სი მიშგუ მიჟ ხი! (თავი 1)

-ძალიან კარგია, თან სვანეთსაც ვნახავთ და კარგადაც დავისვენებთ. - მეგობრებს ვეწუწუნებოდი და ყველანაირად ვცდილობდი, საყვარელი სახე მიმეღო, რომ უარი არ ეთქვათ, სვანეთში წამოსვლაზე.
-აუ, მეზარება ძალიან რა. - ნინიმ დაიწუწუნა და ლიკოს გახედა, რომელიც ხმამაღლა არა, მაგრამ სახის გამომეტყველებით ამბობდა - ,,მეც მეზარება!"-ს.
-კარგით, ვიმახსოვრებ! - ცინიკურად ჩავიცინე, ფეხზე წამოვდექი და კაფიდან ჩქარი ნაბიჯით გამოვედი.
გოგოების ხმა მესმოდა, რომლებიც ,,დადა, დადა"-ს გაჰკიოდნენ, მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია მათთვის.

-*-*-*-*-*-*-
მთელი დღე მირეკავდნენ გოგოები, თუმცა მათი არცერთი ზარისთვის მიპასუხია.
ცხოვრებაში პირველად ვთხოვე რაღაც და მაშინაც ძალიან უაზრო მიზეზით მომიშორეს თავიდან. უბრალოდ, ეზარებოდათ და სხვა არაფერი. იმასაც კი ვერ ხვდებოდნენ, როგორ მატკინეს გული.

დაახლოებით, შვიდი საათი ხდებოდა, თუმცა მზე ჯერ კიდევ ანათებდა ჩემს მისაღებს. ოთახის შუაგულში მდგარ დივანზე ვიჯექი და გეგმებს ვაწყობდი, თუ როგორ წავიდოდი სვანეთში, სრულიად მარტო, ყველას გარეშე.
იქნებ, ასე უკეთესადაც დამესვენა?
ფიქრებიდან კარზე ზარის ხმამ გამომიყვანა. ფეხზე წამოვდექი და შემოსასვლელისკენ წავედი. დაახლოებით მივხვდი, ვინებიც იყვნენ, ამიტომ ნელა გამოვხსენი კარი და როგორც ნინი იტყოდა ,,როჟა დავკერე."
-ძლივს.. - ოთახში ქოთქოთით შემოცვივდნენ და ჩემი გაბრაზებული სახისთვის, სულაც არ მიუქცევიათ ყურადღება.
-რომ გირეკავთ, არ უნდა გვიპასუხო? - მაგიდაზე მდგარი ჭიქა აიღო ლიკომ და წყალი მოსვა.
-ღირსები ხართ? - მეგობრებს წარბაწეული მივაჩერდი, რაზეც მათ გაიცინეს.
-რაიყო გოგო, რა როჟებს მიკერავ? - თავისი საფიქრმო ფრაზა, არც ახლა გამორჩენია ნინის. - როდის მივდივართ სვანეთში? - თავიდან მეგონა მომესმა და გამეორება ვთხოვე. როცა ლიკომაც ,,სვანეთში მოვდივართ"-ო თქვა, მაშინვე ყვირილი დავიწყე და მეგობრებს მთელი ძალით ჩავეხუტე.
-როგორ გამაბრაზეთ თავიდან. - კიდევ ერთი შევუბღვირე მათ, თუმცა მალევე ღიმილი მომედო სახეზე.

