მაქსიმეს აგარაკზე ვიყავით . რათქმაუნდა მეც წამიყვანა.გაჯიუტებას აზრი აღარ ქონდა,ისედაც ყველაფერი იცოდა ჩემი არ არსებული პაემნის შესახე.ნონა და სანდროც იყვნენ.მაქსიმეს მეგობრები და ანა თავის დაქალებით.ბევრი ჩემთვის უცნობი ადამიანი იყო რაც მძაბავდა.ნონა ყოველთვის ადვილად ერგებოდა გარემოს რასაც ჩემზე ვერ ვიტყვით.ანა და მისი მეგობრები სამზარეულოში საქმიანობდნენ.მართალია ბიჭებმა მზა საკვები ამოიტანეს მაგრამ სუფრის გაშლა ანამ ითავა.
-ანა დაგეხმარები უხერხულად დავდექი სამზარეულოს კართან.
-ნინია მადლობა.ეს ჭიქები გაიტანეს თუ შეგიძლია. ისე საყვარლად გამიღომა ინსტიქტურად მეც გამეღიმა.
კარგი სიტუაცია იყო ამას მეც კი ვაღიარებ.ყველანაირად ცდილობდნენ მაქსიმეს მეგობრები თავი უხერხულად არ მეგრძნო ხუმრობდნენ ,იცინოდნენ და ისე ჩავები მეც ამ აურზაურია ვერც კი მივხვდი.მხოლოდ დაჟინებული მზერა მიქმნიდა დისკომფორტს ერთ ერთი ანას მეგობარი იყო. გოგოა ქერა თმით.საკმაოდ ლამაზი და სექსუალური გარეგნობის გოგო .მაგრამ მე რატომ მიყურებია ასე დაჟინებით და მტრულად ვერ ვხვდებოდი.
ნონას თვალით ვანიშნე გამომყევითქო და აივანზე გავედი.
ისეთი სილამაზე იყო ღამის სიბნელეს ,თოვლის სითეთრე ანათებდა.მალევე ნონაც გამოვიდა საკმარისზე მეტი დაელია.
-მეჩვენება თუ ის ქერა მტრულად მიმზერს ნონაჩკა?
-მეც შევამჩნიე გოგო.მგონი ეჭვიანობს გაიცინა.
-რა აქვს საეჭვიანო .
-თავს ნუ სისულელე თუ და ხარ.ყველა ხვდება მაქსიმეს შენდამი დამოკიდებულებას.
-შენ ყველაფერს როგორ აზვიადებ ნონა.ჩავეხუტე.ეს რომ არ მყავდეს რა მეშველებოდა
-ცივა აქ შევიდეთ. თან ქერა ძალიან ეკურკურება შენ ბიჭს.
-შენ შედი მე ცოტა ხანს კიდევ დავრჩები.მციოდა მაგრამ შიგნით დაბრუნება აღარ მინდოდა.გარემოს ცქერით ვტკბებოდი ყურთან ცხელი სუნთქვა რომ ვიგრძენი.
-შეგცივდება ბამბინო ყურთან მაკოცა ჟრუანტელმა არ დააყოვნა.გაეცინა და უფრო მჭიდროდ მომხვია თავისი ძლიერი ხელები.ძლიერად ჩამიკრა გულში-მაქსიმე გავიჭყლიტე ძლივს ამოვილაპარალე.ოდნავ მოადუნა ხელები მაგრამ გაშვება არც უფიქრია.არც მე მქონდა სურვილი.მყუდროდ და თბილად ვიყავი მის მკლავებში
-ლამაზია აქაურობა.
-კი და ხშირად ამოვდივარ შენც თუ გექნება სურვილი წამოგიყვან.თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნია.მყუდროებ ქერამ დაგვირღვის
-მაქს შეგიძლია მოხვიდე?გაწელა სიტყვა.
-რა ხდება ნატალი?
-შენი დახმარება მჭირდება.
დახმარება ჭირდება გოგოს სხვა ვერ ნახა ჩავიბუტბუტე ჩუმად.
