ტელეფონის ვიბრო მაღვეძებს...ჯერ ვერ ვაანალიზებ სად ვარ,შემდეგ ოთახს თვალს ვავლებ და...სახლში ვარ ღმერთო ეს, რა,დამესიზმრა?!ხელებს თმაში ვიცურებ და ვგრძნობ რომ თითზე თმა მეხლართება.ბეჭედი ეს რეალობაა ჰო მე მისი ცოლი გავხდები.ჯანდაბა სახლში როგორ მოვედი?ტანზე ვიკვირდები მარტო მაისური მაცვია...გონებას ვძაბავ.რომ რამე გავიხსენო წუხსნდელი ღამიდან მაგრამ თითქის წაიშალა არცკი ყოფილა წუხანდელი ღამე...თავი საშინლად მტკივა და ეს ტელეფონიც არ ჩერდება ნაძალადევად ვიღებ ხელში დავყურებ ეკრანს და მარიამის ზარს ვკითხულობ
-გისმენ მარიამ
-სანდრაა
ყურში იმღელაზე ჩამყვირის მისი გაკაპასებული ხმა ერთხანს ტელეფონს განზეც კი ვწევ
-რა!
-სად გიგდია ეს ოხერი ტელეფონი მაცივარში?
მაცივარში?!ღმერთო მაცივრის გახსენებაზე ნაბეღლავი მიტივტივდება ნეტა მააქვს მაცივარში კიდე თუ არა?ჩემს ფიქრებშივარ როცა ისევ მისი წიკვინი მარკვევს
-არ გესმის?პასუხს რატომ არ მცემ?
-რა მარიამ ვერ ვგებულობ ცოტას თუ არ დაწყნარდები ვერც ვერასდროს გავიგებ რა გინდა
გაღიზიანებული ვებურდღუნები მეც
-დედა და მამა გელოდება დღეს ჩემთან.ასე თქვეს რაღაც გვინდა ვუთხრათო თან დიდი ხანია არ ყოფილაო
ჯანდაბა!ლოგინში ვჯდები და დამფრთხალი ვიყურები
-უთხარი?
-ჰო!და თანაც გაუხარდათ მაგ თემაზე გიბარებენ ხომ ხვდები...შენ არავინ გყავს და...
გული სიხარულით მიფრიალებს მიხარია მათი ყურადღება.მე ისინი ხომ ძაან შემიყვარდნენ...
-ხომ მოხვალ?
-ჰო მარიამ მაგრამ როდის?შენ მუშაობ მერე მე ვმუშაობ...თანაც თავი საშინლად მტკივა...მარიამ წუხელს რა მოხდა?
დაძაბული ველოდები მის პასუხს და გულს ყელში ვგრძნობ.
-გეტკინება აბა რას უზავ გუშინ მთელი ღვინო შენ დალიე და გაითხლიშე.დიტო ძვლივს მიგათრევდა.
სირცხვილისგან თვალებს მაგრად ვხუჭავ ღმერთო ეს ხომ მე არ მგავს?რა ჯანდაბათ დავლიე?ნეტა ბევრი სისულელე გავაკეთე?ალბათ კი და დიტოც გავაბრაზე თორემ აქამდე 100ჯერ დსმირეკავდა და მომიკითხავდა...რა ვქნა?როგორ შემოვირიგო?...ღმერთო მე ვთხოვდებიიი.ბოლო ხმამდე ვყვირი გუში და ჩემს ბედნიერებას ვერაფრით ვერევი.
-სანდრა ჩემები გელოდებიან მიდი...ახლა გავთიშავ თორე შენ არ მელაპარაკები და მე ეს საშინლად არ მომწონს ვღიზიანდები.კარგათ!
-კაი ჰო.მივალ.ნუ ბრაზობ მე ხომ ვთხოვდები...
-ჰო საყვარელო.
მისი სუფთა ბედნიერი სიცილი ჩამესმის ყურში და მეც ბედნიერი ვყვები.
