არაფრის მომცემი სიმორცხვე ჩემში უკვე პიკს აღწევდა, არ მინდოდა დილა გათენებულიყო, არ ვიცოდი როგორ უნდა მოვგცეულიყავი, მაგრამ ჩვენ როდი გვემორჩილება ბუნება!? ის უბრალოდ აგრძელებს თავისას, ღამეს დღე მოჰყვება, თვალებს ნელა ვახელ ვიცი, რომ მზის სხივები დამწვავს, ბუნდოვნად ჩანს, რამოდენიმე წამში სწორდება გამოსახულება,ალექსი ზის საწოლზე და მომშტერებია, სახეს ნახევრად მზის სხოვები უფარავს, მისი სვირინგებით დაფარული სხეული მზის სხივებს მეტად უნაკლოდ გამოეკვეთავთ, საწოლზე იჯდა და მშვიდად, აუღელვებლად იყურებოდა, ისე თითქოს არც კი სუნთქავსო.
- დილამშვიდობისა, როგორ ხარ?
არც კი განძრეულა ისე მომესალმა.
- უკეთ, ვიდრე ვიმსახურებ.
საბანი შემოვიხვიე სხეულზე.
- ასე ნუ ლაპარაკობ, ეს არაჩვეულებრივი იყო.
ისევ ისე ზის.
- ეს შეცდომა იყო, საწოლიდან ვდგები და ელასტიკს ვიცმევ, მერე სწრაფადვე ვიღებ ძირს დაგდებულ ზედას და ალექსს ვუყურებ, ის ნელა დგება სკამიდან, ჩემსკენ მოდის.
- ესეიგი შენ ფიქრობ, რომ ეს შეცდომა იყო?
მანძილი უფრო და უფრო იკლებს ჩვენს შორის.
- დიახ, ეს შეცდომა იყო.
თავს დაბლა ვხრი, ის ჩემთან უკვე ძალიან ახლოსაა, თითით ჩემს სახეს ეხება და ნელ-ნელა დაბლა მიიწევს.
- შეხედე როგორ გსიამოვნებს, შენი აზრით ეს დანაშაულია?
- დანაშაული არარის, ალექს მე უბრალოდ გავლა მჭირდება.
სწრაფად მოვტრიალდი და კარები ზურგს უკან მოვიჯახუნე.
ცხრა სართულიანი ბინების ნახევარი ნისლს დაეფარა, გაჩერებებზე ისევ ჩვეული არეულობა, ქალაქი ჩვეულებრივი იყო, ისეთი თითქოს გუშინ არაფერი მომხდარა, ამან ცოტა დამამშვიდა, მაგრამ მე ხომ ვიცოდი, რომ ის აღარ ვიყავი ვინც გუშინ?
„ სულელი ხარ, როგორ ვერ გაუწიე წინააღმდეგობა? “ მთელი გზა ეს მიტრიალებდა თავში, მივყვებოდი ქუჩას, ლამის ცრემლები წამომსვლოდა იმდენად ცუდად ვიყავი, მაგრამ თავს ძლივს ვიკავებდი.
“ახლა, რომ იტირო რა? ამით რამე შეიცვლება?„ თითქოს ამინდიც ჩემსავით ტიროდა, აღარ მინდოდა არც სწავლა და არც სიცოცხლე იმ მომენტში, თავს ერთ დებილ ბავშვად ვგრძნობდი და მეზიზღებოდა საკუთატრი უმწეო სხეული, უეცრადბუცნაურმა ხმამ გამომაფხიზლა საკუთარი სინდისის ხმისგან, უკან ისევ ის შავი ჯიპი დავინახე, შიშისგან მუხლები მეკვეთებოდა, მაგრამ მაინც უნდა გავქცეულიყავი, სხვა გზა არ მქონდა, თანაც ისე, რომ არ მიხვედრილიყვნენ რომ, ისინი დავინახე, დიდი გამბედაობა დამჭირდა, რომ თავს მოვრეოდი და გზა გამეგრძელებინა, ვიცოდი თუ ოდნავ მაინც შევიმჩნევდი ეგრევე შეტევაზე გადავიდოდნენ, მეშინოდა, მაგრამ ამ შიშის გულში ვიკლავდი, ვცდილობდი კანკალიც გამეჩერებინა, მაგრამ რაც მეტად ვცდილობდი უარესად მიკანკალებდა ყველაფერი, ასე გავიარე რამოდენიმე ნაბიჯი, ისინი უკან მომყვებოდნენ, მე ვცდილობდი თვალს მოვგარებიდი, მაგრამ ისინი თითქოს ყველგან იყვნენ, ეს უკვე აუტანელი ხდებიდა, ნერვებს იმდენად ავყევი, მზად ვიყავი ქვა მესროლა, მაგრამ ვიცოდი, რომ ამას უარესი შედეგი მოჰყვებოდა და შიში მეტად მიპყრობდა.
