საუბარს ვიღაცის ხმა გვაწყვეტინებს,ეს ხმა დღემდე არ მსმენია.დაინტრიგებული ბენს გვერდს ვუვლი და საზღვრის კარამდე მივდივარ სწრაფი ნაბიჯებით,შუა ღამით ვარსკვლავებით მოჭედილი ცა უფრო ბნელდება,ღამე საზარელი და საშიში ხდება.
”გამოდი” ! ისმის ზარივით წამოძახილი,ახალგაზრდა მამაკაცის ხმას ჰგავს.კარს ნელა ვაღებ და ჩემს უკან წამებში მთელი ამალა დგება,რომელთაც აინტერესებთ უცნობის ვინაობა.სრულიად უცხო სახე მეფეთება თვალებში,მაღალი დაკუნთული,შოკოლადის ფერი ბიჭი.გაოცებული ვჩერდები და გარეთ გავდივარ,
ხელით შეუმჩნევლად ვამოწმებ ჩამალულ დანას და გულდამშვიდებული ვუახლოვდები ყმაწვილს.
თავს ზევით ვწევ და ჩემზე ბევრად მაღალს ვავლებ თვალს,ისიც არანაკლებ მათვალიერებს ურცხვად და ულვაშებში სასაცილოდ ეღიმება.ცოტა ხანს თვალს მარიდებს და უკან ჩამალულ ხალხს უცბად ათვალიერებს
-რამდენნი ხართ-მკაცრად დამყურებს ზევიდან და განზე გადის,წარბაწეული უფრო ვინტერესდები მისი ვინაობით
-ოთხმოცდაათი-მაშინვე ვცემ პასუხს და ვშეშდები,როდესაც ტყეებში ხეებს შორის ჩამალულ ცხენებზე ამხედრებულ ამალას ვამჩნევ,ნერწყვს ტანჯვით ვუშვებ ყელში და ვგრძნობ როგორ მეჩხირება ყელში
უზარმაზარი და შემზარავი ბურთი-შენ ვინ ხარ?-ვაყოლებ პასუხზე კითხვად და
უკან ვიხევ დაფეთებული
-ნუ გეშინია,ჩემი ხალხია ეს-ამჩნევს ჩემა მღელვარებას და მშვიდი ტონით მეუბნება,ისე თოთქოს ჩემს დამშვიდებას ცდილობდეს
-ეგ არ მიკითხავს-არ ვიმჩნევ მომდგარ ემოციებსდ ა ჯიუტად ვაგრძელებ ჩემსას
-ის ვარ ვინც შენც
-გაურკვეველი პასუხია -დანისკენ ხელს ვაპარებ,მაიკაში ხელს ვიცურებ და ტარზე ვუჭერ ხელს,ბიჭი ჩემკენ მოდისდა კიდევ უფრო მიმზიდველად იღიმის
-რატომ ხარ ასე შეშინებული?..მოსალაპარაკებლად ვარ აქ-ხელს ვუშვებ იმწ ამსვე დანას,ვეშვები და სახეს ვადუნებ
-რაზე უნდა მოვილაპარაკოთ?
-თქვენ ჩემს ტერიტორიაზე ხართ და ცხოვრობთ-ახლა ვხვდები მის მიზნებს და მოსვლის რეალურ მიზანს
-ტერიტორიები მისაკუთრებულია?-ირონიულად ვიცინი და ხელებს ვშლი
-კი
-მართლა? სასაცილოც კია იცი? რას მიბრძანებ ახლა? დროზე დავტოვოთ ეს ტერიტორია იქამდე სანამ მოგვკლავ? თუ..-პირზე ხელს უხეშად მადებს და მაჩუმებს,დასრულებას არ მაცდის და ისე დამყურებს თითქოს უდიდეს შეურაწყოფას ვაყენებდე
-რას აკეთებ?-ხელს გულის პირზე ვკრავ და ჩემგან მოშორებით ვწევ
-გაჩუმებ
-რატომ?