როგორც იქნა ვუთიშავ ტელეფონს და მეც ფრატუნით სამზარეულოსკენ ვიღებ გეზზს ახლა რაც მჭირდება ერთი ჭიქა ცხელი ყავაა რომ გამომაფხიხლოს რომ შემდეგ დიტოსთან დავრეკო და დიტვაციაში გავერკვე რამდენად სერიოზულად ნაწყენია ჩემზე.
ჯანდაბა სამზარეულოში მოფუსფუსე დიტოს ვეჯახები...შიშისგან ვჭყივი და კედელს ვეყუდები...ის კი ხარბათ მომჩერებია
-დიტოო!როგორ...შემაშინე!აქ რა გინდა?! როდის მოხვედი?!
ჩემზე დაჟინებული მზერა ახლა ქურაზე შემომდგარ ტაფაზე გადააქვს და გულმოდგინედ ურევს
-ძვირფასო მე წუხელის აქ დავრჩი...შენ რა გეგონა მარტოს დაგტოვებდი?უგონო მთვრალს?
ტანზე ისევ ხარბ მზერას მავლებს და თვალს მიკრავს
-ძაან სექსუალური ხარ ამ ფორმაში.
ჯანდაბა!მე ხომ მაისირსა და ტრუსში ვარ!სირცხვილისგან წითელ ფერსაც კი გადავაჭარბე.მინდა გავიქცე სასწრაფოთ ხალათი მაინც შემოვიცვა მაგრამ ვერ ვინძრევი,ფეხებს ვერ ვიმორჩილებ...თვალს მისკენ ვაპარებდ და ვხებავ როგორ ურცხვად და უტიფრად მიყურებს სიამოვნებს...ჰო აშკარად გახალისებულია ჩემი რეაქციით
-რაა!
ის საყვარლად იღიმის  დანას მაგიდაზე დებს და ნელა გრაციოზულად აუჩქარებლად და საკუთარ თავში დარწმუნებული მიახლოვდება წელზე ხელებს მხვევს და მისკენ მიზიდავს
-შეენ!
ცხვირით ჩემს ყელში ეფლობა ჰაერს ხარბათ ისუნთქავს და თბილ და სასიამოვნო კოცნას მიტოვებს.შემდეგ სწორდება თვალებ ჩამუქებული მაშტერდება და ხმა ჩახლეჩილი ჰო ვნებისგან ხმაჩახლეჩილი მეუბნევა.
-შეენ სანდრა შეენ!ეგ შენი სიმორვხვეც კი აღმაგზებს...ღმერთო ჩემო...რას მიშვრები?!
თითქოს საკუთარ თავში პასუხს ეძებსო ერთხანს ფიქრდება...მეკი გატრუნული ვარ სუნთქვასაც კი ვერ ვბედავ ჯანდაბა !რა ვქნა ახლა?!აკოცე!დამყვირის ჩემი ქვეცნობიერი და მეც სანამ ვაანალოზე მანამ ვკოცნი ვკოცნი ზუსტად ისე როგორც ის,მომთხოვნად და უხეშად,მას გაოცება უორმაგდება და კვნესა ხდება ზედ ჩემს ტუჩებთან...ღმერთო მე მას ვუყვარვარ ვუნდივარ და თან საშინლად ამას ვგრძნობ ვგრძნობ როგორ ზნექს თეძოს და ზედ მეკვრება არსაიდან წამოსულ ვნებას ვგრძნობ...ვგრძნობ როგორ  ძლიერად მიდუღს ძარღვებში.ღმერთო გრძნობა წამლეკავია მაშინებს და ამავდროულად მათამამებს...მინდა ეს ზედა გავხადო და ხელი დავუსვა მის მუცლის პრეს რომელიც ასევე საშინლად სექსუალურიაქვს მინდა ჰო მინდა მთლიანად შევიგრძნო ის ხომ ჩემია მე კი მისი...ხელს ვიშვერ რომ მაიკას შევეხო შევეხო და ერთხელდ და სამუდამოდ დავუსვა ხელი ამ სანაკვრელ სხეულს რომ უცბათ სიმსუბუქეს ვგრძნობ.
