დაბნეულმა კარი უფრო ფართოდ გააღო და ქალს სახლში შესვლის ნება მისცა. ვერ მიხვდა რას აკეთებდა, მაგრამ აბოს და დაჩის ხსენებისას ჩათვალა რომ ყველაფერი დეტალურად უნდა მოესმინა. თანაც ქალი არ გავდა არც ინტრიგანს და არც მოგზავნილს, აშკარად გულწრფელად უნდოდა რაღაცაზე საუბარი.
მისაღებში შესულ ქალს უკან დაუდგა და ჯიბეებში ხელებჩაწყობილი ლაზარესკენ მიტრიალდა. ბიჭი უსიტყვოდ მიხვდა დის სურვილს ხელები მაღლა ასწია, სამზარეულოში შევიდა და კარი დაკეტა.

-დაბრძანდით. _ღიმილით ანიშნა დავინაზე და თვითონ სავარძელში ჩაჯდა.

-ძალიან არ მინდოდა ამ საკითხზე თქვენთან საუაბრი და შეწუხება, მაგრამ საკუთარ თავს ყველა გზა მოვუჭერი, თქვენს გარდა არავინ მიმიღებდა. _შეწუხებულმა ჩაილაპარაკა, ჩანთა დივანზე დადო და ჩამოჯდა.

-დაჩი თქვენი შვილია?_ჩურჩულით იკითხა და თითები ერთმანეთში ახლართა.

როგორია როდესაც შენი საყვარელი მამაკაცის ყოფილი მეგობარი გოგო, ცოლი თუ საყვარელი გამოგეცხადება და შენ ამ დროს უნდა ეცადო რომ სიმშვიდე შეუნარჩუნო... მაგრამ ამაზე საერთოდ არ ფიქრობდა, დარწმუნებულია რომ ეს ქალი აბოსთვის მხოლოდ დაჩის დედაა, სხვა დანარჩენზე ფიქრი კი დიდი სისულელე იქნება.

-კი, დაჩის დედა ვარ. _თავი დაუქნია და ჩაწითლებული თვალები დახუჭა. _მე და აბოს ძალიან დიდი ხნის ურთიერთობა გვაკავშირებს. მეზობლები ვიყავით, დიდი ხანი ჩუმად მიყვარდა ვერ ვუმხელდი, ჩემზე 2 წლით უფროსია. _ხმადაბლა დაიწყო საუბარი.

-სანამ ყველაფრის მოყოლად დაიწყებთ... ყავას, ან ჩაის ხომ არ დალევთ?

-არა, მხოლოდ წყალი თუ შეიძლება.

-ახლავე.

ფეხზე წამოდგა და სამზარეულოსკენ წავიდა, თან ცალ თვალს უცხო ქალისკენ აპარებდა. სამზარეულოში შესულს ლაზარე ფანჯარასთან მდგარი დახვდა, ბიჭი სწრაფად მიტრიალდა დისკენ.

-ახლა ამან ინტრიგები უნდა ხლართოს?_აგდებით იკითხა და შუბლი შეკრა.

-არ ვიცი, წარმოდგენა არ მაქვს რა უნდა. _მაცივრიდან ცივი წყლის ბოთლი გამოიღო და ჭიქაში ჩამოასხა.

-დიდი იმედი მაქვს შენი ოფოფების ხილვა არ მომიწევს. _ცინიკურად ჩაილაპარაკა და ხმადაბლა ჩაიცინა.

-მეშინია რამე ისეთი არ თქვას რაც კიდევ ერთხელ დამაფიქრებს...

