ლიზამ გაჭირვებით ამოისუნთქა და დამძიმებული თვალები გაახილა. პირველი რაც იგრძნო, საშინელი თავის ტკივილი იყო. წამოიწია და ოთახს თვალი შეავლო. უზარმაზარ, თეთრ ლოგინზე იწვა, მიხვდა, რომ სასტუმროს ძვირადღირებულ ნომერში იყო,მაგრამ ვერ ხვდებოდა აქ როგორ აღმოჩენილიყო. შიშის შეგრძნება დაეუფლა და შეეცადა ყველაფერი გაეხსენებინა. როგორ აღმოჩნდა აქ? ნერვიულობისგან ვარდისფერ, მსუქანა ტუჩზე იკბინა და წინ გადმოყრილი კულულები ზურგზე ნერვიულად გადაიყარა.
_ კურიერი _ ლამის შეჰყვირა და ლოგინიდან წამოდგა. თავისი ნივთების მოძებნას შეუდგა, მაგრამ უშედეგოდ.
_ ნენე, ნენე, ნიკუშა, ნიკა..._ სასოწარკვეთილი ელაპარაკებოდა საკუთარ თავს და ოთახში ტრიალებდა. სამსახურიდან კურიერს გამოეყვანა, მაგრამ რისთვის?
_ ყვავილები _ შეშფოთებულმა ჩაილაპარაკა და იქვე, სასტუმროს მაგიდაზე მდგარ ლარნაკს შეხედა, რომელშიც ყვითელი ვარდები ეწყო. ვერ გაეგო რა ხდებოდა, ან რას აკეთებდა, საერთოდ სად იყო? შიშისგან გაქვავებულმა ახლაღა მოიფიქრა კარისკენ წასვლა, სწრაფად გაიქცა და სახელურს ჩაებღაუჭა,მაგრამ ის დაკეტილი დახვდა.
_ გამომიშვით, გააღეთ, აქედან გამიყვანეთ _ გამწარებული და შეშინებული ყვიროდა, მაგრამ მისი განწირული ხმა არავის ესმოდა. თავში ათასნაირი ფიქრი უტრიალებდა, ნუთუ გაიტაცეს? ვის უნდა გაეტაცებინა ან რატომ? რას ნიშნავდა ეს ყველაფერი? ბოლო რამდენიმე წუთი გაიხსენა და მიხვდა, ყველაფერი გათვლილი და დიდი ხნის წინ დაგეგმილი იყო, მაგრამ რატომ? კარებთან შეშინებული და აფუზული ჩაიკეცა, ფეხები მოკეცა თავი დააყრდნო და აქვითინდა.
_ გამომიყვანეთ, გთხოვთ, გამომიშვით აქედან, სახლში ბავშვი მელოდება, გევედრებით._ ვედრებას და ქვითინს განაგრძობდა,მაგრამ ხვდებოდა არაფერს არ ჰქონდა აზრი. სამსახურიც დაკარგა, არც ნივთები ჰქონდა და მისი ადგილმდებარეობაც არავინ იცოდა. რა უნდა გაეკეთებინა? შეშინებული და დამფრთხალი გულიანად მოსთქვამდა და უცნობ გამტაცებელს განთავისუფლებას სთხოვდა, მაგრამ მოპასუხე არავინ იყო.
როცა ყვირილითა და ტირილით გული იჯერა, ფეხზე წამოდგა და ლოგინამდე გამოფიტული მივიდა, სიარულსაც ძლივს ახერხებდა. თითქოს შეჰგუებოდა ბედს, აცნობიერებდა, რომ ამ ყველაფერს კარგი არაფერი მოჰყვებოდა და მზად იყო თამამად შეხვედროდა მომავალს, გონებაში ყველაფერი არეოდა, რას შეეძლო მისი გაოცება? როდემდე უნდა ებრძოლა? თავში იდეამ გაუელვა, ძალა მოიკრიბა და იქვე მდგარი მძიმე სკამი ხელში ძლივს აიღო, მერე კი მთელი ძალით გაუქანა კარს, მაგრამ ვერაფერი დააკლო და ტირილი გააგრძელა. გული უკვე ამოვარდნაზე ჰქონდა, ისევ არ დანებდა
_ ნენე, სახლში ნენე და ნიკუშა მელოდებიან, ჩემი კვატია_ უკვე მოსთქვამდა და თან ცრემლებს მოკუმშული მუშტებით იწმენდდა. ახლა უკვე მეორე, უფრო მძიმე სკამი აეღო და ის იყო კარების მიმართულებით უნდა ესროლა, რომ გასაღების ხმა გაიგო და შეშინებული სკამს ძლიერად ჩაეჭიდა, სასროლად მოემზადა.
