არვიცი რამდენ ხანს ვიდექი ასე ,უბრალოდ ვუყურებდი ნაცრისფერ ცას როგორ გავარდისფერდა მერე გაცისფრდა , მომნატრებია სიწყნარე ...თუმცა ეს იდიალური წუთები დამთავრდა აქა იქ საუბრის ხმა რომ გავიგე, კარავში შესვლის სურვილი სულაც არ მაქვს , მალე მზის სხივებმა მთლიანად გამითბეს სხეული,ალბათ თინაკოს ძინავს,კარგია იძინოს,რადგან თითქმის ყველამ გაიღვიძა და ახმაურდნენ გადავწყვიტე ცოტა კიდევ გამეხანგრძლივებინა სიმარტოვე, მოშორებით დიდი ჭადრის ხის ფესვებზე კომფორტულად მოვკალათდი,არც ხმაური მესმოდა და ვერც მხედავდნენ,მართალია საშინელი პეიზაჟი იშლება ჩემს თვალწინ თუმცა არაუშავს ,მაინც აქ მირჩევნია
დაღლილს ლამის აქ ჩამეძინა,მაგრამ ვინ გაცდის ბედნიერებას?
-მარიამ ? ეე აქ რას აკეთებ
შიშისგან ლამის გადავვარდი,სასიამოვნო სიურპრიზი აღმოჩნდა
- სანდრო მე...
-გინდა რამე ვითამაშოთ? გავერთობით რა მოწყენილი ჩანხარ
დავუბენი,ვერ მივხვდი რას გულისხმობდა ,კარგი რა მარიამ რა უნდა ეგულისხმა ,უბრალოდ თამაში შემოგთავაზა ადამიანმა ,სანამ მე საკუთარ თავთან ვმსჯელობდი ,სანდრომ დასკვნების გამოტანაც მოასწრო...
-კარგი ვიცი სულელი ვარ ყურადღებას ნუ მომაქცევ
- არა ...არა ამით იმის თქმა მინდოდა რომ სულელი სულაც არხარ
-წამო ბიჭო ნახე იკამ რაგაჩითა
-მარიამ გაიცანი ეს შოთიკოა ჩემი მეგობარი,ეს კი მარიამია
-სასიამოვნოა ნამდვილად მაგრამ ახლა წამო
გამიღიმა ისე როგორც მას ჩვევია და მომეჩვენა თითქოს ძალით გაყვა თავის მეგობარს,ეს ბიჭი მაღიზიანებს და თან საოცრად ზემოქმედებს ჩემზე.
კუჭი რომ ამეწვა მივხვდი , რომ უნდა მეჭამა და ასე დიდხანს ვეღარ გავძლებდი,უკან დავბრუნდი...ყველას დატყობია გუშინდელი დაღლილიბა,არც დათო ჩანდა არც ირინკა და საერთოდ არავინ ნაცნობი
-რძიან ყავას დალევ?
ჭიქა სასიამივნო გარეგნობის გოგონამ გამომიწოდა,ცეცხლის გარშემო ისხდნენ რამდენიმე გოგონა და საუბრობდნენ
-თუ არ შეგაწუხებთ რათქმაუნდა
მათთან ჩამივჯექი , მე მარიამი ვარ
-მე ნანა ვარ, ეს მარიამია ის კი ლინდა
-ძალიან სასიამოვნოა
-როგორი დაღლილი ჩანხარ რთული ღამე გქონდა არა?
ეშმაკურად გამომხედა ნანამ,მრავლის მეტყველი იყო მისი ღიმილი
-კი ნამდვილად
-გასაგებია . ჩაიცინეს და მეც ახლა მივეგე გონს
-ოო არა ჩემი დაქალი დათვრა მერე ცუდად გახდა და ამიტომ მქონდა რთული ღამე , არ მძინებია
- ახლა როგორაა სად არის?
