ივლისი იწურებოდა. მზე შენობებს ეფარებოდა და ნელ-ნელა ლონდონის ქუჩებში სიბნელე იკიდებდა ფეხს.ყველა სადღაც მიიჩქაროდა, ერთი-ორს თუ დაინახავდით სადმე მშვიდად მიმავალს, რომელსაც არსად ეჩქარებოდა.
მია ამ ყველაფერს ფანჯრიდან ადევნებდა თვალს. მოსწონდა ლონდონი ჩამოსვლის დღიდან ძალიან შეუყვარდა ეს ქალაქი. იმიტომ, რომ აქ ის ხარ ვინც ხარ. აქ არავინ გაკვირდება არავინ ჭორაობს. მაგრამ ახლა ყველაზე მეტად აქედან წასვლა სურდა, ნეტავ რატომ? რას გაურბოდა ან ვის? პასუხი იმაზე მარტივია ვიდრე გგონიათ მია გეგეშიძე მახარაძეს გაურბოდა. თითქმის არ ესაუბრებოდა, მასთან არ ჭამდა, დღეში რამდენიმეჯერ თუ შეხვდებოდნენ ისიც "შემთხვევით" და აქ სრულდებოდა ყოველი დღე.. შემდეგი დღეებიც ასეთი უფერული გახდა. მახარაძემ სმა დაიწყო იმიტომ კი არა, რომ მოსწონდა არამედ იმიტომ, რომ სხვანაირად ვერ იძინებდა.
3 აგვისტო იდგა. ჩვეული სიცხით სავსე დღე. მახარაძემ ადრე გაიღვიძა და დერეფანში გავიდა, როდესაც მიას ხმა მოესმა
-სად მოვიდე?
-*****
-კი წამოვალ აქ არ დამტოვო, მასთან არ მინდა.
სხვა აღარაფერი ესმოდა გიგას. მხოლოდდამხოლოდ ეს სიტყვები გაიგონა.
ეტკინა თითქოს გული შანთით ამოუწვესო.
სახლიდან ისე გავიდა ზედაც არ შეუხედავს მიასთვის. ახლა ყველაზე მეტად უნდოდა დალევა, მხოლოდდამხოლოდ ეს თუ "უშველიდა"
დიდხანს სვამდა მაგრამ სიარული კიდევ შეეძლო.
სახლში 11-ზე დაბრუნდა. მია სამზარეულოში დახვდა ისევ ტელეფონზე საუბრობდა
-ხვალ ხიდთან
-******
-მეც ძალიან მომენატრე.
ძარღვები ერთიანად დაეჭიმა მახარაძეს სამზარეულოში შევარდა და ტელეფონი ხელიდან გამოგლიჯა.
-გიყვარს არა? ვინ გიყვარს?
-რას აკეთებ?
-ამის დედას შევე*ი! გიყვარს ეს ნაბი*ვარი გიყვარს?
-რას აკეთებ გიგა?
-ვინ მოგცა უფლება ეს გყვარებოდა?
-დამშვიდდი
-მამშვიდებ კიდეც? შენ ჩემი ხარ ჩემი გესმიის?
-მე შენი არ ვარ
-დაგიმტკიცებ.
სიტყვაც ვეღარ თქვა გეგეშიძემ გიგა ველურივით რომ დააცხრა მის ბაგეებს.
ეწინააღმდეგებოდა თუმცა თავიდან ვერ იშორებდა მახარაძეს.
-გამიშვი.
მხოლოდ ეს სიტყვა იყო მერე კი დიდი ტკივილი ორგანიზმში,სულში და სხეულში.
და რა იქნებოდა ამის შემდეგ?...
-----
დილა დიდი ტკივილით სავსე აღმოჩნდა.
მახარაძემ თვალი გაახილა თუ არა გვერძე მწოლიარეს გახედა მერე თეთრეულს და ბოლოს მიხვდა რაც გააკეთა.
-ამის დედას შევე*ი. ამოიკურთხა და მიასკენ დაიხარა
-მია
ტკივილი ამოაყოლა ამ სამ ბგერას.
-არ შემეხო!
წამსვე დაიყვირა და ჩაწითლებული თვალები მიანათა მახარაძეს.
-ცხოველი ხარ შენ არაფერს იმსახურებ მეზიზღები გესმის მეზიზღები. გამიშვებ ხო მიიღე რაც გინდოდა ახლა ვერ გამაჩერებ მაშინ ჩემი მოკვლა მოგიწევს.
