მახარაძეებთან დილა მიას ფუსფუსით დაიწყო, შეუჩერებლად რაღაცას ეძებდა და ალაგებდა. ნადია და რუსუდანი უკან დასდევდნენ პატარა ქალბატონს და მის მითითებებს ასრულებდნენ, ხანდახან ერთმანეთს ღიმილით გადახედავდნენ და ისევ უკან აედევნებოდნენ უმცროს გეგეშიძეს.
-ესეც გადავყაროთ რა! ბოლო ძველმანი ხელში აატრიალა და რუსუდანს მუდარის თვალებით გახედა.
-გიგას აჩუქეს ეგ. ძალიან უყვარს შვილო და რავიცი იქნებ მასთან მოაგვარო
-გადააგდე! რუსუდანის ზურგიდან მოისმა ბოხი ბარიტონი და მიამაც წამსვე გაიხედა მისკენ.
-გიგა მოხვედი შვილო?
-ხო დე მია უნდა წავიყვანო დღეს კონსულტაციაზე და მემგონი თვითონ სულ დაავიწყდა
-ვაიმეე! შეჰკივლა და ოთახიაკენ გაიქცა
-გიგა
-ჰოო
-გიყვარს?
-დე ამაზე ხომ უკვე ვილაპარაკეთ მია ჩემიშვილის დედაა და მეტი არაფერი
-ვითომ? განადა გუშინ მთელი არსებით არ იკრავდი? მას, რომ უყურებ თვალებში ვარსკვლავები ციმციმებენ გი. რატომ უარყობ, რომ შენი ცოლი გიყვარს? ან როგორ შეიძლება გვერდით ასეთი ქალი გყავდეს და არ გიყვარდეს გი? შენ მასზე ხარ გაბრაზებული იმიტომ, რომ შეგეშინდა, შეგეშინდა იმის, რომ სამუდამოდ სხვა დაეპატრონებოდა მის სულს, გულსა და სხეულს ეს ვერ აპატიე ვერც საკუთარ თავს და ვერც მიას. მაგრამ სხვისითვალით, რომ დაგამახა შენი თავი როცა მოას უყურებ დამიჯერე დარწმუნდები, რომ ეს ქალი სიცოცხლეზე მეტად გიყვარს. რუსუდანის სიტყვებს უსმენდა და თავის თავი ბოლომდე ამოიცნო განა თვითონ არ იცოდა, რომ უყვარდა? მაგრამ ჯიუტი იყო მახარაძე, არ აღიარებდა ამ ყველაფერს.
-მზად ვარ! მიას წკრიალა ხმამ გამოაფხიზლა და ცოლს გახედა. მუქი ლურჯი სარაფანა ეცვა მუხლს აცდენილი, ცოტახანს ათვალიერებდა გიგა მერე მის მწვანეებს გადააწყდა დაბნეული, რომ უცქერდნენ
-გამოიცვალე
-რა? გაკვირვებულმა გახედა
-მაგაში კომფორტულად ვერ იქნები და თანაც ეხოზე სულ ხომ არ აიწევ? წადი რამე კომფორტული ჩაიცვი
-ხო მაგრამ...
-მია! ხმა გაიმკაცრა და წამსვე შეტრიალდა გეგეშიძე.
განა არ უხდებოდა? გეგიცებით ანგელოზს ჰგავდა, მაგრამ ეჭვიანობდა ყველაზე ვისაც კი შეიძლებოდა მასავით შეეხედა. იცოდა ის იყო პირველი და უკანასკნელი კაცი მისთვის მაგრამ მაინც ბოლომდე ღრღნიდა ეჭვიანობა.
ქვემოთ მანქანასთან ელოდებოდა, დიდხანს არც დაუგვიანია დაბნეული უყურებდა თვალებში და თითქოს ეკითხებოდა 'ეს მეცვას თუ გამოვიცვალოვო?'
-წავედით! ისევ ეს ბარიტონი, რომელიც სულ აბნევდა გეგეშიძეს. მთელი გზა ჩუმად იყო ორივე, ხანდახან ერთმანეთს თუ გახედავდნენ და მერე ისევ წინ, უმისამართოდ გადაჰქონდათ მზერა.
-მოვედით. ფიქრებიდან გიგას ხმამ გამოიყვანა და მიაც მა ქანიდან წამში გადავიდა. საავადმყოფოს სუნმა იმოქმედა და თავბრუ დაეხვა, ნაბიჯს ვეღარ დგამდა წინ ერთ ადგილს მიეყინა.
-მია?მია მომხედე ცუდად ხარ?
-არაფერია
-მოდი აქ! წელზე მოჰხვია ხელი და სხეულზე აიკრო.
თუ ცუდად ხარ მითხარი!
-არაფერია მართლა! მშვიდი ხმით გასცა პასუხი და მახარაძემაც წამსვე შეაღო ექიმის კაბინეტი
-ოჰჰ ეს ვინ მოსულა?
-როგორ ხარ ნი?
