ, დიდი ზომის სათვალეები ნაწილს შუბლზე აეწიათ. ირმა შედარებით პატარებთან ერთად უკვე ეზოში გუნდაობდა. როგორც ყოველთვის მხოლოდ ლიკა იგვიანებდა.
ლოდინით გაბეზრებული ახალგაზრდებიც შეუერთდნენ ეზოში მოგუნდავეებს. მხიარული ხმებითა და კივილ-წივილით წამში აიკლეს გარემო.
- როგორც ვხედავთ, ახალი სტუმრებიც მოგსვლიათ! - ცალი თვალით გახედა მიმღებში მდგომმა მაღალმა, წყალგაუმტად ტანისამოსში გამოწყობილმა, სპორტული აგებულების მამაკაცმა ადმინისტრატორს.
- კი, მოვიდნენ და გამოაცოცხლეს კიდევაც ყველაფერი! იმედია მინებს არ დააზიანებენ! - კეკლუცი სიცილით ანიშნა კარების ვიტრაჟზე შერჩენილ გუნდაზე ახალგაზრდა გოგონამ.
- მაგ პირობის შესრულება ცოტა რთული კი იქნება, მაგრამ ვეცდებით!.. ახლავე გაგარიდებთ ჩემს „ნადირებს“! - ეშმაკურად ჩაუკრა თვალი აჭარხლებულ ადმინისტრატორს თავზე წამომდგარმა ლიკამ.
- უკვე მოხვედით?... კარგი, გამოვდივარ! - ეზოში მიმავალმა მამაკაცმა კარები გამოუხსნა, წინ ლიკა გაატარა და ტელეფონზე საუბრით თავადაც უკან მიჰყვა. მადლობის ნიშნად ოდნავ დაუკრა თავი ქალმა და ის იყო კიბეები სწრაფი, მკვირცხლი ნაბიჯით უნდა ჩაერბინა, რომ მოყინულ მეტლახის საფეხურზე ფეხიც აუცურდა, რომ არა უკან მომავალი მამაკაცი, ალბათ კიბის ბოლომდე სრიალ-სრიალით ჩავიდოდა. ერთი კი შეჰკივლეს ბავშვებმა, მაგრამ კაცის ხელებში მოქცეული მხიარულად მოკისკისე ლიკას დანახვაზე მაშინვე დამშვიდდნენ.
- უკაცრავად, ბოდიშს გიხდით! - დანანებით დახედა ქალმა მისი გადარჩენის მცდელობისას მამაკაცის ძირს დავარდნილსა და ნამსხვრევებად ქცეულ აიფონ 7-ს.
- ოდნავ დაკვირვებით, რომ გემოძრავათ ბოდიშების მოხდაც აგცდებოდათ! - წარბაწეულმა, უკმაყოფილო სახით შეუღრინა ყოფილმა მეპარტონემ.
- ბატონო?! - მამაკაცის ტონი არ მოეწონა ლიკას - თქვენ რა, ფიქრობთ, რომ ასე განგებ მოვიქეცი?!
- განგებ არა, დაუკვირვებლობით! - პოზიციას არ თმობდა ის.
- ზარალს აგინაზღაურებთ, ახალს გიყიდით... - ძირს დავარდნილი ეკრან დაფშვნილი ტელეფონი მარიამმა აიღო და მოკამათეებს მიუახლოვდა.
- ამინაზღაურებთ?! თქვენ ამინაზღაურებთ?! - ისეთმა გაოცებულმა ჰკითხა კაცმა, თითქოს ქალიშვილს რაიმე ალოგიკური ეთქვას.
- დიახ, აგინაზღაურებთ! - თავმოყვარედ, ამჯერად უკვე წარბაწეულმა გამოუცხადა იქვე მდგომმა საბამ.
მამაკაცმა ჯერ წინ მდგომ დაბღვერილ ხუთეულს შეხედა, შემდეგ ისევ მის მკლავებში მოქცეულ, მამლაყინწასავით წამოყინჭულ ლიკას და მოულოდნელად ისე ახარხარდა, რომ სიცილისგან ცრემლებიც ვეღარ შეიკავა.
- გიორგი, რა გჭირს, აღარ მოდიხარ?! - გაოცებული უმზერდა ახალგაზრდებს შორის მდგომ ახარხარებულ მამაკაცს იმ წუთას ეზოში შემოსული უცნობი, სავარაუდოდ მისივე ასაკის კაცი.
- არაფერი, უკვე მოვდივარ!... - შემოსულს მიეგება გიორგი, ბავშვებისთვის ზედაც აღარ შეუხედავს, ისე გავიდა მეგობართან ერთად ეზოდან - ერთი ისტერიკიანი ქალის დახმარებისას ტელეფონი დავამტვრიე!... - ისე უყვებოდა უცნობს, ეზოში მდგომ ლიკასა და ბავშვებს მისი ხმა არ ესმოდათ.