-ეხლავე შემოვალ ნატალი.ვგიჟდები ესეც ისე თბილად ესაუბრება
-მოწონხარ.არც კი ვიცი რატომ ვთქვი.არც გაკვირვებია არც გაბრაზებული რაც იმას ნიშნავდა,რომ ისიც ხვდებოდა.
-ის ჩემი დის ბავშვობის მეგობარია და შესაბამისად ჩემიც.ეხლა კი შევიდეთ გაიყინე.
ნონას მივუჯექი გვერდით რომელიც ეშმაკურას მიცინოდა.
ანამ გიტარა გამოიტანა და მაქსიმეს მიაწოდა
-მაქს გვიმღერებ? იმდენქდ თხოვნით გაჯერებული კითხვა იყო უარი ვერ თქვა.ლამაზი თითები შეახო სიმებს თვალი გამისწორა და დაიწყო
შენი თვალების ფერია ცა
გაფანტე ღრუბელი, დამანახე მზე
შენი ღიმილი სიცოცხლეს გავს
უნდა გაკოცო და ნუ გაწევ თავს
ვიცი გიყვარვარ მიყვარხარ მეც
ამას ამბობენ მთვარეცა და მზეც
ჩემო ლამაზო მე არ ვეძებ სხვას
უნდა გაკოცო და ნუ გაწევ თავს
ჩვენი შეხვედრა სამუდამოს გავს
იმღერე რამე და მე გეტყვი ხმას.
მოგვენატრება ეს პირველი დღე
პირველი ღიმილი და თვალების მზე
მოვა ზამთარი დაათოვს თმას
ისე მომწონხარ რომ ვერ გაშორებ თვალს.ისეთი გრძნობით მღეროდა.თვალს არ მაშორებდა.უკვე მეორად მქონდა შეგრძნება რომ ჩემს გარშემო ყველა გაქრა დავრჩით მხოლოდ მე და მაქსიმე.ასეთი ტკბილი ხმა არ მომისმენია თუ მე აღვიქვამთ ასე საოცრად არ ვიცი.დაასრულა თუ არა ქერა გადაეხვია ამანაც მოხვია ხელები ის ხელები რამდენიმე წუთის წინ მე რომ მეხვეოდნენ.ვერ ავიტანე ,ეჭვიანობის ტალღა მომაწვა .ძლივს შევიკავე თავი არ წამოვსულიყავი.თავს ვაიძულე არაფერი შემტყობოდა.მაგრამ ნონას რას გამოპარებ.მიხვდა და მიხსნა.
-სანდრო დავიღალე.მე და ნინიას ხომ წაგვიყვან?
-მეგონა დარჩებოდით.ასე შევთანხმდით,რომ ღამეს იქ დავრჩებოდით.
-წასვლა მინდა გაჯიუტდა ნონაც.
-კარგი წავიდეთ.ყველას დავემშვიდობეთ.ვცდილობდი
მაქსიმესკენ არ გამეხედა.მაგრამ მაინც გამექსცა თვალი.დაჟინებით მიყურებდა.ბრაზი,სევდა იდგა მის თვალებში.თითქოს მეუბნებოდა ვიცი რატომაც მიდიხარო.წამიერად თავი დამნაშავედ ვიგრძენი.იქნებ არ უნდა გამეზვიადებინა მან ხომ მითხრა მეგობარია და სხვა არაფერი.ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი.არც კი ვიცი რატომ განვიცადე ასე.ან რა იყო საეჭვიანო.მაგრამ ვიგრძენი მათ შორის კავშირი.კავშირი რომელიც არც თუ ისე სუსტი იყო.
