°°°°°ანასტასია°°°°°
არვიცი, როგორ მოვლბი ასე, რომ ტერორისტს ვენდობი. არც ის ვიცი რა ხდება ჩემს თავს, იმ დღეს როდესაც ოჯახს დამაშორა, მთელი სიძულვილით ამევსო გული, მაგრამ შემდეგ მოულოდნელად და უცებ დალაგდა ყველაფერი. ვერ წარმოვიდგენდი მამაჩემისგან ასეთ უმსგავსო საქციელს, გუჯას მხოლოდ მაშინ დავუჯერე როდესაც ჩანაწერები მანახა იმ აფეთქებიდან, რომელიც ანას სიკვდილამდე მოხდა, სადაც თვით ანდრიაძე მაამაჩემი იმყოფებოდა, რა თქმა უნდა ის იქ უნდა ყოფილიყო რადგან თავისი მოვალეობა წმინდად შეესრულებინა, მაგრამ რაც აფეთქების შემდეგ ვნახე ეს უბრალოდ წარმოუდგენელი რაღაც იყო. მაშინ როცა მამაჩემის სიწმინდეში დარწმუნებული ვიყავი, ის თურმე მკვლელი ყოფილა, უდანაშაულო ადამიანი გაისტუმრა საიქიოს.


ყოველთვის სამართლიანი და მკაცრი ვიყავი, მიუხედავად იმისა, რომ ყველასთან გულთბილი დამოკიდებულება მქონდა, სიმკაცრეც გამომკვეთოდა სჩანდა ჩემს ამათუიმ საქციელში, თუნდ ეს დარიგება ყოფილიყო ან გაფრთხილება. აამით იმის თქმას ვცდილობ, რომ მამაჩემი უკვე მკვლელი მამა უნდა დაისაჯოს არა სიკვდილით, არამედ ციხით, რომელიც წინ ელოდება. დაგეგმილი მკვლელობისთვის ადამიანები ისჯებიან როგორც ციხით ასევე საყვარელი ადამიანის დაკარგვით. არასოდეს ვაპატიებ ჩემს სისხლსა და ხორცს იმ უწმინდურ საქციელს რაც ამჯერად ჩანადენი აქვს.
მამა რომელიც მიმტკიცებდა, რომ მკვლელობა ცოდვათა შორის ყველაზე დიდი ცოდვააო, მან კი საპირისპირო გააკეთა.
გუჯაა........ ადამიანი რომელშიც დავინახე სიძლიერე...... მისი თვალები სწორედ ამას მეტყველებენ. ამ დროის მანძილზე საკმაოდ კარგად გავიცანი სალომეც და გუჯაც, შეიძლება რაღაცეებში ეჭვი შემეპარა, მაგრამ არ გამართლებულა. დედაჩემს ვტკენ გულს, რაც მოსვენებას არ მაძლევს, სწორედ ახლა მიჩნდება უდიდესი სურვილი გუჯას დახრჩობისა და გვამის ტყეში დამარხვის. ვახსენე და...
- აბა ნახე თუ მოგეწონება. ეს კაბა და ეს ფეხსაცმელი- თქვა და მიმითითა ყუთებზე.