"ჩავბარდები, იქნებ ალექსს დაანებონ თავი"
ამაზე ფიქრი არ მასვენებდა, მაგრამ არც განბედაობა მყოფნიდა, ბოლოს მაინც გადავწყვიტე გავჩერებულიყავი, იქვე სკამზე ჩამვჯექი და ძლივს ვსუნთქავდი, მათაც არ დააყოვნეს და პირდაპირ ჩემს ცხვირწინ გააჩერეს მანქანა ასე მეგონა გული ამომვარდებოდა, მაგრან არ მინდოდა ჩემი შიაში შეემჩნიათ, ამიტომ თავს ვიკაბებდი.
- თქვენ ისევ ის ხართ ხომ? ბატონი ალექსის სატრფო.
შავი შუშის მიღმა გაისმა ხმა, ნელ-ნელა ჩამოდიოდა შუშა და იმატებდა ჩემი შიშიც, თითქოს ცოტაც და მოვკვდებოდი, მაგრამ მაშინვე ალექსი დამიდგა თცალწინ.
- დიახ, მე ვარ.
ახლა უკვე იმატა გამბედაობამ ჩემში, თითქოს ცუდად ვიყავი, მაგრან ეს ყველაფერ ალექსის დაკარგვის შიშმა გადაფარა.
- ოჰ.. რა სასიამოვნოა კიდევ ერთხელ თქვენი ნახვა!? სამწუხაროდ თეთრი დროშა არ გვაქვს.
გადაიხარხარა შემზარავად უცნობმა, ტანზე ზიზღის ეკალმა დამაყარა, ცოტაც და შემოვარტყავდი, მეშინოდა კიდეც, მაგრამ შიში რა მოსატანია ასეთ არაადამიანობასთან.
- მას არაფერი დაუშავებია თქვენთვის.
სკამიდან წამოვდექი, გზის გასაგრძელებლად, მაგრამ უშედეგოდ, მათ ისევ ძალით ჩამსვეს მანქანაში.
- თქვენი არ მეშინია, ან როგორ უნდა შემეშინდეს იმ ადამიანების, ვისაც ძალა არააქვს ყველფერი ადამიანურად გადაწყვიტოს.
- მე კიდევ ერთი სული მაქვს, როდის გნახავ შიშველს.
გადაიხარხარა წინა სავარძელზე მჯდომმა, მისი სიტყვების კი შემეშიბდა, მაგრამ რა უნდა მექნა? რათქმაუნდა არ უნდა შემემჩნია.
- სანამ შემეხები მანამ დაბერდები.
მთელი გამბედაობის ხარჯზე წამოვიძახე ფრაზა, ეს და წებოვანი ლენტის აკვრა პირზე ერთი იყო.
სადღაც უღრან ტყეში, მიტოვებულ სახლთან მივედით, სადღაც შუასაუკუნეების ნაგებობა იყო, გარეგნულად თუ ვიმსჯელებდით გადამწვარი.
- გოგო შეიყვანე, ჩვენ მის პრინცს დაველოდებით, როდის მოვა და თავისი კეთილშობილებისთვის ტყვიას როდის დავახლით.
მთელი ძალით გადავიხარხარე, ნართალია წებოვანი ლენტი ხმას ახშობდა, მაგრამ მათ მაინც აშკარად გაიგონეს.
- დაგვცინის კიდეც, მალე ნახავ შენს სიყვას აქ გართხმულს მიწაზე.
ამაზე უფრო მეტად მეცინება, რადგან ვიცი რეალურად ვერაფერს დააკლებენ, ნუ რათქმაუნდა დარწმუნებული მაინცდამაინც არ ვარ, მაგრამ ერთი კი ნამდვილად ვიცი, ის აუცილებლად ბოლომდე იბრძოლებს.
- ჰაჰ როგორ მოახერხა შენთვის ასე შეეყვარებინა თავი? დარწმუნებული ვარ შენც ერთ-ერთი მათთაგანი ხარ, ვისაც ხმარობს და ნივთივით ისვრის.
გამომეტყველება მაშინვე შეეცვალა, ნახეთ...
ახლა თავად ხარზარებდა, მისი ხმა მთელს ტყეში ვრცელდებოდა და ექოს სახით უკან ბრუნდებოდა ცარიელი სახლიდან.
" ნუთუ მართლა ერთ-ერთი მათგანი ვარ?" ამ კითხვაზე პასუხის გაცემას, ვერც მე და ვერც საკუთარი მე ვახერხებდით, რადგან გამორიცხული არაფერი იყო და ვერც ვერაფერს გამოვრიცხავდი, "მე მას უბრალოდ შევხვდი, აბა რა მეგონა" იქნებ არც ვუყვარდი და მე უბრალოდ ამაგდო?