-დამშვიდდი
-მე მამშვიდეებ? ნუ მეხები არც კი გაბედო ჩემთან შეხება არაკაცი ხარ ლაჩარი. რა იყო ასე სტკენდი ყველას?
-მია გაჩუმდი!
-მაჩუმებ? მე გავჩუმდე მეეე?
-მიათქო! დაიღრიალა მახარაძემ და მიას თვალებიდან იმატა ცრემლებმა.
-ხო ვტყუივარ ეს დედა მოტ*ნული ვტყუივარ! ამ სასმელის დედა მოვტ*ან მაგრამ შენ? ჩენგან გაქცევა გინდოდა? ჩემგან?
იმ ნაბი*ვართან მირბოდი? ვისთან მია ვისთან?
მიყვარხარ მეთქი ათასჯერ გითხარი და შენ? ჩემი ძმის მკვლელის და შემიყვარდა და იმის მაგივრად, რომ გეგეშიძეებისთვის დედა მომეტ**ა აქეთ გარიგება დავდე. ვის გამო გეკითხები? შენ გამო?
და ახლა გარბიხარ? წადი მიდი ერთი წამით არ გეგონოს, რომ დაგტოვებ.
თუმცა შენი პირველი მე ვარ ეს ღამე კი სულ გემახსოვრება.
ამ სიტყვებმა თავადვე გაანადგურა გიგა. უბრალოდ უნდოდა მოერგო ცივი, უგრძნობი ბიჭის იმიჯი, არადა ტკივილი ჭამდა მის გულს.
აი მაშინ უფრო იმატა ტკივილმა როცა მია გეგეშიძემ ლონდონში მდგარი სახლის კარი გაიხურა...
----
რამდენ გრძნობას უცოცხლებდა თბილისი. საუკეთესო მოგონებებს...
ჩავიდა თუ არა ნინა ნახა.
-მია
დაქალს მოეხვია მთელი ძალით
-მატკინა ნი ძალიან მატკინა.
-დამშვიდდი ჩემო ანგელოზო
-მხეცივით მომექცა ნი.
-მოდი ჩემთან წავიდეთ!
-არ დამენახოს
-ახლა სადაა?
-არ ვიცი ალბათ ისიც დაბრუნდა.
-ნუ ნერვიულობ, ვსო ყველაფერი მორჩა.
-ნი მეშინია!
-რის?
-ახლა ვინმეს რამე, რომ დაუშაოს?
-არაფერი მოხდება! ყველაფერი კარგად იქნება!
სახლამდე როგორ მივიდნენ ვერცკი გაანალიზა. უყურებდა მონატრებულ ხედს და ტკბებოდა. ყველა შენობა მოგონებებს შლიდა მის თვალწინ
----
1 თვე გავიდა რაც მახარაძე არ გამოჩენილა. თბილისში იყო მაგრამ არსად ჩანდა. მხოლოდ ალექსანდრეს თუ ნახავდა. საქმებს აგვარებდა, მაგრამ შეიცვალა ცივი და მიუვალი გახდა. თითქოს გული გაუყინესო.
-გიგა
-ხო ვალიუშა
-გუშინ დაჩი და მია ერთად ნახეს
-მერე?
-მალე ქორწილი აქვთ!
მეხის გავარდნასავით გაისმა კაბინეტში ეს სიტყვები.
-ხო კიდევ მია ამბოლო დროს რესპუბლიკურში ხშირად დადის!
-რატომ?
-ორსულადაა!
გაშრა...
ერთ ადგილს მიეყინა.
ახლა საყვარელ ქალზე კი არა მის შვილზე საუბრობდნენ.
თვალები დაებინდა. გულმა ორჯერ უფრო მეტად დაიწყო ცემა.
-ქორწილი? გაიმეორა მეგობრის სიტყვები.
-მერედა ვინ გითხრა, რომ ქორწილი შედგება?
გაიღიმა და კაბინეტი დატოვა.
----
მომენატრეთ❤
ძალიან დიდი თხოვნა იქნება ვინც თვალს ადევნებთ ამ მოთხრობას უბრალოდ კომენტარები დამიტოვეთ ხოლმე. სტიმული მჭირდება უბრალოდ...
მიყვარხართ ძალიან❤❤