-ნუ ეწევი ამდენს
-მარიამ შემეშვი რა
-შენ ხო იცოდი რო ჩამოვიდოდა? რა გეგონა აბა სულ იქ დარჩებოდა და 'ვაფშე' არ ჩამოვიდოდა? სერიოზულად ნუცა?
-არ მინდა რო ჩამოვიდეს.
სასოწარკვეთილი ხმით ამოილაპარაკა და ანთებული სიგარეტი აივნიდან მოისროლა.
-უთხარი მაშინ.
ამჯერად მარიამმა დაიწყო მოწევა, იცოდა აზრი არ ქონდა, არაფერი გამოვიდოდა მაგრამ უნდა ეცადა, თუნდაც ნუცას გამო უნდა ეცადა.
-აღარ გვინდა რა, რაც უნდა ის ქნას, მაგის კარი დიდი ხნის წინ დაიკეტა.
ლიზა კანდელაკი წასულა, არც მთელ საქართველოს გაუგია და არც ტელევიზიები მისულან, მაგრამ იმ ეზომ გაიგო, ერთხელ შეყვარებულს არსად რომ არ გაგიშვებს და თუ გაგიშვა, უკან მიგიღება რომ გაუჭორდება.
---
1 წლის წინ მარიამის დაბადების დღიდან ადგა და წავიდა, არც რამე უთქვამს არც უკითხავს, ესე ადგა და წავიდა.

---
მე და ნუცა
ბაღში რომ ერთად შეგვიყვანეს და ერთმანეთისთვის ხელი ჩაგვაკიდებინეს მას მერე ხელი არცერთს გაგვიშვია, მერე იყო ლიზა, ბოლოს იტალიურ ეზოში გადასვლა და
ყველაფრის დაწყება
ან
დამთავრება.

---
ლიზა რომ გავიცანით, მე5 კლასში ვიყავით, თავიდან ვერ ვუგებდით მერე ჩვენ ეზოში გადმოვიდა.
ჩვენი ეზო სხვანაირი იყო
5 სართულიანი კორპუსის მე2 სართულზე მე ვცხოვრობდი, მე4ზე სანდრო, წინ თეთრი სახლი იყო, ლიზასი, ლიზას სახლის გვერდით ორ სართულიანი სახლი იყო, მეორე სართულზე ნუცა და გუგა ავალიანები ცხოვრობდნენ, ნუცას წინ ნიკუშა, ისიც მეორე სართულზე, ესეც ბედის ირონია იყო ალბათ, ნიკუშას ქვემოთ დემე-ტრე ცხოვრობდა მიშოსთან ერთად.

---
ლიზას წასვლამდე ნუცასთან ვიჯექით აივანზე, ხან ნიკუშას აივანს ვაკვირდებოდით ხან გელოვანის ფანჯრებს.
-გუშინ გუგა იყო ნიკუშასთან
ჩაფიქრებულმა ამოილაპარაკა ნუცამ და თან მარიამის ჭიქიდან ყავა მოსვა.
-არიქა ბედი გაგეხსნა
სიცილით ამოილაპარა მარიამმა და ჭიქა უკან დაიბრუნა.
-და სანდრო?
მშვიდი ტონით ჩაილაპარაკა ლიზამ, წარბი ღიმილით აწია და ყავა თავისი ჭიქიდან მოსვა.

---
გუგას დაბადების დღე იყო, მთელი საძმაკაცო ავალიანებთან იყო სახლში
იაკომაც ვეღარ გაუძლო, ესენი სერიალის ყურებას არ დამაცდიანო ადგა და დაქალთან წავიდა.
ისე დაემთხვა
უაზროდ
სანდროც რაღაცნაირად იყო იმ საღამოს
აი ისე რა
ნუცა მითუმეტეს.
არც ვინმესთვის უთქვამთ რამე
არც ერთმანეთისთვეს
ორივე იდგნენ აივანზე და ეწეოდნენ
ხან ერთი გახედავდა მეორეს, ხან პირიქით, მერე ორივეს ეცინებოდათ.
-ბევრს ეწევი ნუცი.
ჩუმად ლაპარაკობდა ლეჟავა და ნუცას უყურებდა.
-არც შენ ეწევი ცოტას
მშვიდად გაუღიმა და სიგარეტი აივნიდან მოისროლა.
-წამო ვიცეკვოთ რა
მშვიდად, აუღელვებლად ჩაილაპარაკა სანდრომ და ნუცას პასუხს არც დაელოდა ისე შეიყვანა შიგნით.
-ლამაზი ხარ
ყურში ჩასჩურჩულა და თითები წელზე მოხვია.
გული უჩქარდებოდა
არადა არ უნდოდა
იცოდა არ შეიძლებოდა, არასწორი იყო
ყველასთან
თავის თავთან და ნუცასთანაც.
იცოდა მაგრამ სხვანაირად ვერ იქცეოდა
ვერც მოიქცეოდა.
იმ მომენტში მხოლოდ ნუცას ხედავდა
ნუცას გრძნობდა
ნუცას წვრილ თითებს გრძნობდა მის მხრებზე, მის მშვიდ სუნთქვას გრძნობდა
და
მის ღიმილს.
---
-მე მგონია რო სანდრო გიყვარს.
სიცილით ლაპარაკობდა ლიზა და ყავას თავისი ჭიქიდან სვავდა.
გუგას დაბადების დღიდან ერთი კვირის მერეც კვლავ აქტიური თემა იყო ნუცას და სანდროს ცეკვა.
მარიამი თავის ქნევით დაეთანხმა ლიზას და ნუცას ყავის ჭიქა ხელიდან გამოაცალა.
-ერთი ცეკვით არ უყვარდებათ, გენიოსებო.
ნერვებ მოშლილმა ჩაილაპარაკა ნუცამ და ყავა უკან დაიბრუნა.
-სამაგიეროდ სამი წელი თვალების ფახუნით უყვარდებათ
თვალების ბრიალით თქვა მარიამმა და ამჯერად ალუჩის ჭამა დაიწყო.
-ამან ოღონდ პირი არ გაააჩეროს რა
-ლიზა ტლიკინი, წეღან დემე ვნახე
-მერეე
კივილით გააწყვეტინა ნუცამ მარიამს ლაპარაკი.
-თან რო დემეს ეძახის
-მაცადეთ! საღამოს რას შვებიო და რავი ნუცასან ვიქნები თქო და გაამიცინა, კაი წადი ეხლა ჭკუითო, რა უნდა ვერ ვიგებ რაა
-მალეე ახალი წყვილი გვეყოლებაა!
ბრძნულად ჩაილაპარაკა ლიზამ და ნუცას თვალი ჩაუკრაა.
-ხო თან სულ მაშოს რო გეძახის.

---
-მაშო ყავა გამიკეთე რა
სამზარეულოში მყოფს გვერდით მიუდგა და გაუცინა.
-აუუ კაი რა დემე
საწყლად ამოილაპარაკა მარიამმა და მადუღა ჩართო.
-მიყვარს ეგრე რო მეძახი.
თვალი ჩაუკრა და სამზარეულოდან გასვლა დააპირა, კარებთან მისული უკან შემობრუნდა.
-შაქარი სამი მაშო.
-ვიცი დემეტრე!
თვალების ტრიალით უპასუხა მარიამმა.
-დემეტრე არა დემე მაშო
ტუჩის კუთხეში შეუმჩნევლად ჩაიღიმა და ოთახი დატოვა.