სახლში მოსულს ძილი არ მეკარებოდა.მისი სახე თვალწინ მედგა თითქოს იმედი გავუცრუე ჩემი საქციელით.ძლივს ჩამეძინა მაგრამ ვინ გაცადა ტელეფონის ხმამ გამაღვიძა ღამის სამი საათი იყო.ტელეფონს დავხედე მაქსიმე იყო.ვუპასუხე
-ჩამოდი!ვერაფრის თქმა ვერ მოვასწარი ისე გამითიშა.ჟაკეტი გადავიცვი საღამურებზე,ფეხი უგებში ჩავყავი და ჩავედი.მანქანიდან გადმოსული სიგარეტს ეწეოდა.ნერვიულად ისვავდა ხელს თმაზე.ეტყობოდა ნასვამი რომ იყო.დამინახა ოდნავ შესამჩნევად ჩაიღიმა მაგრამ წამიერად მერე ისევ გაუმკაცრდა სახე.-ჩაჯექი.ისეთი ცივი ტონი ქონდა უარესად გამაჟრიალა.
ჩავჯექი.ჩუმად ვიჯექით.მხოლოდ მუსიკა არღვევდა სიჩუმეს.
-მინდა ერთი რამ კარგად გაიგო და გაიაზრო.დაიწყო.მე რასაც ვამბობ და ვაკეთებ ყველაფერს გააზრებულად ვაკეთებ და ვამბობ.არ მინდა ჩემს ნათქვამში ეჭვი შეგქონდეს და არ ენდობოდე ჩემს სიტყვას.ნდობა ჩემთვის მთავარია ნინია.შენ თუ მე არ მენდე და მე შენ ,მასე არაფერი გამოვა.არ მინდა ერთხელ ნათქვამი მახსნევინო ბევრჯერ.
რადგან ვთქვი რომ ის ჩემი მეგობარი ესეგი არის კიდეც.ეხლა არ თქვა მაგიტომ არ წამოვსულვარო.შენს მზერაში ყველაფერი ამოვიკითხე. უკვე აგიხსენი თუ რამდენად კარგად გიცნობ ნინია.ცოტახანს გაჩუმდა ერთხელაც არ შემოუხედავ ჩემთვის.
-თუ იმდენი ვერ შევძელი,რომ შენი ნდობა მომეპოვებინა .ესეგი ჩემშია პრობლემა და კარგად ვერ დაგანახე ჩემი შენდამი დამოკიდებულენა.ვიცი ყველაფერს განსხვავებულად აღიქვავ და ყველაფერს გავაკეთებ,რომ გული არასდროს გეტკინოს მაგრამ უნდა მენდო.ეჭვი არასდროს შეიტანო ჩემს ნათქვამში.გესმის ნინია?შემომხედა ისევ ისეთი ცივი მზერა ქონდა.ცრემლებს ვეღარ ვიკავებდი ცოტაც და პატარა ბავშვივით ხმამღლა დავიწყებდი ტირულს.ვხვდებოდი რომ ჯერ არ დაწყებულ ურთიერთობა მოვკალი.ცრემლი მომწმინდა.
-ეხლა ადი სახლში არ შეგცივდეს.
ხმა არ ამომოღია ან რა უნდა მეთქვა. თავის მართლებას ვერ დავიწყებდი.მართალი იყო მე მისი სიტყვა ეჭვქვეშ დავაყენე.ცოცხალ მკვდარი მივდიოდი.სახლში სანამ არ ავედი არ წასულა.
მეორე დღეს სოფელში მივდიოდი .ის სიხარული რომელიც იქ ყოფნისას დროს მეუფლებოდა სევდამ შეცვალა. გარეთ კი თოვდა და ისედაც დიდ თოვლს უფრო ამატებდა1 თვე მიწევდა სოფელში ყოფნა და მაქსიმეს ნახვის შანსი ნულს უტოლდებოდა.უკვვე ორი კვირა გავიდა ჩვენი საუბრიდან.არც დაურეკავს არც მოუწერია არ შემხმიანებია.ვერც მე ვბედავდი მიწერას.ბოლოს ვეღარ მოვითმინე საკუთარ თავს ვაჯობე და მაინც მივწერე
"ოცნება ხდება მაქსიმე?"პასუხის მოლოდინში 2 დღე გავიდა .ტელეფონს არ ვიშორებდი სულ თან დამქონდა.მაგრამ პასუხი არ მომდიოდა.