***
-აბო ბავშვობიდან მიყვარდა. მეზობლები ვიყავით, ერთ უბანში ვცხოვრობდით, ჩემს მიპირდაპირე კორპუსში მესამე სართულზე ცხოვრობდა. მთელი ბავშვობა დაბნეული ჩემი ოთახის ფანჯრიდან მისი ოთახის ფანჯრებს ვუყურებდი. რამდენიმე წლის შემდეგ შემამჩნია, აბოზე 2 წლით უმცროსი ვარ, ალბათ რომ წამოვიზარდე და ცოტა მოვფერიანდი მერე აღმომაჩინა. 18 წლის ვიყავი როდესაც ერთმანეთს ცოტა სერიოზულად შევხედეთ, ჩემთან ურთიერთობას არ ჩქარობდა, ყოველთვის გაწონასწორებული იყო. ცდილობდა ძალიან ყურადღებიანი და რაც მთავარია ურთიერთობაში ჩამოყალიბებული ყოფილიყო, რასაც ძალიან ვაფასებდი. არ გავდა სხვა მამაკაცებს, ყოველთვის იცოდა რა უნდოდა საკუთარი თავისგან, ჩემგან, ცხოვრებისგან. მოხდა ისე რომ ორსულად დავრჩი, ბავშვი არ მინდოდა. ვსწავლობდი და ვხვდებოდი რომ ბავშვი ყველანაირად ხელს შემიშლიდა. ჩემებისთვისაც რთული ასახსნელი იყო რატომ ვსუქდებოდი ყოველ დღე. აბომ მითხრა რომ ჩემებს ნახავდა და ცოლადაც მომიყვანდა, თანაც ჩვენ გვქონდა უკვე ისეთი ურთიერთობა რომ მსგავს საკითხებზე გვეფიქრა. მე ვუთხარი რომ არ იყო საჭირო, რომ ბავშვის გაჩენას და ზედმეტი ტვირთის აკიდებას არ ვაპირებ. ხელი მთხოვა, უარი ვუთხარი, თანაც ძალიან მწარე უარი. _აკანკალებული თითები ერთმანეთში ახლართა და ატირებულმა ხმამაღლა ამოისუნთქა. _მერე გამწარდა, კატეგორიულად მომთხოვა რომ ბავშვი გამეჩინა და შემდეგ მათი ცხოვრებიდან გავმქრალიყავი. ჩემები სოფელში იყვნენ უკვე გადასულები მე სახლში მარტო ვიყავი. 5 თვის განმავლობაში ვიმალებოდი, აბომ ცალკე ბინა მიქირავა მეზობლებთან რომ არ გამოვჩენილიყავი და შემდეგ ჩემებისთვის არ ეთქვათ -“თქვენი გოგო მუცელგაბერილი დადისო.” ზუსტად ისე მოვიქეცი როგორც შევთანხმდით ვიმშობიარე ბავშვი გავაჩინე და დავტოვე. უნივერსიტეტი დავამთავრე და გაცვლითი პროგრამით გერმანიაში წავედი.

-როგორ გაძელი?

დაუფიქრებლად იკითხა და ქალს სიბრალულით დააკვირდა.

-არ ვიცი, წარმოდგენა არ მაქვს. _ქვედა ტუჩი აკანკალებულმა მოიკვნიტა და სახე ხელისგულებში ჩარგო.

-და ახლა გინდა რომ დაჩი დაიბრუნო?_შეშინებულმა კითხა და მის პაუსხს დაელოდა.

ეშინოდა აბოს რეაქიის, ზუსტად იცის რომ ამ ყველაფრის შემდეგ მამაკაცი ქალს უფლებას არ მისცემს ბავშვს გაეკაროს და ცხოვრება აურიოს. ასევე ეშინია დაჩისთვისაც ძალიან მძიმე არ აღმოჩნდეს ამ ისტორიის შელამაზებული ვერსიის მოსმენა, ამდენი წელია უდედოდ იზრდება და ასე უცებ მისთვის უცხო ქალის გამოცხადება ძალიან დიდი სტრესი იქნება.

-არა, ვიცი რომ ეს შეუძლებელია. ისიც ვიცი რომ აბო ამის უფლებას არ მომცემს, თანაც არ მინდა თქვენს ცხოვრებაში ჩავერიო. მირჩევნია მშვიდად, წყნარად და ჩუმად ვნახო ხოლმე დაჩი.

-მოიცადეთ..._სწრაფად მოფხიზლდა და თვალებდაქაჩული წამოდგა ფეხზე. _და ჩემთან იმიტომ მოხვედით, რომ გგონიათ მე ხელს შეგიწყობთ?

-იცით...