ჩაბანწიძკებული ყუთები გავხსენი. იქ ისეთი ლამაზი კაბა და ფეხსაცმელი იდო, სრულიად განსხვავებული იმათგან რაც კი ოდესმე მქონია, ჩემი 907 კაბიდან ეს ყველაზე ლამაზია, სწორი სხეულზე მოტმასნილი აი ისეთი ჩემს ყველაზე ლამაზ ადგილებს ულამაზეს, რომ აჩენს (ხოო, ვიცი მომწონს ჩემი თავი) , მუქი შინდისფერი, მუხლამდე, გრძელს სახელოებიანი, უზურგო და წინ ღრმად ამოჭრილი, მაგრამ ისე არა აბსოლიტურად ყველაფერი, რომ მიჩანდეს. ზუსტად მოვირგე, აი ისე მაქვს, რომ იტყვიან ხოლმე ზედ გამოჭრილია შენზეო. ფეხსაცმელები კი საშუალო ქუსლზე, შავი სანდლები, რომლებმაც ამამაღლა, მაგრამ ამ 3 მეტრიანს მაინც ვერ დავეწიე სიმაღლეში. ჩემი აღწერილობა წვეულებისთვის ასეთი იყო. რაც შეეხება მაკიაჟსა და თმას. სადად დავიხატე თვალები წამწამები შუბლამდე ავიტანე, მკრთალად წავისვი წითელი პომადა რომელიც ჩემს ტუჩებს არ სჭირდებოდა , მაგრამ მაინც და თმა ზემოთ ავიწიე, გრძელი თმა როგორც კუდი აი ისე დავიტოვე დააა..... მე მზად ვარ. ქვემოთ ჩავედი და გუჯას დავენახე.
-როგორი ვარ?
-მაგარი ხარ, მონიკა ბელუჩი მონაგონია.... ისე ეგ ცოტა კიარადა...... ანუ ეს...... აი..... აქ ეს ზურგი, რომ ძააან გიჩანს ზედმეტია ხოო? არადა მეგონაა უფრო მოიხდენდი, აუ ვაფშე არ გიხდება წადი გამოიცვალე და რამე ისეთი ჩაიცვი.- დაბნეული როშავდა უაზროდ სიტყვებს რაც მართლა და მართლა არ იყო დამაჯერებელი. როგორც ჩანს შარს არ უნდა გადავკიდო და......
- ნუ გეშინია გუჯა მე თვითონაც შემიძლია თავდაცვა, კარატეში 2 ოქროს მედალი და 5 ვერცხლის მედალი მაქვს.
- მე ეგ არ მიგულისხმია.
- კაი წამოდი ნუ მიბზუებ ცხვირს თუარა მოგიწვეს ტერორისტებს მარტო შეებრძოლლ.
- ოხხ შენ ფარული ძალა ხარ....... ჩემი!

წვეულება გაუმართიათ ტერორისტთა ჯგუფურ დაწყვილებას. ნეტა იცოდნენ მათ წრეში ერთი მოღალატე და მეორე პოლიციის ქალიშვილი, რომ ტრიალებს წამში გაგვასხმევიებენ ტვინს.
-ისე ჩვენში, რომ დარჩეს მეშინია კიდეც ბატონო გუჯა და .......
- მე ხო შენთან ვარ.
- მეგონააა შენ მე გყავდი.
- ეგეცაა.- შუა დარბაზში აგვიტყდა უაზრო სიცილი, რაც ძალიან მოულოდნელი შემთხვევააა ტერორისტათა გარემოცვაში ასეთი საქციელი. სახიფათო საქმეს ჩავდივართ, ამ იდიოტს ავყები და ახლა მე მეშინია სიკვდილის.
- ჩუ თურა ტვინის გასხმევა მერე ნახე შენ- მითხრა წელზე ხელი მყარად მომხვია და გაემართა ერთერთი მაგიდისკენ.
-ძააან, რო მიჭერ თუ ხვდები.
-მეშინია არ მომტაცონ შენი თავი, ნახე რა თვალებით გიყურებენ .
-კაი რა რას დებილობ.
მაგიდასთანაც მივედით, გუჯასკენ მაგიდასთან მდგომი ახმახი კაცი წამოვიდა და ხელი ჩამოართვა.
-მოგესალმებით, ქალბატონო ანასტასია თქვენზე ბევრი რამ მსმენია.- გაიჟღერა კაცის ქალივით წვრილმა ხმამ. ჩემზე ბევრი რამ სცოდნია. ძმურათ ისიც თქვი პოლიციის ქალიშვილი, რომ ვარ.
