ოლიკოს მტკიცედ ჰქონდა გადაწყვეტილი, რომ დათას მიერ მითითებულ მისამართზე არ წავიდოდა. ცოფდებოდა, როდესაც ხვდებოდა რომ ბიჭს ეგონა, ყველაფრის უფლება ჰქონდა მასთან მიმართებაში და ყველაფერი გასდიოდა. თუმცა, უფრო მეტად იმაზე ცოფდებოდა, რომ ეს ყველაფერი სიმართლე იყო. დათას ჰქონდა რაღაც უხილავი ძალა, ისეთი მუხტი მოდიოდა მისგან, რომელსაც გოგონა წინააღმდეგობას ვერ უწევდა. ახლაც, ბიჭის ერთი შემოხედვაც კი საკმარისი იქნებოდა მისთვის, რომ მას ის გაეკეთებინა, რასაც დათა ეტყოდა. ამიტომ, მეორე დღეს უნივერსიტეტშიც არ წავიდა. მასთან ერთად, ერთ შენობაში ყოფნაც კი, თუნდაც ერთმანეთს საერთოდ ვერ შეხვედროდნენ, იწვევდა გოგონაში რაღაც გადაულახავ ბარიერს და უკვირდა ოლიკოს. უკვირდა, როგორი ძლიერი, ჩამოყალიბებული ჩანდა ის ზურას გვერდით და როგორი უმწეო იყო დათასთან.

ტატა მთელი დღე რაღაც სისულელეებს ეტიტინებოდა თეკლეს, მაგრამ ეს უკანასკნელი ურეაქციოდ დუმდა. გიორგიზე ფიქრები არ ამოდიოდნენ მისი გონებიდან. როგორ იყო ახლა ის? ისევ სტკიოდა თუ არა რაიმე? გული ეკუმშებოდა გოგონას, როცა წარმოიდგენდა, როგორი მარტო იყო ის და რამხელა დარდი აწვებოდა მხრებზე. წყალივით სწყუროდა მისი ნახვა. სურდა გადაეფიქრებინა მისთვის და მკურნალობაზე დაეთანხებინა, თუმცა ამ ბიჭის სიჯიუტესა და ამ შემთხვევაში უსაფუძვლო პრინციპებს საზღვარი არ ჰქონდა. ამას კი ისიც ემატებოდა, რომ გიორგი საოცრად ჩაკეტილი და უკონტაქტო იყო და მას შემდეგ, რაც თეკლემ მისი დაავადების შესახებ გაიგო, გოგონას ნახვაც კი აღარ სურდა. ამის გამო, თეკლეს ამაყი ბუნება, ცოტათი ნაწყენიც კი იყო და თავს იკავებდა მასთან მისვლისგან, თუმცა გონება ამ ბიჭზე ფიქრის რეჟიმს არ უხვევდა. დამნაშავედაც კი იგრძნო თავი, რადგან გიორგი რომ ჯანმრთელი ყოფილიყო, ამდენად აღარ იქნებოდა მასზე ფიქრით შეპყრობილი. მისი სიბრალული კი არ სურდა, რადგან ეს მისი ჯანმრთელობის გაუარესებას უწინასწარმეტყველებდა გოგონას. ოლიკოს ნახვა მოუნდა, მხოლოდ მასთან შეეძლო გულახდილი საუბარი, მხოლოდ ის მოუსმენდა, მხოლოდ ის გაუგებდა, თუმცა თავს იკავებდა მაინც რაიმეს თქმისგან. ეგონა, რომ თუკი ამაზე ილაპარაკებდა ის უხილავი ძაფი რომელიც მასა და გიორგის აკავშირებდათ, მასზე საუბრით გაწყდებოდა. უნდოდა მხოლოდ გიორგისთან ესაუბრა მათზე, უნდოდა ლამაზი საიდუმლო ყოფილიყო მათი კავშირი, რომელიც გარედან სრულიად ჩვეულებრივი გამოჩნდებოდა. მხოლოდ თეკლემ იცოდა, მხოლოდ ის ხედავდა გიორგიში იმ ნაპერწკალს, რომელიც უხილავ ძაფად გაჭიმულიყო მასა და ამ ბიჭს შორის და ამ ძაფს ვერც ოლიკო დაინახავდა. არ სურდა ვინმეს მათი კავშირი ჩვეულებრივად მოჩნევენებოდა, ამას ვერ შეეგუებოდა თეკლე, ამიტომ ჩუმად იყო. ამიტომ არ უზიარებდა გიორგისთვის განკუთვნილ სიტყვებს თავის უახლოეს მეგობარსაც კი.