ახალი წლის ღამე იყო ყველა მოუთმენლად ველოდით თორმეტი საათის დადგომას ჩემი ტელეფონი რომ ამღერდა ჩემმა გულმა ორი დარტყმა გამოტოვა.უცხო ნომერი იყო მაგრამ ვგრძნობდი რომ ის იყო აკანკალებულმა ძლივს ვუპასუხე
-შენი ოცნებები ყოველთვის ახდება.ახალწელს გულოცავ ნინია იცინოდა.ნუ ტირიხარ მანდ არ ჩამომიყვანო ეხლა.თუმცა სადღა მანდ გარეთ გამოდი.ვერ ვიჯერებდი ის ჩემთან მოვიდა ისე გავვარდი და ისე ჩავეხუტე ცოტა დაიბნა მაგრამ წამიერად.მომხვია ხელები და ჩამეხუტა ისე მაგრად როგორც იცოდა.დამეფიცება ასეთი ახალი წელი არასდროს მქონია.ვიდექით ასე ერთმანეთს ჩახუტებულები და საოცრად გვათოვდა.ცა კი უამრავი ლამაზი ფერებით დაგვნათოდა.
ვერასროს ავხსნი რა საოცრება ვიგრძენი როდესაც ჩემს გაყინულ ბაგეს მისი ცხელი ბაგე შეეხო.მკოცნიდა.ისე ბრთხილად ისეთი ვნებით ისეთი სიყვარულით.მეც გაუცნობიერად ავყევი.მხოლოდ მაშინ გავჩერდით როცა ჰაერის უკმარისობა ვიგრძენით. ვერ ველეოდით ერთმანეთს.მოწოლილ სიხარულს და ბედნიერებაც ვეღარ ვიტევდი მინდოდა მეყვირა ბედნიერებისგან.
-ხელს ვერასდროს გაგიშვებ ნინია.შენ ჩემს ცხოვრებაში ხარ.
ასეთი ბედნიერი არასდროს ვყოფილვარ ორი თვე იყო გასული რაც ერთად ვიყავით.მაქსიმემ უკვე იმ დოზით გაიდგა ფესვები ჩემს გულში,რომ ვეღარ წარმომედგინა ცხოვრება მის გარეშე.ადამიანი რომელმაც ცვლილებები შემაყვარა და მაიძულა ამით ბედნიერი ვყოფილიყავი.ყველა დღე სასწაული იყო.თავხედი ,უხეში ბიჭიდან რაც პირველი გაცნობის შემსეგ ვიფიქრე მასზე.თბილ,ყურადღებიან ბიჭად გადაიქცა.არა უთქვავს სიტყვა მიყვარხარ მაგრამ ყველაფერს აკეთებდა რომ ეს მეგრძნო.
ყოველდღე მაკითხავდა უნივერსიტეტში და მივყავდი.გამონაკლისი არც დღეს იყო ვიცოდი გარეთ მელოდა.ლექციის დასრულება და ჩემი აუდიტორიიდან გასვალ ერთი იყო ,ერთი სული მქონდა მენახა.გზაში ჩემი ჯგუფელი ბექა წამომეწია.
-ნინია მოიცადე სად გეჩქარება?სახლში თუ მიდიხარ გაგიყვან.
-მადლობა ბექა მელოდებიან.
-შეყვარებული?ცოტა ზედმეტი მეჩვენა მისი მხრიდან ეს კითხვა.გასასვლში იდგა მაქსიმე და ხელები დაემუშტაა ვერ მივხვდი რა დაემართა.ერთი სული მქონდა მივსულიყავი.-კარგად ბექა დავემშვიდობე არანაკლებ სახეგაფითრებულ ბექას რომელსაც წამიერად შეეცვალა სახე და ირონიული გაუხდა.-კარგად ნინია გადმოიწია და მაკოვა.გამიკვირდა არ ვიყავი ბექასთან ახლოს რომ ასე დამმშვიდოვებოდა.ამასობაში მაქსიმეც მოგვიახლოვდა.