- მოკლედ შეიყვანეთ და არაფერი დაუშაოთ.
- არც ხელ-ფეხი შევუკრათ?
- არა...
- კი, მაგრამ უფროსო?
ამის თქმა და იარაღის დამიზნება ერთი იყო.
- კიდევ გაქვს შეკითხვები?
მცველს თვალები გაუფართოვდა.
- არა უფროსო, ყველაფერი გასაგებია.
წინააღმდეგობა არც გამიწევია, ისე შეგყევი სახლში, სახლი ერც ისე შელახული აღმოჩნდა, გარედან ჩანდა ასე, თორემ შიგნით ავეჯიც კი გადარჩენილი იყო, უბრალოდ გამურულ კედლებს შეექმნათ ცოტა შენაძრწუნებელი გარემო, აქ თითქმის ყველაფერი მთკიანი, თუნცა მურიანი იყო, ამ ორმა თუთიყუშმა ერთ ძველ დივანზე დამსვეს და თვითონაც წინ დამიჯდნენ.
- ისე საამისო ბევრ ტანსაცმელს ნახავდა კაცი აქ.. საინტერესოა რა მოეწონა ალექსს ამ მეძონძეში?
ხმას არ ვიღებ.
- ალბათ ტანი..
გასცა მეორემ პასუხი.
- თუმცა მგონი არცისე უმნიშვნელო უნდა იყოს მისთვის, რანდენ გოგოსთანაც ქონდა ურთიერთობა ყვა მოვიტაცეთ, მაგრამ ყველა დაიჯიდა, ამის გადასარჩენად კი მოვიდა და კინაღამ უფროსიც შეიწირა..
- მოდი ლაპარაკის საშუალება მივცეთ, ცოტას გავერთობით.
წებოვანი ლებტი ამაძრეს სახიდან.
-რას იტყვი?
ხმას არ ვიღებ.
- ჰომ.. საინტერესოა... გარეთ უკვე სროლა ატყდა.
ორივე აღვრთოვანებული იყურება კარისკენ, მეც დროს აღარ ვკარგავ, ვაანალიზებ, რომ არც ხელი და არ ფეხი არ მაქვს შეკრული, აქეთ-იქით ვიხედები, რაიმე ხელჩასაჭიდს ვეძებ და ვპოულობ და კიდეც, ვაზა დევს იქვე ტუმბოზე, სწრაფად ვდგები და ვიღებ, მთელი ძალით მოქნეული ვაზა ორივეს გასწვდა და დათიშა, ხელ-ფეხ აკანკალებული, ვაგრობებ ძველ ნივთებს რაც შეიძლება გამომადგეს და ნელ-ნელა კარისკენ მივდივარ, საბოლოოდ კი ხელში როდენიმწ ძველი შაბდალი, ნაჭერი, ვაზა და ფარდის გასაწევი ჯოხი მრჩება, ამდენი რამის ხელში ჭერა და თან ბრძოლა წარმოუდგებელი იყო, ამიყომ გადავწყვოტე კარებთან მომეგროვებინა, ჯობია არ მკითხოთ საიდან ამდენი გამბედაობაო რადგან პასუხი თავადაც არ მაქვს, იქვე კართან მდგარ ერთ მცველს პირზე ნაჭეი ავაფარე და სანამ ის უჰაერობით ფართხალებდა მეორეც მისი მოფართხალე სხეულის საშუალებით ვცემე, ბოლოს კი წიცლით მოვიშოეე, ეს ორი კი მოვაგვარე, მაგრამ სავინახე კიდებ ოთხი როგორ მორბოდა, შეშინებულმა კარი მოვიჯახუნე, სრულიად გაუცნობიერებლად ისინი ჩემს მოქნეულ კარს ეჯახებიან, ნთელი ძალით ვაწვები კარს, ამ დროს ვგრძნობ როგორ დამისვა დანა ვიღაცამ და სიმწრისგან ხელში რაც მყვება ჯერ კვერცხებში, შემდეგ კი სახეში ვურტყავ, მერე ბიხრები და ფარდის საწევ ჯოხებს ვიღებ, როგორც იქნა გარეთ გაბაღწიე, ალექსი შეუპოვრად ჩხუბობდა, მისი ძმაკაცებიც იგერიებდნენ მტერს, მაგრამ როგორც კი დამინახა მზერა ჩემსკენ გაუშტერდა და ცოტაც და მოკლავდნენ, ისიც კი არ მახსოვს როგორ მივაღწიე იქამდე, მხოლოდ ის მახსოვს როფორ ჩავარტყი თავში ჯოხი იმ კაცს ვინც ალექსის მოკვლას აპირებდა და როგორ დაბარდა ძირს უგონოდ, მერე ნაწყვეტ მახსოვს გამოღვიძებისას ტყეში ალექსის ზურგზე ვიყავი, ახლა...