დემეტრეს ყავა გავუტანე თუ არა ტელეფონმა დარეკა, ნინა იყო.
გოგოები კითხვის ნიშნის თვალებით მიყურებდნენ, ბიჭებს ყურადღებაც არ მოუქცევიათ.
არც რამე ამიხსნია, გოგოებს თავით ვანიშნე წავედით თქო და გამოსვლა დავაპირე მიშოს ხმა რომ დაგვეწია
-საით?
-ნაშებში
სიცილით უპასუხა ნუცამ და სახლის კარები გამოხურა.
ნინა იმაზე ცუდ ხასიეთზე დაგვხვდა ვიდრე ველოდი, აბაშას მიწასთან ასწორებდა, მე მაგას არ შევურიგდები ეგ ჩემი შეყვარებული აღარ იქნებაო.
არადა სკოლიდან უყვარდათ ერთმანეთი, თვითონაც იცოდა რომ შერიგდებოდნენ, სხვანაირად არ შეიძლებოდა.
ხან ნიკუშას ლანძღავდა
ხან თავის თავზე ბრაზდებოდა,
არც რამის თქმას გვაცდიდა არც თვითონ ჩუმდებოდა.
ლიზა აქეთ-იქით დადიოდა, ნუცა ნინას ეხუტებოდა.
მე? მე რა ვიცი, ვიცოდი რო დარეკავდა, მაინც შერიგდებოდნენ და მშვიდად ვიჯექი.
ისე დაემთხვა
რაღაცნაირად.
მართლა დარეკა ტელეფონმა, ოღონდ ნინასამ არა ნუცასამ.
გაოცებული სახით უყურებდა ტელეფონს და სანამ ლიზამ არ უკივლა უპასუხე დროზეო მანამდე არც განძრეულა.
სანდრო იყო, ფეხბურთი იწყება და მალე დარეკე'თ მოგაკითხავთ მარტო არ წამოხვიდეთო.
ნუცამ მაგას ვანახებ მალესო და რაც შეიძლება გვიანობამდე დავრჩით ნინასთან, დარეკვას არ აპირებდა, არც ჩვენ ვაპირებდით.
სადარბაზოდან გავდიოდით ისევ სანდრომ დარეკა
რაღაცნაირი ხმა ქონდა
გაბრაზებული.
სად ხართო რო იკითხა და ნუცამ ვითომც არაფერი ისე უთხრა მოვდივართო, ტელეფონი გათიშა და 5 წუთში ლეჟავას მანქანა ჩვენ წინ იდგა.
მე და ლიზამ ნუცას ხელი ვკარით და წინ შევაგდეთ, ჩვენ სასწრაფოთ უკან ჩავჯექით და ისეთი სახე მივიღეთ ვითომც არაფერი.
-მე არ გითხარით დარეკეთ მეთქი?!
ტონის კონტროლს ცდილობდა სანდრო და საჭეს ხელს მაგრად უჭერდა.
-როგორმე ორ ნაბიჯს ფეხითაც ჩამოვიდოდით.
თვალების ბრიალით უპასუხა მარიამმა და ლიზას ჩქმეტა დააიგნორა.
-ღმერთს ვფიცავარ არასდროს არცერთს არაფერი არ გესმით.
უკვე ყვირილზე გადადიოდა ლეჟავა და თან მანქანას აჩერებდა.
-შენ რაღაცაზე გაბრაზებული ჩვენ ნუ გვიყვირი
ნერვებ მოშლილმა მიუჯახუნა ნუცამ მანქანის კარი და გოგოებს არც დალოდებია ისე აირბინა კიბეები.
იმ ღამეს ნუცასთან დავრჩი, ლიზამ სახლში გადავალ მარტოა ლიაკოვო და სახლში ჩავიდა.
ფეხბურთის მერე ბიჭებიც დაიშალნენ. გუგა, სანდრო, დემე-ტრე და მიშო დარჩნენ მარტო.
ნატაშკაც დაქალთან იყო, იაკოს ეძინა.
სახლში მოწევის აკრძალვის წესის გამო ბიჭები ყოველ წამს გარეთ გადიოდნენ, ნუცა ნაკლებად.
თენდებოდა უკვე, ნუცას ეძინა,
ჩვენ ესე გვეგონა ყოველშემთხვევაში, სანდროც რაღაცნაირად მოტყდა მაშინ, ეგ მე შევამჩნიე თორე სხვებმა ნაკლებად. გუგა და მიშო კალათბურთს უყურებდნენ, დემე-ტრე ვიღაცას წერდა და მესიჯის მოსვლის ხმაც კი ნერვებს მიშლიდა, ბოლოს აივანზე გავედი, რაღაცნაირად მინდოდა რო გამომყოლოდა
ვიცოდი რო გამომყვებოდა,
რატომ არ ვიცი
ვიცოდი რა.
ყავის ჭიქას ხელებს გამეტებით ვხვევდი, ფეხები მოაჯირზე მედო და თავადაც ვერ ვხვდებოდი რა მაბრაზებდა.
-რა გჭირს?
გვერდით მომიჯდა და სიგარეტი გააბოლა.
-რა მჭირს?
-კითხვაზე კითხვით პასუხი არ გინდა მაშა.
-მესიჯი მოგივიდა დემე-ტრე.
-წამო გავისეირნოთ რა.
ხრინწიანი ხმით ჩაილაპარაკა დემეტრემ.
-არ მინდა.
-რატო?
-მეზარება.
-მაშინ აქ ვიყყოთ
-აქ ისედაც ვართ დემეტრე
-ეგრე რო მეძახი ან გაბრაზებული ხარ, ნაწყენი ან კიდე ცუდ ხასიეთზე. ეხლა რომელზე ხარ მაშო?
მაშო რაც შეიძლება მკვეთრად თქვა და ტუჩის კუთხე ჩატეხა.
-რა გინდა?
-მეე? რავი არაფერი რა უნდა მინდოდეს.
-აბა რანაირად მექცევი?
ხმა ებზარებოდა უკვე მარიამს თან ლაპარაკის გაგრძელებას ცდილობდა
-ხან მოდიხარ და ძაან თბილად მექცევი, ხან პირიქით საერთოდ ვერ მამჩნევ, ვერ ვიგებ რანაირი მეგობრები ვართ რა, საერთოდ შემეშვი რა.
მეგობრები მძიმედ გამოკვეთა და სახლში შესვლა დააპირა დემეტრემ უკან რო შემოაბრუნა
-რა შტერი ხარ.
ღიმილით ჩაილაპარაკა, თავზე ნაზად აკოცა და ამჯერად სახლში შესვლა თვითონ დაასწრო.

მეორე დღეს ლოლიტაში ვიჯექით გოგოები.
ნუცა გუშინდელი ღამის ამბებს ყვებოდა, ხომ ვამბობდი არ ეძინება თქო.
იჯდნენ ნუცა და სანდრო მთელი საღამო და ყველაფერზე ლაპარაკობდნენ, სანდროს ყოფილებზე, ნუცას მოწონებულებზე, მეგობრებზე, ყველაფერზე.
ისე რა
რაღაცნაირი ღამე იყო გუშინ
მე და დემე
ნუცა და სანდრო.
ჩვენებური ღამე იყო.
-შენ რო გიყვარს ვიცით, მაგრამ ხო ხედავ რა თვითონაც სხვანაირად არის, ისე რა.
ნაზად ჩაილაპარაკა ლიზამ და ნაყინი დააგემოვნა.
-ეგ იმიტო გეჩვენებათ ეგრე რო სანდროა, თორე ბექა, მიშო ან არ ვიცი რომელიმე სხვა რო იყოს ეგრე არ იფიქრებდით.
-რავიცი რავიცი
ღიმილით ჩაილაპარაკა მარიამმა და ლიზას გახედა შენ როდემდე უნდა იყო ესე მარტო ეულადო.
მერე ჩემთან ავედით, ნუცას სანდროს ნახვა არ უნდოდა, იცოდა მაგასთან იქნებოდნენ, ყავას ვაკეთებდი, რაღაცნაირად სულ მარტო ვიყავი სახლში, დედაჩემი სამსახურში, მამაჩემი თავის ოჯახთან.
-იცით პრობლემა რაშია?
ჩაფიქრებულმა ამოილაპარაკა ლიზამ და ტელევიზორის პულტი ხელში მოიმარჯვა
-სანდროს სულ რომ სიგიჟემდე შეუყვარდე, გუგას ფაქტორი გავიწყდებათ?!
-ძმაკაცის დის შეყვარება როგორ შეიძლება, ქართველები ვართ ბოლობოლო.
მარიამი ფეხზე წამოხტა, ხელი გაშალა და მთელი ეფექტურობით წარმოთქვა.
-ავადმყოფი ხარ
სიცილით კვდებოდნენ ლიზა და ნუცა.

