თავი 1
გამარჯობა, მე სალომე ვარ მაგრამ არ მიყვარს როცა ასე მეძახიან ამიტომ შეგიძლიათ სალი ან სალო დამიძახოთ, 16 წლის ვარ, მყავს ძმამა 23 წლის გაგა, დედა 5 წელია რაც საზღვარგარეთ ცხოვრობს. მე და გაგა ბებიასთან ერთად 3 წელი ვცხოვრობდით შემდეგ კი ცოლი მოიყვანა და ეხლა მეც მათთან ერთად ვცხოვრობ. მის ცოლს ნატა ქვია 21 წლისაა, მიყვარს ნატა ძალიან საყვარელი გოგოა ჩემთვის უფროსი დასავიითაა აბსოლიტურად ყველაფერს მიყვება რასაც ჩემზე ვერ ვიტყოდი. ხო მართლა ხატვის ნიჭი მაქვს. ეს მაშინ აღმოვაჩინე როცა 4 წლის ვიყავი როცა ჩემმა მშობლებმა ძალიან იჩხუბეს და მე სხვა ოთახში გავიქეცი მაგიდის ქვეშ შევძვერი და ტირილი დავიწყე შემდეგ იქვე ჩემი დაყრილი ფანქრები და ფურცლები ვიპოვე და ხატვა დავიწყე. შემდეგ დავმალე ჩემი დახატული სახლი, ხე და ბავშვები რომლებიც თამაშობდნენ. ამის შესახებ არავის არაფერს ვეუბნებოდი სულ მეგონა რომ დამცინებდნენ. ისინი ხშირად ჩხუბობდნენ და ყვიროდნენ მე კი ჩემს "სამალავში" გავრბოდი და ხატვას ვიწყებდი. უცნაური ვარ.მეგობრები არ მყავს, უბრალოდ მითხარით ვის მოუნდება ისეთ გოგოსთან მეგობრობა რომელიც სულ ხატავს და მის ნახატებს არავის ანახებს.
იმ ღამეს გაგა სახლში არ იყო სამსახურში მორიგე იყო ამიტომ მე და ნატან ვახშმობის შემდეგ პირდაპირ დაწოლა გადავწყვიტეთ. შუა ღამისას ნატას ყვირილი მომესმა და მაშინვე მასთან მივირბინე, მისი საწოლი და ღამის პერანგი სულ სველი იყო. მან საწყალი თვალებით შემომხედა და მითხრა: - სალი, მგონი მშობიარობა დამეწყო.
-რაა?! ახლა? -გაგიჟებულმა ვკიტე და გარეთ გავვარდი რომ ვინმესთვის დამეძახა. საბედნიეროდ ჩვენი მეზობელი ნიკა დავინახე და მან წაგვიყვანა სამშობიაროში თავისი მანქანით. დაახლოებით 1 საათის ლოდინის შემდეგ პატარა ანდრია მოევლინა ქვეყანას. გამთენიისას გაგაც მოვიდა, მე და ნიკას სახლში წასვლა გვთხოვა თვითონ კი ნატასთან მივიდა. რამდენიმე დღეში სკოლაში მეორე სემესტრი იწყებოდა. მე სიკვდილზე მეტად ეგ არ მინდოდა.კლასელების სახეების დანახვა, მათი დაცინვარომ უცნაური ვარ, რომ მათი აზრით უცნაურ რამეებს ვხატავ, რომ ნორმალრი თინეიჯერი გოგო ჩემსავით არ იქცევა, რომ მე მათ უნდა დავემსგავსო, და რა არის იმაში ცუდი რომმე სხვანაირი ვარ?! დიახ მე განსხვავებული ვარ ყველასაგან და მე ეს მომწონს!.. რამდენიმედღეში პატარა ანდრია გაგა და ნატა სახლში დაბრუნდნენ.
ხვალ სკოლა იწყებოდა ამიტომ დღეს ადრე დავაპირე დაძინება რომ დილისთვის კარგად გამოძინებული ვყოფილიყავი. დავწექი მაგრამ ვერ დავიძნე. ხატვა გადავწყვიტე და ავდექი ჩემს მაგიდას მივუჯექი და საათს შევხედე 12 ხდებოდა. არცერთი აზრი არ მომდიოდა თავში. ცალხელში ფანქარი მეჭირა მეორეში საშლელს ვათამაშებდი ნერვიულადდა თეთრ ფურცელს თვალს არ ვაშორებდი.
-სალი რატომ არ წვები? -მითხრა ნატამ და მხარზე ხელი დამადო.
-ნატა?! როდის შემოხვედი? -გაგიჟებულმა ვკითხე ვერც კი გავიგე როდის შემოვიდა
- სალი დაწექი. ორის ნახევარია - მითხრა ფანქარი და საშლელი გამომართვა და მაგიდაზე დადო
-კარგი დავწვები. -ვუთხარი და ოთახიდან გავუშვი.