-*-*-*-*-*-*-
გზა იმაზე დამღლელი აღმოჩნდა, ვიდრე მე წარმომედგინდა. თან იმას თუ გავითვალისწინებთ, რომ ლიკოს მანქანაში ვისხედით და კუსავით ნელა მივდიოდით წინ, კიდევ უფრო გაიწელა მგზავრობა.
-ახლა სად უნდა დავბინავდეთ? - უკანა სიდენიიდან ნინი წამოდგა და წინ გამოიხედა.
-დაჯავშნული მაქვს უკვე ყველაფერი. ერთი საყვარელი ქალი დაგვხვდება და გაგვიმასპინძლდება, თან როგორც მითხრა, მარტო ჩვენ ვიქნებით სახლში და თვითონ, სხვა არავინ. - ნინიმ ტაში შემოკრა, სიხარულის ნიშნად და ისევ ისე წამოწვა, როგორც მთელი გზის მანძილზე.
-მგონი აქ უნდა ავუხვიოთ.. - ლიკომ მე შემომხედა და მეც თავი დავუქნიე.
დაახლოებით, თხუთმეტი წუთიღა ვიარეთ და იმ სახლს მივადექით, სადაც უნდა დავრჩენილიყავით, მთელი ორი კვირა.
-ეს არის, გააჩერე. - მანქანა ნორმალურად არ იყო გაჩერებული, რომ გადმოვხტი და რაც ძალი და ღონე მქონდა, სვანეთის ჰაერი ღრმად შევისუნთქე.
-ვოუ, ძალიან ცივა.. - ნინიმ თქვა და მანქანიდან შემოსაცმელი გადმოიღო, რომელზეც მთელი დილა მეწუწუნებოდა: ,,რათ მინდა ამ სიცხეში ეს შემოსაცმელი"-ო.
-ვიღაცამ თქვა, არ შემცივდება-ო. - სიცილით გადავხედეთ მე და ლიკომ ერთმანეთს და მერე დაბღვერილ ნინის.
-ჰოდა, შემცივდა. - წარბები ზევით ასწია და სახლისკენ წავიდა.
სანამ ეზოში შევიდოდით, მანამდე სახლიდან საშუალო სიმაღლის, გამხდარი ქალი გამოვიდა, რომელიც შავ ტანსაცმელში იყო შეფუთული.
-მოდით, მოდით, ლამაზებო. ისეთი კუბდარი ინდა გაჭამოთ, რომ თითებსაც ჩააყოლებთ თან. - ისე მომეწონა ეს ქალი, რომ მაშინვე სახლში შევყევი, სადაც ნაირ-ნაირი საჭმელების სუნი ტრიალებდა.
-მე დადა ვარ, - ხელი გავუწოდე, მაგრამ თვითონ ჩამიხუტა გულში მაგრად. ამან ორმაგად მომაწონა ეს ქალი.
-მე ლიკო ვარ. - ლიკოსაც ჩაეხუტა და ახლა ნინისკენ მიტრიალდა.
-ნინი. - ნინი თვითონ მივიდა და ჩაეხუტა, რაზეც გამეცინა.
-მე დალი ვარ, შვილებო. - თვალი თბილად მოგვავლო და დიდზე გაგვიღიმა. - ძალიან მიხარია, აქ რომ ხართ და მარტოს, რომ არ მიწევს ზაფხულის გატარება. - ხმა უცებ დაუსევდიანდა, თუმცა მალევე მოვიდა გონს და ისევ გაგვიღიმა. - მოდით ახლა და გამისინჯეთ ნახელავი. - ხელები დავიბანეთ და მაშინვე მაგიდას მივუსხედით.
სვანური საჭმელები გასინჯული აქამდე არ მქონია, თუმცა ახლა ეჭვი მეპარებოდა, რომ ამ საჭმელბის გარდა, კიდევ რამის ჭამას შევძლებდი ოდესმე.
-იმდენად გემრიელია ყველაფერი, რომ ვერც ვჩერდები და მგონი გავსუქდები. - ლიკომ, როგორც ყოველთვის წონაზე დაიწყო წუწუნი, რაზეც დანარჩენბმა გავიცინეთ.
-უნდა მოსუქდეთ ცოტა. აბა ეს გამხდარი გოგოები, რომ დადიახრთ და კიდევ საჭმელს არ ჭამთ, უფრო უარესად გახდებით და მერე გექნებათ გულის შეწუხებები. - ისე სასაცილოდ თქვა დალიმ ეს ყველაფერი, რომ სიცილი ვერცერთმა შევიკავეთ.
დალიც ჩვენთან ერთად იცინოდა.

-*-*-*-*-*-