- აქ იყავი, არც კი ისუნთქო, იცოდე არ გამოხვიდე გარეთ, გეფიცები განანებ.
კბილებში გამოსცრა და ლოყაზე მაკოცა შოკისგან და შიშისგან გაქვავებულს..
მის ნაბიჯებს ვუსმენდი და გული მისკდებოდა, თითქოს საგულეში აღარ ეტეოდა და გარეთ გადმოსვლას ცდილიბდა, სუნთქვა მეკვროდა, კისერი მეჭიმებოდა, თვალები მიცრემლიანდებოდა, მოკლედ შოკში ვიყავი.
- გამარჯობათ..
ქალის ხმა იყო.
- გისმენთ.
ალექსის მკვახე ხმა გაისმა.
- უკაცრავად, თქვენ?
- მე მისი მეგობარი ვარ.
მშვიდი საუბარი.
- უბრალოდ პური მინდოდა, მე მისი მეზიბელი ვარ.
(ჯაბდაბა ლიანა დეიდა, რაღა ეხლა?) სიბრაზისგან თეთრეულს ვუჭერ.
- ეხლავე.
***
- მეზობელი იყო
მშვიდად შემოაღო კარი ალექსანდერმა.
- ჰომ.. მესმოდა საუბარი.
მომეშვა, მოვდუნდი, მასაც ვამჩნევდი როგორ დამშვიდდა, მისი სახე ბავშვისას ჰგავდა ამ წამებში, შიშნარევი და თან მხიარული.
- რაც შენ ხარ ის გყავს მეზობლებიც.
გამომხედა და ისევ ირონიული ღიმილი მოეკრა სახეზე.
- რას ნიშნავს რაც შენ ხარ ის გყავს მეზობლებიც!? რას მერჩი ერთი.
მეც ნაგლად მივშტერებივარ თვალებში, ხელს ძლიერად მკიდებს მაჯაზე და საწოლზე მაგდებს, თვითონ ზემოდან ექცევა.
- რას გერჩი და იმას, რომ არ მინდა ასეთი მიამიტი იყო.
სახე ახლოს მოაქვს, მე თვალებს ძლიერად ვხუჭავ, მის კოცნას ლოყაზე ვგრძნობ და მეღიმება.
- მიამიტი არ ვარ.
ახლა უკვე ყელზე გადადის, წამიერად თვავს წევს და თვალებში მიყურებს.
- ხარ მეთქი.
- არ ვარ.
ღრმა სუნთქას ამოვაყოლე და თითქბით მის სახეს შევეხე.
- აბა რა ქვია ამას?
ალექსი გვერდით მომიწვა და ჭერს მიაშტერდა.
- არ ვიცი.
- მე ვიცი.
ისევ ჭერს მიშტერებიდა, ხელები თავქვეშ ამოედო და თითქოს თვალებსაც არ ახამხამებდა ისე გაუნძრევლად იყურებოდა სივრცრში.
- რა იცი?
ხმააკანკალებული ძლივს ვუბედავ შეხებას და მის თუთს ჩემს ხუთივე თითს ვხვევ.
- დღეიდან გარეთ აღარ გახვალ.
სახეზე წამოვხურდი, თვალებუ სუბრაზით გამიშრა, ხელები ამიკანკალდა და ხმა დამიბოხდა.
- რას ქვია.. მე შენი თოჯინა კი არ ვარ, რომ რიგორც გინდა ისე მატრიალო, სადაც გინდა იქ შემინახო, როგორც გინდა ისე ჩამაცვა და ისე მატარო.
წამოვხტი და ნერვებით ხელებ დაჭიმული საკუთარ სიბრაზეს ვერ ვთოკავდი, ვხვდებისი ამას თუ არ შევძლებდი სიბრაზე ცრემლებში გადავიდოდა.
- ზუსტადაც, რომ ხარ გუშინ კინაღამ ჭკუიდან გადავედი, გეფიცები შენ რომ ხელი შეგახონ, ან თუმდაც კიდევ ერთხელ შეგეხონ, მათაც მოვკლავ და თავსაც მოვიკლავ.
მე სიბრაზე უფრო მიმწვავდებიდა.
- და მე რა დავაშავე? შენს გამო გარეთ ვერ უნდა გავიდე? ისე ლამაზად გავალ, რომ ჩიტებიც იჭიქჭიკებენ რაა.
ალექსი საწოლიდან წამოდგა, ნელ-ნელა ჩემსკენ წამოვიდა, ხელი მაგრად ჩამჭიდა მაჯაში და კედელს მიმაყრდნო, მერე ერთი დაუღრიალა, მუშტი გააქანა და კედელს დაარტყა, ტანში ჟრუანტელმა დამიარა, შემეშინდა, მე ის მადარდებდა, მის გამო მეშინოდა და არ ვიცოდი რატომ, აქამდე ასეთი არავინ იყო ჩემთვის.
- გითხარი არსად, არანაირად, არცერთი მიზეზით არ გახვალ..
მუშტი მოაშორა კედელს, არც კი შეუმჩნევია ისე, მერე მისი აკანკალებული ხელი სახესთან მომიტანა და ცრემლი მომწმინდა.
- გეტკინა?
სარსოწარკვეთილი ვეფერები მის ხელს და ცრემლები ღაპა-ღუპით მდის.
- არა..
წარბშეუხრელად მპასუხობს ის და მეორე ხელითაც მეხება სახეზე.
- რატომ მაიძულებ ასე ცხოვრებას.
ამოვილუღლუღე და ხელები ისევ თავნება ბავშვებივით დაუკითხავად მოეხვივნენ მას. ისევ ის სურნელი, სასიამოვნო და საამო, თავი მის მკერდზე მიდევს და ძლივს ვსუნთქავ, რომ იტყვიან ტირილისგან გულამოვარდნილი პატარა ბავშვივით მიეკარი ალექსს.