- კაი, ტო... ანის ნაჩუქარი?! გაგიჟდება, რომ გაიგოს...
- ვეტყვი, თბილისში დამრჩა მეთქი და რომ დავბრუნდებით ახალს ვიყიდი, სხვაობას ვერც მიხვდება... - უცებ გამონახა გამოსავალი გიორგიმ.
- რა გინდა? ხომ დაგპირდნენ, ზარალს აგინაზღაურებთო? - ეშმაკურად ეკითხებოდა თანამგზავრი.
- დაიჯერებ ხოლმე, ლევან... როდის იყო მსგავსი ტიპის ქალები რამეს იხდიდნენ?! - ირონიულად გაეცინა გიორგის - მაგისთანებს იქეთ უყვართ როცა ახარჯავენ, მოხერხებულად ვარდებიან, შემთხვევით კისერზე გეკიდებიან და...
- ბავშვებთან ერთად იყო... - არაფრით არ უნდოდა მეგობრის სიტყვების დაჯერება ლევანით წოდებულ კაცს.
- ბავშვებთან, თორემ სულ მისები არ ყოფილიყვნენ... - პოზიციებს არ თმობდა გიორგი.
- ანი სადაა? აღარ წამოვიდა? - მიხვდა ლევანი, რომ აზრს ვერ შეაცვლევინებდა მეგობარს და თემა შეცვალა.
- მეგობრებმა გამოაუარეს და სასრიალოდ წავიდნენ, იქვე დაგვხვდებიან.
- მეგობრებმა?! - ეჭვით გახედა ლევანმა.
- კლასელებმა...
- აღარ მიკვირს, რატომ ვერ ვხედავ ნათლულს, კლასელები თუ აქ ჰყავს, ჩვენისთანა პენსიონრებს ახლოსაც არ გაეკარება!...
- გული არ ამიჩუყო!... - ირონიულად გახედა გვერდით ჩავლილ ცნობისმოყვარედ მომზირალ გოგონებს გიორგიმ. მანდილოსნებმა თითქოს იგრძნეს მისი მზერა, სიარულის მანერაც კი შეეცვალათ. ამის დანახვაზე ორხმაში ახარხარდნენ მეგობრები, ასე სიცილ-სიცილით გადაუხვიეს 25 მეტრიანი სასრიალო ტრასისკენ ორივემ.
- იცოდე, რადგან ანის შენი მწყემსვა აღარ ჭირდება, ხვალ დიდველზე მივდივართ! - წინასწარ უთანხმდებოდა ლევანი გიორგის.
- კარგი, კარგი წავიდეთ! - სიცილით დაეთანხმა მეგობარი.

- უზრდელი, თავხედი!... - ბავშვებს მოჰყვებოდა და ქოთქოთებდა ლიკა.
- თანამდებობისთვის შეუფერებელი!... - დედას აჰყვა მარიამიც.
- არადა, რა სიმპატიურიიიი!... - მეოცნებე ხმით გამოაცხადა სოფიმ.
- ასეთების სიმპატიურობას არ უნდა ენდოთ, მიგიზიდავენ, მოგხიბლავენ და შემდეგ ერთი შეცდომის გამო ღრიალით დაგაფარებენ თავზე ყველაფერს! -დამრიგებლურად გამოუცხადა ქალმა.
- არც კი გვიფიქრია, მთავარია შენ არ... - სათქმელი სიტყვები პირზე შეაშრა გოგონას, ისე ცივად შეხედა დედამ.
- ისე, რა, ლიკა დეიდა?! ერთ სასტუმროში, თითქმის გვერდი - გვერდ ნომრებში!... - ეშმაკურად უცინოდა სოფო.
- კარგად ხომ ხართ? - შუბლზე ხელი ისე დაადო, თითქოს სიცხეს უსინჯავდა - ბავშვებო, ამათ რამე ხომ არ დაალევინეთ?! - სიცილით გასძახა წინ მიმავალ ბიჭებს ლიკამ.
- ჩვენ?! არა... - იმდენად სერიოზულად უპასუხა წინ მიმავალმა ტატომ, რომ სიცილი ვეღარ შეიკავა და მხიარულად აკისკისდა.
- იცინე, იცინე და ჩვენ მშვენივრად გავერთობოდით... - პოზიციებს არ თმობდა მარიამი.
- გასართობად შენ და საბაც გვეყოფით! - მისი რეპლიკით აჭარხლებულ შვილს მხიარულად დაეჭყანა ლიკა.
როგორც იქნა 25 მეტრიან ტრასამდეც მივიდნენ და თხილამურების გასაქირავებელი პუნქტისკენ აიღეს გეზი.
ბავშვებს მათთვის სასურველ ზომის ბათინკებისა და თხილამურებს შერჩევაში დაეხმარა და როგორც იქნა საკუთარი თავისთვისაც მოიცალა.