-ამას ელოდებოდი ნინია?მეგონა უკეთესი გემოვნება გექნებოდა ჩაიცინა და ზიზღით სავსე მზერა ესროლა მაქსიმეს.რომელიც თავს ძლივს იკავებდა არ დაერტყა.
-ჩაჯექი!მიბრძანა მაქსიმემ და უკან მომყვა.
-რა ხსება მაქსიმე?
-მაგასთან ერთად რა გინდოდა?მიღრიალა.-ჯგუფელია რა ხდება?
-ხოდა აღარ დაგინახო გაიგე?
გავბრაზდი მიკრძალავდა რაღაცას ისე რომ არც მარკვევდა სიტუაციაში და თან ასეთი ტონით.
-ის ჩემი ჯგუფელია შესაბამისად მოგვიწევს შეხვედრა და თუ არ გამარკვევ რა ხდება შენს აკრძალვას ვერ გავითვალისწინებ.არაფრის ახსნას არ აპირებდა განრისხებული მიყავდა მანქანა.ჩემს სახლს მივუახლოვდით გაკვირვებულმა გადავხედე დაგეგმილი გვქონდა დღე ანდრომ დაგვპქტიჟა თავისთან.მაქსიმეს მეგობარმა
-დღეს საქმე მაქვს. სხვადროს წავიდეთ ნინია კარგი?რატომ მქონდა შეგრძნება რომ მის საქმეს ბექა ერქვა.
-როგორც გინდა.უდარდელად მივუგე
-გაბუტვა არ გიხდება.გაეღიმა.
-კარგი მაშინ წავალ სახლში კარგად გადასვლას ვაპირებდი მიმავრუნა და ტუჩებზე დამაცხრა -ეხლა წადი კმაყოფილმა გამიშვა ხელი.
-მაქსიმე ხომ კარგად იქნები?რაც მაწუხებდა ის ვკითხე სანამ გადავიდოდი.
-ჰეი ბამბინო რა გჭირ?!უცებ მოვაგვარებ და მოვალ.
მისუ უცებ მოგვარება მთელი საღამო გაგრძელდა ტელეფონი გამორთული ქონდა და მე უკვე ისტერიკის ზღვარზე ვიყავი.წინ და უკან დავდიოდი.
-ნინია დაჯექი.აღარ შემიძლია დაიყვირა ნონამ.
- შეგიზლია სანდროს დაურეკო?
-დავურეკავ.დიდხანს არ პასუხობდა სანდრო.როგორც იქნა უპას
უხა.რა უთხრა არ მესმოდა მაგრამ ნონას სახეზე მივხვდი რომ საშიში არაფერი იყო.კარგად არიან ნუ ნერვიულობ.მომეშვა, მოვდუნდი ამოვისუნთქე მაგრამ ის მძიმე შეგრძნება მაინც მქონდა არ მტოვებდა.შეგრძნება ცუდის მოლოდინის.
ისე გავიდა სამი დღე მაქსიმე არ შემხმიანებია ტელეფონი გათიშული ქონდა სანდრო საეჭვოდ მარიდებდა თავს.გაურკვევლობამ რამის გამაგიჯა ვერაფერ ვიგებდი რა ხდებოდა.ან მაქსიმეს რა ჭირდ.ერთი წუთიც იმაზეც კი დავფიქრდი მე ხომ არ დავაშავე რამე მაგრამ მსგავს ვერაფერს ვიხსენებდი.სამაგიეროდ ბექა გააქტიურდა ყურადრებიანი და მზრუნველი გახდა.მაქსიმალურად ვცდილობდი თავი ამერიდებინა მისთვის რომ მაქსიმე უარესად არ გამეღიზიანებინა.მაგრამ გასაქანს არ მაძლევდა.ფეხით მივდიოდი ავტობისის გაჩერებისკენ რომ წამომეწია
-რაო პრინცესა პრინცმა მიგატოვა?წამო გაგიყვან.