-მაგისთვის არ ვარ აქ
-აბა რისთვის ხარ? მადლობა უნდა გადამიხადო რომ აქ ვართ?
-დაახლოებით
-ვერ მივხვდი
-მე და შენ ერთი მტერი გვყავს-თვალებს ჭუტავს და ახლა ჩემს სახეს აკვირდება
-რომელ მტერზეა საუბარი?
-რომელმაც შენ და შენი ხალხი შეგაშინათ-ცოტა არ იყოს და მისი საუბარი ახლა მეტად მაშინებს
-შენ საიდან იცი?-დაზაფრული ვეკითხები
-აქ ყველამ ყველაფერი იცის
-ანუ?
-ის შვილის სიკვდილს არ შეგარჩენთ-ცოტა გაიგებრად ხსნის ყველაფერს
-ჩვენ არ მოგვიკლავს მისი შვილი
-თქვენ არა,ერთ-ერთმა შენიანმა
-კარგი...რას მთავაზობ?-ხელევა ვაჯვარედინებ და მისგან მოუთმენლად ველი პასუხს
-უნდა ვილაპარაკოთ პირველ რიგში
-მოდი-განზე ვიწევი და ვეპატიჟები ჩემს სამფლობელოში
-მანდ არა!-მხრებზე მავლებს ხელებს და მასწორებს..-უნდა გამომყვე-თვალს უკან ვაპარებ და მზადყოფნაში მყოფ სემს ვაჩერდები
-არა,დღეს არა-ვტრიალდები და უკან ვიწყებ სვლას
-ხვალ-კიდევ მაყოლებს სიტყვას და თანხმობის ნიშნად ვუქნევ თავს..

უკან ბანაკში ვბრუნდები და კარს უფრო მჭიდროდ ვკეტავ ვიდრე აქამდე ჩამიკეტავს,ახლაღა ვბედავ მშვიდად ამოსუნთქვას.მესმის ცხენების ხმა,როგორც ჩანს მიდიან უკან..მოშიუებილი კოცონისკენ მივდივარ და ხეზე წამოცმულ ირმის ხორცს ვაგლეჯ ნაჭერს,ძირს ვჯდები და გამალებით შევექცევი..
გასაკვირიც კია,მაგრამ აქაურობას ცოტათი ვეჩვევი კიდეც,უცნობი მამაკაცის საუბარმა ინედით ამავსო რატომღაც,მეორე დღისთვის ვიცი რომ უფრო მეტად უნდა ვიყო მხნედ.
-სარა-ჩემს გვერდით მელისა ჯდება,გოგონა რომელიც გზაში გავიცანი პირველ დღეს..მასთან არც თუ ისე ახლოოურთიერთობა მაქვს,მაგრამ მაინც ნორმალური.თვალებში წყალი აქვა ჩამდგარი,სატირლად მომზადებული არის და ტუჩებს უცნაურად ბრიცავს
-გისმენ მელისა-ვტრიალდები მისკენ
-მას მოკლავენ-გიჟივით იწყებს ქანაობას აქეთ იქით
-ვის მოკლავენ?
-ჩემს დას..მას მოკლავენ
-შენ დას?-გაოცებული ხორცის ბოლო ლუკმას ყბებში ვიქცევ-და რატომ?
-მგონი ორსულად არის-ახლა მოაცეულ ხორცს უკან ვაგდებ,
იმაზე მეტად უარესი პასუხი მესმის ახლა ვიდრე ველოდი
-შენი და რომელია?
-აი ის-ხელს იშვერს მისგან მარჯვნივ,ქერა თმიანი გამხდარი და გალეული გოგონასკენ..რომელიც სახეშეცვლილი და გაფითრებული დგას ხის ქვეშ
-ვისგანაა ფეხმძიმედ?