***
დათა ელოდა... მთელი საღამო ელოდა ოლიკოს მოსვლას, გაუთავებლად დადიოდა წინ და უკან, თვალები საათზე ეჭირა. ბრაზი, წყენა, ბოღმა, ყველაფერი ერთად მოაწვა თვალებში. ვულკანივით აფრქვევდა გაცეცხლებულ მზერას და ვერ მშვიდდებოდა. თავადაც არ იცოდა რა დაამშვიდებდა იმ მომენტში, თავადაც ვერ ხვდებოდა, რომ მხოლოდ ოლიკოს დანახვა სჭირდებოდა მის ბრაზისგან ჩაწითლებულ თვალებს. მხოლოდ ის დაუწყნარებდა გულს და მხოლოდ ის შეუვსებდა ტკივილისაგან დასახიჩრებულ ადგილებს გულში. მხოლოდ ბრაზს გრძნობდა, მხოლოდ ზიზღს, მხოლოდ ბოღმას და ესეც ამ გოგოსთან იყო დაკავშირებული. მის გულში რომ ჩაგეხედათ, ვერც იმას იტყოდით დანამდვილებით, უყვარდა თუ ეჯავრებოდა ეს ქალი. როცა ვერ ხედავდა, სძულდა. ხოლო როცა დაინახავდა, სიძულვილისგან გაყინული გული, ულამვე ულღვებოდა, თუმცა მაშინაც ვერ ხვდებოდა ამას. ერთადერთი, რაც იცოდა ის იყო, რომ ოლიკო მისი უნდა ყოფილიყო. იცოდა, რომ მის გვერდით სხვას ვერ აიტანდა, ვერავინ ვერ უნდა შეხებოდა მას მის გარდა. მხოლოდ ეს იცოდა და მხოლოდ ეს სურდა, სხვა არავინ და არაფერი აინტერესებდა. სად შეიძლებოდა ის ყოფილიყო ახლა? ნუთუ ზურასთან ერთად იყო? ნუთუ ისევ ისე ეხუტებოდა მას, როგორ მაშინ? ამაზე ფიქრისგან სულ დაკარგა ცნობიერება დათამ. ყველანაირ სისასტიკეს ჩაიდენდა, უკან არაფერზე დაიხევდა, თუკი თავის ქალს ვინმე შეეხებოდა. უყურებდა ტელეფონს და ვერ გადაეწყვიტა დაერეკა თუ არა, აეკრიბა თუ არა ის დაწყევლილი ნომერი და ეთქვა თუ არა, ებრძანებინა თუ არა ოლიკოსთვის, რომ დროზე მასთან მისულიყო. დიდხანს ათამაშა ხელებში და ბოლოს, ბრაზისგან, მთელი ძალით მიახეთქა კედელს. ღრიალებდა, იგინებოდა... ბოლოს კი, კარადა გამოაღო. სხვადასხვა ალკოჰოლური სასმელებით გამოტენილ კარადაში ერთ-ერთ ბოთლს დასწვდა და თითქმის შუამდე ჩაცალა. რამოდენიმე საათში, დათა იატაკზე ეგდო, ცარიელი ბოთლები ირგვლივ მიმოებნია და ნამთვრალევი თვალებით შესჩერებოდა ჭერს. გაუთავებლად იმეორებდა ოლიკოს სახელს.
-მეზიზღები, მეზიზღები... ოლიკო... მეზიზღები... -სიტყვებს ძლივს აბამდა ერთმანეთს. მთელი არსებით ეჯავრებოდა იმ მომენტში ეს გოგო, მთელი არსებით სძულდა და მთელი არსებით უნდოდა ეს ქალი.

***
პარასკევი 10:15
ამ დღესაც არ წასულა უნივერსიტეტში ოლიკო. ზურას ნახვისგანაც თავს იკავებდა, არავინ და არაფერი არ სურდა. მხოლოდ მარტოობა მოსწონდა თავის ოთახში.
თეკლემაც, სახლში დარჩენა ამჯობინა. საწოლიდანაც არ დგებოდა, სურდა ერთი დღე მაინც მოსწყვეტოდა ყოველდღიურობას და გონება გაეთიშა ყველაფერზე ფიქრით. გიორგიზე ფიქრიც არ სურდა, მაგრამ ამას ვერ ეწინააღმდეგებოდა. მაინც უტივტივდებოდა გონებაში და მაინც უდუღდა მთელი სხეული მასზე დარდით. რა მოხდებოდა, იმ დღეს რომ თეკლეს არ ეშველა გიორგისთვის? რომ არ გამოეძახებინა სასწრაფო, რა მოუვიდოდა მას? ვარიანტების განხილვაც კი არ სურდა გოგონას. მერე კი წამალი გაახსენდა, ექიმმა რომ მისცა და გიორგისთვის მიცემა დაავიწყდა. სწრაფად წამოხტა ლოგინიდან და ჩანთას დასტაცა ხელი, ამოიღო თეთრი აბებით სავსე კოლოფი და თვალებგაფართოვებული დააჩერდა. ეს წამალი გიორგის სჭირდებოდა და ახლა თავმოყვარეობისა და წყენის დრო არ იყო. უბრალოდ მივიდოდა, წამალს მისცემდა და მაშინვე უკან გამობრუნდებოდა.