- ესეიგი?- გამომცდელად შევხედე გუჯას, მან თვალი ჩამიკრა და როგორც მის ერთადერთ სიყვარულს შუბლზე მისი მხურვალე ტუჩები მომაწება.
- ბატონო ავთო, ჩემთვის დიდი პატივია თქვენს წვეულებაზე, ყოფნა, ჩემს საცოლეს ძალიან მოსწონს აქაური გარემო.
- ჩემთვისაც დიდი პატივია ასეთი მშვენიერი ქალბატონის ხილვა. არ გამომაპაროთ თქვენი ქორწილი ახლო მომავში.
- დიახ ბატონო ავთო ის დიდიბული იქნება.
-ასეც ვიცოდი.
-ცოტა ხნით გავალ.- იქაურობას გავეცალე და საპირფარეშოს ძებნა დავიწყე. ტვინი წაიღეს ამ მართლაც, რომ ახმახი ხალხის უაზრო ჭიხვინმა. თავი ინდურ სერიალში მგონია, ისე იწელება ყველაფერი უაზროდ, მინდა, რომ ყველაფერი ერთიანად გავიგო, მინდა, რომ ყველაფერი ერთიანად მოხდეს, მინდა, რომ გავიგო რა მოხდება მომავალში. ეს ერთადერთი გზაა, ყველაფერს თავი დავახწიო. ხოო.... თავში იმ ერთმა აზრმა გამიელვა გავიქცევი ახლა ამწუთას, გავიქცევი და აღარასოდეს დავბრუნდები, დედაჩემთან ერთად, მხოლოდ მასთან ერთად მაგრამ როდესაც მამა რჩება მარტო ის მამაა და მორჩა მის გარეშე ამხელა წარმატებებს ხომ ვერ მივახწევდი, მაგრამ მასთან ერთადაც მივახწიე დიდი უბედურებას, რამაც ამ ჯოჯოხეთურ წვეულებაზე ამომაყოფინა თავი.



მთავარი კარიდან გავედი და ბილიკს გავუყები, ნაბიჯებს უფრო და უფრო ვუმატებდი, ჯერ იმიტომ, რომ ღამე იყო და ღამე მაინც ღამეა და შემდეგ ყველგან გუჯა მელანდებოდა. გზა არ მთავრდებოდა და ეს უფრო მაცოფებდა, მინდოდა დაბრუნება, მაგრამ არვიცი რატომ იქნებ იმიტომ, რომ იქ სიმშვიდე ვჰპოვე, ან იქნებ იმიტომ, რომ იქ უფრო დაცული ვიყავი. რომელ ერთზე უნდა ვიფიქრო, რომელ ერთს შევაკლა თავი.
წყლის ნელი და ნაზი შეხება ვიგრძენი, თითქოს ნიშანს მაძლევდნენ იმისა, რომ ყველაფერი კრგად იქნება, თითქოს მიფრთხილდებოდნენ და ბოლოს........
-ანასტასია მანქანაში ჩაჯექი!
-არ ჩავჯდები!
- გუჯა ბურდული არ ვიყო შენ ამ ჩემი ნერვების დაწყვეტისთვის პასუხი თუარ გაგებინო.- მამქანიდან გადმოვიდა და მაჯაში ხელი ჩამავლო. მეორე უკანა კართან მიმათრია და მანქანაში რასაც ქვია ჩამტენა. წინა კარი გამოაღო, მძღოლი გადმოაგდო და საჭესთან თვითონ დაჯდა.
-ხომ გითხარი რომ მჭირდები. გინდა, რომ დაგიჩოქო? სულ რაღაც 3 თვე და განთავისუფლდები. გაგანთავისუფლებ, ოღონდ დრო მომეცი, როგორ არ გესმის ანაასტასია ყოველდღე ამას გიხსნი, საშინლად მჭირდები.