-იმედია უკეთ,ისე შემაშინა, ძინავს
-გუშინ ჩვენც ზომაზე ბევრი დავლიეთ,თუმცა მალევე გამოვფხიზლდით,ნავით მოვინდომეთ გასეირნება,ჰოდა წყალში ჩავცვივდით , გაგვიმართლა რომ ნაპირთან ახლოს ვუყავით და როგორღაც გამოვაღწიეთ
- ღმერთო ჩემო , კიდევ კარგი არაფერი დაგიშავდათ
- კი, შიშმა და ცივმა წყალმა გამოგვაფხიზლა,ახლა გვეცინება ამ ყველაფერზე
- გემრიელი ყავაა
- არა უბრალოდ აქ ყველაფერი განსაკუთრებულად გვეჩვენება
ალბათ მართალია,აქ ყველაფერი გაცილებით უკეთ გვეჩვენება უმნიშვნელო დეტალიც კი მნიშვნელოვანია,ხვდები რა არის მთავარი და ღირებული, თავი არარაობა მგონია, რომ 19 წლის განმავლიბაში მეგონა მიზანი მქონდა და ვიცოდი რა მსურდა,ახლა არაფერი ვიცი ,დავიბენი რეალურად ახლა ვიპივე საკუთარი თავი,აქ ვიპოვე ბედნიერების წყარო,აღიარება მიჭირს თუმცა ეს სიტუაცია მიჭირს
,თინაკო მართალი აღმოჩნდა აქედან წასვლა არ მინდა,მიუხედავად იმისა რომ ზურგი მტკივა,მეძინება მშია და თან მცივა,მაინც მომწონს ეს გარემო მაინც აქ ვამჯობინებდი
-მარიამ !! კარგად ხარ?
- რაა? კი კი კარგად ვარ
- როგორ ფიქრობ ერეკლეს ვუყვარვარ?
-კი კი უყვარხარ ,ჰო უყვარხარ
დაბნეულუ წამოვდექი და ჩვენი კარავისკენ წავედი
-თიიკ ? თინა? გაიღვიძე რაა ასეთი რა დალიე ?!
-დედაჩემივით საუბრობ , არაყი! თავუ მისკდება
წამოიზლაზნა , თმების გასწორება სცადა თუმცა მაევე მოეშვა
-ნეტავ იცოდე როგორ შემაშინე
-ოღონდ ახლა მიშველე, იქნებ გამაყუჩებელი მიშოვნო
- კარგი ვეცდები
გარეთ გამოვედი,უუჰ რამდენი ადამიანია მაგრამ რავიცი ვინ რას შემომაჩეჩებს, გამიმართლა მეც და თინაკოსაც აქვე სანდროა მეგობარი გოგო შევამჩნიე და მასთან მივირბინე
-გამარჯობა
-მარიამ როგორ ხხარ?
-შენი დახმარება მჭირდება,ჩემს დაქალს თავი უაზროდ ტკივა , ბევრი დალია და ხომ ხვდები
- ნაბახუსევი
-ჰო სწორედ ,იქნებ გამაყუჩებელი გაქვს
- კი გოგო , წამო გამოგატან,ძალიან ძლიერია
მიხსნიდა სანამ კარვამდე მივიდოდით ,თავის ვარდისფერ კარავში შევიდა და უეცრად ბოლო ხმაზე დაიყვირა
-ჩემი ტელეფონი ვინ აიღო?!
შიშისგან შევხტი ,საკუთარ ქმედებაზე გამეცინა
გვერდითა კარვიდან თავი სანდრომ გამოყო,წელზემოდ შიშველი იყო და კეპი ეხურა,საყვარლად გამიღიმა და სახე გაუნათდა
-მარიაამ !
არაფერი მითქვამს სულელივით ვუღიმოდი
-აი ორი ტაბლეტი წაუღე,ოღონდ ორივეს ერთად ნუ დაალევინებ მაინც ყოველი შემთხვევისთვის
-მადლობა,გადამარჩინე
-რა ხდება? მარიამ წამალი რად გინდა?
-სანდრო რა იდიოტი ხარ წამალი რად უნდოდეს?
- ჩემს დაქალს თავი ტკივა
დავემშვიდობე ორივეს და ნაბიჯებ არეული გავემართე თინაკოსკენ, ცოტა აზრზე რომ მოვიდა გაახსენდა რომ დათოს ეჩხუბა და ტირილით მომეხუტა
-კარგი რა თინ დამშვიდდი ,მოგვარდება ჰოიცი
- ისეთი მთვრალი ვიყავი წარმოდგენაც არმინდა რას ვეტყოდი,წარმოგიდგენია არცკი მახსოვს რატომ ვიჩხუბეთ?
-რთული წარმოსადგენი არაა
მოსაღამოვდა ჩვენ კი ისევ კარავში ვიჯექით,თინამ იმდენი იტირა ძალა გამოელია და ისევ ჩაეძინა,არმინდოდა მარტო დამეტოვებინა,არც გარეთ გასვლის ხასიათზე ვიყავი ,მერე გადავწყვიტე დათოს დავლაპარაკებოდი ჩუმად გავედი გარეთ,მივხვდი რომ რაღაც ისე არიყო.