ტატა მარტო იყო უნივერსიტეტში. თეკლემ ტელეფონზე არ უპასუხა, ოლიკოსთან საუბრის შემდეგ კი, როცა უთხრა, რომ იმ დღესაც არ მივიდოდა, ცოტათი მოიწყინა. რა უნდა ეკეთებინა მარტოს? ლექციების მოსმენა დიდად არ უყვარდა, თაყვანისმცემლებთან მესიჯობაც მოსწყინდა, თითქოს. ბოლოს, გადაწყვიტა ჭიქა ყავა დაელია ბუფეტში, იქნებ დათასთვის მაინც მოეკრა თვალი?! რამოდენიმე წუთის შემდეგ, როცა ტატა ბუფეტის ერთ-ერთ მაგიდასთან, ყავას სვამდა, მის წინ, სრულიად მოულოდნელად თავისი ოცნების მამაკაცი ჩამოჯდა, ტრადიციული, მომღიმარი სახით. ტატას თვალები გაუბრწყინდა, ეს ყველაზე საუკეთესო დღე იყო მის ცხობრებაში, იმის შემდეგ, რაც იგივე მამაკაცმა მისთვის სრულიად მოულოდნელად, აკოცა.
-რაღაც შემოთავაზება მაქვს შენთან. -ცბიერი ღიმილით უთხრა დათამ

***
17:30
კარზე კაკუნის ხმამ გამოარკვია ოლიკო.
-შემოდი. -ნაზად დაიძახა მან.
კარში გელამ შემოიჭყიტა და ოლიკო მაშინვე წამოჯდა საწოლზე.
-შენი მეგობარი გესტუმრა, ტატა. -მშვიდად უთხრა კაცმა.
ოლიკო მაშინვე წამოდგა ლოგინიდან და მისაღებში გავიდა. სავარძელში ტატა იჯდა, ოდნავი აღელვება ეტყობოდა სახეზე და როცა ოლიკო დაინახა, უფრო დაიძაბა. გოგონები ერთმანეთს მიესალმნენ, შემდეგ კი ოლიკოს ინიციატივით, თავის ოთახში გავიდნენ.
-მთელი დღე მარტო ვიყავი, უნამუსოები ხართ შენ და თეკლე. -წაიბუზღუნა ტატამ.
-თავი მტკიოდა, ვერაფრით ვერ ავწიე ლოგონიდან. -ოსტატურად იცრუა ოლიკომ.
-საცვლების მაღაზიაში გამოვიარე. ახალი კოლექცია აქვთ და რაღაცეები ვიყიდე. -ჩვეული აღტაცებით წამოიყვირა ტატამ, ჩანთას დასტაცა ხელი და ცვირწინ წითელი საცვლები აუფრიალა ოლიკოს. გოგონამ აღფრთოვანებისგან პირი დააღო და ფრთხილად შეახო ხელი აბრეშუმის საცვლებს.
-რა მაგარია. -წამოიკნავლა ოლიკომ.
-თუ გინდა, შენთვისაც ვიყიდოთ. კაცებს ჩვენზე მეტად მოსწონთ ლამაზი საცვლები. -ეშმაკურად გაუღიმა ტატამ.
ოლიკომ მორცხვად ასწია თავისი პატარა ცხვირი. ტატა კი იჭვნარევად ჩააშტერდა და ბოლოს თითქმის წამოიყვირა.
-შენ რა, ზურასთან *ექსი არ გაქვს?
-არა გოგო. -მორცხვად შეჰბღვირა ოლიკომ.
-კარგი რა. აბა ეგ როგორი შეყვარებულია? მითუმეტეს საქმრო? -გულწრფელი გაკვირვება გამოეხატა სახეზე ტატას.
-მოიცა, *ექსი აუცილებელი რატომაა? -მხრების ჩეჩვით იკითხა ოლიკომ, თან მზერა აარიდა ტატას.
-კარგი რა, ოლი. ევროპაში ცხოვრობდი 3 წელი და მაგას როგორ ამბობ?
-ხო, მაგრამ მე ასე არ შემიძლია. არ ვარ მაგისთვის მზად. -მხრების ჩეჩვას არ წყვეტდა გოგონა.
-შეყვარებულობა არის, მეგობრობას დამატებული *ექსი. თუკი *ექსი არ გაქვთ, ესე იგი მხოლოდ მეგობრები ხართ.
-შენ ქალიშვილი არ ხარ? -სიცილი წასკდა ოლიკოს.
-მე? უი არა. -სიცილში აჰყვა ტატა. -ორი წლის წინ მქონდა პირველად, მაგრამ დიდი ვერაფერი. დღეს იმედია დაუვიწყარი მექნება. -წამოსცდა გოგონას და პირზე ხელი იტაცა.