---
მეორე დღეს საერთოდ არ მინახავს გოგოები, არც სახლში ვყოფილვარ არც ნუცასთან, მამაჩემთან ვიყავი მთელი დღე, ბავშვებთან ერთად, გვიანი იყო წამოსვლა რო დავაპირე, მამაჩემის ცოლმა თავი გაიგიჟა დაელოდე ზურას წაგიყვანსო, არადა არ მინდოდა.
მაინც ავდექი და წამოვედი
შუა ნუცუბიძეზე ვიყავი ნუცამ რო დამირეკა
-ხო ცუც
-სად ხარ მარიამ?
რაო? მომესმა ხო? დემეტრე გელოვანი რეკავდა ნუცა ავალიანის ნომრიდან და თან მარიამით მომმართავდა. ხმა ჩამიწყდა, ვერ მივხვდი რა დავაშავე, ამდენი წლის მანძილზე ალბათ სულ მეორედ მომმართა მარიამით.
ერთხელ 3 წლის წინ, მიშოს დაბადების დღეზე ძალიან მთვრალი ვიყავი და მაშინ.
მეორედ ეხლა.
-ნუცუბიძეზე
ასო-ასო ძლივს ამოვილაპარაკე და ნაბიჯს ავუჩქარე.
-ცინცაძე მოვიდა ნუცასთან მარიამს ველოდებიო, დროზე მოდი!
სასწრაფოდ ამოილაპარაკა დემეტრემ და ტელეფონი გათიშა.
ეგრევე ლიზას დავურეკე, ვიცოდი ნუცას ტელეფონი ისევ დემეტრეს ექნებოდა.
-ლიზა რა უნდა? აი რატო არ მეშვება? მაინცდამაინც ჩემგან რა უნდა? რახან ბიჭებთან ვმეგობრობ მაგიტო მეტენება? რა უნდა ლიზა?!
უკვე ტირილს ვაპირებდი ისე ვლაპარაკობდი.
-სად ხარ მოვიდეთ?!
-არა, მოვალ მალე.
ტაქსი სასწრაფოდ გავაჩერე და ეზოში სულ კანკალით შევედი.
საბა ცინცაძეს მე10 კლასიდან ვიცნობდი, არ ვიცი როგორ და რატომ მაგრამ ბიჭები ვერ იტანდნენ.
ვერც ერთი.
გუგა ნუცას სულ ეჩხუბებოდა მაგასთან ერთად არ დაგინახოვო, არც ჩვენ გვაკლებდნენ.
ასე იყო თუ ისე რაღაცნაირად მაინც გადავიკიდე საბა ცინცაძე.
ჩემ კორპუსთან იდგა და უტიფრად მიყურებდა.
-როგორ ხარ მარიამ?
-კარგად, რამე მოხდა?
-არა მომენატრე უბრალოდ, არ შეიძლება?!
-ეხლა ხო მნახე, შეგიძლია წახვიდე.
-წამო ყავა დავლიოთ სადმე
-არ მინდა.
-როდიდან მარიამ?
-ბატონო?!
უკვე სიბრაზის პიკს ვახწევდი, ცოტაც და ამ იდიოტს თმებით ვითრევდი.
-ხო რა იყო?! როდიდან არ სვავ ყავას ვიღაცეებთან ერთად?!
-ხო საბა მართალი ხარ ვიღაც ხარ, წადი რა აქედან, ერთხელ ცემა არ გეყო?! კიდე ბევრჯერ უნდა გცემონ?!
ისე გავკიოდი პასუხს აღარც დავლოდებივარ ეგრევე ნუცასთან ავედი.
სიბრაზისგან თვალები მიცრემლიანდებოდა, ყველა ისეთი სახით მიყურებდა ზუსტად ვიცოდი ვერ გადავურჩებოდი ვერცერთს.
გუგამ ეგრევე ყვირილი დამიწყო, არადა ვერ ვხვდებოდი მე რა შუაში ვიყავი.
ვიჯექი ესე უაზროდ და ვუსმენდი გუგას ყვირილს, მერე მიშოსას, დემესას, ყველასას.
-და მე რა შუაში ვარ ვერ გავიგე? მე ვუთხარი ღამის ათ საათზე მომაკითხე თქო? ან საერთოდ რა გინდათ? რახან თქვენ ნაჩხუბრები ხართ მე ურთიერთობა არ უნდა მქონდეს?!
მე გავკიოდი, ისინი მიყურებდნენ.
-მაგას სერიოზულად ამბობ მარიამ?!
აი ისევ მარიამ
უკვე მერამდენედ.
დემეტრესგან მარიამი.
მივხვდი რო მივქარე, სისულელეები ვილაპარაკე რაც არ უნდა მეთქვა.
-არა.
ხმაგაბზარულმა ამოვილაპარაკე და სახლიდან ისე გამოვედი ყურადღება არავისთვის არ მიმიქცევია.
სახლში ავედი, მაკა ისევ არ იყო მოსული, დავწექი და დავიძინე.

ცინცაძის ამბებიდან ერთ კვირაში ნუცასთან ვიყავით ისევ. საბას ამბებიც დავივიწყეთ
მეც
და
ბიჭებმაც
დემემ - არა.
ესე იყო სულ.
რაღაცაზე რო ბრაზდებოდა მერე დიდხანს არ მირიგდებოდა.
მთელი საღამო ან უხეშად მელაპარაკებოდა ან საერთოდ არა.
ეგეთი იყო რა.
ვერ გაუგებდი
ერთ დღეს შეიძლება თბილი ყოფილიყო, მერე პირიქით.
ბოლოს გავბრაზდი, სულ ნუ დამელაპარაკება თუ უნდა თქო და ნუცას ოთახში შევედი.
5 წუთში ორივენი შემოვიდნენ ყავით ხელში.
-მარიამ რა გჭირს?
ჩაფიქრებულმა ჩაილაპარაკა ლიზამ და ნუცას თვალი ჩაუკრა.
-მე ვიცი რაც სჭირს.
ყავა მოსვა ნუცამ და გამომცდელად შემომხედა დაიწყე ეხლაო.
რა უნდა მეთქვა არ ვიცოდი, ვიჯექი ჩუმად და ხან ერთს ვუყურებდი ხან მეორეს.
-რა გინდა დემეტრესგან?
-არ ვიცი ნუცა.
-უყვარს.
წარბი აწია ლიზამ და თავისი აზრის სისწორე დაგვანახა.
-არა რა არ ვიცი, ტეხავს როგორ უნდა მიყვარდეს, თვითონ სულ ისეა რა თან არ მინდა რო მიყვარდეს, ამდენი წელია სულ ესე ვართ, არც იქით არც აქეთ, დავიღალე რა
-დებილი თუ არ ხარ.
ნუცამ გამიცინა და ჩამეხუტა, ისე თვითონ რო იცის ხოლმე.
-წამო გავიდეთ, მაგას ვანახებ სეირს, დაქალს როგორ მიტანჯავს!.
ოთახის კარები გავაღეთ თუ არა სანდრომ ყვირილი დაიწყო, მაღაზიაში გამომყევით ვინმე, დღეს უნდა დავლიოთო.
ბიჭები რათქმაუნდა არ მიყვებოდნენ, ჩვენც ეგრევე უკან დავიხიეთ და ნუცა გავაგდეთ წადიო.
სხვა გზა მაინც არ ქონდა, ადგა და გაყვა.
-აუუ ნუუცი
ეზოდან გავიდნენ თუ არა ლაპარაკი დაიწყო სანდრომ, ნუცას ცნობის მოყვარე თვალებზე გაეცინა, მერე შუბლზე აკოცა რა საყარელი ხარო და ისევ ლაპარაკი გააგრძელა.
-ძაან ბევრი დავლიოთ რა დღეს.
-რატო?
-რავი ისე რა, ერთხელ მაინც დავლიოთ ისე რო ყველაფერი ვილაპარაკოთ
-გააფრინე სანდრიკო?
-გამაფრენინეს ნუცი.
სიცილით ჩაილაპარაკა სანდრომ, მერე ხელი გადახვია და მაღაზიამდე ისე შეიყვანა.

იაკომ ნუცა და სანდრო პარკებით რო დაინახა კინაღამ გადაირია, მეზობლები გაგვყრიანო, მერე თვითონ ეცინებოდა, მეზობლები კი არა სერიალის ყურება მაცადეთო. ჩვენც ავდექით და ჩემთან გადმოვედით, მაკა როგორც ყოველთვის ისევ არ იყო სახლში, რო დავურეკე სახლში ვართ ვსვავთ თქო, თქვენი ნერვები არ მაქვსო დაქალთან დარჩენა დააპირა.
ბევრი დავლიეთ
ძალიან ძალიან ბევრი.
თენდებოდა უკვე
ნუცა ფანჯარასთან იდგა, სურათებს იღებდა სანდრო რო მიუდგა გვერდით, თავი თავზე მიადო და რამდენიმე სურათი ისე გადაიღეს.
-მე უფრო ლამაზი ვარ
კმაყოფილმა ჩაილაპარაკა ნუცამ.
-ხარ ხარ
თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია სანდრომ და თმებზე აკოცა.
-უნდა გავთხოვდე
მარიამის ყვირილმა გადაფარა მუსიკის ხმა.
-მაშო დაჯექი
მშვიდი იყო გელოვანი.
-მაშო დემე? ხან მაშო ხან მარიამი, როცა როგორ ხასიეთზე ხარ არა? რა მაგარია.
ლიზა მხარზე მქაჩავდა გეყოფაო, ნუცა თვალებით მაჩუმებდა, ორივეს ვაიგნორებდი, ვიდექი და დემეტრეს ყველას თვალწინ ეჭვიანი შეყვარებულივით ვეჩხუბებოდი, მერე ჩემ თავზე მეცინებოდა მე რა შუაში ვარ შენთან თქო, გავჩუმდი და დავჯექი, ჭიქას ჭიქაზე ვსვავდი.
-გამოდი გარეთ
-არ მინდა დემეტრე
-ადექი თქო.
რა უნდა მექნა
ავდექი და გავყევი
გაბრაზებული იყო, სიგარეტს გამეტებით ეწეოდა, არც არაფერს ამბობდა.
ძალა მაქსიმალურად მოვიკრები
-რა გინდა?
-რანაირად იქცევი?
-აბა კითხვაზე კითხვით პასუხი არაო?
-მეკაიფები?
-რა გინდა თქო?
მერე ორივეს გაეცინათ.
მზე ნელ-ნელა ამოდიოდა, ვერის ხედს მზის ამოსვლა ისე უხდებოდა, თავი რომელიმე ბანალურ ფილმში გეგონებოდათ, მერე ხელი გადახვია, იგრძნო როგორ აუჩქარდა გული, ხვდებოდა რამხელა გავლენა ქონდა და მშვიდად იღიმოდა.
იდგნენ ორნი
ვერაზე
მეორე სართულის აივანზე
და
მზის ამოსვლას უყურებდნენ.
ესე
ბანალურად
უაზროდ და უსიტყვოდ.
სიჩუმეში
მაშო და დემე.
ხო გეუბნებით თავი რომელიმე სულელურ დრამაში გეგონებოდათ თქო.