-ბექა მადლობა მაგრამ არა საჭირო ვეცადე გაღიზიანება დამემალა.ისედაც მაქსიმეს გაქრობის შემდეგ ცოცხალ მკვდარი დავდიოდი.ნერვებს ვერ ვიმორჩილებდი და უმიზეზოდ ვღიზიანდებოდი.ჩემი უარი არაფრად ჩააგდო ხელი მომკიდა ხელზე და გამქაჩა
-წამოდი თავს ნუ იფასებ იმას კარგად დაყვები.
-ბექა შენზ თავს ბევრია უფლებას ხომ არ აძლევ?ხელი გამიშვი ეხლავე და შენი გზით წადი.ტონს ავუწე რასაც მოყვა ხალხის ინტერესი ჩვენს მიმართ.გამეცალა ისეტი მზერით ,რომ მომავალში ცუდს მიქადდა მასთან შეხვედრა.უარესად გავბრაზდი მაქსიმეზე ტაქსი გავაჩერე და სანდროს სახლის მისამართი ვუთხარი.კარი ღია იყო შევედი მაგრამ ადგილზე გამაშეშა ნაცნობმა ხმამ.არ მინდოდა საუბრისთვის ჩუმად მომესმინა მაგრამ შევარდნაც არ გამოდიოდა.
-რას აპირებ მაქს?სანდროს ხმა იყო.
-არ ვიცი.ვეცდები ნინია არ
ვნახო.
-ხომ არ ჯობია აუხსნა ყველაფერი?
ხომ იცი გაგიგებს.
-ამ ეტაპზე არ მინდა ამ საქმეში ნინიას გარევა.
-ნერვიულობს ბიჭო.ნონა გაგიჟებული.თან ხიმ იცი რა ტიპიცაა არ იმჩნევს მაგრამ ცვეტში მაგრად განიცდის.
-სანდრო ნუ მიხსნი იმას რაც ვიციი ამის ამის დედას შე****ი.რა გავაკეთო მითხარი რააა?ყველაზე კარგი გამოსავალი დაშორებაა.
-პირველ რიგში იქნებ მოსულიყავი და გეთქვა რომ მშორდები ,ამით პატივისცემას მაინც გამოხატავდი ჩემს მიმართ.შევედი ოთახში.
-ნინია აქ რა გინდა?სანდრო წამოვიდა ჩემსკენ.
-მართალი ხარ სანდრო .მართლაც და აქ რა მინდა.წამოვედი ასე დამცირებულად თავი არასდროს მიგვრძვნია.ნდობაზე მესაუბრებოდა და თვითონ არ მენდობოდა.ზოგჯერ ბედნიერება იმდენად გვაბრმავებს,რომ ვერ ვხედავთ იმას რაც ჩვენს გარშემოა.ცრემლები მზერას მინისლავდა.მოწოლილი ემოციებისგან ვეღარ ვსუნტქავდი.
-ნინია გაჩერდი რამდენი ხანია გეძახი.წამომეწია სანდრო.ისეთი გაბრაზებული ვიყავი სანდროზე, ხმა რომ გამეცა იქვე დასრულდებოდა ჩვენი მეგობრობა ამიტომ ისევ გზას გავუდექი.
-ნინია დამელაპარაკე გთხოვ.
-სანდრო შემეშვი.
-მოდი სადმე დავსხდეთ და ვისაუბროთ კარგი?
--ეხლა ვისაუბროთ სანდრო?როცა მე მინდოდა სად იყავი?გეკითხები სად ჯანდაბასი იყავი.სანდროზე ვიყრიდი ჯავრს.ეხლა მარტო მირჩევნია ყოფნა სანდრო.კარგად.
არც ვიცი სად მივდიოდი.ეხლა მარტო რომ არ დავრჩენილიყავი გული გამისკდებოდა.ფეხით გავუყევ გზას სოლოლაკიდან ლესელიზემდე.უკვე საკმაოდ ჩამობნელებული იყო ტელეფონი გავთიშე არავის ნერვები არ მქონდა.



მაპატიეთ დაგვიანებისთვის ორჯერ წამესალა ასატვირთად გამზადებული ტექსტი:(