-.იმისთვის გჭირდები, რომ შური იძიო, მე კი ეს არ მინდა, ახლავე გააჩერებ მანქანას. ერთხელ ვამბობ და მეორეჯერ აღარ ვიმეორებ, არ იზამ და გადავხტები.
- კი როგორ არა- თქვა და მანქანის ოთხივე კარი ჩაკეტა.
-გუჯა, შენ იდიოტი ხარ, დიდი იდიოტი.
- შენ მაგარ მამიკოს არ უსწავლებია, ტერორისტებს ენა, რომ არ უნდა შეუტლიკინო?
- ახლა ხარ ტერორისტი ხო?
- ვარ და ვიქნები შენ მაიძულებ, რომ ვიყო, არ გინდოდა ხო კაი მოქცევა , ხოდა მიიღებ ახლა მისაღებს. მაცადე..... ახლა არც შენს პატიოსნებას და არც შენს უმწიკლოებას გავუფრთხილდები.
-რაა?
-ყრუ ხარ?
-შენ დებილი ხარ!

სახლში როგორც კი მივედი, შხაპი მივიღე, შემდეგ კი სამზარეულოში ჩასვლა დავაპირე საჭმელად.
გუჯა იჯდა სავარძელზე, თვალები დაეხუჭა და ვინ იცის რას ფიქრობდა. ყურადღება აღარ გამიმახვილებია და სამზარეულოში შევედი. დიდ ქილაში მოთავსებულ ნუთელას ხელი დავავლე, მასთან ერთად დიდი სუფრის კოვზი და ........
-წყალი დამისხი.- სამზარეულოს სკამი დაიკავა და მომთხოვნი თვალებით მომაშტერდა
-ვჭამ მემგონი- პირ გამოტენილმა მივაჩერდი . ადგილს ნელი სისწრაფით მოსწყდა, სანტიმეტრებით ვშორდებოდით ერთმანეთს. უკუსვლა ვცადე, მაგრამ მანძილი ცოტა იყო. ტუჩთან არსებულ "ნუთელას" ნაფლეთს ცერა თითი მოუსვა და რაღაც არაამქვეყნიურმა გრძნობამ გამიელვა მთელ სხეულში, ისეთმა არასოდეს, რომ არ მიგვრძნია. გამოშტერებული შევყურებდი მის შემდეგ ქცევებს, კიარ მიკვირდა, უბრალოდ მაგიჟებდა, უხეშია საშინლად უხეში.
-დამისხამ წყალს თუ მივმართო ძნელად მოსათვინიერებელ ხერხებს.
-მემგონი ხელები გაქვს!
-კარგი!
ხელი დამავლო, ჯერ ხელში შემდეგ კი ფეხში და მხარზე გადამიკიდა . სამზარეულოდან, შემოსასვლელ ოთახში გამიყვანა, შემდეგ კი გარეთ, სახლის უკანა მხარეს აუზთან შეყოვნდა, ახლა ვიცოდი რაც მოხდებოდა, არც ჩემმა ყვირილმა, კივილმა და არც ჩემმა ხელების რტყმევამ გაძლო.
-გუჯა არ გაბედო, გთხოვ ცურვა არ ვიცი ძალიან გთხოვ.