შორიდან გინების ხმაც კი ისმოდა,წამებში ყველა ერთმანეთში აირივნენ და სადღაც სიბნელეში გაუჩინარდნენ , მეშინოდა ამიტომ ადგილიდან არ ვინძრეოდი
-ნეტავ ვინები არიან?
-თორნიკე ისეთ ნაცემია...
-კარვებში შეპარულან
-არავინ შევიდეს კარავში სანამ არ შემოწმდება!
ვიღაცამ მთელი ძალით დაიღრიალა,შამზარავმა ხმამ სხეულში ისარივით გაიარა,შიშისგან ვცახცახებდი,მალე სირენის ხმაც გაისმა
-მარ რახდება?
კარვიდან თინაკომ გამოყო თავი
-არვიცი მგონი ჩხუბობენ ან უარესი
-დათო!

დაიყვირა და გაიქცა...გარბოდა რაც ძალა და ღონე ქონდა,ვცდილობდი დავწეოდი და უკან მივდევდი, არვიცი როგორ მოახერხა ეპოვა,ფეხები იმდენად მეტკინა მოწყვეტით დავეცი,უკვე სუნთქვა მიჭირდა
-კარგად ხართ? რამე ხომ არ დაგიშავდათ?
-არა გმადლობთ
ვიღაც უცნობმა ბიჭმა წამომაყენა და შემათვალიერა
-დარწმუნებული ხარ?
- კიი კარგად ვარ , იცით რახდება?
-მოსახლეობიდან ჩამოსულან კაცები,ჩხუბი აუტეხიათ,დანამდვილებით არვიცი ისეთთი ამბავი იყო ვერგავიგე
- ვინმე დაშავდა?
-არვიცი გოგონა, აჯობებს კარავში დაბრუნდეთ ,უსაფრთხოებისთვის ასე აჯობებს
- მართალი ხართ
თინაკო და დათო შერიგდნენ,თუმცა ცუდი ისაა ,რომ დილით ყველა უნდა დავშლილიყავით ამ არეულობის გამო, უხასიათოდ ჩავალაგეთ ჩანთები,დათომ კარავიც აკეცა,ცუდად ვგრძნობდი თავს ალბათ არიყო რთული შესამჩნევი
- მარ გინდა გავიაროთ?
ჩუმად მივსეირნობდით,არცერთი ვიღებდით ხმას, საუკეთესო მწგობრებს სიტყვები არ სჭირდებათ რომ ერთმანეთის ტკივილი გაიზიარონ,მას ისედაც ესმოდა ჩემი,
აქაურობა ისეთი ცარიელია ახლა როგორც ჩემი ცხოვრება,ცარიელი და მარტოსული,ყველანი დავტოვებთ და არავის გაახსენდენა ამიერიდან,
ჩანთებზე ჩამომჯდარი სანდრო და თავისი მეგობრები დავინახე გამეღიმა მათკენ რამდენიმე ნაბიჯი გადავდგი ,თუმცა ზურგი მაქცია,ჰო ასე შემომხედა და შეტრიალდა,გავქვავდი
- მარ წამო წავიდეთ
არვიცი ეს რაიყო,რა უნდა ვუწოდო მაგრამ ამაზე ცუდი არაფერი მიგრძვნია
მანქანით დავბრუნდით სახლში, აქაურობა აუტანელი მომეჩვენა,უცხო და შორეული,საკუთარი სახლიც კი შემზიზღდა შესვლისთანავე, ჩემი ყოფა ესაა ვერ გავექცევი,სხვების ნაირი არვარ , ვცდილობ მაგრამ ვერ ვიქნები მათთნაირი,ჩემი საწოლი კი ნამდვილად მომნატრებია, გათიშულს მეძინა საღამომდე,მერე შხაპი მივიღე და აივანზე დავჯექი პლედშემოხვეული , თითქოს განვლილი დღეები სიზმარი იყო ან ჩემი ფანტაზიის ნაყოფი , დადარდიანებული გავყურებდი ქუჩას როცა მობილურის წკრიალი გაისმა, ალბათ თინაა, ,,Facebook შეტყობინება"
ინტერნეტი ჩავრთე და საიტზე შევედი
,,სანდრო უგულავამ გამოგიგზავნათ მეგობრობის თხოვნა" ჯანდაბა!!

ძალიან დიდ ბოდიშს გიხდით დაგვიანებისთვის
იმედია ეს თავი მოგეწონებათ