.ეს რაარის? მშორდება,ჯანდაბა ის ჩერდება და ჩემი ქვეცნოპიერი პროტესტის ნიშნად ტუჩებს ბრეცს.ებუტება...გონს მოვდივარ და ვაჩერდები ის ოდნავ მოკუზული საკუთარ მუხლებზეა დაყრდნობილი და ისე ქოშინობს თითქოს მარათონი გაერბინოს.ქვემოდან მიყურებს და ჯერ კიდევ აქოშინებული და ჯერ კიდევ ვნებისგან გათანგული უბრალოდ მიღიმის უფროსწორედ ირონიულად მიღიმის.მეც არანაკლებ აქოშინებული სახეზე ზელებს ვიფარებ და ვცდილიბ ყელთან მომდგარი გულის ცემა როგორმე დავირეგულირო.
ვუყურებ პირს აღებს რაღაცის სათქმელად და ისევ ხურავს...და მეც ვროშავ
-ახლა რაღა?
ის ისევ გაოცებული და ისევ საყვარელი ღიმილით მომჩერებია...პირს ისევ აღებს და ისევ ხურავს...ერთხანს ფიქრდება და გაოცებისგან ოდნავ სულ იდნავ პირი ეღება ...თვალებს ხუჭავს და თავს ოდნავ ხრის...
-სანდრა მომეჩვენა თუ...
ღმერთო ჩემო რატომ მაწვალებს? და მე ისევ ვწითლდები კედელს ვეყუდები და უბრალოდ ვუცდი სათქმელს როდის დაასრულებს
-არა ხომ?არ მომჩვენებია?...ცოტაც და თავს ვეღარ შევიკავებდი და რაოდენ გასაკვირიც არ უნდა იყოს ამაში შენ ხელს ძალიან მიწყობდი
მიახლოვდება ლოყაზე უბრალოდ უეცრად მკოცნის და ისევ მცილდება გაზქურისკენ მიდის.
-მაგრამ ახლა ამის დრო არაა მთელი 2 საათი ვცდილობდი შენთვის რამე მომემზადებინა...ახლა ჭამის დროა.
საზიზღარი...იცის და მაინც მეთამაშება...კარგი მეც გამოწვევას ვიღებ.დამშვიდებული უფროსწორედ მოგონილი სიმშვიდით თვალებს საყვარლად ვუფახულებ
-კარგი მაშინ რამეს მოვისხამ და მოვალ

-არა!არ წახვიდე სანდრა ასეც მშვენიერ ფორმაშიხარ მეტიც უმშვენიერეს ფორმაში.
ჯანდაბა ჩემი მოგონილი სიმშვიდე სადღაც მეპარება და მე ფეხებს ისევ ვეღარ ვგრძნობ
-ჰო და შევამჩნიე შენი წეღანდელი ფლირტი...ცოტა დასახვეწია მაგრამ გააგრძელე მე ეს ძალიან მომწონს
-დიტოო!(აღშფოთებას ვეღარ ვმალავ და თვალებს ვუბრიალებ ისკი...მას უბრალოდ ხარხარი უვარდება)
****
დიტომ მარიამის სახლთან მიმიყვანა და თბითონ წავიდა რაღაც საქმეები მაქვსო...არ მინდა ეს საქმე იმ გოგოსთან იყოს დაკავშირებული...ფიქრები მაშინვე მავიწყდება როგორც კი მარიამის მშობლებს ვხედავ..
ანაა დეიდა გულში მიკრავს და მეც ჯანდაბაში ვუშვებ იმ გოგოზე ფიქრს.
-სანდრა საყვარელო გავიგეთ შენი ამბავი...ძალიან გაგვიხარდა მაგრამ ხომ არ გეჩვენება რომ ნაადრევი გადაწყვეტილებაა?