- მოკლედ, თქვენ პირველ ტრასაზე გახვალთ, მე კი ... - ხელით ანიშნა მესამე ტრასისკენ განკუთვნილ ლიკამ.
- აუ, დე... ისედაც ოცდახუთიანები და თან პირველი ტრასა? ხუთი წლის ბავშვები ხომ არ ვართ, ჩვენც შენთან ერთად წამოვალთ რა! - მუდარით უმზერდა მარიამი.
- ამდენი ხანია არ მდგარხართ, რომ გევარჯიშათ არა?! - აშკარად ყოყმანობდა ლიკა.
- რა ვარჯიში გვინდა? ბარემ ერთად ვიქნებით... - მარიამს აჰყვნენ მეგობრებიც.
- მაშინ არც თქვენი და არც ჩემი, მეორე ტრასაზე მივდივართ! - სიცილით გამოაცხადა ლიკამ.
თუმცა გადაწყვეტილების შეცვლა მაინც მოუწიათ, კანატკასთან მისულებს გამოუცხადეს:
- თოვლის საფარი ტრასაზე რამდენიმეგან დაზიანებულია, ან პირველი ტრასით უნდა ისარგებლოთ, ან მესამეზე გადახვიდეთო.
ლიკამ ბავშვების მესამე ტრასაზე წაყვანა ვერ გაბედა, ერჩია თავი დაეზღვია, თავად ენახა როგორ სრიალებდნენ და მხოლოდ ამის შემდეგ გაერისკა შედარებით რთულ ტრასაზე მათთან ერთად გასვლა.
სასრიალო ტრასაზე უამრავი ხალხი ირეოდა, ვერ გაიგებდი სად გადიოდა ზღვარი ფეხით მოსიარულეებსა და მოთხილამურეებს შორის. ან ციგაზე მოცურავე გეჯახებოდა ფეხებში, ან აუდგილო ადგილზე გამომხტარი ახალბედა მოთხილამურე კარგავდა წონასწორობას და შეჩერებაში უნდა დაჰხმარებოდი. მოკლედ ბევრი რომ არ გავაგრძელო, ზიგ-ზაგებით, ერთმანეთის მორიდებაში, როგორც იქნა კანატკის ბილეთებიც აიღეს და რიგშიც ჩადგნენ.
ლიკამ ბავშვებს უკანასკნელი დირექტივები მისცა და ის-ის იყო კანატკასზე უნდა დამჯდარიყო, რომ საკმაოდ უხეში მოძრაობით წინ გიორგი ჩაუდგა.
- უკაცრავად?! - თვალები ჭყიტა ლიკამ.
- ჩათვლეთ, რომ დამტვრეული ტელეფონის ვალს მიხდით! - უკვე კანატკაზე მჯდომმა მამაკაცმა სიცილით დაუქნია ხელი.
- ქალი არ ვიყო, თუ ეს თავხედობა ძმრად არ ამოგადინო! - კბილების კრაჭუნით მორიგ სკამზე შეხტა ლიკა, ერთი კი გამოხედა რიგში მდგომ ბავშვებს, ფეხების ქნევითა და ნელი რწევით გაჰყვა წინს წასულებს.

- ეეე... აქ თავზე გადახტომა მოსული „პონტია“? - ჯერ კდევ გიორგიზე გაღიზიანებულმა, ამჯერად მის წინ საკმაოდ უცერემონიოდ ჩამდგარ, მათ მსგავსად კომბინიზონებსა და სქელ შარფებში შეფუთულ, გოგონების წყვილზე ანიშნა საბამ მეგობრებს.
- უკაცრავად, ბიჭებო! - კისკისით, ისე გამოხედა ერთ-ერთმა, თითქოს მათთან მდგომი მარიამი და სოფო ვერც კი შენიშნა.
- რას ვერ ვიგებ იცი? ასე კოსმონავტებივით გამოწყობილი ქალი როგორ შეიძლება გეპრანჭებოდეს, სახე ამათ არ უჩანთ, თვალის ფერი და ტანი! - გულწრფელად შეიცხადა გიგამ.
- თუ რამე კომბინიზონების ფერით იცნობ! - თვალი ჩაუკრა გიგას საბამ.
- კოსმონავტის რა გითხრა და.. კომბოსტოებს ნამდვილად გვანან! - ტატოს შედარებაზე ახარხარდნენ ბიჭები.
ერთი კი გამოხედა სამეულს წყვილიდან ნარინჯისფერ კომბინიზონში გამოწყობილმა, თითქოს რაღაც უნდა ეთქვა, მაგრამ გადაიფიქრა, მოხერხებულად შეხტა რამოდენიმე წამით შეჩერებულ სკამზე და წინ მოფარფატე მეგობარს მიჰყვა.