-რაპრობლემაა გასწავლი
თქვა და წამის მეასედში აუზის ფსკერზე ვფართხალები, დახუჭული თვალები ფართოდ გავახილე და ჩემს წინ არსებულ გუჯას თვალებში შევაჩერდი, მიკვირდა აქამდე სუნთქვა როგორ შევიკავე და მე დებილმა პირის გაღება დავაპირე, რომ მეკივლა მისთვის. ამ დროს წამში ხელი დამავლო და მისი სახე ჩემსას შეაგება, როგორც ვიოლინო და მისი ჯოხი, რა ამაზრზენია, როგორ ვერ ვიტან მსგავს სცემებს, არასდროს არ წარმომედგინა ასე ჩემი პირველი კოცნა. წუთში ვიგრძენი მყარად მისი ხელები, შემდეგ ავედით ხმელეთზე და ჩემმა გასაოცარმა ხმამ მთელი დაცვათა ფრონტის გაყრა დააპირა, გამოუვიდა კიდეც. ერთი კარგად ვუბღავლე და აქ დასრულდა სცენა. ისევ აბაზანა და შემდეგ საწოლი. წარმოუდგენელმა ცრემლებმა დაიწყო ჩემს სახეზე ცვენა. თავს საშინლად დამცირებულად ვგრძნობ, მიუხედავად იმისა, რომ სცადა რომანტიკული სცენის მოწყობა. რა რომანტიკა რომელ რომანტიკაზეა საუბარი, როდესაც ტერორისტთან მაქვს ურთიერთობა. უაზრო ფიქრებმა მიტია, ამ უაზრო ფიქრებმა გარეთ ელვის სისწრაფით გამაგდო და მის ოთახში შემაგდო. ზე სიმპატიური ალბერტო დამხვდა წელს ზემოთ შიშველი, რომელიც დაძინებას აპირებდა. ახლა შეიძლება თავი დავიმცირო, მაგრამ არ უნდა შერჩეს. მივუვარდი და გაოცებული თვალები წამშივე დავახუჭინე, შემდეგ კი როგორც ვაშლს ისე ვუკბიჩე მის მოტკბო მომწარო ტუჩებს, ბიჭმა მომინდო ვნება და საწოლი. ერთი ამ უტიფარს დამიხედეთ. მექალთანე მუტრუხი, წამოჭიმულა ჩემი სახლის ხელა ოთახში და ვნებამორევით და მონდომებით მიკოცნიდა ტუჩებს, ვითომდა მსიამოვნებდეს......... არააა....... ეხლააააა.......ვაღიარებ კოცნაში ბადალი არა ჰყავს, მაგრამ მაინც...
- სამაგიეროს მიხდი ჭინკა? ახლა მე შენ გაჩვენებ!- ოთახიდან გავარდნა მოვასწარი, შემდეგ დაცვებმა ჭყიტეს თვალები ხომ კარგად ხარო, გუჯას დანახვაზე კი ხელი ჩაიქნიეს, იფიქრეს ალბათ ამხელა ხალხს ჭკუა არ მოეკითხებათო. გარეთ გავარდი და ხის უკან დავიმალე, რომელიც ეზოს ყველაზე დიდ ხედ ითვლებოდა.
-ანასტასია ან ახლავე გამოხვალდა ერთი კარგად შეგიყვირებ ან გიპოვი და კარგადაც გაგებინებ პასუხს იმ საქციელის გამო რაც წეხან ჩაიდინე ტუჩი ლამის მომაჭამე გოგო კარგად ხარ?- როგორ მინდა ერთი კარგად ვუბღავლო სწორედ ეგ მიზანი მქონდათქო, მაგრამ .....
-კარგი, მე წავალ, მაგრამ შენ სახლში ვერ შემოხვალ!- ოჰ კი როგორ არა სათადარიგო კარი არ ჩაკეტო და პრობლემა არაა.
წავიდა, ორი წუთი ვიყურყუტე ხის უკან, შემდეგ გადავწყვიტე გავსულიყავი, კარამდეც მივედი, დაცვები არ იდგნენ არც მათი მანქანები გაუშვა როგორც ჩანს, ვაიჰმეე ანუ ეს იმას ნიშნავს, რომ არ უნდა დაცვების წინაშე გამაფრთხოობინოს სული.
კარის გაღება ვცადე, გაიღო კიდეც, არ ჩაუკეტია რა საოცრება.