- შენ ჩემი ხარ.
ტუჩები თმაში ჩამირგო და ნაზად მაკოცა.
- მე არავისი არ ვარ.
წამოვწიე თავი და მის უკიდეგანო მუქ ლურჯ თვალებში ჩავხედე.
- შენ ჩემი თოჯინა ხარ, ის თოჯინა ბავშვს რომ აქვს და უფრთხილდება არაფერინმოტყდეს.
- სიყვარულის გჯერა?
- არა.
გულწრფელად მიპასუხა და ხელის მაჯებზე მომკიდა ხელები.
- არც მე.
გადავიხარხარე და საწოლზე საწოლისკენ წავედი.
- აბა რის გჯერა?
ნკითხა და ისიც მომყვა.
- მსგავსი არაფრის, მე უფრო სიგიჟის მჯერა ან იმ გრძნობის რასაც ვნებისა და სიხარულის ნაზავს ვუწიდებ.
მოწყვეტით დავეცი საწოლზე.
გაშლილი ხელები მომიდუნდა, მთლიანათ მივდუნდი და ნელ-ნელა ვგრძნობდი როგორ მეხუჭებოდა თვალები, ალექსი საწილზე იჯდა და ჩემს ხელის გულებზე თითებით სხვადასხვა ფიგურას ხაზავდა, ნელ-ნელა მხრისკენ მოჰყვებოდა, მერე ისევ უკან.
- არ ვიცი შენ რისი გჯერა, მაგრამ მე ის არ ვიცი რას ვგრძნობ.
ისევ გვერდით მონიწვა და ჩამეხუტა, მისი სუნთქვა ზურგზე სასიამოვნოდ მედებოდა და ტანში ჟრუანტელს მგვრიდა, ისეთი მოთენთილი ვიყავი, რომ საერთოდ ვერ ვინძრეოდი, მითუმეტეს ალექსს მთელი ძალით ვყავდი ჩახუტებული და აბა რაღა გამანძრევდა ადგილიდან!? თვალები დავხუჭე და ეგრევე ჩამეძინა, მისმა სხეულის სიმხურვალემ გამთიშა.
***
მზის სხივები ისევ თავხედურად მივავს თვალებს, ვცდილიბ თვალები გავახილო, გამოსახულება ბუნდოვანია, მხოლიდ რამოდენიმე დახანხამების შენდეგ სწირდება, ალექსი ისევ ჩემს გვერდითაა და მომშტერებია.
- დილამშვიდობისა.
- ძალიან, ხომ არ შეეჩვიე ჩემს საწილს?
დამცინავი სახით გავხედე და წამოვდექი, კარადიდან ჩემი შავი დიდი სვიტერის გამოსაღებად, მაგრამ იქ აღარ დამხვდა.
- ჯანდაბა, სვიტერი სადარის?
გრძელი თმა სახიდან გადავიწიე და გარდერობში შევძვერი.
- კარგას ნახე?
ალექსი ისევ საწოლში ნებივრობდა.
- კი.. არა გეუბნები ის შავი სტარებიც და მგონი ზედაც იქ დამრჩა.
კარადიდან გამოვძვერი და საწოლის ქვეშ შევძვერი.
- კარგი, დაწყბარდი, დღეს ჩემ ზედას გათხოვებ.
- შენს ზედას არ ჩავიცვამ.
საწოლიდან თავი გამოვყე და ის იყო უნდა ავმდგარიყავი, რომ საწოლის ფიცარს ავარტყი თავი.
- გეუბნები ფეთხუმი ხარ მეთქი და არ მიჯერებ რაა..
მაშინვე ჩემთან გაჩნდა ალექსი..
- არ ვარ ფეთხუმი, შენი ბრალია.
წამოვდექი და ისევ კარადას მივუბრუნდი.
- ჰო რათქმაუნდა, ქალები ხომ სულ მართლები ხართ!? ხო და ჩემი დანაშაულის გამოსასყიდად მიიღე ეს საჩუქარი.
უცებ თავზე მისი შავი კაპიშონიანი სპურტული ჩამომაცვა, ჩემ გარდა კიდევ სამი კაცი ჩაწტეოდა, სიგრძეში მუხლებანდე მწვდებოდა.
- რა სუსტი ხარ? ქარმა არ წაგიღოს.
ამათვალიერ-ჩამათვალიერა და ფეხზე ამისვა ხელი, ეს იყო და სახეში სილა გავაწანი.
- მადლიბა ზედისთვის.
შარვალი აღარ ჩამიცვამს, მაინც კაბასავით მქონდა, სწრაფი ნაბიჯოთ გავესი გარეთ.
- ან დამელოდები, ან, ფეხსაც ვერ გაადგამ.
გამოიჯახუნა კარი ალექსმა და მაჯაში ხელი წამავლო, თავი ვეღარ შევიკავე და მისმკერდს მივასკდი.
- სასწავლებელშიც შენ უნდა შემომყვე?
უცბათვე გამოვეშორე და კითხვით მივუვრუნდი.
- მე საქმეები მაქვს.
მოკლედ მომიჭრა და კარისკნ მანიშნა
***
- კეთილი იყოს შენი გამოჩენა ლინდა, როგორ მოგვანატრე თავი?
ლექტორი მესალმება ღიმილით.
- დიახ, რამოდენიმე დღით სოფელში ვიყავი.
ლექტორს ზურგს უკან შავებში ჩაცმული კაცი დაცინახე, იმალებოდა, მაგრამ აეც ისე კარგად