თბილისის ქუჩებს მიუყვებოდა. ტიროდა ურალოდ არ იმჩნევდა ძმა ენატრებოდა ადამიანი, რომელიც სიცოცხლეს ერჩივნა. სიო უბერავდა... გაზაფხულის სურნელს ხარბად ისუნთქავდა. ერთერთ კორპუსთან შეჩერდა ზემოთ აიხედა და განათებული სახლი, რომ დაინახა ტუჩის კუთხე ჩატეხა.
-დამელოდე! ჩაიცინა და კიბეებს აუყვა. სადღაც 3 საათი იყო კარზე ზარი, რომ დარეკა. იცოდა სახლში მხოლოდ მია იყო. წამით მისი ნაქვთები და გაკაპასებული სახე გაახსენდა. ისევ ჩატეხა ტუჩის კუთხე.
კარის საკეტი, რომ ორჯერ გადატრიალდა და კარი ნახევრად მძინარე მიამ გააღო ამაზე უფრო გახალისდა.
-დიახ!
-გამარჯობა
ხმა ეცნო მიას ხელი მოიშორა და ნაცნობი სილუეტი აათვალიერა.
-შეენ? გაკვირვება გამოესახა სახეზე.
-გამარჯობა გეგეშიძე!
უნდა ეთქვა ყოველ წამს უნდა გაეხსენებინა, რომ გეგეშიძე იყო, რომ იმის და იყო ვინც ძმა წაართვა, რომ მისი მტერი იყო..
-რამე გინდა?
-ხო, შენ.
ბოხი ხმა კიდევ უფრო დაუბოხდა მერე კი გოგონას ტუჩებს დასწვდა. მიხვდა, კოცნაშივე მიხვდა, რომ პირველი იყო.
ამას არ ვიცი ყველა ხვდება თუ არა თუმცა მახარაძე ხვდებოდა.
უფრო მომთხოვნად აკოცა როცა მია შეეწინააღმდება. მერე კი მოშორდა. ცრემლებმომდგარ გოგოს, რომ გახედა გაეღიმა და თან მიას ხელი იგრძნო ლოყაზე გაღიზიანდა თუმცა მოთოკა თავი.
-არაადამიანო! მხეცო! ნაგავო!
-მეე? შენ ვისი სისხლი გაქვს? შენ ყველაზე დიდი არაადამიანის სისხლი გაქვს!
გაუღიმა მერე კი გახევებული დატოვა.
-----
თბილისში ამბები ძალიან მალე ვრცელდება. მაგრამ თუ ეს ამბავი ჭორია ელვის სისწრაფით სწვდება ყველას ყურს დიდსაც და პატარასაც. მალევე გავრცელდა ჭორი გიგა მახარაძეს მია გეგეშიძე უყვარსო. და რა უნდოოდა მახარაძეს? ზუსტად ეს.
მია გაგიჟდა. გარეთ არ გამოდიოდა თითქმის სულ მის ოთახში ინდა არ ჭამდა. უბრალოდ ნერვიულობაკლავდა რას იტყოდა დაჩი?
ის ხომ მისი შეყვარებული იყო? ტიროდა... ტელეფონზე ზარის ხმა გაისმა, ნომერს დააკვირდა თუ არა უპასუხა
-დაჩი.
-რას ნიშნავს მია ეს?
-აგიხსნი
-გელოდები ჩამოდი დროზე.
მია ფეხზე წამოდგა კედები ჩაიცვა და დაბლა ჩავიდა.
ეშინოდა. იცოდა რის ჩამდენი იყო დაჩი.
-რა არის მია ეს?
-დაჩი მე ყველაფერს...
-მეგონა ყველაზე უბრალო გოგო შემიყვარდა, სულ ორი დღე ვიყავი წასული და რა დამხვდა? ასე უნდა იარო სხვებთან ერთად? სხვებს უნდა კოცნო ღამის სამ საათზე?
-ასე არ იყო დაჩი!
ტიროდა... სტკიოდა მავრამ ვერ ამტკიცებდა
-აბა როგორ იყო ამის დედას შევეცი როგორ?
დაუღრიალა მერე კი ხელზე თითები მოუჭირა.
-მტკეენ. ამოისლუკუნა მიამ
-მეც მატკინე მია მეც. აი ეს მატკინე! ხელი გულზე მიადებინა მერე კი ხელი შეუშვა.
-დაჩი გთხოვ!
-აღარ გაბედო! მე შენთვის აღარ ვარსებობ!
მერე კი დაჩის სხეული მოსცილდა მისას. ახლა იგრძნო სიცივე და მიხვდა, რონ დაკარგა.
იქვე ჩაიკეცა ტიროდა. პირველი ნაბიჯი სწორად გადადგა მახარაძემ ამაზე მეტად ვერაფერი ატკენდა.
----
-მომიყვანეთ!
-კი მაგრამ ცუდადაა ტირის
-ვინმემ გკითხა რამე? აქ მომიყვანეთ!
----
ადგომას აპირებდა ვიღაც მკლავში რომ სწვდა და პირზე ხელი ააფარა ყველაფერი ისე უცბად მოხვდა, რომ გააზრებაც ვერ მოახერხა.
-ვინ ხართ? ჩემგან რა გინდათ? მთელი გზა ყვიროდა თუმცა ამაოდ. მალევე მივიდნენ წყნეთში. გოგონა მანქანიდან გადმოიყვანეს და სახლში შეიყვანეს მერე კი ოთახი დატოვეს.
-იტირე?
ცინიზმით სავსე მზერა სტყორცნა მიას
-ისევ შენ? რა გინდა რა დაგიშავე?
-რავიცი.
-ცხოვრებას რატომ მინგრევ? რა გინდა?
-გიყვარდა?
-ახლა შენ უნდა გელაპარაკო ჩემს გრძნობებზე
-სულ ფეხებზე შენი გრძნობები! ახლა კი მომისმინე ხვალვე იტყვი, რომ ჩემი საცოლე ხარ. ხვალ კორპორატიული საღამოა შენი ძ ირფასი დაჩიც იქ იქნება.
ისედაც გული ატკინეე და ხომ არ გინდა მოკვდეს?
მია გაოცებული უყურებდა ვერ იჯერებდა მოსმენილს.
-რა დაგიშავე რაა? მიშტებს უშენდა გიგა მახარაძეს და ღრიალებდა.
-იმედია გაიგე თუ ამას არ გააკეთებ ძმის სულს ვფიცავარ დაჩი მოკვდება!
აქ დარჩი ყველაფერი მზადაა ხვალისთვის.
-----
ღამე ასეთი სევდიანი და ტკივილით სავსე არ ყოფილა არასოდეს. საწოლზე იწვა და ჭერს მიშტერებოდა ცრემლიც კი აღარ დარჩა, რომ ეტირა. ტკივილი იგრძნო გულის არეში. სიკვდილი ყველაფერს ერჩივნა მაგრამ აზრი? ახლა მხოლოდ ის აინტერესებდა რატომ ის?
-----
შემიფასეთ????