ოლიკომ წარბები შეკრა და ალმაცერად გაუღიმა მეგობარს.
-აბა, ახლავე დაფქვი. -გულის ფორმის სათამაშო ესროლა ტატას და ცნობისმოყვარე მოლოდინის რეჟიმი გამოეხატა სახეზე.
ტატამ ნერვიულად დაიწყო ტუჩების კვნეტა.
-არ ვიცი გითხრა თუ არ გითხრა, მაგრამ ისე ვერ წავიდოდი, რომ არ მეთქვა. ისე კი ვიცი, რომ ცუდს არაფერს ვაკეთებ, იმიტომ რომ შენ უკვე საქმრო გყავს და...
-ტატაა... -დაუყვირა ოლიკომ და სიტყვა გააწყვეტინა მეგობარს. -იტყვი, თუ არა ბოლოსდაბოლოს?
-დათამ პემანზე დამპატიჟა, თავისთან სახლში. -თვალებზე ხელები მიიფარა ტატამ და თითებს შორის გამოჭყიტა გაფითრებულ მეგობარს.
ოლიკო ერთხანს გაშეშებული იჯდა, სახეზე ფერი არ ედო. რამოდენიმეწუთიანი დუმილის შემდეგ კი როგორც იქნა, სიტყვა თქვა.
-პირდაპირ გითხრა, შენთან *ექსი მინდაო?
-ნუ პირდაპირ არ უთქვამს, მაგრამ სახლში დამპატიჟა და თავისთავად მოხდება. -თავი ჩახარა ტატამ, თუმცა აღტაცებასა და სიხარულს მაინც ვერ მალავდა.
ოლიკოს უცბად, გონება გაუნათდა და ყველაფერი ნათელი გახდა მისთვის.
-ანუ ასე ხომ? -მუქარით წამოიძახა ოლიკომ და კარადას მივარდა. პირველი, რაც ხელში მოყვა, გადაიცვა და შხუილით გავარდა ოთახიდან. დერეფანში ილიკო შეხვდა, სტაფილოს ახრაშუნებდა. ოლიკო მასთან მივარდა.
-ჩემს ოთახში ტატაა. ყველაფერი გააკეთე აქედან, რომ არ გავიდეს. -სწრაფად მიახალა სიტყვები ძმას და სახლიდან გავარდა.

***
ილიკო ოლიკოს ოთახში შევიდა ხმამაღალი ხრაშუნით. ტატა სწრაფად ალაგებდა წითელ საცვლებს ჩანთაში და წასასვლელად ემზადებოდა, როცა ილიკო წინ გადაეღობა.
-ბოდიში, მაგრამ ვერ გაგიშვებ. ჩემი დის კნავილის მოსმენის თავი ნამდვილად არ მაქვს. -უდარდელად ჩაილაპარაკა ილიკომ და ხრაშუნით ჩაკბიჩა სტაფილო.
-ხომ არ გაგიჟდი? მეჩქარება. -წარბებშეკრული შეაჩერდა სახეში ტატა.
-მგონი ისეთი ამბავია, შენი აქედან წასვლა არ გამოვა. -მშვიდად უპასუხა ილიკომ და ტატას მოპირდაპირედ დაჯდა იატაკზე. -ვარჯიშობ? მაგარი ფეხებია. -დაკვირვებით შეათვალიერა ბიჭმა და ტატა მაშინვე მოლბა.
-ნუუ.. ხოო... -გაპრანჭვით წამოძახა მან და თან სარკეში შეავლო თვალი თავის ფეხებს.
ილიკომ ტუჩები ნიკაპისკენ დახარა და ჩაიფხუკუნა.
-როგორი რეაქციები გაქვს?! -სიცილით წამოიძახა მან.
ტატამ მაშინვე შეცვალა გაპრანჭული სახე, უკმაყოფილებით.
-როგორი? -წარბებშეკვრით შეეკითხა ბიჭს.
-თითქოს შენი განწყობა იმაზე იყოს დამოკიდებული, რას გეტყვიან სხვები. -უდარდელად უპასუხა ბიჭმა.
-ეგრე არ არის. -ყელმოღერებით უპასუხა ტატამ.
-ზუსტად ვიცი, როგორც არის. -დარმწუნებით მიუგო ბიჭმა.
-მაინც, როგორ არის? -თითქოს უდარდელად მიუგო გოგონამ, არადა ინტერესით კვდებოდა.
-მე რომ ზედ არ შემოგხედო, მაშინვე შეგიყვარდები, ხომ? -სიცილით უთხრა ბიჭმა. -შენნაირებს მილიონს ვიცნობ.
-შენ რატომ უნდა შემიყვარედე? -ამზერით ჰკითხა გოგონამ.