---
დილა ტრადიციულად ავალიანებთან იწყებოდა, ამჯერად ჭიქა ყავის მაგივრად ნაბეღლავის ბოთლებით და დაუსრულებელი წუწუნით.
-მეტს აღარ დავლევ არასდროს
-ერთ კვირაში გაახსენეთ, ძალიან მთვრალი რომ მოვა.
სიცილს იწყებს მარიამი და სახეს ჭმუხნის როცა თავის ტკივილს გრძნობს.
-გუგა საადაა ხალხო
სახლის კარებს ომახიანად აღებს მიშო გელოვანი.
-ჯერ გამარჯობა
ალმაცერად უყურებს ლიზა.
-სადაა თქო?
-ამას რატო არასდროს არ ეტყობა რო წინა დღეს დალია?!
თავისთვის კითხულობს მარიამი და მიშოს კითხვას აიგნორებს.
-კიდე ერთხელ ვიკითხო?
უკვე გაღიზიანების პიკს აღწევს.
-ძინავს სად იქნება?!
არც ავალიანი პასუხობს ნაკლები ტონით.
მიშოს ოთახში შესვლიდან რამდენიმე წამში ბიჭები სიმაღლისდამიხედვით შემოდიან სახლში.
-ნუც ყავა გამიკეთე რა
დაჯდომისთანავე იწყებს მეტრეველი და ნუცას ტრადიციულად თავზე კოცნის.
-ესენი გადამრევენ, გამარჯობა არ იციან?!
გაოცებული ავალიანი ზლაზვნით მიდის სამზარეულოსკენ.
-ყველაზე მაგარი გოგო ხარ ვაფშე.
სიტყვებს წელავს ლეჟავა და ნუცას მიტანილი ყავის დალევას გემრიელად იწყებს, თან მხარზე შეუმჩნევლად ქაჩავს და გვერდით ისვავს.

გვიანი იყო უკვე, ოთახში ვიჯექით და რაც გვახსენდებოდა ყველაფერზე ვლაპარაკობდით.
-აი მე ვერ ვხვდები ძმაკაცის დის შეყვარება რატო ტეხავს.
სიტყვით გამოვიდა ლიზა.
-იმიტომ
უხეში იყო გუგა.
-ვერც მე ზიზუ
მხარი აუბა მარიამმა.
იმ მომენტში ჰაერიც კი დაძაბული იყო, ნუცა თვალებს გვიბრიალდებდა, ვიცოდით ვერც ერთი ვერ გადავურჩებოდით მაგრამ არც ერთი არ ვჩერდებოდით.
-ხო ამის წინ რაღაც წავიკითხე და იქ იყო ეგრე, ისეთი გაბრაზებული ვარ ეხლაც ნერვები მეშლება.
სიტუაციის გამოსწორება სცადა ლიზამ და ნერვიულად გაიცინა.
-იმ ძმაკაცმა რო რამე მიქაროს მერე რა უნდა ქნა მითხარით?!
გამომცდელად შემოგვხედა ნიკუშამ და ნუცას თვალი ჩაუკრა.
-დედა უნდა უტირო.
ძარღვებ დაჭიმულმა ჩაილაპარაკა გუგამ.
დაძაბული ჰაერი მარიამის ტელეფონის ხმამ გაფანტა, სენსორს ხელი სწრაფად გადაუსვა და მხიარულად უპასუხა.
-ხო მაკუნა
-დედი ერთი კვირით მივლინებაში მივდივარ, მიდი გადმოდი სახლში.
-აუ ისევ?
მოწყენილმა უპასუხა და მაკას აღარც დაელოდა ისე გაუთიშა ტელეფონი.
-რა ხდება?
არ დააყოვნა დემეტრეს ხმამ.
-მაკა მიდის ისევ
მოწყენილმა ამოილაპარაკა და წასასვლელად ფეხზე წამოდგა.
-მეც გადავალ სახლში, წამო.
სწრაფად გაყვა გელოვანი.

დილით ისევ მამამისთან გავიდა, ბავშვს გავასეირნებო და თავისი ძმა წამოიყვანა, გოგოებს დაურეკა დღეს ვერ გნახავთო და მერე მთელი დღე ლუკას დაუთმო.

ავალიანებთან ისევ ხალხმრავლობა იყო.
-აუუ ნუცი
-არა თქო სანდრო, მეზარება.
-აი გამომყევი და რასაც მეტყვი ყველაფერს შეგისრულებ.
-სულ სულ ყველაფერს?
თვალების ფახუნით გახედა ნუცამ.
-სულ სულ ყველაფერს.
სხარტად დაეთანხმა ლეჟავა იმის იმედით ოღონდ მარტო არ გამიშვასო.
-დასაწყისისთვის ბევრი შოკოლადი მიყიდე.
უცებ აკოცა ლოყაზე და ოთახში გამოსაცვლელად შევიდა.
-სად მიდიხართ?
წასასვლელად გამზადებულების დანახვისთანავე იკითხა გუგამ.
-ბიჭო რაღაც საქმე მაქ და მარტო მაგრად მეზარება და ნუცა მომყვება.
უცებ აუხსნა ლეჟავამ და ნუცას ხელი კრა დროზე გადიო.
-მეტკინა დეგენერატო
გაბრაზებულა უთხრა და საპასუხოდ ხელში ჩაარტყა.
-თხა თხაზე ნაკლებიო
სიცილით ჩაილაპარაკა სანდრომ და ნუცას ხელი გადახვია.

-აუ სანდრიკო
სახლში ბრუნდებოდნენ უკვე, ნუცამ რო ლაპარაკი დაიწყო.
-ჰოუ
-სადმე წავიდეთ რა და ბავშვებსაც დავურეკოთ
-ეგრე რო მიყურებ უარს ვეღარ გეუბნები ხოლმე.
სიცილით უპასუხა ლეჟავამ და თმები აუჩეჩა.

პატარა მყუდრო კაფეში ისხდნენ.
-ნაყინი მინდა მე!
მიმტანის დანახვისთანავე, მხიარულად გამოაცხადა ნუცამ.
-ლამაზი წყვილი ხართ.
წითელ თმიანმა პუტკუნა გოგომ ღიმილით გადახედა ორივეს და შეკვეთა ჩაიწერა.
-არ ვართ წყვილი
ფერწასულმა ნუცამ, ნაძალადევი ღიმილით უპასუხა და მენიუს ჩააშტერდა.
-მადლობთ
მშვიდად გაიღიმა ლეჟავამ და ორი ნაყინი მოითხოვა.
წითელ თმიანს სახეზეც წითელი ფერი დაედო და მაგიდას უხერხულად მოშორდა.

-მართლა ლამაზი წყვილი ვიქნებოდით.
მარტოები როგორც კი დარჩნენ მაშინვე დაიწყო სანდრომ.
-რაა?!
ლუკმა მძიმედ გადაყლაპა და გაფართოებული თვალებით შეხედა ირონიულად მომღიმარ ლეჟავას.
-ლამაზი წყვილი ვიქნებოდით თქო
თავისას იმეორებდა სანდრო.
ისევ ხველება აუტყდა, მოსმენილს ვერ იჯერებდა
ან არ.
-რა იყო ესე გაფორიაქებ ნუცი?
-ეგ რა შუაშია, არ ველოდებოდი უბრალოდ.
სწრაფად მოვიდა აზრზე და ირონიულად მომღიმარს, თავადაც ირონიულად გაუცინა.
-წავიდეთ რა
ხასიათი წამში გაუფუჭდა და წასასვლელად ფეხზე წამოდგა.
-დაგემთავრებინა ნუ-ცა
ისევ ირონიული იყო სანდრო.
-არ მინდა
უხეში გახდა ნუცა.
ანგარიში გადაიხადა თუ არა წინ წასულ ნუცას სწრაფად დაეწია. ხმას არც ერთი არ იღებდა, ბოლოს სიჩუმეც გამაღიზიანებელი იყო.
-სანდრო რა მოგივიდა?
თავის კონტროლს ცდილობდა ნუცა და რაც შეეძლო მშვიდად კითხა.
-რა მომივიდა?
-არ ვიცი, ისე უცებ შეგეცვალა ხასიათი, ისე
ხელებს აქეთ-იქით იქნევდა და ახსნას ცდილობდა.
-არაფერი არა
გონება გაფანტულმა ჩაილაპარაკა და მერე არცერთს არაფერი უთქვამს.