-არავითარ შემთხვევაში! მე არანაირი უფლება მაქვს დაჩის ცხოვრებაში ჩავერიო და მის ასაკში, აბოს გარეშე მივიღო ასეთი სერიოზული გადაწყვეტილება. ვინც არ უნდა იყით და როგორც არ უნდა გიყვარდეთ ის მე ამას არ გავაკეთებ! _გაღიზიანებულმა ოდნავ აუწია ტონს. _ძალიან გთხოვთ ახლავე დატოვოთ ჩემი სახლი და მსგავსი შინაარსის ტექსტებით აღარასოდეს გამომეცხადოთ!_კატეგორიული ტონით გააფრთხილა და გასასვლელისკენ წავიდა კარის გასაღებად.

-მე ეს ძალიან მჭირდება, ჩემი უნდა გაიგოთ.

-მესმის, ძალიან მძიმეა, მაგრამ მე ბავშვის ცხოვრებაში ვერ ჩავერევი!

-კარგი, დიდი მადლობა მოსმენისთვის. _სწრაფად დანებდა და თავჩახრილმა ჩაილაპარაკა.

-არაფერს, თუ ეს თქვენთვის შვების მომტანია, არანაირი პრობლემა არ არის._თავი დაუქნია და მსუბუქად ჩაიღიმა. _და კიდევ... _სადარბაზოში გასულს დააწია სიტყვა. _გთხოვთ სანამ რაიმე გადაწყვეტილებას მიიღებთ დაჩიზე დაფიქრდით, ახლა ის ძალიან რთულ ასაკშია და ყველაფერს გამძაფრებულად გრძნობს. ბავშვზე იფიქრეთ და არა საკუთარ თავზე!

***
მთელი ღამე ვერ მოისვენა, გამუმდებით უცხო ქალზე და მასთან გამართულ დიალოგზე ფიქრობდა. რაღაც მომენტში იფიქრა რომ დახამრებაზე უარის თქმა მისი მხრიდან სისასტიკე იყო, თანაც ქალს ეტყობოდა რომ ბავშვის ნახვა გულწრფელად უნდოდა, მაგრამ... როცა იხსენებს როგორი სახით ყვებოდა ისტორიას, ყველანაირი ადამიანური ემოცია ეკარგება და ქალზე დადებითად ვეღარ ფიქრობს. როგორ შეიძლება შენი სისხლი და ხორცი 9 თვე მუცლით ატარო, გააჩინო ამდენი იწვალო, ათასი ტკივილი გადაიტანო და მერე ისე წახვიდე მისი ცხოვრებიდან თითქოს არაფერი მომხდარა და ახლა, როცა დაჩი ჩამოყალიბებული ინდივიდია ჩამოდის და მისი გაცნობის სურვილით არის შეპყრობილი. ქალის დამოკიდებულება ძალიან აღიზიანებს, ბავშვზე საერთოდ არ ფიქრობს, უბრალოდ წარსულის ცოდვების გამოსწორება უნდა ეგ არის და ეგ, ელიკო კი ამაში ვერ დაეხმარება, მითუმეტეს აბოს გარეშე.

-ლაზარე, როგორ ფიქრობ აბოს უნდა ვუთხრა გუშინდელი სტუმრის შესახებ?_მისაღებში გასულმა ხმადაბლა კითხა ძმას და ყავა მოსვა.

-არ ვიცი, შენი გადასაწყვეტია. მე ვეტყოდი, უნდა იცოდეს რომ მაგ ქალის სახით დიდი საფრთე ემუქრება ბავშვის ფსიქიკას.

-ღმერთო ჩემო.. _აღფრთოვანებულმა შესძახა და ძმას თვალებმოჭუტულმა გადახედა. _ჩემს არ ყოფნაში როგორ გაზრდილხარ და ჩამოყალიბებულხარ. _მისი სიტყვებით აღტაცებული ღიმილს ვერ იკავებდა. _კარგი ბიჭი ხარ, ლაზარე. _თვალი ჩაუკრა და ტელეფონს დახედა. _აბოა, წავედი და ჭკუით. გასაღები წაიღე, მე ჩემი მაქვს.

-კარგი, მერე დაგიბრუნებ.