-უი არაა. -წარბებშეკვრით დააკვირდა ბიჭი ტატას და უმალვე აატრიალა თვალები მობეზრებულად. -ღმერთმა დამიფაროს შენ რომ შეგიყვარდე. არ გეწყინოს, უბრალოდ ჩემი სტილის გოგო არ ხარ.
ტატამ პირი დააღო გაკვირვებისგან.
-იცი რამდენს ვუყვარვარ? გინდა გაჩვენო რაებს მწერენ? თან როგორი მაგარი ტიპები არიან? შენ ზედაც არ შემოგხედავ იმათ მერე. -გაკაპასდა ტატა.
-ოჰოჰოჰოჰ... -ტატას მიმიკით წამოიყვირა ილიკომ. -და რატომ უყვარხარ მაგათ? ან შენ გგონია, მართლა უყვარხარ რომელიმეს? 40 წლის შემდეგ, ეგეთი დაყენებული ძუძუები და უკანალი რომ არ გექნება, არც არავის არ ეყვარები. -ნიშნისმოგებით უპასუხა ბიჭმა.
ტატას სახე წამოენთო ბრაზისგან. ჩანთას დასტაცა ხელი და კარისკენ დაიძრა. ილიკო მაშინვე წამოხტა და წინ გადაეღობა.
-ოლიკოს მოსვლამდე, ფეხს ვერ დაძრავ აქედან. მოდი რა, კარგად ვსაუბრობდით. -უდარდელად ჩაიფრუტუნა ილიკომ.
ტატამ გაბუტვით მოკუმა ტუჩები და სავარძელში ჩაჯდა. დროდადრო ჩუმ მზერას აპარებდა ილიკოსკენ.
-სტაფილო არ გინდა? -შეეკითხა ბიჭი და უკვე შუამდე დაყვანილი ბოსტნეული გაუწოდა ტატას.
-მოკეტე, რა. -ჩაიბუზღუნა ტატამ.

***
ოლიკო ქოშინით ავარდა მეოთხე სართულამდე და კარი ლამის ჩამოიღო, ისეთი ძალით აბრახუნებდა. ცოტა ხანში, ზღურბლზე დათა დაინახა, რომელმაც ფეხებიდან შეათვალიერა იგი, შემდეგ კი, ოდნავ უკმაყოფილო სახე მიიღო.
-კარგი რა. -მობეზრებულად წამოიძახა დათამ. -პიცა შევუკვეთე და კურიერი მეგონე. არადა, მაგრად მშია ტო. -უკმაყოფილოდ მოიქექა თავი კარის ზღურბლზე მდგარმა ბიჭმა და ოლიკოს მხარს იქით გაიჭყიტა. -კარგი, ჯადაბას, შემოდი.
ოლიკოს სხეული აუდუღდა, როგორ შეეძლო ამ გაიძვერას, თავი ისე დაეჭირა, თითქოს არაფერი ხდებოდა?! შემდეგ კი, სწრაფად შეიჭრა სახლში და როცა კარის მიკეტვის ხმა გაიგონა, უმალვე წამოიყვირა.
-რა გინდა?
დათამ გაკვირვებული სახე მიიღო და მშვიდად ჩაჯდა სავარძელში.
-ვერ გავიგე? -შეეკითხა გოგონას, თან მის მოკლე კაბას დახედა და ირონიულად ჩაეცინა. ოლიკოს ლოყები შეუვარდისფერდა სირცხვილისგან.
-რატომ დამიბარე, რა გინდოდა? -ხმადაბლა იკითხა მან, თან მზერა აარიდა ბიჭს, რომელიც ისევ ურცხვად აკვირდებოდა მის მოშიშვლებულ ფეხებს და ცალყბად იღიმოდა.
-მე არ დამიბარებიხარ. -მოკლედ მოუჭრა დათამ, ისე რომ მზერისთვის მიმართულება არ შეუცვლია.
-გუშინ არ დამიბარე? -ხმას აუწია გოგონამ.
-მერე ეგ გუშინ იყო. რატომ მოხვედი? -თველებში შეაშტერდა ბიჭი და ოლიკომ მაშინვე აარიდა მზერა.
-რატომ მოვედი? შეეშვი ჩემს მეგობარს. -თვალები დაქაჩა ოლიკომ და კატეგორიული ხმა მიიღო.
-რატომ? -მშვიდად შეეკითხა დათა.
-იმიტომ. -ენა დაება გოგონას.
-იმიტომ რა პასუხია? -ჩაეცინა ბიჭს.
-იყენებ და მაგიტომ.
-ვიყენებ? რისთვის? -სავარძლიდან წამოდგა დათა და ოლიკოსკენ დაიძრა. გოგონა ადგილს შეეყინა და თვალები გაუდიდდა.
-ჩემს წინააღმდეგ იყენებ. -ძლივს მოიკრიბა ძალა სიტყვის სათქმელად.
დათას ხმამაღალი სიცილი აუტყდა.