---
---
ლიზასთან იყვნენ სახლში, ლიაკოს გაკეთებულ ნამცხვარს გემრიელად მიირთმევდნენ და თან კაფეში მომხდარს განიხილავდნენ.
-აი გოგოებო, მაგ ბიჭს ეს ჩვენი ლამაზი გოგო თუ არ უყვარდეს ნახავთ.
წარბის აწევით თქვა ლიაკომ და ლიზას გახედა.
-როგორ გვანან ბებია შვილიშვილი ერთმანეთს შეხედე
პირგამოტენილმა თქვა მარიამმა და წარბ აწეულებს თვალი შეავლო.
-სანდროა
ლუკმა მძიმედ გადაყლაპა ნუცამ და ტელეფონს უპასუხა.
-და
-ნუცი, აბა შოკოლადებიო? სანამ სულ არ შეჭამა შენმა ძმამ მოდი სახლში
-რაა?
სწრაფად წამოიკივლა.
-კიტ კეტებს ხელი არ დაედოს! ჯერ ლიაკოს ნამცხვარს ვჭამ და მერე მოვალ!
ისევ გააგრძელა ნუცამ, სანდრომ კიდევ რაღაც უთხრა და მერე ტელეფონი კმაყოფილი სახით გათიშა.
-პატომ სკაჟიტ შტო ნი ლუბიტ
რუსულად ჩაილაპარაკა ლიაკომ და გოგოების სახის დანახვაზე სიცილი აუტყდა.
-წადით წადით.
სამივეს აკოცა და სახლიდან ისე გაუშვა.

---
მაკას დასახვედრად დემეტრესთან ერთად წავიდა.
-აუ მომენტარა, ნეტა რას ჩამომიტანს.
ერთ ადგილას ვერ ისვენებდა მაშო.
-აუ დემე გაიცინე, სურათს ვიღებ ვა.
რამდენიმე სურათი გადაიღო და სოციალურ ქსელში ეგრევე ატვირთა.

-რას შვებოდა ერთი კვრა? გაგაგიჟათ?
მანქანაში ჩაჯდომისთანავე დაიწყო მაკამ.
-არა მაკა, კარგად იქცეოდა.
საჭეს ხელი გაუშვა დემეტრემ და მარიამს თმებზე გადაუსვა.
-რა დროს ეგ არის, რა ჩამომიტანე
გაბუტულმა იკითხა და თმების გაასწორება დაიწყო.
-ყველას ჩამოგიტანეთ რაღაცეები დედი.

დემეტრემ სახლში მიიყვანა თუ არა თვითონ სადღაც გავიდა.
-კარგი ბიჭია დემეტრე
მაკამ ჩემოდნები სახლში შეიტანა და შვილს გახედა.
-ჰო ვიცი
-მოგწონს!
ეჭვგარეშე განუცხადა ცხვირს და შენ მე რას გამომაპარებ სახით შეხედა.
-ჰო
უარყოფა არც თვითონ უცდია და მერე მიხვდა, პირველად აღიარა გელოვანის მოწონება.
-გოგოებს დაურეკე ამოვიდნენ, რაღაცეები ჩამოვუტანე
-გზაში არიან.

---
მაკას ჩამოსვლიდან ერთ კვირაში ისევ წასვლა უწევდა.
-კარგი რა დედა!
გაბრაზებული იყო მარიამი.
-რა ვქნა დედიკო? არ ვიმუშავო? ხან გოგოები დარჩებიან ხან შენ, შენი ძმაც მოიყვანე და უცებ გავა ერთი თვე
-ხო ხო აბა რა.
გაბრაზებული უცებ გავარდა სახლიდან.
ეზოში დემეტრე შეხვდა
-მაშო რა გჭირს?
-მაკა მიდის
-ისევ?
-ჰოო
-შენ სად მიდიხარ?
-რავი ნუცასთან
-არ არის სახლში, წეღან ვიყავი
-მაშინ ლიზასთან
თვალების ტრიალით უპასუხა მარიამმა და ლიზას სახლისკენ წავიდა.
-არც ეგ
-მეღადავები?
-არა მაშა
სიცილით უპასუხა გელოვანმა და გვერდით დაუდგა.
-წამო სადმე ნაყინს გაჭმევ
თვალებ გაბრწყინებული მაშო როგორც კი დაინახა სიცილი აუტყდა.

-ვგიჟდები შენზე!
შოკოლადის ნაყინს გემრიელად მიირთმევდა მარიამი.
-ესე თუ გაგიხარდებოდა გეთქვა და აქამდე წამოვსულიყავით
სასაცილოდ გახედა გელოვანმა და თვითონ ვანილის ნაყინი შეჭამა.
-ნუცაა
მშვიდად დახედა ტელეფონს და ავალიანს უპასუხა.
-სად ხარ?
-ლუკა პოლარეში
-ვინები?
-მე და დემე
-ოხ გვრიტები
ნუცას სიცილი ისმოდა ტელეფონიდან.
-კაი მოვალთ ცოტახანში
-გელოდებით.

---
მაკა გააცილა და მამამისთან გავიდა, ლუკას დღეს ჩემთან გავიყვანო.
გზაში დემეტრეს დაურეკა.
-აუ დემე არ გინდა ნინია გაასეირნო?
ნინია დემეტრეს პატარა დეიდაშვილი იყო.
-ლუკა გყავს?
-ხო, ჩემთან ვიტოვებ დღეს
-სად ხარ გამოგივლი და მერე ერთად გავუაროთ ნინიას
-ნუცუბიძეზე
-10 წუთში მანდ ვარ.

10წუთის მაგივრად ნახევარი საათი ელოდა. ლუკა უკან ჩასვა, თვითონ წინ დაჯდა.
-დროის განსაზღვრაში როგორ ხარ?
-ოო მაშო რა. ლუკა სად წავიდეთ აბა?
უკან მჯდომ ბავშვს თვალი ჩაუკრა და მანქანა დაძრა.

---
-ვაა ნიკუშა
ქათამაძის დანახვისას გამხიარულდა და ნაზად გადაკოცნა.
-რას შვები ნუციკო?
-რავი ლექციიდან მოვდივარ შენ?
-რავი რა, ხო მოდიხართ საღამოს გოგოები?
-საად?
ისედაც დაბნეული ავალიანი, ორმაგად დაიბნა.
-წყნეთში ტო. არ გითხრა შენმა ძმამ? ერთი კვირით ავიდეთ
-კი რავი წამოვალთ.
---
-აბა აღავ ვსვავო?
ლეჟავას ხმამ დაურღვია სიმყუდროვე.
-მეე როდის?
გაოცებულმა შეხედე ნუცამ და როგორც კი წყნეთი 'დააჩექ ინა' ტელეფონიდან თავი ამოყო.
-დიახ შენ, ამის წინ რო დავლიეთ მეორე დღეს მთელი დღე იძახდი აღარ ვსვავო
თვალი ჩაუკრა სანდრომ და კოკა-კოლა მოსვა.
-80 წლის რო გავხდები აღარ დავლევ
სიცილით უთხრა და მოაჯირზე დაჯდა.
-არ გადავარდე ნუცი
ახლოს მივიდა ლეჟავა.
-რა იყო გეშინია?
უკან გადაიწია და ისე კითხა.
-ხო ზოგადად შენი დაკარგვის მეშინია.
ანერვიულებული წინ აეტუზა და მაჯაში ხელი მძიმედ მოკიდა.
-დამილურჯდება
ცდილობდა როგორმე სანდროს ხელები მოეშორებინა.
-სანდ...
-რომ არ გაკოცო გავგიჟდები
პასუხს არ დალოდებია ისე შეეხო ნუცას ტუჩებს სანდრო.
არც პეპლები უგვრძვნია იმ დროს ნუცას და არც დინოზავრები.
ტკივილს გრძნობდა, საშინელ ტკივილს გულის არეშე, დაბუჟებულ ხელ-ფეხს და სიხარულს.
ვერც გაიაზრა როგორ აყვა კოცნაში და როგორ მიეხუტა ლეჟავას სხეულს.
პირველი არ ყოფილა მაგრამ ყველაზე კარგი ნამდვილად იყო.
-სანდრო
როგორც კი ლეჟავას ტუჩებს მოცილდა გულ აჩქარებულმა ამოილაპარაკა.
-მაპატიე
-რა გაპატიო? რამდენი რამე გაპატიო სანდრო? რატო მაკოცე?
ტირილამდე მისული უამრავ კითხვას სვავდა.
-ნუცა გიყვარვარ?
ჯერ ნუც-ა მოხვდა გულზე, მერე შეკითხვა.
კინაღამ გადაირია, გააფრინა, ვერ მიხვდა რატო იდგა აქ, ასე.
-სანდრო გააფრინე?
ცრემლების შეკავებას აღარ ცდილობდა.
-გიყვარვარ თქო?!
კითხვა გაიმეორა ლეჟავამ და ავალიანს წინ დაუდგა, ცალი ხელი წელზე შემოხვია, მეორე სახესთან მიუტანა და ცრემლები მოწმინდა.
-მიპასუხე!
-ჰო
სლუკუნით ამოილაპარაკა ნუცამ.
ისევ ლეჟავას ტუჩები იგრძნო მისაზე, ისევ ყველაფერი ატკივდა და გულმა ფეთქვაც კი შეუწყვიტა.
მერე ცხვირზე და აწითლებულ ლოყებზე აკოცა გაშეშებულ ავალიანს.
თმები ყურს უკან გადაუწია და ძალიან ძალიან ხმადაბლა ყურში ჩასჩურჩულა
-მეც ნუცი.