-შენი აზრით?-წარბებს ათამაშებს და ტუჩებს გამწარებული იკვნეტს
-ვერ ვხვდები მელისა
-ნიკისგან -გაოცებისგან ფეხზე ვხტები,ისიც თან მყვება და ხელებს ხელებზე მავლებს -გთხოვ არ შეიმჩნიო-მევედრება და სახეს ღუშავს
-რა დარწმუნებული ხარ რომ
ნიკისგან არის ორსულად?-ხელებს ვაშვებინებ და თვალებით სემის ძებნას ვიწყებ
-ჩემი და ქალწული იყო,ხომ
გესმის არა?-მისი სიტყვების მჯერა..დაძაბული და დაბნეული დამშვიდებას ვცდილობ
-ნუ ღელავ-ვამშვიდებ და ზურგს ვაქცევ,თვალებს ვხუჭავ და ვვოცდები ბიჭების დაუდევრობის გამო
-მპირდები რომ არაფერს დაუშავებენ ჩემს დას?
-კი-ისე ვცემ პასუხს უკან არც ვტრიალდები,ჩემს პასუხში არც თუ ისე დარწმუნებული სემის ძებნას ვიწყებ..

სასაცილოც კია ასეთი ცხოვრება,მელისას დას ახლა შიშში და დარდში უწევს არსებობა..ისიც კი უცნობია შეძლებს კი ბავშვის შენარჩუნებას? ამდენ პრობლემებს ჯერ არ დაბადებული ემატება,სახეში სახლავი ქვებიც კი არ მაქვს რომ დავიშინო.
მდინარისკენ მივდივარ და დიდ ხეზე მჯდარ სემს ვამჩნევ,
მის გვერდით ვჯდები და ფეხს ფეხზე ვიდებ
-სემ-მხარზე ხელს ვადებ და თავს ვაყოლებ ზედ
-სარა?-მოულოდნელობის გამო ქრთება
-ნიკი სად არის ?
-რა ხდება? რამე დააშავა?
-დაახლოებით
-რას გულისხმობ
-ძმის შვილს ელოდები-სახეს ღუშავს
-რას ველოდები?
-ძმის შვილს-ვუღიმი და სახეს ვმანჭავ
-მოიცადე ორსულად ხარ?-მისი სიტყვები ზარივით ჩამესმის ყურებში
-არა არა! -შეშინებული ხელს
ვკრავ და ვიცინი
-აბა?
-მელისას იცნობ?
-მელისას კი,ის არის ორსულად?
-მისი და-პირს აღებს და თავს მიქნევს,ჯერ კიდევ შოკში მყოფი ხელებს პირზე იდებს
-მოიცადე..ეს რეგვენი მამა უნდა გახდეს ?-წამიერად თითქოს ბრაზი უვლის სემს
-როგორც ჩანს კი
-და..შენ?-ისე მეკოთხება თოთქოს მთელი სამყაროს ტვირთი ზურგზე დაადესო,ფეხზე ვდგები და უპასუხოდ ვტოვებ
-ნიკი სად არის იცი?-ძვე კითხვას ვუმეორებ
-არ ვიცი ბოლოს ბობთან ერთად დავინახე -ვცილდები და ისევ ვბრუმდები საწყის ადგილზე..ახლა ყველაფერი იცვლება,ვინ იცის შეეგუება თუა რა ნიკი ამ ამბავს,ან ვინ იცის რომ არ მოკლავს ამ საბრალო გოგოსაც?
დაღვრემილი კარავში ვბრუნდები და ვწვები.
სულ სხვა ფერია აქ ყველაფერი,მწვანე,მუქი მწვანე სიბოროტის ეფექტით..
ყოველი დღე დარდიანი და მღელვარე.
-სარა-კარავში თავს თვით მთავარი გმირი ყოფს თავს.შეშინებული ვხტები ფეხზე
-შემაშინე,მოდი-ძვრება და ისიც ჩემ წინ დგება
-რატომ მეძებდი?
-საქმე მაქვს-ვუღიმი და ვამზადებ ყველაფრის მოსასმენად