-მე...ანა დეიდა..მიყვარს
ღმერთო ვგრძნობ ვხვდები როგორ უმძიმს საუბარი...მის დაძაბულობას ხორციელად შევიგრძნობ
-არ მინდა ცუდად გამიგო შვილო...ვიცი...არავინ გყავს და მინდა...თუ რაღაცაა მინდა გაიხსნა...უბრალოდ როგორც დედა შვილს...მინდა გირჩიო.ჩვენი იმედი მუდამ მინდა რომ გქონდეს ახლაც და შემდეგშიც კაი.
მისი სიტყვები გულში მხვდევი და უნებლიე ცრემლებს ვეღარ ვერევი...ეს ბედნიერების ცრემლებია...მაბედნიერებს ამ იჯახის არსებობა მე ისინი სიგიჟემდე მიყვარს...არ ვიცი როდის როგორ მაგრამ ფიქრებიდან რომ ვერკვევი მე მის გულშივარ მიკრული ის კი თავზე თბილად მეფერება.
-სანდრა,ეს მინდა გადმოგცეთ და ყოველგვარი დამორცხვების გარეშე აიღე კაი
კონვერტს მაწვდის ლევანი ბიძია და ისიც თბილად მიღიმის თვალებით მეფერება ვგრძნობ.
კონვერტ ვხსნი და ვცბები.ჯანდაბა აქ ფულია...საკმაოდ ბევრი ფული...ჩემთვის სოლიდურ თანხადაც კი ჩანს.
-მმმე...მე ამას ვერ ავიღებ...ეს რაში მჭირდება?!
ბოლო ფრაზა იმდენად გაოცებულს მხდება ლევანი სიცილს ვეღარ იკავებს
-შვილო შენ თხოვდები...ეს იმდენი არაა რამდენიც შენ გჭირდება მაგრამ ვფიქრობ ცოტა რამეს მაინც შეიძენ შენთვის.
ლევანი დგება თავზე ხელს მისვამს და თვალებით ანას ანიშნებს რომ გადის...ალბათ ლაპარაკი რომ უფტო გაგვიადვილდეს ჰო ზუსტად ამისთვის
-სანდრა მისმინე შენ ათასიბრამე გჭირდება...ანუ თუნდაც ტრუსები ბიუსჰალტერი...პერანგი
ნერწყვს ნერვიულად ვყლაპავ
-კიმაგრამ მე ესენი მაქვს.
-საყვარრლო ვიცი არც მითქვამს რომ არ გაქვს...მაგრამ უფრო ახალი სექსუალური...იცი რა ძნელია კაცებს თავი მოაწონო და სამუდამოდ შენს გვერდით ამყოფო?ამისათვის სულ ფორმაში უნდა იყო
-ნუ ჰო ეს მეც ვიცი და ვაპურებდი ერთი ორი რაღაც ამდაგვატი მეც მეყიდა მაგრამ...აქ ძალიან ბევრი ფულია ანა დეიდა
ის ნერვიულად ხელს იქნევს
-სანდრა ამ თემაზე კამათი დახურულია ნეტავ შემეძლოს უფრო ბევრის მოცემა...მარიამთან ერთად წადი და ის აგარჩევინებს ამ საქმის ექსპერტია ის.
ის საუბარს ასრულებს და ვხვდები რომ კამათი მართლაც დასრულდა რადგან აზრი არააქვს.
-აბა მომიყევი რას შვრები,როგორი ხასიათიაქვს,როჰორ გექცევა?
ჰოო თემასაც ცვლის და საბოლოოდ ვრწმუნდები რომ ეს თემა დაიხურა...ღრმად ვოხრავ
-იცი ხასიათი მართლაც რაღაცნაირიაქვს...სანამ აქ მომიყვანდა...მას სურს რომ სამსახურს თავი დავანებო.
-ჰოო!და რატომ რას უშლის ხელს?