_ სახლში აუცილებლად დავბრუნდები კვატია _ ჩაილაპარაკა თავისთვის და ღრმად ჩაისუნთქა, თან სკამს იჭერდა და თავისუფლებისთვის ემზადებოდა, მაგრამ კარის გაღებისას ლიზას გაოგნებისგან თვალები გაუფართოვდა, ფეხები აუკანკალდა და კიდევ უფრო მეტად შეეშინდა, იფიქრა ჭკუიდან ვიშლები და მეჩვენებაო, მაგრამ არ ელანდებოდა. ყველაფერი რეალობაში ხდებოდა და კარიდან შემოსულიც ისეთივე რეალური იყო, როგორც თვითონ.
_ ალექსანდრე _ მისი სახელი ძლივს ამოთქვა და მთელს სხეულში საშინელი ტკივილი იგრძნო. ცოტაც და ადგილზე ჩაიკეცებოდა. წარსულის აჩრდილს ხორცი შეესხა და ახლა, მის წინ იდგა. ტკივილმა კიდევ უფრო იმატა, გონებაში მოგონებები გაცოცხლდნენ და ეს ყველაფერი უკვე გაუსაძლისი გახდა. სკამს ჩაჭიდებული ხელები გაუშვა და გასაქცევად შეემზადა, მზად იყო პირველივე ფანჯარა გამოეხსნა და დაუფიქრებლად გადამხტარიყო, მაგრამ გაშეშებული იდგა ერთ ადგილას და ვერ იძროდა.
_ ლიზა _ კაცმა მისი სახელი ძველებურად, ისევ ისე წარმოთქვა და ნელ ნელა მისკენ დაიძრა. თითქოს არც არაფერი მომხდარიყო, ისევ ისეთი პატარები და ბედნიერები იყვნენ, მისი ხმა წარსულის ლამაზ მომენტებს ახსენებდა და ეს უფრო სტკენდა.
_ არ მომეკარო _ აკანკალებულმა ამოილუღლუღა და უკან დაიხია, კაცს ამ სიტყვებზე სიარული არ შეუნელებია, ისევ უახლოვდებოდა. ყველაფრის მიუხედავად ალექსანდრე ისევ ისეთი იყო, მოგრძო შავი თმა უკან გადაევარცხნა, ოდნავ მოშვებული წვერი, კიდევ უფრო მოხდენილს ხდიდა, მუქი მწვანე ფერის თვალებით შეჰყურებდა გოგონას და სახეზე გამომწვევი ღიმილი დასთამაშებდა.
_ ლიზა _ კიდევ ერთხელ წარმოთქვა სახელი და მის წინ გაჩერდა, შეშინებულ, აწყლიანებულ თვალებში უყურებდა და ცდილობდა ლაპარაკი წამოეწყო.
_ შენ _ მხოლოდ ამის თქმა მოახერხა ლიზამ და კაცის შეხებაზე გული წაუვიდა.
გონს მოსულმა ისევ შეიგრძო საშინელი ტკივილი. ისევ ლოგინზე იწვა, მის ფეხებთან კი ალექსანდრე იჯდა შავ შარვალსა და თეთრ პერანგში გამოწყობილი. ლიზა სწრაფად წამოჯდა და კაცს შეუბღვირა, ჯერ კიდევ ვერ იჯერებდა, რომ ეს ყველაფერი ნამდვილად ხდებოდა.
_ არ მინდოდა შენი შეშინება _ კაცმა ხელი ლიზასკენ გაწია,მაგრამ გოგონამ უხეშად მოიშორა.
_ რატომ გამოჩნდი ალექსანდრე? რა გინდა ჩემგან? _ გამბედაობა მოიკრიბა ლიზამ და საკუთარი თავი აიძულა ასეთ რეალობას შეჰგუებოდა.
_ მინდა, მინდა ყველაფერი თავიდან დავიწყოთ..._ წინადადება გაჭირვებულად დაამთავრა და სევდიანი სახე მიაპყრო გოგონას.
_ თავიდან? თავიდან,თავიდან.. _ რამდენჯერმე გაიმეორა ლიზამ და ისტერიული ტირილნარევი სიცილი აუტყდა, მთელი სხეული ბრაზითა და სიმწრით აევსო, რომ შესძლებოდა რამეს დამართებდა, სამუდამოდ დაამუნჯებდა, რა სინდისით ელაპარაკებოდა საერთოდ, ან რას ეუბნებოდა?
_ ხომ, ვიცი...რაღაცის თქმა უნდოდა, მაგრამ ლიზამ წინადადების დასრულება არ აცადა.
_ არაფერიც არ იცი, შენ არაფერი იცი ალექსანდრე _ მისი სახელი ზიზღით წარმოთქვა და ლოგინიდან წამოდგა.
_ არ წახვიდე გთხოვ, საუბარი არ დაგვისრულებია _ ანერვიულდა კაცი და ფეხზე წამოჭრილი გოგონას სწრაფი მოძრაობით სწვდა მკლავში.