-შენს წინააღმდეგ? და შენ რაში მჭირდები? მგონი მაგარ გაურკვევლობაში ხარ. -ცინიკურად დააშტერდა ბიჭი.
გოგონას სახე წაეშალა, დაიბნა. სიტყვები შეაშრა და ვერ მოიფიქრა, რა ეთქვა. გაურკვევლად დაიწყო თვალების ცეცება. დათას კი ამაზე უფრო მეტად ეცინებოდა, მისი სიცილი სულ შლიდა გოგონას. ნიკაპმა კანკალი დაუწყო და ცრემლები თვალებში მოაწვა. თავი უმწეოდ და დაუცველად იგრძნო, სწრაფად მოუნდა გაცლოდა იქაურობას და კარისკენ შეტრიალდა სწრაფი ნაბიჯებით. დათა მკლავში სწვდა და მისკენ შეატრიალა.
-საით? გგონია ასე შენს ჭკუაზე ივლი? როცა მოგინდება მოხვალ, როცა მოგინდება წახვალ? -წარბები შეკრა ბიჭმა.
-გამიშვი. -ძლივს თქვა სიტყვა გოგონამ. თვალები დახარა, არ უნდოდა მისთვის სახეში შეეხედა.
-არ გაგიშვებ! -მშვიდად უთხრა დათამ და უფრო ახლოს მიიზიდა.
ოლიკოს გული გამალებით უცემდა, რაც უფრო მეტად უახლოვდებოდა ბიჭი, უფრო მეტად უმატებდა გული ძგერას. დათამ სახე ახლოს მიუტანა, ხელები წელზე ჩაუცურა და მაგრად მოუჭირა ნეკნებზე. ოლიკომ ტუჩები გახსნა, თვალები მიელულა. წინააღმდეგობის გაწევის თავი არ ჰქონდა, დათას შეხებას ჭკუიდან გადაჰყავდა. ბიჭი კიდევ უფრო ძლიერად უჭერდა ხელებს, გოგონამ უკვე მისი ცხელი ტუჩების შეხება იგრძნო თვალებთან, შემდეგ უფრო ქვევით, ლოყაზე. მამაკაცის ცხელი სუნთქვა ეკლებად ეფინებოდა მთელს სხეულზე, რამოდენიმე წამში კედელს მიეხეთქა და მთელს ტანზე იგრძნო დათას სხეული. მთელი ძალით ეკვროდა ბიჭი, შემდეგ ყელზე იგრძნო მისი ძლიერი ხელის მოჭერა, რომელიც თავისუფლად თავსდებოდა მამაკაცის მუჭში. ოლიკოს უფრო ფართოდ გაეხსნა ტუჩები, მთელს ტანში ჟრუანტელმა დაუარა. მთელი არსებით სურდა დათას ტუჩების შეხება. ღრმად და სწრაფად სუნთქავდა და მისი ცხელი ბაგეების შეხებას ელოდა. იმ წამს სხვა მეტი არაფერი აინტერესებდა, არაფერი აღარ არსებობდა ამ სამყაროში მასა და დათას გარდა. ბიჭმა უფრო ახლოს მიუტანა სახე და ოლიკომ იგრძნო, მის ტუჩებთან მილიმეტრებად დაშორებული ცხელი ტუჩები, რომლებიც წამებში უკვე შეეხებოდნენ ერთმანეთს...
-მწარედ ცდები, თუკი ფიქრობ, რომ გულამდე მოგიშვებ! -ზიზღით შესძახა დათამ და ოლიკომ თვალები დაჭყიტა. ვნებისგან ადუღებული სხეული, გაეყინა. თვალებგაფართოვებული შეაჩერდა ბიჭს თვალებში, რომელიც სიძულვილით სავსე მოეჩვენა გოგონას, შემდეგ კი ბიჭმა ხელი შეუშვა. ცივად მოშორდა კედელზე მიბჯენილ ოლიკოს, რომელიც არც კი ირხეოდა. გაოგნებული იდგა და სახეზე სიცოცხლის ნიშანწყალი აღარ ეტყობოდა.
დათას ზიზღნარევი ღიმილი გამოეხატა სახეზე.
-გაფიქრებაც კი არ გაბედო! -დაიღრიალა უეცრად ბიჭმა. -შენ უბრალოდ თავშესაქცევი ხარ იქამდე, სანამ მომბეზრდები. გასაგებია? -გაცეცხლებული თვალებით შესჩერებოდა დათა და ოლიკო მთელი ტანით ცახცახებდა. კანკალმა აინატა, სუნთქვა გაუჭირდა. მერე კი, ზიზიღი იგრძნო. ეზიზღებოდა დათა და საკუთარი თავიც მასთან ერთად.
-ყველაზე სუსტი ადამიანი ხარ, ვინც კი შემხვედრია. -წამოიძახა ცრემლმორეულმა გოგონამ.