---
-გუგა გაჭედავს სანდრო.
წყნეთში ჩამოსვლიდან მესამე დღეს, მეორე სართულის აივანზე ისხდნენ ლეჟავა და გელოვანი.
-რა ვქნა დემეტრე? აი რა ვქნა ამის დედა ვატირე რა!
სიგარეტს ნერვიულად ეწეოდა და ერთ ადგილას ვეღარ ისვენებდა.
-დიდი ხანია გიყვარს?
-და შენ მარიამი?!
ძალდატანებით გაიღიმა სანდრომ და დემეტრეს გახედა, ორივე მიხვდა პასუხი საჭირო აღარ იყო.
-გუგას დაელაპარაკე
-ვერ დავკარგავ შე*ემა, ვერა, ყველას დავკარგავ მაგრამ ნუცას ვერა
სიგარეტი საფერფლეში ჩააწვა და დემეტრეს გახედა.
-შენ ხო იცი სანდრო რო ვერ დამალავთ? ხო იცი რო გუგა ესე მარტივად ძმაკაცს დის შეყვარებას არ აპატიებს?!
-როდის აპირებდი ჩემთვის თქმას?!
ლაპარაკი გუგას ცივმა ბარიტონმა შეაწყვეტინა, კიბეებთან ძარღვებ დაჭიმული და ხელებ მომუშტული იდგა.
-გუგა
-რა გუგა რა?! სულ გამო*ლევდი შენ?! ვინ სანდრო?! ჩემი და?! ჩემი პატარა და?? ნუცა სანდრო?!
ბოლო ხმაზე ღრიალებდა და ხელი ოთახში შესასვლელ კარს მიარტყა.
-დედას შევე*ი
-გუგა დაწყნარდი
სანამ სანდრო რამეს იტყოდა დემეტრემ დაიწყო ლაპარაკი.
-რა დავწყნარდე? ჩემ ძმაკაცს ჩემი და უყვარს და ამის შესახებ მე ბოლოს ვიგებ! მე დავწყნარდე დემეტრე მეე?!
ისევ ბოლო ხმაზე ყვიროდა და ლეჟავასკენ წასული, დემეტრემ შეაჩერა.
-გიყვარს სანდრო? შენ სანდრო ლეჟავას ვიღაც გიყვარს? ბო*ისშვილი ვიყო მოვკვდები და ნუცას ახლოს არ გაგაკარებ!
-მიყვარს ამის დედას შევ**ი და რა ვქნა გუგა?! ვიცი რო მივქარე, არასწორი ვარ ვიცი! მარა ღმერთს გეფიცები ყველაზე მეტად მიყვარს.
ხმა უკანკალებდა
ცხოვრებაში პირველად სანდრო ლეჟავას ხმა უკანკალებდა.
-სანდრო
ნუცას ატირებული ხმის გაგონებაზე ორივე გაჩუმდნენ.
-აი შენ მერე დაგელაპარაკები!
აივანზე დადგმულ პატარა ხის მაგიდას ფეხი კრა და ქვევით ჩასვლა დააპირა.
-შენ აქედან აორთქლი! აღარ დამენახო!
სანდროს ჩასისხლიანებული თვალებით გახედა და კიბეზე ნერვიულად ჩავიდა.

-არ იტირო რა ნუცი, ოღონდ შენ არ იტირო და შენ სიცოცხლეს გეფიცები ყველაფერს მოვაგვარდება
ასლუკუნებულ ნუცას წინ დაუდგა, ლოყაზე აკოცა და ცრემლები მოწმინდა.
-მეშინია სანდრი
-ნუ გეშინია
ძალიან მაგრად ჩაეხუტა ნუცას.

---
სანდროს თბილისში დაბრუნებიდან მესამე დღეს თვითონაც წამოვიდნენ.
-დიდხანს უნდა იგლოვო?
თვალებ ჩაწითლებულ ნუცას უხეშად შეხედა გუგამ და რამდენიმე ჩანთა მანქანაში ჩადო.
-გუგა არ გინდა რა
-ხო კიდე მე არ მინდა.
ნუცა და მარიამი დემეტრეს მანქანით წამოვიდნენ, გუგა და ნიკუშა ერთად.
---
-გუგა ცოდოა ნუცა არ შეიძლება ესე
-ნიკუშა არ გინდა
უხეშად ჩაილაპარაკა გუგამ და მანქანის საჭეს ხელი მოუჭირა.
-არ არი სანდრო დებილი ბიჭი, ესე უბრალოდ ამხელა ნაბიჯს არ გადადგავდა, ცოტა შენც უნდა დათმო
თავისას აგრძელებდა მაინც.
-რა უნდა დავთმო რა?! და თუ ძმაკაცი?!
საჭეს ხელი მაგრად მიარტყა და გზას გაშტერებულმა შეხედა.

---
თბილისში ჩამოსვლიდან ერთი თვის შემდეგაც ისევ ისეთი დაძაბულობა იყო, ამასობაში მაკაც დაბრუნდა.
ეზოც შეიცვალა, არც ავალიანებთან იყვნენ ყოველდღე, აღარც ხმაური ისმოდა ეზოში.
ნუცა და სანდრო ერთად იყვნენ, ამას თუ ყოფნა ერქვა.
-არ შეიძლება ესე
ოთახის კარები დაუკითხავად შეუღო გუგამ დას.
-ვერ გიყურებ რა ესეთს, არ მინდა ყოველ დღე ესეთ თვალებ ჩაწითლებულს და უბედურს გხედავდე
ლოგინზე გვერდით მიუჯდა და გვერდულად გახედა ატირებულ ნუცას.
-გიყვარს?
თავის ქნევით დაეთანხმა ნუცა და ძმას გახედა.
-რა გიყოთ
თავისთვის ჩაილაპარაკა გუგამ და დას მაგრად ჩაეხუტა.
-დაველაპარაკები სანდროს და აღარ იტირო რა
გაუჩერებლად კოცნიდა ნუცას თავზე და ცრემლებს წმენდდა.
-აღარ იტირო რა, არავის გამო.

*
-სანდროა
თვალებ მოჭუტულმა დახედა ტელეფონს და ახალ გაღვიძებულ გუგას შეხედა.
-ამოვიდეს, შენ გოგოებთან წადი
შუბლზე აკოცა დას და ოთახიდან გავიდა.

*
მარიამთან იყო სახლში, არც მაკას გაკეთებულმა ჩაიმ უშველა არც გოგოების ლაპარაკმა, ყოველ წამს ტელეფონს უშედეგოდ უყურებდა და ლეჟავას ზარს ელოდებოდა.
-სამი საათი გავიდა რით ვერ ილაპარაკეს
-ჯერ ერთი ერთი საათიც არ არის რაც აქ ხარ და მეორეც შეეშვი რა მაგ ტელეფონს, დარეკავს!
გაბრაზებული ლაპარაკობდა ლიზა.
-რო იჩხუბონ?
სასოწარკვეთილმაიკითხა და ტელეფონს დახედა.
-იმაზე მეტად მაინც ვეღარ იჩხუბებენ როგორც იჩხუბეს.

---
ლეჟავასთან ერთად ეზოში იყო და ანერვიულებული აქეთ-იქით იყურებოდა.
-ველაპარაკე გუგას
მშვიდი იყო ლეჟავა.
-მერრე?
-რავი ნუცი, მოკვლით დამემუქრა შენ რო რამეზე გაგაბრაზო
ჩაიცინა და სიგარეტის ბიჩოკი ძირს დააგდო.
-ჩამეხუტე რა
-ანუ აღარ იჩხუბებთ?
თვალებ აცრემლიანებულმა შეხედა და ტუჩი ნერვიულად მოიკვნიტა.
-ნუ შვები ეგრე, თორე გაკოცებ
კითხვა დაუუიგნორა სანდრომ და ნუცასთან ახლოს დადგა.
-სანდრო თქო
თავი გვერდით გადაწია და ლეჟავას ცისფერ თვალებს ჩააშტერდა.
-არ ინერვიულო რა ნუცი მაგაზე, ხო გითხარი მოვგვარდებით თქო, სულ თუ არა ცოტათი მაინც.
პასუხს აღარ დალოდებია ისე აკოცა ნუცას.
-მიყვარხარ.