***

გვიჩიანი სადარბაზოსთან დახვდა, ცალი ხელი წელზე მოხვია და ბაგეები მონატრებულმა ვნებიანად დაუკოცნა. ელიკოც განაბული აჰყვა კოცნაში. საერთოდ არ აინტერესებს არც თვალებდაჭყეტილი სამეზობლო და არც ის რას იტყვიან სხვები, თანაც მოფარებულია და საზოგადოებრივ ადგილადაც არ ითვლება. არ უყვარს როდესაც წყვილი შუა ქუჩაში ერთმანეთით ტკბობას იწყებს, ურჩევნია ეს ყველაფერი საკუთარ სივრცეში მოხდეს და სხვებს არ გაუზიაროს.

-აბო, რაღაცაზე მინდა რომ დაგელაპარაკო._ღვედი შეიკრა და მამაკაცისკენ მიტრიალდა.

-რა მოხდა?

-გუშინ ჩემთან ერთი ქალი იყო მოსული...

-რა იყო, ელიკო, მჩხიბავმა მოგაკითხა?_ცინიკურად იკითხა და გასაღები გადაატრიალა.

-არა, დაჩის დედამ.

ელიკოს სიტყვების მოსმენისას ხელი ჰაერში გაუშეშდა, ტუჩები ერთმანეთს მთელი ძალით დააჭირა და ძარღვებდაჭიმული მიუტრიალდა ქალს.

-ვინ?

-დაჩის დედა. ჩემთან იყო, ყვეალფერი მომიყვა და მთხოვა რომ ბავშვთან შემეხვედრებინა. _ხმადაბლა ჩაიჩურჩულა და აბოს არეულ სახეს დააკვირდა. _აბო, ავუხსენი რომ ამას ვერ ვიზამ და ძალიან მშვიდად წავიდა._აღელვებული მამაკაცის დამშვიდება სცადა. _მართლა, გეფიცები წინააღმდეგობაც კი არ გაუწევია. უბრალოდ მოვიდა, ჩემი აზრი გაიგო და წავიდა, დამიჯერე ცუდი განზრახვა მართლა არ ჰქონია. _ხელზე თითები მოუჭირა და სახე თავისკენ მიატრიალებინა.

-არასოდეს, არასოდეს თქვა ქალზე, რომელმაც შვილი მიატოვა რომ ცუდი განზრახვა არ აქვს! _გაღიზიანებულმა ჩაილაპარაკა და გზას გახედა.

-მესმის რომ შენთვის რთულია ახლა ამ ყველაფრის მოსმენა და დაჩის დედის გამართლება, მაგრამ მე იმას გეუბნები რაც ჩემი ორი თვალით ვნახე ჩემს სახლში და იქიდან წასულმა რა გეგმა დასახა ეგ არ ვიცი.

-დაჩისთან მისვლას ვერ გაბედავს, იცის რომ ამისთვის ძალიან მწარედ ვაგებინებ პასუხს.

-შვილთან ურთიერთობას დაუშლი?_შეშინებულმა კითხა და წარბები შეჭმუხნა.

-რა თქმა უნდა არა, მაგრამ თუ გაბედავს და ამ ნაბიჯს გადადგამს მივახვედრებ რომ არ უღირს!

-იქნებ დაჩის უნდა მისი გაცნობა?

-დედის გაცნობა ყველა ბავშვს უნდა, მაგრამ დაჩის ამაზე წლებია აღარ უსაუბრია. თუ დედამისი მოვა და იტყვის რომ ბავშვს აღარასოდეს მიატოვებს და ყველაფერში დაეხმარება მაშინ ნახოს, მაგრამ თუ გეგმაში აქედან კიდევ აქვს აქედან წასვლა ურჩევნია რომ დაჩის ახლოსაც არ გაეკაროს!