დილით ტელეფონის ზარმა გამაღვიძა და მაუწყა რომ 8ის ნახევარი იყო. თვალები რომ გავახილე მივხვდი რომ მაგიდაზე მეძინა და თავი ავწიე. ფურცელს დავაკვირდი სადაც "TU MORIERIS" ეწერა. არც ის მახსოვს ეს რატომ ან როდის დავწერე. ან საერთოდ რას ნიშნავდა. თავიდან ინგლისუი მეგონა, მაგრამ დიდი ძებნის შემდეგ რომ ვერ ვიპოვე გადავწყვიტე სკოლისთვის გავმზადებულიყავი. შავი შარვალი თეთრი პერანგი და შავი კედები ჩავიცვი. ჩანთა ჩავალაგე და სკოლაში წავედი. გზაში იმ წარწერაზე ვფიქრობდი ფურცელზე რომ ეწერა. კლასში შევედი და ჩემს ადგილას სულ ბოლოში დავჯექი. ბიბლიოთეკიდან გამოტანილ უცხოსიტყვათა ლექსიკონში ძებნა დავიწყე. უცებ ერთ-ერთმა ჩემმა იდიოტმა კლასელმა ბურთი მესროლა. მისი მოძრაობა დავინახე და ჩემდა გასაკვირად ბურთი დავიჭირე შემდეგ კი უკან ვესროლე და სახეში გავარტყი.მის ყვირილზე მასწავლებელმა გარეთ გამიყვანა და შენიშვნები დამაყარა.კლასში რომ შევედი მაშინვე დავაფიქსირე ახალი მოსწავლის სახე და რომელიც დირექტორის გვერდით იდგა და მოთმინებით ელოდა როდის დადგებოდა დრო და მერხს მიუჯდებოდა. მისი დანახვისთანავე მომინდა მისი დახატვა. ზოგადად ასე 1 დანახვით ვხატავ ხოლმე ყველას და ყველაფერს. აი თუ მომინდა და ვერ დავხატე ჩემი გაძლება შეუძლებელი ხდება. მისი ხატვა დავიწყე. ხან მას ვუყურებდი ხან ფურცელს, ავიხედე და ის იქ აღარ იდგა აღარც დირექტორი ჩანდა. -არა!! არაა! მე ის უნდა დავხატო! სად წავიდა?!! - ვყვიროდი გონებაში. ვეძებდი ბავშვების სიცილი და ჩურჩული მუზას მინადგურებდა, ისინი ჩემსკენ იყურებოდნენ და იცინოდნენ, ზოგიერთები თითებს იშვერდნენ მათი ამ ხმაურში ვინმეს ლაპარაკის გარკვევა შეუძლებელი იყო ყველას ხმა ერთმანეთში ირეოდა.
-ლინზებიანი ბიჭიი!! - დაიყვირა ლაშამ (მან ვინც ბურთი მესროლა)
-შენ სანდრო ხარ თუ სანდა?! -სიცილით აჰყვა მეორე
უცებ მივხვდი ისინი ჩემსკენ აღარ მისკენ იშვერდნენ თითებს, ის ჩემს გვერდით იჯდა. მე მაშინვე დავმალე ჩემი ნახატი რომ მას არ ენახა. ამასობაში მასწავლებელმა ბავშვებიც დააწყნარა.
-გამარჯობა, -მითხრა მან და გაიღიმა
თავდან ვიფიქრე მომესმათქო შემდეგ სხვას უთხრათქო მაგრამ ის მე მიყურებდა და მაინც დაზუსტების მიზნით ვკითხე: - მე მითხარი?
- კიი. რა გქვია?
ეს ძალიან მოულოდნელი იყო ჩემთვის ზოგადად არავინ მელაპარაკება მხოლოდ დამცინნიან.
-მეე სალი. -ძლივს ვუპასუხე
- მე სანდრო. - მითხრა და გამიღიმა, ისეთი გრძნობა დამეუფლა თითქოს რაღაც მაკლდა და ის რაღაც შეივსოო
-უცნაური ხარ. -მითხრა მან მე კი სწორედ ეს არ მინდოდა.
- ხო ეს არაერთხელ უთქვამთ. - ვუთხარი და წიგნს მივუბრუნდი დაუსრულებელი ნახატის მაგივრად რომ მქონდა ხელში
-არა უბრალოდ, როდესაც მთელი კლასი დამცინოდა ლინზების გამო, შენ ჩუმად იჯექი და მხატავდი.
- მე მათ არ ვგავარ. მოიცადე, შენ ჩემი ნახატი დაინახე?
-კი და ისიც როგრო შეაცურე მერხის ქვეშ
-ბოდიში მე მხოლოდ.. ასე ვხატავ ხოლმე ყველას. - ძალიან დავიბენი და შემრცხვა
-რა ბოდიში ხუმრობ? შეგიძლია დაასრულო შენი ნამუშევარი. - მითხრამან გამიღიმა და მეც მაშინვე გავაგღძელე მისი ხატვა.