ოჰ რას გაიგებ...ის ხომ დიტოა
-არ ვიცი არ ვიცი...ასე მითხრა მე იმხელა საშუალება მაქვს რომ სულაც არაა საჭირო შენ იმუშაოო...უნდა რომ ვისწავლო
..თანაც არ მსიამოვნებს შყაღამემდე ქუჩაში რომ გიწევს ყყოფნაო
ანას ეღიმება და თავს მიკრავს
-ჰოო რას ერჩით ბიჭს...ეს ხომ ლოგიკურია ვერც გავამტყუნებ ამაში
-კიმაგრამ მე ხომ მანდ გავიცანი აქამდე თუ მოსწონდა...
-სანდრა სანდრა ახლა მისი ცოლი ხდები ვერ დაგელოდება ღამის 12ტამდე სახლში...დაფიქრდი ის მოვა შენ წახვალ...როდისღა ნახავთ ერთმანეთს?
-ჰო ეს მეც ვიფიქრე მაგრამ სანამ მისი ცოლი გავხდები მანამდე ხომ მინდა არსებიბა ისკი მეუბნება ხვალიდან აღარ მიხვიდეო.
-ხოდა შენც ნუ მიხვალ.ხანდახან შენც უნდა დათმო ხანდახან მან და ასე იქმნება იჯახი ურთიეთიბა ერთმანეთის უსიტყბოთ უნდა გესმოდეთ შვილო.
-ოჰ არ ვიცი მართლაც დავიბენი...რავქნა არ ვიცი მე მის კმაყოფაზე ვერ ვიქნები.
-მიენდე შვილო მიენდე.



*****
მისი დაჟინებული თხოვნით სამსახურს თავი დამანებებინა ახლა რა ვქნა?დრო რითი გავიყვანო?კიდევ კაი დანაზოგი მაქვს და ხელებში მას არ ვუყურებ თორემ სულ შევიშლებოდი.
-სანდრა!სანდრა აქ ხარ?
მდივნიდან ვდგები და ამ ქვეყნათ ჩემთვის უსაყვატლეს მამაკაცს ვეგებები
-ჰო აქ ვარ!შენი გადამკიდე სულ სახლში ვარ
-ჰოო ეს უკვე მომწონს.
-დიტო ეს ხომ დამღლელია საშინლად დამღლელი
-სამაგიეროთ სამსახურში მშვიდად ვარ რომ ვიცი საცლში ხარ და არაფერი გემუქრება
ეს ნამდვილად გიჟია
-შენ გიჟიხარ!
მიღიმის და ვნებიანად მკოცნის მერე მაგრად მეხუტება და ასე ერთ ხანს ჩახუტებულები ვართ.
არ ვიცი რატომ მაგრამ მინდა ბოლოსდა ბოლოს სიტვაციაში გავერკვე და და გავიგო საქმე მოაგვარა თუბარა და სანამ ვაანალიზებ მანამ ვტოშავ
-უთხარი?
ის შეშდება და ეს მე საშინლად არ მომწონს...გული გაორმაგებულად იწყებს ფეთქვას.ის მცილდება მცილდება და ნერვიულად თავზე ხელს ისმევს.
არ მინდა არ მინდა ვიფიქრო რომ...რატომ არ ეუბნევა?რა აფერხებს!
-არ მინდა შენ ამაზე იფიქრო.არ მინდა გაგრიო.
მისი ჩურჩულამდე ჩაწყვეტილი ხმა მარკვევს
-მე უკვე ვფიქტობ და ბოლომდე ვარ ჩაფლული...ვიცი აქ უფრო მეტია ვიდრე ერთი შეხედვით სჩანს....არც გაბედო უარობა ამას ისედაც მშვენივრად ვგრძნობ.
ჩუმადაა ხმას არ იღებს და მე ეს უფრო მაღიზიანებს.მერე ალბათ გამბედაობას იკრეფს და დუმილს არღვევს
-ჰო აქ გავილებით მეტია....მაგრამ შენ...შენ...ვერ დაგკარგავ ვერასდროს.