ზაფხულის საღამო იყო.
სიო უბერავდა და გეგეშიძის ოთახის ფარდებს აქეთ-იქეთ აქანავებდა.
ხვალ უკვე სრულდებოდა მისი ტანჯვა და მიყვებოდა საყვარელ მამაკაცს, მაგრამ ბედნიერი არ იყო.
თითქოს რაღაც არსებობდა რაც აიძულებდა ეფიქრა მახარაძეზე. ეს რაღაც კი მის სხეუკშუ არსებული პატარა იყო. რამდენჯერ იფიქრა მოცილება... მაგრამ ვერ გაბედა გიგასი შეეშინდა. იცოდა ოდესმე გაიგებდა და აუცილებლად ძალიან ატკენდა მ8ასაც და მის ახლობლებსაც.
მის წინ ჩამოკიდებულ თეთრ კაბას უსწორებდა თვალს, ბოხი ბარიტონი, რომ გაიგონა.
-გავიგე თხოვდები!
ცინიზმს არ აკლებდა გიგა მახარაძე
-აქ რა გინდა?
თითქოს არ ესიამუვნა მიას.
-სიყვარულზე გსმენია რამე?
-წადი აქედან!
-ალბათ სიყვარულია ბრმა თორემ შენ თავს რატომ შემაყვარებდა? ეუბნებოდა გიგა ქალს და თან მის მწვანეებს უსწორებდა ჩაწითლებულ თვალებს.
-შენ და სიყვარული მახარაძევ?
-ის ღამე...
ის ღამე ჩემთვისაც კოშმარი იყო ან უფრო დილა,შეუძლება მერე იქცა ყველაფერი ჯოჯოხეთად! არ ვიცოდი რა მაშორებდა შენთან მაგრამ ახლა ვხვდები. ვხვდები ქალბატონო მია, რომ მე ყველაზე მეტად არ შემეფერები შენ. შენ ხარ ეგოისტი ადამიანი, რომელიც თხოვდება და თან მიჰყავს ჩემი შვილი!
ხო გგონია ეგ ამბავი დაიმალებოდა? რამდენჯერაც აბორტის გასაკეთებლად წახვედი იმდენჯერ იქ ვიყავი და ვფიქრობდი რას იზამდი. არც ერთი წამი არ მოგცემდი უფლებას მახარაძე მოგეკლა. ერთხელ უკვე შეიწირა გეგეშიძემ მახარაძე მეორედ ამის უფლებას არ მოგცემდით. არ გაგიკეთებია აბორტი მაგრამ შენ ყველაზე ცუდი ქალი და დედა ხარ!
ახლა ვერ გათხოვდები მია ამ ბავშვს გეფიცები ქორწილში ქმარს მოგიკლავ და დაგაქვრივებ, ჯერ კიდევ ისე, რომ მხოლოდ 3 წუთის ცოლ-ქმარი იქნებით!
ჯერ ბავშვი გააჩინე და ჩემთან დატოვე და მერე სადაც გინდა წადი. შენ იქნები ქალი, რომელიც ყველაზე მეტად მიყვარდა ახლა კი უბრალოდ პატივს ვცემ, როგორც ჩემი შვილის დედას!
-დაასრულე? დაიღრიალა მიამ და იქვე მდგარი ვაზა ძირს მოისროლა
-არ გაგიჩენ ქორწილი, რომ ჩამიშალო ჩემი ხელით მოვკლავ ამ ბავშვს!
-მია მია მია! შენ რა ყრუ ხარ თუ თავს იყრუებ? სათითაოდ ამოგიხოცავ ყველას!
ჩემს შვილს, რომ რამე დაემართოს არ გაცოცხლებთ ერთიანად დედას მოგი***ავთ ყველას!
ახლა მივდივარ მაგრამ ხვალ მია ზუსტად ხვალ ამდროს ჩემს სახლში იქნები!
თითი გამაფრთხილებლად დაუქნია და ოთახი მშვიდად დატოვა.