აბოსი ძალიან კარგად ესმის, ხვდება როგორი რთულია როდესაც საყვარელი ქალი რომელთან ერთადაც ოჯახის შექმნას აპირები გიცხადებს რომ შენგან შვილი არ უნდა და ყველაზე უარესი, ბავშვს აჩენს და ორივეს გტოვებთ. დღეების ბავშვს ხელებში გაჩეჩებს, ბარგს ალაგებს და ქვეყნიდან მიდის.
ზუსტად იცის რომ აბო არასოდეს არ შეუშლიდა ხელს მიეღო განათლება, ყოფილიყო წარმატებული ქალი, დედა და ცოლი. აბოს იმდენად სერიოზული დამოკიდებულება აქვს ქალის განათელბასთან და მის საქმიანობასთან დაკავშირებით რომ უბრალოდ აფსურდია რაიმეს აკრძალვაში ცილი დასწამო.
ხვდება როგორი რთულია მისთვის დაჩისთან ამ თემის განხილვა არა იმიტომ, რომ ქალთან საკუთარი მიზნები აქვს, უბრალოდ დაჩისთვის ზედმეტად ძნელი გასგებია რატომ დაბრუნდა ამდენი წლის შემდეგ დედა და რატომ გადაწყვიტა მასთან ურთიერთობა. ან საერთოდ როგორ უნდა აუხსნას ამდენი ხანი სად იყო, ტყუილით ურთიერთობის დაწყებას კი არანაირი აზრი არ აქვს, ბავშვი ადრე თუ გვიან სიმართლეს აუცილებლად გაიგებს და ეს მისთვის კიდევ ერთი დარტყმა იქნება.

-აბო, იქნებ დაელაპარაკო და აუხსნა რომ ამ ეტაპზე დაჩისთან მისვლა და საუბარი არ ღირს…

-დაჩისთან მისვლას არც შეეცდება, სულ სხვა გეგმები ჰქონდა. _მოზრდილ წვერზე თითები მოისვა და ღრმად ამოისუნთქა. _შენი გამოყენების გეგმა კარგად არ ქონდა შემუშვებული, იმდენად გულუბრყვილო იყო რომ ტყუილიც კი ვერ გითხრა.

-ხო, ყველაფერი მომიყვა. არცერთ მის სიტყვაში იგრძნობოდა რომ გადანაშაულებდა პირიქით, მე მგონი მადლობელიც კია შენი.

-თუ კიდევ გამოჩნდა შემატყობინე.

-აუცილებლად. _ღიმილით დაუქნია თავი, მისკენ ოდნავ გადაიხარა და ბაგეებზე მოწყვეტით აკოცა. _ვიცი ახლა ცოტა გიჟური და არაადეკვატური ნათქვამი იქნება, მაგრამ რა ვქნა ცოტა არ იყოს და იმ ქალის წასვლა მიხარია… უფრო სწორად მიხარია რომ როდესად შეგხვდი მარტო იყავი და ჩემთან ურთიერთობისთვის დაბრკოლებები არ გქონდა. ხომ გესმის… ცუდად არ ვამბობ. _დაბნეული ალუღლუღდა, არ უნდოდა აბოს მისი ნათქვამი ცუდად გაეგო.

-ნუ შფოთავ!_თვალი ჩაუკრა და თითი ცხვირის წვერზე დაკრა.

***
აბოს თხოვნით სკოლიდან დაჩი თავად გამოიყვანა, ძიძა თავისიანებთან არის წასული დასასვენებლად, აბოს დედაც არ არის ქალაქში, აბოს სამსახურის საქმეები აქვს, თანაც ელიკოსთვის ეს შესანიშნავი შანსია. მე მგონი აბომ სპეციალურადაც კი გააკეთა ყოველივე ეს, დაჩი და ელიკო მარტო დატოვა.
სკოლასთან მისულმა ღრმად ამოისუნთქა, სუფთა ჰაერი ჩაისუნთქა და შენობაში შევიდა. ყველა ინტერესით აკვირდებოდა, ხელებში და თვალებში უყურებდნენ. დაჩი საკლასო ოთახში იჯდა და რაღაცას წერდა, ნაბიჯებით ხმაზე თავი მაღლა ასწია და ელიკოს გაოგნებულმა შეხედა. ქალის დანახვას არ ელოდებოდა, ცოტა უსიამოვნო გამომეტყველება ჰქონდა, მაგრამ არ შეიმჩნია. ფეხზე წამოდგა რვეული ჩანთაში ჩადო და ელიკოსკენ წავიდა.

-დღეს ბებიამ ვერ მოიცალა და აბომ მთხოვა რომ მე მოვსულიყავი. _ღიმილით ჩაილაპარაკა ჩანთა გამოართვა და ბიჭს დააკვირდა. მისი რეაქციის ეშინია, დაბნეულია ვერ ხვდება რა უნდა გააკეთოს.

-არა უშავს, შენი მოსვლა არ მწყენია. _ხმადაბლა ჩაიჩურჩულა და საკლასო ოთახიდან გავიდა. ელიკო გაბადრული სახით მიჰყვა უკან.