დათას ცივად გაეღიმა. თვალებიდან თითქოს ყინულის ეკლებს აფრქვევდა და ოლიკოს სხეულს კაწრავდა.
-შენ ვერასოდეს ვერ გაიგებ ჩემსას. ვერც შენ, ვერც ვერავინ... -ზიზღით წამოიძახა დათამ.
-არც მინდა გავიგო. -ცხელი ცრემლები ჩამოუგორდა ღაწვებდა ოლიკოს. -შენ უგრძნობი ადამიანი ხარ. ლაჩახი ხარ და ემოციებს გაურბიხარ. ყველას ანადგურებ ვინც კი გზად შეგხვდება, ყველას გრძნობებზე თამაშობ და ყველა ფეხებზე გკიდია, მათ შორის საკუთარი თავიც. მე ვტირივარ, იმიტომ რომ ვგრძნობ. შენ კი ესეც არ შეგიძლია, იმიტომ რომ ქვა ხარ, ყინული, შხამი. -ხმას და ტირილს უმატებდა ოლიკო.
დათას უფრო მეტად ევსებოდა თვალები ზიზღითა და ბრაზით.
-გრძნობა ბევრნაირია, ოლიკო. სხვისი გრძნობებით თამაშიც მაგარი გრძნობაა, მაგრამ შენს გრძნობებზე თამაშს ვერ შეედრება. მხოლოდ მაგისთვის მიღირს ცხოვრება. ჩემი გრძნობები სულაც არ მჭირდება, შენი რომ დავინახო და ამით ვისიამოვნო. -თავი გვერდზე გადახარა დათამ და ბოროტი მზერით შეაშტერდა გოგონას სველ სახეში.
-მეზიზღები, დათა! -წამოიყვირა ოლიკომ. -იმდენად მეზიზღები, რომ სიკვდილი მირჩევნია შენს შეხებას, შენს ყურებას, შენს მოსმენას... -თითქმის კივილით გაჰყვიროდა გოგონა, თუმცა დათას მზერა არ იცვლებოდა. ისევ ისე ცივი ღიმილით შეშტერებიდა მას და წარბსაც არ ხრიდა მის სიტყვებზე.
-მე არც კი მეზიზღები. -შეუცვლელი სახით უპასუხა ბიჭმა. -მებრალები. თუმცა არა, არც მებრალები. საერთოდ არანაირი გრძნობა არ გამაჩნია შენს მიმართ. უბრალოდ, კარგი სათამაშო ხარ. იმდენად კარგი, რომ ალბათ გამიჭირდება მეორე შენნაირის პოვნა, თუმცა ოდესმე ხომ მომბეზრდები არა?! -უდარდელად დახედა. -თუმცა, მაგაზე მერე ვიფიქრებ. ჯერ-ჯერობით სრულებით მაკმაყოფილებ.
ოლიკოს ცრემლებმა ნიკაპისკენ სირბილი შეწყვიტეს. სახე ცივი, არაფრისმთქმელი და შეშლილი გაუხდა. განადგურებული იყო, სუნთქვაც კი აღარ უნდოდა. სურდა იქვე მომკვდარიყო, გამქრალიყო და ყველას დავიწყებოდა მისი არსებობის შესახებ. აღარავინ და აღარაფერი აღარ სურდა. ბოლოს კი თითქოს გონება გაუნათდა და გადაწყვეტილება მიიღო. გადაწყვეტილება, რომელიც მის ცხობრებას შეცვლიდა. რომელიც ეგონა, რომ სამუდამოდ დაავიწყებდა დათას.
-ერთ თვეში ქორწილი მაქვს. ერთ თვეში აქედან სამუდამოდ წავალ და ვერასოდეს ვეღარ მნახავ. ვერასოდეს ვეღარ შევხედავ შენს დამპალ სახეს. -ხელი მთელი ძალით ჰკრა ოლიკომ მის წინ აღმართულ ბიჭს და კარებისკენ დაიძრა. დათამ მაშინვე მკლავში დასტაცა ხელი და მისკენ მიაბრუნა. შეშლილი სახე ჰქონდა და გოგონა ისტერიკულმა შიშმა აიტანა.
-გაიმეორე, რა თქვი? -გაოგნებული შესჩერებოდა ბიჭი სახეში.
-ერთ თვეში ვქორწინდები. -გაუმეორა ოლიკომ.
დათას სახე მოეღრიცა. მთელი ძალით უჭერდა მკლავში ხელს ოლიკოს.
-ხელი გამიშვი! -დაუყვირა გოგონამ.
დათამ მაშინვე შეუშვა ხელი, თავი უკან გადააგდო და სახე მოისრისა.