ახლა ჩემი ოთახისკენ ავიღე გეზი, იქაც შევედი სიმშვიდეა, ახლა დავწვები და უფრო სიმშვიდე იქნება. ფარდების გადაწევა მინდოდა და ადგომა ვცადე, დავაპირე საწოლის მეორე მხრიდან გადასვლა მაგრამ ეშმაკისეულმა არსებამ, რიმელმაც მთელი ჩემი ღამის კოშმარები რაც კი ოდესმე დამსისზმრებია ყველა რიგრიგად ამომიტივტივდა თავში.
-გუჯა, ერთხელს გავიხუმრეთ, მაგრამ ხუმრობა ხუმრობა.
-შენ არ შემარჩინე არც მე შეგარჩენ- ჩემი უკუსვლა მან შეაჩერა წელზე საშინლად მომიჭირა ხელი და ახლა ყელთან მიცია თავი. მეგონა, რომ დანით თითებს დამაჭრიდა ან კიდევ ცივი იარაღით მწარე მკვლელობას ჩაიდენდა, მაგრამ ძალიან უცნაურ ხერხს მიმართა.
-გუჯა ......
-ხმას ნუ იღებ!- შუბლზე მაკოცა ახლა, ცხვირზე, შემდეგ სიკაპზე, ისევ ყელზე. თავს დამნაშავედ რატომ ვგრძნობ, რატომ მგონია, რომ ცუდად ვიქცევი, რომ მისი თავიდან მოშორება ახლა ამ წუთას მინდა. ახლა, რომ მეც მასსავით მოვიქცე, ვიცი კარგი არაფერი არ მოხდება მომავალში. ყველაზე მეტად ის მიკვირს, რომ არ ვეწინააღმდეგები, მაგრამ უკვე საკმარისია ბოლოსდაბოლოს მე ჩემი თავმოყვარეობ მაქვს და მას უნდა ვცე პატივი.
-გუჯა? მემგონი უნდა გაჩერდე!
-მოისვენებ?- უკვე კედელთან ვიყავი აკრული, მანაც ტუჩებზე ჰპოვა სიმშვიდე, თავი გავწიე, მაგრამ ამაოდ, ისევ თავისას აგრძელებდა, არც გაჩერებას ლაობდა. ძალადობდა? ვითომ დავიჯერო? რა თქმა უნდა ძალადობდა. მე ვეწინააღმდეგები ის კი თავისას აგრძელებს. რატომღაც, მეც აღარ დამიყოვნებია და ავყევი, საწოლთან ხელი ვკარი, მისი ხელები მოვიშორე და კარებისკენ გავიქეცი. მის ოთახში შევარდი და გარდერობში დავიმალე.
-როგორ გამიადვილე საქმე.- მისი ხმის და კარების ჩაკეტვის ხმა ერთი იყო. დიდი ძებნის შემდეგ მომაგნი.
- რა გეგონა შენზე ძალადობას კიარ ვაპრებ. ასე როგორ გაგიმეტებდი . სულელი ხარ, სულელი ბავშვი.

-გეუბნებოდი, რომ გაჩერებულიყავი, მაგრამ შენ მაინც შენსას აგრძლეებდი.
-შენ არ გინდოდა, რომ გავჩერებულიყავი, ხომ ასეა?
-მე რას გეუბნები და შენ რას.
-არ იცრუო ხომ ასე იყო.-საცდელი მზერა მომაპყრო და მეც ხმა ვერ ამოვიღე.
ხელი მომკიდა და მის საწოლთან მიმიყვანა
-დაწექი.
-მაქვს ოთახი
-მე აქ მინდა, რომ დაწვე!
-გუჯა.....
-რა გითხარი!
დავწექი და მალევე თვითონაც მომხვია ხელები, ყველაზე თბილი ხელები რაც კი ოდესმა მიგვრძვნია. მის ცხელ სუნთქვასაც ვგრძნობდი, იმასაც თუ როგორ შეიგრძნობდა ჩემს სურნელს იგი.
- არასდროს არ მივიღებ ისეთ გადაწყვეტილებას რაც შენ გულს გატკენს.