---
აპრილი მარიამის დაბადების დღით დაიწყო.
ზუსტად 12 საათზე დემეტრემ დაურეკა.
გოგოებსაც კი დააასწრო.
-ქვევით ვარ მაშაშო
პასუხი აღარ გაუცია ისე ჩაირბინა კიბეები.
-დაბადების დღეს გილოცავ მაშა, 23ია.
თავისებურად გაუღიმა დემეტრემ და ფერადი ვარდების თაიგული გაუწოდა.
-აუუ დემე
თვალებ გაბრწყინებული ჩაეხუტა გელოვანს და ლოყაზე აკოცა.
-მადლობა
-ესეც გახსენი რა
პატარა წითელი ყუთი გაუწოდა და ისევ თავისებურად გაუღიმა.
-რა ლამაზია
პატარა ვერცხლისფერი ყელსაბამის დანახვისას თვალები გაუბრწყინდა.
-მადლობა დემე
-მაშო
-ჰოუ
თაიგულით და საჩუქრებით ხელებდამშვენებული კიდე ერთხელ ჩაეხუტა დემეტრეს.
-როდემდე უნდა ვიყოთ ესე?
-ესე როგორ?
გაოცებულმა შეხედა და შემოხვეული ხელი გაუშვა.
-ესე ცალცალკე რა
ისევ მიიხუტა მარიამი.
-ვერ მივხვდი
დაბნეულმა ამოილაპარაკა და თავი მხარზე ჩამოადო.
-მიყვარხარ მე შენ
მშვიდად ჩაილაპარაკა გელოვანმა, თავი გვერდით შეატრიალა და თმებზე აკოცა.
-მიდი ადი ეხლა
-და დემე
ლაპარაკი დაიწყო გულ აჩქარებულმა მარიამმა.
-მიდი მიდი ადი, საღამოს ვილაპარაკოთ
ხელით კორპუსისკენ კრა ხელი და სახლში სახე გაბადრული ავიდა.

-მაკა მიყვარხარო
ვარდების თაიგული წყალში მოათავსა თუ არა დედას გახედა.
-მერე?
გაბადრულმა შეხედა შვილს.
-ლაპარაკი არ მაცადა, ადი სახლშიო, დეე ნახე
ხელი ყელზე მოიკიდა და ანგელოზის ყელსაბამი ანახა.
-რა ლამაზია დედი

*
სახლში იჯდა გოგოებთან ერთად და საღამოს ჩასაცმელ კაბას არჩევდა.
-ესე მშვიდად როგორ ხარ?
გაოცებული უყურებდა ლიზა.
-არ ვარ მშვიდად, გული ისე მაქ რო რავი
-რა უნდა უთხრა?
ყავა მოსვა ნუცამ.
-რა უნდა უთხრას და ის რო ამასაც უყვარს, ძლივს დაადგათ საშველი და სხვა რამე რო უთხრას მოვკლავ!
გაბრაზებულმა თქვა ლიზამ და მორიგი კაბა გამოიღო კარადიდან.
-ხო ვეტყვი საღამოს, აუუუ ძააან მიყვარს
ღიმილით ლაპარაკობდა მარიამი და თავი ბალისში ჩარგო.

*
კლუბში წავიდნენ საღამოს.
-ჰე ეხლა გაყევი და დაელაპარაკე
კოკა-კოლის ჭიქა ხელიდან გამოგლიჯა ნუცამ მარიამს და გარეთ გასასვლელი კარისკენ გაახედა.
-პირველი ბიჭი ხარ ვინც მითხრა რო ვუყვარვარ და პასუხის გაცემა არ მაცადა
უკნიდან დაუდგა დემეტრეს.
-მერე ეხლა გამეცი პასუხი
სიგარეტი ურნაში ჩააგდო და მარიამს შეხედა.
-რატო გავართულო ყველაფერი როცა ვიცი რო მიყვარხარ
პირველად იყო ესეთი მშვიდი, პირველად ელაპარაკებოდა ბიჭს ასე.
პირველად.
მიყვარხარ გამოკვეთილად თქვა და დემეტრეს წინ დადგა.
-ჩემი მაშაშო ხარ შენ
უკნიდან ძალიან მაგრად ჩაეხუტა.

*
მაგიდასთნ ისხდნენ და მარიამის დაბადების დღესთან ერთად, ახალი წყვილის არსებობას აღნიშნავდნენ.
-ლიზა სად არის?
დემეტრეზე მიხუტებულმა იკითხა მარიამმა.
-წეღან გავიდა, მოვძებნი.
ფეხზე წამოდგა გუგა და საპირფარეშოებისკენ გაემართა, სახელური უშედეგოდ ჩამოწია, მუსიკის გამო არაფერი ესმოდა.
-ლიზა, მე ვარ გამიღე
კარებზე კაკუნს აგრძელებდა გუგა.
-გუგა, გუგა მე, არ ვიცი, გუგა, მეშინია, არ ვიცი გუგა
კარები გაუღო და გაუჩერებლად ტიროდა.
ლიზას დახეული მაიკის და შარვლის დანახვისას გადაირია, ვერ მიხვდა რა მოხდა, რა უნდა ექნა.
-ლიზა
ხმაწართმეულმა მიმართა და ჩასახუტებლად მისკენ გაიწია.
-ლიზა ვინ იყო?
ცდილობდა როგორმე დააეწყნარებინა.
-გუგა არ ვიცი, არ ვიცი, ვყვიროდი, მე მე არ მინდოდა, გუგა არ მინდოდა, ვერ ვიშორებდი, გუგა ის ისე მკოცნიდა, მეშინია
ტირილს ვერ წყვეტდა და ისე ლაპარაკობდა.
-წამიყვანე რა, წამიყვანე აქედან, გუგა მეშინია გეხვეწები
გაუჩერებლად ტიროდა და დადუმებული გუგას დანახვაზე კიდევ უფრო ცუდად ხდებოდა.
-გეხვეწები რამე მითხარი, გუგა გთხოვ, გუგა წამიყვანე რა აქედან გთხოვ
-ყველაფერი კარგად იქნება ლიზუ, ყველაფერი
ხმაჩაწყვეტილმა ტანზე მაგრად მიიკრო.
მანქანაში გაუჩერებლად ტიროდა, ვერ იჯერებდა ესეთი რამ თვითონ თუ ოდესმე დაემართებოდა.
იმდენჯერ რამდენჯერაც თვალებს ხუჭავდა იმ არაკაცის შეხება და კოცნა ახსენდებოდა.
-აქედან უნდა წავიდე გუგა
ცრემლებს თვალებიდან იწმენდა და გუგას შეშინებული უყურებდა.
-დედაჩემთან უნდა წავიდე, ვერ ვიცოცხლებ აქ, მოვკვდები გუგა
მანქანის საჭეს ხელი მაგრად მიარტყა და გააჩერა.
-გოგოებს არაფერი უთხრა, გთხოვ არავის არაფერი უთხრა გუგა.
-არ ვეტყვი ლიზუ, არ ვეტყვი, წაგიყვან, გეხვეწები აღარ იტირო გგთხოვ რა, დღესვე გაფრინდი ოღონდ ცოტა დამშვიდდი რა
ლიზას მაგრად ჩაეხუტა და თმებზე ხელს გაუჩერებლად უსმევდა.

*
სახლში მისულმა ჩემოდნებში ყველაფერი სწრაფად ჩაყარა, ლიაკო კინაღამ გადაირია ესეთ მდგომარეობაში რო დაინახა.
-ლიაკო დედასთან მივდივარ რა, არ მკითხო არაფერი, ყველაფერი კარგად იქნება
ცრემლები სწრაფად მოიწმინდა და ლიაკოს მაგრად ჩაეხუტა.
-ბებო რა მოხდა?
-არაფერი ლიაკო, უბრალოდ უნდა წავიდე რა.
ჩემოდნებს ხელი მოკიდა და გასასვლელისკენ გააგორა.
-ლიზა მოიცა
ლიას ხმაზე კარებთან გაიყინა.
-ეს წაიღე ბებო, რაც არ უნდა იყოს ხომ იცი აქ გელოდებიან
ხელში ჩარჩოში ჩასმული მისი და გოგოების ფოტო მიაწოდა და მაგრად ჩაეხუტა.
-გუგა მადლობა
მანქანაში ჩაჯდომის თანავე დაიწყო.
-ლიზა არ გინდა
-მინდა გუგა
-ეჭვი ხო არ გეპარება რო ვიპოვი? შენ სიცოცხლეს გეფიცები ლიზა ვიპოვი ვინ იყო.
*
თბილისი - მოსკოვის ბილეთები პირველივე რეისზე იყიდა.
თვითმფრინავში გაუჩერებლად ტიროდა.
ნანას ჩაფრენისთანავე დაურეკა, ქალმა გააფრინა აქ რანაირად აღმოჩნდიო.
იცოდა გოგოები არ აპატიებდნენ
არც დამალვას არც წასვლას.