-გაეთრიე აქედან! -დაიღრიალა ბოლოს მან, ისე რომ ოლიკოსთვის არ შეუხედავს. -ჩემმა თვალებმა აღარ დაგინახოს! აქედან გაეთრიე, ახლავე! -ყვიროდა დათა და რაც ხელში მოყვებოდა ყველაფერს ლეწავდა. მთელი ძალით ურტყამდა მუშტებს კარადას, სასმელებით სავსე ბოთლებს ისვრიდა და კედელს ანარცხებდა მთელი ძალით. ოლიკოს შეეშინდა, ვეღარ გაეგო წასულიყო თუ დარჩენილიყო და შეეჩერებინა. ბოლოს კი გაქცევა გადაწყვიტა და კარისკენ გაექანა.
-გაჩერდი! -მოესმა დათას ღრიალი უკნიდან, მაგრამ ოლიკო მთელი ძალით ეჯაჯგურებოდა ჩაკეტილ კარს. საკეტს ნერვიულად ატრიალებდა. -მოდი აქ! -უკვე ნაბიჯების ხმა გაიგო გოგონამ და როცა როგორც იქნა კარი გამოაღო, მთელი ძალით მიაკრეს კარზე. დათამ მისკენ შეატრიალა შიშისგან გაფითრებული გოგონა. შუბლი მის შუბლს მიაბჯინა და თვალები დახუჭა. ოლიკო კიდევ ახალ საშინელებას ელოდა მისგან და მთელი სხეული დაეძაბა, შიშისგან გულისცემა ტვინში ურტყამდა. დათა კი ისევ თვალებდახუჭული იყო მიბჯენილი მასზე, ხელები მის მხრებს იქეთ მიებჯინა კარზე და სწრაფად სუნთქავდა.
-რას მიშვრები?! რას მიკეთებ ოლი? -ჩურჩულებდა დათა და კიდევ უფრო მაგრად აწვებოდა გოგონას.
-გამიშვი, დათა. -ძლივს წამოიძახა ოლიკომ.
დათა ოდნავ მოშორდა, სინანულით დააშტერდა ოლიკოს. ამ უკანასკნელს გული შეეკუმშა ბიჭის თვალების შემხედვარე. სულ გადაავიწყდა, თუ რას ეუბნებოდა იგივე ბიჭი რამოდენიმე წუთის წინ. დათამ ხელი სახეზე შეახო და ნელა უსვამდა ნიკაპზე, ყბებზე, ტუჩებზე. მთელს სახეზე ეფინებოდა გოგონას, ბიჭის მტაცებლური მზერა. ოლიკო კი ისევ კარზე იყო აკრული და ვერ ინძრეოდა, მიუხედავად იმისა რომ დათა აღარ აკავებდა.
-წასვლა გინდა, ოლი? -სინანულით ჰკითხა დათამ. გოგონას ნიკაპი აუცახცახდა. როგორ შეეძლო დათას ჯერ გაეყინა იგი და მეორე წამს გაელღვო?! დათა ისევ ეფერებოდა სახეზე და ოლიკოს სიტყვის თქმაც არ შეეძლო. შემდეგ კი ბიჭმა ხელი შეუშვა, ორი ნაბიჯით უკან დაიხია და დაღლილი თვალებით შეხედა.
-უნდა წავიდე. -ამოილუღლუღა ბოლოს მან.
დათამ მკრთალად, თითქმის შეუმჩნევლად დაუქნია თავი.
ოლიკო ფრთხილად მოშორდა კარს და შეტრიალდა. გამოაღო კარი და ზღურბლს გადასცდა.
ახლა დათა უყურებდა მას, მისგან მიმავალს. ისევ ისე გაშეშებული იდგა და ვერ ინძრეოდა. ღიად დარჩენილ კარში უყურებდა ოლიკოს, როგორ მიდიოდა. როგორ შორდებოდა თანდათან და მიხვდა დათა, რომ ეს დასასრული იყო. წავიდოდა ოლიკო და წავიდოდა სამუდამოდ, სხვა კაცს გაჰყვებოდა ცოლად და აქ უკვე გონება გაეთიშა.
-ჯაბდაბა, არ შემიძლია! -წამოიყვირა მან და კიბისკენ გაექანა.
ოლიკო უკვე კიბის შუა საფეხურზე იდგა, როცა დათა მკლავში სწვდა, მისკენ შეატრიალა და წამებში, ორივე ტუჩზე ცხელი კბენა იგრძნო. გოგონამ უცბად, ვერ გაიაზრა მომხდარი. დათამ კი წელზე მოხვია ხელი, მთელი ძალით იკრავდა სხეულზე, კეფაზე მაგრად უჭერდა ხელს და გოგონა გრძნობდა ცხელი ენის სრიალს მისი პირის ღრუში. დათამ მთელი სხეულით აიტაცა, ხელები ზურგს უკან შეუკრა და მჭიდროდ მიიკრა სხეულზე, ისე რომ ოლიკოს განძრევის საშუალებაც არ ჰქონდა. დათამ სწრაფად აირბინა კიბის საფეხურები და მისი ბინის კარი ჯახუნით მოიკეტა ზურგს უკან.