უსამართლოდ განცდილი ყველა გრძნობა ეზიზღებოდა გეგეშიძეს. არ უნდოდა იმის დაჯერება რაც გიგამ უთხრა მაგრამ რისკზე ვერ წავიდოდა. ტელეფონი ხელის კანკალით აიღო და ავალიანის ნომერი მოძებნა. მალევე გაისმა ტელეფონში დაჩის ხმა და ცრემლებმა უფრო იმატა
-მიი ჩემო სიცოცხლე
-დაჩი! ამოიხრიალა მიამ
-რა გჭირს?
-ხვალ ქორწილში ნუ დამელოდები
-მია რა სისუ....
სათქმელი არ დაასრულებინა ყურმილი დაუკიდა და საწოლზე მიესვენა.
ფიქრობდა მის ცხოვრებაზე და ვერაფერს ხვდებოდა.
ერთი იცოდა ამ ბავშვს გააჩენდა გიგასთვის.
ხო ახლა ნამდვილად მახარაძეზე ფიქრობდა მია. მის გაცეცხლებულ თვალებზე.
რა ემართებოდა? რატომ ფიქრობდა მასზე?

მახარაძეების ოჯახში ზარ-ზეიმით შეხვდნენ იმ ამბავს, რომ მალე პატარა დაიბადებოდა. ყველა ყვიროდა ბიჭია ბიჭიო მაგრამ ეს მხოლოდ უფალმა იცოდა.
მია აწ უკვე მისი და გიგას ოთახში იჯდა და ფანჯრიდან მომზირალ ხედს გასცქეროდა. ბედბიერი არ იყო დღეს ხომ დაჩის და მისი ქორწილი უნდა ყოფილიყო?
ფიქრობდა ახლა როგორ იყო მაგრამ დარეკვას ვერ ბედავდა.
ამ ფიქრებში გართული იყო კარზე კაკუნი, რომ გაისმა.
-მობრძანდით
-ქალბატონო მია ბატონი გიგი გეძახით!
ეს უთხრა და ოთახი მიიხურა
-რა უნდა რა? ჩემი ტანჯვა უნდა?
საკუთარ თავს ებუტბუტებოდა და კიბეებზე ისე ჩადიოდა.
სასადილო ოთახში, რომ შევიდა სრულ ი შემადგენლობა დახვდა იქ.
-მოდი შვილო! როგორც ყოველთვის თბილი იყო რუსუდანი.
-ჭამე! ცი ად გახედა მახარაძემ და ადგილზე მიუთითა
-არ მშია!
-ბავშვს ეშიება ცოტა ჭამე!
ბრძანება ჩანდა გიგას ხმაში.
მის გვერდით დაჯდა, არადა როგორ შიოდა მაგრამ უფრო ერიდებოდა ახლა მათთან ჭამა.
-კარგად ჭამე!
შეუბღვირა გიგამ
გემრიელად ჭამა ყველაფერი მერე კი მაგიდის ალაგებაში მიეხმარა ნადიას.
-რა კარგი გოგონა ხარ
-მადლობა
-გიგაც კარგია. იცი რამდენჯერ მინახავს შენს ფოტოზე მოცქერალს, რომ ჩასძინებია?
ყველას გვეჩხუბებოდა ხოლმე მაგრამ ყველამ ვიცით რა თბილია.
-გაუფრთხილდი მის ხასიათს. ძალიან ფეთქებადია.
ესღა თქვა ნადიამ და ჭურჭლის რეცხვას შეუდგა.
-----
სიყვარულია ბრმა თორემ შენ თას მართლაც არ შემაყვარებდა!

მომენატრეეთ ვიცი პატარაა მაგრამ დღეისთვის მეტს ვერ ვახერხებ❤
იმედია მოგეწონებათ თქვენი ემოციები გამიზიარეთ რა გთხოვთ❤