-აბომ მითხრა სახლში მიდით და მეც მალე მოვალო, მაგრამ იქნებ სანამ აბო დაგვიკავშირდება სადმე დავსხდეთ. არ გშია?

-მშია, დღეს დილით მამამ სენდვიჩი რომ გამიმზადა არ მეყო.

-ანუ მამას უნდა ვუთხრათ რომ ამის მერე ერთით მეტი სენდვიჩი გაგიმზადოს._თვალი ჩაუკრა და ზურგზე ხელი მიადო.

-ელიკო, მამაჩემი მართლა გიყვარს?_გასასვლელთან გაჩერდა, თვალებდაჭყეტილ ქალს ახედა და ცნობისმოყვარე გამომეტყველებით დაელოდა მის პასუხს.

-მართალია მამაშენისთვის ეს არ მითქვამს, მაგრამ… _სიცილით დაიწყო საუბარი. _კი, ძალიან მიყვარს._თავი დაუქნია და ოდნავ დაიხარა. _მაგრამ გთხოვ, შენ არ უთხრა კარგი? მოდი ეს ჩვენი პატარა საიდუმლო იყოს.

-ჩვენი პირველი საიდუმლო. კარგი ვაფასებ შენ ნდობას და ხმას არ ვიღებ!_ტუჩებზე ორი თითი გადაიტარა და “დამუნჯდა”. დაჩის ქცევაზე ორივეს ხმამაღლა გაეცინა.

-სწრაფი კვების ობიექტში არ წაგიყვან, არ მინდა შენი გული არაჯანსაღი საკვებით მოვიგო. კარგი კორეული რესტორანი ვიცი და სუფი ვჭამოთ, მაგრამ არა ისეთი როგორსაც შენი ძიძა აკეთებს ხოლმე!_ბიჭის განცვიფრებული სახის დანახვისას სწრაფად დაამატა და ხელი ჰაერში ასწია.

-საით?

აბოს ხმამ შუქნიშანთან გაჩერებული ქალის და ბავშვის ყურადღება მიიქცია. მამაკაცი მანქანიდან გადმოვიდა, ელიკოს თვალი ჩაუკრა და დაჩის ჩანთა გამოართვა.

-კორეულში ვაპირებდით წასვლას, დაჩის ჩემი საყვარელი სუფი უნდა გავასინჯო. შენ რატომ მოხვედი?

-შეხვედრა დამთავრა და წამოვედი, ვიცოდი ისევ აქ რომ იქნებოდით. სუფზე მე არ დამპატიჟებთ?

-შენ რომ აზიური სამზარეულო არ მოგწონს…_წარბწეულმა ჩაილაპარაკა დაჩიმ და მამამას თვალებმოჭუტული დააკვირდა. აბო დაჩისკენ დაიხარა, ცხვირზე ორი თითი მოუჭირა და თვალი ჩაუკრა.

-ასეთი ლამაზი გოგო თუ დამპატიჟებს რატომაც არა?!_სიცილით ამოილაპარაკა და ლოყებაწითლებულ ელიკოს ახედა.

-მაშინ წავიდეთ, თორემ მე და დაჩის ძალიან გვშია. _ელიკომ ბავშვს მხარზე ხელი მოხვია და თვალებგაშტერებულ და ძარღვებდაჭიმულ აბოს დახედა. _აბო, კარგად ხარ?

-მანქანაში ჩაჯექით და მოვალ..._მოკლედ ჩაილაპარაკა და ფეხზე წამოდგა. _ეს წაიღეთ. _დაჩის ჩანთა მიაწოდა, შუქნიშნის გამწვანებას არც კი დალოდებია ისე გადაკვეთა გზა და მოპირდაპირე მხარეს მდგარ ელიკოსთვის უკვე კარგად ნაცნობ ქალთან გაჩერდა.

-დაჩი დაჯექი. _მანქანის კარი სწრაფად გამოაღო და ბავშვს დაჯდომაში დაეხმარა.

^^^^^
ჩემო საყვარლებო და ტკბილებო, ძალიან დიდი მადლობა ყველას... რომ იცოდეთ როგორ მახარებთ და მაბედნიერებთ. <3 სასწაულები ხართ! <3