---
ლიზას წასვლიდან ერთი კვირა იყო გასული, მარიამი და ნუცაც აღარ ნახულობდნენ თითქოს ერთმანეთს.
ერთხელ დაურეკა ორივეს, ატირებულმა წასვლა მაპატიეთო და მერე რამდენიმეჯერ სოციალურ ქსელში ცადა მიეწერა თუმცა უშედეგოდ.
-იქნებ რამე მოხდა მარიამ?
-რა ნუცა? რა უნდა მომხდარიყო ისეთი რო ესე მივეყარეთ და ჩემ დაბადების დღეზე ქვეყნიდან წასული? რა უნდა მომხდარიყო მითხარი
კივილზე გადადიოდა მარიამი.
-ნუ ყვირი და დაჯექი!
მკაცრი იყო ნუცა.
-ვერ ვაპატიებ ნუც, ვერ გავუძლებ, ჩვენ ესე დაკიდებას ვერ ვაპატიებ, არ შემიძლია ნუცა
ატირებულმა ამოილაპარაკა და ნუცას ჩაეხუტა.
-მენატრება ნუცი, ძალიან მენატრება
-ვიცი მარო, მეც, მაგრამ არ ვაპატიებ, მაგან რაც გააკეთა მაგას არ ვაპატიებ, წასვლას არ ვაპატიებ, შენ შეიძლება აპატიო, მე ვერა მარო, არ შემიძლია, მე და ლიზა, არ ვიცი მარო არ შემიძლია რა.
-შენ ხო არ წახვალ? ხო არასდროს წახვალ?
მიხუტებულ ნუცას შეშინებულმა გახედა.
-არა მე არ წავალ.
აფორიაქებულმა გაუღიმა და ცრემლები შეუმჩნევლად მოიწმინდა.

---
თითქმის ერთმა წელმა ყველას ცხოვრებაში უცებ გაიარა, სწავლა ერთმანეთი და ლიზას გარეშე ყოფნა, ყოველდღიურ რუტინად იქცა.
ცივი დეკემბერი იყო, ნუცასთან იყვნენ სახლში, მარიამი დემეტრეს ეხუტებოდა და ისე ცდილობდა გათბობას, ნუცა სანდროს უკეთებდა ყავას.
-ლიზა ჩამოდის
მშვიდად ჩაილაპარაკა გუგამ და გოგოების სახეს დააკვირდა.
-რატო?
ყავის ჭიქა მაგიდაზე დადო ნუცამ და ხელების კანკალი დააიგნორა.
-ნუცა არ გინდა რა
-რა არ მინდა გუგა? გეკითხები რა არ მინდა? რამე იცი?!
ყვირილზე გადავიდა ნუცა.
-ტონი აკონტროლე ნუცა
-შემეშვი რა
სანდროს ხელი გააშვებინა და აივანზე გავიდა, მარიამიც წამში უკან გაყვა.
-შენ ხო იცოდი რო ჩამოვიდოდა ნუცი
სიგარეტს გაუკიდა ნუცამ და მარიამს შეხედა.

---
თავისი სახლის აივანზე იდგა მარიამი და დემეტრეს მოსვლას ელოდებოდა, ეზოში ნაცრისფერი მანქანის შემოსვლა რომ შეამჩნია, ლიზას სახლის წინ გაჩერდა და იქედან ნაზი გამხდარი, შავგვრემანი გოგო გადმოვიდა.
ზემოთ მდგარი მარიამი არც კი შეუმჩნევია, ისე გადმოიღო მანქანიდან ჩემოდნები და სახლში შეიტანა.

*
საღამოს ვეღარ მოითმინა, ბევრს ეცადა არ მისულიყო მაგრამ მაინც მივიდა ლიზასთან.
კარებთან გაშეშებული იდგა და დაკაკუნებისთვის ძალას იკრებდა.
არ დააკაკუნა
იცოდა ღია იქნებოდა, სახელურის ჩამოსაწევად ძალა მოიკრიბა და სახლში რომელშიც თითქმის წელიწადია არ ყოფილა მძიმედ შეაბიჯა.
-ლიზა
ხმისკანკალით დაუძახა და კანდელაკის ოთახისკენ წავიდა.
მარიამის დანახვისას ფერები გადაუვიდა, ჩასახუტებლად წასული ერთ ადგილზე გაიყინა და თვალებ აცრემლიანებულმა შეხედა.
-მარიამ
-რა მარიამ რა? რა მარიამ? რამეს როგორ მეუბნები? როგორ წახვედი ლიზა? ყველაზე ბედნიერ მომენტებში როგორ დაგვტოვე?!
-მაპატიე რა
ტირილით ამოილაპარაკა და წონასწორობის შესანარჩუნებლად კედელს მიეყრდნო.
-არი რამე რაც არ ვიცი?
ცივად კითხა მარიამმა, ლიზამ უსიტყვოდ დაუქნია თავი და მარიამს გვერდით მიუჯდა.
-მზად ვარ მემგონი, ნუცას დაურეკე რა
ანერვიულებულმა ხელების კანკალით შეხედა და ავალიანის მისვლას დაელოდა.

*
სამი ჭიქა ყავა მოამზადა, მაგიდაზე ხელების კანკალით დააწყო და გოგოებს წინ დაუჯდა.
-გისმენთ
ცივად შეხედა ნუცამ და კანდელაკს დაელოდა.
-იმ დღეს შენს დაბადების დღეზე
მარიამისკენ გაიხედა და ცრემლები მოიწმინდა, ყველაფერი თვალწინ დაუდგა და თვალები ისევ ცრემლებით აევსო.
-საპირფარეშოში რო გავედი ვიღაცას დავეჯახე, მთვრალი იყო და უკან გამომყვა, მერე
ხმა ჩაუწყდა კანდელაკს და გასაგრძელებლად ძალებს იკრებდა.
-ვკიოდი, ვყვიროდი მაგრამ აზრი არ ქონდა, ისე მკოცნიდა, გაუჩერებლად, არ მეშვებოდა ნუცა, ვურტყავდი და არ მშორდებოდა, აზრი არ ქონდა, ველურივით იქცეოდა, ისე შემომახია ტანსაცმელი წინააღმდეგობა ვეღარ გავუწიე
კადრებმა თვალწინ გაურბინეს და გაუჩერებლად ატირდა.
-რატო არ გვითხარი?
ნუცას შეშინებული გაყინული და სასოწარკვეთილი ხმის გაგონებისას უფრო ატირდა და ხმა ვეღარ ამოიღო, მერე მარიამის ჩახუტება და სლუკუნი იგრძნო.
ცოტახანში ნუცას ჩახუტებაც იგრძნო.
-აღარ წახვიდე რა
მარიამმა ტირილით შეხედა და მერე ნერვიულად გაუცინა.
-აღარ წავალ
გოგოებს ხელი მოხვია და ორივეს სათითაოდ აკოცა.

---
ნუცას და სანდროს დაქორწინების ამბავი მთელმა თბილისმა გაიგო, ეზოს საჭორაო თემა აღარ ელეოდა, ზოგს უხაროდა, ზოგს შეშურდა,ზოგს არც აინტერესებდა.

ავალიანებთან იყვნენ ისევ, ბედნიერები სახე გაბრწყინებულები, ლიზა აკლდათ
თუმცა
ამჯერად იცოდნენ
მივიდოდა.
საჩუქარს ვარჩევ ისე ხოარ მოვალ დაქალი მითხოვდებაო გზაში იყო.

-ჩემი და ჩემ ძმაკაცს ცოლად თუ გაყვებოდა და მე ბედნიერი ვიქნებოდი რას წარმოვიდგენდი
წყვილს გახედა გუგამ და ნუცას თვალი ჩაუკრა.
-შეხედე შეხედე რამდენს ტლიკინებს
ნატაშკაც მომენტალურად ჩაერია ლაპარაკში.
-ყოჩააღ დე
ნუცამ დედას გაუცინა და ხელი გაუწოდა ჩაარტყიო.
-დათა ლიზაზო იქნება გაუღე რა
სააბაზანოდან გამოსულ დათას კარისკენ მიუთითა გუგამ.
კარებამდე მისვლა არ დაჭირვებია ისე შემოაღო ლიზამ და პირდაპირ დათას შეასკდა.
-უკაცრავად
როგორც კი საყვარელი სუნამოს სუნი იგრძნო კანდელაკმა მაშინვე დაიბნა და უცხო სხეულს ნაზად მოშორდა.
-ლიზა არა?
ღიმილით დახედა თავისზე დაბალ გოგოს დათამ, თვალების ფახუნით შეხედა კანდელაკმა და ნაზად დაეთანხმა.
-სასიამოვნოა, მე დათა, დათა იოსელიანი.
გულში რაღაცამ სასიამოვნოდ გაკრა იოსელიანს და მიხვდა, ეს გოგო შეუყვარდებოდა.

დ ა ს ა ს რ უ ლ ი.


პირველი ისტორიაა რომელიც დავწერე, ატვირთვას არ ვაპირებდი მაგრამ ესე გამოვიდა.
არ ვიცი ვინმე წაიკითხავს თუ არა ან მოეწონება თუ არა მაგრამ
რა ვიცი
როგორც არის.
კიდე მადლობა გოგოებს ვინც სათაურის შერჩევაში დამეხმარა და ასევე ძალიან დამამშვიდეთ, უღრმესი მადლობა!