-კარგად შენ?
-რავი ვარ რა
-პრინციპში მამა ხდები, წარმომიდგენია რა ბედნიერი ხარ
-დამიჯერე ბოლომდე ვერ წარმოიდგენ! გაეღიმა მახარაძეს და მიას გახედა
-ესაა ჩემი რძალი? რა ლამაზი ხარ
-მადლობა. თბილად გაუღიმა ქალს
-არა არაა მახარაძევ საიდან ასეთი ლამაზი, ნაზი და თბილი გოგო შენ? მითხარი გაშანტაჟებს? არა ნამდვილად ასეა თორე ამ ტირანს შენნაირი გვერდით სხვანაირად ვერ ეყოლებოდა.
-ეს ისევ ესეთი შერეკილი რატომაა? ვითომდა გაიკვირვა მაარაძემ და მიას ხელი მოხვია
-კაცი მჭირდება მახარაძევ კაციი.
ახარხარდა ნიაკო და უჯრიდან ხელთათმანები ამოიღო.
-წამოდი რძალო ვნახო ჩემი ძმიშვილი მანდ რაშვება.
კაბინეტი დატოვეს და ეხოს ოთახში შევიდნენ.
-მოდი აქ დაწექი. მოუთითა საწოლზე და მიაც ფრთხილად მოთავსდა, მალამო წაისვა მუცელზე და გაიტრუნა. სულ რაღაც 3 წუთში ოთახი გულის ფეთქვის ხმამ გააყრუა. მახარაძემ სუნთქვაც კი შეიკრა, რომ კარგად გაეგონა მისი შვილის გულის ფეთქვა.
ეს იყო მომენტი, რომელმაც უამრავი რამ შეცვალა. უყურებდა მიას და ხვდებოდა, რომ ერთადერთი ქალი იყო ვინც ბოლომდე უნდოდა, სჭირდებოდა და უყვარდა. პირველად ცხოვრებაში მიხვდა, რომ სიყვარული არაამქვეყნიურად ძლიერი გრძნობაა. აკვირდებოდა მის 'ქალს' და გაზრდილ მუცელს. ხვდებოდა, რომ დღეიდან ყველაფერი სხვაგვარად იქნებოდა, სულ სხვა გვარად.


-რატომ ვერ ვხვდები, რომ გამოგაშტერა?
-ვინ?
-რამ გამოგაშტერა რამ შენი აზრით ვინ?
-გეყოს რა! ვერთობი
-ერთობი? დედას რომ მოგი**ნავს მერე გაერთე კარგად
-ოოო
-იმასთან მიდიხარ? წადი წადი
-დამიანე შენც გჭირდება ქალი ტოო. ხო ხედავ ის თინანო ვეღარ გაკმაყოფილებს
-გაა*ვი.
ბალიში ესროლა და სავარძელზე დაჯდა რაღაცაზე ჩაფიქრდა უფრო სწორად ვიღაცაზე, ქალბატონი ანასტასია გაახსენდა. მისი მწვანეები, ტუჩები სხეული და წამით ისე მოუნდა მასთან, რომ ლომკა იგრძნო.
-დღეს უშენოდ ვერ დავიძინებ! ტუჩის კუთხე ჩატეხა და მანქანის გასაღებს დასწვდა.
მანქანის ფანჯრიდან შემოსულმა გრილმა ჰაერმა ის საღამო გაახსენა და ტანში საშინლად გასცრა. თაბისუფლებაზე ცხოვრობდა ქალბატონი და მალევე მიაგნო მის კორპუსს 3 სრულდებოდა მაგრამ ახლა ისე უნდოდა ახლა მასთან, რომ ეკიდა ყველაფერი რასაც კი შეიძლებოდა ხელი შეეშალა. კარი ნახევრად მძინარემ გაუხღო, გამოფხიზლებაც არ აცალა ესე დაეწაფა მის ბაგეებს, გაშმაგებით უკოცნიდა ჯერ ზედას და მერე ქვედა ტუჩს ბოლოს უჰაერობა იგრძნო და მოშორდა.
-ოჰჰ დამიანე ბატონო, გამოფხიზლებაც ასეთი უნდა
-ჯერ კიდევ ვერ ხარ გამოფხიზლებული ჩაიცინა და სხეულზე აიკრო
დღეს შენთან ვიძინებ
-არც იფიქრო
-უკვე ვიფიქრე.
ხელში აიყვანა და კოცნით მივიდა საწოლამდე.
-სველდები ხედავ?
-შენ რა გაწუხებს?
-კაცი გინდა კაცი
-მყავს უკვე ჩამოვა მალე
-ვიღაცისთვის დედის მოტ***ა მომიწევს! ცხვირზე აკოცა და გაინაბა.
-----

პატარაა ხო მგონი ისევ? აუუ რავიცი ტელეფონით ვწერ და ხელები მართლა მტკივა. იმედია მოგეწონებათ და იაქტიურეთ რაა
მიყვარხართ ძალია