_ არ გაბედო და აღარ შემეხო_ დაიყვირა ლიზამ და კაცს მთელი ძალით გააწნა სილა, საპასუხოდ ალექსანდრემ გამომწვევად ჩაიღიმა .
_ ლიზა _ ისევ ისეთი ხმით დაუძახა, გოგონას ამ ხმაზე ფეხები აუკანკალდა
_ რა გინდა? საუბარი გსურს? რისთვის დადგი ეს სპექტაკლი?_ ყვირილს განაგრძნობდა და ტირილს ძლივს იკავებდა
_ დამშვიდდი გთხოვ _ ისევ სცადა ხელით შეხებოდა, მაგრამ სწრაფადვე გადაიფიქრა და უკან დაიხია.
_ მშვიდად ვარ, ძალიან მშვიდად, _ ირონიულად ჩაილაპარაკა და კაცს მკაცრი მზერა ესროლა.
_ მინდა, რომ .... _ სიტყვა გაუწყდა და აღელვება დაეტყო, მიხვდა გოგონა საშინლად იზიდავდა, მისი სხეული ისეთი ლამაზი და გამომწვევი იყო.
_ საუბარი? საუბარი გინდა? სად იყავი ამდენი წელი? შენ, უკვე დიდი ხნის წინ დაასრულე ჩემთან საუბარი, გაგახსენო როგორ? გაგიმეორო რა ეწერა იმ წყეულ დილას ფურცელზე? იმის გამბედაობაც კი არ გეყო, რომ დამლაპარაკებოდი._ მომდგარი ცრემლები შეიკავა და თავის თავს გამოუტყდა, რომ ყველაფრის მიუხედავად კაცი საშინლად მონატრებოდა.
_ ვიცი, რომ დამნაშავე ვარ, მაგრამ ყველაფრის გამოსწორება მინდა _ თითქოს, მის ხმაში სინანული იგრძნობოდა, მაგრამ ლიზა დანებებას არ აპირებდა .
_ გამოსწორებას? რა უნდა გამოასწორო ალექსანდრე? შენთვითონ არ დამიწერე იმ ფურცლის ნაგლეჯზე არ მელოდოო? _ ცრემლი გადმოეღვარა.
_ ხანდახან ისე გვინდა ყველაფერი, რომ გვავიწყდება, ის ყველაფერი შეიძლება ერთი რამე, ან ვინმე იყოს... _ სევდიანად წარმოთქვა წინადადება და ლიზასკენ გაიწია.
_ არ მომეკარო ალექსანდრე, არც კი გაბედო, მე ის მიამიტი და სულელი გოგონა აღარ ვარ შენ რომ იცნობდი_ ლიზა ჩუმად ტირილს განაგრძობდა და საუბარი სულ უფრო და უფრო უჭირდა.
_ ვიცი, რომ ისეთი აღარ ხარ, მაგრამ მინდა ვცადოთ, მივხვდი, ბევრ რამეს მივხვდი _ თავი ჩაღუნა კაცმა.
_ გვიანია, ძალიან გვიანი, შენი არჩევანი უკვე გააკეთე._ ცრემლები მოიწმინდა და ისევ სიბრაზით აივსო.
_ მომენატრე ლიზა, საშინლად მომენატრე_ ეს სიტყვები ისეთი ნამდვილი მოეჩვენა.
_ არც კი იცი რას მეუბნები, მთელი ეს დრო არ გენატრებოდი? რატომ მაინცდამაინც ახლა?
რა საჭირო იყო ეს ფარსი? ნუთუ, გგონია რომ ყვითელი ვარდებით და წარსულის სენტიმენტებით დამიბრუნებ?_ ტკივილისგან გული ერეოდა და ვეღარ უძლებდა ერთ დროს, საყვარელი კაცის ყურებას.
_ ახლა ყველაფერი სხვანაირად იქნება, გპირდები, ოღონდ შენ მოინდომე _ უნდოდა ჩახუტებოდა, მაგრამ მისი რეაქციის შეეშინდა და აზრი მალევე შეიცვალა.
_ მითხარი, მაშინ რა იყო ცუდად? რა არ გაკმაყოფილებდა? _ პასუხის მოლოდინში გაინაბა, ეს შეკითხვა ყოველთვის აწუხებდა და გულს უღრღნიდა, წლების მანძილზე მოსვენება ჰქონდა დაკარგული, იქნებ რამეს ისე ვერ აკეთებდა? იქნებ ვერ იყო კარგი ცოლი?
_ არ ვიცი, ... _ კაცი შეკითხვამ დააბნია.
_ რატომ დაბრუნდი ალექსანდრე? _ ცოტაც და ისევ ჩაიკეცებოდა.
_ ისევ მიყვარხარ ლიზა და საშინლად მომენატრე _ მისკენ ნაბიჯი გადადგა.
_ მანამდე არ გენატრებოდი?
_ სულ მენატრებოდი, მაგრამ მაშინ ის არ მქონდა, მაშინ არ შემეძლო ამდენი მომეცა შენთვის._ კაცმა კიდევ ერთი ნაბიჯი გადადგა მისკენ.
_ აჰ, ალბათ ფულზეა საუბარი ხომ? როდის იყო ფული გაღელვებდა ალექსანდრე?_ ირონიულად ჩაიცინა გოგონამ და გაოგნება დაეტყო.
_ შენ ხომ, ისეთ ფუფუნებას იყავი მიჩვეული მე კი.. _ მზერა აარიდა და კიდევ უფრო მიუახლოვდა.
_ სიმდიდრე? მაინც რას ვიყავი მიჩვეული? რამეს გთხოვდი?
_ არაფერს, მაგრამ ყოველთვის ვიცოდი, რომ მეტი გინდოდა.
_ მე შენი სიყვარულის მეტი არასდროს არაფერი მდომებია. _ ისევ აუტყდა ტირილი
_ მე მინდოდა ყველაფერი გქონოდა._ წინ აესვეტა და თვალებში ჩახედა.
_ ამიტომ წახვედი? ამიტომ დამტოვე?_ თავს ვეღარ აკონტროლებდა და ტირილს განაგრძობდა.
_ ახლა სხვანაირად იქნება, მაპატიე, გთხოვ მაპატიე _ ხელები მხრებზე შეავლო შემოხვია და თავისკენ მიიზიდა, ატირებულ გოგონას წინააღმდეგობა არ გაუწევია.
_ მიყვარხარ ლიზა _ ისევ ისე წარმოთქვა, როგორც მაშინ, პირველად რომ უხსნიდა სიყვარულს და გული გამალებით უცემდა. წინადადების დასრულების შემდეგ ნაზად შეეხო ლოყაზე, სახეზე გადმოწეული თმა უკან გადაუყარა და საყვარელი არსების სურნელი შეიგრძნო, ისე ძლიერად სურდა, თავს ძლივს იკავებდა, უნდოდა დაუფლებოდა და მკლავებში მოემწყვდია უსუსური არსება.
სწრაფი მოძრაობით შეეხო გამომწვევ ტუჩებს და გიჟივით დაუწყო კოცნა, ისევ ისეთი გემრიელი და თბილი იყო, როგორიც ახსოვდა. ამჯერადაც აღწევდა მიზანს და მხურვალედ კოცნიდა მის ვარდისფერ ტუჩებს, ხელი ულამაზეს ოქროსფერ კულულებში შეეცურებინა და თავს ძლივს იკავებდა, გულში გამარჯვებას აღნიშნავდა და მომავლის გეგმებს აწყობდა, მაგრამ შეცდა. კოცნამ იმდენ ხანს არ გასტანა, რამდენსაც ელოდებოდა, გოგონამ უხეშად მოიშორა მამაკაცი და არანორმალურად გადაიხარხარა. ასეთ ქმედებას კაცი ნამდვილად არ ელოდა.
_ დაიკმაყოფილე სურვილი ალექსანდრე?_ გამომწვევად გაუღიმა და ირონიულად შეხედა.
_ რა? _ გოგონას საქციელმა გააოგნა და საშინლად გააღიზიანა.მისკენ გაიწია და კიდევ ერთხელ სცადა შეხებოდა, ვერ ხვდებოდა, რა თამაში წამოეწყო ლიზას.
_ რაც გაიგე. _ სახეზე ისტერიულმა სიცილმა გადაურბინა.
_ აღარ გიყვარვარ?_ თითქოს ანერვიულდა.
_ ახლა მივხვდი, რომ აღარ ალექსანდრე _ წინადადება ღიმილიანი სახით დაასრულა და გასასვლელისკენ გაემართა.
_ მოიცადე, არ წახვიდე _ დაედევნა კაცი
_ შენი რჩევა გავითვალისწინე, ხომ მითხარი არ დამელოდოო_ ეშმაკურად გაუღიმა გოგონამ.
_ კი, მაგრამ _ კაცის სახეზე სიმწარე აისახა.
_ ყვავილები არ დაგრჩეს _ აკისკისდა ლიზა და ოთახიდან გასული ლიფტში შევიდა.
გაოგნებული და გამწარებული კაცი ოთახში უძრავად იდგა და ფანჯრიდან ადევნებდა თვალს, მერსედესს რომელიდან გადმოსული ახალგაზრდა მამაკაცი პორტიეს რაღაცას ეკითხებოდა. მერე კი ლიზაც შენიშნა და მთელს სახეზე სიწითლემ გადაურბინა, როცა დაინახა როგორ ჩაჯდა მერსედესში გოგონა.